Werk & Studie
alle pijlers
Collega krijgt grote kans, ik mag niet mee doen
dinsdag 22 september 2020 om 18:00
Jeetje, lastig om een goede titel te vinden. En té duidelijk wil ik ook niet zijn, want dat wordt wat herkenbaar.
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.
Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.
Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).
In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.
Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.
Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.
Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).
In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.
Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).
femke09 wijzigde dit bericht op 09-10-2020 11:59
38.26% gewijzigd
dinsdag 6 juli 2021 om 14:27
Of om gewoon even lekker te niksen...Geen schande, hoor.femke09 schreef: ↑06-07-2021 10:34Mijn vader ziet 'den overheid' überhaupt niet zitten overigens
Ik zelf zie de extra vrije tijd (ik zal 's avonds toch ook minder werk hebben verwacht ik) als kans om met mijn schrijfwens aan de slag te gaan bijvoorbeeld, of meer werk maken van mijn fotohobby (of een combi)
dinsdag 6 juli 2021 om 14:39
dinsdag 6 juli 2021 om 15:36
Mijn zus denkt dat mijn ambitie dit niet aankan, dat ik me heel snel ga vervelen.
Mijn vader kijkt er op neer en ziet dit als "stil gaan staan in je carrière terwijl er nog zoveel in zit".
Hij ziet me sowieso liever ondernemer worden maar die ambitie heb ik (blijkbaar) niet, want zolang ik geen goed idee heb, begin ik er niet aan. En zolang die ideeën niet komen (of ik ontzettend voel dat ik hoe dan ook als zelfstandige iets wil proberen) is die basis gewoon onvoldoende en ben ik blijkbaar (ondanks mijn sterke onafhankelijkheidsgevoel) liever 'loonslaaf'.
Overigens is mijn andere zus ook geen jobhopper (dus geen goede tips van haar, ze weet niet wat ze moet zeggen) terwijl mijn vader het andere uiterste is: bij een botsing pakte hij direct zijn biezen (totdat hij overwerkt en wel thuis kwam te zitten en uiteindelijk maar voor zichzelf is begonnen, ruim 30 jaar geleden).
Mijn vader kijkt er op neer en ziet dit als "stil gaan staan in je carrière terwijl er nog zoveel in zit".
Hij ziet me sowieso liever ondernemer worden maar die ambitie heb ik (blijkbaar) niet, want zolang ik geen goed idee heb, begin ik er niet aan. En zolang die ideeën niet komen (of ik ontzettend voel dat ik hoe dan ook als zelfstandige iets wil proberen) is die basis gewoon onvoldoende en ben ik blijkbaar (ondanks mijn sterke onafhankelijkheidsgevoel) liever 'loonslaaf'.
Overigens is mijn andere zus ook geen jobhopper (dus geen goede tips van haar, ze weet niet wat ze moet zeggen) terwijl mijn vader het andere uiterste is: bij een botsing pakte hij direct zijn biezen (totdat hij overwerkt en wel thuis kwam te zitten en uiteindelijk maar voor zichzelf is begonnen, ruim 30 jaar geleden).
dinsdag 6 juli 2021 om 15:41
Het maakt toch helemaal niet uit wat een ander ervan vindt? Als jij van mening bent dat je het moet doen, doe het dan gewoon. Als je twijfelt, niet doen. Je kunt ook de gok nemen en zien hoe het gaat lopen.femke09 schreef: ↑06-07-2021 10:34Mijn vader ziet 'den overheid' überhaupt niet zitten overigens
Ik zelf zie de extra vrije tijd (ik zal 's avonds toch ook minder werk hebben verwacht ik) als kans om met mijn schrijfwens aan de slag te gaan bijvoorbeeld, of meer werk maken van mijn fotohobby (of een combi
Elke sector heeft zijn mooie en goede kanten maar ook de minder charmante tot ronduit slecht. Maar het is aan jou wat voor jou goed is en wat jij wilt.
