Werk & Studie
alle pijlers
leraar worden: stoppen of doorgaan?
donderdag 9 oktober 2008 om 23:46
Lieve allemaal,
Ben al tijden niet meer op het forum geweest en dat komt door mijn nieuwe baan. Sinds half augustus ben ik werkzaam als docent, ik ben 24 en had altijd al het idee dat ik docent wilde worden. Dus, universitaire studie gedaan, nog geen onderwijsbevoegdheid maar al wel de mogelijkheid om aan een baan te beginnen en dus ben ik er vol voor gegaan.
Zomaar ineens voor een klas met 30 pubers, het was zwaar in het begin. Maar gelukkig zijn er collega's die het veel zwaarder hebben gehad en die soms huilend in de docentenkamer zaten. Die taferelen zijn me bespaard gebleven, maar toch ontbreekt er iets...
Ik ben gewoon niet gelukkig in mijn baan, ik vind het lesgeven gewoonweg niet leuk. Ik vind de school leuk, de collega's leuk en de kinderen leuk, maar ik vind het vak an sich gewoon niet leuk (ik geef Nederlands). Ik sta alle regels uit te leggen tot ik er zelf simpel van word en ik heb gewoon veel te weinig geduld daarvoor. Daarnaast zit ik vaak tot diep in de nacht na te kijken (even negentig leesverslagen...) en erger ik me na vijf jaar universitaire studie gewoon aan het niveau van de middelbare school. Niet dat die kinderen nu minder zijn, absoluut niet, maar het lijkt wel alsof ik het ontgroeid ben en ik verlang erg naar kennis op hoger niveau.
Ik word enorm verscheurd door dit probleem. Aan de ene kant wil ik dolgraag loyaal zijn aan de kinderen en collega's (want het is echt allemaal heel leuk), maar aan de andere kant is dit gewoon mijn vak niet en voel ik geen enkele behoefte om mijn lesbevoegdheid nu alsnog te gaan halen.
Ik heb geen idee wat ik anders zou willen, maar ik weet dat dit het duidelijk NIET is. Maar wat moet ik doen? Ik heb drie maanden opzegtermijn. Aan de ene kant ben ik bang dat ik spijt krijg (nogmaals, de school en kinderen zijn echt leuk, het is vooral het vak zelf), aan de andere kant heb ik er al weken slapeloze nachten van en voel ik enorme weerstand iedere ochtend om naar school te gaan.
Herkent iemand dit? Wat moet ik doen? Mijn gevoel zegt heel duidelijk: wegwezen... Maar ik vind het zo moeilijk om dit uit te spreken als ik die bekkies zie of weer ontzettend gezellig met collega's aan het praten ben. Ik ben ook iemand die niet zo snel iets zal toegeven en bij wie het woord "help" al jaren geleden uit het vocabulaire is verwijderd...
Liefs!
Ben al tijden niet meer op het forum geweest en dat komt door mijn nieuwe baan. Sinds half augustus ben ik werkzaam als docent, ik ben 24 en had altijd al het idee dat ik docent wilde worden. Dus, universitaire studie gedaan, nog geen onderwijsbevoegdheid maar al wel de mogelijkheid om aan een baan te beginnen en dus ben ik er vol voor gegaan.
Zomaar ineens voor een klas met 30 pubers, het was zwaar in het begin. Maar gelukkig zijn er collega's die het veel zwaarder hebben gehad en die soms huilend in de docentenkamer zaten. Die taferelen zijn me bespaard gebleven, maar toch ontbreekt er iets...
Ik ben gewoon niet gelukkig in mijn baan, ik vind het lesgeven gewoonweg niet leuk. Ik vind de school leuk, de collega's leuk en de kinderen leuk, maar ik vind het vak an sich gewoon niet leuk (ik geef Nederlands). Ik sta alle regels uit te leggen tot ik er zelf simpel van word en ik heb gewoon veel te weinig geduld daarvoor. Daarnaast zit ik vaak tot diep in de nacht na te kijken (even negentig leesverslagen...) en erger ik me na vijf jaar universitaire studie gewoon aan het niveau van de middelbare school. Niet dat die kinderen nu minder zijn, absoluut niet, maar het lijkt wel alsof ik het ontgroeid ben en ik verlang erg naar kennis op hoger niveau.
Ik word enorm verscheurd door dit probleem. Aan de ene kant wil ik dolgraag loyaal zijn aan de kinderen en collega's (want het is echt allemaal heel leuk), maar aan de andere kant is dit gewoon mijn vak niet en voel ik geen enkele behoefte om mijn lesbevoegdheid nu alsnog te gaan halen.
Ik heb geen idee wat ik anders zou willen, maar ik weet dat dit het duidelijk NIET is. Maar wat moet ik doen? Ik heb drie maanden opzegtermijn. Aan de ene kant ben ik bang dat ik spijt krijg (nogmaals, de school en kinderen zijn echt leuk, het is vooral het vak zelf), aan de andere kant heb ik er al weken slapeloze nachten van en voel ik enorme weerstand iedere ochtend om naar school te gaan.
Herkent iemand dit? Wat moet ik doen? Mijn gevoel zegt heel duidelijk: wegwezen... Maar ik vind het zo moeilijk om dit uit te spreken als ik die bekkies zie of weer ontzettend gezellig met collega's aan het praten ben. Ik ben ook iemand die niet zo snel iets zal toegeven en bij wie het woord "help" al jaren geleden uit het vocabulaire is verwijderd...
Liefs!
dinsdag 20 januari 2009 om 20:34
Nee, maak je geen zorgen, zo is het zeker niet overal. In mijn vaksectie laten we elkaar bijvoorbeeld erg vrij. Wie graag met nieuwe media werkt moet dat vooral doen, wie dat niet wil moet het vooral niet doen. We dringen elkaar geen manier van lesgeven op, zolang we maar weten dat de leerlingen goed les krijgen en hun examen goed doen.
Een hele methode vervangen zodat iedereen daarmee moet gaan werken is natuurlijk een ander verhaal. Als ik al jaren heel tevreden ben over een bepaald boek sta ik ook niet direct te juichen als een nieuwkomer het allemaal om wil gooien. Vooral niet omdat veel van die nieuwskomers al snel weer weg zijn, en dan zitten wij nog jaren met een boek dat we niet hadden gewild
Kortom: anderen iets opdringen ben ik niet zo voor. Elkaar vrijlaten juich ik toe, en er zijn zeer zeker wel scholen waar dat mogelijk is.
