Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...

Susan schreef op 14 februari 2008 @ 00:16:

Help! Ik ben ongesteld



Weken had ik me verheugd op dat feest en uitgerekend gisteren was het weer zover. Ik werd wakker met buikpijn en ik wist het meteen: Help! Ik ben ongesteld.

Ik ben het nu al drie keer geweest en alle keren voelde ik me zo ontzettend smerig en ongemakkelijk. Dat feest kon ik natuurlijk wel op mijn pijnlijke buik schrijven. Bas zou nota bene ook komen. Stel je voor dat ik zou doorlekken, of dat hij iets zou ruiken. Dat zou wel een ontzettende afgang zijn. Lekker dansen kon ik ook wel vergeten met zo'n klef maandverband tussen mijn benen. Kortom, mijn avond was verpest.

Ik stond net op het punt om af te bellen en maar gewoon mijn bed in te duiken toen mijn zus me een pak maandverband gaf van Soft & Silk. 'Gebruik dit maar,' zei ze, 'dit is zacht, flinterdun en superabsorberend.' Ik kon het me niet voorstellen, maar ze had gelijk!

Het werd een superfeest. Bas en ik hebben de hele avond gedanst en gekletst, en raad eens? Ik was haast vergeten dat ik ongesteld was!



SOFT & SILK. ZACHT, FLINTERDUN EN SUPERABSORBEREND

Susan schreef op 14 februari 2008 @ 08:09:

Liefdesverhaaltje



'Laten we maar gaan slapen,' fluisterde Daan en knipte het lichtje uit. Ik draaide me op mijn zij. Geen makkelijke slaaphouding, ik wist alweer dat ik vannacht minstens een keer wakker zou worden met pijn in mijn heupen, en dat kussen was ook te warm onder mijn oor. Op mijn buik slapen durfde ik niet meer en op mijn rug was op de een of andere manier onprettig, Vena cava syndroom, had ik op internet gelezen, iets met een holle ader die dichtgedrukt werd. Hoe dan ook. Ik moest er maar aan wennen dat lekker slapen er de komende tijd niet bij zou zijn.

Daan legde voorzichtig zijn arm om me heen en kroop tegen me aan. Vannacht zou ik het waarschijnlijk weer te warm hebben, maar voor nu was het wel behaaglijk. Ik luisterde naar zijn ademhaling en vroeg me af of ik in slaap zou vallen als ik in hetzelfde ritme zou proberen te ademen. In mijn buik voelde ik dat geruststellende gevoel, die subtiele golfbeweging. Hij was in ieder geval wakker en zou de komende uren ook wakker blíjven.

'Hé,' fluisterde Daan. 'Was dat 'm?'

Nog een keer een duwtje, precies onder Daans hand. 'Hé, ik voelde weer iets. Dat was 'm toch?'

'Ja!' antwoordde ik, 'ja, dat was 'm, je hebt 'm eindelijk gevoeld!'

Daan pakte me nog steviger vast en kuste van achteren mijn wang. Ik legde mijn twee handen op mijn buik, half over die van Daan heen, en lag nog een tijdlang te glimlachen in het donker. Daar lagen we dan, met z'n drieën. Ons gezin.

wen schreef op 14 februari 2008 @ 10:13:

Oke, ik vind het doodeng, heb nog nooit zoiets geschreven. Maar hier is dan mijn stukje over de liefde. Schiet u maar!





Een roos voor Valentijn



Zijn auto parkeert hij een eindje van de ingang vandaan. Zo kan hij net haar raam zien. Geen beweging. Hij tuurt een paar minuten naar het raam, in gedachten verzonken. Dan pakt hij de roos, en stapt uit.



'Goedemorgen, naam en paspoort graag.'

'Van der Laak, voor Sonja van der Laak.'

De bewaakster kijkt op: 'Meneer van der Laak, u hier? Ik had niet gedacht....'

Hij glimlacht vriendelijk.

'Mag ik u iets vragen? Waarom.... waarom komt u nog steeds?'

'Ik kan niet anders, mevrouw.'



