Geschrokken van eerste weken onderwijs

Op zoon zijn reguliere school wilden ze voor de bijzondere gevallen een kleinere klas samenstellen.
Leuk experiment...

ODD, AD(H)D, ASS, gedragsproblemen, dyslecten.
Gooi alles maar bij elkaar.

(Hoe we achter al deze etiketjes kwamen verdient al helemaal geen schoonheidsprijs... Ik hoop dat er ouders zijn die dit datalek hebben gemeld.)

oh de horror, al die kinderen bij elkaar in. Net als "passend onderwijs" zien als " het kind zolang mogelijk op regulier houden" ..
ben zo blij dat mijn groep 5-er met autisme gewoon naar een cluster4 kan met voornamelijk kinderen met autisme en echt gerist op prikkelarm en rust. Die zou in een klas met ook nog veel kinderen met externaliserend gedrag helemaal niet tot leren komen.

Flashy schreef: ↑

29-09-2021 14:43

Voor autisten is zo'n onrustige groep toch juist hell?

Verder geen tips.

Ook mensen met ASS kunnen externaliserend zijn.

Hoe gaat het TO?

Ik kom het topic net tegen, hopelijk heb je hier nog wat aan. Ik vind het YouTube kanaal van SBSK geweldig. De man die dit presenteert is docent op een speciale school geweest, ik geloof wel meer richting verstandelijke beperking. Hij heeft ook filmpjes online staan die gefilmd zijn in zijn klas. Echt geweldig hoe hij met kinderen om kan gaan.

martje55 schreef: ↑

05-10-2021 19:43

Ik kom het topic net tegen, hopelijk heb je hier nog wat aan. Ik vind het YouTube kanaal van SBSK geweldig. De man die dit presenteert is docent op een speciale school geweest, ik geloof wel meer richting verstandelijke beperking. Hij heeft ook filmpjes online staan die gefilmd zijn in zijn klas. Echt geweldig hoe hij met kinderen om kan gaan.

Heb je een linkje? Ik zie alleen maar filmpjes van allerlei stoornissen en handicaps.

Sowieso, als mijn kinderen op Youtube terecht komen omdat hun leerkracht zo graag wil laten zien wat een geweldige leerkracht hij wel niet is heeft die leerkracht toch echt een probleem hoor.

Hee, ik heb niet alle reacties gelezen, maar inzetten op de groepsdynamiek dmv spellen en andere activiteiten.
Ik werk zelf in het Speciaal Onderwijs, Cluster 4, bij een instelling.
Didactiek even op een lager pitje zetten, ja, wel rekenen etc, maar in spelvorm.
Google eens op de Gouden Weken en de groepsfasen, forming, norming, storming en performing( vast in de verkeerde volgorde).
Kijk ook eens in de klas bij een collega, wat doet hij/zij?
Succes!

malvolorne schreef: ↑

27-09-2021 19:25

Ik gaf ook aan dat ik ben geschrokken van hun gebrek aan motivatie en hun gedrag ondanks hun nog jonge leeftijd.

Geen kind wordt 's ochtends wakker en denkt; vandaag ga ik eens even lekker het leven zuur maken van mijn leerkracht. Gedrag heeft een functie, en blijkbaar levert dit gedrag iets op. Aandacht van peers, het ontwijken van werk dat te lastig/makkelijk is, testen van de relatie met jou, het kunnen tal van redenen zijn en het vinden van het antwoord daarop is heel complex met deze doelgroep.

Petje af dat je toegeeft dat je het onderschat hebt, en dat je actief zoekt naar manieren om verandering aan te brengen. Dit is gewoon een enorm pittige doelgroep, en zeker die eerste gouden weken zijn enorm zwaar omdat de relatie nog opgebouwd moet worden, de verhoudingen nog bepaald moeten worden en je heel strak op je grenzen moet letten.

Probeer er wel echt goed van doordrongen te zijn dat deze kinderen al ontzettend veel meegemaakt hebben in hun korte schoolcarriere, en al vaak genoeg 'uitgekotst' zijn op het regulier onderwijs. Deze kinderen hebben vrij weinig om gemotiveerd voor te zijn, als hen altijd verteld is dat ze lastig zijn, niet in de groep horen en constant gestraft worden zonder dat daar concrete hulp tegenover staat om de skills te ontwikkelen die nodig zijn. Deze kinderen gaan niet naar je luisteren omdat jij de leerkracht bent. Deze kinderen gaan naar je luisteren omdat je ze weer laat geloven dat ze de moeite waard zijn. Dat je ze ondanks hun gedrag (wat niet over is van de 1 op de andere dag, ze zitten op het SO voor een reden), blijft vasthouden om wie ze zijn. Juist deze kinderen testen je grenzen keer op keer, om te testen dat je ze niet laat vallen.

