Werk & Studie
alle pijlers
Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...
vrijdag 8 februari 2008 om 22:14
...van artikelen en columns. Ik weet van Mastermind en Lindy dat zij op dit gebied succesvol zijn, en hoewel ik erg lang in het ongewisse ben gebleven betreffende wat nu toch te willen worden, kom ik toch terug op mijn jeugdwens: schrijfster worden.
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
Ten tijde van de digiwebstrijd (tweede plaats, grmbl) hebben enkele mensen mij over de streep moeten trekken om mee te doen. Alleen had ik het nooit aangedurfd, faalangst en vermeende onkunde. Nu ben ik best een leuk schrijvertje hoor, en kan ik behoorlijk goed argumenteren. Maar ik ben niet meer dan een middelmootje, en zie dat graag veranderen. In mijn zelfmedelijdende act van vandaag heb ik -tot mijn schaamte- insgeschreven voor een cursus schrijven bij de LOI. Staat iig best leuk op je CV, denk ik dan maar.
Ook heb ik veel magazines gecontacteerd, waaronder Psychologie Magazine en damesbladen. Columns, stukken met een bepaald thema, het maakt me niet uit, zolang ik maar een soort van schrijversportfolio kan samenstellen. Uiteindelijk, na afstuderen, wordt er natuurlijk ook wel een beetje verwacht een filosofisch getint boekje te schrijven. Ook heb ik plannen om een boek over mijn leven te schrijven, over hoereren en over de rest van mijn roerig leven. Probleem is, dat ik niet durf. Tips, schoppen onder mijn bevallige derriere of andersoortige posts zijn van harte welkom. Ik wil hier niet klagen over mijn onkunde, maar vooruit kijken. Al is dat toch een beetje lastig, omdat ik mij tov velen minderwaardig voel (en dat voor iemand die erg knap is en buitengewoon intelligent en avontuurlijk).
Wie helpt mij op weg?
anoniem_60552 wijzigde dit bericht op 08-02-2008 22:15
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
Reden: nou, mijn eerste typo is alweer binnen
% gewijzigd
vrijdag 15 februari 2008 om 23:34
Ha Nijn,
Wat jouw stukjes betreft (3 nog wel! jij bent ijverig :-) wil ik zeggen dat ik ze heel leuk vond om te lezen. Wat ik knap vind is dat je een duidelijke sfeer weet te creëren en die doorvoert in alle drie de stukjes. En dat ieder stukje ook op zich staat en overeind blijft. Leuk, dat effect alsof er heel even licht valt op iedere keer weer een andere scene uit hetzelfde gezin.
Wat jouw stukjes betreft (3 nog wel! jij bent ijverig :-) wil ik zeggen dat ik ze heel leuk vond om te lezen. Wat ik knap vind is dat je een duidelijke sfeer weet te creëren en die doorvoert in alle drie de stukjes. En dat ieder stukje ook op zich staat en overeind blijft. Leuk, dat effect alsof er heel even licht valt op iedere keer weer een andere scene uit hetzelfde gezin.
vrijdag 15 februari 2008 om 23:47
zaterdag 16 februari 2008 om 03:16
Nijn, ik vond jouw verhaaltjes ook leuk. Hou van dat kort-maar-krachtige, zag het helemaal voor me.
Hier een van mij (hahaha - doe jou wel een beetje na en het is uiteraard autobiografisch)
Liefde
Ze had een vrije dag en rommelde wat. Beetje aan de computer, afwasje doen, even naar buiten voor een litertje melk. Ze wist dat het er van moest komen. Eindelijk, aan het eind van de dag toen het al donker werd en ze geen afleidingsmaneuvres meer kon bedenken, zette ze zich aan de taak.
Ze vulde de papieren in. Het waren er veel. Maar een voor een werden alle blanke regels ingevuld. Het werd eens tijd - al 4 1/2 jaar was hij weg. Hij had toen, na 25 jaar samenzijn, besloten dat hij iets anders dan hun huwelijk nodig had. Niets tegen in te brengen. En waaorm zou ze er iets tegen in brengen? Het was zijn leven, zijn keus. Aan haar was het om dat te accepteren en door te gaan.
Dat lukte wonderbaarlijk goed. Want ze bedacht zich na een poosje dat je niet hoeft te stoppen met van iemand te houden, zelfs al wordt je door hem verlaten. Dat de liefde voor hem in je blijft en ook in hem. Dat liefde nooit verspild is. Ze besefte dat die 25 jaar niet verloren waren, maar ook dat er nog minstens zo veel aan zaten te komen. De toekomst zou zonder hem zijn, maar niet zonder liefde.
Dus de papieren moesten worden ingevuld. Saaie legale papieren en makkelijk was het niet. Maar gestadig werkte ze door. Ze maakte ze allemaal af. Ook die van hem. Die deed ze zelfs nog secuurder dan de hare. Het moest goed zijn, zodat ze bij de rechtbank aanvaard zouden worden.
Het was belangrijk: de volgende 25 jaar waren begonnen.
Hier een van mij (hahaha - doe jou wel een beetje na en het is uiteraard autobiografisch)
Liefde
Ze had een vrije dag en rommelde wat. Beetje aan de computer, afwasje doen, even naar buiten voor een litertje melk. Ze wist dat het er van moest komen. Eindelijk, aan het eind van de dag toen het al donker werd en ze geen afleidingsmaneuvres meer kon bedenken, zette ze zich aan de taak.
Ze vulde de papieren in. Het waren er veel. Maar een voor een werden alle blanke regels ingevuld. Het werd eens tijd - al 4 1/2 jaar was hij weg. Hij had toen, na 25 jaar samenzijn, besloten dat hij iets anders dan hun huwelijk nodig had. Niets tegen in te brengen. En waaorm zou ze er iets tegen in brengen? Het was zijn leven, zijn keus. Aan haar was het om dat te accepteren en door te gaan.
