Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...

Liefdesverhaaltje



Daan knipt het lichtje uit. Ik draai me op mijn zij. Geen makkelijke slaaphouding, ik weet nu alweer dat ik vannacht minstens een keer wakker ga worden met pijn in mijn heupen, en dat kussen is ook te warm onder mijn oor. Op mijn buik slapen durf ik niet meer en op mijn rug lig ik ook niet onprettig, Vena cava syndroom, heb ik op internet gelezen, iets met een holle ader die dichtgedrukt wordt. Hoe dan ook. Ik moet er maar aan wennen dat lekker slapen er de komende tijd niet bij zal zijn.

Daan geeft me nog een zoen, draait zich om en ik kruip dichter tegen hem aan, mijn buik tegen zijn rug. Vannacht zal ik het waarschijnlijk weer te warm hebben, maar voor nu is het wel behaaglijk. Ik luister naar zijn ademhaling en vraag me af of ik in slaap val als ik in hetzelfde ritme probeer te ademen. In mijn buik voel ik dat geruststellende gevoel, die subtiele golfbeweging. Hij is in ieder geval wakker en zal de komende uren ook wakker blíjven.

Weer beweging, nu wat minder subtiel. Daan kreunt even. Jammer dat hij slaapt, of zou hij het toch gevoeld hebben, dat kleine schopje tegen zijn rug?

Anders zal het echt niet lang meer duren. Er zit steeds meer kracht in die kleine beentjes. Nog even aai ik over mijn buik en zucht diep. Ik ben gelukkig.

Daar liggen we dan, met z'n drieën. Ons gezin.

Susan schreef op 14 februari 2008 @ 12:54:

Help! Ik ben ongesteld



Mijn buik deed zeer en ik wist het meteen: Help! Ik ben ongesteld.

Uitgerekend op de dag van dat feest waar ik me zo op had verheugd. Hoe kun je nou plezier hebben als je ongesteld bent? Alles was verpest. Het was ook nog eens de ultieme kans om met die leuke jongen uit 4B aan de praat te komen. Dat kon ik nu natuurlijk wel op mijn pijnlijke buik schrijven. Stel dat hij iets aan me zou merkent, dan koan ik het verder wel vergeten.

Ik stond net op het punt om af te bellen en maar gewoon mijn bed in te duiken toen mijn zus me een pak maandverband gaf van Soft & Silk. 'Gebruik dit maar,' zei ze, 'dit is zacht, flinterdun en superabsorberend.' Ik kon het me niet voorstellen, maar ze had gelijk!

Het werd een superfeest. Ik heb de hele avond gedanst, gekletst en gelachen. Ik vergat haast dat ik ongesteld was. Die leuke jongen uit 4B heet trouwens Bas. Hij heeft me toegevoegd op MSN.



SOFT & SILK. ZACHT, FLINTERDUN EN SUPERABSORBEREND

Ik heb her en der wat wijzigingen aangebracht. Het vetgedrukte stukje 'alles was verpest' is bedoeld om aan te geven dat je in je stukje de verleden tijd en tegenwoordige tijd door elkaar gebruikt. Dat is niet handig in één boodschap. Wel bijvoorbeeld in een weblog in verschillende alinea's om maar wat aan te geven. Wel al veel beter hoor! En niet vergeten, heb zeer weinig schrijversachtergrond. Doe gewoon mee omdat ik dit wel een leuk constructief topic vind.

Ik heb mijn stuk wat aangepast, en Arnout een schop gegeven: geen minnaar meer in mijn stuk. Is het zo duidelijker? En de bewakers zijn iets minder gemeen nu.



Zijn auto parkeert hij een eindje van de ingang vandaan. Zo kan hij net haar raam zien. Geen beweging. Hij tuurt een paar minuten naar het raam, in gedachten verzonken. Dan pakt hij de roos, en stapt uit.



'Goedemorgen, naam en paspoort graag.'

'Van der Laak, voor Sonja van der Laak.'

De bewaakster kijkt op: 'Meneer van der Laak, u hier?'

Hij glimlacht vriendelijk.

'Mag ik u iets vragen? Waarom komt u nog steeds?'

'Ik kan niet anders, mevrouw.'



Hij geeft zijn horloge, zijn portemonnee en zijn autosleutels af bij twee bewakers. Terwijl hij wegloopt hoort hij ze praten over hun nieuwste veroveringen. Ze doen maar, denkt hij, ze weten niet hoe het voelt om echt van iemand te houden.