Mijn advies: ga inzetten op de relatie. Voor mij de absolute #1 voorwaarde die nog te vaak over het hoofd gezien wordt. Dan lees je in een zorgplan alle doelen op academisch gebied, maar deze kinderen staan niet in leerstand voordat ze zich veilig en gezien voelen.

* Ga in gesprek met iedere individuele leerling die op dit moment de boel op stelten zet. In plaats van straflokaal, zet je een kop thee/warme chocolademelk en leg je uit dat je je zorgen maakt. Vraag je of de leerling met plezier naar school komt. Leg je uit dat deze eerste weken niet gegaan zijn zoals je hoopte. Wees heel duidelijk dat bepaalde regels nu eenmaal nodig zijn, maar dat je vooral wilt dat iedereen met plezier naar school komt. Betrek ze, hoor ze aan, vraag door. Geef aan wanneer je bepaald gedrag ziet, vraag of ze zich daarin herkennen? Laat ze meedenken over hoe jullie samen kunnen voorkomen dat zaken escaleren, en laat ze meedenken over consequenties. Betrek zonodig ouders bij dit gesprek. Maak concrete afspraken. Verwacht niet dat het tij ineens gekeerd is na 1 gesprekje. Gedragsveranderingen gaan hand in hand met het aanleren van vaardigheden. Agressie, heftige emoties? Vraag je schoolleiding welke hulp geboden kan worden bij een emotieregulatietraining.

* Stop met wat niet werkt en verdubbel je inzet op wat wel werkt. Ik kijk altijd met lede ogen aan hoe leerkrachten blijven aanmodderen met een aanpak die klaarblijkelijk niet werkt. Maak eens een lijstje met strategieen die in deze groep (en bij specifieke) leerlingen werkt. Filmpje kijken na de pauze/gym werkt kalmerend? Ha, dan houd je een collectie filmpjes achter de hand voor momenten waarop je merkt dat de onrust oploopt. Ik kreeg vaak meewarrige blikken als ik dat adviseerde. 'Maar dan beloon je ze toch juist voor slecht gedrag?'. Nee, als ik merk dat de gemoederen oplopen, is dat een teken dat ik ze moet helpen om te reguleren. Ik benoem wat ik zie: 'Ik zie dat jullie erg onrustig zijn en er wat onderlinge irritaties ontstaan. Misschien moeten we even een pauze nemen. Ik heb een leuk filmpje wat ik wil laten zien. Ik wil dat je rustig op je plaats gaat zitten en je even volledig op jezelf focust. Als het filmpje/boek klaar is, gaan we verder met onze activiteit. Mocht je iets aan mij willen vertellen, dan ben ik er voor je.

* Ik weet dat het heel lastig is als er veel druk is vanuit de schoolleiding, maar ik veeg echt m'n kont af met inspectienormen en hoge verwachtingen rondom lesstof die aangeboden moet worden. Mocht een directeur/inspecteur het beter weten, dan nodig ik hem/haar van harte uit om mijn werk over te nemen. Daar staat overigens wel tegenover dat ik mijn keuzes om zaken wel/niet te doen altijd heel goed kon onderbouwen. Ik kende mijn leerlingen door en door, en had hoge verwachtingen van hen rondom de stof die ik aanbood. Maar ik zorgde wél dat die stof paste bij waar ze op dat moment waren in hun leerontwikkeling en durfde ook te zeggen; vandaag is er in jouw koppie even wat minder ruimte om te rekenen. Laten we een mooie tekening maken over wat er in je hoofd omgaat. Ik weiger om kinderen iets door hun strot te douwen omdat dat van hogeraf verwacht wordt...

Ik kan hier echt een ellenlange post van maken, maar sluit voor nu maar even af met deze. Probeer eens voor jezelf te bepalen of jouw mindset zich vooral aan de linkerkant bevindt, en op welke punten je de overstap in denken kunt maken naar rechts.

