Relaties
alle pijlers
Stieftopic
woensdag 30 augustus 2023 om 10:11
Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.
Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.
anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan
Reden: Toevoeging gedaan
4.75% gewijzigd
dinsdag 28 januari 2025 om 16:06
Hier werkte het ook niet. Dan bleek een boek toch per ongeluk op school, of wilden ze vooruit leren voor vak X, maar lag dat boek nog op school. Geen beginnen aan.
Q, dat met die spullen is hier bij de dames meer geworden sinds de middelbare school. Met alleen wat speelgoed e.d. is het prima te overzien want dat hoeft idd niet heen en weer. Maar pubermeisjes zijn soms lyrisch van product X en anderhalve week later is het ineens product Y, en er komt steeds meer make-up bij, dan weer een nieuwe tas, een paar oorbellen en een zonnebril, daar valt niet tegenop te "dubbel kopen".
En sommige attributen hebben ze zelf voor gespaard en aangeschaft en die hebben gewoon een vast huis, want daar ga je als ouder echt niet nog eentje van kopen. Eentje heeft bijvoorbeeld een supboard, die gaat in de zomer natuurlijk echt niet ook nog even op en neer. 
Ander stiefkind heeft samen met de oudste een surfplank, ook die ligt op een vaste plek. Dus dat betekent sowieso dat ze soms naar het andere huis moeten om ermee aan de gang te gaan, en dat is dan maar zo.
dinsdag 28 januari 2025 om 16:39
Ja, op de basisschool gingen mijn kinderen ook letterlijk alleen met hun schooltasje heen en weer. De tijden zijn flink veranderd sindsdien 
Hoe jonger het kind, hoe makkelijker het co-ouderschap was, vond ik. Ook bij jongens toch wat makkelijker dan bij meiden want die hebben minder zooi en emoties, haha.
Hoe jonger het kind, hoe makkelijker het co-ouderschap was, vond ik. Ook bij jongens toch wat makkelijker dan bij meiden want die hebben minder zooi en emoties, haha.
woensdag 29 januari 2025 om 15:16
Ik begrijp de vraag heel goed, lijkt me ook echt lastig.
Maar het allerlastigst lijkt me toch: wonen in 2 huizen. Daarom (ok, mede daarom) hebben wij ook geen co-ouderschap.
En idd: tegen de tijd dat ze wat ouder worden en al die spullen belangrijk zijn dan is het dus ook de tijd om misschien de omgangsregeling of verdeling te herzien. Het dient misschien niet meer. Dingen veranderen.
Juist een puber heeft een duidelijk fundament nodig, waar vanuit ie alles zelf kan gaan ontdekken. Een vast huis helpt daarbij.
(Ik zeg hiermee natuurlijk niks over hoe vaak je je beide ouders ziet, super belangrijk. Lijkt mij, dat dat op meer manieren kan dan slapen in 1 huis)
Maar het allerlastigst lijkt me toch: wonen in 2 huizen. Daarom (ok, mede daarom) hebben wij ook geen co-ouderschap.
En idd: tegen de tijd dat ze wat ouder worden en al die spullen belangrijk zijn dan is het dus ook de tijd om misschien de omgangsregeling of verdeling te herzien. Het dient misschien niet meer. Dingen veranderen.
Juist een puber heeft een duidelijk fundament nodig, waar vanuit ie alles zelf kan gaan ontdekken. Een vast huis helpt daarbij.
(Ik zeg hiermee natuurlijk niks over hoe vaak je je beide ouders ziet, super belangrijk. Lijkt mij, dat dat op meer manieren kan dan slapen in 1 huis)
woensdag 29 januari 2025 om 15:44
Het gebruiken van de kluisjes op school werkte hier ook niet, nee... te onhandig.
Die paar spullen die over en weer moeten, nemen ze zelf mee in hun schooltas, of geven wij aan elkaar bij een overdrachtmoment. Heel soms vergeten we /ze iets, nou ja, dat is dan een keertje zo, dan halen of brengen we alsnog. Maar dat gebeurt niet vaak hier.
Het gaat hier enkel om een boek, speciaal sport-spul, of een bepaald kledingstuk voor een gelegenheid. Verder gaat er niks over en weer eigenlijk.
Die paar spullen die over en weer moeten, nemen ze zelf mee in hun schooltas, of geven wij aan elkaar bij een overdrachtmoment. Heel soms vergeten we /ze iets, nou ja, dat is dan een keertje zo, dan halen of brengen we alsnog. Maar dat gebeurt niet vaak hier.
Het gaat hier enkel om een boek, speciaal sport-spul, of een bepaald kledingstuk voor een gelegenheid. Verder gaat er niks over en weer eigenlijk.
zondag 2 februari 2025 om 07:46
Hi allemaal,
Sinds een paar maanden zit ik in een relatie met een man met twee jonge kinderen.
Omdat onze relatie nog relatief pril is, ben ik nog niet voorgesteld aan de kids, maar mn vriend heeft ze wel al over mij verteld. De oudste vind het leuk en de jongste is nog te jong om het echt te snappen.
Als het moment daar is, moet ik voor mijn gevoel een nieuwe rol aannemen, en hier ben ik al veel over aan het lezen, vandaar dat ik graag wil mee schrijven.
Ik heb zelf nooit een echte kinderwens gehad (ook nooit de juiste partner gehad om eventuele kinderen mee te willen) maar stond altijd open voor de kinderen van een ander.
Ik vind het dus ook leuk maar spannend tegelijk.
Leuk om mee te schrijven dus.
Sinds een paar maanden zit ik in een relatie met een man met twee jonge kinderen.
Omdat onze relatie nog relatief pril is, ben ik nog niet voorgesteld aan de kids, maar mn vriend heeft ze wel al over mij verteld. De oudste vind het leuk en de jongste is nog te jong om het echt te snappen.
Als het moment daar is, moet ik voor mijn gevoel een nieuwe rol aannemen, en hier ben ik al veel over aan het lezen, vandaar dat ik graag wil mee schrijven.
