Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...

weatherwax schreef op 16 februari 2008 @ 11:57:

Opluchting golft door me heen. Ik moet er moeite voor doen om niet te glimlachen. Eindelijk, eindelijk een reden.



Huilend zit hij tegenover me. Het was nooit zijn bedoeling geweest, hij had nooit verwacht dat dit zou gebeuren, en het spijt hem zo ontzettend.



Weer moet ik moeite doen om niet te lachen. Dit keer is het een schaterlach die ik moet onderdrukken. Een levensecht cliche zit tegenover me.



Hij heeft haar ontmoet tijdens de cursus. Ze konden zo goed praten, dat ze samen een kop koffie waren gaan drinken. Een kop koffie! Van het een kwam het ander, en ze hebben gezoend toen ze op het parkeerterrein afscheid van elkaar namen. Eerst op de wang, als vrienden, ze keken elkaar diep in de ogen, en toen...



Ik bijt op de binnenkant van mijn wang.



Hij vertelt me dat hij eerlijk is tegen mij. Dat hij overdondert is door de gevoelens die hij voor haar heeft. Dat hij niet weet hoe hij verder moet, maar dat hij wel weet dat hij haar weer wil zien. Dat hij mij niet kwijt wil, en dat hij hoopt dat ik hem de ruimte wil geven om zijn ware gevoelens te ontdekken.



Dan lach ik hardop.



Vertel hem dat hij van mij alle ruimte krijgt om zijn gevoelens te onderzoeken, omdat hij een grens overschreden heeft waarvan hij wist dat die bestond. Vreemdgaan zal ik nooit accepteren. 'Ook niet als je er eerlijk over bent' zeg ik hem.



'Maar ónze liefde dan?' vraag hij mij met een betraand gezicht.



Dat die al maanden niet meer bestaat, hoef ik hem nu niet te vertellen. Ik twijfel. Begin dan te huilen.



Heerlijk om goed te kunnen acteren. Ik huil nog wat langer, en hij huilt met me mee. Wat zijn we verdrietig samen. Ik voel dat hij denkt dat het goed gaat komen, en laat hem in die waan.



Dan sta ik op, loop naar de slaapkamer en pak een tas. Langzaam trek ik lades open. Trek deuren open en dicht. De tas vult zich. Hij staat verbijsterd in de deuropening te kijken. Gelooft niet wat hij ziet.



Ik geef hem de tas. Loop naar het dressoir, en pak zijn sleutelbos. Met moeite krijg ik de huissleutels van de ring. 'Die heb je niet meer nodig' zeg ik hem. 'Ik doe de deur achter je dicht, en dat moet genoeg zijn.'



Zijn jas van de kapstok, de paraplu.



'Het ga je goed. Ik hoop dat je gelukkig met haar wordt. Met mij zal het niet meer gebeuren.'



Met zachte dwang duw ik hem naar de voordeur. In de deuropening geef ik hem nog een zoen op de wang. Waar het bij ons bij blijft. Niks elkaar diep in de ogen kijken...



Ik sluit de voordeur, zie zijn schim nog door het glas. Het duurt lang voor het besef tot hem doordringt. Dan zie ik zijn schaduw verdwijnen. Hij is weg.



Leunend tegen de muur zucht ik diep. Ik laat me zakken, en blijf zo op de grond zitten tot het donker begint te worden. Stijf geworden sta ik op, rek me uit, en loop naar de telefoon.



'Met mij. Hij is weg.'

'Ja, echt weg. Wil je langskomen?'



Ik ken hem nu drie maanden, we hebben elkaar ontmoet tijdens een cursus. Ik kan zo goed met hem praten....

weatherwax schreef op 17 februari 2008 @ 09:25:

'Nu hoor ik er ook bij', schiet het door me heen. Ik dacht dat ik blij zou zijn, maar voel me vooral ongemakkelijk. Ook lekker handig, voor het eerst ongesteld worden op school.