Dat lukte wonderbaarlijk goed. Want ze bedacht zich na een poosje dat je niet hoeft te stoppen met van iemand te houden, zelfs al wordt je door hem verlaten. Dat de liefde voor hem in je blijft en ook in hem. Dat liefde nooit verspild is. Ze besefte dat die 25 jaar niet verloren waren, maar ook dat er nog minstens zo veel aan zaten te komen. De toekomst zou zonder hem zijn, maar niet zonder liefde.
Dus de papieren moesten worden ingevuld. Saaie legale papieren en makkelijk was het niet. Maar gestadig werkte ze door. Ze maakte ze allemaal af. Ook die van hem. Die deed ze zelfs nog secuurder dan de hare. Het moest goed zijn, zodat ze bij de rechtbank aanvaard zouden worden.
Het was belangrijk: de volgende 25 jaar waren begonnen.
zaterdag 16 februari 2008 om 09:32
Ik ben niet zo van dat zoete, dus hier een ander "liefdes"verhaal. Even snel gekrabbeld omdat ik wakkerschrok uit een nachtmerrie (en dan niet meteen weer ga slapen, want dan gaat die droom gewoon verder) dus naar alle waarschijnlijkheid een miserabel stuk.
Ik laat 'm desondanks 'afschieten', want wil wel m'n genres uitbreiden en dit topic is een goed platform om wat proefballonetjes op los te laten. Titel moet je er maar ff bijdenken, dit is slechts een verhaaltje 'ter lering ende vermaak' omdat ik eventjes wat te doen wilde hebben en m'n zwartgallige gevoelens even wilde spuien.
Komt 'ie:
Ze hield van hem, god wat hield ze veel van hem. Hij ook, dus dat hadden ze dan weer gemeen. Sec gezien was er niet zoveel om van te houden. Hij was niet lief, niet zorgzaam, totaal niet betrokken bij haar en de mensen om hen heen. Voor hem telde alleen het feit dat hij het leuk had, en of een ander daar onder leed… niet zijn probleem.
En ja, ze hád geleden, onder zijn “leuke” uitspattingen. De vodjes die ze iedere keer opnieuw in de borstzakken van zijn overhemd had gevonden, met daarop haastig gekrabbelde telefoonnummers. Eén keer, één keer maar, ze had zich niet kunnen bedwingen, had ze zo’n nummer nagebeld. Een doorrookte vrouwenstem: “Riaaaaaa…” Met het gevoel dat er een slang uit de hoorn was gekropen, had ze vol walging de verbinding weer verbroken. Weg. Weg met Ria, weg met die briefjes. Het overhemd sneuvelde in de kookwas.
Maar uiteraard kwamen er nieuwe Ria’s. Waren er niet altijd Ria’s geweest, zouden er niet altijd nieuwe Ria’s komen? Tegen beter weten in was ze gebleven. Had ze nóg beter haar best gedaan om aan zijn verlangens te voldoen. Als zij nu maar de perfecte vrouw was, wat zou hij dan nog bij een ander te zoeken hebben? Ze poetste, werkte, baarde zijn kinderen. Van binnen vervaagde ze, werd ze een schim van zichzelf. Ze werd ziek. Haar huid werd vaal, haar hart miste soms een paar slagen. De dokter liet haar opnemen in het ziekenhuis, maar ze ontsloeg zichzelf. Een goede vrouw werd niet ziek. En als zij ’s nachts niet naast hem zou liggen, wie zou dan haar plaatsje warm houden?
Ze werd bleker en magerder. Het huishouden verslofte, ze had de kracht niet meer. Haar falen dreef hem tot razernij. Er volgde een periode van vele, vele Ria’s. Hij nam de moeite niet meer om zijn escapades voor haar te verbergen, maar ach, was het ooit anders geweest? De tijd dat ze er om huilde, was voorbij. Ze had teveel gezien, teveel meegemaakt. Haar tranen waren op. Eerst liet hij haar in de steek, en nu deed haar lichaam hetzelfde.
Op haar begrafenis was hij het rouwende middelpunt. Zo tragisch, zo jong nog, waarom nu uitgerekend zij? Hoe moest hij zich staande houden zonder haar? Eenzaam en verlaten was hij nu: niemand die nog naast hem wakker zou worden, in wiens armen hij zich geborgen en geliefd kon voelen. Het werkte. De “rouwende weduwnaar” bleek een nog aantrekkelijker status dan die vrijgevochten echtgenoot. Zoals een mug zich aangetrokken voelt tot de geur van bloed, zo zwermden de vrouwen rond hem heen. Hij hield zo van vrouwen, hoe meer hoe beter. En zij hielden van hem. Hij was gelukkig.
Wat is liefde toch mooi.
Ik laat 'm desondanks 'afschieten', want wil wel m'n genres uitbreiden en dit topic is een goed platform om wat proefballonetjes op los te laten. Titel moet je er maar ff bijdenken, dit is slechts een verhaaltje 'ter lering ende vermaak' omdat ik eventjes wat te doen wilde hebben en m'n zwartgallige gevoelens even wilde spuien.
Komt 'ie:
Ze hield van hem, god wat hield ze veel van hem. Hij ook, dus dat hadden ze dan weer gemeen. Sec gezien was er niet zoveel om van te houden. Hij was niet lief, niet zorgzaam, totaal niet betrokken bij haar en de mensen om hen heen. Voor hem telde alleen het feit dat hij het leuk had, en of een ander daar onder leed… niet zijn probleem.