Soms is een (flinke) stap terug doen verstandig om te zijner tijd grote sprongen te kunnen maken. Continue op topsnelheid zijn en veel meer doen dan wat je functie vereist, dat is op den duur vragen om problemen. Dan is zelf op de rem trappen, gas terug nemen en een tijdje langzamer aan echt geen luxe. Alleen jij weet of jij jezelf dit gunt of niet.
dinsdag 6 juli 2021 om 16:49
Je vader hoeft er niet te gaan werken, dus dat oordeel zou ik lekker bij hem laten.femke09 schreef: ↑06-07-2021 10:34Mijn vader ziet 'den overheid' überhaupt niet zitten overigens
Ik zelf zie de extra vrije tijd (ik zal 's avonds toch ook minder werk hebben verwacht ik) als kans om met mijn schrijfwens aan de slag te gaan bijvoorbeeld, of meer werk maken van mijn fotohobby (of een combi
Een periode meer tijd hebben, lijkt mij heel gezond als je het financieel kunt bolwerken. Als het niet bevalt kijk je weer verder.
dinsdag 6 juli 2021 om 16:51
Jij bent degene die het werk moet doen, dus at the end maakt het niet uit wat anderen er van vinden. Dat mogen ze met hun eigen leven doen. Advies vragen en tips ontvangen is 1. Maar de keuze moet je uiteindelijk zelf maken om wie JIJ bent en niet wie ieder ander is en goed voor hem of haar is.
Valt me wel op dat je eerder schrijft dat je eigenlijk nooit echt enthousiasme voelt. Is dat gevoel je vreemd of heb je het wel ervaren, maar dan bij hele andere dingen?
Valt me wel op dat je eerder schrijft dat je eigenlijk nooit echt enthousiasme voelt. Is dat gevoel je vreemd of heb je het wel ervaren, maar dan bij hele andere dingen?
dinsdag 6 juli 2021 om 16:51
Ja, op wie moet ik dan vertrouwen, mezelf? Ik weet van aanpakken maar wat keuzes maken en voor mezelf kiezen betreft ben ik een dobberend eendje en weet ik nooit wat ik vind of voel. Daarom lees ik hier graag, meningen verzamelen, afwegingen maken. Oerlastig.
dinsdag 6 juli 2021 om 16:54
Nee, enthousiasme voor zaken die mij aangaan zijn me vreemd, dat heb ik nog nooit gehad.
Ik verras mezelf al (een heel enkele keer) als ik 'es een keertje' gloei van trots over iets wat mijn kinderen aangaat. Maar niet trots zijn of blij zijn van of bij het behalen van een diploma, een wedstrijd winnen, op vakantie gaan, mooi uitzicht, verliefd zijn of trouwen, kleding uitkiezen, snoepen, uitslapen weet ik het.
dinsdag 6 juli 2021 om 16:56
dinsdag 6 juli 2021 om 16:58
Poeh. Nou dan hoef je verder ook niet over die baan bij de overheid meer na te denken toch? Pa heeft hem al lang afgekeurd, maar dat wist je al voor je ging solliciteren verwacht ik. Waarom dan toch solliciteren?
dinsdag 6 juli 2021 om 17:27
Ik vraag me als ik je berichten lees wel af wat je nou eigenlijk wilt. Wil je carrière maken? Of wil je vooral een heel erg afgebakende baan.
Roept bij mij de vraag op: waarom moet het per se deze parttime baan zijn? Heb je al verkend wat je mogelijkheden verder zijn, zowel binnen als buiten de overheid?
Roept bij mij de vraag op: waarom moet het per se deze parttime baan zijn? Heb je al verkend wat je mogelijkheden verder zijn, zowel binnen als buiten de overheid?
dinsdag 6 juli 2021 om 17:39
Niet afgebakend, maar dat is ook niet, waar ik nu solliciteer.HP2021 schreef: ↑06-07-2021 17:27Ik vraag me als ik je berichten lees wel af wat je nou eigenlijk wilt. Wil je carrière maken? Of wil je vooral een heel erg afgebakende baan.
Roept bij mij de vraag op: waarom moet het per se deze parttime baan zijn? Heb je al verkend wat je mogelijkheden verder zijn, zowel binnen als buiten de overheid?