En nog even iets over het salaris: dat is voor mij ook niet doorslaggevend. Ik overweeg om een tijdje in een winkel te gaan werken. Daarmee verdien ik minder dan nu, maar als ik thuis ben heb ik wel vrij! Ik vind het onderwijssalaris an sich helemaal niet zo slecht, maar wel als je kijkt wat je daarvoor moet doen. Ik zou de onderwijssalarissen daarom graag flink opgekrikt zien, zodat het mogelijk is een 0,6-baan te nemen en daarvan rond te komen. Ik denk dat met een 0,6 baan de werkdruk te behapstukken is. Met een 0,8-baan vind ik het al erg lastig mijn leven niet helemaal door het werk te laten beheersen.
Een hele methode vervangen zodat iedereen daarmee moet gaan werken is natuurlijk een ander verhaal. Als ik al jaren heel tevreden ben over een bepaald boek sta ik ook niet direct te juichen als een nieuwkomer het allemaal om wil gooien. Vooral niet omdat veel van die nieuwskomers al snel weer weg zijn, en dan zitten wij nog jaren met een boek dat we niet hadden gewild
Kortom: anderen iets opdringen ben ik niet zo voor. Elkaar vrijlaten juich ik toe, en er zijn zeer zeker wel scholen waar dat mogelijk is.
En nog even iets over het salaris: dat is voor mij ook niet doorslaggevend. Ik overweeg om een tijdje in een winkel te gaan werken. Daarmee verdien ik minder dan nu, maar als ik thuis ben heb ik wel vrij! Ik vind het onderwijssalaris an sich helemaal niet zo slecht, maar wel als je kijkt wat je daarvoor moet doen. Ik zou de onderwijssalarissen daarom graag flink opgekrikt zien, zodat het mogelijk is een 0,6-baan te nemen en daarvan rond te komen. Ik denk dat met een 0,6 baan de werkdruk te behapstukken is. Met een 0,8-baan vind ik het al erg lastig mijn leven niet helemaal door het werk te laten beheersen.
dinsdag 20 januari 2009 om 20:42
Een hele methode vervangen in 1 jaar tijd lijkt mij ook wat overmoedig!
Op mijn school werken ze overigeens niet met schoolboeken. 'Wij vertrouwen erop dat de leerlingen zo gemotiveerd zijn dat ze zelf informatie zoeken'.
Bij mij is dat vertrouwen na 3 maanden op en ik verwacht dat de leerlingen (gewoon) hun huiswerk maken. Dus meer koppelingen met praktijk/ moderne tijd, maar daar staan mijn collega's niet zo voor open. =(
Op mijn school werken ze overigeens niet met schoolboeken. 'Wij vertrouwen erop dat de leerlingen zo gemotiveerd zijn dat ze zelf informatie zoeken'.
Bij mij is dat vertrouwen na 3 maanden op en ik verwacht dat de leerlingen (gewoon) hun huiswerk maken. Dus meer koppelingen met praktijk/ moderne tijd, maar daar staan mijn collega's niet zo voor open. =(
Poelepoelepoelepoes!
dinsdag 20 januari 2009 om 20:51
dinsdag 20 januari 2009 om 22:00
@heartwork: mijn ervaring uit de stages is dat schoolleidingen vaak kneedbare docenten willen hebben. als zij een bepaald onderwijsconcept hebben bedacht en jij houdt je er niet aan, dan moet je weg. dat is niet overal zo, wel is het zo dat je nergens garanties hebt, ik zit op een school waar jarenlang discipline, rust en regelmaat heerste, maar met 4 teams die elk op zich stonden en apart van elkaar werkten.
De leiding bestond uit 2 personen, de een gaat met en de andere gaat meteen naar een andere school.
Nieuw MT, van 5 man, en alles overboord, we moeten kriskras door elkaar werken, om een team te worden, boeken overboord, alles met de computer en bloedje dure smartboards en activeboards en noem maar op. Geen budget meer voor boeken en excursies, zoek maar een subsidiepotje. Het resultaat: 6 fulltimers weg, 14 parttimers ervoor in de plaats en niemand voelt zich verantwoordelijk.
wat ik maar wil zeggen: intimidatie is uit den boze, maar als jeje voldoening uit die kids en collega's kan halen, bedenk dan hoe erg je dit mt vind, of kan je bij vergaderingen denken: ik kom mijn tijd wel door, en met veel plezier voor de klas staan?
Uiteindelijk bepalen de leerlingen voor mij 90% van het werkplezier en de collega's de overige 10.
De leiding bestond uit 2 personen, de een gaat met en de andere gaat meteen naar een andere school.
Nieuw MT, van 5 man, en alles overboord, we moeten kriskras door elkaar werken, om een team te worden, boeken overboord, alles met de computer en bloedje dure smartboards en activeboards en noem maar op. Geen budget meer voor boeken en excursies, zoek maar een subsidiepotje. Het resultaat: 6 fulltimers weg, 14 parttimers ervoor in de plaats en niemand voelt zich verantwoordelijk.
wat ik maar wil zeggen: intimidatie is uit den boze, maar als jeje voldoening uit die kids en collega's kan halen, bedenk dan hoe erg je dit mt vind, of kan je bij vergaderingen denken: ik kom mijn tijd wel door, en met veel plezier voor de klas staan?
Uiteindelijk bepalen de leerlingen voor mij 90% van het werkplezier en de collega's de overige 10.
woensdag 21 januari 2009 om 10:51
Nee geen middelbare school, een mbo opleiding.
Ach die vergaderingen, wat kan ik er over zeggen. 1 ding dat ik daar geleerd heb is dat van 3 docenten hun kinderen samen op school zitten, 2 daarvan in 1 klas. (boeiend, vertel me meer!).
En nog wat van die smalltalk waar ze zo goed in zijn (ziekte, griep, vorige banen enzovoorts)
Nadat ik hier een gesprek met ze over gehad heb, zijn we opeens 'effectief' aan het vergaderen, maar ben ik steeds de sigaar. Te agressief, te kritisch.
Zucht, ik ben kritisch, omdat ik graag goed onderwijs wil geven.
En ik maak fouten in de manier waarop ik lesgeef. Natuurlijk, hoe kan alles nou perfect gaan in mn 1e jaar volledig lesgeven..
Pff, ik zie het nu in ieder geval eventjes niet meer zitten en gun ze geen dag van mijn tijd meer. (Al weet ik dat wanneer ik morgen weer naar de school ga, en de leerlingen zie, ik dat weer helemaal vergeten ben).
Ach die vergaderingen, wat kan ik er over zeggen. 1 ding dat ik daar geleerd heb is dat van 3 docenten hun kinderen samen op school zitten, 2 daarvan in 1 klas. (boeiend, vertel me meer!).
En nog wat van die smalltalk waar ze zo goed in zijn (ziekte, griep, vorige banen enzovoorts)
Nadat ik hier een gesprek met ze over gehad heb, zijn we opeens 'effectief' aan het vergaderen, maar ben ik steeds de sigaar. Te agressief, te kritisch.
