Hoe (on)tevreden ben je met jouw carrièrepad

Als kleuter wilde ik "later" al voor de klas. Na de middelbare school gaan studeren, net als iedereen uit mijn klas. Daarna in het onderwijs terecht gekomen én gebleven. Na verschillende "soorten" onderwijs computerlessen gaan geven op het mbo (toen nog MEAO) en hier opgeklommen tot lid van de directie. De tijd dat de kinderen nog thuis woonden veel minder gewerkt, wilde er graag zijn als de kinderen thuiskwamen en vond het leuk op de scholen van de kinderen actief te zijn. Genoten van die periode. Toen de kinderen het huis uit waren verder gegaan met mijn carrière. En nu werk ik dus al meer dan 40 jaar in het onderwijs.
Hiernaast ben ik "per ongeluk" fotograaf geworden. In de tijd dat ik minder voor de klas stond het fotograferen als hobby opgepakt. Al jaren word ik veel gevraagd en goed betaald. Al moet ik vaak een opdracht weigeren door gebrek aan tijd. Heb een flinke wachtlijst.
Ik geef mijn beide werkomgevingen een 10. En zal ook na m'n aow (over 2,5 jaar) zeker blijven doorwerken.

Procne schreef: ↑

29-04-2022 22:39

Ik ben zeker niet ontevreden, maar haal ook niet echt voldoening uit m’n werk. Heb in de afgelopen 12 jaar in verschillende banen en sectoren gewerkt, maar nog nooit het gevoel gehad echt volledig op m’n plek te zitten. Ik verbaas me heel snel over hoe inefficiënt (en in mijn ogen ineffectief) veel processen lopen, maar daar blijk ik vaak de enige in te zijn. Veel van de ideeën waar ik mee kom, worden in de wind geslagen. Soms voel ik me een beetje Alice in Wonderland: ben ik nou gek of zijn zij nou gek?
Inmiddels heb ik geaccepteerd dat dat blijkbaar aan mij ligt. Mijn huidige baan geeft me enigszins vrijheid om zelf te bepalen wat ik doe. En de arbeidsvoorwaarden zijn goed. Maar om nou te zeggen dat ik hiermee alles uit mezelf haal en de wereld er beter van wordt, nee.

Maar wat ik dan anders had moeten doen, geen idee. Ik weet nog steeds niet echt wat voor werk bij me past.

Met processen verbeteren en efficiënter maken kan je echt bakken met geld binnen harken.
Natuurlijk zijn bakken met geld niet alles, maar misschien toch het overwegen waard om die kant op te gaan?

Klagen is altijd makkelijker dan echt iets doen.
Valt mij op hoeveel vrouwen sappelen

Ik heb maar een mavo diplomaatje, wilde als puber niet veel meer. Jong getrouwd en was toen aan het werk in de detailhandel, beviel prima. Bij de komst van de eerste, eerst in de schoonmaak terecht gekomen, later in de catering. Ik had me "opgewerkt" tot leidinggevende en het werk ruim 30 jaar met heel veel plezier gedaan. Ik zei altijd, ik ben geworden wat er ooit als jongere met een test uit was gekomen.
Ik kon echter nog voor corona van de ene op de andere dag vertrekken. Sindsdien vooral in de productie terecht gekomen, echter als iemand die tegen de 60 loopt is dit best zwaar werk. Nu zit ik weer in de horeca, ook best zwaar werk, maar te doen. Vergoeding zou wat hoger mogen, maar gelukkig heeft mijn man een baan met betere vergoeding.

perzikboom6 schreef: ↑

30-04-2022 15:29

Met processen verbeteren en efficiënter maken kan je echt bakken met geld binnen harken.
Natuurlijk zijn bakken met geld niet alles, maar misschien toch het overwegen waard om die kant op te gaan?

Of ze wil maar niet door hebben dat sommige regels er zijn met een reden, denk aan veiligheid etc. etc. Die mensen heb je ook he, rete irritant zijn die overigens.

Als ik destijds had geweten wat er van het beroep anno 2022 over is gebleven had ik het nooit van mijn leven gekozen. Ik start na de zomer op een nieuwe school waar ze best veel beloftes hebben gemaakt (oké, ik had ook een eisenpakketje ) dus mijzelf wel weer een beetje bijeengeraapt en voorzichtig optimistisch. Is het daar ook meer van hetzelfde dan stap ik uit het onderwijs en ga ik terug naar de zorg.

Ik ben nu tevreden maar ben dit zeker niet altijd geweest. Na VWO de HBO opleiding kunnen doen die ik vreselijk graag wilde, maar waar streng geselecteerd werd bij aanname. Toen ik erdoor kwam was ik dolblij en ik verwachtte er enorm veel van. Dat kon natuurlijk alleen maar tegenvallen. De opleiding zelf viel dus niet helemaal mee en na vier jaar was er gekgenoeg van al mijn zelfvertrouwen ook niet zoveel meer over. Ik kreeg faalangst en reageerde op de eerste de beste baan omdat ik heel bang was niet aan het werk te kunnen komen (crisis jaren 80). Dit is achteraf niet slim geweest, ik had veel beter moeten nadenken waar ik mijn carriere had willen beginnen. Nu kwam ik in een bepaalde richting terecht en kon ik heel moeilijk schakelen naar een andere richting. Na tien jaar in eerste baan met vaak heel beroerde werksfeer raakte ik overspannen. Weer opgekrabbeld maar een jaar later gestopt, naar de andere kant van het land verhuisd en moeder geworden. Ik dacht dat mijn carriere voorbij was. Ik bloeide enorm op door het moederschap maar wist werkelijk niet of en hoe ik weer in mijn vak terug zou kunnen komen. Ik werkte 7 jaar niet in mijn vak maar deed wel een klein beetje werk in een andere richting toen de kinderen klein waren. Toen werd ik serieus ziek en daarna veranderde er iets. Ik wilde perse weer werken. Ik ging het weer proberen, maar was erg onzeker. Het ging goed maar na een jaar hield het werk op. Weer verder naar een volgende baan, ook hier weer onzeker, maar ook dit vier jaar volgehouden. Toen werd de werksfeer ook in deze baan weer enorm beroerd door de komst van een nieuwe manager. Ik raakte weer overspannen, tegen depressief aan. Ik besloot opnieuw gewoon weg te gaan, zonder uitzicht op een nieuwe baan. Tegelijkertijd besefte ik dat ik dus nooit meer in zo'n werksituatie wilde komen en daarvoor was er nog maar een mogelijkheid over: ik moest voor mezelf beginnen. Ineens kon ik het. Mijn zelfvertrouwen groeide met de dag, ik kreeg weer plezier in mijn werk, hoewel het echt niet allemaal van een leien dakje ging. Ik ben nu 13 jaar zelfstandig in mijn vak, nog steeds het vak waar ik op mijn achttiende jaar voor koos. Nu ben ik er blij mee, maar met meer zelfvertrouwen had ik de stap naar zelfstandig ondernemerschap eerder kunnen maken. Zoals ik nu werk, zo had ik het me altijd voorgesteld. Ik ga nog een tijdje door.