Verder gekeken: zo af en toe komt een vergelijkbare baan (met wat ik nu doe) voorbij. En eigenlijk is het veel gebruikelijker om een recruiter te bellen en die te laten zoeken, het is niet heel gebruikelijk om mijn soort baan zelf als vacature uit te zetten. Maar het komt voor, zo ongebruikelijk is het ook weer niet.
dinsdag 6 juli 2021 om 18:00
Ik zou dit dan als eerste project nemen om zelf te beslissen. Natuurlijk kun je jezelf vertrouwen. En als je dat echt niet wil zou ik eerder een goede vriendin om raad vragen dan familie. Een vriendin kijkt volgens mij beter naar wie je nu bent, met familie zit er altijd heel veel historie achter en projectie, zoals van je vader die overheid maar niets vindt. Of wil dat jij gaat doen waar hij nooit de kans voor heeft gekregen of zo.
dinsdag 6 juli 2021 om 18:21
To, ik lees ook een gebrek aan enthousiasme. Je komt in dit topic op mij over als een vrouw met ambitie en een flinke prestatiedrang. Deze baan klinkt vooral als fijn voor de balans in vrije tijd (alhoewel een deel direct op gaat aan reistijd) en niet zo zeer als een uitdaging en iets waar je veel groei kansen in gaat krijgen. Wordt je daar gelukkig van?
Het komt op mij over alsof je vlucht uit het werk wat je nu hebt. Deze baan komt langs en alles is beter dan waar je nu zit. Dat is niet perse slecht je kunt ook om die reden kiezen dit aan te nemen en ondertussen door te solliciteren naar een baan die het beste van beide heeft. Pas alleen op dat je niet van slecht naar even slecht met minder loon gaat.
Het komt op mij over alsof je vlucht uit het werk wat je nu hebt. Deze baan komt langs en alles is beter dan waar je nu zit. Dat is niet perse slecht je kunt ook om die reden kiezen dit aan te nemen en ondertussen door te solliciteren naar een baan die het beste van beide heeft. Pas alleen op dat je niet van slecht naar even slecht met minder loon gaat.
dinsdag 6 juli 2021 om 19:09
Ik heb gewerkt voor grote bedrijven en nu voor de overheid. Als het gaat om werkdruk en de logheid van de organisatie zit er weinig verschil tussen. Ik heb bij de overheid wel meer vrijheid om mijn werk zelf in te delen en mij te ontplooien.
dinsdag 6 juli 2021 om 19:40
Het komt op mij over alsof To veel potentie en intelligentie heeft maar klem zit tussen dingen willen en voelen maar daar niet naar durven luisteren en handelen. Dit lijkt o.a. te komen door familie, opgelegde verwachtingen en huidige baan.
Ik krijg een benauwd/gekooid gevoel als ik je lees, ik kan het niet anders omschrijven. Neem de tijd om jezelf te leren kennen zodat je sterk in je schoenen komt te staan en grenzen kan gaan stellen. Dat is geen makkelijk proces.
(Disclaimer: misschien zit ik er compleet naast, dat kan ook)
Ik krijg een benauwd/gekooid gevoel als ik je lees, ik kan het niet anders omschrijven. Neem de tijd om jezelf te leren kennen zodat je sterk in je schoenen komt te staan en grenzen kan gaan stellen. Dat is geen makkelijk proces.
(Disclaimer: misschien zit ik er compleet naast, dat kan ook)
dinsdag 6 juli 2021 om 19:47
Kan je vader wel hard roepen dat je stilstaat ... in zekere zin sta je nu ook stil in je huidige baan. Hogerop kan je er toch niet, voor de knikkers mag je ook al niet meedoen van je baas en je rechtstreekse collega.
Zolang je de rekeningen betaald krijgt en je kinderen geen honger lijden lijkt het mij toch écht je eigen keuze of je die job bij de overheid aanneemt.
Kan je nog altijd over een paar jaar eventueel verder rondkijken.
Of kijken of je bij de overheid misschien wel hogerop raakt.
Zolang je de rekeningen betaald krijgt en je kinderen geen honger lijden lijkt het mij toch écht je eigen keuze of je die job bij de overheid aanneemt.
Kan je nog altijd over een paar jaar eventueel verder rondkijken.
