Werk & Studie
alle pijlers
Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...
vrijdag 8 februari 2008 om 22:14
...van artikelen en columns. Ik weet van Mastermind en Lindy dat zij op dit gebied succesvol zijn, en hoewel ik erg lang in het ongewisse ben gebleven betreffende wat nu toch te willen worden, kom ik toch terug op mijn jeugdwens: schrijfster worden.
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
anoniem_60552 wijzigde dit bericht op 08-02-2008 22:15
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
% gewijzigd
vrijdag 15 februari 2008 om 12:19
Vind dat je hele goede dingen wilt zeggen, maar heb ook het idee dat je te veel in 1 stuk wilt stoppen. Je laat hele mooie kansen liggen volgens mij die heel goed uitgewerkt kunnen worden. Dus imho zou ik je aanraden om het 'kleiner' te maken, niet te grote stappen te nemen.
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 15-02-2008 12:27
Reden: ach ja
Reden: ach ja
% gewijzigd
vrijdag 15 februari 2008 om 12:48
vrijdag 15 februari 2008 om 12:58
Leuk humor en filosofie samen in je stukje verwerkt. Ik denk wel dat je het sterker had kunnen afwikkelen op het einde (wat schuingedrukt is), een sterkere conclusie maken. Of dat je je conclusie beter toelicht, zodat de boodschap die je wilt overbrengen in het schuingedrukte stukje beter begrepen kan worden door de lezer.
vrijdag 15 februari 2008 om 13:48
Goed verhaal, ik weet alleen niet helemaal zeker of het hier nou om 1 man gaat of om 2 verschillende mannen (1tje die haar 'verpest' heeft, en die a la familyties man). Misschien kan dat iets duidelijker worden gemaakt.
Verder kan je goed beschrijven op een manier dat je echt in het verhaal komt, en kan je goed de emotie overbrengen op de lezer. Vond ik ook bij je eerdere verhaaltje hier op dit topic.
vrijdag 15 februari 2008 om 13:54
Bij deze ook nog feedback op het stuk van mastermind.
:
Liefde voor het leven
Wie leeft, neemt een levensgroot risico. Hoe je het ook wendt of keert, op een dag kost het je de kop. Reden te meer om te zorgen dat je leven je dat risico waard is. [De stelling klopt theoretisch niet. Wie leeft, gaat dood. Dat is geen risico, dat is een zekerheid. Een risico houdt in dat de kans bestaat dat het anders loopt. Misschien weglaten en gewoon beginnen met de volgende alinea?]
Het bestaan van meerdere levens is nog steeds niet onomstotelijk bewezen, net zomin als een leven na de dood. Vooralsnog lijk je dus maar één kans te krijgen. Reden te meer om te zorgen dat je die kans benut. [in plaats van de hele eerste alinea] En ja, ik grijp mijn kans met beide handen! Als ik door mijn agenda blader en teruglees wat ik allemaal heb meegemaakt, zit ik binnen de kortste keren met een glimlach op mijn gezicht. Soms een wrange glimlach, somsook een traan, maar ik ken in ieder geval geen vlakke dagen die zonder gezicht of emotie in de eeuwigheid verdwijnen. Ook de dagen die gevuld zijn met verdriet en pijn, zijn dagen die er toe doen. Misschien nog wel meer dan anderen, want geluk bestaat alleen bij de gratie van het ongelukkig zijn. [Weer een filosofische stelling die geen stand houdt, immers: dan zouden geluk en ongeluk éven belangrijk zijn.] Zonder pijn geen vreugde. Maar ook: zonder vreugde geen pijn. Je kan kunt alleen verdriet hebben om datgene waar je ook vreugde aan hebt beleefd. [opnieuw een stelling die aanvechtbaar is] k Kijk terug naar achter je verdriet en wees dankbaar voor deze vreugde! [kijken naar terug, naar achter je verdriet, of naar beide?]
Echt sterven kan je alleen als je eerst echt geleefd hebt. [Weer een stelling die vraagtekens oproept. Wat is 'echt' sterven dan? Kun je onecht sterven? Het feit met leven is dat het gewoon een gegeven is, evenals doodgaan] Jij, lezer, leest nu mijn stukje en wordthopelijk [beter: misschien / wellicht] herinnerd aan je eigen leven: je dromen, je wensen, je verlangens. Doe er wat iets mee! Het is jouw leven, en jij bent de regisseur van je eigen scenario. Het is nog steeds niet bewezen dat we op onze laatste reis de film van ons leven voor ons afgespeeld krijgen zullen zien. Maar ga er maar van uit van wel. Blijkt het onverhoopt niet waar te zijn, dan weet je dat toch niet meer. [Ik verlies de draad hier. Wat raad je me nu aan om te doen en vanuit welke gedachte doe je dat? Door die laatste twee zinnetjes ontkracht je je eigen betoog.]