Zucht, ik ben kritisch, omdat ik graag goed onderwijs wil geven.
En ik maak fouten in de manier waarop ik lesgeef. Natuurlijk, hoe kan alles nou perfect gaan in mn 1e jaar volledig lesgeven..
Pff, ik zie het nu in ieder geval eventjes niet meer zitten en gun ze geen dag van mijn tijd meer. (Al weet ik dat wanneer ik morgen weer naar de school ga, en de leerlingen zie, ik dat weer helemaal vergeten ben).
Poelepoelepoelepoes!
woensdag 21 januari 2009 om 10:57
woensdag 21 januari 2009 om 15:48
vrijdag 23 januari 2009 om 00:43
Sorry sorry sorry!
Heb even niet gereageerd. Zat namelijk met de kerstvakantie twee weken in het Midden-Oosten in een islamitisch fundamentalistisch land. Echt geweldig gehad, wat een vrijheid en puur genieten! En wat een pijn in mijn buik toen ik weer naar school moest. Het jaar is nu op de helft en ik wil gewoon echt niet meer.
Ik heb gewoon een rotklas, die ik ook altijd het laatste uur heb als ze al helemaal verhit binnenkomen omdat ze er bij iedere docent uitgestuurd zijn. En uiteindelijk vliegen de tafels door het lokaal en vandaag moesten er twee andere docenten aan te pas komen om ze weer tot bedaren te brengen. Ik bleef er vrij stoicijns onder, maar ik kreeg weinig steun van degene van de schoolleiding die me had moeten steunen en eenmaal in de bomvolle trein op weg naar huis kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik ben op, ik kan niet meer en ik ga deze klas laten vallen. Voor mijn andere leerlingen ga ik door het vuur, maar deze...
Vooral omdat ik er niks aan kan doen, maar wel iedere keer het mikpunt ben van hun frustraties en alle ruzies met eerdere docenten op me worden geprojecteerd. Ik ben een half jaar met ze bezig, blijf ze positief benaderen, heb alles al geprobeerd (nablijven, strafwerk, etc.) en niks maakt indruk.
IK WIL NIET MEER!!! Feit is dat een collega heeft opgezegd, maar kennelijk een opzegtermijn van drie maanden had. Nu heb ik nog steeds geen contract getekend en ik weet dus niet hoe het met mijn eigen opzegtermijn zit. Feit is dat ik gewoon weg wil, iedere ochtend zuchtend naast mijn bed sta en ook volgens vriend, vrienden en familie niet meer dezelfde ben als vroeger. Zo futloos, chagrijnig en zonder energie. Ik ben zelf laatst op vechtsport in tranen uitgebarsten omdat ik er gewoon niet meer tegenkon dat mensen om me heen aan het schreeuwen waren (aanmoedigend) toen ik met iemand een partijtje deed. En ik heb afgelopen zondag even bijgeklust bij mijn oude baantje als serveerster in een lunchroom en ik vond het een hele gewaarwording weer eens fluitend naar je werk te gaan. Ik heb nu een mail naar mijn teamleider gestuurd, dat ik echt tegen de overspannenheid aanhang en dat ik in elk geval deze klas geen les meer wil geven. (Overigens was het wel goed dat ik even met de neus op de feiten werd gedrukt op dit topic, want ik dacht dat het iets van de laatste tijd was, maar eigenlijk schreef ik 9 oktober al hetzelfde...)
@ezeltje: ik herken je verhaal zo! ik heb inmiddels na baantjes in het volwassenenonderwijs en nu een half jaar in het vo een soort van eigen stijl, en nu heeft de school een leuke mix bedacht zoals het zou moeten. Belachelijk! Het ergste wat je als docent kan doen is een truc proberen na te doen van iets dat niet bij jou past. En inderdaad, als je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt kan je gaan. Ook ik heb daar wel last van, zeker aangezien ik vaak nog nieuwe, enthousiaste ideeën heb waar de oude garde niet op zit te wachten.
@heartwork: gelukkig zijn de vergaderingen op mijn school wel echt nuttig, kan me voorstellen dat de zinloosheid je tot waanzin drijft.
Wat de politie betreft, ook daar ben ik afgewezen. Ik heb in het verleden een verkrachting meegemaakt en hoewel ik in het dagelijks leven heel stabiel ben, ben ik psychologisch afgekeurd omdat mijn emotionele stabiliteit niet kan worden gegarandeerd. Ik ben er nog tegen in beroep aan het gaan, maar ik denk niet dat het wat uithaalt. In ieder geval, ik ben 24 en de gemiddelde leeftijd van de opleiding (het was de recherche) is 29 dus ik ga het over een paar jaar nog een keer proberen en dan heb ik werkelijk nog nooit wat meegemaakt in mijn leven . Maar leuk dat je het gaat doen JC, waar werk je nu eigenlijk? Bereid je goed voor op de sporttest, die is wel pittig en onderschat hem niet (en ik sport bijna iedere dag...).
Ondertussen wil ik ook solliciteren voor Rijkstrainee en heb ik me ingeschreven voor een prestigieuze onderzoeksmaster op het gebied van Religiestudies (radicale moslims blijven toch mijn passie , ontdekte ik weer na mijn avontuurlijke trip). Jammergenoeg heb ik echt het idee dat er met mijn studies (Nederlands en Religiestudies) nauwelijks werk te vinden is en dat werkelijk niemand in de wereld op me zit te wachten Ook afgestudeerde vriendinnen zitten allemaal OF in het onderwijs, OF werken nog in de horeca of iets dergelijks. Ik wilde dag ik gewoon luchtvaarttechniek had gestudeerd en in mijn tweede jaar al was gescout. Ik heb ook het idee dat met de economische crisis mijn vooruitzicht er niet veel beter op wordt.... .
voor jullie allemaal! Lief dat jullie toch nog aan me hebben gedacht!
Heb even niet gereageerd. Zat namelijk met de kerstvakantie twee weken in het Midden-Oosten in een islamitisch fundamentalistisch land. Echt geweldig gehad, wat een vrijheid en puur genieten! En wat een pijn in mijn buik toen ik weer naar school moest. Het jaar is nu op de helft en ik wil gewoon echt niet meer.
Ik heb gewoon een rotklas, die ik ook altijd het laatste uur heb als ze al helemaal verhit binnenkomen omdat ze er bij iedere docent uitgestuurd zijn. En uiteindelijk vliegen de tafels door het lokaal en vandaag moesten er twee andere docenten aan te pas komen om ze weer tot bedaren te brengen. Ik bleef er vrij stoicijns onder, maar ik kreeg weinig steun van degene van de schoolleiding die me had moeten steunen en eenmaal in de bomvolle trein op weg naar huis kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik ben op, ik kan niet meer en ik ga deze klas laten vallen. Voor mijn andere leerlingen ga ik door het vuur, maar deze...
