Werk & Studie
alle pijlers
Collega krijgt grote kans, ik mag niet mee doen
dinsdag 22 september 2020 om 18:00
Jeetje, lastig om een goede titel te vinden. En té duidelijk wil ik ook niet zijn, want dat wordt wat herkenbaar.
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.
Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.
Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).
In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.
Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.
Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.
Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).
In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.
Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).
femke09 wijzigde dit bericht op 09-10-2020 11:59
38.26% gewijzigd
donderdag 27 mei 2021 om 21:53
Circa 3 maanden sinds de ontdekking. Waarvan nu bijna anderhalve maand sinds ik mijn houding heb aangepast. In de laatste maand is er wel veel gebeurd, alleen nog geen definitieve euro's gezien. De eerste anderhalve maand gebeurde er echt helemaal niks anders dan smoezen, aan het lijntje houden en uitstellen naar einde van het jaar.
donderdag 27 mei 2021 om 22:38
Ja ik denk het wel. Ik lees dingen in TO haar verhaal die daar op wijzen. In mijn eigen geval weet ik het zeker. Ik verdien 1000-1500€ minder per maand dan mijn mannelijke collega's. Ik presteer meer, heb ook meer relevante werk ervaring en er zijn gewoon geen objectieve verschillen in mijn nadeel die het verschil kunnen verklaren. Blijft over dat ik vrouw ben en zij man.
Overigens geloof ik niet in opzet. Ik denk dat het gewoon onbewust gebeurd. Zoals er ook vanuit gegaan wordt dat de vrouw in het gezelschap de koffie verzorgd en de lunch op tafel zet.
Dat het onbewust gebeurd maakt het ook zo lastig. Daardoor kan je niet als organisatie zeggen je moet iedereen gelijk behandelen, want elke manager denkt dat hij dat doet.
donderdag 27 mei 2021 om 23:11
To, ik heb het hele topic in 1x gelezen en ik vind dat je jezelf een rad voor ogen draait, of in elk geval hebt gedraaid.
Onder het mom van begrip en weet ik wat voor andere drogredenen heb je die bonus laten lopen en werk je structureel een hoop meer dan op je contract staat en blijkt nergens uit dat je behoorlijk gewaardeerd wordt. Eerder het tegenovergestelde.
Het lijkt dat die zinnetjes als "daar heb ik jou voor" meer als soort schouderklopje bedoeld zijn. Zoals ik een kind complimenteer, wat zou ik toch moeten zonder jou.
Je schreef ook ergens een bijzin "ik kan veel hebben, daarom ben ik ook zo lang bij mijn ex gebleven." Alsof dat stoer is, shit incasseren. Nee hoor. Meer dom eigenlijk.
Ik weet niks van je relatie, het gaat me nu even over die zin. Waarom moet jij veel kunnen hebben?
Ik maakte ooit mijn excuses over een rotopmerking tegen iemand. O geeft niet hoor, zei ze. ik ben het wel gewend. Zo erg. Zo klink jij ook een beetje.
Je schreef ook eerder dat je zo van baan kon veranderen want je had de oppas al geregeld, november denk ik schreef je dat. Waarom kan dat nu dan niet meer?
To, ik bedoel het niet lullig maar het hele verhaal leest alsof jij jezelf voor de gek houdt met hoe hij het bedoelt en hoe belangrijk jij bent. Geef je zelf een schop onder je kont en ga voor je waarde staan.
Onder het mom van begrip en weet ik wat voor andere drogredenen heb je die bonus laten lopen en werk je structureel een hoop meer dan op je contract staat en blijkt nergens uit dat je behoorlijk gewaardeerd wordt. Eerder het tegenovergestelde.
Het lijkt dat die zinnetjes als "daar heb ik jou voor" meer als soort schouderklopje bedoeld zijn. Zoals ik een kind complimenteer, wat zou ik toch moeten zonder jou.
Je schreef ook ergens een bijzin "ik kan veel hebben, daarom ben ik ook zo lang bij mijn ex gebleven." Alsof dat stoer is, shit incasseren. Nee hoor. Meer dom eigenlijk.
Ik weet niks van je relatie, het gaat me nu even over die zin. Waarom moet jij veel kunnen hebben?
Ik maakte ooit mijn excuses over een rotopmerking tegen iemand. O geeft niet hoor, zei ze. ik ben het wel gewend. Zo erg. Zo klink jij ook een beetje.