Welke film wil je voor ogen krijgen? Een slaapverwekkende documentaire, gevuld met verplichtingen en zinloze discussies? Een drama over gemiste kansen, vervlogen dromen en het eeuwige uitstel tot "ooit, wanneer de tijd er rijp voor is"? Pluk je kans maar vast, de tijdkan kun je altijd nog bij laten rijpen. [De zin vind ik onbegrijpelijk qua inhoud. Iets laten 'bijrijpen'? Wat is dat?] Een onrijpe vrucht ligt hooguit zwaar op de maag, een overrijpe vrucht is niets anders dan het begin van een rottingsproces. [Die laatste zin vind ik geen uitleg van de kansen plukken en tijd laten rijpen. Een kans is toch juist een situatie waarin de tijd ergens rijp voor is?]
Hoe mooi zou het zijn om in je laatste momenten een adembenemend hoogstandje voorbij te zien flitsen? Zo veel momenten en zo weinig tijd, zodat je eigenlijk zou willen vragen of je het nog een keertje over zou mogen doen? [Je stelt veel 'retorische' vragen die dat niet zijn.] Niet dat daar gehoor aan wordt gegeven, [dat wist je nog niet zo zeker in de eerste alinea] maar ach, zo mooi als de eerste keer wordt het toch nooit meer. [Weer een aanname die je de lezer oplegt.] De eerste ervaring met de liefde is daar een goed voorbeeld van. [Dat leg je dan vervolgens niet uit, maar je gaat er op voorhand van uit dat de lezer dat zo ook ervaart.]
Ja, de liefde... De Liefde is het leven in het klein. Zonder liefde geen voortplanting [een stelling die niet klopt] en daardoor ook al gauw geen leven meer, maar besides that los daarvan: in de liefde zijn ook alle emoties vertegenwoordigd. Zweven op de toppen van geluk en in de zevende hemel, maar iedereen die weleens liefdesverdriet heeft gehad - en wie heeft dat niet? - weet dat er ook een andere kant aan het verhaal zit. Een minder leuke kant weliswaar, maar daarom niet minder waardevol. [Wat wil je nu zeggen? Je eerste zin houdt eigenlijk geen verband met het vervolg van die alinea.]
Hetzelfde [hetzelfde? waar refereer je hier aan?] geldt voor leven en dood: de dood is niets anders dan de andere kant van de medaille. Angst voor de dood is angst voor het leven. [opnieuw een stelling die niet per definitie klopt] Wat je ook van plan bent; dóe het. Morgen kan het misschien niet meer.
---
Het probleem met deze tekst vind ik vooral dat het inhoudelijk rammelt. Er staan argumenten en redeneringen in die niet te volgen zijn en vaak ook niet kloppen wanneer je ze analyseert.
:
Liefde voor het leven
Wie leeft, neemt een levensgroot risico. Hoe je het ook wendt of keert, op een dag kost het je de kop. Reden te meer om te zorgen dat je leven je dat risico waard is. [De stelling klopt theoretisch niet. Wie leeft, gaat dood. Dat is geen risico, dat is een zekerheid. Een risico houdt in dat de kans bestaat dat het anders loopt. Misschien weglaten en gewoon beginnen met de volgende alinea?]
Het bestaan van meerdere levens is nog steeds niet onomstotelijk bewezen, net zomin als een leven na de dood. Vooralsnog lijk je dus maar één kans te krijgen. Reden te meer om te zorgen dat je die kans benut. [in plaats van de hele eerste alinea] En ja, ik grijp mijn kans met beide handen! Als ik door mijn agenda blader en teruglees wat ik allemaal heb meegemaakt, zit ik binnen de kortste keren met een glimlach op mijn gezicht. Soms een wrange glimlach, soms
Echt sterven kan je alleen als je eerst echt geleefd hebt. [Weer een stelling die vraagtekens oproept. Wat is 'echt' sterven dan? Kun je onecht sterven? Het feit met leven is dat het gewoon een gegeven is, evenals doodgaan] Jij, lezer, leest nu mijn stukje en wordt
Welke film wil je voor ogen krijgen? Een slaapverwekkende documentaire, gevuld met verplichtingen en zinloze discussies? Een drama over gemiste kansen, vervlogen dromen en het eeuwige uitstel tot "ooit, wanneer de tijd er rijp voor is"? Pluk je kans maar vast, de tijd
Hoe mooi zou het zijn om in je laatste momenten een adembenemend hoogstandje voorbij te zien flitsen? Zo veel momenten en zo weinig tijd, zodat je eigenlijk zou willen vragen of je het nog een keertje over zou mogen doen? [Je stelt veel 'retorische' vragen die dat niet zijn.] Niet dat daar gehoor aan wordt gegeven, [dat wist je nog niet zo zeker in de eerste alinea] maar ach, zo mooi als de eerste keer wordt het toch nooit meer. [Weer een aanname die je de lezer oplegt.] De eerste ervaring met de liefde is daar een goed voorbeeld van. [Dat leg je dan vervolgens niet uit, maar je gaat er op voorhand van uit dat de lezer dat zo ook ervaart.]