Vooral omdat ik er niks aan kan doen, maar wel iedere keer het mikpunt ben van hun frustraties en alle ruzies met eerdere docenten op me worden geprojecteerd. Ik ben een half jaar met ze bezig, blijf ze positief benaderen, heb alles al geprobeerd (nablijven, strafwerk, etc.) en niks maakt indruk.
IK WIL NIET MEER!!! Feit is dat een collega heeft opgezegd, maar kennelijk een opzegtermijn van drie maanden had. Nu heb ik nog steeds geen contract getekend en ik weet dus niet hoe het met mijn eigen opzegtermijn zit. Feit is dat ik gewoon weg wil, iedere ochtend zuchtend naast mijn bed sta en ook volgens vriend, vrienden en familie niet meer dezelfde ben als vroeger. Zo futloos, chagrijnig en zonder energie. Ik ben zelf laatst op vechtsport in tranen uitgebarsten omdat ik er gewoon niet meer tegenkon dat mensen om me heen aan het schreeuwen waren (aanmoedigend) toen ik met iemand een partijtje deed. En ik heb afgelopen zondag even bijgeklust bij mijn oude baantje als serveerster in een lunchroom en ik vond het een hele gewaarwording weer eens fluitend naar je werk te gaan. Ik heb nu een mail naar mijn teamleider gestuurd, dat ik echt tegen de overspannenheid aanhang en dat ik in elk geval deze klas geen les meer wil geven. (Overigens was het wel goed dat ik even met de neus op de feiten werd gedrukt op dit topic, want ik dacht dat het iets van de laatste tijd was, maar eigenlijk schreef ik 9 oktober al hetzelfde...)
@ezeltje: ik herken je verhaal zo! ik heb inmiddels na baantjes in het volwassenenonderwijs en nu een half jaar in het vo een soort van eigen stijl, en nu heeft de school een leuke mix bedacht zoals het zou moeten. Belachelijk! Het ergste wat je als docent kan doen is een truc proberen na te doen van iets dat niet bij jou past. En inderdaad, als je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt kan je gaan. Ook ik heb daar wel last van, zeker aangezien ik vaak nog nieuwe, enthousiaste ideeën heb waar de oude garde niet op zit te wachten.
@heartwork: gelukkig zijn de vergaderingen op mijn school wel echt nuttig, kan me voorstellen dat de zinloosheid je tot waanzin drijft.
Wat de politie betreft, ook daar ben ik afgewezen. Ik heb in het verleden een verkrachting meegemaakt en hoewel ik in het dagelijks leven heel stabiel ben, ben ik psychologisch afgekeurd omdat mijn emotionele stabiliteit niet kan worden gegarandeerd. Ik ben er nog tegen in beroep aan het gaan, maar ik denk niet dat het wat uithaalt. In ieder geval, ik ben 24 en de gemiddelde leeftijd van de opleiding (het was de recherche) is 29 dus ik ga het over een paar jaar nog een keer proberen en dan heb ik werkelijk nog nooit wat meegemaakt in mijn leven . Maar leuk dat je het gaat doen JC, waar werk je nu eigenlijk? Bereid je goed voor op de sporttest, die is wel pittig en onderschat hem niet (en ik sport bijna iedere dag...).
Ondertussen wil ik ook solliciteren voor Rijkstrainee en heb ik me ingeschreven voor een prestigieuze onderzoeksmaster op het gebied van Religiestudies (radicale moslims blijven toch mijn passie , ontdekte ik weer na mijn avontuurlijke trip). Jammergenoeg heb ik echt het idee dat er met mijn studies (Nederlands en Religiestudies) nauwelijks werk te vinden is en dat werkelijk niemand in de wereld op me zit te wachten Ook afgestudeerde vriendinnen zitten allemaal OF in het onderwijs, OF werken nog in de horeca of iets dergelijks. Ik wilde dag ik gewoon luchtvaarttechniek had gestudeerd en in mijn tweede jaar al was gescout. Ik heb ook het idee dat met de economische crisis mijn vooruitzicht er niet veel beter op wordt.... .
voor jullie allemaal! Lief dat jullie toch nog aan me hebben gedacht!
vrijdag 23 januari 2009 om 12:12
koetje: kan me voostellen dat je er even helemaal doorheen zit...
Wat ik je kan vertellen: opzegtermijn van 3 maanden is als je minimaal 12 maanden in dienst bent geweest, maar check even de cao-vo (of bve als je daaronder valt) daar staat het in.
bedenk ook dat deze school misschien niet bij je past, maar een andere misschien wel? je klinkt als een betrokken docent, dus geef het niet op omdat 1 klas niet werkt, het is pas je 1e jaar. Reken op 3 of 4 jaar om je echt lekker te voelen voor de klas.
ik snap je sollicitatiedrift wel, heb het zelf ook ieder jaar rond de kerstvakantie omdat ik dan helemaal op ben, maar het is niet zo makkelijk om wat anders te vinden, het salaris valt vaak toch tegen, zeker zonder gerichte vakopleiding en het belangrijkste -en dat ervaar je zelf ook- die kinderen zijn vaak wel heel leuk (enkele klassen uitgezonderd)
Kortom: blijft niet teveel hangen in solliciteren, want dan zie je de leuke kanten niet meer, en wordt het nog zwaarder.
voor wat betreft je klas: is er iemand op school die wel contact met ze krijgt, docent, concierge, docentenbegeleider ofzo? kan je samen met die persoon eens een gesprek aangaan met je klas?
sterkte ermee, en focus je op je leuke kids, die maken het de moeite waard!