Ik heb zelf nooit een echte kinderwens gehad (ook nooit de juiste partner gehad om eventuele kinderen mee te willen) maar stond altijd open voor de kinderen van een ander.
Ik vind het dus ook leuk maar spannend tegelijk.
Leuk om mee te schrijven dus.
zondag 2 februari 2025 om 08:13
Welkom Kitty!
Hier ook geen kinderwens en mijn partner heeft een zoon. En als ik eerlijk naar mijzelf kijk, was ik er niet aan begonnen als ik op voorhand wist wat voor impact het heeft.
Gelukkig heeft partner alle verantwoordelijkheid en zijn ze vaak samen weg.
In het begin toen we gingen samenwonen nam ik meer zorgtaken op me dan voor mij goed was. Dat hebben we pasgeleden helemaal terug gedraaid en nu voelt het beter.
Maar toch, de ene week draait 80% om zoon en de andere week is onze week.
Het is veel aanpassen, schakelen en opgeven. Deze week was zoon ziek en zit hij ineens een hele week thuis ipv op school. En dat doet dan behoorlijk beroep ook op mij.
Ik hou van die jongen hoor! En het is ook echt wel leuk.
Maar als bewust kindloze merk ik wel dat ik nu toch met dingen te maken krijg waarvoor ik bewust heb gekozen geen kinderen te willen. En dat is soms even slikken.
Dus besef goed waar je aan begint, zeker als het er 2 zijn waarvan 1 nog heel jong. Het is niet niks.
Wat is de reden dat je geen kinderen wil?
Hoe vaak ziet hij zijn kinderen?
Hoe is de omgang met z'n ex?
Hier ook geen kinderwens en mijn partner heeft een zoon. En als ik eerlijk naar mijzelf kijk, was ik er niet aan begonnen als ik op voorhand wist wat voor impact het heeft.
Gelukkig heeft partner alle verantwoordelijkheid en zijn ze vaak samen weg.
In het begin toen we gingen samenwonen nam ik meer zorgtaken op me dan voor mij goed was. Dat hebben we pasgeleden helemaal terug gedraaid en nu voelt het beter.
Maar toch, de ene week draait 80% om zoon en de andere week is onze week.
Het is veel aanpassen, schakelen en opgeven. Deze week was zoon ziek en zit hij ineens een hele week thuis ipv op school. En dat doet dan behoorlijk beroep ook op mij.
Ik hou van die jongen hoor! En het is ook echt wel leuk.
Maar als bewust kindloze merk ik wel dat ik nu toch met dingen te maken krijg waarvoor ik bewust heb gekozen geen kinderen te willen. En dat is soms even slikken.
Dus besef goed waar je aan begint, zeker als het er 2 zijn waarvan 1 nog heel jong. Het is niet niks.
Wat is de reden dat je geen kinderen wil?
Hoe vaak ziet hij zijn kinderen?
Hoe is de omgang met z'n ex?
zondag 2 februari 2025 om 08:29
Dank voor het delen!Qiya schreef: ↑02-02-2025 08:13Welkom Kitty!
Hier ook geen kinderwens en mijn partner heeft een zoon. En als ik eerlijk naar mijzelf kijk, was ik er niet aan begonnen als ik op voorhand wist wat voor impact het heeft.
Gelukkig heeft partner alle verantwoordelijkheid en zijn ze vaak samen weg.
In het begin toen we gingen samenwonen nam ik meer zorgtaken op me dan voor mij goed was. Dat hebben we pasgeleden helemaal terug gedraaid en nu voelt het beter.
Maar toch, de ene week draait 80% om zoon en de andere week is onze week.
Het is veel aanpassen, schakelen en opgeven. Deze week was zoon ziek en zit hij ineens een hele week thuis ipv op school. En dat doet dan behoorlijk beroep ook op mij.
Ik hou van die jongen hoor! En het is ook echt wel leuk.
Maar als bewust kindloze merk ik wel dat ik nu toch met dingen te maken krijg waarvoor ik bewust heb gekozen geen kinderen te willen. En dat is soms even slikken.
Dus besef goed waar je aan begint, zeker als het er 2 zijn waarvan 1 nog heel jong. Het is niet niks.
Wat is de reden dat je geen kinderen wil?
Hoe vaak ziet hij zijn kinderen?
Hoe is de omgang met z'n ex?
Vooral het dikgedrukte inderdaad.
Ik ben altijd een vrijbuiter geweest en had vooral in mn twintiger jaren nooit echt interesse in relaties. Pas na mijn dertigste veranderde dat. Hier en daar gedatet en kwam gewoon niet de juiste tegen. Buiten dat had ik gewoon geen rammelende eierstokken omdat het vrijbuitigere toch wel in mij zat (was altijd veel aan het reizen bijvoorbeeld).
Een paar maanden geleden ontmoette ik mn huidige vriend en dit is de eerste man met wie het 100% klopt en met wie het zo goed voelt. Ik kan hem niet laten lopen omdat ie kinderen heeft, dus ik krijg er sowieso mee te maken.
Hij ziet zn kinderen in de weekenden omdat zijn ex dan werkt, dit is zo afgesproken. Gelukkig niet altijd hele weekenden dus we zien elkaar ook 2 weekenden in de maand voor een deel op het moment dat zn kinderen er niet zijn. Doordeweeks zien we elkaar ook. Als we elkaar een heel weekend willen zien zijn er altijd ouders en ex-schoonouders die kunnen en willen oppassen.
Niet super ideaal, maar ik besteed naast hem dan ook mijn tijd aan mn vrienden en familie. Vooral op het moment dat zn kinderen bij hem zijn.
De omgang met z'n ex gaat goed. Het contact is puur zakelijk en gaat vrijwel alleen over de kinderen.
Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn als ik zn kids ontmoet. De opvoeding laat ik aan de ouders over, maar voor de rest... ?
zondag 2 februari 2025 om 10:18
Welkom, Kitty. Ik wilde schrijven dat het ook afhangt van wat je wilt met een relatie; wil je graag samenwonen of is latten voor jou ook een vorm? Maar dat is wat meer geredeneerd vanuit co-ouderschap. Als je vriend de kinderen alleen in weekends heeft, heeft dat ook op een lat-relatie behoorlijke impact. Ik neem tenminste aan dat jullie beiden de weekends vrij zijn en doordeweeks werken. Het lijkt mij eerlijk gezegd pittig op deze manier.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
zondag 2 februari 2025 om 10:28
canis-felis schreef: ↑02-02-2025 10:18Welkom, Kitty. Ik wilde schrijven dat het ook afhangt van wat je wilt met een relatie; wil je graag samenwonen of is latten voor jou ook een vorm? Maar dat is wat meer geredeneerd vanuit co-ouderschap. Als je vriend de kinderen alleen in weekends heeft, heeft dat ook op een lat-relatie behoorlijke impact. Ik neem tenminste aan dat jullie beiden de weekends vrij zijn en doordeweeks werken. Het lijkt mij eerlijk gezegd pittig op deze manier.
Als onze relatie goed blijft gaan, willen we op den duur wel samenwonen. Wellicht over een jaar a anderhalf jaar. We praten hier wel over.
We zijn beiden in de weekenden vrij en werken doordeweeks.
Tot nu toe gaat het goed, hoewel ik hem wel soms in de weekenden mis op het moment dat ie z'n kinderen heeft, maar dit is natuurlijk vanaf het begin zo en is ook part of the package deal. Laat ik het zo zeggen: twee weekenden in de maand kunnen we elkaar niet zien. De andere twee weekenden zien we elkaar vanaf zaterdagavond t/m zondagavond.
En we zien elkaar ook doordeweeks.
Ik ben erg benieuwd hoe andere hun introductie met bonuskinderen beleefden en hoe hun plek nu 'aanvoelt'.
zondag 2 februari 2025 om 11:12
Dat vind ik behoorlijk vlot en kan ik niet zo goed rijmen met de vraag die je hier neerlegt. Of bedoel je het vooral met het oog op de wens om snel samen te gaan wonen?Kitty30plus schreef: ↑02-02-2025 10:28Als onze relatie goed blijft gaan, willen we op den duur wel samenwonen. Wellicht over een jaar a anderhalf jaar. We praten hier wel over.
We zijn beiden in de weekenden vrij en werken doordeweeks.
Tot nu toe gaat het goed, hoewel ik hem wel soms in de weekenden mis op het moment dat ie z'n kinderen heeft, maar dit is natuurlijk vanaf het begin zo en is ook part of the package deal. Laat ik het zo zeggen: twee weekenden in de maand kunnen we elkaar niet zien. De andere twee weekenden zien we elkaar vanaf zaterdagavond t/m zondagavond.
En we zien elkaar ook doordeweeks.
Ik ben erg benieuwd hoe andere hun introductie met bonuskinderen beleefden en hoe hun plek nu 'aanvoelt'.
Ik lat bewust en heb juist als bewust kindloze geen behoefte om in andermans gezin mee te draaien. Dan "verdwijn" ik. Ik ben overigens geen groot vrijbuiter. Jij kan / denkt dat dan misschien buitenshuis (te) vinden?
Mijn introductie bij de kinderen ging goed. Hebben we op mijn verzoek een halfjaar mee gewacht. Ik wilde eerst met z'n tweeën de relatie verkennen. Maar goed, ik geloof niet dat mijn verhaal verder heel relevant is voor jou.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
zondag 2 februari 2025 om 11:22
Aah ok, dat is een stuk minder intens alleen de weekenden.
Hier is het week op, week af. En ik hou van reizen, maar heb ook het verlangen dit met m'n partner te doen. Dit is nu geen optie, tenzij we voldoende oppas vinden.
Ex kan het vanwege privé omstandigheden niet aan zoon langer dan 1 week te hebben. Dus we zijn daarin vrij beperkt.
Ik reis dus nog lekker alleen, ga dit jaar 6 weken naar India. Maar vind het wel een gemis.
Mijn partner is de liefde van m'n leven, ook ik kon echt niet terug toen ik besefte wat voor impact kinderen hadden. Wil het niet eens! Hij is het helemaal voor mij en daardoor is het makkelijk om zoon te omarmen.
Maar wel met heel duidelijke grenzen voor mijzelf, zodat ik het vrijheidsgevoel die voor mij heel belangrijk is, behoudt. En dat lukt goed!
Hopelijk word je net zo warm door zijn kinderen ontvangen als ik had. Zoon was gelijk om toen hij me zag. Ikzelf had tijd nodig om te wennen, heeft wel een jaar geduurd voor ik kon zeggen: ik hou van hem!
Daarvoor was het een beetje awkward, omdat ik geen gevoel had voor hem. Wel kon zien dat het een hele lieve, zachtaardige jongen was, maar daar hield het wel mee op.
Dus geef jezelf de tijd! En blijf echt jezelf, ga niet je best lopen doen. Dat werkt niet. Ik moest in het begin heel vaak mijzelf even terugtrekken,of 'nee' zeggen als hij met mij dingen wilde doen. Ik voelde nog niet de ruimte en was compleet overvallen door zoveel kind activiteit ineens.
Heb het ook met hem in makkelijke taal kunnen bespreken.
Wat ik ook gemerkt heb is dat oprechte aandacht, de sleutel was voor mij. Hij voelde zich gezien en dan was grenzen bewaken stukken makkelijker.
Hier is het week op, week af. En ik hou van reizen, maar heb ook het verlangen dit met m'n partner te doen. Dit is nu geen optie, tenzij we voldoende oppas vinden.
Ex kan het vanwege privé omstandigheden niet aan zoon langer dan 1 week te hebben. Dus we zijn daarin vrij beperkt.