Wat een goede post hierboven!

malvolorne schreef: ↑

27-09-2021 19:25

Ik gaf ook aan dat ik ben geschrokken van hun gebrek aan motivatie en hun gedrag ondanks hun nog jonge leeftijd.

Wat een bijzondere manier van denken/woordkeuze.

Kijk eens bij Bart Heeling op LinkedIn. Leraar op sbo die kinderen in hun kracht zet.

Dubbel.

fromfebruary schreef: ↑

10-10-2021 06:34

Geen kind wordt 's ochtends wakker en denkt; vandaag ga ik eens even lekker het leven zuur maken van mijn leerkracht. Gedrag heeft een functie, en blijkbaar levert dit gedrag iets op. Aandacht van peers, het ontwijken van werk dat te lastig/makkelijk is, testen van de relatie met jou, het kunnen tal van redenen zijn en het vinden van het antwoord daarop is heel complex met deze doelgroep.

Petje af dat je toegeeft dat je het onderschat hebt, en dat je actief zoekt naar manieren om verandering aan te brengen. Dit is gewoon een enorm pittige doelgroep, en zeker die eerste gouden weken zijn enorm zwaar omdat de relatie nog opgebouwd moet worden, de verhoudingen nog bepaald moeten worden en je heel strak op je grenzen moet letten.

Probeer er wel echt goed van doordrongen te zijn dat deze kinderen al ontzettend veel meegemaakt hebben in hun korte schoolcarriere, en al vaak genoeg 'uitgekotst' zijn op het regulier onderwijs. Deze kinderen hebben vrij weinig om gemotiveerd voor te zijn, als hen altijd verteld is dat ze lastig zijn, niet in de groep horen en constant gestraft worden zonder dat daar concrete hulp tegenover staat om de skills te ontwikkelen die nodig zijn. Deze kinderen gaan niet naar je luisteren omdat jij de leerkracht bent. Deze kinderen gaan naar je luisteren omdat je ze weer laat geloven dat ze de moeite waard zijn. Dat je ze ondanks hun gedrag (wat niet over is van de 1 op de andere dag, ze zitten op het SO voor een reden), blijft vasthouden om wie ze zijn. Juist deze kinderen testen je grenzen keer op keer, om te testen dat je ze niet laat vallen.

Mijn advies: ga inzetten op de relatie. Voor mij de absolute #1 voorwaarde die nog te vaak over het hoofd gezien wordt. Dan lees je in een zorgplan alle doelen op academisch gebied, maar deze kinderen staan niet in leerstand voordat ze zich veilig en gezien voelen.

* Ga in gesprek met iedere individuele leerling die op dit moment de boel op stelten zet. In plaats van straflokaal, zet je een kop thee/warme chocolademelk en leg je uit dat je je zorgen maakt. Vraag je of de leerling met plezier naar school komt. Leg je uit dat deze eerste weken niet gegaan zijn zoals je hoopte. Wees heel duidelijk dat bepaalde regels nu eenmaal nodig zijn, maar dat je vooral wilt dat iedereen met plezier naar school komt. Betrek ze, hoor ze aan, vraag door. Geef aan wanneer je bepaald gedrag ziet, vraag of ze zich daarin herkennen? Laat ze meedenken over hoe jullie samen kunnen voorkomen dat zaken escaleren, en laat ze meedenken over consequenties. Betrek zonodig ouders bij dit gesprek. Maak concrete afspraken. Verwacht niet dat het tij ineens gekeerd is na 1 gesprekje. Gedragsveranderingen gaan hand in hand met het aanleren van vaardigheden. Agressie, heftige emoties? Vraag je schoolleiding welke hulp geboden kan worden bij een emotieregulatietraining.

* Stop met wat niet werkt en verdubbel je inzet op wat wel werkt. Ik kijk altijd met lede ogen aan hoe leerkrachten blijven aanmodderen met een aanpak die klaarblijkelijk niet werkt. Maak eens een lijstje met strategieen die in deze groep (en bij specifieke) leerlingen werkt. Filmpje kijken na de pauze/gym werkt kalmerend? Ha, dan houd je een collectie filmpjes achter de hand voor momenten waarop je merkt dat de onrust oploopt. Ik kreeg vaak meewarrige blikken als ik dat adviseerde. 'Maar dan beloon je ze toch juist voor slecht gedrag?'. Nee, als ik merk dat de gemoederen oplopen, is dat een teken dat ik ze moet helpen om te reguleren. Ik benoem wat ik zie: 'Ik zie dat jullie erg onrustig zijn en er wat onderlinge irritaties ontstaan. Misschien moeten we even een pauze nemen. Ik heb een leuk filmpje wat ik wil laten zien. Ik wil dat je rustig op je plaats gaat zitten en je even volledig op jezelf focust. Als het filmpje/boek klaar is, gaan we verder met onze activiteit. Mocht je iets aan mij willen vertellen, dan ben ik er voor je.