Wat ik je kan vertellen: opzegtermijn van 3 maanden is als je minimaal 12 maanden in dienst bent geweest, maar check even de cao-vo (of bve als je daaronder valt) daar staat het in.
bedenk ook dat deze school misschien niet bij je past, maar een andere misschien wel? je klinkt als een betrokken docent, dus geef het niet op omdat 1 klas niet werkt, het is pas je 1e jaar. Reken op 3 of 4 jaar om je echt lekker te voelen voor de klas.
ik snap je sollicitatiedrift wel, heb het zelf ook ieder jaar rond de kerstvakantie omdat ik dan helemaal op ben, maar het is niet zo makkelijk om wat anders te vinden, het salaris valt vaak toch tegen, zeker zonder gerichte vakopleiding en het belangrijkste -en dat ervaar je zelf ook- die kinderen zijn vaak wel heel leuk (enkele klassen uitgezonderd)
Kortom: blijft niet teveel hangen in solliciteren, want dan zie je de leuke kanten niet meer, en wordt het nog zwaarder.
voor wat betreft je klas: is er iemand op school die wel contact met ze krijgt, docent, concierge, docentenbegeleider ofzo? kan je samen met die persoon eens een gesprek aangaan met je klas?
sterkte ermee, en focus je op je leuke kids, die maken het de moeite waard!
vrijdag 23 januari 2009 om 16:50
Hoi Ezeltje,
Probleem is dat er wel een iemand is die contact met die klas krijgt, maar dat gesprekken niks helpen omdat het na drie weken weer precies het oude liedje is. Maar ik vind het onderwijs an sich ook weinig aan. Ik vind mijn vak niet leuk, mijn eigen kennis staat totaal stil en ik word doodmoe van al het nakijkwerk. Al na vier weken wist ik dat ik dit niet voor de rest van mijn leven ging doen en dat ik na dit jaar zeker ga stoppen. De reden dat ik er nog rondloop, is dat ik een aantal klassen heb voor wie ik door het vuur ga...
Maar ik ga wel weg, want het is niet genoeg. Ik werd net gebeld of ik vrijdag a.s. op gesprek wilde komen bij een bedrijf en daar kijk ik erg naar uit. Maar dat ik weg moet, dat is me echt heel duidelijk
. (ik heb trouwens een opzegtermijn van twee maanden, dus het valt nog mee!)
@heartwork: ik heb de laatste bladzijde vandaag van dit topic nog even goed gelezen en ik herken je verhaal helemaal! ook mijn school is best leuk, maar zou heel leuk worden wanneer er een aantal betweterige personen weg zouden gaan. Ik ben volgens hun ook veel te kritisch (maar volgens mij vooral bedreigend). Sterkte daarmee!
Probleem is dat er wel een iemand is die contact met die klas krijgt, maar dat gesprekken niks helpen omdat het na drie weken weer precies het oude liedje is. Maar ik vind het onderwijs an sich ook weinig aan. Ik vind mijn vak niet leuk, mijn eigen kennis staat totaal stil en ik word doodmoe van al het nakijkwerk. Al na vier weken wist ik dat ik dit niet voor de rest van mijn leven ging doen en dat ik na dit jaar zeker ga stoppen. De reden dat ik er nog rondloop, is dat ik een aantal klassen heb voor wie ik door het vuur ga...
Maar ik ga wel weg, want het is niet genoeg. Ik werd net gebeld of ik vrijdag a.s. op gesprek wilde komen bij een bedrijf en daar kijk ik erg naar uit. Maar dat ik weg moet, dat is me echt heel duidelijk
. (ik heb trouwens een opzegtermijn van twee maanden, dus het valt nog mee!)@heartwork: ik heb de laatste bladzijde vandaag van dit topic nog even goed gelezen en ik herken je verhaal helemaal! ook mijn school is best leuk, maar zou heel leuk worden wanneer er een aantal betweterige personen weg zouden gaan. Ik ben volgens hun ook veel te kritisch (maar volgens mij vooral bedreigend). Sterkte daarmee!
vrijdag 23 januari 2009 om 18:15
Ezeltje, wat jij zegt: reken op 3,4 jaar op je echt goed te voelen voor de klas, dat zeggen zóveel mensen in het onderwijs. Ik vraag me echt af hoe ze dat doen. Al die tijd met tegenzin naar je werk gaan en je niet lekker voelen in je werk? Poeh... dan is 3 jaar heeeel erg lang hoor.
Koetje, wat een verhaal zeg. Als ik je persoonlijk zou kennen zou ik je aan een stoel vastbinden en zeggen dat je een week niet mag gaan werken. Je bent gewoon overspannen. Je zegt dat je er tegenaan zit, maar volgens mij is het er al. Ik geef Ezeltje gelijk, je klinkt als een heel betrokken docent, maar misschien wel iets té. Als je opzegt, zou ik die 2 maanden proberen afstand te nemen van die leerlingen, dan raakt het je misschien minder.
En jammer dat je bij de politie bent afgewezen. Ik ga ook niet meer solliciteren. Fysiek ben ik namelijk helemaal niet goed en psychologisch te zwak, na afgelopen half jaar zeker. Ik ga voor het kantoorwerk denk ik Alleen jammer dat dat alleen mbo-niveau is en niet zo goed betaalt... Succes bij de Rijkstrainee!!
Koetje, wat een verhaal zeg. Als ik je persoonlijk zou kennen zou ik je aan een stoel vastbinden en zeggen dat je een week niet mag gaan werken. Je bent gewoon overspannen. Je zegt dat je er tegenaan zit, maar volgens mij is het er al. Ik geef Ezeltje gelijk, je klinkt als een heel betrokken docent, maar misschien wel iets té. Als je opzegt, zou ik die 2 maanden proberen afstand te nemen van die leerlingen, dan raakt het je misschien minder.
En jammer dat je bij de politie bent afgewezen. Ik ga ook niet meer solliciteren. Fysiek ben ik namelijk helemaal niet goed en psychologisch te zwak, na afgelopen half jaar zeker. Ik ga voor het kantoorwerk denk ik Alleen jammer dat dat alleen mbo-niveau is en niet zo goed betaalt... Succes bij de Rijkstrainee!!
vrijdag 23 januari 2009 om 23:01
@ Zamirah: Ja dat is zeker zo, maar als je langer dan zes maanden hebt gewerkt dan heb je 2 maanden opzegtermijn. Hoe gaat het bij jou?
@JC: ik heb vrijdag de 30e een sollicitatiegesprek, ik vind het best wel spannend omdat het een functie in het bedrijfsleven is waar alleen een WO-diploma met goede sociale vaardigheden en een initiatiefrijke instelling voor worden gevraagd. Ik ben helemaal blij dat ik überhaupt al uitgenodigd ben
. Heb je nu al een baantje of ben je nog aan het uithijgen?
En ja, iedereen zegt ook tegen mij dat ik het 3 a 4 jaar moet aankijken, maar ik vind dat ook te lang. Ik heb maar EEN rotklas gelukkig, de overige zes kan ik ook wel eens achter het behang plakken, maar ik vind ze heel erg leuk en 95% van de tijd gaat het goed. Waar ik tegenaan loop is dat ik weinig steun krijg van mijn begeleidster en daardoor het idee heb dat ik er echt alleen voorsta. Ik weet gewoon dat dit het niet voor mij is, het gevoel is gewoon zo verschrikkelijk sterk en het heeft eigenlijk niks met alle toestanden te maken, ook als ik goede weken heb dan wil ik niet meer. Mijn teamleider belde vanavond nog op, dat collega's hadden gezegd dat het niet goed ging en dat ik er ook niet meer uitzag (bleek, afgevallen en met enorme wallen) en dat we maar snel een gesprek aan moesten gaan. Ik spreek haar volgende week, ben benieuwd.