Hij geeft zijn horloge, zijn portemonnee en zijn autosleutels af bij twee bewakers die hem grijnzend aankijken. Terwijl hij wegloopt hoort hij ze hardop grinniken. Ze doen maar, denkt hij, ze weten niet hoe het voelt om zo van iemand te houden.



Een forse man brengt hem door de gang naar de bezoekersruimte. Door het raam kan hij haar zien aankomen. Haar boeien worden losgemaakt voor ze gaat zitten. Wat ziet ze er mooi uit vandaag, met haar blonde haren slordig opgestoken en haar lippen gestift. Zou er een kus inzitten vandaag?



'Koffie, meneer?'

'Ja, graag.'

'Met suiker, melk of heeft u liever een lepeltje arsenicum?'

Een bulderende lach vult de gang. Van der Laak krimpt ineen.

'Maakt u het niet te lang? We verwachten nog een bezoeker voor mevrouw Van der Laak, van de mannenafdeling.'



Hij mag naar binnen. Ze kijkt op.

'Jij weer? Wat moet je toch van me? Arnout komt zo.'

'Ik kom Valentijnsdag met je vieren. Ik heb een roos voor je meegenomen.'

Ze zwijgt.

'Ik hoopte... ik wil een nieuwe start maken met je. Alles achter ons laten, de rechtszaak, die kerel, alles. Ik wil met je samen zijn, ik heb het je allang vergeven.'

'Wat ben je toch een loser. Stuur je eindelijk de scheidingspapieren eens op? Ik wil je niet meer zien. Ik kan die rotkop van je niet meer verdragen.'



De forse bewaker opent de deur. De tijd is om. Hij loopt naar buiten. Bij de uitgang geeft hij de roos aan de vriendelijke bewaakster. 'Wilt u die bij Sonja's post doen? Tot volgende week.'

Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 12:54:

Liefde verleeert men niet.



Hij zat zit; je hebt de rest ook in tt; detail op een bankje in de tuin van het verzorgingstehuis. Tien jaar geleden al 2 keer 'geleden' er nog bij vind ik iets te veel van het goede, tien jaar geleden dat zijn vrouw overleed. Vol weemoed denkt hij terug aan hun huwelijk. Veel bezoek krijgt hij niet. ZIjn jongere broer komt eens per maand langs. Om vervolgens binnen vijf minuten weer te vertrekken. Hij kan gerust constateren misschien ander woord dan constateren, past m.i. niet bij de rest vd tekst dat hij eenzaam is. ZIjn leven loopt ten einde, en misschien is het maar beter zo. Van alle plannen, leuke gebeurtenissen en liefdevolle omhelzingen van zijn geliefde vrouw is bitter weinig over.



"Mag ik naast je komen zitten, of heb je het te druk?" Zonder op te kijken, verbaast hij zich over deze vraag. "Te Druk? Ik ben nergens mee bezig, hoor". Dan kijkt hij zijn gesprekspartner aan. Hij ziet een vrouw van midden zestig, verzorgd en sympathiek. "Het is hier maar niets he", zegt ze meer tegen zichzelf dan de man op het bankje. De man knikt bevestigend. De vrouw komt naast hem zitten. Ze neemt zijn hand vast. Verbijsterd legt hij zijn andere hand in de hare. Zo zitten ze een tijdje zwijgend naast elkaar. "Weet je', zegt de vrouw, "eenzaamheid is een keuze. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Waarom zouden we onze laatste dagen niet samen slijten?" Ontroerd kijkt hij de vrouw aan. Ze heeft mooie ogen, hoewel aangedaan door ouderdom. Hij hoort zichzelf zeggen: "Zullen we een stukje gaan wandelen?" De vrouw knikt bevestigend. Tijdens de wandeling vertellen de man en de vrouw elkaars levensverhaal. Ze blijken veel overeenkomsten te hebben. De man voelt veel sympathie voor haar. Zou het nog kunnen, op deze leeftijd? Hand in hand lopen ze terug naar het verzorgingstehuis. De man kan een glimlach niet onderdrukken. Hij voelt zich stukken lichter.Ik zou dit laatste helemaal weglaten, het zinnetje ver het wandelen geeft volgens mij al dudielijk genoeg het gevolg aan; en laat ook iets over voor de eigen invulling

wen schreef op 14 februari 2008 @ 10:13:



Een roos voor Valentijn



Zijn auto parkeert hij een eindje van de ingang vandaan. Zo kan hij net haar raam zien. Geen beweging. Hij tuurt een paar minuten naar het raam, in gedachten verzonken. Dan pakt hij de roos, en stapt uit.