Ik reis dus nog lekker alleen, ga dit jaar 6 weken naar India. Maar vind het wel een gemis.
Mijn partner is de liefde van m'n leven, ook ik kon echt niet terug toen ik besefte wat voor impact kinderen hadden. Wil het niet eens! Hij is het helemaal voor mij en daardoor is het makkelijk om zoon te omarmen.
Maar wel met heel duidelijke grenzen voor mijzelf, zodat ik het vrijheidsgevoel die voor mij heel belangrijk is, behoudt. En dat lukt goed!
Hopelijk word je net zo warm door zijn kinderen ontvangen als ik had. Zoon was gelijk om toen hij me zag. Ikzelf had tijd nodig om te wennen, heeft wel een jaar geduurd voor ik kon zeggen: ik hou van hem!
Daarvoor was het een beetje awkward, omdat ik geen gevoel had voor hem. Wel kon zien dat het een hele lieve, zachtaardige jongen was, maar daar hield het wel mee op.
Dus geef jezelf de tijd! En blijf echt jezelf, ga niet je best lopen doen. Dat werkt niet. Ik moest in het begin heel vaak mijzelf even terugtrekken,of 'nee' zeggen als hij met mij dingen wilde doen. Ik voelde nog niet de ruimte en was compleet overvallen door zoveel kind activiteit ineens.
Heb het ook met hem in makkelijke taal kunnen bespreken.
Wat ik ook gemerkt heb is dat oprechte aandacht, de sleutel was voor mij. Hij voelde zich gezien en dan was grenzen bewaken stukken makkelijker.
zondag 2 februari 2025 om 11:53
Hoi Kitty, welkom! Bij ons was de introductie met de kinderen na ongeveer een jaar relatie. Heel veel eerder zou ik het denk ik ook niet doen. Ik vind dat je wel echt eerst een stabiele basis moet hebben, weten wat je aan elkaar hebt, voordat je de kinderen erbij betrekt. We hebben gewacht tot de kinderen zelf nieuwsgierig werden en zeiden dat ze mij wel wilden ontmoeten. Dus niks opgedrongen. Eentje ging daarin voorop, en de rest volgde toen ook binnen twee weken. Ze hebben ook zelf aangegeven hoe ze dat wilden. Oh, overigens had eentje wel al eerder een rondje door mijn huis gemaakt, zonder dat ik thuis was, omdat ze het gek vond dat ze niet wist waar haar vader de helft van de tijd was. Vanaf dat eerste moment ben ik af en toe aangehaakt bij het eten, weer wat later bleef ik een keertje slapen, gingen we een keer met z'n allen naar de film etc. Er waren best veel mensen die ons tempo langzaam vonden, maar het heeft goed gewerkt en de kinderen vonden het juist fijn, voelden zich serieus genomen en zagen hierdoor juist ook dat de relatie tussen vader en mij serieus was. Hoewel het bij ons makkelijk ging en gaat, zou ik niet zeggen dat het makkelijk is. Je komt jezelf best wel tegen als je in een relatie stapt waarbij kinderen in het spel zijn, want die kinderen vormen ook een spiegel waar je normaal gesproken langzaam in mee groeit, maar die er nu ineens is. Ook is het heel belangrijk jezelf in acht te blijven, anders word je idd als het ware vermorzeld door al het bestaande. Dat zijn echt wel dingen om bewust mee om te gaan, vind ik.
zondag 2 februari 2025 om 12:54
Welkom Kitty!
Je zegt dat je het opvoeden bij de ouders laat, maar als het kleine kinderen zijn en je bent er in de toekomst regelmatig dan zal je echt wel een rol daar in gaan spelen.
In mijn geval was de ontmoeting na ruim zes maanden en was ik toen ook gewoon veel. Wees je echt goed bewust van je grenzen en geef die aan en maak daar ook afspraken in. Ik ben daar zelf slecht in en dat is bijzonder onhandig. Dus stap er niet lichtzinnig in net de gedachte dat het vast gezellig wordt en liefde alles oplost. Maar dan ook even positief: Wat heerlijk dat je een man hebt ontmoet die goed bij je past en jullie zo blij met elkaar zijn!
Je zegt dat je het opvoeden bij de ouders laat, maar als het kleine kinderen zijn en je bent er in de toekomst regelmatig dan zal je echt wel een rol daar in gaan spelen.
In mijn geval was de ontmoeting na ruim zes maanden en was ik toen ook gewoon veel. Wees je echt goed bewust van je grenzen en geef die aan en maak daar ook afspraken in. Ik ben daar zelf slecht in en dat is bijzonder onhandig. Dus stap er niet lichtzinnig in net de gedachte dat het vast gezellig wordt en liefde alles oplost. Maar dan ook even positief: Wat heerlijk dat je een man hebt ontmoet die goed bij je past en jullie zo blij met elkaar zijn!
zondag 2 februari 2025 om 13:42
Hoi Kitty, welkom!
Ik sluit me aan bij meisje85: ook wij hebben ongeveer een jaar gewacht met voorstellen. Garanties krijg je nooit, maar wij wilden wel zo zeker weten als we konden op dat moment, dat ik niet zomaar weer uit het leven van de zoontjes van mijn vriend zou verdwijnen. Ook wij hebben de kennismaking vervolgens stapje voor stapje gedaan, en soms ook weer een stap terug gezet als bleek dat dat beter was. Met name de jongste vindt het nog altijd lastig en verdrietig dat papa en mama niet gewoon in een huis wonen, en als zelf kind van gescheiden ouders snap ik dat! Dus als volledig ongevraagd advies geef ik dit maar mee.