En ja, ze hád geleden, onder zijn “leuke” uitspattingen. De vodjes die ze iedere keer opnieuw in de borstzakken van zijn overhemd had gevonden, met daarop haastig gekrabbelde telefoonnummers. Eén keer, één keer maar, ze had zich niet kunnen bedwingen, had ze zo’n nummer nagebeld. Een doorrookte vrouwenstem: “Riaaaaaa…” Met het gevoel dat er een slang uit de hoorn was gekropen, had ze vol walging de verbinding weer verbroken. Weg. Weg met Ria, weg met die briefjes. Het overhemd sneuvelde in de kookwas.
Maar uiteraard kwamen er nieuwe Ria’s. Waren er niet altijd Ria’s geweest, zouden er niet altijd nieuwe Ria’s komen? Tegen beter weten in was ze gebleven. Had ze nóg beter haar best gedaan om aan zijn verlangens te voldoen. Als zij nu maar de perfecte vrouw was, wat zou hij dan nog bij een ander te zoeken hebben? Ze poetste, werkte, baarde zijn kinderen. Van binnen vervaagde ze, werd ze een schim van zichzelf. Ze werd ziek. Haar huid werd vaal, haar hart miste soms een paar slagen. De dokter liet haar opnemen in het ziekenhuis, maar ze ontsloeg zichzelf. Een goede vrouw werd niet ziek. En als zij ’s nachts niet naast hem zou liggen, wie zou dan haar plaatsje warm houden?
Ze werd bleker en magerder. Het huishouden verslofte, ze had de kracht niet meer. Haar falen dreef hem tot razernij. Er volgde een periode van vele, vele Ria’s. Hij nam de moeite niet meer om zijn escapades voor haar te verbergen, maar ach, was het ooit anders geweest? De tijd dat ze er om huilde, was voorbij. Ze had teveel gezien, teveel meegemaakt. Haar tranen waren op. Eerst liet hij haar in de steek, en nu deed haar lichaam hetzelfde.
Op haar begrafenis was hij het rouwende middelpunt. Zo tragisch, zo jong nog, waarom nu uitgerekend zij? Hoe moest hij zich staande houden zonder haar? Eenzaam en verlaten was hij nu: niemand die nog naast hem wakker zou worden, in wiens armen hij zich geborgen en geliefd kon voelen. Het werkte. De “rouwende weduwnaar” bleek een nog aantrekkelijker status dan die vrijgevochten echtgenoot. Zoals een mug zich aangetrokken voelt tot de geur van bloed, zo zwermden de vrouwen rond hem heen. Hij hield zo van vrouwen, hoe meer hoe beter. En zij hielden van hem. Hij was gelukkig.
Wat is liefde toch mooi.
zaterdag 16 februari 2008 om 10:52
zaterdag 16 februari 2008 om 11:51
Oké nijn, duidelijk. 
Toch, als je het stuk (2) wilt laten dragen op de dialoog zal deze wel iets sterker moeten en/of iets langer. Het eind komt zo wel erg abrupt.
De hij in het verhaal lijkt eerst best gebukt te gaan onder die persoon die hem weer een negatieve mail heeft gestuurd, hij kan er zelfs niet van slapen maar na twee zinnen van de zij persoon is het al helemaal goed en klaar voor hem?
Toch, als je het stuk (2) wilt laten dragen op de dialoog zal deze wel iets sterker moeten en/of iets langer. Het eind komt zo wel erg abrupt.
De hij in het verhaal lijkt eerst best gebukt te gaan onder die persoon die hem weer een negatieve mail heeft gestuurd, hij kan er zelfs niet van slapen maar na twee zinnen van de zij persoon is het al helemaal goed en klaar voor hem?
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 februari 2008 om 11:57
Opluchting golft door me heen. Ik moet er moeite voor doen om niet te glimlachen. Eindelijk, eindelijk een reden.
Huilend zit hij tegenover me. Het was nooit zijn bedoeling geweest, hij had nooit verwacht dat dit zou gebeuren, en het spijt hem zo ontzettend.
Weer moet ik moeite doen om niet te lachen. Dit keer is het een schaterlach die ik moet onderdrukken. Een levensecht cliche zit tegenover me.
Hij heeft haar ontmoet tijdens de cursus. Ze konden zo goed praten, dat ze samen een kop koffie waren gaan drinken. Een kop koffie! Van het een kwam het ander, en ze hebben gezoend toen ze op het parkeerterrein afscheid van elkaar namen. Eerst op de wang, als vrienden, ze keken elkaar diep in de ogen, en toen...
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang.
Hij vertelt me dat hij eerlijk is tegen mij. Dat hij overdondert is door de gevoelens die hij voor haar heeft. Dat hij niet weet hoe hij verder moet, maar dat hij wel weet dat hij haar weer wil zien. Dat hij mij niet kwijt wil, en dat hij hoopt dat ik hem de ruimte wil geven om zijn ware gevoelens te ontdekken.
Dan lach ik hardop.
Vertel hem dat hij van mij alle ruimte krijgt om zijn gevoelens te onderzoeken, omdat hij een grens overschreden heeft waarvan hij wist dat die bestond. Vreemdgaan zal ik nooit accepteren. 'Ook niet als je er eerlijk over bent' zeg ik hem.
'Maar ónze liefde dan?' vraag hij mij met een betraand gezicht.
Dat die al maanden niet meer bestaat, hoef ik hem nu niet te vertellen. Ik twijfel. Begin dan te huilen.
Heerlijk om goed te kunnen acteren. Ik huil nog wat langer, en hij huilt met me mee. Wat zijn we verdrietig samen. Ik voel dat hij denkt dat het goed gaat komen, en laat hem in die waan.
Dan sta ik op, loop naar de slaapkamer en pak een tas. Langzaam trek ik lades open. Trek deuren open en dicht. De tas vult zich. Hij staat verbijsterd in de deuropening te kijken. Gelooft niet wat hij ziet.