Je schreef ook eerder dat je zo van baan kon veranderen want je had de oppas al geregeld, november denk ik schreef je dat. Waarom kan dat nu dan niet meer?
To, ik bedoel het niet lullig maar het hele verhaal leest alsof jij jezelf voor de gek houdt met hoe hij het bedoelt en hoe belangrijk jij bent. Geef je zelf een schop onder je kont en ga voor je waarde staan.
donderdag 27 mei 2021 om 23:14
Wij hadden in een MT overleg een keer besproken welke medewerkers dat jaar een bewust belonen bonus zouden krijgen. Een dag later appte mijn chef (een man) naar het hele MT: We hebben alleen maar mannen uitgekozen. Ik wil graag dat jullie nog eens goed nadenken of we geen vrouwen passeren. Een aantal van de (mannelijke) teamleiders vroegen zich daarna af hoe het kwam dat ze de vrouwen in hun team hadden 'overgeslagen' in hun denken. Heeft in ons MT team echt iets opgeschud!
donderdag 27 mei 2021 om 23:42
Goed dat dat benoemt is!Maduixa schreef: ↑27-05-2021 23:14Wij hadden in een MT overleg een keer besproken welke medewerkers dat jaar een bewust belonen bonus zouden krijgen. Een dag later appte mijn chef (een man) naar het hele MT: We hebben alleen maar mannen uitgekozen. Ik wil graag dat jullie nog eens goed nadenken of we geen vrouwen passeren. Een aantal van de (mannelijke) teamleiders vroegen zich daarna af hoe het kwam dat ze de vrouwen in hun team hadden 'overgeslagen' in hun denken. Heeft in ons MT team echt iets opgeschud!
Maar denk toch dat het bij TO een geval is van over je heen laten lopen. Je vraagt om iets, krijgt het niet en gaat vervolgens lekker op dezelfde voet verder, waarbij je jezelf benadeelt en de werkgever van alles gratis krijgt. Die werkgever zou gek zijn extra te gaan betalen voor iets wat hij nu ook al krijgt. Helaas is het bij een groot deel van de bedrijven zo dat je toch echt voor jezelf op moet komen, want zij gaan het niet voor jou doen. Kweek een set ballen (ja ook als vrouw
)
vrijdag 28 mei 2021 om 07:50
Wow wat een mooi voorbeeld.Maduixa schreef: ↑27-05-2021 23:14Wij hadden in een MT overleg een keer besproken welke medewerkers dat jaar een bewust belonen bonus zouden krijgen. Een dag later appte mijn chef (een man) naar het hele MT: We hebben alleen maar mannen uitgekozen. Ik wil graag dat jullie nog eens goed nadenken of we geen vrouwen passeren. Een aantal van de (mannelijke) teamleiders vroegen zich daarna af hoe het kwam dat ze de vrouwen in hun team hadden 'overgeslagen' in hun denken. Heeft in ons MT team echt iets opgeschud!
vrijdag 28 mei 2021 om 08:19
Ik zie veel reacties dat TO over zich heen laat lopen. Dat is ook zo en dat deed ik ook.
Maar het is ook gewoon niet zo makkelijk. Ik werd bijvoorbeeld heel onzeker van de lagere waardering en zocht het vooral bij mezelf. Misschien presteerde ik wel minder dan ik dacht? En vanuit die gedachte is het niet makkelijk om voor jezelf op te komen. Ik kreeg eerst drie keer een nee, dus je moet dat bovendien ook volhouden steeds weer die teleurstelling en negatieve emoties.
Eerst moet TO er van overtuigd zijn dat ze het waard is. Zodat ze directer kan reageren dat het niet akkoord is of ze er even over na wil denken. In plaats van steeds meebewegen.
To probeer eens te bedenken waar je echt recht op hebt. Zorg dat je dat echt 100% gelooft en zie het vervolgens als een project. Waarmee ik bedoel probeer het los te zien van jezelf. Vecht voor gelijke beloning zoals je dat zou doen voor een ander die ongelijk behandeld zou worden. Kom met goede argumenten en vraag ook tegen argumenten. Dat je toch wel blijft is bijvoorbeeld geen goed argument.