Hetzelfde [hetzelfde? waar refereer je hier aan?] geldt voor leven en dood: de dood is niets anders dan de andere kant van de medaille. Angst voor de dood is angst voor het leven. [opnieuw een stelling die niet per definitie klopt] Wat je ook van plan bent; dóe het. Morgen kan het misschien niet meer.
---
Het probleem met deze tekst vind ik vooral dat het inhoudelijk rammelt. Er staan argumenten en redeneringen in die niet te volgen zijn en vaak ook niet kloppen wanneer je ze analyseert.
vrijdag 15 februari 2008 om 13:56
Ik vind dat je een mooie boodschap uitdraagt en deze ook goed weet over te brengen met je woorden. Ik denk wel dat sommige stukken ingekort kunnen worden, meer to the point zeg maar.:
Ik zit met hetzelfde als Int. Een stukkie fictie is iets heel anders dan iemands levensverhaal vertellen (wat vaak neerkomt op en-toen-en-toen-en-toen en dan op zo'n manier dat niemand dat doorheeft) of als een zakelijk artikel (waarbij het doel toch ligt bij informatie geven, voorlichten, uitleggen).
Ik heb een stukje geschreven in een genre wat ik nog niet eerder gedaan heb, behalve voor mezelf in dagboekvorm. Ik heb er dus ook nog nooit feedback op gekregen en vind dit heel erg eng
Afijn,
Schieten maar! (Het jachtseizoen is geopend...)
Liefde voor het leven
Wie leeft, neemt een levensgroot risico misschien is 'levensgevaarlijk' ook een leuk woord om te gebruiken. Hoe je het ook wendt of keert, op een dag kost het je de kop. Reden te meer om te zorgen dat je leven je dat risico waard is.
Het bestaan van meerdere levens is nog steeds niet onomstotelijk bewezen, net zomin als een leven na de dood. Vooralsnog lijk je dus maar één kans te krijgen. En ja, ik grijp mijn kans met beide handen! Als ik door mijn agenda blader en teruglees wat ik allemaal heb meegemaakt, zit ik binnen de kortste keren met een glimlach op m’n gezicht. Soms een wránge glimlach, soms ook een traan, maar ik ken in ieder geval geen vlakke dagen die zonder gezicht of emotie in de eeuwigheid verdwijnen. Ook de dagen die gevuld zijn met verdriet en pijn, zijn dagen die er toe doen. Misschien nog wel meer dan anderen, want geluk bestaat alleen bij de gratie van het ongelukkig zijn. Zonder pijn geen vreugde. Maar ook: zonder vreugde geen pijn. Je kan alleen verdriet hebben om datgene waar je ook vreugde aan hebt beleeft, kijk terug naar achter je verdriet en wees dankbaar voor deze vreugde!
Echt sterven kan je alleen als je eerst echt geleefd hebt. Jij, lezer, leest nu mijn stukje en wordt –hopelijk- herinnerd aan je eigen leven: je dromen, je wensen, je verlangens. Doe er wat mee! Het is joúw leven, en jij bent de regisseur van je eigen scenario. Het is nog steeds niet bewezen dat we op onze laatste reis de film van ons leven voor ons afgespeeld krijgen. Maar ga er maar vanuit van wel. Blijkt het onverhoopt niet waar te zijn, dan weet je dat toch niet meer.
Welke film wil je voor ogen krijgen? Een slaapverwekkende documentaire, gevuld met verplichtingen en zinloze discussies? Een drama over gemiste kansen, vervlogen dromen en het eeuwige uitstel tot “ooit, wanneer de tijd er rijp voor is”? Pluk je kans maar vast, de tijd kan je altijd nog bij laten rijpen. Een onrijpe vrucht ligt hooguit zwaar op de maag, een overrijpe vrucht is niets anders dan het begin van een rottingsproces.
