Werk & Studie
alle pijlers
leraar worden: stoppen of doorgaan?
donderdag 9 oktober 2008 om 23:46
Lieve allemaal,
Ben al tijden niet meer op het forum geweest en dat komt door mijn nieuwe baan. Sinds half augustus ben ik werkzaam als docent, ik ben 24 en had altijd al het idee dat ik docent wilde worden. Dus, universitaire studie gedaan, nog geen onderwijsbevoegdheid maar al wel de mogelijkheid om aan een baan te beginnen en dus ben ik er vol voor gegaan.
Zomaar ineens voor een klas met 30 pubers, het was zwaar in het begin. Maar gelukkig zijn er collega's die het veel zwaarder hebben gehad en die soms huilend in de docentenkamer zaten. Die taferelen zijn me bespaard gebleven, maar toch ontbreekt er iets...
Ik ben gewoon niet gelukkig in mijn baan, ik vind het lesgeven gewoonweg niet leuk. Ik vind de school leuk, de collega's leuk en de kinderen leuk, maar ik vind het vak an sich gewoon niet leuk (ik geef Nederlands). Ik sta alle regels uit te leggen tot ik er zelf simpel van word en ik heb gewoon veel te weinig geduld daarvoor. Daarnaast zit ik vaak tot diep in de nacht na te kijken (even negentig leesverslagen...) en erger ik me na vijf jaar universitaire studie gewoon aan het niveau van de middelbare school. Niet dat die kinderen nu minder zijn, absoluut niet, maar het lijkt wel alsof ik het ontgroeid ben en ik verlang erg naar kennis op hoger niveau.
Ik word enorm verscheurd door dit probleem. Aan de ene kant wil ik dolgraag loyaal zijn aan de kinderen en collega's (want het is echt allemaal heel leuk), maar aan de andere kant is dit gewoon mijn vak niet en voel ik geen enkele behoefte om mijn lesbevoegdheid nu alsnog te gaan halen.
Ik heb geen idee wat ik anders zou willen, maar ik weet dat dit het duidelijk NIET is. Maar wat moet ik doen? Ik heb drie maanden opzegtermijn. Aan de ene kant ben ik bang dat ik spijt krijg (nogmaals, de school en kinderen zijn echt leuk, het is vooral het vak zelf), aan de andere kant heb ik er al weken slapeloze nachten van en voel ik enorme weerstand iedere ochtend om naar school te gaan.
Herkent iemand dit? Wat moet ik doen? Mijn gevoel zegt heel duidelijk: wegwezen... Maar ik vind het zo moeilijk om dit uit te spreken als ik die bekkies zie of weer ontzettend gezellig met collega's aan het praten ben. Ik ben ook iemand die niet zo snel iets zal toegeven en bij wie het woord "help" al jaren geleden uit het vocabulaire is verwijderd...
Liefs!
Ben al tijden niet meer op het forum geweest en dat komt door mijn nieuwe baan. Sinds half augustus ben ik werkzaam als docent, ik ben 24 en had altijd al het idee dat ik docent wilde worden. Dus, universitaire studie gedaan, nog geen onderwijsbevoegdheid maar al wel de mogelijkheid om aan een baan te beginnen en dus ben ik er vol voor gegaan.
Zomaar ineens voor een klas met 30 pubers, het was zwaar in het begin. Maar gelukkig zijn er collega's die het veel zwaarder hebben gehad en die soms huilend in de docentenkamer zaten. Die taferelen zijn me bespaard gebleven, maar toch ontbreekt er iets...
Ik ben gewoon niet gelukkig in mijn baan, ik vind het lesgeven gewoonweg niet leuk. Ik vind de school leuk, de collega's leuk en de kinderen leuk, maar ik vind het vak an sich gewoon niet leuk (ik geef Nederlands). Ik sta alle regels uit te leggen tot ik er zelf simpel van word en ik heb gewoon veel te weinig geduld daarvoor. Daarnaast zit ik vaak tot diep in de nacht na te kijken (even negentig leesverslagen...) en erger ik me na vijf jaar universitaire studie gewoon aan het niveau van de middelbare school. Niet dat die kinderen nu minder zijn, absoluut niet, maar het lijkt wel alsof ik het ontgroeid ben en ik verlang erg naar kennis op hoger niveau.
