leraar worden: stoppen of doorgaan?

Lieve allemaal,



Ben al tijden niet meer op het forum geweest en dat komt door mijn nieuwe baan. Sinds half augustus ben ik werkzaam als docent, ik ben 24 en had altijd al het idee dat ik docent wilde worden. Dus, universitaire studie gedaan, nog geen onderwijsbevoegdheid maar al wel de mogelijkheid om aan een baan te beginnen en dus ben ik er vol voor gegaan.

Zomaar ineens voor een klas met 30 pubers, het was zwaar in het begin. Maar gelukkig zijn er collega's die het veel zwaarder hebben gehad en die soms huilend in de docentenkamer zaten. Die taferelen zijn me bespaard gebleven, maar toch ontbreekt er iets...

Ik ben gewoon niet gelukkig in mijn baan, ik vind het lesgeven gewoonweg niet leuk. Ik vind de school leuk, de collega's leuk en de kinderen leuk, maar ik vind het vak an sich gewoon niet leuk (ik geef Nederlands). Ik sta alle regels uit te leggen tot ik er zelf simpel van word en ik heb gewoon veel te weinig geduld daarvoor. Daarnaast zit ik vaak tot diep in de nacht na te kijken (even negentig leesverslagen...) en erger ik me na vijf jaar universitaire studie gewoon aan het niveau van de middelbare school. Niet dat die kinderen nu minder zijn, absoluut niet, maar het lijkt wel alsof ik het ontgroeid ben en ik verlang erg naar kennis op hoger niveau.

Ik word enorm verscheurd door dit probleem. Aan de ene kant wil ik dolgraag loyaal zijn aan de kinderen en collega's (want het is echt allemaal heel leuk), maar aan de andere kant is dit gewoon mijn vak niet en voel ik geen enkele behoefte om mijn lesbevoegdheid nu alsnog te gaan halen.

Ik heb geen idee wat ik anders zou willen, maar ik weet dat dit het duidelijk NIET is. Maar wat moet ik doen? Ik heb drie maanden opzegtermijn. Aan de ene kant ben ik bang dat ik spijt krijg (nogmaals, de school en kinderen zijn echt leuk, het is vooral het vak zelf), aan de andere kant heb ik er al weken slapeloze nachten van en voel ik enorme weerstand iedere ochtend om naar school te gaan.



Herkent iemand dit? Wat moet ik doen? Mijn gevoel zegt heel duidelijk: wegwezen... Maar ik vind het zo moeilijk om dit uit te spreken als ik die bekkies zie of weer ontzettend gezellig met collega's aan het praten ben. Ik ben ook iemand die niet zo snel iets zal toegeven en bij wie het woord "help" al jaren geleden uit het vocabulaire is verwijderd...



Liefs!

Hoi Emmeke,



Ja het is allemaal een beetje vreemd gelopen. JC bleek namelijk mijn baan te hebben overgenomen , dus we hebben elkaar nu in het echt ontmoet ook.

Verder heb ik me echt kapot gesolliciteerd, maar er is gewoon geen werk. Voor startersvacatures zijn er honderden gegadigden en ik ben ook vaak afgewezen omdat ik te hoog ben opgeleid ("Lieve schat, wie zegt ons dat je hier blijft en niet binnen de kortste keren weggaat voor je echte baan?!"). Dus werk ik nu even op een andere middelbare school en geef ik een ander vak. Wel leuk hoor, ook veel minder gedoe dan Nederlands, en ik moest gewoon wat gaan doen want ik zag zo op tegen een leven zonder werk en teren op de zak van mijn vriend. Verschil is wel dat ik nu maar 2,5 dag werk. En bovendien is het maar voor twee maanden, tot aan het eindexamen en erna is er weer volop werk in de horeca.



En dan in september weer studeren!!!



Hoe is het bij jou?