Ook qua samenwonen bewandelt ieder zijn eigen pad, maar ook hier zou ik willen meegeven om daarin niet overhaast te werk te gaan. Je komt als vriendin-van-man-met-kinderen terecht in een structuur die zij al hebben met elkaar, het kost echt tijd om daar ook jóuw structuur van te maken, of zelfs een structuur die van jullie allemaal is. En wat is jouw rol in die structuur? Wat wil jij, wat wil je vriend, wat willen zijn kinderen? Er is tijd nodig om antwoord te vinden op die vragen en om in de praktijk te ervaren hoe dat uitpakt. Zelf vind ik het nog altijd heel fijn om op momenten dat het op mijn werk heel druk is bijvoorbeeld, in mijn eigen huis te zijn, al is het maar een paar uur (wij wonen bij elkaar in de buurt). Wat vast ook komt omdat ik mijn hele volwassen leven alleen gewoond heb en daarmee al bijna 25 jaar helemaal zelf bepaal wat er wanneer achter mijn voordeur gebeurt. In een gezin kan dat niet (altijd).
Dat gezegd hebbende hoop ik dat er vooral veel te genieten is voor je! Van je vriend en op den duur ook van zijn kinderen. Ook ik heb zelf geen kinderen en dat er op deze manier toch twee vrolijke basisschoolkinderen door mijn leven lopen, met al hun verhalen, fantasieen en met wie ik samen knutsel, bak en spelletjes doe, is een enorme verrijking! Ik hoop dat het dat voor jou ook mag zijn!
Ik sluit me aan bij meisje85: ook wij hebben ongeveer een jaar gewacht met voorstellen. Garanties krijg je nooit, maar wij wilden wel zo zeker weten als we konden op dat moment, dat ik niet zomaar weer uit het leven van de zoontjes van mijn vriend zou verdwijnen. Ook wij hebben de kennismaking vervolgens stapje voor stapje gedaan, en soms ook weer een stap terug gezet als bleek dat dat beter was. Met name de jongste vindt het nog altijd lastig en verdrietig dat papa en mama niet gewoon in een huis wonen, en als zelf kind van gescheiden ouders snap ik dat! Dus als volledig ongevraagd advies geef ik dit maar mee.
Ook qua samenwonen bewandelt ieder zijn eigen pad, maar ook hier zou ik willen meegeven om daarin niet overhaast te werk te gaan. Je komt als vriendin-van-man-met-kinderen terecht in een structuur die zij al hebben met elkaar, het kost echt tijd om daar ook jóuw structuur van te maken, of zelfs een structuur die van jullie allemaal is. En wat is jouw rol in die structuur? Wat wil jij, wat wil je vriend, wat willen zijn kinderen? Er is tijd nodig om antwoord te vinden op die vragen en om in de praktijk te ervaren hoe dat uitpakt. Zelf vind ik het nog altijd heel fijn om op momenten dat het op mijn werk heel druk is bijvoorbeeld, in mijn eigen huis te zijn, al is het maar een paar uur (wij wonen bij elkaar in de buurt). Wat vast ook komt omdat ik mijn hele volwassen leven alleen gewoond heb en daarmee al bijna 25 jaar helemaal zelf bepaal wat er wanneer achter mijn voordeur gebeurt. In een gezin kan dat niet (altijd).
Dat gezegd hebbende hoop ik dat er vooral veel te genieten is voor je! Van je vriend en op den duur ook van zijn kinderen. Ook ik heb zelf geen kinderen en dat er op deze manier toch twee vrolijke basisschoolkinderen door mijn leven lopen, met al hun verhalen, fantasieen en met wie ik samen knutsel, bak en spelletjes doe, is een enorme verrijking! Ik hoop dat het dat voor jou ook mag zijn!
zondag 2 februari 2025 om 13:45
Kitty30plus schreef: ↑02-02-2025 10:28Als onze relatie goed blijft gaan, willen we op den duur wel samenwonen. Wellicht over een jaar a anderhalf jaar. We praten hier wel over.
We zijn beiden in de weekenden vrij en werken doordeweeks.
Tot nu toe gaat het goed, hoewel ik hem wel soms in de weekenden mis op het moment dat ie z'n kinderen heeft, maar dit is natuurlijk vanaf het begin zo en is ook part of the package deal. Laat ik het zo zeggen: twee weekenden in de maand kunnen we elkaar niet zien. De andere twee weekenden zien we elkaar vanaf zaterdagavond t/m zondagavond.
En we zien elkaar ook doordeweeks.
Ik ben erg benieuwd hoe andere hun introductie met bonuskinderen beleefden en hoe hun plek nu 'aanvoelt'.
Zijn de kinderen zo jong dat ze nog niet naar school gaan? Ik denk namelijk dat de kans best groot is dat (dan) de regeling nog zal veranderen, dat vader dan ook doordeweekse dagen zal moeten gaan nemen (of juist nog minder de kinderen zal hebben en dat hij dan echt een om-het-weekendvader wordt). Een verdeling dat de ene ouder alle weekenden heeft is in de praktijk niet echt houdbaar namelijk.
Heb je een idee waar hij dan voor zou gaan? Klassieke (ouderwetse) omgangsregeling of toch ook echt gaan vaderen en dus ook opvoeding op zich nemen? Voor jou ook wel van belang om rekening mee te houden (ook als je zelf nog kinderen zou willen met hem, dan weet je ook al aardig hoe genegen hij is om volwaardig ouder te zijn voor, ook voor jullie kinderen).
Nou denk ik dat je dit niet echt mee gaat nemen in je afweging als ik je berichten goed interpreteer, je bent volgens mij hartstikke verliefd en wil gewoon door met deze man
. Maar misschien toch ergens in je achterhoofd houden.
zondag 2 februari 2025 om 13:54
canis-felis schreef: ↑02-02-2025 11:12Dat vind ik behoorlijk vlot en kan ik niet zo goed rijmen met de vraag die je hier neerlegt. Of bedoel je het vooral met het oog op de wens om snel samen te gaan wonen?
Ik lat bewust en heb juist als bewust kindloze geen behoefte om in andermans gezin mee te draaien. Dan "verdwijn" ik. Ik ben overigens geen groot vrijbuiter. Jij kan / denkt dat dan misschien buitenshuis (te) vinden?