Een forse man brengt hem door de gang naar de bezoekersruimte. Door het raam kan hij haar zien aankomen. Haar boeien worden losgemaakt voor ze gaat zitten. Wat ziet ze er mooi uit vandaag, met haar blonde haren slordig opgestoken en haar lippen gestift. Zou er een kus inzitten vandaag?



'Koffie, meneer?'

'Ja, graag.'

'Met suiker, melk of heeft u liever nog een lepeltje arsenicum?'

Een bulderende lach vult de gang. Van der Laak krimpt ineen.



Hij mag naar binnen. Ze kijkt op.

'Jij? Wat moet je van me?'

'Ik kom Valentijnsdag met je vieren. Ik heb een roos voor je meegenomen.'

Ze zwijgt.

'Ik hoopte... ik wil een nieuwe start maken met je. Ik wil met je samen zijn. Ik heb het je allang vergeven.'

'Wat ben je toch een loser. Doodzonde dat het me toen niet gelukt is. Ik kan die rotkop van je niet meer verdragen.'



De forse bewaker opent de deur. De tijd is om. Hij loopt naar buiten. Bij de uitgang geeft hij de roos aan de vriendelijke bewaakster. 'Wilt u die bij haar post doen? Tot volgende week.'

Omwille van de werkende mensjes, en de menschen die bij moeders gaan eten enzo, stel ik voor om de deadline van het liefdesverhaal een klein beetje op te rekken



Oftewel, ikke wil ook een liefdesstukje schrijven, maar ik word eigenlijk over 5 minuten bij Mastermamma verwacht (en moet nog twintig minuten rijden )

Ik heb deadlines en vanavond een afscheidsfeest van een vriendin die naar 't buitenland vertrekt dus in ieder geval vandaag geen stukjes/commentaar van mij, dus moet ik dat later inhalen. Kan dat stukje van MM er wel bij;-).

Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 16:57:

Ik mag overigens als columniste op een vrouwenforum schrijven. Toch leuk. Nierg hoogstaand, de columnisten zijn ook niet erg bijzonder, maar toch leuk.

Gefeliciteerd! En het gaat er niet om hoe de rest het doet, maar hoe jij het doet. En is het misschien íetsjes minder hoogstaand, maar daardoor ook minder eng, dat is waarschijnlijk wel fijn.

Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 16:57:

Ik mag overigens als columniste op een vrouwenforum schrijven. Toch leuk. Nierg hoogstaand, de columnisten zijn ook niet erg bijzonder, maar toch leuk.

Hee, hartstikke leuk toch? En het is maar net hoe bijzonder jij het maakt.



Later plaatsen kan toch ook? Er is al veel neergezet vandaag, leuk om alle verschillende invalshoeken te lezen.

shahla schreef op 14 februari 2008 @ 15:38:





Ik heb her en der wat wijzigingen aangebracht. Het vetgedrukte stukje 'alles was verpest' is bedoeld om aan te geven dat je in je stukje de verleden tijd en tegenwoordige tijd door elkaar gebruikt. Dat is niet handig in één boodschap. Wel bijvoorbeeld in een weblog in verschillende alinea's om maar wat aan te geven. Wel al veel beter hoor! En niet vergeten, heb zeer weinig schrijversachtergrond. Doe gewoon mee omdat ik dit wel een leuk constructief topic vind.

Dat stuk in de tegenwoordige tijd is haar letterlijke gedachte, 'alles was verpest' hoort daar niet bij, vandaar. Maar misschien staat dat er wel onduidelijk.

Ik vind dit een leuk topic en wil ook meedoen! Alhoewel ik al een boek op mijn naam heb staan en een flink aantal artikelen, is het toch reuze eng. Want ik schrijf altijd zakelijk en krijg dat goed voor elkaar. Maar goed, een stukje fictie, al is het maar om de reacties erop te zien.

Als het volmaakte komt



"Alles is liefde, aaaallllees is liefde," zingt Bløf me wakker. Nog half in slaap bedenk ik me dat wakker worden met Bløf geen liefde is. Tenzij echt alles liefde is, natuurlijk. De gedachte fascineert me. Ik weet niet wat liefde is en heb me dat al vaak afgevraagd. Zou ik het herkennen als ik het tegenkom? Is het echt?