@JC: ik heb vrijdag de 30e een sollicitatiegesprek, ik vind het best wel spannend omdat het een functie in het bedrijfsleven is waar alleen een WO-diploma met goede sociale vaardigheden en een initiatiefrijke instelling voor worden gevraagd. Ik ben helemaal blij dat ik überhaupt al uitgenodigd ben
. Heb je nu al een baantje of ben je nog aan het uithijgen? En ja, iedereen zegt ook tegen mij dat ik het 3 a 4 jaar moet aankijken, maar ik vind dat ook te lang. Ik heb maar EEN rotklas gelukkig, de overige zes kan ik ook wel eens achter het behang plakken, maar ik vind ze heel erg leuk en 95% van de tijd gaat het goed. Waar ik tegenaan loop is dat ik weinig steun krijg van mijn begeleidster en daardoor het idee heb dat ik er echt alleen voorsta. Ik weet gewoon dat dit het niet voor mij is, het gevoel is gewoon zo verschrikkelijk sterk en het heeft eigenlijk niks met alle toestanden te maken, ook als ik goede weken heb dan wil ik niet meer. Mijn teamleider belde vanavond nog op, dat collega's hadden gezegd dat het niet goed ging en dat ik er ook niet meer uitzag (bleek, afgevallen en met enorme wallen) en dat we maar snel een gesprek aan moesten gaan. Ik spreek haar volgende week, ben benieuwd.
zaterdag 24 januari 2009 om 11:54
Koetje: ik hoop dat je bij het gesprek misschien ook afspraken kunt maken dat je wat hulp krijgt, zodat je er niet zo alleen voor staat.
Als je het onderwijs niets vind,dan is het inderdaad beter om verder te kijken.
Het duurt vaak 3 a 4 jaar voor je echt lekker voor de klas staat, maar dat betekent niet dat je 3 jaar met lood in je schoenen naar je werk moet, dat houdt niemand vol. Wel kan het zo zijn dat je een paar jaar lang toch regelmatig momenten hebt dat je twijfelt of je er wel geschikt voor bent en of je dit wel wilt. Sta je na een jaar nog te trillen op je benen na een werkdag, of kom je dan nog huilend thuis en slaap je er slecht van, dan is het niet een leerproces, maar overleven, en geen baan is belangrijk genoeg om zo'n invloed op je leven te hebben.
Wel goed van je dat je het jaar af wilt maken, ik heb er al veel gezien die zich gewoon ziekmelden na 3 maanden en nog een jaar lang salaris meenemen en bij de volgende school hetzelfde flikken.
Maar voor nu is het belangrijkste dat jij er goed uitkomt, en dat jij straks niet helemaal gesloopt je nieuwe baan ingaat.
Goed dat de teamleider contact met jou opneemt, benoem vooral waar je tegenaan loopt en bedenk alvast concrete dingen die zij voor jou kunnen doen.
ik ben erg benieuwd!
Als je het onderwijs niets vind,dan is het inderdaad beter om verder te kijken.
Het duurt vaak 3 a 4 jaar voor je echt lekker voor de klas staat, maar dat betekent niet dat je 3 jaar met lood in je schoenen naar je werk moet, dat houdt niemand vol. Wel kan het zo zijn dat je een paar jaar lang toch regelmatig momenten hebt dat je twijfelt of je er wel geschikt voor bent en of je dit wel wilt. Sta je na een jaar nog te trillen op je benen na een werkdag, of kom je dan nog huilend thuis en slaap je er slecht van, dan is het niet een leerproces, maar overleven, en geen baan is belangrijk genoeg om zo'n invloed op je leven te hebben.
Wel goed van je dat je het jaar af wilt maken, ik heb er al veel gezien die zich gewoon ziekmelden na 3 maanden en nog een jaar lang salaris meenemen en bij de volgende school hetzelfde flikken.
Maar voor nu is het belangrijkste dat jij er goed uitkomt, en dat jij straks niet helemaal gesloopt je nieuwe baan ingaat.
Goed dat de teamleider contact met jou opneemt, benoem vooral waar je tegenaan loopt en bedenk alvast concrete dingen die zij voor jou kunnen doen.
ik ben erg benieuwd!
dinsdag 27 januari 2009 om 06:40
Hoi Ezeltje (en de anderen),
Ik heb gisteren mijn ontslag ingediend, ik kan niet meer. Ik moet nu tot en met 1 maart nog doorwerken en dat ga ik wel volhouden, maar de weerzien die ik voel is met geen pen te beschrijven, en dat terwijl ik ook jaren zonder probleem heb staan vakken vullen of in de horeca heb gewerkt (wat ik wil zeggen: ik ben echt wel gewend om eens een keer met tegenzin naar m'n werk te gaan, maar dit lukt gewoon niet meer). Mijn vriend heeft me ook gesmeekt om te stoppen, vooral omdat ik zometeen TWEE maanden opzegtermijn heb wanneer ik na 1 februari opzeg.
Er zijn drie klassen die ik echt ga missen, hoewel ik me geen illusies maak. Wanneer die kinderen een nieuwe docent hebben, zijn ze er zo weer aan gewend. De enige reden waarom ik mezelf nu iedere dag naar school sleur, is uit schuldgevoel naar collega's toe. Ik heb het lang volgehouden omdat ik hen niet wilde teleurstellen. Maar nu gaat het niet langer.
Ik moet het ze alleen vandaag nog vertellen en ik vind het zo moeilijk
Ik heb gisteren mijn ontslag ingediend, ik kan niet meer. Ik moet nu tot en met 1 maart nog doorwerken en dat ga ik wel volhouden, maar de weerzien die ik voel is met geen pen te beschrijven, en dat terwijl ik ook jaren zonder probleem heb staan vakken vullen of in de horeca heb gewerkt (wat ik wil zeggen: ik ben echt wel gewend om eens een keer met tegenzin naar m'n werk te gaan, maar dit lukt gewoon niet meer). Mijn vriend heeft me ook gesmeekt om te stoppen, vooral omdat ik zometeen TWEE maanden opzegtermijn heb wanneer ik na 1 februari opzeg.
Er zijn drie klassen die ik echt ga missen, hoewel ik me geen illusies maak. Wanneer die kinderen een nieuwe docent hebben, zijn ze er zo weer aan gewend. De enige reden waarom ik mezelf nu iedere dag naar school sleur, is uit schuldgevoel naar collega's toe. Ik heb het lang volgehouden omdat ik hen niet wilde teleurstellen. Maar nu gaat het niet langer.