Ook voor wat betreft de uren, kijk daar nog eens kritisch naar wat je daar zelf van vind. Past het voor je collega's ook onder onbetaald overwerk als dat structureel op zaterdag en zondag zou zijn? Ik heb ook een functie waar overwerk bij hoort. Toch heb ik de afspraak gemaakt dat dat voor mij betekent een uurtje extra op mijn werkdag. Als ik op mijn vrije dag werk dan schrijf ik daar gewoon uren voor.
Maar het is ook gewoon niet zo makkelijk. Ik werd bijvoorbeeld heel onzeker van de lagere waardering en zocht het vooral bij mezelf. Misschien presteerde ik wel minder dan ik dacht? En vanuit die gedachte is het niet makkelijk om voor jezelf op te komen. Ik kreeg eerst drie keer een nee, dus je moet dat bovendien ook volhouden steeds weer die teleurstelling en negatieve emoties.
Eerst moet TO er van overtuigd zijn dat ze het waard is. Zodat ze directer kan reageren dat het niet akkoord is of ze er even over na wil denken. In plaats van steeds meebewegen.
To probeer eens te bedenken waar je echt recht op hebt. Zorg dat je dat echt 100% gelooft en zie het vervolgens als een project. Waarmee ik bedoel probeer het los te zien van jezelf. Vecht voor gelijke beloning zoals je dat zou doen voor een ander die ongelijk behandeld zou worden. Kom met goede argumenten en vraag ook tegen argumenten. Dat je toch wel blijft is bijvoorbeeld geen goed argument.
Ook voor wat betreft de uren, kijk daar nog eens kritisch naar wat je daar zelf van vind. Past het voor je collega's ook onder onbetaald overwerk als dat structureel op zaterdag en zondag zou zijn? Ik heb ook een functie waar overwerk bij hoort. Toch heb ik de afspraak gemaakt dat dat voor mij betekent een uurtje extra op mijn werkdag. Als ik op mijn vrije dag werk dan schrijf ik daar gewoon uren voor.
vrijdag 28 mei 2021 om 08:22
fifty schreef: ↑27-05-2021 23:11To, ik heb het hele topic in 1x gelezen en ik vind dat je jezelf een rad voor ogen draait, of in elk geval hebt gedraaid.
Onder het mom van begrip en weet ik wat voor andere drogredenen heb je die bonus laten lopen en werk je structureel een hoop meer dan op je contract staat en blijkt nergens uit dat je behoorlijk gewaardeerd wordt. Eerder het tegenovergestelde.
Het lijkt dat die zinnetjes als "daar heb ik jou voor" meer als soort schouderklopje bedoeld zijn. Zoals ik een kind complimenteer, wat zou ik toch moeten zonder jou.
Je schreef ook ergens een bijzin "ik kan veel hebben, daarom ben ik ook zo lang bij mijn ex gebleven." Alsof dat stoer is, shit incasseren. Nee hoor. Meer dom eigenlijk.
Ik weet niks van je relatie, het gaat me nu even over die zin. Waarom moet jij veel kunnen hebben?
Ik maakte ooit mijn excuses over een rotopmerking tegen iemand. O geeft niet hoor, zei ze. ik ben het wel gewend. Zo erg. Zo klink jij ook een beetje.
Je schreef ook eerder dat je zo van baan kon veranderen want je had de oppas al geregeld, november denk ik schreef je dat. Waarom kan dat nu dan niet meer?
To, ik bedoel het niet lullig maar het hele verhaal leest alsof jij jezelf voor de gek houdt met hoe hij het bedoelt en hoe belangrijk jij bent. Geef je zelf een schop onder je kont en ga voor je waarde staan.
Ja eens. Ook met de rest.
vrijdag 28 mei 2021 om 12:41
Waarom wil je wachten met overstappen tot je oudste op de middelbare school zit?
Ik zat in een werkomgeving waar ik me ondergewaardeerd voelde. Ondanks dat het werk ansich erg leuk was. Dat ging steeds meer schuren. Tijdens mijn zwangerschap kwam er een hele mooie kans voorbij. In eerste instantie een klein stapje terug, maar wel met hele mooie ontwikkelmogelijkheden. Gestart na mijn verlof en binnen een jaar een mooie stap mogen maken. In september mag ik weer een nieuwe stap maken. Ook krijg ik een opleidingstraject aangeboden. Ik zit nu echt zóveel beter en leuker dan hiervoor. Daarbij is mijn salaris inmiddels beter en is er nog steeds ontwikkelingsperspectief.
het is doodeng om de stap te zetten (ik vond het in elk geval erg eng), maar het is wel een van de betere beslissingen die ik op werkgebied heb genomen.