Hoe mooi zou het zijn om in je laatste momenten een adembenemend hoogstandje voorbij te zien flitsen? Zo veel momenten en zo weinig tijd, zodat je eigenlijk zou willen vragen of je het nog een keertje over zou mogen doen? Niet dat daar gehoor aan wordt gegeven, maar ach –zo mooi als de eerste keer wordt het toch nooit meer. De eerste ervaring met de liefde is daar een goed voorbeeld van.
Ja, de liefde…. De liefde is het leven in het klein. Zonder liefde geen voortplanting en daardoor ook al gauw geen leven meer, maar besides that: in de liefde zijn óók alle emoties vertegenwoordigd. in deze zinnen raak ik de draad een beetje kwijt Zweven op de toppen van geluk en in de zevende hemel, maar iedereen die weleens liefdesverdriet heeft gehad –en wie heeft dat niet?- weet dat er ook een andere kant aan het verhaal zit. Een minder leuke kant weliswaar, maar daarom niet minder waardevol.
Hetzelfde geldt voor leven en dood: de dood is niets anders dan de andere kant van de medaille. Angst voor de dood is angst voor het leven. Wat je ook van plan bent; dóe het. Morgen kan het misschien niet meer.
vrijdag 15 februari 2008 om 14:12
Oké, hier mijn verhaal. Ik heb geen titel en ik ben er nog niet volledig tevreden over maar ik plaats het toch:
Het was liefde op het eerste gezicht toen ik je advertentie op Marktplaats zag staan. Je was het helemaal op de foto. Zoals je uitgestrekt op die rode bank lag, sloot ik je meteen in mijn hart. Met mijn vingertoppen raakte ik even je beeltenis op het scherm aan. Jou wilde ik leren kennen. Ik schreef een reactie op de advertentie om een afspraak te maken. Op een zonnige middag ging ik naar je toe. Vol verwachting opende ik het tuinhekje, liep het tegelpad op en belde aan. Een jong tenger meisje met lange blonde haren liet me binnen. Jij dook nieuwsgierig achter haar op. Wat was je klein!
'Dit is ze.' zei Laura, het blonde meisje. Ja, daar was je. Een lapjespoesje van negen weken oud. Je was zoals ik me voorgesteld had. Aandoenlijk, nieuwsgierig en vol vertrouwen. Na een korte ontmoeting ging je met me mee. Ik tilde je op en je klampte je aan me vast. Beschermend hield ik je tegen mijn schouder aan toen ik met jou de deur uitliep en Laura gedag zei.
Vanaf het begin waren we dikke maatjes en hadden eerst slechts elkaar. Je ging in mijn huis op ontdekkingstocht maar je kwam voortdurend kijken of ik er nog wel was. En ik kwam geregeld kijken wat jij deed. Als ik thuis kwam, riep ik je naam: 'Mutsje!' Dan verscheen je boven aan de trap, miauwde naar me en huppelde als een konijntje de trap af. Als ik wilde gaan slapen, besprong jij me als het dekbed bewoog. Dan pakte ik je vast en legde je onder het dekbed voor mijn buik. Met een warm gevoel viel ik samen met jou in slaap.
Hilarische momenten beleefde ik met jou. Die keer dat je opgesloten zat in mijn aftandse skaileren bankje. Met een schaar moest ik het door jou gemaakte gat verder openknippen om je te bevrijden. Die keer dat je Micha, je soortgenootje dat na jou zijn intrek nam, onaangenaam verraste. Je had je verstopt bij de trap en hij wilde nietsvermoedend naar boven gaan. Opeens schoot je uit je schuilplaats en sloeg wild met je pootje naar hem. Er waren ook andere momenten. Zoals de dag dat je door het raam was geklauterd en van één hoog van de vensterbank naar beneden viel. Je liep altijd snorrend door het huis maar die dag, nadat ik ongerust de trap afholde om te kijken of je niks mankeerde, was je van schrik stil. Of de dag dat ik je liet steriliseren bij de dierenarts. Je was helemaal ontdaan na de ingreep. Ik had zo'n medelijden met je.
Anderhalf jaar lief en leed. Nooit een seconde dacht ik dat een afscheid zo snel zou komen. Op een dag in september kwam je niet thuis en ik kon je nergens vinden. Drie dagen later hoorde ik het vreselijke nieuws. Je was dood. Aangereden door een auto. Je wachtte op me in het gebouw van de Dierenambulance. Jouw aanblik op die tafel. Koud en stijf voelde je aan toen ik je zachtjes over je kopje aaide. Het was teveel. Ik barstte in snikken uit.