Ik word enorm verscheurd door dit probleem. Aan de ene kant wil ik dolgraag loyaal zijn aan de kinderen en collega's (want het is echt allemaal heel leuk), maar aan de andere kant is dit gewoon mijn vak niet en voel ik geen enkele behoefte om mijn lesbevoegdheid nu alsnog te gaan halen.
Ik heb geen idee wat ik anders zou willen, maar ik weet dat dit het duidelijk NIET is. Maar wat moet ik doen? Ik heb drie maanden opzegtermijn. Aan de ene kant ben ik bang dat ik spijt krijg (nogmaals, de school en kinderen zijn echt leuk, het is vooral het vak zelf), aan de andere kant heb ik er al weken slapeloze nachten van en voel ik enorme weerstand iedere ochtend om naar school te gaan.
Herkent iemand dit? Wat moet ik doen? Mijn gevoel zegt heel duidelijk: wegwezen... Maar ik vind het zo moeilijk om dit uit te spreken als ik die bekkies zie of weer ontzettend gezellig met collega's aan het praten ben. Ik ben ook iemand die niet zo snel iets zal toegeven en bij wie het woord "help" al jaren geleden uit het vocabulaire is verwijderd...
Liefs!
zondag 8 februari 2009 om 22:49
maandag 9 februari 2009 om 00:06
Vervelend dat je nog niets gevonden hebt JC_79, maar wel een reden om door te zetten: stel je voor dat je nog tien, vijftien jaar ouder bent met deze zelfde opleiding en alleen maar werkervaring in het onderwijs...
Hou dus vol! Met solliciteren, met studeren...in elk geval met IETS.
Heel veel succes!
koetje, je hebt de goede keuze gemaakt .
Hou dus vol! Met solliciteren, met studeren...in elk geval met IETS.
Heel veel succes!
koetje, je hebt de goede keuze gemaakt .
maandag 9 februari 2009 om 22:17
JC, is het misschien niet iets voor je om een soort studie erbij te gaan doen? Bijvoorbeeld een schakelprogramma van een jaar en dan een universitaire master? Of misschien een stage?
Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik twee masters heb en twee keer in mijn bachelor stage heb gelopen, zodat ik iets breder ben dan alleen leraar.
Overigens ken ik het gevoel. Ik heb net ouderspreekavond en alleen maar leuke gesprekken gevoerd ("we horen zulke leuke verhalen over je, we willen je wel eens ontmoeten..."). En ja, ook ik heb nu weer een brok in mijn keel. Doe ik er wel goed aan? Maar ja, aan de andere kant ben ik ook bang dat er ieder jaar weer leerlingen zullen zijn die zo leuk zijn dat je voor ze blijft
.
@leraar: dank, ik weet ook dat het de goede keuze is, maar ik ben zo loyaal (ben nog nooit korter dan twee jaar bij een werkgever geweest).
Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik twee masters heb en twee keer in mijn bachelor stage heb gelopen, zodat ik iets breder ben dan alleen leraar.
Overigens ken ik het gevoel. Ik heb net ouderspreekavond en alleen maar leuke gesprekken gevoerd ("we horen zulke leuke verhalen over je, we willen je wel eens ontmoeten..."). En ja, ook ik heb nu weer een brok in mijn keel. Doe ik er wel goed aan? Maar ja, aan de andere kant ben ik ook bang dat er ieder jaar weer leerlingen zullen zijn die zo leuk zijn dat je voor ze blijft
. @leraar: dank, ik weet ook dat het de goede keuze is, maar ik ben zo loyaal (ben nog nooit korter dan twee jaar bij een werkgever geweest).
dinsdag 10 februari 2009 om 20:08
[quote]JC_79_ schreef op 08 februari 2009 @ 22:48:
Goed om te lezen Kroesje, maar ik herken echt zoveel dingen die jullie schrijven, Zamirah, Leraar... Ik solliciteer me helemaal blauw en kom nergens binnen, omdat ik alleen een lerarenopleiding heb en alleen ervaring dus ook in het onderwijs. Ik ga weer studeren, maar weet niet wat ik wil en kom nu nauwelijks ergens binnen.
quote:JC_79_ schreef op 08 februari 2009 @ 22:49:
Kroesje, het is trouwens ook vaak zo dat ik te horen krijg dat ik overgekwalificeerd ben. Ik zou best tijdelijk een functie op mbo-niveau willen doen, maar ze nemen daar ook vaak liever mensen op dat niveau voor aan. Dat krijg ik tenminste vaak te horen.Dit is zo herkenbaar, ook ik solliciteer me blauw maar kom nergens binnen. Nu werk ik parttime in het onderwijs maar ik heb eigenlijk een baan erbij nodig voor mijn inkomen.