Ik ga op mijn rug liggen. Terwijl mijn ogen op de lamp vallen, neem ik in gedachten aan dat alles liefde is. Dan is die lamp ook liefde. Mijn gewone doordeweekse rijstlamp die ik voor een prikkie bij de Xenos heb gekocht, is liefde. Als ik die lamp vastpak, hou ik liefde vast. Zou het zo eenvoudig zijn? Ik ben nog te loom om op te staan, maar als de lamp liefde is, dan is mijn deken dat ook. En de lucht. Ik steek mijn handen omhoog, grijp in de lucht en bekijk de inhoud van mijn handen. Niets. Alles is liefde en liefde is niets. Hier kom ik niet verder mee. Op dat moment besluit ik de liefde te zoeken.



In deze moderne tijden begint elke zoektocht op google, dus ook mijn zoektocht naar liefde. De zoekterm 'liefde' geeft het maximum aantal hits. Snel scroll ik door de eerste pagina's heen en ik zie drie steeds terugkerende categorieën: Seks, familie, en het geloof. Daar moet ik dus zoeken. Ik besluit bij de familie te beginnen en bel mijn moeder.



"Hoi mam, met mij."

"Jij! Waarom bel jij me? Is er iets gebeurd?"

"Nee hoor, ik bel zo maar, of eigenlijk om uit te vinden of je van me houdt, of ik van jou," weet ik uit te brengen.

Ik hoor haar zuchten.

"Heb je weer rare gedachten in je hoofd? Ik had je toch gezegd dat ik niet meer wil dat je me belt. Tenzij er iets ergs is. Iets met de familie of zo. Verder wil ik je niet horen en niet zien, je bent te raar, ik ben klaar met jou."

Ze hangt op zonder af te sluiten. Alleen bellen als er iets ergs is, dat voelt niet als liefde. Ik schrap familie van mijn lijstje.



"Was dit nou liefde?" vraag ik aan de dame van lichte zeden terwijl ik het geld neer leg. Ze lacht.

"Nee jongen, dit was geen liefde, dit was sex."

"Maar is sex geen liefde dan?"

Ze kijkt me onderzoekend aan.

"Goed, dan was dit liefde, zolang je me er maar voor betaalt."

Ik twijfel, zo gemakkelijk kan het niet zijn.

"Ik laat het er maar bij," antwoord ik, "maar bedankt voor je eerlijkheid."

Als ik bij de deur sta, zegt ze:

"Waarom ga je niet naar de McDonalds, die is een eindje verderop."

"De McDonalds? Wat moet ik daar?"

"Eten, natuurlijk. Je bent toch op zoek naar liefde? Bij een man schijnt die door de maag te gaan."

Ik geef haar 20 euro extra en vertrek richting centrum.



Laat ik daar kort over zijn, eten is geen liefde. Tenminste, niet bij de McDonalds. Van het eten voel ik me beroerd, het personeel heeft nauwelijks aandacht voor me, mijn medemensen zijn luidruchtig en morsen frisdrank over mij, alles is standaard, voorverpakt en lauw en aan het eind ben ik vooral plakkerig en zout. Dat ik niet weet wat liefde is, betekent niet dat ik niet weet wat geen liefde is. Liefde is niet alles en niet alles is liefde, zoveel is me duidelijk. Bløf slaat de plank daar gewoon mis. En waarom ook niet, als je je levenslessen uit liedteksten haalt, hoe sneu ben je dan? Ik schrap eten en sex van mijn lijstje.



Alleen God blijft over. Maar God heb ik al eens gezocht. God is overal, alomtegenwoordig, eeuwig en almachtig. Waarom zie ik hem dan niet, waarom kan ik hem niet vinden? Dagenlang heb ik gedwaald, gevraagd, gezocht maar ondanks zijn alomtegenwoordigheid kwam ik hem niet tegen. Eigenlijk net als nu met de liefde.



Dan valt het kwartje.



God is liefde! Ze zijn allebei tegelijk alles en onvindbaar. Dezelfde paradox vraagt om dezelfde oplossing. Nog één keer pak ik de Bijbel er bij.

"Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar ik had de liefde niet, ik ware niets," lees ik. Maar ik geloof niet meer. Ik heb de liefde niet, maar ben zeker niet niets, ik ben gelukkig met wie ik ben en dat is voor mij voldoende. Vanaf nu geloof ik niet meer in God of in liefde. Ik geloof in geluk. Dat is tenminste vindbaar.

Wow Int. Mooi!



Digi, gefeliciteerd met je column!

Jezusmina. Ik had vanmiddag al even snel gescrolld om te kijken of er reacties waren, maar dit zijn er wel heel erg veel.