Voor de laatste keer ging je met me mee naar huis in de reismand. Terwijl jij op de picknicktafel in de tuin wachtte op je laatste rustplaats, groef ik huilend een gat in de grond. Voorzichtig legde ik je, gewikkeld in een bruine fleechedeken, in je graf. Nog een laatste blik, nog een laatste groet en dan de aarde om jouw plekje af te dekken. Het was voorbij.
Vandaag is het valentijnsdag en mijn gedachten zijn ook even bij jou. Er zullen geen nieuwe herinneringen meer komen maar je bent er nog wel. Foto's in een houten lijst boven in de gang en je plekje in de tuin. Mijn allereerste harige vriendinnetje en die speciale positie zul je altijd blijven houden. Je bent weg, maar vergeten? Nooit!
Het was liefde op het eerste gezicht toen ik je advertentie op Marktplaats zag staan. Je was het helemaal op de foto. Zoals je uitgestrekt op die rode bank lag, sloot ik je meteen in mijn hart. Met mijn vingertoppen raakte ik even je beeltenis op het scherm aan. Jou wilde ik leren kennen. Ik schreef een reactie op de advertentie om een afspraak te maken. Op een zonnige middag ging ik naar je toe. Vol verwachting opende ik het tuinhekje, liep het tegelpad op en belde aan. Een jong tenger meisje met lange blonde haren liet me binnen. Jij dook nieuwsgierig achter haar op. Wat was je klein!
'Dit is ze.' zei Laura, het blonde meisje. Ja, daar was je. Een lapjespoesje van negen weken oud. Je was zoals ik me voorgesteld had. Aandoenlijk, nieuwsgierig en vol vertrouwen. Na een korte ontmoeting ging je met me mee. Ik tilde je op en je klampte je aan me vast. Beschermend hield ik je tegen mijn schouder aan toen ik met jou de deur uitliep en Laura gedag zei.
Vanaf het begin waren we dikke maatjes en hadden eerst slechts elkaar. Je ging in mijn huis op ontdekkingstocht maar je kwam voortdurend kijken of ik er nog wel was. En ik kwam geregeld kijken wat jij deed. Als ik thuis kwam, riep ik je naam: 'Mutsje!' Dan verscheen je boven aan de trap, miauwde naar me en huppelde als een konijntje de trap af. Als ik wilde gaan slapen, besprong jij me als het dekbed bewoog. Dan pakte ik je vast en legde je onder het dekbed voor mijn buik. Met een warm gevoel viel ik samen met jou in slaap.
Hilarische momenten beleefde ik met jou. Die keer dat je opgesloten zat in mijn aftandse skaileren bankje. Met een schaar moest ik het door jou gemaakte gat verder openknippen om je te bevrijden. Die keer dat je Micha, je soortgenootje dat na jou zijn intrek nam, onaangenaam verraste. Je had je verstopt bij de trap en hij wilde nietsvermoedend naar boven gaan. Opeens schoot je uit je schuilplaats en sloeg wild met je pootje naar hem. Er waren ook andere momenten. Zoals de dag dat je door het raam was geklauterd en van één hoog van de vensterbank naar beneden viel. Je liep altijd snorrend door het huis maar die dag, nadat ik ongerust de trap afholde om te kijken of je niks mankeerde, was je van schrik stil. Of de dag dat ik je liet steriliseren bij de dierenarts. Je was helemaal ontdaan na de ingreep. Ik had zo'n medelijden met je.
Anderhalf jaar lief en leed. Nooit een seconde dacht ik dat een afscheid zo snel zou komen. Op een dag in september kwam je niet thuis en ik kon je nergens vinden. Drie dagen later hoorde ik het vreselijke nieuws. Je was dood. Aangereden door een auto. Je wachtte op me in het gebouw van de Dierenambulance. Jouw aanblik op die tafel. Koud en stijf voelde je aan toen ik je zachtjes over je kopje aaide. Het was teveel. Ik barstte in snikken uit.
Voor de laatste keer ging je met me mee naar huis in de reismand. Terwijl jij op de picknicktafel in de tuin wachtte op je laatste rustplaats, groef ik huilend een gat in de grond. Voorzichtig legde ik je, gewikkeld in een bruine fleechedeken, in je graf. Nog een laatste blik, nog een laatste groet en dan de aarde om jouw plekje af te dekken. Het was voorbij.
Vandaag is het valentijnsdag en mijn gedachten zijn ook even bij jou. Er zullen geen nieuwe herinneringen meer komen maar je bent er nog wel. Foto's in een houten lijst boven in de gang en je plekje in de tuin. Mijn allereerste harige vriendinnetje en die speciale positie zul je altijd blijven houden. Je bent weg, maar vergeten? Nooit!