Ik moet het ze alleen vandaag nog vertellen en ik vind het zo moeilijk
dinsdag 27 januari 2009 om 09:18
Jee, wel héél goed van je dat je de knoop zo doorgehakt hebt. Veel sterkte met het vertellen, misschien helpt het als je denkt aan de opluchting die je daarna (hopelijk) gaat voelen?
HIer een juf die er ook uit wil, ik kan me je verantwoordelijkheidsgevoel naar je collega's zo goed voorstellen. Maar je privé lijdt er onder en op den duur kan je dat ook niet meer verantwoorden naar jezelf of je omgeving. Goeie zet van je dus!
HIer een juf die er ook uit wil, ik kan me je verantwoordelijkheidsgevoel naar je collega's zo goed voorstellen. Maar je privé lijdt er onder en op den duur kan je dat ook niet meer verantwoorden naar jezelf of je omgeving. Goeie zet van je dus!
dinsdag 27 januari 2009 om 09:45
herkenbaar, ik heb een beetje hetzelfde gehad. ben toen verder gaan studeren om meer diepgang te krijgen, meer te kunnen denken over het onderwijs ipv alleen maar uit te voeren wat er gevraagd wordt/moet gebeuren.
ben nu bijna afgestudeerd en heel veel zin om te gaan werken, niet lesgeven op een school. Vind kinderen alleen wel echt zooo leuk!!! Mis ze soms wel een beetje, maar weet dat deze verdieping voor mij een goede stap is geweest. Ik ga nu bijvoorbeeld docenten trainen of iets dergelijks.
Succes!
ben nu bijna afgestudeerd en heel veel zin om te gaan werken, niet lesgeven op een school. Vind kinderen alleen wel echt zooo leuk!!! Mis ze soms wel een beetje, maar weet dat deze verdieping voor mij een goede stap is geweest. Ik ga nu bijvoorbeeld docenten trainen of iets dergelijks.
Succes!
dinsdag 27 januari 2009 om 09:49
Welke studie heb jij dan gedaan, Catooo? En ging het je makkelijk af, heb je er lang over gedaan?
Ik overweeg nu een administratieve baan te nemen voor een aantal jaar, maar ben wel bang dat ik me er snel in ga vervelen qua geestelijke uitdaging. Dus wie weet toch gaan combineren met een studie. Dat lukte niet toen ik voor de klas stond, was gewoon veel te moe om nog te leren halverwege de week...
Ik overweeg nu een administratieve baan te nemen voor een aantal jaar, maar ben wel bang dat ik me er snel in ga vervelen qua geestelijke uitdaging. Dus wie weet toch gaan combineren met een studie. Dat lukte niet toen ik voor de klas stond, was gewoon veel te moe om nog te leren halverwege de week...
dinsdag 27 januari 2009 om 10:23
Ik heb pabo gedaan en dus lesgegeven (in stages maar ook een tijdje toen ik mn diploma had). Nu ben ik op de universiteit Pedagogische Wetenschappen aan het studeren, wat ik zelf een super combinatie vind. Ik heb de kennis van de praktijk, maar krijg voldoende theorie en diepgang om er meer van te weten dan alleen het uitvoerende.
Zelf zou ik met een administratieve baan denk ik niet voldoende uitgedaagd worden, maar goed dat is wel persoonlijk hoor.. ik kan niet zo goed tegen te weinig uitdaging
Een studie is zeker een aanrader, maar misschien ook wel een baan die nét wat anders is, andere verantwoordelijkheden of mogelijkheden dan in het onderwijs.
Misschien een baan waarbij je de mogelijkheid krijgt om door te leren? Dat je baas dat betaalt onder het mom van persoonlijke ontwikkeling?
Op wat voor school heb je gewerkt? (kan me trouwens heel erg goed voorstellen dat je er niet meer bij kon studeren, lesgeven is echt mega vermoeiend...)
Zelf zou ik met een administratieve baan denk ik niet voldoende uitgedaagd worden, maar goed dat is wel persoonlijk hoor.. ik kan niet zo goed tegen te weinig uitdaging
Een studie is zeker een aanrader, maar misschien ook wel een baan die nét wat anders is, andere verantwoordelijkheden of mogelijkheden dan in het onderwijs.
Misschien een baan waarbij je de mogelijkheid krijgt om door te leren? Dat je baas dat betaalt onder het mom van persoonlijke ontwikkeling?
Op wat voor school heb je gewerkt? (kan me trouwens heel erg goed voorstellen dat je er niet meer bij kon studeren, lesgeven is echt mega vermoeiend...)
dinsdag 27 januari 2009 om 11:03
Ik werk nu nog in het basisonderwijs, maar de nood wordt hoog om eruit te stappen, ik zit nu met griep thuis maar ben ook serieus bang voor burnoutverschijnselen. Mis erg de uitdaging en het kost me nu meer dan dat het me wat oplevert, hoe lief en leuk de kinderen ook kunnen zijn.
Wil op termijn wel weer te maken hebben met het onderwijs, maar nu even niet meer. Moet gewoon eerst opladen eigenlijk. En het onderwijs betaalt alleen voor zichzelf, dus niet voor ander werk of opleiding buiten het onderwijs. Ik overweeg nu contact met de arbo-arts, om te vragen naar een loopbaanadvies. Toevallig ervaring mee?
Wil op termijn wel weer te maken hebben met het onderwijs, maar nu even niet meer. Moet gewoon eerst opladen eigenlijk. En het onderwijs betaalt alleen voor zichzelf, dus niet voor ander werk of opleiding buiten het onderwijs. Ik overweeg nu contact met de arbo-arts, om te vragen naar een loopbaanadvies. Toevallig ervaring mee?
dinsdag 27 januari 2009 om 12:31
koetje: goed advies van je vriend, ik hoop dat je nu wat tot rust kan komen en je kan focussen op iets wat je energie oplevert ipv kost. Nog een maandje (met een vakantie erin!), ik hoop dat je het goed kan afsluiten met die kids, dan voelt het ook beter.
Wat betreft je collega's: sneu, maar het klinkt alsof dit wel vaker voorkomt, als ik hoor hoe er op je school met mensen wordt omgegaan is het niet verrassend dat mensen opstappen. Maar ik snap je betrokkenheid heel goed, hoor!
catooo: pedagogische wetenschappen lijkt mij ook interessant, heb je daar ook statistiek bij?? (dat zou eea wel wat lastiger maken...)
cha: ik ben lerarenbegeleider en heb regelmatig contact met onze arbo arts, zij praat ook regelmatig met mensen die het niet aankunnen of overspannen dreigen te raken, maar over het algemeen is mijn ervaring dat een arbo-arts vooral voor het bedrijf kijkt en minder voor jou. Wil je echt goed loopbanadvies, dan zijn daar gespecialiseerde bureaus in.