Ik geef hem de tas. Loop naar het dressoir, en pak zijn sleutelbos. Met moeite krijg ik de huissleutels van de ring. 'Die heb je niet meer nodig' zeg ik hem. 'Ik doe de deur achter je dicht, en dat moet genoeg zijn.'
Zijn jas van de kapstok, de paraplu.
'Het ga je goed. Ik hoop dat je gelukkig met haar wordt. Met mij zal het niet meer gebeuren.'
Met zachte dwang duw ik hem naar de voordeur. In de deuropening geef ik hem nog een zoen op de wang. Waar het bij ons bij blijft. Niks elkaar diep in de ogen kijken...
Ik sluit de voordeur, zie zijn schim nog door het glas. Het duurt lang voor het besef tot hem doordringt. Dan zie ik zijn schaduw verdwijnen. Hij is weg.
Leunend tegen de muur zucht ik diep. Ik laat me zakken, en blijf zo op de grond zitten tot het donker begint te worden. Stijf geworden sta ik op, rek me uit, en loop naar de telefoon.
'Met mij. Hij is weg.'
'Ja, echt weg. Wil je langskomen?'
Ik ken hem nu drie maanden, we hebben elkaar ontmoet tijdens een cursus. Ik kan zo goed met hem praten....
Huilend zit hij tegenover me. Het was nooit zijn bedoeling geweest, hij had nooit verwacht dat dit zou gebeuren, en het spijt hem zo ontzettend.
Weer moet ik moeite doen om niet te lachen. Dit keer is het een schaterlach die ik moet onderdrukken. Een levensecht cliche zit tegenover me.
Hij heeft haar ontmoet tijdens de cursus. Ze konden zo goed praten, dat ze samen een kop koffie waren gaan drinken. Een kop koffie! Van het een kwam het ander, en ze hebben gezoend toen ze op het parkeerterrein afscheid van elkaar namen. Eerst op de wang, als vrienden, ze keken elkaar diep in de ogen, en toen...
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang.
Hij vertelt me dat hij eerlijk is tegen mij. Dat hij overdondert is door de gevoelens die hij voor haar heeft. Dat hij niet weet hoe hij verder moet, maar dat hij wel weet dat hij haar weer wil zien. Dat hij mij niet kwijt wil, en dat hij hoopt dat ik hem de ruimte wil geven om zijn ware gevoelens te ontdekken.
Dan lach ik hardop.
Vertel hem dat hij van mij alle ruimte krijgt om zijn gevoelens te onderzoeken, omdat hij een grens overschreden heeft waarvan hij wist dat die bestond. Vreemdgaan zal ik nooit accepteren. 'Ook niet als je er eerlijk over bent' zeg ik hem.
'Maar ónze liefde dan?' vraag hij mij met een betraand gezicht.
Dat die al maanden niet meer bestaat, hoef ik hem nu niet te vertellen. Ik twijfel. Begin dan te huilen.
Heerlijk om goed te kunnen acteren. Ik huil nog wat langer, en hij huilt met me mee. Wat zijn we verdrietig samen. Ik voel dat hij denkt dat het goed gaat komen, en laat hem in die waan.
Dan sta ik op, loop naar de slaapkamer en pak een tas. Langzaam trek ik lades open. Trek deuren open en dicht. De tas vult zich. Hij staat verbijsterd in de deuropening te kijken. Gelooft niet wat hij ziet.
Ik geef hem de tas. Loop naar het dressoir, en pak zijn sleutelbos. Met moeite krijg ik de huissleutels van de ring. 'Die heb je niet meer nodig' zeg ik hem. 'Ik doe de deur achter je dicht, en dat moet genoeg zijn.'
Zijn jas van de kapstok, de paraplu.
'Het ga je goed. Ik hoop dat je gelukkig met haar wordt. Met mij zal het niet meer gebeuren.'
Met zachte dwang duw ik hem naar de voordeur. In de deuropening geef ik hem nog een zoen op de wang. Waar het bij ons bij blijft. Niks elkaar diep in de ogen kijken...
Ik sluit de voordeur, zie zijn schim nog door het glas. Het duurt lang voor het besef tot hem doordringt. Dan zie ik zijn schaduw verdwijnen. Hij is weg.
Leunend tegen de muur zucht ik diep. Ik laat me zakken, en blijf zo op de grond zitten tot het donker begint te worden. Stijf geworden sta ik op, rek me uit, en loop naar de telefoon.
'Met mij. Hij is weg.'
'Ja, echt weg. Wil je langskomen?'
Ik ken hem nu drie maanden, we hebben elkaar ontmoet tijdens een cursus. Ik kan zo goed met hem praten....
Om een kort verhaal lang te maken...
zaterdag 16 februari 2008 om 12:15
Miserabel, Mastermind? Nee, hoor.
Ditmaal herschrijf ik het stuk even en dan moet je maar kijken of je daar iets mee kan.
Ze hield van hem. God, wat hield ze veel van hem. Hij ook. Dat hadden ze dan wel gemeen. Sec gezien was er niet zoveel om van te houden. Hij was niet lief, niet zorgzaam en totaal niet betrokken. Niet bij haar en niet bij de mensen om hen heen. Voor hem telde alleen het feit dat hij het leuk had en of een ander daar onder leed was echt niet zijn probleem.
En ze hád geleden. Onder zijn talrijke uitspattingen. De vodjes, met daarop haastig gekrabbelde telefoonnummers, die ze iedere keer opnieuw in de borstzakken van zijn overhemd had gevonden. Eén keer, één keer maar, ze had zich niet kunnen bedwingen, had ze zo'n nummer gebeld. Een doorrookte vrouwenstem: 'Riaaaaaa.' Met het gevoel dat er een slang uit de hoorn was gekropen, had ze vol walging de verbinding meteen verbroken. Weg. Weg met Ria en weg met die briefjes. Het overhemd sneuvelde in de kookwas.