Ik zat in een werkomgeving waar ik me ondergewaardeerd voelde. Ondanks dat het werk ansich erg leuk was. Dat ging steeds meer schuren. Tijdens mijn zwangerschap kwam er een hele mooie kans voorbij. In eerste instantie een klein stapje terug, maar wel met hele mooie ontwikkelmogelijkheden. Gestart na mijn verlof en binnen een jaar een mooie stap mogen maken. In september mag ik weer een nieuwe stap maken. Ook krijg ik een opleidingstraject aangeboden. Ik zit nu echt zóveel beter en leuker dan hiervoor. Daarbij is mijn salaris inmiddels beter en is er nog steeds ontwikkelingsperspectief.
het is doodeng om de stap te zetten (ik vond het in elk geval erg eng), maar het is wel een van de betere beslissingen die ik op werkgebied heb genomen.
vrijdag 28 mei 2021 om 15:08
Ik ben officieel MT lid ja, en zelfs procuratiehouder (ongelimiteerd en zelfstandig bevoegd) bij de bovenste (en alle onderliggende) bv's (mijn collega niet).
Ik zie het zoals ik in mijn huwelijk zat: ik wíl gewoon dat het werkt en doe er alles aan, ga tot het uiterste, om het te laten werken, ook als iedereen objectief zou kunnen zeggen: doe dit jezelf niet aan en kap ermee.
Dat hou ik vol totdat er een knop om gaat, en dan gaat het heel snel. Mijn ex heb ik aangekondigd dat ik het niet meer zag zitten. Twee dagen later heb ik hem verzocht het huis te verlaten en binnen een maand was de scheiding rond.
Ik verwacht dat dit hier ook zo zal gaan. Ik krijg die knop nu niet omgezet, ik krijg mezelf gewoon niet zover, en ik weet dat het objectief het beste is om ermee te kappen, ongetwijfeld komt dat moment, en dan ga ik, dan dus pas. En niet woedend, maar met een vriendelijk afscheid.
Dat klinkt heel raar, en het is zeker niet hoe de meeste mensen dit soort zaken aanpakken. Ik heb gewoon een heel vol hoofd waarin alles op de juiste plek moet vallen. Niet voor niets dat ik 'het juiste moment' heb afgewacht om de boel weer overhoop te gooien hier, een normaal mens had daar eerder een tijd voor geprikt.
Ik ben dankbaar voor jullie teksten, ook die van Secret01, ik heb het ontzettend nodig om te reflecteren, ervaringen en gedachten te lezen van 'normale' mensen. Ik heb mijn werk gisteren niet mee naar huis genomen, en in plaats daarvan heb ik er vandaag twee uur aan besteed, op de zaak, terwijl ik dit als een 'thuisklus' had aangewezen voor mezelf. Ik vind het lastig om de overdrive los te laten. Maar dat geldt niet alleen hier, als mijn moeder op visite dreigt te komen ga ik eerst als een gek door het huis, en dan nog heeft ze genoeg aan te merken (en vroeger zei ze dat ook, tot ik daar een keer heel duidelijk iets van gezegd heb, nu houdt ze het maar op 'ach ja, zo ben jij', ofwel: je zussen hebben het schoner en opgeruimder dan jij, en opmerkingen verbeteren dit niet).
nou ja, dat dus.
Ik zie het zoals ik in mijn huwelijk zat: ik wíl gewoon dat het werkt en doe er alles aan, ga tot het uiterste, om het te laten werken, ook als iedereen objectief zou kunnen zeggen: doe dit jezelf niet aan en kap ermee.
Dat hou ik vol totdat er een knop om gaat, en dan gaat het heel snel. Mijn ex heb ik aangekondigd dat ik het niet meer zag zitten. Twee dagen later heb ik hem verzocht het huis te verlaten en binnen een maand was de scheiding rond.
Ik verwacht dat dit hier ook zo zal gaan. Ik krijg die knop nu niet omgezet, ik krijg mezelf gewoon niet zover, en ik weet dat het objectief het beste is om ermee te kappen, ongetwijfeld komt dat moment, en dan ga ik, dan dus pas. En niet woedend, maar met een vriendelijk afscheid.