Mijn introductie bij de kinderen ging goed. Hebben we op mijn verzoek een halfjaar mee gewacht. Ik wilde eerst met z'n tweeën de relatie verkennen. Maar goed, ik geloof niet dat mijn verhaal verder heel relevant is voor jou.
Nou ja laat ik zo zeggen: we hebben geen tijd verbonden aan wanneer we willen samenwonen, maar wél dat we elkaar in onze toekomstplannen meenemen. Ik woon zelf al jaren in mijn huurwoning (wat overigens een lekker plekje is), maar die wil ik ook wel een keer verlaten en samen een woning kopen is makkelijker dan in je eentje. Maar dit geldt natuurlijk alleen als alles heel goed blijft gaan tussen ons en ik allang en breed bij z'n kinderen betrokken ben.
Jouw verhaal is zeker wel relevant hoor, dank daarvoor!
zondag 2 februari 2025 om 13:57
Qiya schreef: ↑02-02-2025 11:22Aah ok, dat is een stuk minder intens alleen de weekenden.
Hier is het week op, week af. En ik hou van reizen, maar heb ook het verlangen dit met m'n partner te doen. Dit is nu geen optie, tenzij we voldoende oppas vinden.
Ex kan het vanwege privé omstandigheden niet aan zoon langer dan 1 week te hebben. Dus we zijn daarin vrij beperkt.
Ik reis dus nog lekker alleen, ga dit jaar 6 weken naar India. Maar vind het wel een gemis.
Mijn partner is de liefde van m'n leven, ook ik kon echt niet terug toen ik besefte wat voor impact kinderen hadden. Wil het niet eens! Hij is het helemaal voor mij en daardoor is het makkelijk om zoon te omarmen.
Maar wel met heel duidelijke grenzen voor mijzelf, zodat ik het vrijheidsgevoel die voor mij heel belangrijk is, behoudt. En dat lukt goed!
Hopelijk word je net zo warm door zijn kinderen ontvangen als ik had. Zoon was gelijk om toen hij me zag. Ikzelf had tijd nodig om te wennen, heeft wel een jaar geduurd voor ik kon zeggen: ik hou van hem!
Daarvoor was het een beetje awkward, omdat ik geen gevoel had voor hem. Wel kon zien dat het een hele lieve, zachtaardige jongen was, maar daar hield het wel mee op.
Dus geef jezelf de tijd! En blijf echt jezelf, ga niet je best lopen doen. Dat werkt niet. Ik moest in het begin heel vaak mijzelf even terugtrekken,of 'nee' zeggen als hij met mij dingen wilde doen. Ik voelde nog niet de ruimte en was compleet overvallen door zoveel kind activiteit ineens.
Heb het ook met hem in makkelijke taal kunnen bespreken.
Wat ik ook gemerkt heb is dat oprechte aandacht, de sleutel was voor mij. Hij voelde zich gezien en dan was grenzen bewaken stukken makkelijker.
Wat goed dat je alleen reist en daarin ook voor jezelf kiest.
Wat fijn dat jouw bonuszoon al meteen weg van jou was en jou zo goed ontving.
Ik vind het een goede tip om idd niet te erg mijn best te gaan doen en mezelf te blijven, ik zal dat zeker doen.
zondag 2 februari 2025 om 14:00
meisje85 schreef: ↑02-02-2025 11:53Hoi Kitty, welkom! Bij ons was de introductie met de kinderen na ongeveer een jaar relatie. Heel veel eerder zou ik het denk ik ook niet doen. Ik vind dat je wel echt eerst een stabiele basis moet hebben, weten wat je aan elkaar hebt, voordat je de kinderen erbij betrekt. We hebben gewacht tot de kinderen zelf nieuwsgierig werden en zeiden dat ze mij wel wilden ontmoeten. Dus niks opgedrongen. Eentje ging daarin voorop, en de rest volgde toen ook binnen twee weken. Ze hebben ook zelf aangegeven hoe ze dat wilden. Oh, overigens had eentje wel al eerder een rondje door mijn huis gemaakt, zonder dat ik thuis was, omdat ze het gek vond dat ze niet wist waar haar vader de helft van de tijd was. Vanaf dat eerste moment ben ik af en toe aangehaakt bij het eten, weer wat later bleef ik een keertje slapen, gingen we een keer met z'n allen naar de film etc. Er waren best veel mensen die ons tempo langzaam vonden, maar het heeft goed gewerkt en de kinderen vonden het juist fijn, voelden zich serieus genomen en zagen hierdoor juist ook dat de relatie tussen vader en mij serieus was. Hoewel het bij ons makkelijk ging en gaat, zou ik niet zeggen dat het makkelijk is. Je komt jezelf best wel tegen als je in een relatie stapt waarbij kinderen in het spel zijn, want die kinderen vormen ook een spiegel waar je normaal gesproken langzaam in mee groeit, maar die er nu ineens is. Ook is het heel belangrijk jezelf in acht te blijven, anders word je idd als het ware vermorzeld door al het bestaande. Dat zijn echt wel dingen om bewust mee om te gaan, vind ik.
Dank voor je reactie! En tsja, de omgeving heeft altijd wel een mening maar het allerbelangrijkste is dat het voor jullie allemaal zo goed werkte.
Kun je mij het dikgedrukte eens uitleggen?
zondag 2 februari 2025 om 14:04
Advocaatje schreef: ↑02-02-2025 12:54Welkom Kitty!
Je zegt dat je het opvoeden bij de ouders laat, maar als het kleine kinderen zijn en je bent er in de toekomst regelmatig dan zal je echt wel een rol daar in gaan spelen.
In mijn geval was de ontmoeting na ruim zes maanden en was ik toen ook gewoon veel. Wees je echt goed bewust van je grenzen en geef die aan en maak daar ook afspraken in. Ik ben daar zelf slecht in en dat is bijzonder onhandig. Dus stap er niet lichtzinnig in net de gedachte dat het vast gezellig wordt en liefde alles oplost. Maar dan ook even positief: Wat heerlijk dat je een man hebt ontmoet die goed bij je past en jullie zo blij met elkaar zijn!