Uiteraard kwamen er nieuwe Ria's. Waren er niet altijd Ria's geweest? Zouden er niet altijd nieuwe Ria's komen? Tegen beter weten in was ze gebleven. Had ze zich nog meer uitgesloofd om aan zijn verlangens te voldoen. Als zij nu maar de perfecte vrouw was, wat zou hij dan nog bij een ander te zoeken hebben? Ze poetste, werkte, baarde zijn kinderen. Van binnen vervaagde ze, werd ze een schim van zichzelf. Ze werd ziek. Haar huid werd vaal, haar hart miste soms een paar slagen. De dokter liet haar opnemen in het ziekenhuis, maar ze ontsloeg zichzelf. Een goede vrouw werd niet ziek. En als zij 's nachts niet naast hem lag, wie zou dan haar plaatsje warm houden?
Ze werd bleker en magerder. Het huishouden verslofte. Ze had de kracht niet meer. Haar falen dreef hem tot razernij. Er volgde een periode van vele, vele Ria's. Hij nam de moeite niet meer om zijn escapades voor haar te verbergen, maar ach, was het ooit anders geweest? De tijd dat ze er om huilde, was allang voorbij. Ze had teveel gezien, teveel meegemaakt. Haar tranen waren op. Eerst liet hij haar in de steek, en nu deed haar lichaam hetzelfde.
Op haar begrafenis was hij het rouwende middelpunt. Zo tragisch, zo jong nog, waarom nu uitgerekend zij? Hoe moest hij zich staande houden zonder haar? Eenzaam en verlaten was hij nu. Niemand die nog naast hem wakker zou worden, in wiens armen hij zich geborgen en geliefd kon voelen. Het werkte. De 'rouwende weduwnaar' bleek een sterker aantrekkelijker status dan die van vrijgevochten echtgenoot. Zoals een mug zich aangetrokken voelt tot de geur van bloed, zo zwermden de vrouwen rond hem heen. Hij hield zo van vrouwen, hoe meer hoe beter. En zij hielden van hem. Hij was gelukkig.
Wat is liefde toch mooi.
Ditmaal herschrijf ik het stuk even en dan moet je maar kijken of je daar iets mee kan.
Ze hield van hem. God, wat hield ze veel van hem. Hij ook. Dat hadden ze dan wel gemeen. Sec gezien was er niet zoveel om van te houden. Hij was niet lief, niet zorgzaam en totaal niet betrokken. Niet bij haar en niet bij de mensen om hen heen. Voor hem telde alleen het feit dat hij het leuk had en of een ander daar onder leed was echt niet zijn probleem.
En ze hád geleden. Onder zijn talrijke uitspattingen. De vodjes, met daarop haastig gekrabbelde telefoonnummers, die ze iedere keer opnieuw in de borstzakken van zijn overhemd had gevonden. Eén keer, één keer maar, ze had zich niet kunnen bedwingen, had ze zo'n nummer gebeld. Een doorrookte vrouwenstem: 'Riaaaaaa.' Met het gevoel dat er een slang uit de hoorn was gekropen, had ze vol walging de verbinding meteen verbroken. Weg. Weg met Ria en weg met die briefjes. Het overhemd sneuvelde in de kookwas.
Uiteraard kwamen er nieuwe Ria's. Waren er niet altijd Ria's geweest? Zouden er niet altijd nieuwe Ria's komen? Tegen beter weten in was ze gebleven. Had ze zich nog meer uitgesloofd om aan zijn verlangens te voldoen. Als zij nu maar de perfecte vrouw was, wat zou hij dan nog bij een ander te zoeken hebben? Ze poetste, werkte, baarde zijn kinderen. Van binnen vervaagde ze, werd ze een schim van zichzelf. Ze werd ziek. Haar huid werd vaal, haar hart miste soms een paar slagen. De dokter liet haar opnemen in het ziekenhuis, maar ze ontsloeg zichzelf. Een goede vrouw werd niet ziek. En als zij 's nachts niet naast hem lag, wie zou dan haar plaatsje warm houden?
Ze werd bleker en magerder. Het huishouden verslofte. Ze had de kracht niet meer. Haar falen dreef hem tot razernij. Er volgde een periode van vele, vele Ria's. Hij nam de moeite niet meer om zijn escapades voor haar te verbergen, maar ach, was het ooit anders geweest? De tijd dat ze er om huilde, was allang voorbij. Ze had teveel gezien, teveel meegemaakt. Haar tranen waren op. Eerst liet hij haar in de steek, en nu deed haar lichaam hetzelfde.
Op haar begrafenis was hij het rouwende middelpunt. Zo tragisch, zo jong nog, waarom nu uitgerekend zij? Hoe moest hij zich staande houden zonder haar? Eenzaam en verlaten was hij nu. Niemand die nog naast hem wakker zou worden, in wiens armen hij zich geborgen en geliefd kon voelen. Het werkte. De 'rouwende weduwnaar' bleek een sterker aantrekkelijker status dan die van vrijgevochten echtgenoot. Zoals een mug zich aangetrokken voelt tot de geur van bloed, zo zwermden de vrouwen rond hem heen. Hij hield zo van vrouwen, hoe meer hoe beter. En zij hielden van hem. Hij was gelukkig.
Wat is liefde toch mooi.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 februari 2008 om 13:00
Thanx Shahla! Maarre twee retouropmerkingen: ik ben en blijf van mening dat "ze had geleden" en "onder zijn uitspattingen" aan elkaar horen. Want juist wat voor hem zo leuk was (zijn uitspattingen) was háár leed.