Dat klinkt heel raar, en het is zeker niet hoe de meeste mensen dit soort zaken aanpakken. Ik heb gewoon een heel vol hoofd waarin alles op de juiste plek moet vallen. Niet voor niets dat ik 'het juiste moment' heb afgewacht om de boel weer overhoop te gooien hier, een normaal mens had daar eerder een tijd voor geprikt.
Ik ben dankbaar voor jullie teksten, ook die van Secret01, ik heb het ontzettend nodig om te reflecteren, ervaringen en gedachten te lezen van 'normale' mensen. Ik heb mijn werk gisteren niet mee naar huis genomen, en in plaats daarvan heb ik er vandaag twee uur aan besteed, op de zaak, terwijl ik dit als een 'thuisklus' had aangewezen voor mezelf. Ik vind het lastig om de overdrive los te laten. Maar dat geldt niet alleen hier, als mijn moeder op visite dreigt te komen ga ik eerst als een gek door het huis, en dan nog heeft ze genoeg aan te merken (en vroeger zei ze dat ook, tot ik daar een keer heel duidelijk iets van gezegd heb, nu houdt ze het maar op 'ach ja, zo ben jij', ofwel: je zussen hebben het schoner en opgeruimder dan jij, en opmerkingen verbeteren dit niet).
nou ja, dat dus.
vrijdag 28 mei 2021 om 16:10
femke09 schreef: ↑28-05-2021 15:08Ik ben officieel MT lid ja, en zelfs procuratiehouder (ongelimiteerd en zelfstandig bevoegd) bij de bovenste (en alle onderliggende) bv's (mijn collega niet).
Ik zie het zoals ik in mijn huwelijk zat: ik wíl gewoon dat het werkt en doe er alles aan, ga tot het uiterste, om het te laten werken, ook als iedereen objectief zou kunnen zeggen: doe dit jezelf niet aan en kap ermee.
Dat hou ik vol totdat er een knop om gaat, en dan gaat het heel snel. Mijn ex heb ik aangekondigd dat ik het niet meer zag zitten. Twee dagen later heb ik hem verzocht het huis te verlaten en binnen een maand was de scheiding rond.
Ik verwacht dat dit hier ook zo zal gaan. Ik krijg die knop nu niet omgezet, ik krijg mezelf gewoon niet zover, en ik weet dat het objectief het beste is om ermee te kappen, ongetwijfeld komt dat moment, en dan ga ik, dan dus pas. En niet woedend, maar met een vriendelijk afscheid.
Dat klinkt heel raar, en het is zeker niet hoe de meeste mensen dit soort zaken aanpakken. Ik heb gewoon een heel vol hoofd waarin alles op de juiste plek moet vallen. Niet voor niets dat ik 'het juiste moment' heb afgewacht om de boel weer overhoop te gooien hier, een normaal mens had daar eerder een tijd voor geprikt.
Ik ben dankbaar voor jullie teksten, ook die van Secret01, ik heb het ontzettend nodig om te reflecteren, ervaringen en gedachten te lezen van 'normale' mensen. Ik heb mijn werk gisteren niet mee naar huis genomen, en in plaats daarvan heb ik er vandaag twee uur aan besteed, op de zaak, terwijl ik dit als een 'thuisklus' had aangewezen voor mezelf. Ik vind het lastig om de overdrive los te laten. Maar dat geldt niet alleen hier, als mijn moeder op visite dreigt te komen ga ik eerst als een gek door het huis, en dan nog heeft ze genoeg aan te merken (en vroeger zei ze dat ook, tot ik daar een keer heel duidelijk iets van gezegd heb, nu houdt ze het maar op 'ach ja, zo ben jij', ofwel: je zussen hebben het schoner en opgeruimder dan jij, en opmerkingen verbeteren dit niet).
nou ja, dat dus.
Je werkt dus eigenlijk altijd, ook privé, enkel voor de (positieve) bevestiging van anderen?
vrijdag 28 mei 2021 om 19:25
To. Als je nu terug kijkt op je scheiding. Wat heeft de periode dat je tegen beter weten in probeerde het te laten werken je gebracht? Als ik lees hoe je binnen twee dagen er een einde aan maakte en binnen een maand de scheiding rond had, dan lees ik kracht en vastberadenheid en ook trots. Is dat niet wat je nu ook zou willen voelen? Wat gaat nu tegen beter weten in afwachten je brengen? Gaat daarvan deze baan in eens voor jou werken?