Goed om te lezen Kroesje, maar ik herken echt zoveel dingen die jullie schrijven, Zamirah, Leraar... Ik solliciteer me helemaal blauw en kom nergens binnen, omdat ik alleen een lerarenopleiding heb en alleen ervaring dus ook in het onderwijs. Ik ga weer studeren, maar weet niet wat ik wil en kom nu nauwelijks ergens binnen.
quote:JC_79_ schreef op 08 februari 2009 @ 22:49:
Kroesje, het is trouwens ook vaak zo dat ik te horen krijg dat ik overgekwalificeerd ben. Ik zou best tijdelijk een functie op mbo-niveau willen doen, maar ze nemen daar ook vaak liever mensen op dat niveau voor aan. Dat krijg ik tenminste vaak te horen.Dit is zo herkenbaar, ook ik solliciteer me blauw maar kom nergens binnen. Nu werk ik parttime in het onderwijs maar ik heb eigenlijk een baan erbij nodig voor mijn inkomen.
dinsdag 10 februari 2009 om 22:56
Ik maak me ook zorgen over het vinden van een baan.
Ik doe nu dus mijn LIO, maar kan daar niet blijven (wil ik ook niet.. denk ik)
Maar vind ook niet veel waar ik wel aan de bak kan.
Vanaf april ben ik kunst docent. (tekenen/ handvaardigheid/ grafiek/ kunstgeschiedenis (L) ).
Maar wie zit er nou om mij te springen?
Uit mijn 13 sollicitatiebrieven bleek dat er maar 2 scholen plek hadden en zij vonden me te onervaren ..
Ik zit er nu dus ook over na te denken om toch nog maar een master te doen (Kunstgeschiedenis). Al kom ik dan wel in knoei met mijn maandlasten denk ik.
BAH!
--
Verder wens ik jullie allemaal heel veel succes
en koetje.. je hebt de juiste keuze gemaakt! ben echt trots op je.
Ik doe nu dus mijn LIO, maar kan daar niet blijven (wil ik ook niet.. denk ik)
Maar vind ook niet veel waar ik wel aan de bak kan.
Vanaf april ben ik kunst docent. (tekenen/ handvaardigheid/ grafiek/ kunstgeschiedenis (L) ).
Maar wie zit er nou om mij te springen?
Uit mijn 13 sollicitatiebrieven bleek dat er maar 2 scholen plek hadden en zij vonden me te onervaren ..
Ik zit er nu dus ook over na te denken om toch nog maar een master te doen (Kunstgeschiedenis). Al kom ik dan wel in knoei met mijn maandlasten denk ik.
BAH!
--
Verder wens ik jullie allemaal heel veel succes
en koetje.. je hebt de juiste keuze gemaakt! ben echt trots op je.
Poelepoelepoelepoes!
woensdag 11 februari 2009 om 18:40
Lastig he??
Koetje, ja ik ga ook naar de universiteit, maar goed, ik zal dat deeltijd moeten gaan doen en een baan ernaast moeten nemen, omdat ik wel een inkomen nodig heb.
Verder ben ik het eens met Zamirah, betrokken mensen branden sneller af... komt omdat je dan ook perfectionistisch wordt, is mijn ervaring tenminste, en in het onderwijs is dat killing...
Succes iedereen, bijna vakantie!
Koetje, ja ik ga ook naar de universiteit, maar goed, ik zal dat deeltijd moeten gaan doen en een baan ernaast moeten nemen, omdat ik wel een inkomen nodig heb.
Verder ben ik het eens met Zamirah, betrokken mensen branden sneller af... komt omdat je dan ook perfectionistisch wordt, is mijn ervaring tenminste, en in het onderwijs is dat killing...