Enne, sterker aantrekkelijker? Mmmm, aantrekkelijker is toch al een vergrotende trap, dus hoewel ik de lading van 'sterker aantrekkelijker' heel goed begrijp, klopt het taalkundig niet.
Verder geen comments? Mmm, valt me mee
Was echt even gauw neergekrabbeld (maar ja, dat waren de beste verhalen, nietwaar) en bevat ook totaaaaaaal geen autobiografische elementen hoor
alleen ben ik niet dood, dat scheelt weer.
Enne, sterker aantrekkelijker? Mmmm, aantrekkelijker is toch al een vergrotende trap, dus hoewel ik de lading van 'sterker aantrekkelijker' heel goed begrijp, klopt het taalkundig niet.
Verder geen comments? Mmm, valt me mee
Was echt even gauw neergekrabbeld (maar ja, dat waren de beste verhalen, nietwaar) en bevat ook totaaaaaaal geen autobiografische elementen hoor
alleen ben ik niet dood, dat scheelt weer.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 16-02-2008 13:01
Reden: grrr
Reden: grrr
% gewijzigd
zaterdag 16 februari 2008 om 13:09
@Ottelien: ik ga later verder kijken (nu even hard aan het werk) maar één ding valt me meteen op: waarom schrijf je het niet in de tegenwoordige tijd? Ok, mijn verhaal is ook in de verleden tijd, maar dat moet wel: hoofdpersoon is nu dood. En het verhaal (het mijne bedoel ik) beschrijft een veel langere periode. Ik weet niet, vind gewoon dat jouw verhaal zich uitstekend leent voor een tegenwoordige tijd, wordt het veel levendiger en pakkender van.
zaterdag 16 februari 2008 om 13:53
Graag gedaan:
Girl 1983 en Shahla, bedankt! Even mijn opmerkingen terug:
- die fles champoo geeft aan dat ze gewoon in het niets zit te staren. Ze registreert een ding wat daar staat. Pas daarna wordt ze zich ineens bewust van zichzelf in de spiegel.
- Ik kan wel aan mijn mans rug voelen of hij nog niet slaapt hoor, als ik tegen hem aan lig. Heeft met ademhaling te maken. Ik vond het zelf wel een leuke beschrijving.
Snapte wel wat je bedoelde maar persoonlijk denk ik dat het duidelijker is wanneer je iets zegt als 'ze merkt aan zn ademhaling...'
- Ik hou van jou zeggen wij nou eenmaal altijd, maar ik hou van je is misschien meer algemeen gebruikelijk?
Ja das iets persoonlijks van mij denk ik. weet niet of 'ik hou van je' gebruikelijker is, maar voor mij 'voelt' het raar ofzo. Kan t niet precies duiden.
- dat het wat klinisch is, was nou juist de bedoeling. Mijn bedoeling was om met weinig woorden een sfeer van intimiteit te scheppen. Maar misschien heb ik iets te weinig woorden gebruikt.
Daarom vroeg ik het ook. Hoe je iets schrijft heeft natuurlijk ook met je eigen gevoel en schrijfstijl te maken. Net als je als lezer een bepaalde manier van schrijven je al dan niet aanspreekt.
Kijk als je nu had gewild dat het een supersoft, totaal niet klinisch (kom ff niet of een goed woord hiervoor) verhaal zou worden, is het anders. Maar nu komt ook naar voren wat je bedoeling was, dus dat lijkt me goed.
- Ook nav Shahlas commentaar; ik wil het juist niet uitbouwen, heb het expres klein gehouden. Ze bewegen zich niet in bed, liggen gewoon stil te praten en begrijpen elkaar met een half woord.
Dit waren alleen maar een paar kleine soundbites, uit het leven gegrepen. Maar het is helemaal een feit dat als je het uit moet gaan leggen, je het gewoon niet duidelijk opgeschreven hebt.
Soms is het gemakkelijk als je het in een kader kunt plaatsen. Bijv nav het verhaal van FV. Dat riep bij sommigen veel vragen op. Als ze dan uitlegt dat het onderdeel van een groter verhaal is, verklaart dat een hoop. Net als jij nu zegt dat het een soort korte stukjes zijn. Het past wel in een groter geheel (een gezin), maar toch los van elkaar te lezen en begrijpen. Dar ben je dan wel goed in geslaagd hoor!
Enne, ik zie meteen de hele familie pluis voor me, die allerlei dingen aan t ondernemen zijn dus dat lijkt me n goed teken :-)
Bedankt meiden, voor het commentaar.
zaterdag 16 februari 2008 om 14:05
Met standaard bedoelde ik dus dat het wel een verhaal is wat je weleens in n tijdschrift leest. Het is m.i. een vrij basic verhaal over een loverboy en zijn 'slachtoffer'. Dat was dus niet verkeerd bedoeld, zoals ik later ook aangaf, hoop dat je het dan ook niet vervelend opvat.
Maar terug naar je vraag:
- ten eerste kun je je afvragen of je het erg vindt dat het een 'yes-verhaal' is. Dat lijkt mij helemaal niet; er moeten ook mensen zijn die leuke verhalen daarvoor, of voor de tina ofzo kunnen schrijven. Kinder/tiener verhalen schrijven is ook een kunst op zich.
- Maar nu geef je zelf aan dat je graag wilt weten hoe je het kunt uitbouwen buiten die doelgroep. Ik denk dat het veelal te maken heeft met de voorspelbaarheid van het verhaal. Meisje ingepakt door loverboy, en wil niet meer, maar doet het toch uit liefde voor hem (even kort door de bocht). Dit zou ik als het 'standaard' loverboy verhaal omschrijven. Nu zou je moeten zorgen dat er onverwachte, originele plotwendingen in komen. Dat kun je doen door het verhaal op zich uit te breiden. Het stukje wat je nu hebt is qua dialoog en setting wel goed vind ik (!), maar het gaat niet verder. Het stukje wat je nu hier neergezet hebt leent zich zélf denk ik niet voor allerlei wilde veranderingen, het zou juist moeten komen van een stuk ervoor en erna.