Wat wil je? Wil je echt weg of wil je zorgen dat het gaat werken? In het eerste geval pak door met solliciteren. In het tweede geval kijk waarom je het nu laat gaan. Zoek die kracht in jezelf en ga het gesprek opnieuw aan.
Je schrijft ik heb een heel vol hoofd. Hoe komt dat? Pak je wel eens de rust om na te denken? Zo niet doe dat eens. Voel eens echt wat dit met je doet. Dat de knop ineens omgaat betekent dat iets al heel lang borrelt. Te lang.
Wat zou je je beste vriendin aan raden als zij met dit verhaal bij je zou komen? Zou je haar dan aanraden om het nog even uit te zingen tot de kinderen ouder zijn? Wat zou een man doen in jouw plaats? Zou die dit in stilte voorbij laten gaan?
Jij hebt de kracht om dit te veranderen. Het is eng, maar denk terug aan het moment dat je je ex buiten zette. Jij kan dit veranderen!
Ik heb/had dezelfde valkuil doorgaan tot de knop echt om gaat. Veel coaching later heb ik gevonden hoe ik eerder weet wat echt belangrijk voor mij is. Ik vraag nu vaker advies aan mijn omgeving en kies dan bewust mensen met tegengestelde meningen zodat ik voel waar ik in mee ga, waar ik weerstand voel en waar ik mij tegen uitspreek. Dat helpt mij duidelijk te krijgen welke kant ik op wil.
aanvulling er bestaat natuurlijk niet zo iets als normale en abnormale mensen. Ik vraag me af hoe je bij het idee komt dat jij niet normaal in elkaar steekt.
Wat wil je? Wil je echt weg of wil je zorgen dat het gaat werken? In het eerste geval pak door met solliciteren. In het tweede geval kijk waarom je het nu laat gaan. Zoek die kracht in jezelf en ga het gesprek opnieuw aan.
Je schrijft ik heb een heel vol hoofd. Hoe komt dat? Pak je wel eens de rust om na te denken? Zo niet doe dat eens. Voel eens echt wat dit met je doet. Dat de knop ineens omgaat betekent dat iets al heel lang borrelt. Te lang.
Wat zou je je beste vriendin aan raden als zij met dit verhaal bij je zou komen? Zou je haar dan aanraden om het nog even uit te zingen tot de kinderen ouder zijn? Wat zou een man doen in jouw plaats? Zou die dit in stilte voorbij laten gaan?
Jij hebt de kracht om dit te veranderen. Het is eng, maar denk terug aan het moment dat je je ex buiten zette. Jij kan dit veranderen!
Ik heb/had dezelfde valkuil doorgaan tot de knop echt om gaat. Veel coaching later heb ik gevonden hoe ik eerder weet wat echt belangrijk voor mij is. Ik vraag nu vaker advies aan mijn omgeving en kies dan bewust mensen met tegengestelde meningen zodat ik voel waar ik in mee ga, waar ik weerstand voel en waar ik mij tegen uitspreek. Dat helpt mij duidelijk te krijgen welke kant ik op wil.
aanvulling er bestaat natuurlijk niet zo iets als normale en abnormale mensen. Ik vraag me af hoe je bij het idee komt dat jij niet normaal in elkaar steekt.
secret01 wijzigde dit bericht op 28-05-2021 19:28
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
4.78% gewijzigd
vrijdag 28 mei 2021 om 19:34
To, ik denk dat je met jezelf aan het werk moet. Wat je hier schrijft over je moeder is heel veelzeggend. Als dit is hoe er met jou is om gegaan thuis , dan is het logisch dat je zo in het leven staat.
Het kost tijd om dat te veranderen. Ht begint met bewust worden. Zeggen "dit is hoe ik het doe, hoe het voor mij werkt" werkt dan juist niet zo goed, maar kijken naar hoe je het nu eigenlijk doet en waarom met de wens om het wat beter te krijgen voor jezelf wel. het verschil tussen een fixed en een growth mindset.
Ik herken het wel wat je omschrijft. Ook wat betreft je relatie. Je moet er zelf aan toe zijn, je moet er alles gedaan hebben en als het plaatje rond is dan is het ook klaar.