Succes iedereen, bijna vakantie!
woensdag 11 februari 2009 om 18:50
@JC: Ja, ik merk dat ook. Vraag me de laatste dagen ook af of het echt de goede beslissing is... Zie dan de leuke klassen die ik heb en dan zakt de moed me in de schoenen. Vind het ook vreselijk dat ik de komende maand op mijn vriends zak moet gaan teren. Als ik op school ben wil ik niet meer weg, als ik thuis ben wil ik niet meer naar school. En wat nu zwaarder weegt...?
donderdag 12 februari 2009 om 00:03
Eens Zamirah, ik lees het ook "massaontslagen", "vacaturestop voor starters" en "ervaren werknemers moeten langer doorwerken", breekt het zweet me uit. Overigens is mijn vriend ICT'er (hbo) en die werd vorige week op zijn tweede (!) stagedag al gevraagd wat zijn plannen zijn voor na zijn studie en kreeg meegedeeld dat er nog nooit een stagiair was geweest die niet was blijven hangen... Gun het de lieve schat hoor, maar waarom is er niet een of ander bedrijf dat tegen mensen zoals wij zegt: "Kom maar, wij willen je..." ?
Ik word er zelf ook knettergek van want ik heb hele leuke dagen. En als ik dan denk aan mijn aanstaande vertrek, het feit dat ik nog niks anders heb en dat de helft van de banen waar ik op solliciteer, ik eigenlijk niet eens wil.... , dan slaat de paniek een beetje toe.
Wat moet ik doen? Er is voor mij nog geen vervanger gevonden, moet ik nu maar het jaar afmaken...? Het enige lichtpuntje is dat ik nog jong ben en gewoon vanaf september de onderzoeksmaster kan gaan doen (en daar nog een jaar stufi en ov voor krijg). Dat is een soort uitvlucht, maar tegelijkertijd moet ik dan ook heel erg aan jullie meiden denken want voor jullie moet het nog veel moeilijker zijn...
Ik word er zelf ook knettergek van want ik heb hele leuke dagen. En als ik dan denk aan mijn aanstaande vertrek, het feit dat ik nog niks anders heb en dat de helft van de banen waar ik op solliciteer, ik eigenlijk niet eens wil.... , dan slaat de paniek een beetje toe.
Wat moet ik doen? Er is voor mij nog geen vervanger gevonden, moet ik nu maar het jaar afmaken...? Het enige lichtpuntje is dat ik nog jong ben en gewoon vanaf september de onderzoeksmaster kan gaan doen (en daar nog een jaar stufi en ov voor krijg). Dat is een soort uitvlucht, maar tegelijkertijd moet ik dan ook heel erg aan jullie meiden denken want voor jullie moet het nog veel moeilijker zijn...
donderdag 12 februari 2009 om 14:44
Laten we de positiviteit er een beetje inhouden! Tuurlijk, met mijn studie kom ik ook niet gemakkelijk aan de bak, en zeker niet in deze tijd, maar ik kan echt wel wat en jullie ook. Vind ik niet meteen een baan, dan blijf ik toch nog een jaartje leraar? Vind ik echt geen ramp -vooral niet omdat ik me heb voorgenomen veel meer 'nee' te zeggen-, als ik ergens voor m'n veertigste maar een andere carriere heb. Nou, daar heb ik nog zes jaar voor, dat lukt echt wel.
Natuurlijk is het anders als je het echt niet meer volhoudt en het liefst NU een andere baan vindt. Maar ook dan geldt: de dagen worden steeds langer, de lente komt eraan, de voorjaarsvakantie, Pasen, de meivakantie, Hemelvaart, Pinksteren, de zomervakantie, de terrasjes....we houden het nog wel even vol toch?
koetje, jij kunt het zelf het beste inschatten, ik kan alleen maar afgaan op wat ik hier heb gelezen, en op basis van wat ik hier heb gelezen denk ik: zorg voor jezelf, luister niet naar je plichtsbesef en gun jezelf een paar weekjes/maandjes bijkomen.