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 15 februari 2008 om 14:13
Wooooow,
Wat zijn er veel berichten! En wat is er veel feedback, supercool! Ik zal morgen mijn stukjes plaatsen, want gisteren lukte het niet meer en voor vandaag gaat het ook niet meer lukken.
Ik heb nog niet alles gelezen, maar in de gauwigheid viel Int haar stukje me erg op, in positieve zin. Een hele originele en energieke tekst!
Wat zijn er veel berichten! En wat is er veel feedback, supercool! Ik zal morgen mijn stukjes plaatsen, want gisteren lukte het niet meer en voor vandaag gaat het ook niet meer lukken.
Ik heb nog niet alles gelezen, maar in de gauwigheid viel Int haar stukje me erg op, in positieve zin. Een hele originele en energieke tekst!
vrijdag 15 februari 2008 om 14:29
Eens met summerparty. Een lief verhaal. En - als ik me niet vergis? - ook niet met de pretentie meer te zijn dan dat. Daardoor is het goed zoals het is (op een paar spelfoutjes na).:
[...]
Heel lief verhaaltje. Mijn katje was ook doodgereden toen hij anderhalf was, het verhaaltje wist die emoties op te halen en raakte me zeer. Goed geschreven.
vrijdag 15 februari 2008 om 14:33
vrijdag 15 februari 2008 om 14:39
Fleecedeken dus... maar ik dacht er nog 1 gezien te hebben en die zie ik nu niet meer. Dus vermoedelijk blijft het alleen bij die ene :-):
Natuurlijk was ik zo nieuwsgierig om alweer te kijken of iemand het misschien al had gelezen en er op gereageerd had
Bedankt voor de lieve reacties. Ik ben wel benieuwd wat de spelfouten zijn. Ook daar leer ik van.
Summerparty: I know how you feel.
vrijdag 15 februari 2008 om 14:50
Ik vind dit zooooooo'n geweldig topic! Zowel het geven als het ontvangen van feedback is ontzettend leerzaam. Ook leuk om te zien dat iedere 'criticus' zijn/haar eigen invalshoek/gezichtspunt heeft, terwijl sommige opmerkingen toch bij iedereen naar voren komen maar dan nét even anders. Vond het heel apart dat meerdere mensen in mijn stukje de zin "kijk terug naar achter je verdriet, en wees dankbaar voor de vreugde" onhandig geformuleerd vonden. Het is een opmerking die mijn vader letterlijk zo tegen mij gezegd heeft (toen ik verdriet had om zijn naderende dood) en als ik de opmerking neerschrijf, hóór ik hem dat dus ook zeggen. Voor iemand die de opmerking niet kent, en er dus geen intonatie/non-verbale communicatie bij krijgt, komt 'ie dus onhandig over. Kijk, dat wist ik niet, dus ben blij dat te horen 
Ook Omens inhoudelijke kritiek (dus over het stuk an sich, niet per definitie hoe het geschreven is) vind ik heel interessant (maar dat is eigenlijk een andere discussie). Enkele dingen die voor Omen aannames zijn, zijn voor mij waarheden als koeien. Voor mij zijn geluk en ongeluk inderdaad éven belangrijk en kan je inderdaad alleen maar verdriet hebben om iets/iemand aan wie je ook vreugde hebt beleefd. En is de éérste keer dat je iets beleeft, ook de allermooiste (Harrie Jekkers heeft daar en liedje over). En inderdaad Omen, je kan wel degelijk voortplanting hebben zonder liefde... Maar ik geef de voorkeur aan mét, en probeer mijn rooskleurige idee dat nieuwe levens toch ontstaan uit een bepaalde vorm van liefde en niet enkel geiligheid, een beetje in stand te houden.
Ben wel heel blij met álle feedback, enne Omen heeft mooi mijn grammaticale glijder ("beleeft") gevangen
. Nadeel als je een reeds bestaande tekst gaat zitten bewerken, maar ik had het gewoon zelf moeten zien dat ik de mist in ging. Ook met de feedback van de anderen, met name van Soundpost, kan ik héél erg veel. Voor mij fantastisch om hier een nieuw genre uit te proberen, hoe breder ik kan schrijven hoe beter.
@Omen: ga jij ook nog een verhaal posten? Ben benieuwd naar jouw schrijfstijl en genrevoorkeur.