* Ik weet dat het heel lastig is als er veel druk is vanuit de schoolleiding, maar ik veeg echt m'n kont af met inspectienormen en hoge verwachtingen rondom lesstof die aangeboden moet worden. Mocht een directeur/inspecteur het beter weten, dan nodig ik hem/haar van harte uit om mijn werk over te nemen. Daar staat overigens wel tegenover dat ik mijn keuzes om zaken wel/niet te doen altijd heel goed kon onderbouwen. Ik kende mijn leerlingen door en door, en had hoge verwachtingen van hen rondom de stof die ik aanbood. Maar ik zorgde wél dat die stof paste bij waar ze op dat moment waren in hun leerontwikkeling en durfde ook te zeggen; vandaag is er in jouw koppie even wat minder ruimte om te rekenen. Laten we een mooie tekening maken over wat er in je hoofd omgaat. Ik weiger om kinderen iets door hun strot te douwen omdat dat van hogeraf verwacht wordt...

Ik kan hier echt een ellenlange post van maken, maar sluit voor nu maar even af met deze. Probeer eens voor jezelf te bepalen of jouw mindset zich vooral aan de linkerkant bevindt, en op welke punten je de overstap in denken kunt maken naar rechts.

Wauw! Wat een ontzettend mooie post! Als alle docenten en ouders zo hun kinderen en het gedrag benaderen, zullen er veel meer kinderen tot hun recht komen.

Echt heel mooi hoe jij onderwijs hebt aangeboden en ingevuld!

Bewondering voor iedereen die dit werk aankan en op kan brengen. Ze noemen je dan wel docent, maar eigenlijk ben je gedragstherapeut als ik dit zo lees.

impala schreef: ↑

10-10-2021 10:26

Bewondering voor iedereen die dit werk aankan en op kan brengen. Ze noemen je dan wel docent, maar eigenlijk ben je gedragstherapeut als ik dit zo lees.

En leerkracht. 2 in 1.

FeeLucifer01 schreef: ↑

10-10-2021 10:27

En leerkracht. 2 in 1.

Als ik dit allemaal zo hoor, is die rol zwaar ondergeschikt.

Fromfebruary...wat ben jij een topleerkracht. Ik gun ieder sbo kind jou als leraar

FeeLucifer01 schreef: ↑

10-10-2021 10:27

En leerkracht. 2 in 1.

In mijn sector nog wel veel meer.

Dopke191 schreef: ↑

10-10-2021 11:29

Fromfebruary...wat ben jij een topleerkracht. Ik gun ieder sbo kind jou als leraar

Ah, wat lief

Overigens belangrijk om te benoemen dat ik genoeg dagen heb gehad waarop ik dacht: daaaaaaar gaan we weer. Dat ze het bloed onder mijn nagels vandaan haalden, of ik met klotsende oksels een leerling in een houdgreep op de grond moest houden omdat hij alles kort en klein sloeg. Dat soort dingen gaan je niet in de koude kleren zitten, omdat het zo'n duidelijke schreeuw om hulp is. Zien hoe kinderen niet de juiste hulp krijgen, maandenlandg op wachtlijsten staan voor gespecialiseerde GGZ, hoe ik toch maar even de CITO af moest nemen want tjsa, we hebben wel onze cijfertjes nodig voor de inspectie. Uiteindelijk was voor mij duidelijk dat ik niet op mijn plek ben in het onderwijs in Nederland na verschillende rollen geprobeerd te hebben (leerkracht, gedragsspecialist, adjunct).