Natuurlijk is het anders als je het echt niet meer volhoudt en het liefst NU een andere baan vindt. Maar ook dan geldt: de dagen worden steeds langer, de lente komt eraan, de voorjaarsvakantie, Pasen, de meivakantie, Hemelvaart, Pinksteren, de zomervakantie, de terrasjes....we houden het nog wel even vol toch?
koetje, jij kunt het zelf het beste inschatten, ik kan alleen maar afgaan op wat ik hier heb gelezen, en op basis van wat ik hier heb gelezen denk ik: zorg voor jezelf, luister niet naar je plichtsbesef en gun jezelf een paar weekjes/maandjes bijkomen.
donderdag 12 februari 2009 om 22:58
hoi allemaal,
vandaag heb ik het even heel moeilijk. voordat ik naar huis ging, werd ik aangesproken door twee van mijn favoriete leerlingen die me op de man afvroegen of ik wegging ("we hebben allemaal wilde verhalen gehoord"). ik heb gezegd dat het gecompliceerd lag en dat ik het ze morgen wel zou uitleggen, ook omdat ik geen antwoord paraat had.
ik vind het zo verschrikkelijk erg dat ik ze niet meer ga zien, dat ik al de halve avond zwelgend in zelfmedelijden op de bank lig te snikken. nu ineens heb ik het idee dat ik het jaar wel wil/kan afmaken, maar dat komt waarschijnlijk a) niet geloofwaardig over, en b) je kan het niet alleen maar voor de kinderen doen. toch lopen mijn klassen lekker, kom ik nu eindelijk boven de berg administratie uit en kan ik eerlijk zeggen dat alles wel goed loopt.
ik heb ook net een ouderspreekavond gehad waarop ik heel veel eer van mijn werk heb gekregen. ik had ouders verwacht die vooral veel kritiek hadden op de manier waarop ik hun kinderen lesgaf, maar het waren vooral reacties als in: "Ja, we horen altijd zulke leuke verhalen over je. We wilden je wel eens ontmoeten." of: "Mijn zoon vindt Nederlands een van de leukste vakken, wat doen jullie eigenlijk in de les?"
de mantra *het is de goede beslissing * het is de goede beslissing * het is de goede beslissing * wordt nu gevolgd door een "is het wel de goede beslissing? kan ik niet beter het jaar afmaken?". Ik ga het morgen aan mijn leerlingen meedelen, hoop dat het lukt zonder in tranen uit te barsten...
komt mijn verdrietige gevoel voort uit de onzekerheid dat ik nog niks nieuws heb? zal het overgaan zodra het afscheid waar ik zo tegenop zie, voorbij is?
vandaag heb ik het even heel moeilijk. voordat ik naar huis ging, werd ik aangesproken door twee van mijn favoriete leerlingen die me op de man afvroegen of ik wegging ("we hebben allemaal wilde verhalen gehoord"). ik heb gezegd dat het gecompliceerd lag en dat ik het ze morgen wel zou uitleggen, ook omdat ik geen antwoord paraat had.
ik vind het zo verschrikkelijk erg dat ik ze niet meer ga zien, dat ik al de halve avond zwelgend in zelfmedelijden op de bank lig te snikken. nu ineens heb ik het idee dat ik het jaar wel wil/kan afmaken, maar dat komt waarschijnlijk a) niet geloofwaardig over, en b) je kan het niet alleen maar voor de kinderen doen. toch lopen mijn klassen lekker, kom ik nu eindelijk boven de berg administratie uit en kan ik eerlijk zeggen dat alles wel goed loopt.
ik heb ook net een ouderspreekavond gehad waarop ik heel veel eer van mijn werk heb gekregen. ik had ouders verwacht die vooral veel kritiek hadden op de manier waarop ik hun kinderen lesgaf, maar het waren vooral reacties als in: "Ja, we horen altijd zulke leuke verhalen over je. We wilden je wel eens ontmoeten." of: "Mijn zoon vindt Nederlands een van de leukste vakken, wat doen jullie eigenlijk in de les?"
de mantra *het is de goede beslissing * het is de goede beslissing * het is de goede beslissing * wordt nu gevolgd door een "is het wel de goede beslissing? kan ik niet beter het jaar afmaken?". Ik ga het morgen aan mijn leerlingen meedelen, hoop dat het lukt zonder in tranen uit te barsten...
komt mijn verdrietige gevoel voort uit de onzekerheid dat ik nog niks nieuws heb? zal het overgaan zodra het afscheid waar ik zo tegenop zie, voorbij is?
vrijdag 13 februari 2009 om 14:45
He wat vervelend voor je. Ik kan het me helemaal voorstellen. Ik mis mijn school ook, maar dat komt ook omdat ik alles ga idealiseren en volgens mij doe jij dat ook. Ieder leuk klein dingetje wordt uitvergroot en alle vervelende dingen zie je niet meer.