'Goedemorgen, naam en paspoort graag.'

'Van der Laak, voor Sonja van der Laak.'

De bewaakster kijkt op: 'Meneer van der Laak, u hier? Ik had niet gedacht....'

Hij glimlacht vriendelijk.

'Mag ik u iets vragen? Waarom.... waarom komt u nog steeds?'

'Ik kan niet anders, mevrouw.'



Dit is heel persoonlijk, maar ik zou het mooier vinden als je 'ik had niet gedacht...' weg zou laten. Het is iets teveel, terwijl ik subtitiliteit nou juist de kracht van je stukje vind. Ook de herhaling van het woordje 'waarom' klopt niet helemaal. De bewaakster lijkt me een kordate en nieuwsgierige vrouw, want je laat haar een opmerking maken over iets wat haar eigenlijk geen bal aangaat. Om haar dan in ene te laten hakkelen komt zwak over.



Hij geeft zijn horloge, zijn portemonnee en zijn autosleutels af bij twee bewakers die hem grijnzend aankijken. Terwijl hij wegloopt hoort hij ze hardop grinniken. Ze doen maar, denkt hij, ze weten niet hoe het voelt om zo van iemand te houden.



Ze grijnzen èn grinniken? Het is één vrolijke boel daar. Ook hier zou ik het subtieler verwoorden.



Een forse man brengt hem door de gang naar de bezoekersruimte. Door het raam kan hij haar zien aankomen. Haar boeien worden losgemaakt voor ze gaat zitten. Wat ziet ze er mooi uit vandaag, met haar blonde haren slordig opgestoken en haar lippen gestift. Zou er een kus inzitten vandaag?



'Koffie, meneer?'

'Ja, graag.'

'Met suiker, melk of heeft u liever een lepeltje arsenicum?'

Een bulderende lach vult de gang. Van der Laak krimpt ineen.

'Maakt u het niet te lang? We verwachten nog een bezoeker voor mevrouw Van der Laak, van de mannenafdeling.'



Wat een gemene mensen daar.



Hij mag naar binnen. Ze kijkt op.

'Jij weer? Wat moet je toch van me? Arnout komt zo.'

'Ik kom Valentijnsdag met je vieren. Ik heb een roos voor je meegenomen.'

Ze zwijgt.

'Ik hoopte... ik wil een nieuwe start maken met je. Alles achter ons laten, de rechtszaak, die kerel, alles. Ik wil met je samen zijn, ik heb het je allang vergeven.'

'Wat ben je toch een loser. Stuur je eindelijk de scheidingspapieren eens op? Ik wil je niet meer zien. Ik kan die rotkop van je niet meer verdragen.'



Even een vraagje: wie is er nou 'gek' in jouw beleving? Ik dacht eerst dat Sonja niet goed bij haar hoofd was, maar na dit stukje denk ik dat het de hoofdpersoon is. Ik vind de dialoog iets té uitleggerig (naar de lezer toe).



De forse bewaker opent de deur. De tijd is om. Hij loopt naar buiten. Bij de uitgang geeft hij de roos aan de vriendelijke bewaakster. 'Wilt u die bij Sonja's post doen? Tot volgende week.'

Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 14:03:

Girl, dat twee keer geleden was om het te benadrukken, Ook weer ergens opgepikt uit een boek waarschijnlijk ;) Zou je denken dat als je dat laatste stuk weghaalt, het dan echt ook duidelijk genoeg is? En ja, dat 'zat' was erg fout!