Ook Omens inhoudelijke kritiek (dus over het stuk an sich, niet per definitie hoe het geschreven is) vind ik heel interessant (maar dat is eigenlijk een andere discussie). Enkele dingen die voor Omen aannames zijn, zijn voor mij waarheden als koeien. Voor mij zijn geluk en ongeluk inderdaad éven belangrijk en kan je inderdaad alleen maar verdriet hebben om iets/iemand aan wie je ook vreugde hebt beleefd. En is de éérste keer dat je iets beleeft, ook de allermooiste (Harrie Jekkers heeft daar en liedje over). En inderdaad Omen, je kan wel degelijk voortplanting hebben zonder liefde... Maar ik geef de voorkeur aan mét, en probeer mijn rooskleurige idee dat nieuwe levens toch ontstaan uit een bepaalde vorm van liefde en niet enkel geiligheid, een beetje in stand te houden
. Ben wel heel blij met álle feedback, enne Omen heeft mooi mijn grammaticale glijder ("beleeft") gevangen
. Nadeel als je een reeds bestaande tekst gaat zitten bewerken, maar ik had het gewoon zelf moeten zien dat ik de mist in ging. Ook met de feedback van de anderen, met name van Soundpost, kan ik héél erg veel. Voor mij fantastisch om hier een nieuw genre uit te proberen, hoe breder ik kan schrijven hoe beter. @Omen: ga jij ook nog een verhaal posten? Ben benieuwd naar jouw schrijfstijl en genrevoorkeur.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 15-02-2008 14:54
Reden: typo's, bijzinnetje vergeten
Reden: typo's, bijzinnetje vergeten
% gewijzigd
vrijdag 15 februari 2008 om 15:11
:
Ik vind dit zooooooo'n geweldig topic! Zowel het geven als het ontvangen van feedback is ontzettend leerzaam. Ook leuk om te zien dat iedere 'criticus' zijn/haar eigen invalshoek/gezichtspunt heeft, terwijl sommige opmerkingen toch bij iedereen naar voren komen maar dan nét even anders. Vond het heel apart dat meerdere mensen in mijn stukje de zin "kijk terug naar achter je verdriet, en wees dankbaar voor de vreugde" onhandig geformuleerd vonden. Het is een opmerking die mijn vader letterlijk zo tegen mij gezegd heeft (toen ik verdriet had om zijn naderende dood) en als ik de opmerking neerschrijf, hóór ik hem dat dus ook zeggen. Voor iemand die de opmerking niet kent, en er dus geen intonatie/non-verbale communicatie bij krijgt, komt 'ie dus onhandig over. Kijk, dat wist ik niet, dus ben blij dat te horen
Ja, ik vind het ook een erg leuk topic! Het is zo leuk om van iedereen iets anders te lezen. Overigens ook mooi om te lezen dat jij en je vader zo'n band hadden, dat jullie elkaar goed begrepen. Want wat jullie beiden in 1 keer samen begrepen, moeten wij als lezer nog uitgelegd krijgen.
Ook Omens inhoudelijke kritiek (dus over het stuk an sich, niet per definitie hoe het geschreven is) vind ik heel interessant (maar dat is eigenlijk een andere discussie). Dat ben ik met je eens. Daarom heb ik ook jouw stuk van commentaar voorzien. Sommige stukken vragen meer om inhoudelijk commentaar in mijn ogen en andere meer vanwege de vorm. Enkele dingen die voor Omen aannames zijn, zijn voor mij waarheden als koeien. Jawel, maar dan moet je ze dus zodanig beredeneren (want je beredeneert ze af en toe) dat het klopt wat je schrijft :-) Voor mij zijn geluk en ongeluk inderdaad éven belangrijk (goed voorbeeld, in jouw stuk komt dat dus juist niet uit de verf in die ene zin, daar staat dat verdriet belangrijker zou zijn dan geluk) en kan je inderdaad alleen maar verdriet hebben om iets/iemand aan wie je ook vreugde hebt beleefd. En is de éérste keer dat je iets beleeft, ook de allermooiste (Harrie Jekkers heeft daar en liedje over). En inderdaad Omen, je kan wel degelijk voortplanting hebben zonder liefde... Maar ik geef de voorkeur aan mét, en probeer mijn rooskleurige idee dat nieuwe levens toch ontstaan uit een bepaalde vorm van liefde en niet enkel geiligheid, een beetje in stand te houden
Ben wel heel blij met álle feedback, enne Omen heeft mooi mijn grammaticale glijder ("beleeft") gevangen
@Omen: ga jij ook nog een verhaal posten? Ben benieuwd naar jouw schrijfstijl en genrevoorkeur.