Ik ben net thuis, moet nog eten, en moet ook nog beginnen aan mijn eigen stukje. En dan zoveel andere stukjes. Wauw. Cool dat schrijven zo leeft.





Bear with me, alsjeblieft. Ik had niet zoveel reacties verwacht, dus het duurt allemaal even. Tot straks!

Sorry mensen, vanavond wordt het niks, ben ik bang. Ik hoor net dat ik nog moet werken dus daarna zal het wel niet veel meer worden. Ik heb wel alle stukken al een keer gelezen, dus commentaar komt zodra ik even een momentje heb.

Sorry, ik mis mijn maandverband-deadline! Kind zojuist in haar zoveelste schone outfit van de dag gehesen....

Even een verhalen-stop om iedereen de kans te geven te reageren en feedback te geven?

Hahaha, ik zit leuk feedback te geven, maar nu durf ik mijn eigen stuk nauwelijks te posten.

Merk dat ik het echt moeilijk vind om feedback te geven. In mijn hoofd lopen inhoud en vorm zo erg door elkaar dat ik ook niet meer weet wie wat waar en waarom. überhaupt niet hoor, trouwens , ben alleen gortdroge artikelen gewend.

Hebben de ervaren publicisten hier misschien ook richtlijnen voor? Zodat we elkaar /onszelf daar meer mee kunnen (be)helpen?

Om te beginnen is een verhalenstop inderdaad wel een goed idee denk ik. Dan kan iedereen stressloos bijlezen en bijkomen.

'Snap je het dan niet?'

Ik kijk hem aan, zo lang dat het lijkt alsof de wereld alleen nog maar uit zijn bruine ogen bestaat. Zijn lieve bruine ogen, waar ik zo vaak een zweem groen in denk te zien. Mijn stem hapert.

'Ik kan het niet.'

Het is nauwelijks verstaanbaar, dus ik haal adem en zeg het hardop nog een keer.

'Ik kan het niet.'

De gekwetste blik waarmee hij me soms aankijkt is op slag terug. Wat ben ik ook een trut.



'Het ligt niet aan jou. Tim... hè verdomme, Timmy heeft me verpest. Ik bedoel, het zou nooit goed gaan. Het is alsof jij uit Family Ties komt en ik uit Married with Children. Weet ik het. Scarface meets Titanic. Het kan gewoon niet, okee?'



Ik wou dat hij boos werd. Hij komt dichterbij, waardoor ik zijn adem over mijn wang voel strijken. Als ik nu naar voren leun val ik in de holte van zijn schouder. Hij ruikt altijd naar wasverzachter en doucheschuim en naar hem. Aarzelend tilt hij zijn arm op, alsof hij het haar uit mijn gezicht wil vegen. Ik doe een stap naar achter. Verbaasd kijkt hij naar de hand die vlakbij mijn gezicht roerloos in de lucht hangt. Alsof hij zelf niet begrijpt dat hij zelfs nu nog voor me wil zorgen. Ik sluit mijn ogen, probeer hem met mijn gedachten te dwingen zijn beweging af te maken. Als ik het maar hard genoeg wens, dan hoef ik niet meer weg. Nog een stap naar voren, eentje maar, zodat ik me kan begraven in de werkelijkheid die hij is.

Hij zucht.

'Als ik nu ga, zie je me nooit meer terug.'



Jezus, wat een deja-vu. Het was in ons huis op de Kostverlorenkade. We hadden ruzie en ik zei dat hij weg moest gaan. Tim had alleen gezegd dat ik hem nooit meer terug zou zien. Dezelfde woorden.

Ik had hem niet laten gaan. Ik liet hem naar beneden lopen en wachtte tot hij in zijn auto was gestapt. En toen rende ik naar beneden, de tranen stromend over mijn wangen. Mijn slippertjes klepperden op de stoep, achter zijn stapvoets rijdende auto aan. Terwijl ik huilend zei dat ik niet wilde dat hij ging, wist ik dat we allebei deden alsof. Koning en koningin in onze eigen soap. Zelfs het weer speelde ons spelletje mee. Het miezerde. Mijn t-shirt plakte tegen mijn borsten terwijl hij me optilde en ik hem zoende, zoende, zoende alsof mijn leven ervan afhing.

Oscar voor de beste regie.



Hij kijkt me nog steeds met die gepijnigde blik aan. Ik wil een sigaret opsteken, maar hij haat roken. Roken is voor losers die zich geen houding weten te geven. Of voor mensen met een death wish. Hij zou het opvatten als een fuck you.

Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar die boodschap op mijn antwoordapparaat. De een na laatste boodschap die Tim ooit insprak. 'Doe verdomme niet zo koppig. Je zit zeker weer duizend sigaretjes te roken en kwaad te kijken. Ik weet precies hoe je er nu bijzit, en ik weet ook al wat je gaat zeggen, dus je kan net zo goed opnemen. Dan zeg jij dat je er geen zin meer in hebt, dan ga ik effe schelden, dan scheld jij terug, en dan ga ik lachen. En je weet zelf dat jij dan ook moet lachen, dus we kunnen net zo goed daar beginnen.'

Zijn gelach had me er bijna toe verleid om toch op te nemen. Mezelf vervloekend omdat ik ook lachte, had ik uit protest snel mijn sigaret uitgedrukt.



God, wat snak ik naar een sigaret. Naar de geur van tabak en zonnebrandcrème en leer. Naar de lachrimpeltjes rond zijn groene ogen. Het verlangen snijdt door mijn hart, mijn maag, mijn longen, vreet mijn ingewanden op als een kankergezwel dat alles stuk maakt. En het enige wat helpt is verdrinken in de geur van wasverzachter en doucheschuim en hem. Red me.



Alsjeblieft, red me. In plaats daarvan zeg ik:

'Het spijt me. Ik wou dat het anders was.'

Zwijgend draait hij zich om. Bij de deur kijkt hij me aan.

'Het ga je goed, Lotjelief.'

Ik krimp ineen en fixeer mijn blik op zijn borst. Zelfs die straalt verdriet uit. Hij heeft de deurklink al in zijn hand.

'Ik hoop echt dat je ooit weer gelukkig wordt.'

Met een zachte klik doet hij de deur achter zich dicht. Ik hoor zijn voetstappen wegsterven op de trap. De benedendeur valt hard in het slot.

Ik loop naar de deur, maar doe hem niet open. Zuchtend leun ik ertegenaan. Bij het geluid van zijn startende auto, komen de tranen.

The End.

summerparty schreef op 14 februari 2008 @ 10:53:

Ze opent haar ogen, maar zou ze het liefst gelijk weer sluiten als de gebeurtenissen van de afgelopen weken naar boven komen. Gisteravond is ze uitgebreid in bad geweest, nog steeds voelt ze zich vies. De kamer stinkt naar bezwete mannenlichamen en uitgedrukte sigarettenpeuken.

Het bootje wiebelt een beetje als Brian binnenkomt. Ze gaat overeind zitten, haar ogen zijn zwart bevlekt van de uitgelopen mascara.

"Brian.. Ik wil dit écht niet meer. We kunnen toch op een andere manier aan geld zien te komen?"

Brian komt bij haar op bed zitten.

"Luister dan toch. We hebben schúlden. Schúlden snap je. Al die mooie, dure spullen die ik jou gegeven heb, al die etentjes, en ik vraag je alleen om me een klein beetje te helpen, dat kan je toch wel doen?"

Hij strijkt met zijn handen door haar hren.

"Vanaf de eerste dag dat ik jou zag staan daar, op het schoolplein, ik was verkocht. Je bent zó mooi. Zó lief. Ik heb jou nodig, je bent het meest sexy wezentje op deze aardbol. Maar snap dan ook dat we ook geld moeten verdienen, en ik doe echt mijn best, maar we kunnen met jouw schoonheid zo snel zo veel geld verdienen snap je.. het zal niet lang meer duren dat beloof ik je."

Ze snikt zachtjes.

"Maar ik wil écht niet meer, écht niet.." Haar stem klinkt zwak.

Brian pakt streng haar hoofd tussen zijn handen.

"Hey, luister. Je moet sterker zijn dan dit, dat weet je. Je houdt toch van me? Lief lief liefje."

"Ja heel veel, maar.. "

"Nou niks maar dan. Het komt allemaal goed, ik beloof het je, echt. Nog even volhouden."

Hij opent de rode gordijnen en stopt de stekker in het stopcontact, de rode lamp boven het raam springt aan.

"Hup, opstaan, een nieuwe dag."

Hij doet de deur open en loopt het bootje uit. Ze trekt de oosterse kimono die ze gekregen heeft aan, en doet de deur op een kier. Frisse lucht nodig.

Als ze om het hoekje van de deur kijkt, ziet ze dat de meeste boten al hun rode lamp aan hebben.