Ik denk dat dat komt omdat je nog niets anders hebt en ook geen vooruitzicht op iets anders. Volgens mij als je straks een andere leuke baan hebt, is dit gevoel helemaal weg. En vind het wel heel lief van je dat je die kinderen zo zal missen. Maar je kan nog wel eens langsgaan toch? En wie weet, misschien besluit je over een paar jaar toch weer het onderwijs in te gaan, kan ook!
Waar heb je trouwens gewerkt, in welke plaats / omgeving?
Ik denk dat dat komt omdat je nog niets anders hebt en ook geen vooruitzicht op iets anders. Volgens mij als je straks een andere leuke baan hebt, is dit gevoel helemaal weg. En vind het wel heel lief van je dat je die kinderen zo zal missen. Maar je kan nog wel eens langsgaan toch? En wie weet, misschien besluit je over een paar jaar toch weer het onderwijs in te gaan, kan ook!
Waar heb je trouwens gewerkt, in welke plaats / omgeving?
maandag 16 februari 2009 om 23:08
(...)
Overigens ben ik extra woest omdat iemand in mijn vriendenkring een erg succesvol bedrijf heeft en me altijd zo ongeveer gesmeekt heeft bij hem te komen werken en telkens gezegd heeft dat ik het onderwijs uit moest en dat hij wel wat kon regelen. Nou, dat viel dus ook even tegen... Ik ben net wat met hem wezen drinken en hij neemt a) geen vrienden aan (huh?), en b) hij kent iemand van een baan waar ik op had gesolliciteerd, maar ging niet bellen want als hij zou bellen dan zou ik de baan zeker weten krijgen en hij wilde eerst zien of het bedrijf uit zichzelf competent genoeg was mij te selecteren voor een gesprek (wat is dat nou weer voor flauwekul?)... Ik was meteen enorm geïrriteerd en wilde eigenlijk spontaan weer vertrekken, maar besloot vriendschappelijk te blijven en maar gewoon van onderwerp te veranderen en het niet over werk te hebben om de gezelligheid en de vriendschappelijke band niet te verpesten. Er is immers meer dan werk in de wereld nietwaar....?
Maar hij bleef maar roepen "Dat je daar gesolliciteerd hebt joh, ja dat zou goed bij je passen. En ja, als ik bel dan heb je de baan zeker weten, maar ik ben eigenlijk ook wel nieuwsgierig hoe zo'n bedrijf dit afhandelt en doet..." (mijn verweer: tegen de tijd dat je hoort dat je NIET bent uitgenodigd voor een gesprek, hebben ze vaak al iemand aangenomen en is de baan al weg).
Eigenlijk wilde ik 'm na de vierde keer dat hij deze opmerking maakte, neerhoeken, maar ik heb me ingehouden. Moet niet al mijn frustraties op hem projecteren, maar ik denk dat hij gewoon bluft (deze jongen heeft net gehoord dat hij voor zijn nieuwe koopwoning bij de bank een bedrag van zes nullen kan vragen en is een selfmade gastje van 20... zijn ego past gewoon bijna niet meer door de deur...).
sorry, helemaal offtopic, maar ik zit er goed doorheen... en dat in mijn vakantie.
Overigens ben ik extra woest omdat iemand in mijn vriendenkring een erg succesvol bedrijf heeft en me altijd zo ongeveer gesmeekt heeft bij hem te komen werken en telkens gezegd heeft dat ik het onderwijs uit moest en dat hij wel wat kon regelen. Nou, dat viel dus ook even tegen... Ik ben net wat met hem wezen drinken en hij neemt a) geen vrienden aan (huh?), en b) hij kent iemand van een baan waar ik op had gesolliciteerd, maar ging niet bellen want als hij zou bellen dan zou ik de baan zeker weten krijgen en hij wilde eerst zien of het bedrijf uit zichzelf competent genoeg was mij te selecteren voor een gesprek (wat is dat nou weer voor flauwekul?)... Ik was meteen enorm geïrriteerd en wilde eigenlijk spontaan weer vertrekken, maar besloot vriendschappelijk te blijven en maar gewoon van onderwerp te veranderen en het niet over werk te hebben om de gezelligheid en de vriendschappelijke band niet te verpesten. Er is immers meer dan werk in de wereld nietwaar....?