Je hebt gelijk dat ik er op gegeven moment een rol in ga spelen, maar dat lijkt me best lastig, vooral omdat ik niet hun moeder ben. Ben daarom wel benieuwd hoe jouw rol daar bijvoorbeeld in is.
En inderdaad grenzen aangeven is heel belangrijk. Maar ik denk dat we nog veel gesprekken met elkaar gaan voeren voordat ik de kids ga ontmoeten.
En ja, het is zeker heerlijk dat ik zo'n geweldige man heb ontmoet, het voelt zo goed tussen ons
en naarmate de tijd verstrijkt en we steeds meer tijd samen doorbrengen, worden de gevoelens ook sterker van beide kanten.
zondag 2 februari 2025 om 14:07
Graag gedaan!Kitty30plus schreef: ↑02-02-2025 13:54Nou ja laat ik zo zeggen: we hebben geen tijd verbonden aan wanneer we willen samenwonen, maar wél dat we elkaar in onze toekomstplannen meenemen. Ik woon zelf al jaren in mijn huurwoning (wat overigens een lekker plekje is), maar die wil ik ook wel een keer verlaten en samen een woning kopen is makkelijker dan in je eentje. Maar dit geldt natuurlijk alleen als alles heel goed blijft gaan tussen ons en ik allang en breed bij z'n kinderen betrokken ben.
Jouw verhaal is zeker wel relevant hoor, dank daarvoor!
De kinderen van mijn vriend waren destijds niet superjong, zo kon mijn vriend het dus enigszins met ze bespreken en peilen hoe ze erin zaten. Hij heeft al heel snel verteld dat wij aan het daten waren (d.w.z. van mijn bestaan en dat we leuke dingen ondernamen). Dat vond ik wat minder, maar ik heb dat bij hem kunnen laten nadat ik verteld had hoe ik naar ontmoeten keek.
Ik heb verder minder die soort "ontwikkelwens" qua wonen die ik bij jou lees. Ik ben misschien ook wat ouder, maar dan nog heb ik o.a. op gebied van wonen keuzes gemaakt die veel mensen waarschijnlijk onlogisch (want "een stap terug") zouden vinden. Ik leef in het nu en wat daarbij aansluit.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
zondag 2 februari 2025 om 14:10
Bastuba schreef: ↑02-02-2025 13:42Hoi Kitty, welkom!
Ik sluit me aan bij meisje85: ook wij hebben ongeveer een jaar gewacht met voorstellen. Garanties krijg je nooit, maar wij wilden wel zo zeker weten als we konden op dat moment, dat ik niet zomaar weer uit het leven van de zoontjes van mijn vriend zou verdwijnen. Ook wij hebben de kennismaking vervolgens stapje voor stapje gedaan, en soms ook weer een stap terug gezet als bleek dat dat beter was. Met name de jongste vindt het nog altijd lastig en verdrietig dat papa en mama niet gewoon in een huis wonen, en als zelf kind van gescheiden ouders snap ik dat! Dus als volledig ongevraagd advies geef ik dit maar mee.
Ook qua samenwonen bewandelt ieder zijn eigen pad, maar ook hier zou ik willen meegeven om daarin niet overhaast te werk te gaan. Je komt als vriendin-van-man-met-kinderen terecht in een structuur die zij al hebben met elkaar, het kost echt tijd om daar ook jóuw structuur van te maken, of zelfs een structuur die van jullie allemaal is. En wat is jouw rol in die structuur? Wat wil jij, wat wil je vriend, wat willen zijn kinderen? Er is tijd nodig om antwoord te vinden op die vragen en om in de praktijk te ervaren hoe dat uitpakt. Zelf vind ik het nog altijd heel fijn om op momenten dat het op mijn werk heel druk is bijvoorbeeld, in mijn eigen huis te zijn, al is het maar een paar uur (wij wonen bij elkaar in de buurt). Wat vast ook komt omdat ik mijn hele volwassen leven alleen gewoond heb en daarmee al bijna 25 jaar helemaal zelf bepaal wat er wanneer achter mijn voordeur gebeurt. In een gezin kan dat niet (altijd).
Dat gezegd hebbende hoop ik dat er vooral veel te genieten is voor je! Van je vriend en op den duur ook van zijn kinderen. Ook ik heb zelf geen kinderen en dat er op deze manier toch twee vrolijke basisschoolkinderen door mijn leven lopen, met al hun verhalen, fantasieen en met wie ik samen knutsel, bak en spelletjes doe, is een enorme verrijking! Ik hoop dat het dat voor jou ook mag zijn!
Stapje voor stapje lijkt mij ook heel slim.
Dank voor je verhaal
hier heb ik ook zeker wat aan! En ja, het lijkt mij ook een hele verrijking idd!
zondag 2 februari 2025 om 14:14
S-Groot schreef: ↑02-02-2025 13:45Zijn de kinderen zo jong dat ze nog niet naar school gaan? Ik denk namelijk dat de kans best groot is dat (dan) de regeling nog zal veranderen, dat vader dan ook doordeweekse dagen zal moeten gaan nemen (of juist nog minder de kinderen zal hebben en dat hij dan echt een om-het-weekendvader wordt). Een verdeling dat de ene ouder alle weekenden heeft is in de praktijk niet echt houdbaar namelijk.
Heb je een idee waar hij dan voor zou gaan? Klassieke (ouderwetse) omgangsregeling of toch ook echt gaan vaderen en dus ook opvoeding op zich nemen? Voor jou ook wel van belang om rekening mee te houden (ook als je zelf nog kinderen zou willen met hem, dan weet je ook al aardig hoe genegen hij is om volwaardig ouder te zijn voor, ook voor jullie kinderen).