Maar wat nu? Ik blijf op de wc zitten, handen in het haar, voel mijn buik. Gek zeg, mijn buik voelt opeens anders. Ik probeer me de verhalen van Meike en Shan te herinneren. Die zijn al voor het eerst ongesteld geweest. Ik weet het niet meer. Mam heeft het er ook met me over gehad, maar ik realiseer me dat ik me alleen maar ongemakkelijk voelde en eigenlijk helemaal niet gehoord heb wat ze vertelde.



'Shan? Meike?'



Ik hoor ze giechelen en ze wéten het gewoon al! Onder de deur door verschijnt een klein vierkant pakje, alsof het een cadeautje is.



Ik pak het cadeautje uit, het is maar klein, en heel dun. Het is kinderachtig, maar ik voel me opeens zo groot! Ik zie mam al voor me, met tranen in haar ogen:'Ó, meisje, nu ben je een vrouw!' Nou ja, doorzetten maar, zo zijn moeders nu eenmaal.



'Soft en Silk, de beste bescherming, zonder geurtjes en mét vleugeltjes!' zingen Shan en Meike in koor. Ik rol m'n ogen, wat zijn ze grappig...

Nijntje schreef op 16 februari 2008 @ 15:11:

[...]





Dit vind ik een gaaf verhaal. Goed geschreven, het leest lekker weg. Er zit een goeie opbouw in, het houdt je als lezer in spanning.

Het is mij: shaHla (Iranian version)

wen schreef op 14 februari 2008 @ 10:13:

Oke, ik vind het doodeng, heb nog nooit zoiets geschreven. Maar hier is dan mijn stukje over de liefde. Schiet u maar!





Een roos voor Valentijn



Zijn auto parkeert hij een eindje van de ingang vandaan. Zo kan hij net haar raam zien. Geen beweging. Hij tuurt een paar minuten naar het raam, in gedachten verzonken. Dan pakt hij de roos, en stapt uit.



'Goedemorgen, naam en paspoort graag.'

'Van der Laak, voor Sonja van der Laak.'

De bewaakster kijkt op: 'Meneer van der Laak, u hier? Ik had niet gedacht....' Is nogal overbodig, die laatste zin. Je had ook kunnen volstaan met "de bewaakster kijkt verbaasd op" of iets dergelijks.

Hij glimlacht vriendelijk.

'Mag ik u iets vragen? Waarom.... waarom komt u nog steeds?'

'Ik kan niet anders, mevrouw.'



Verder vind ik deze alinea erg sterk, zo sterk dat ik ermee zou beginnen. De eerste alinea voegt niet echt veel toe, als je met deze alinea begint begrijp ik ook al dat we hier met een instelling, waarschijnlijk een gevangenis oid, te maken hebben en ben ik ook al getriggerd om erachter te komen waar deze man naartoe gaat. Dus de eerste alinea zou ik helemaal schrappen en beginnen bij de scene van het paspoort inleveren.



Hij geeft zijn horloge, zijn portemonnee en zijn autosleutels af bij twee bewakers die hem grijnzend aankijken. Terwijl hij wegloopt hoort hij ze hardop grinniken. Ze doen maar, denkt hij, ze weten niet hoe het voelt om zo van iemand te houden.



Iemand anders zei ook al dat die bewakers wel erg gemeen zijn. Dat is nogal ongeloofwaardig, bewakers zouden eerder nogal ongeinteresseerd zijn dan dat ze een oordeel hebben. Dat is alleen zo in slechte films . Maar ik snap wel waarom je die bewakers laat grijnzen, want je wil natuurlijk aangeven dat deze man tegen wil en dank blijft komen. Je zou dat kunnen oplossen door er een monologue interieure van te maken, dus bijvoorbeeld iets als:



"Zonder hem aan te kijken schuift de bewaker zijn paspoort, zijn autosleutels en zijn portemonnee in een bruine envelop. Hij werkt er al jaren. Hoe vaak heeft hij nu al tegenover hem gestaan? Hij vraagt zich af wat hij vanavond tegen zijn vrouw zegt. Die sukkel, die was er weer. Je weet wel, die maar blijft komen voor dat valse sekreet. Misschien doet hij hem wel na, zoals hij hier staat, en veegt daarna de tranen van plezier uit zijn ogen, terwijl zijn vrouw hinnikend van het lachen de afwas inruimt."