Inmiddels woon ik niet meer in Nederland maar in Canada en is het heel interessant om het systeem hier te ervaren. Geen SO/SBO, maar alles onder 1 dak. Neurodivergente leerlingen hebben een onderwijsassistent, afhankelijk van de zwaarte van de ondersteuningsbehoefte is dat 1-op-1 of een onderwijsassistent voor meerdere leerlingen in de groep. Iedere school heeft een snoezelruimte en andere multifunctionele ruimtes waar je leerling(en) apart kunt nemen. Op de basisschool zie je dat alle leerlingen gewoon in 1 groep zitten (inclusief leerlingen in een rolstoel met meervoudige beperking), op het VO zie je vaker dat er een vast lokaal is voor deze leerlingen en dat ze waar mogelijk deelnemen aan de reguliere lessen, en deels op hun eigen niveau in het lokaal werken.

Overigens is het hier geen paradijs, ook hier zitten leerlingen thuis, is er een schreeuwend tekort aan onderwijsassistenten (die een mager loontje krijgen), vallen leerkrachten uit met burnouts. Maar het basisuitgangspunt dat onderwijs inclusief moet zijn, en niemand in een apart hokje wordt gestopt, vind ik een verademing met Nederland.

Ik vind het en verademing voor mijn leerlingen dat ze niet in het regulier hoeven. De problematiek die zij hebben is zo heftig dat zelfs de clusterscholen ze uitkotsen.

fromfebruary schreef: ↑

10-10-2021 18:07

Ah, wat lief

Overigens belangrijk om te benoemen dat ik genoeg dagen heb gehad waarop ik dacht: daaaaaaar gaan we weer. Dat ze het bloed onder mijn nagels vandaan haalden, of ik met klotsende oksels een leerling in een houdgreep op de grond moest houden omdat hij alles kort en klein sloeg. Dat soort dingen gaan je niet in de koude kleren zitten, omdat het zo'n duidelijke schreeuw om hulp is. Zien hoe kinderen niet de juiste hulp krijgen, maandenlandg op wachtlijsten staan voor gespecialiseerde GGZ, hoe ik toch maar even de CITO af moest nemen want tjsa, we hebben wel onze cijfertjes nodig voor de inspectie. Uiteindelijk was voor mij duidelijk dat ik niet op mijn plek ben in het onderwijs in Nederland na verschillende rollen geprobeerd te hebben (leerkracht, gedragsspecialist, adjunct).

Inmiddels woon ik niet meer in Nederland maar in Canada en is het heel interessant om het systeem hier te ervaren. Geen SO/SBO, maar alles onder 1 dak. Neurodivergente leerlingen hebben een onderwijsassistent, afhankelijk van de zwaarte van de ondersteuningsbehoefte is dat 1-op-1 of een onderwijsassistent voor meerdere leerlingen in de groep. Iedere school heeft een snoezelruimte en andere multifunctionele ruimtes waar je leerling(en) apart kunt nemen. Op de basisschool zie je dat alle leerlingen gewoon in 1 groep zitten (inclusief leerlingen in een rolstoel met meervoudige beperking), op het VO zie je vaker dat er een vast lokaal is voor deze leerlingen en dat ze waar mogelijk deelnemen aan de reguliere lessen, en deels op hun eigen niveau in het lokaal werken.

Overigens is het hier geen paradijs, ook hier zitten leerlingen thuis, is er een schreeuwend tekort aan onderwijsassistenten (die een mager loontje krijgen), vallen leerkrachten uit met burnouts. Maar het basisuitgangspunt dat onderwijs inclusief moet zijn, en niemand in een apart hokje wordt gestopt, vind ik een verademing met Nederland.

Ik heb ook in het buitenland gewoond en ik heb een beetje mixed feelings over deze oplossing. Enerzijds is de inclusieve gedachte mooi en aansprekend, anderzijds is het wel heel erg duur (bij een klasgenootje van mijn kind was full time een verpleegkundige aanwezig voor 1 leerling) en moet je je afvragen hoe de kosten/baten liggen en hoe je een beperkte som geld verdeelt.