Wie: Meisje ingepakt door loverboy

Wat: Liefde kan kansloos/machtsmiddel zijn.

Waar: In hoerenbootje

Wanneer: Nu

Waarom: Pas op voor mensen met slechte bedoelingen, mooie woorden kunnen niks voorstellen.

Ik vind je eerste zin nog wat wankel. Misschien kun je die eens op verschillende manier proberen te herschrijven.

Het dik gedrukte stukje vind ik een beetje cliché. Het is iets wat veel mensen zouden schrijven in zo'n verhaal.

Je begint vaak op een nieuwe alinea waar dat niet nodig is.

Ik vind de dialoog tussen het meisje en Brian al best aardig. Al denk ik dat het misschien interessanter is om de gedachten van het meisje in de dialoog te betrekken.

Wel een creatieve wending bij het onderwerp liefde

wen schreef op 14 februari 2008 @ 11:41:

Die van het maandverband is moeilijk zeg!



Help! Ik ben ongesteld!



Ik ben de ster vanavond. Iedereen kijkt naar mij, let maar op. Ik dans beter dan alle andere meiden. Vanavond ga ik winnen. Vanochtend dacht ik nog: 'Help! Ik ben ongesteld!' Wát een slechte timing. Mijn mooiste danskleding is wit! Gelukkig vertelde Elisa net vandaag over het nieuwe maandverband van Always. Meteen geprobeerd natuurlijk. En wat denk je? Ik kan er alles mee doen, niemand die het ziet. Ik hoef me geen zorgen te maken vanavond. Ik ga winnen!



Jij bent de ster. Always.

Ik denk niet dat dit stukje de doelgroep echt aanspreekt.

Maar hé, ik heb deze opdracht niet eens geprobeerd, dus ik kan makkelijk praten

Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 12:54:

Liefde verleeert men niet.



Hij zat op een bankje in de tuin van het verzorgingstehuis. Tien jaar geleden al, tien jaar geleden dat zijn vrouw overleed.Het dubbele lijkt geen functie te hebben. Vol weemoed denkt hij terug aan hun huwelijk. Veel bezoek krijgt hij niet. ZIjn jongere broer komt eens per maand langs. Om vervolgens binnen vijf minuten weer te vertrekken. Hij kan gerust constateren dat hij eenzaam is. ZIjn leven loopt ten einde, en misschien is het maar beter zo. Van alle plannen, leuke gebeurtenissen en liefdevolle omhelzingen van zijn geliefde vrouw is bitter weinig over. Dit klinkt niet lekker samen in 1 zin.



"Mag ik naast je komen zitten, of heb je het te druk?" Zonder op te kijken, verbaast hij zich over deze vraag. "Te Druk? Ik ben nergens mee bezig, hoor". Dan kijkt hij zijn gesprekspartner aan. Hij ziet een vrouw van midden zestig, verzorgd en sympathiek. "Het is hier maar niets he", zegt ze meer tegen zichzelf dan de man op het bankje. Nu schrijf je ineens vanuit het perspectief van de vrouw. Je zou hier misschien beter kunnen schrijven 'ze lijkt het meer tegen zichzelf te hebben'. De man knikt bevestigend. Hier doe je het weer. Schrijf of vanuit 'hij' of vanuit 'de man'. De vrouw komt naast hem zitten. Ze neemt zijn hand vast. Verbijsterd legt hij zijn andere hand in de hare. Zij pakt zijn hand toch al vast? Dan kan hij zijn hand niet meer in de hare leggen. Die ligt daar namelijk al. Zo zitten ze een tijdje zwijgend naast elkaar. "Weet je', zegt de vrouw, "eenzaamheid is een keuze. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Waarom zouden we onze laatste dagen niet samen slijten?" Ontroerd kijkt hij de vrouw aan. Ze heeft mooie ogen, hoewel aangedaan door ouderdom. Hij hoort zichzelf zeggen: "Zullen we een stukje gaan wandelen?" De vrouw knikt bevestigend. Tijdens de wandeling vertellen de man en de vrouw elkaars levensverhaal. Weer 'de man'. Ze blijken veel overeenkomsten te hebben. De man voelt veel sympathie voor haar. Zou het nog kunnen, op deze leeftijd? Hand in hand lopen ze terug naar het verzorgingstehuis. De man kan een glimlach niet onderdrukken. Hij voelt zich stukken lichter.