Of kijken of je bij de overheid misschien wel hogerop raakt.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
dinsdag 6 juli 2021 om 19:50
Ik sluit me hier heel erg bij aan. Je omschrijft jezelf als dobberend, vertrouwd je eigen oordeel niet, voelt heel weinig positieve gevoelens, weet niet wat je wil, wie je bent en eerlijk? Het klinkt vrij mat/licht depressief.
Heb je nooit de wens om jezelf te leren kennen? Meer te kunnen genieten vd kleine momentjes in het leven? Trots te zijn op wat je bereikt?
Je klinkt zo, detached. Ik weet even niet het Nederlandse woord ervoor, want onthecht klinkt zo heftig. Maar toch klinkt het alsof je toeschouwer bent van je leven en niet zélf je leven leeft.
dinsdag 6 juli 2021 om 22:29
Ik reageer alleen even op dat bij de nieuwe job geen ruimte is in schalen of doorgroeien. Ik heb ooit ook bij de overheid gewerkt en kreeg dat dus ook te horen bij mijn sollicitatiegesprek. En ze hadden ook enorme haast want er was een cursus waar ik nog even op mee moest (terwijl ze zelf veel te lang hadden gewacht met vacature uitzetten). Ik heb me toen ook laten verleiden om gewoon aan te nemen wat me werd geboden en niks meer te onderhandelen.
En toen ik er eenmaal werkte hoorde ik dat een andere nieuwe collega (man) had afgedwongen dat hij na het eerste jaar een schaal hoger gezet zou worden. Was opgenomen in z'n contract. Daar had ik niet eens over nagedacht! En ik was vele malen meer gekwalificeerd dan die collega.
Toen ik er nog wat langer werkte bleek dat ze mijn functie veel te laag hadden ingeschat. Ik pakte er zelf van allerlei verantwoordelijkheden bij en de functie had eigenlijk daarmee opgeschaald moeten worden. Maar daar vroeg ik zelf niet om, dus dat gebeurde ook niet. Echt zo suf dat ik nooit beter voor mezelf ben opgekomen.
Pas nu ik zelfstandige ben ben ik beter in niet bang te zijn om een goede prijs voor mijn werk te vragen.
En toen ik er eenmaal werkte hoorde ik dat een andere nieuwe collega (man) had afgedwongen dat hij na het eerste jaar een schaal hoger gezet zou worden. Was opgenomen in z'n contract. Daar had ik niet eens over nagedacht! En ik was vele malen meer gekwalificeerd dan die collega.
Toen ik er nog wat langer werkte bleek dat ze mijn functie veel te laag hadden ingeschat. Ik pakte er zelf van allerlei verantwoordelijkheden bij en de functie had eigenlijk daarmee opgeschaald moeten worden. Maar daar vroeg ik zelf niet om, dus dat gebeurde ook niet. Echt zo suf dat ik nooit beter voor mezelf ben opgekomen.
Pas nu ik zelfstandige ben ben ik beter in niet bang te zijn om een goede prijs voor mijn werk te vragen.
donderdag 8 juli 2021 om 11:15
Ik ben jullie heel dankbaar voor de input 
Het zal inderdaad ook best sneu klinken allemaal, maar ik kom van ver en ben eigenlijk (als ik objectief van een afstandje kijk) best trots op wat ik bereikt heb en waar ik nu sta.
Aan mezelf werken... ik ben chronisch depressief (dat is een lichte vorm) en heb diverse stempeltjes en hokjes gekregen waar ik niet mee uit de voeten kan, autisme, ad(h)d. Oudste heeft onlangs de stempels autisme en adhd gekregen, binnenkort krijgen we daar (op haar niveau, 11 jaar) uitleg over, benieuwd wat ik daar zelf van opsteek. Daarnaast is in dat gesprek ook duidelijk geworden dat ik in huis gewoon hulp nodig heb, met het huishouden, met de opvoeding. Die hulp moet ik echter zelf in gang zetten en ik voel dat enorm als falen, want ik ben zelfstandig en zorg zélf wel voor mijn zaken/kinderen, 'selluf doen' (ja, ik lijk wel twee)
Gisteren sollicitatiegesprek gehad, dat maakte ook veel duidelijk. Ik zit nog heel erg in mijn huidige baan vind ik zelf, het was lastig om me in antwoorden te focussen op de nieuwe baan, ik dreef steeds af. En de gesprekspartner vroeg: joh, worden jouw collega's niet enorm moe van jou? En dan zeg ik: nee hoor, ik word alleen moe van mezelf
Dit naast het beantwoorden van vragen als: wat zijn je favoriete excelfuncties? En: wat is je meestgebruikte kengetal (antwoord, aldus mijzelf, vijf minuten ná de sollicitatie: social return op investment. Mijn antwoord tijdens het gesprek: een waterval aan andere kengetallen
) Bovendien zat er een interimmer bij die de afdeling aanstuurt en ik had bijna gevraagd: ik heb liever jouw baan! (die komt in oktober op de markt blijkt, haha).