Ook heb ik een paar kinderen gezien die juist enorm opleefden, toen ze naar het SO gingen. Niet eens zozeer omdat de begeleiding meer of beter was, maar vooral ook, omdat ze ineens ervaarden, die ze niet de enige waren. Ik denk dat je dat ook niet mag uitvlakken, alhoewel dit altijd per individu bekeken zal moeten worden.

lemoos2 schreef: ↑

27-09-2021 20:37

Vooraf de procedure bij escalatie voor iedere leerling voor jezelf uitschrijven. De één gaat naar zijn/haar persoonlijke mentor, de ander naar de IB’er en nummer drie rent een rondje om de school (als dat een afspraak is). Het duurt gewoon een redelijke tijd voordat jij ze goed kent en bepaalde triggers herkent, bepaald gedrag ziet ontwikkelen (en dus in de kiem kunt smoren). Na de herfstvakantie zie je dat ‘Job’ ‘s ochtends al binnen komt met het gezicht op onweer, in de kleine pauze een ‘kom dan!’ momentje heeft met een klasgenoot. Dan kun je er de klok op zetten dat rond 14.00 een stuk meubilair voorbij vliegt als je dat niet rond 12.00 oppakt.

En dat kan iets vrij simpels zijn als je weet dat Job nog liever dood neervalt dan het zoveelste ‘ik zie dat je ergens mee zit, wil je het mij vertellen’ gesprekje in zijn leven. Een taakje als: ‘breng deze blaadjes even naar de conciërge, we hebben daar 14 kopietjes van nodig en voor iedereen in de klas twee verschillende kleuren knutselblaadjes’. Ik had daar echt niet de hoop bij dat Job dan tot diepere inzichten kwam tijdens zo’n taakje of ineens een stuk zelfvertrouwen op deed met het volbrengen van zo’n taakje. Ik wist wel dat Job een fysiek ingestelde jongen was die gewoon even lekker moest lopen, even rustig over de gangen met een zichtbaar gangpasje zodat niemand aan zijn kop ging zeiken over wat hij aan het doen was. En als Job terug kwam, kon ik hem naast mij neer zetten met sorteerwerk. Weg bij de ‘trigger’. Zonder het drama van ‘Altijd ik! Waarom moet ik daar gaan zitten?! Maar hij….’ En als het een goede dag was, kon Job soms aan het einde van de dag zeggen: ‘Nou vandaag had ik echt een kut dag!’. En dan zei ik: ‘Ja maar morgen een nieuwe ronde en nieuwe kansen’.
De ‘trigger’ had een andere diagnose en een preoccupatie voor planten. Die jongen ‘deed’ de planten. En als er iets zat te broeien en alle tics met de macht vier waren vermeerderd dan wist ik dat er een ‘pokonmomentje’ moest komen. Desnoods trok ik een stuk onkruid uit het plantsoen aan de overkant en propte dat snel in een lege pennenhouder in de pauze. ‘Aaron, we hebben dit stekje gekregen. Ik heb geen idee wat de soort is en het ziet er slecht uit’. Nou, dan zat Aaron in de grote pauze die ‘plant’ te determineren en te reanimeren. En na de lessen bleef Aaron hangen om mij te voorzien van de juiste plantverzorgingsinstructies (waardoor Job niet al vechtend met Aaron het busje in rolde). Op een goede dag vroeg Aaron zich af waarom ik per se onkruid wilde kweken en op een slechte dag vroeg Aaron zich niets af.

Had ik Job plantjes laten verzorgen dan had hij ze of verzopen in de vijver, of mensen ermee bekogeld of (na de Clean up Week) netjes in de groencontainer geflikkerd. Had ik Aaron een taak gegeven zoals Job die niet in zijn dagschema zat en gewoon opgedragen, dan waren er denk ik geen ruiten meer in mijn lokaal. Had ik ze samen laten nablijven om er ‘een dialoog’ over te beginnen dan had ik de bhv’er stand-by moeten zetten.

En ik ben echt geen topdocent of zo. Maar ik had wel die eerste weken tot de herfstvakantie nodig om te zien wat de ‘base line’ was van Aarons tics (om te kunnen zien/merken dat het erger werd en er dus spanning zat). Om te observeren dat Job best veel spanning zelf kon reguleren als hij meters mocht maken. En doordat ik die twee heren een beetje kon aansturen en escalatie kon vermijden, had ik de tijd om te zien dat Isa en Layla plannen maakten om met elkaar op de vuist te gaan bij de lokale McD over een of ander vaag Snapchatfilmpje.

TO, sta je nog overeind?

Geen tips, maar enorm respect voor alle leraren/leraressen in dit land Ik doe liever tijd in de gevangenis dan dat ik dit werk zou moeten doen, maar blij dat niet iedereen er zo over denkt pfoe