Maar misschien is het plaatje nu dan wat eerder rond. Nu je leest hoe je eigenlijk loopt te pleasen en toch aan het korste eind trekt terwijl je denk ik een vrouw bent met veel kwaliteiten.
Het komt wel. Stap voor stap. Op jouw tijd. Sterkte!
Het kost tijd om dat te veranderen. Ht begint met bewust worden. Zeggen "dit is hoe ik het doe, hoe het voor mij werkt" werkt dan juist niet zo goed, maar kijken naar hoe je het nu eigenlijk doet en waarom met de wens om het wat beter te krijgen voor jezelf wel. het verschil tussen een fixed en een growth mindset.
Ik herken het wel wat je omschrijft. Ook wat betreft je relatie. Je moet er zelf aan toe zijn, je moet er alles gedaan hebben en als het plaatje rond is dan is het ook klaar.
Maar misschien is het plaatje nu dan wat eerder rond. Nu je leest hoe je eigenlijk loopt te pleasen en toch aan het korste eind trekt terwijl je denk ik een vrouw bent met veel kwaliteiten.
Het komt wel. Stap voor stap. Op jouw tijd. Sterkte!
zondag 4 juli 2021 om 18:50
Ik zit in dubio...heb gesolliciteerd naar een andere baan die voorbij kwam en ben door naar het tweede gesprek:
- meer reistijd (halfuur, drie kwartier t.o.v. tien minuten)
- minder salaris (1k bruto minder)
- betere pensioenvoorziening
- 50 vrije dagen (t.o.v. 38), alle schoolvakanties behalve de herfstvakantie vrij en mogelijkheden om in sommige weken meer te werken zodat in andere weken meer tijd overblijft
- meer keurslijf en overheid
- collega's (nu ben ik alleen in mijn functie)
Ik vind het enorm lastig... Ik kom er niet uit eigenlijk. Gesproken met zussen en familie, maar ik kan niet kiezen.
- meer reistijd (halfuur, drie kwartier t.o.v. tien minuten)
- minder salaris (1k bruto minder)
- betere pensioenvoorziening
- 50 vrije dagen (t.o.v. 38), alle schoolvakanties behalve de herfstvakantie vrij en mogelijkheden om in sommige weken meer te werken zodat in andere weken meer tijd overblijft
- meer keurslijf en overheid
- collega's (nu ben ik alleen in mijn functie)
Ik vind het enorm lastig... Ik kom er niet uit eigenlijk. Gesproken met zussen en familie, maar ik kan niet kiezen.
zondag 4 juli 2021 om 19:03
Zoals je het beschrijft klinkt het niet of je er ook maar een beetje zin in hebt. Zonder naar de inhoud te lijken zou ik op basis van wat je hier neerzet zeggen: kijk nog ff verder.femke09 schreef: ↑04-07-2021 18:50Ik zit in dubio...heb gesolliciteerd naar een andere baan die voorbij kwam en ben door naar het tweede gesprek:
- meer reistijd (halfuur, drie kwartier t.o.v. tien minuten)
- minder salaris (1k bruto minder)
- betere pensioenvoorziening
- 50 vrije dagen (t.o.v. 38), alle schoolvakanties behalve de herfstvakantie vrij en mogelijkheden om in sommige weken meer te werken zodat in andere weken meer tijd overblijft
- meer keurslijf en overheid
- collega's (nu ben ik alleen in mijn functie)
Ik vind het enorm lastig... Ik kom er niet uit eigenlijk. Gesproken met zussen en familie, maar ik kan niet kiezen.
zondag 4 juli 2021 om 19:05
femke09 schreef: ↑04-07-2021 18:50Ik zit in dubio...heb gesolliciteerd naar een andere baan die voorbij kwam en ben door naar het tweede gesprek:
- meer reistijd (halfuur, drie kwartier t.o.v. tien minuten)
- minder salaris (1k bruto minder)
- betere pensioenvoorziening
- 50 vrije dagen (t.o.v. 38), alle schoolvakanties behalve de herfstvakantie vrij en mogelijkheden om in sommige weken meer te werken zodat in andere weken meer tijd overblijft
- meer keurslijf en overheid
- collega's (nu ben ik alleen in mijn functie)
Ik vind het enorm lastig... Ik kom er niet uit eigenlijk. Gesproken met zussen en familie, maar ik kan niet kiezen.
Meer reistijd, maar ook heel veel minder verplichtingen en uren?