Ik vraag me ernstig af of dit bij me past. Vandaag hoor ik er meer van, maar het lijkt me duidelijk dat het van mijn kant al een no go is.
Deze zomer...drie kindloze weken waarin ik níét bij mijn ouders/zus/vrienden ga klussen, hooguit op z'n elfendertigste in mijn eigen huis. Wel werken, maar dat is zonder werkdruk (veel mensen vrij). Ff tandje terug.
Het is al heerlijk dat mijn jongste (naast zijn uitschietende emoties, heel vermoeiend) zoveel knuffelt met me en dat oudste, nu ik haar de afgelopen maanden veel ruimte heb gegeven, zelf toenadering zoekt, ze geeft soms een hug en via haar favo knuffel stuurt ze me extra knuffels en kusjes, wat voor haar al een hele drempel is, blijkbaar voelt ze zich bij mij nog steeds (en steeds meer) op haar gemak, echt een compliment voor mij als haar moeder.
Het zal inderdaad ook best sneu klinken allemaal, maar ik kom van ver en ben eigenlijk (als ik objectief van een afstandje kijk) best trots op wat ik bereikt heb en waar ik nu sta.
Aan mezelf werken... ik ben chronisch depressief (dat is een lichte vorm) en heb diverse stempeltjes en hokjes gekregen waar ik niet mee uit de voeten kan, autisme, ad(h)d. Oudste heeft onlangs de stempels autisme en adhd gekregen, binnenkort krijgen we daar (op haar niveau, 11 jaar) uitleg over, benieuwd wat ik daar zelf van opsteek. Daarnaast is in dat gesprek ook duidelijk geworden dat ik in huis gewoon hulp nodig heb, met het huishouden, met de opvoeding. Die hulp moet ik echter zelf in gang zetten en ik voel dat enorm als falen, want ik ben zelfstandig en zorg zélf wel voor mijn zaken/kinderen, 'selluf doen' (ja, ik lijk wel twee)
Gisteren sollicitatiegesprek gehad, dat maakte ook veel duidelijk. Ik zit nog heel erg in mijn huidige baan vind ik zelf, het was lastig om me in antwoorden te focussen op de nieuwe baan, ik dreef steeds af. En de gesprekspartner vroeg: joh, worden jouw collega's niet enorm moe van jou? En dan zeg ik: nee hoor, ik word alleen moe van mezelf
Dit naast het beantwoorden van vragen als: wat zijn je favoriete excelfuncties? En: wat is je meestgebruikte kengetal (antwoord, aldus mijzelf, vijf minuten ná de sollicitatie: social return op investment. Mijn antwoord tijdens het gesprek: een waterval aan andere kengetallen
) Bovendien zat er een interimmer bij die de afdeling aanstuurt en ik had bijna gevraagd: ik heb liever jouw baan! (die komt in oktober op de markt blijkt, haha). Ik vraag me ernstig af of dit bij me past. Vandaag hoor ik er meer van, maar het lijkt me duidelijk dat het van mijn kant al een no go is.
Deze zomer...drie kindloze weken waarin ik níét bij mijn ouders/zus/vrienden ga klussen, hooguit op z'n elfendertigste in mijn eigen huis. Wel werken, maar dat is zonder werkdruk (veel mensen vrij). Ff tandje terug.