Da's niet helemaal goed nog, maar daarmee heb je dan wel hetgeen waar meneer van der Laak zich druk om maakt geduid. Hij komt daar tegen wil en dank, hij weet dat het belachelijk is, dat mensen hem daarom ridiculiseren en dat gegeven an sich is wel relevant voor de rest van je verhaal, maar is nu nogal ongeloofwaardig voor de setting.



Een forse man brengt hem door de gang naar de bezoekersruimte. Door het raam kan hij haar zien aankomen. Haar boeien worden losgemaakt voor ze gaat zitten. Wat ziet ze er mooi uit vandaag, met haar blonde haren slordig opgestoken en haar lippen gestift. Zou er een kus inzitten vandaag?



Niks op aan te merken.



'Koffie, meneer?'

'Ja, graag.'

'Met suiker, melk of heeft u liever een lepeltje arsenicum?'

Een bulderende lach vult de gang. Van der Laak krimpt ineen.

'Maakt u het niet te lang? We verwachten nog een bezoeker voor mevrouw Van der Laak, van de mannenafdeling.'



Weer hetzelfde als met de eerdere bewakers. Je zou deze bewaker binnensmonds kunnen laten mompelen terwijl hij zich omdraait om de koffie in te laten schenken. En dan meneer van der Laak zich laten afvragen of hij het goed verstaan heeft, van dat lepeltje arsenicum.

Ik heb ook een beetje moeite met de andere bezoeker. Een gevangene mag maar 1 keer op een dag bezoek krijgen en dat moet ver vantevoren worden aangevraagd. een bezoeker van een andere afdeling gebeurt volgens mij sowieso nooit, je kunt in een gevangenis denk ik niet zomaar gezellig een kopje thee gaan drinken met een andere gevangene die ergens anders zit. En afgezien van dat geloofwaardigheidsaspect vind ik die bezoeker ook de kracht uit je verhaal halen. Hij voegt niks toe, behalve dan dat hij je plot laat rammelen. Je wil te snel de uitleg afraffelen.



Hij mag naar binnen. Ze kijkt op.

'Jij weer? Wat moet je toch van me? Arnout komt zo.'

'Ik kom Valentijnsdag met je vieren. Ik heb een roos voor je meegenomen.'

Ze zwijgt.

'Ik hoopte... ik wil een nieuwe start maken met je. Alles achter ons laten, de rechtszaak, die kerel, alles. Ik wil met je samen zijn, ik heb het je allang vergeven.'

'Wat ben je toch een loser. Stuur je eindelijk de scheidingspapieren eens op? Ik wil je niet meer zien. Ik kan die rotkop van je niet meer verdragen.'



Weer te snel. Je raffelt het feit dat zij niet op hem zit te wachten een beetje af hiermee. Bovendien wordt zij door de dialoog enigszins karikaturaal, zo praat niemand. Hij is ook niet zo sterk in de dialoog. Veel beter zou het zijn als je de lezer tussen de regels door laat begrijpen dat hij nog steeds van haar houdt, ondanks het feit dat zij hem zelfs heeft proberen te vergiftigen. En daar zit ook wel een spanningsveld, wannt hoe hij nu praat is ongeloofwaardig, wie zou er houden van iemand die zo gemeen tegen hem is en hem ook heeft geprobeerd te vergiftigen? Als zij minder uitgesproken is, zou hij daar kunnen zitten omdat hij nog steeds niet zeker weet óf ze hem wel wilde vergiftigen. Hij heeft nog vragen, wil het beeld van de vrouw waarmee hij dacht getrouwd te zijn niet loslaten, zij wil hem aan het verstand brengen dat zij die vrouw niet is. Zo zou hun verhouding volgens mij moeten liggen en dat zou je dus in de dialoog moeten voelen. Hij wat onzeker, zoekend naar antwoorden dat ze niet wist wat ze deed, dat ze zo niet is, dat het allemaal een grote vergissing is geweest. En zij enigszins verslagen, afstandelijk, moe van het feit dat hij haar maar niet met rust laat en de waarheid niet onder ogen wil zien. Dat zij hem niet meer wil, en hem zelfs heeft willen vermoorden om van hem af te komen.