Feedback geven kost nogal wat tijd :-) Misschien schrijf ik nog wel iets, maar tot nu toe riepen de thema's - advertentie voor maandverband en liefde - niet zo veel bij mij op. Die waren natuurlijk vooral ook bedoeld als schrijfoefening en ik heb er nog niet over nagedacht of ik mijn schrijven wil oefenen. Ik schrijf ook nooit verder, behalve wat e-mail, forumberichten en brieven.
(Aanvulling: in het verleden heb ik voor mijn werk wel veel geschreven - persberichten, voorlichtingsmateriaal, teksten voor websites, dat soort zaken.)
vrijdag 15 februari 2008 om 15:15
En ik ben vooral blij dat ik jou weer zie posten, MM! Lag het nou aan mij, ging ik naar de verkeerde topics, of was je minder actief?
Oh, nou moet ik ook on topic, natuurlijk.
Veel opmerkingen die ik hier voorbij zie komen zijn volgens mij vooral stijlvoorkeuren, zoals voorkeur voor lange of korte zinnen. De vraag wat daar goed of fout in is, is lastig en soms zelfs onmogelijk.
Het verhaal van FV vind ik pakkend, emotioneel en sterk geschreven. Heel beeldend idd. Maar tegelijk vond ik het heel erg cliché, zoals meteen in het begin over de ogen van de man. Verder gebeurt er gewoon weinig en heb ik er niet zoveel aan gehad als ik het uit heb, het is meer een beschrijving van heftige emotionele momenten dan een verhaal. Misschien komt het omdat ik een man ben, maar ik zou daar geen boek van willen lezen. Ben je beledigd als ik het chick lit noem? Ook dat zou je overigens onder stijlissues kunnen scharen, want voor je doelgroep is het vast gewoon helemaal perfect.
Oh, nou moet ik ook on topic, natuurlijk.
Veel opmerkingen die ik hier voorbij zie komen zijn volgens mij vooral stijlvoorkeuren, zoals voorkeur voor lange of korte zinnen. De vraag wat daar goed of fout in is, is lastig en soms zelfs onmogelijk.
Het verhaal van FV vind ik pakkend, emotioneel en sterk geschreven. Heel beeldend idd. Maar tegelijk vond ik het heel erg cliché, zoals meteen in het begin over de ogen van de man. Verder gebeurt er gewoon weinig en heb ik er niet zoveel aan gehad als ik het uit heb, het is meer een beschrijving van heftige emotionele momenten dan een verhaal. Misschien komt het omdat ik een man ben, maar ik zou daar geen boek van willen lezen. Ben je beledigd als ik het chick lit noem? Ook dat zou je overigens onder stijlissues kunnen scharen, want voor je doelgroep is het vast gewoon helemaal perfect.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
vrijdag 15 februari 2008 om 15:31
@Int: ben idd tijdje wat minder actief geweest. Combi van niet echt aantrekkelijke onderwerpen voorbij zien flitsen (oftewel; weinig waarbij ik het gevoel heb dat ik móet reageren, of ook maar überahupt iets bij te dragen heb) en heeeeel veel te doen in heel weinig tijd . Bezig met reïntegreren, huis opknappen, studeren, artikelen schrijven etc en oooowkee eerlijk gezegd ook en vooral met bankhangen, relaxen, dagdromen etc. Dus mijn gematigder forumgedrag had een positieve reden. Maar goed, dat was even errug off-topic allemaal, sorry...!
PS Jouw motto komt uit Pink Floyd's 'Comfortably Numb' toch? Prachtig nummer!
. Bezig met reïntegreren, huis opknappen, studeren, artikelen schrijven etc en oooowkee eerlijk gezegd ook en vooral met bankhangen, relaxen, dagdromen etc. Dus mijn gematigder forumgedrag had een positieve reden. Maar goed, dat was even errug off-topic allemaal, sorry...!PS Jouw motto komt uit Pink Floyd's 'Comfortably Numb' toch? Prachtig nummer!
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 15-02-2008 15:35
Reden: PS invoegen
Reden: PS invoegen
% gewijzigd
vrijdag 15 februari 2008 om 17:52
Hoop dat het commentaar te volgen is. Volgens mij komt het erop neer dat een aantal zaken wat consequenter kunnen. Niet teveel (emoties/verwijzingen) door elkaar gebruiken, dat roept allerlei vragen op.
Tenzij dat een functie heeft (ambivalentie bv), maar dan moet dat beter worden beschreven. En zorg ervoor -als je dat wil tenminste- dat de lezer mee kan leven met haar, of haar begrijpt, dus niet teveel veronderstellen en meer 'uitleggen' . Bv bij dat "liever boos' willen en niet de schuldige willen zijn oid.
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 15-02-2008 18:09
Reden: ok ok
Reden: ok ok
% gewijzigd