En wat die onverwachte wendingen dan kunnen zijn, daar zal ik ook nog even over brainstormen :-)
Maar het is dus al een goed begin!!
zaterdag 16 februari 2008 om 14:42
Voor het zo snel neerkrabbelen vond ik het al heel wat hoor!:
Thanx Shahla! Maarre twee retouropmerkingen: ik ben en blijf van mening dat "ze had geleden" en "onder zijn uitspattingen" aan elkaar horen. Want juist wat voor hem zo leuk was (zijn uitspattingen) was háár leed.
Snap ik. Ik vond het alleen op deze manier wat krachtiger. hoef je het uiteraard helemaal niet mee eens te zijn.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Enne, sterker aantrekkelijker? Mmmm, aantrekkelijker is toch al een vergrotende trap, dus hoewel ik de lading van 'sterker aantrekkelijker' heel goed begrijp, klopt het taalkundig niet.
Fijn dat je de lading begrijpt, daar ging het vooral om en nee het was niet het juiste woord. Dat klopt. Kon alleen op dat moment even niks bedenken wat beter paste.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 februari 2008 om 15:08
:
Oké nijn, duidelijk.
Toch, als je het stuk (2) wilt laten dragen op de dialoog zal deze wel iets sterker moeten en/of iets langer. Het eind komt zo wel erg abrupt.
De hij in het verhaal lijkt eerst best gebukt te gaan onder die persoon die hem weer een negatieve mail heeft gestuurd, hij kan er zelfs niet van slapen maar na twee zinnen van de zij persoon is het al helemaal goed en klaar voor hem?
Ja, hij ligt er wakker van, maar hij hoeft in feite alleen maar even zijn ei kwijt. Die klootzak van een baas die altijd maar negatief is. Zijn vrouw steunt hem in een paar zinnen, en dat is al genoeg.
Maar nogmaals; als je een verhaal achteraf moet uitleggen, klopt er iets niet aan.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
zaterdag 16 februari 2008 om 15:11
Hoi girl83 en shahla, bedankt voor het meedenken!
@girl83: Nee hoor, ik vatte het zeker niet negatief op en ben juist erg blij met je commentaar. En ik vind ook, toen ik met andere ogen naar mn stukje keek, dat je gelijk hebt. Er is idd niks mis met voor de yes of tina schrijven: ik schrijf echter liever voor een volwassenendoelgroep, vandaar dat ik me afvroeg hoe ik mijn verhaal in dat opzicht kan wijzigen.
En inderdaad zoals jij en shahla zeggen, originele en onverwachte plotwendingen/elementen zorgen daar waarschijnlijk ook voor. Afwijken van het cliché.
Het helpt echt zo erg dat er wordt meegedacht! Je blijft natuurlijk vaak erg subjectief naar je eigen verhaal kijken omdat je er zo inzit, die feedback doet echt goed.
Ik ga eens goed nadenken over originele elementen. Als jullie nog iets te binnen schiet, hoor ik het graag!
zaterdag 16 februari 2008 om 18:14
Ottelien, ik zou het invullen van de papieren in de tegenwoordige tijd schrijven, niet in verleden tijd.
dat hij weggegaan is en dat zij besefte dat het leven doorgaat is in de verleden tijd, Ik vind het contrast tussen wat er gebeurt is en dat ze nu de papieren invult mooier als je er verschil in tijd van maakt.
bv;
'ze heeft een vrije dag en rommelt wat. Doet de afwas, gaat naar buiten, koopt een liter melk. Ze weet dat het ervan moet komen.
Het is al donker als ze eindelijk geen afleidingsmanouvres meer kan bedenken. Ze zet zich aan haar taak' etc
Geen verkleinwoorden gebruiken. En 'beetje aan de computer' zou ik ook niet zeggen. Dat is meer spreektaal, klinkt kinderlijk. En het gaat om een volwassen vrouw.
dat hij weggegaan is en dat zij besefte dat het leven doorgaat is in de verleden tijd, Ik vind het contrast tussen wat er gebeurt is en dat ze nu de papieren invult mooier als je er verschil in tijd van maakt.
bv;
'ze heeft een vrije dag en rommelt wat. Doet de afwas, gaat naar buiten, koopt een liter melk. Ze weet dat het ervan moet komen.
Het is al donker als ze eindelijk geen afleidingsmanouvres meer kan bedenken. Ze zet zich aan haar taak' etc
Geen verkleinwoorden gebruiken. En 'beetje aan de computer' zou ik ook niet zeggen. Dat is meer spreektaal, klinkt kinderlijk. En het gaat om een volwassen vrouw.
zaterdag 16 februari 2008 om 18:20
Goh, zo veel aspirant-schrijvers! Mijn eerste column werd trouwens goed ontvangen op een ander vrouwenforum (kende heel dat forum niet, gewoon gezocht op google op 'columnist gezocht'). Ik ben niet zo origineel dat ik straks voor wellicht drie websites moet schrijven om ook nog hier wat te plaatsen, dus ik leees gewoon gezellig mee ;)
zaterdag 16 februari 2008 om 18:38
zaterdag 16 februari 2008 om 18:38
misschien is het beter als je dit via de email doet soundpost, anders komen er misschien weer vervelende reakties op Digi haar column, en denk niet dat zij hierop zit te wachten, maar kan het verkeerd zien en neen dit is niet hatelijk bedoeld Digi:
Digi, ben wel heel nieuwsgierig! Durf je het andere forum te noemen of wil je dat liever niet ivm privacy, eng of wat dan ook
zondag 17 februari 2008 om 05:17
Liefde
Ze heeft een vrije dag en rommelt een beetje. Eerst zit ze achter de computer, doet dan de afwas en gaat even naar buiten voor een liter melk. Ze weet dat het er van moet komen. Eindelijk, aan het eind van de dag als het al donker wordt en er geen afleidingsmaneuvres meer te bedenken zijn, zet ze zich aan de taak.