Er zit potentie in je stukje, maar 'de man' zou ik vervangen voor een wat persoonlijkere aanpak. Bijvoorbeeld het 'hij' wat je al eerder gebruikt. Het einde vind ik nog niet zo sterk. Bovendien vraag ik me af hoe realistisch dit verhaal is. Hoewel het niet realistisch hoeft te zijn natuurlijk, dat is het leuke van schrijven. Maar als lezer bekruipt mij wel de gedachte 'kom op, dit gaat wel erg gemakkelijk'.

Verder staan er wat typfouten.

Ik zit met hetzelfde als Int. Een stukkie fictie is iets heel anders dan iemands levensverhaal vertellen (wat vaak neerkomt op en-toen-en-toen-en-toen en dan op zo'n manier dat niemand dat doorheeft ) of als een zakelijk artikel (waarbij het doel toch ligt bij informatie geven, voorlichten, uitleggen).



Ik heb een stukje geschreven in een genre wat ik nog niet eerder gedaan heb, behalve voor mezelf in dagboekvorm. Ik heb er dus ook nog nooit feedback op gekregen en vind dit heel erg eng



Afijn,

Schieten maar! (Het jachtseizoen is geopend...)



Liefde voor het leven



Wie leeft, neemt een levensgroot risico. Hoe je het ook wendt of keert, op een dag kost het je de kop. Reden te meer om te zorgen dat je leven je dat risico waard is.



Het bestaan van meerdere levens is nog steeds niet onomstotelijk bewezen, net zomin als een leven na de dood. Vooralsnog lijk je dus maar één kans te krijgen. En ja, ik grijp mijn kans met beide handen! Als ik door mijn agenda blader en teruglees wat ik allemaal heb meegemaakt, zit ik binnen de kortste keren met een glimlach op m’n gezicht. Soms een wránge glimlach, soms ook een traan, maar ik ken in ieder geval geen vlakke dagen die zonder gezicht of emotie in de eeuwigheid verdwijnen. Ook de dagen die gevuld zijn met verdriet en pijn, zijn dagen die er toe doen. Misschien nog wel meer dan anderen, want geluk bestaat alleen bij de gratie van het ongelukkig zijn. Zonder pijn geen vreugde. Maar ook: zonder vreugde geen pijn. Je kan alleen verdriet hebben om datgene waar je ook vreugde aan hebt beleeft, kijk terug naar achter je verdriet en wees dankbaar voor deze vreugde!



Echt sterven kan je alleen als je eerst echt geleefd hebt. Jij, lezer, leest nu mijn stukje en wordt –hopelijk- herinnerd aan je eigen leven: je dromen, je wensen, je verlangens. Doe er wat mee! Het is joúw leven, en jij bent de regisseur van je eigen scenario. Het is nog steeds niet bewezen dat we op onze laatste reis de film van ons leven voor ons afgespeeld krijgen. Maar ga er maar vanuit van wel. Blijkt het onverhoopt niet waar te zijn, dan weet je dat toch niet meer.

Welke film wil je voor ogen krijgen? Een slaapverwekkende documentaire, gevuld met verplichtingen en zinloze discussies? Een drama over gemiste kansen, vervlogen dromen en het eeuwige uitstel tot “ooit, wanneer de tijd er rijp voor is”? Pluk je kans maar vast, de tijd kan je altijd nog bij laten rijpen. Een onrijpe vrucht ligt hooguit zwaar op de maag, een overrijpe vrucht is niets anders dan het begin van een rottingsproces.



Hoe mooi zou het zijn om in je laatste momenten een adembenemend hoogstandje voorbij te zien flitsen? Zo veel momenten en zo weinig tijd, zodat je eigenlijk zou willen vragen of je het nog een keertje over zou mogen doen? Niet dat daar gehoor aan wordt gegeven, maar ach –zo mooi als de eerste keer wordt het toch nooit meer. De eerste ervaring met de liefde is daar een goed voorbeeld van.



Ja, de liefde…. De liefde is het leven in het klein. Zonder liefde geen voortplanting en daardoor ook al gauw geen leven meer, maar besides that: in de liefde zijn óók alle emoties vertegenwoordigd. Zweven op de toppen van geluk en in de zevende hemel, maar iedereen die weleens liefdesverdriet heeft gehad –en wie heeft dat niet?- weet dat er ook een andere kant aan het verhaal zit. Een minder leuke kant weliswaar, maar daarom niet minder waardevol.



Hetzelfde geldt voor leven en dood: de dood is niets anders dan de andere kant van de medaille. Angst voor de dood is angst voor het leven. Wat je ook van plan bent; dóe het. Morgen kan het misschien niet meer.