Maar hij bleef maar roepen "Dat je daar gesolliciteerd hebt joh, ja dat zou goed bij je passen. En ja, als ik bel dan heb je de baan zeker weten, maar ik ben eigenlijk ook wel nieuwsgierig hoe zo'n bedrijf dit afhandelt en doet..." (mijn verweer: tegen de tijd dat je hoort dat je NIET bent uitgenodigd voor een gesprek, hebben ze vaak al iemand aangenomen en is de baan al weg).
Eigenlijk wilde ik 'm na de vierde keer dat hij deze opmerking maakte, neerhoeken, maar ik heb me ingehouden. Moet niet al mijn frustraties op hem projecteren, maar ik denk dat hij gewoon bluft (deze jongen heeft net gehoord dat hij voor zijn nieuwe koopwoning bij de bank een bedrag van zes nullen kan vragen en is een selfmade gastje van 20... zijn ego past gewoon bijna niet meer door de deur...).
sorry, helemaal offtopic, maar ik zit er goed doorheen... en dat in mijn vakantie.
dinsdag 17 februari 2009 om 20:11
"En ja, als ik bel dan heb je de baan zeker weten, maar ik ben eigenlijk ook wel nieuwsgierig hoe zo'n bedrijf dit afhandelt en doet..."
Wat een doorzichtige kneus...nee hier zou ik mijn hoop maar niet op vestigen als ik jou was.
Maar ik kan je wel iets melden waardoor je misschien minder twijfelt aan je beslissing: daarnet op het nieuws werd een rijtje met mogelijke bezuinigingen opgenoemd. Een van de dingen waaraan wordt gedacht: grotere klassen.
Wat een doorzichtige kneus...nee hier zou ik mijn hoop maar niet op vestigen als ik jou was.
Maar ik kan je wel iets melden waardoor je misschien minder twijfelt aan je beslissing: daarnet op het nieuws werd een rijtje met mogelijke bezuinigingen opgenoemd. Een van de dingen waaraan wordt gedacht: grotere klassen.
dinsdag 17 februari 2009 om 22:58
Ja ik heb me ook kapot geirriteerd. Vandaag kwam mijn moeder even langs en die kent hem van een eerder verjaardagsfeestje dat ik heb gegeven waar hij ook was. Zij begreep meteen wat ik bedoelde en ze mocht hem sowieso al nooit.
Grotere klassen... groter dan dertig,,,???? Willen ze dat ECHT gaan doen? Doet me denken aan mijn broertje die op een gegeven moment op het VMBO geen klassikaal les mee kreeg, maar alle klassen werden in de aula gezet om huiswerk te maken en een paar docenten liepen rond om vragen te beantwoorden. Reden die de school opgaf: zo kan elke leerling een uitleg aan de docent vragen die hij/zij het liefste raadpleegt. Van de zotte natuurlijk want geen enkele vijftienjarige VMBO'er gaat met tachtig mensen tegelijk (onder begeleiding van vijf leraren) braaf huiswerk zitten maken...
Grotere klassen... groter dan dertig,,,???? Willen ze dat ECHT gaan doen? Doet me denken aan mijn broertje die op een gegeven moment op het VMBO geen klassikaal les mee kreeg, maar alle klassen werden in de aula gezet om huiswerk te maken en een paar docenten liepen rond om vragen te beantwoorden. Reden die de school opgaf: zo kan elke leerling een uitleg aan de docent vragen die hij/zij het liefste raadpleegt. Van de zotte natuurlijk want geen enkele vijftienjarige VMBO'er gaat met tachtig mensen tegelijk (onder begeleiding van vijf leraren) braaf huiswerk zitten maken...
donderdag 19 februari 2009 om 01:17
Ja, het is een idioot met een te groot ego. Ik heb op zakelijk gebied absoluut respect voor wat hij op zo'n jonge leeftijd voor elkaar heeft gekregen, maar op persoonlijk vlak wrijft de vriendschap al langere tijd. Kan me best voorstellen dat je geen vrienden aanneemt (dat kan ook gedoe opleveren), maar die tweede smoes vond ik onzin, zeker gezien hij hem vijf keer herhaald heeft terwijl ik nog "gezellig" om het onderwerp "werk" heen wilde kletsen. Nee, ik geloof niet dat wij voorlopig nog even uitgaan .