Wel kan een arbo arts je helpen om in gesprek te raken met je werkgever om ervoor te zorgen dat je je beter gaat voelen op je werk.
Maar als ik het goed heb zwerven er ook wat arboarts rond op het forum, misschien kunnen die je meer vertellen.
Wat betreft je collega's: sneu, maar het klinkt alsof dit wel vaker voorkomt, als ik hoor hoe er op je school met mensen wordt omgegaan is het niet verrassend dat mensen opstappen. Maar ik snap je betrokkenheid heel goed, hoor!
catooo: pedagogische wetenschappen lijkt mij ook interessant, heb je daar ook statistiek bij?? (dat zou eea wel wat lastiger maken...)
cha: ik ben lerarenbegeleider en heb regelmatig contact met onze arbo arts, zij praat ook regelmatig met mensen die het niet aankunnen of overspannen dreigen te raken, maar over het algemeen is mijn ervaring dat een arbo-arts vooral voor het bedrijf kijkt en minder voor jou. Wil je echt goed loopbanadvies, dan zijn daar gespecialiseerde bureaus in.
Wel kan een arbo arts je helpen om in gesprek te raken met je werkgever om ervoor te zorgen dat je je beter gaat voelen op je werk.
Maar als ik het goed heb zwerven er ook wat arboarts rond op het forum, misschien kunnen die je meer vertellen.
woensdag 28 januari 2009 om 11:53
Oeh, koetje, ik ben een beetje jaloers! Wil er ook al een hele tijd uit maar ben er nog niet in geslaagd iets anders te vinden. Het solliciteert lastig als je eigenlijk niet eens tijd hebt om vacatures te zoeken. Had ik spaargeld of een partner met een inkomen, dan stopte ik acuut.
Maar ik ben anderzijds ook weer niet jaloers op je, want je hebt nogal wat voor je kiezen gehad zeg de afgelopen tijd. Je hebt na zo'n lange periode van ploeteren je rust hard verdiend! Het zal je nu vast lukken om de laatste paar weken door te komen, omdat je nu het vooruitzicht hebt dat het bijna voorbij is. En dan maar eens even goed uitrusten!
Maar ik ben anderzijds ook weer niet jaloers op je, want je hebt nogal wat voor je kiezen gehad zeg de afgelopen tijd. Je hebt na zo'n lange periode van ploeteren je rust hard verdiend! Het zal je nu vast lukken om de laatste paar weken door te komen, omdat je nu het vooruitzicht hebt dat het bijna voorbij is. En dan maar eens even goed uitrusten!
donderdag 29 januari 2009 om 00:46
Lieve Emmeke,
Dankjewel voor je lieve bericht! Ik voel me door jullie erg gesterkt om door te zetten. De directeur heeft namelijk mijn ontslagbrief op zijn bureau liggen en zegt dat ik nog tot eind van de week de tijd moet nemen om na te denken. Als ik die hoofdjes zie en de plotselinge reddingsacties van collega's signaleer, ben ik in staat om die kamer in te rennen en mijn brief te verscheuren. Anderzijds is dit wel DE kans. Om me heen zie ik veel dertigers die over het vak zeuren, maar vast zitten door een hypotheek of kinderen.
Gelukkig verdient mijn vriend momenteel genoeg om ons beiden van te onderhouden (type: ICT-jongen die op zijn vijftiende al meer verdiende dan ik nu) en hij weet dat ik waarschijnlijk niet lang thuiszit (sta liever achter de bar dan dat ik op de bank lig). Het is echt een lieverd en ik ben blij dat hij me zo steunt.
Ik heb vandaag een heel leuk sollicitatiegesprek gehad. Hoewel ik de baan waarschijnlijk niet krijg wegens gebrek aan commerciële ervaring, was het wel leuk terug te krijgen waar zij in geïnteresseerd zijn en wat volgens hun de sterke kanten van mijn cv zijn. Sterker nog, de interviewer was een hele leuke jongen en er was wel een klik . Ik heb me prima vermaakt, zonder mezelf te grabbel te gooien of gênant te zitten flirten.
Sinds ik de beslissing heb genomen, zit ik stukken beter in mijn vel (direct al). Ik moet oppassen dat ik hierdoor niet ineens denk dat ik TOCH in het onderwijs wil blijven, want ik ga nu wel blij naar mijn werk. Heb vandaag al deze pagina's opnieuw gelezen en ik herhaal de hele dag de mantra "het is de goede beslissing", "het is de goede beslissing", "het is de goede beslissing"....
Waar zou je zelf aan denken bij een nieuwe baan Emmeke?
Dankjewel voor je lieve bericht! Ik voel me door jullie erg gesterkt om door te zetten. De directeur heeft namelijk mijn ontslagbrief op zijn bureau liggen en zegt dat ik nog tot eind van de week de tijd moet nemen om na te denken. Als ik die hoofdjes zie en de plotselinge reddingsacties van collega's signaleer, ben ik in staat om die kamer in te rennen en mijn brief te verscheuren. Anderzijds is dit wel DE kans. Om me heen zie ik veel dertigers die over het vak zeuren, maar vast zitten door een hypotheek of kinderen.
Gelukkig verdient mijn vriend momenteel genoeg om ons beiden van te onderhouden (type: ICT-jongen die op zijn vijftiende al meer verdiende dan ik nu) en hij weet dat ik waarschijnlijk niet lang thuiszit (sta liever achter de bar dan dat ik op de bank lig). Het is echt een lieverd en ik ben blij dat hij me zo steunt.
Ik heb vandaag een heel leuk sollicitatiegesprek gehad. Hoewel ik de baan waarschijnlijk niet krijg wegens gebrek aan commerciële ervaring, was het wel leuk terug te krijgen waar zij in geïnteresseerd zijn en wat volgens hun de sterke kanten van mijn cv zijn. Sterker nog, de interviewer was een hele leuke jongen en er was wel een klik . Ik heb me prima vermaakt, zonder mezelf te grabbel te gooien of gênant te zitten flirten
. Sinds ik de beslissing heb genomen, zit ik stukken beter in mijn vel (direct al). Ik moet oppassen dat ik hierdoor niet ineens denk dat ik TOCH in het onderwijs wil blijven, want ik ga nu wel blij naar mijn werk. Heb vandaag al deze pagina's opnieuw gelezen en ik herhaal de hele dag de mantra "het is de goede beslissing", "het is de goede beslissing", "het is de goede beslissing"....
Waar zou je zelf aan denken bij een nieuwe baan Emmeke?