Het is al heerlijk dat mijn jongste (naast zijn uitschietende emoties, heel vermoeiend) zoveel knuffelt met me en dat oudste, nu ik haar de afgelopen maanden veel ruimte heb gegeven, zelf toenadering zoekt, ze geeft soms een hug en via haar favo knuffel stuurt ze me extra knuffels en kusjes, wat voor haar al een hele drempel is, blijkbaar voelt ze zich bij mij nog steeds (en steeds meer) op haar gemak, echt een compliment voor mij als haar moeder.
donderdag 8 juli 2021 om 12:53
Ik vind het ook erg verdrietig klinken. Ik heb eerder in dit topic al geschreven dat het me tijd leek voor jou om aan jezelf te gaan werken. Nu wil ik dat anders formuleren.
Lieve to, er is meer in het leven dan overleven. Jij mag er zijn zoals jij bent. Zou het je niet leuk lijken of interessant om eens te onderzoeken waarom jij de dingen doet zoals je ze doet? En dan ook te kijken naar of je dat zo wilt houden of wellicht iets in wilt veranderen? Uitproberen wat jij misschien leuk vindt of lekker of interessant? Los van de oordelen van je vader en je moeder.
Je bent duidelijk slim. Anders was je hier niet gekomen met de mogelijke etiketten die je hebt. Ik lees ADHD en autisme, ik weet nu niet of jijzelf die diagnose ook hebt? 1 van je kinderen wel begrijp ik?
Als je inderdaad ADHD hebt dan is het erg logisch dat je moeite hebt met je huishouden. Ik heb zelf ADHD en zit ook in wat groepen op oa Facebook, en dat heeft zo ongeveer iedereen met ADHD. Of ADD. Met jouw werkuren alleen al vind ik het logisch dat je moeite hebt met je huishouden.
Een kind met adhd en autisme is een enorme uitdaging. Ik heb er ook eentje. En ookal heb ik zelf een opleiding in de jeugdhulpverlening en jaren ervaring in het werken met kinderen, vind ik het ook zwaar en ik zit ik regelmatig met mijn handen in het haar of met frustratie. Ik ken meer moeders die hier ook mee kampen. Maw, hulp bij het opvoeden van een kind met dergelijke problematiek is heel normaal, meer norm dan uitzondering. Geen enkele reden tot schaamte.
Wat betreft carriere en ambitie is deze baan misschien niet de meest passende voor jou. Maar misschien juist ook wel nu, om meer tijd te hebben voor je persoonlijke ontwikkeling en voor je kinderen.
Lieve to, er is meer in het leven dan overleven. Jij mag er zijn zoals jij bent. Zou het je niet leuk lijken of interessant om eens te onderzoeken waarom jij de dingen doet zoals je ze doet? En dan ook te kijken naar of je dat zo wilt houden of wellicht iets in wilt veranderen? Uitproberen wat jij misschien leuk vindt of lekker of interessant? Los van de oordelen van je vader en je moeder.
Je bent duidelijk slim. Anders was je hier niet gekomen met de mogelijke etiketten die je hebt. Ik lees ADHD en autisme, ik weet nu niet of jijzelf die diagnose ook hebt? 1 van je kinderen wel begrijp ik?
Als je inderdaad ADHD hebt dan is het erg logisch dat je moeite hebt met je huishouden. Ik heb zelf ADHD en zit ook in wat groepen op oa Facebook, en dat heeft zo ongeveer iedereen met ADHD. Of ADD. Met jouw werkuren alleen al vind ik het logisch dat je moeite hebt met je huishouden.
Een kind met adhd en autisme is een enorme uitdaging. Ik heb er ook eentje. En ookal heb ik zelf een opleiding in de jeugdhulpverlening en jaren ervaring in het werken met kinderen, vind ik het ook zwaar en ik zit ik regelmatig met mijn handen in het haar of met frustratie. Ik ken meer moeders die hier ook mee kampen. Maw, hulp bij het opvoeden van een kind met dergelijke problematiek is heel normaal, meer norm dan uitzondering. Geen enkele reden tot schaamte.
Wat betreft carriere en ambitie is deze baan misschien niet de meest passende voor jou. Maar misschien juist ook wel nu, om meer tijd te hebben voor je persoonlijke ontwikkeling en voor je kinderen.