Nou denk ik dat je dit niet echt mee gaat nemen in je afweging als ik je berichten goed interpreteer, je bent volgens mij hartstikke verliefd en wil gewoon door met deze man
Nee, de kinderen gaan naar de basisschool, maar wonen doordeweeks bij de moeder. En omdat de moeder op vrijdag en zaterdag werkt, hebben ze deze regeling zo afgesproken.
zondag 2 februari 2025 om 14:22
Ja, ik bedoel dat je in een constructie stapt die al z'n eigen dynamieken heeft. En dan is het - zeker als je misschien ook nog eens zo in elkaar steekt - heel makkelijk om je daaraan aan te passen, zonder dat je daarbij nadenkt wat je zelf fijn of belangrijk vindt. Een gezin heeft nu eenmaal z'n dingetjes en het is voor iedereen het makkelijkst als 'die dingetjes' gewoon precies zo door kunnen gaan, maar dat is onmogelijk als je (tzt) een nieuw mens aan het geheel toevoegt. Terwijl het tegelijkertijd ook niet zo kan zijn dat alles anders moet omdat jij er bent. Dus dat is wel een delicate balans. En dat vraagt dus iets van jou, maar ook van je partner, die zal daarin ook moeten begrenzen. Voorbeeldje: wij hebben twee badkamers, eentje aan onze slaapkamer, eentje voor de kinderen. Maar helemaal in het begin kon mijn man nog weleens tegen de kinderen zeggen dat ze ook onze badkamer mochten gebruiken als dat toevallig zo uitkwam. Ik heb toen gezegd dat ik dat niet meer wilde, omdat ik ergens in huis ook een plek voor mezelf wil hebben, zonder dat ik die (al is het maar soms) moet delen met kinderen (of hun spullen). Terwijl je misschien van een afstandje zou zeggen: joh, wat maakt het uit als die badkamer eens in de twee maanden een keer wordt gebruikt. Dat zijn dan dus ook wel dingen waar je partner en jij het over eens moeten zijn. Dit is dan natuurlijk een vrij praktisch voorbeeld, maar het zit 'm in van alles.Kitty30plus schreef: ↑02-02-2025 14:00Dank voor je reactie! En tsja, de omgeving heeft altijd wel een mening maar het allerbelangrijkste is dat het voor jullie allemaal zo goed werkte.
Kun je mij het dikgedrukte eens uitleggen?
donderdag 6 februari 2025 om 12:08
Even een beetje klagen hoor... maar wat ik soms lastig (en vooral ook lullig voor de kinderen!) blijf vinden, is het overcompensatiegedrag van hun moeder dat zich steeds maar uit in allerlei dingen geven/kopen. Deze keer waren er twee een dagje thuis vanwege niet lekker, staat hun moeder gelijk hier voor de deur met twee cadeaubonnen van de Douglas. Als ze een keer extra de hond uit moeten laten, krijgen ze standaard geld mee om ergens thee met een taartje te eten. Dit soort voorbeelden is echt oneindig. En eerlijk is eerlijk, ik vind er wat van, ik vind het armoedig als dat de manier is om een band te creëren met je kinderen en ik vind het sneu voor die lieve kinderen dat ze dit van hun moeder krijgen, terwijl ze andere dingen, de dingen die ze belangrijk vinden, laat liggen. Het is onmacht of onkunde, maar daar je kinderen al zo'n tijd de dupe van laten zijn, snap ik gewoon niet. Nu had ze bijvoorbeeld de helft van de spullen, die de kinderen hadden klaargezet voor overdracht, vergeten mee te nemen en was ze daarna een weekend weggegaan, dus moesten de kinderen zelf extra heen en weer fietsen (ze waren al bepakt en bezakt hierheen gekomen, er moesten - dit keer echt - wat meer/grote/onhandige spullen mee ivm een soort kamp waar ze heen gingen). De jongste belt, als ze daar is, geregeld 's avonds naar mijn man om iets over huiswerk te vragen omdat moeder dan bij haar vriend is en niet bereikbaar is. Ze eten meerdere keren per week afhaalmaaltijden, omdat moeder een paar keer in de week rond etenstijd sport en dan niet kookt, dan moeten ze wat bestellen of halen. Ik wil echt niet de stiefmoeder zijn die altijd wat te klagen heeft over moeder, maar het is soms gewoon lastig om te zien dat de kinderen zich hierin een houding moeten leren geven en dat je ze soms ziet worstelen met de constatering dat dit blijkbaar is hoe hun moeder het (nu) doet. Nouja, ik snap dat er geen oplossing is, maar het is ook fijn om het even van me af te schrijven.
- wat meer/grote/onhandige spullen mee ivm een soort kamp waar ze heen gingen). De jongste belt, als ze daar is, geregeld 's avonds naar mijn man om iets over huiswerk te vragen omdat moeder dan bij haar vriend is en niet bereikbaar is. Ze eten meerdere keren per week afhaalmaaltijden, omdat moeder een paar keer in de week rond etenstijd sport en dan niet kookt, dan moeten ze wat bestellen of halen. Ik wil echt niet de stiefmoeder zijn die altijd wat te klagen heeft over moeder, maar het is soms gewoon lastig om te zien dat de kinderen zich hierin een houding moeten leren geven en dat je ze soms ziet worstelen met de constatering dat dit blijkbaar is hoe hun moeder het (nu) doet. Nouja, ik snap dat er geen oplossing is, maar het is ook fijn om het even van me af te schrijven.
donderdag 6 februari 2025 om 13:47
Ha Meisje85, ik snap goed dat dit heel lastig om aan te zien is! Zo te horen heb je zelf hele andere normen en waarden dan de ex van je man. Liever zie je toch dat moeder die meiden verwend met oprechte aandacht ipv met spullen en geld.. een Douglas bon als je ziek bent vind ik ook gewoon raar gedrag. Waarom in hemelsnaam? Maar dit is helaas toch iets waar je 0 invloed op hebt, en je man ook niet. Hoe staat je man hierin?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