Digitalis schreef op 14 februari 2008 @ 13:06:

Help! Ik ben ongesteld!



Ik moet nodig plassen, dus begeef ik me naar het toilet. Niet echt taal van een 13-jarige. Tot mijn grote schrik zit er een grote bloedvlek in mijn onderbroek. Twee keer hetzelfde woord gebruiken in een zin is niet mooi. "Ik ben ongesteld", schreeuw ik tegen niemand in het bijzonder. "Ik kan nu zwanger worden, schiet het door mijn hoofd. Ik loopt naar de slaapkamer van hmijnouders. Daar vind ik tampons. "Maar die kan ik toch helemaal niet gebruiken? Mijn maagdenvlies is nog intact!" In paniek sms ik haar vriendin. Bedoel je niet 'mijn' vriendin? "Wat moet ik doen?", staat er in het berichtje. In het berichtje wat zij aan haar vriendin stuurt? Of in het antwoord? "Even wachten, ik kijk Idols. Neil gaat er misschien uit. Ik moet eerst op hem stemmen hoor". Daar heb ik weinig aan. Ik pak de Fancy en blader meteen door naar de rubriek 'problemen'. Bah, er staat niets in over ongesteld zijn. Ik prop maar wat opgevouwen toiletpapier in mijn onderbroek. Zo lek ik tenminste niet door. De volgende dag loop ik met een rood hoofd de Super de Boer in. Het maandverband staat op het rek naast intieme douches, tampons en incontientieverbanden. Op goed geluk pik ik een een pakje maandverband uit het rek. Ik zou hier een ander woord voor kiezen. 'Ultra maandverdand met vleugels' lees ik op de verpakking.

"Goh, zou ik er dan ook mee kunnen vliegen?" Oh kom op, alsof een 13-jarige zich afvraagt of ze met maandverband met vleugels kan vliegen. Ik vind het een mislukt grapje

Heb je dit stukje geschreven zoals de opdracht bedoeld was? Dus als advertentie-tekst? Want ik vind het meer een kort verhaaltje. Niet geschikt voor een advertentie.

Er staan verder nog typ en spelfouten in je tekst.

Soundpost schreef op 14 februari 2008 @ 13:26:

Oude liefde



Buiten zijn de geluiden van mensen en kinderen. De hele dag door lopen ze langs en op het moment dat ze heel dichtbij zijn gaan ze weer weg en is het even stil. Deze zin loopt niet lekker. Soms zit ik zo lang te luisteren dat het lijkt alsof ik met iedereen mee ga en net als zij langzaam verdwijn. De straten in, ergens naartoe.



In mijn gedachten is iedereen van vroeger er nog steeds en gaan ze altijd met me mee. Hier kun je denk ik beter 2 zinnen van maken. Raar is dat eigenlijk, hoe ouder ik word hoe dichterbij het verleden komt. Dan kijk ik om me heen en weet ik soms heel even niet meer wie er nu op dit moment nog bij mij is. Ach. Misschien is dat wel expres. Zoals hij vroeger al tegen tegen mij zei: meis, er is niemand die zo goed het geluk kan nemen op de momenten dat het kan als jij. Dit kan sterker. Je moet de zin nu 2 keer lezen om hem te volgen. Zoiets. Dat heeft hij mooi gezegd, toch? Wie is 'hij'?



Straks komen ze weer. Dan gaat de deur open en zijn die geluiden opeens heel hard binnen. Eigenlijk wordt ik daar verdrietig van, ik weet niet waarom, dat is een bepaald gevoel wat je niet uit kan leggen. Dit kun je weer in 2 of 3 zinnen opdelen. Dat leest prettiger. Ik zeg dat niet tegen ze, want ze bedoelen het goed punt. en ik ben al zo’n last dus ik ga niet zitten zeuren. Echt niet. En voor je het weet zijn ze ook weer weg en is het avond en ga ik gewoon weer verder waar ik gebleven was. Deze zin loopt niet lekker. Misschien kun je hem herschrijven. En er meerdere zinnen van maken. Verder vind ik het geen sterke eindzin.

Ik merk dat jij de neiging hebt meerdere zinnen in 1 zin te stoppen. Probeer daar eens bewust op te letten wanneer je schrijft. Op deze manier raak ik als lezer de draad kwijt.

Verder ben ik benieuwd wat jouw gedachten waren bij dit stukje?