Ze vult de papieren in. Het zijn er veel. Maar een voor een komen ze allemaal aan de beurt. Het wordt eens tijd - al 4 1/2 jaar is hij weg. Hij besloot toen, na 25 jaar samenzijn, iets anders dan hun huwelijk nodig te hebben. Daar was niets tegen in te brengen. En waaorm zou ze er iets tegen in brengen? Het is zijn leven, zijn keus. Aan haar was het om dat te accepteren en door te gaan.
Dat lukt wonderbaarlijk goed. Want ze bedacht zich na een poosje dat je niet hoeft te stoppen met van iemand te houden, zelfs al wordt je door hem verlaten. Dat de liefde voor hem in je blijft en ook in hem. Dat liefde nooit verspild is. Ze beseft dat die 25 jaar niet verloren waren, maar ook dat er nog minstens zo veel aan zitten te komen. De toekomst zal zonder hem zijn, maar niet zonder liefde.
Dus de papieren moeten worden ingevuld. Het zijn saaie legale papieren en makkelijk is het niet. Maar gestadig werkt ze door. Ze maakt ze allemaal af. Ook die van hem. Die doet ze zelfs nog secuurder dan de hare. Het moet goed zijn, zodat ze bij de rechtbank aanvaard zullen worden.
Het is belangrijk: de volgende 25 jaar zijn begonnen.
Goed, dames, bedankt voor jullie reacties - ik heb het in de tegenwoordige tijd geschreven en de verkleinwoordjes weggedaan. Hoewel ik die eigenlijk gebruikte om aan te geven hoe ze aan het uitstellen was en hoe onbelangrijk die zaken waren vegeleken met wat ze zich had voorgenomen te doen.
Ik weet zelf niet of ik het zo beter vind.
Oh, trouwens, de papieren invullen en het contract schrijven is gebeurd - heb er wel 7 uur op gezwoegd.
Ik vind het verhaaltje van Weatherwax echt heel erg leuk. Het leukste van allemaal, geloof ik. Er zit een leuke twist in. Alleen zou ik liever wat minder open regels zien - maar dat is stijl.
Veel van de verhalen waren te sentimenteel en cliche-erig voor mijn smaak, alsof ik ze al eerder had gelezen. De verhaaltjes van Nijntje vond ik leuk omdat ze zo kort en direkt waren, maar toch heel beschrijvend. Ik zag de situaties echt voor me en kon me er ook in vinden. Net een soort foto's van bekende plekken, maar waar ik zelf nog nooit geweest ben.
Ze heeft een vrije dag en rommelt een beetje. Eerst zit ze achter de computer, doet dan de afwas en gaat even naar buiten voor een liter melk. Ze weet dat het er van moet komen. Eindelijk, aan het eind van de dag als het al donker wordt en er geen afleidingsmaneuvres meer te bedenken zijn, zet ze zich aan de taak.
Ze vult de papieren in. Het zijn er veel. Maar een voor een komen ze allemaal aan de beurt. Het wordt eens tijd - al 4 1/2 jaar is hij weg. Hij besloot toen, na 25 jaar samenzijn, iets anders dan hun huwelijk nodig te hebben. Daar was niets tegen in te brengen. En waaorm zou ze er iets tegen in brengen? Het is zijn leven, zijn keus. Aan haar was het om dat te accepteren en door te gaan.
Dat lukt wonderbaarlijk goed. Want ze bedacht zich na een poosje dat je niet hoeft te stoppen met van iemand te houden, zelfs al wordt je door hem verlaten. Dat de liefde voor hem in je blijft en ook in hem. Dat liefde nooit verspild is. Ze beseft dat die 25 jaar niet verloren waren, maar ook dat er nog minstens zo veel aan zitten te komen. De toekomst zal zonder hem zijn, maar niet zonder liefde.
Dus de papieren moeten worden ingevuld. Het zijn saaie legale papieren en makkelijk is het niet. Maar gestadig werkt ze door. Ze maakt ze allemaal af. Ook die van hem. Die doet ze zelfs nog secuurder dan de hare. Het moet goed zijn, zodat ze bij de rechtbank aanvaard zullen worden.
Het is belangrijk: de volgende 25 jaar zijn begonnen.
Goed, dames, bedankt voor jullie reacties - ik heb het in de tegenwoordige tijd geschreven en de verkleinwoordjes weggedaan. Hoewel ik die eigenlijk gebruikte om aan te geven hoe ze aan het uitstellen was en hoe onbelangrijk die zaken waren vegeleken met wat ze zich had voorgenomen te doen.
Ik weet zelf niet of ik het zo beter vind.
Oh, trouwens, de papieren invullen en het contract schrijven is gebeurd - heb er wel 7 uur op gezwoegd.
Ik vind het verhaaltje van Weatherwax echt heel erg leuk. Het leukste van allemaal, geloof ik. Er zit een leuke twist in. Alleen zou ik liever wat minder open regels zien - maar dat is stijl.
Veel van de verhalen waren te sentimenteel en cliche-erig voor mijn smaak, alsof ik ze al eerder had gelezen. De verhaaltjes van Nijntje vond ik leuk omdat ze zo kort en direkt waren, maar toch heel beschrijvend. Ik zag de situaties echt voor me en kon me er ook in vinden. Net een soort foto's van bekende plekken, maar waar ik zelf nog nooit geweest ben.