De forse bewaker opent de deur. De tijd is om. Hij loopt naar buiten. Bij de uitgang geeft hij de roos aan de vriendelijke bewaakster. 'Wilt u die bij Sonja's post doen? Tot volgende week.'

Susan schreef op 14 februari 2008 @ 15:00:

Liefdesverhaaltje



Daan knipt het lichtje uit. Ik draai me op mijn zij. Geen makkelijke slaaphouding, ik weet nu alweer dat ik vannacht minstens een keer wakker ga worden met pijn in mijn heupen, en dat kussen is ook te warm onder mijn oor. Op mijn buik slapen durf ik niet meer en op mijn rug lig ik ook niet onprettig, Vena cava syndroom, heb ik op internet gelezen, iets met een holle ader die dichtgedrukt wordt. Hoe dan ook. Ik moet er maar aan wennen dat lekker slapen er de komende tijd niet bij zal zijn.

Daan geeft me nog een zoen, draait zich om en ik kruip dichter tegen hem aan, mijn buik tegen zijn rug. Vannacht zal ik het waarschijnlijk weer te warm hebben, maar voor nu is het wel behaaglijk. Ik luister naar zijn ademhaling en vraag me af of ik in slaap val als ik in hetzelfde ritme probeer te ademen. In mijn buik voel ik dat geruststellende gevoel, die subtiele golfbeweging. Hij is in ieder geval wakker en zal de komende uren ook wakker blíjven.

Weer beweging, nu wat minder subtiel. Daan kreunt even. Jammer dat hij slaapt, of zou hij het toch gevoeld hebben, dat kleine schopje tegen zijn rug?

Anders zal het echt niet lang meer duren. Er zit steeds meer kracht in die kleine beentjes. Nog even aai ik over mijn buik en zucht diep. Ik ben gelukkig.

Daar liggen we dan, met z'n drieën. Ons gezin.

Int schreef op 14 februari 2008 @ 18:06:

Als het volmaakte komt



"Alles is liefde, aaaallllees is liefde," zingt Bløf me wakker. Nog half in slaap bedenk ik me dat wakker worden met Bløf geen liefde is. Tenzij echt alles liefde is, natuurlijk. De gedachte fascineert me. Ik weet niet wat liefde is en heb me dat al vaak afgevraagd. Zou ik het herkennen als ik het tegenkom? Is het echt?

Ik ga op mijn rug liggen. Terwijl mijn ogen op de lamp vallen, neem ik in gedachten aan dat alles liefde is. Dan is die lamp ook liefde. Mijn gewone doordeweekse rijstlamp die ik voor een prikkie bij de Xenos heb gekocht, is liefde. Als ik die lamp vastpak, hou ik liefde vast. Zou het zo eenvoudig zijn? Ik ben nog te loom om op te staan, maar als de lamp liefde is, dan is mijn deken dat ook. En de lucht. Ik steek mijn handen omhoog, grijp in de lucht en bekijk de inhoud van mijn handen. Niets. Alles is liefde en liefde is niets. Hier kom ik niet verder mee. Op dat moment besluit ik de liefde te zoeken.



In deze moderne tijden begint elke zoektocht op google, dus ook mijn zoektocht naar liefde. De zoekterm 'liefde' geeft het maximum aantal hits. Snel scroll ik door de eerste pagina's heen en ik zie drie steeds terugkerende categorieën: Seks, familie, en het geloof. Daar moet ik dus zoeken. Ik besluit bij de familie te beginnen en bel mijn moeder.



"Hoi mam, met mij."

"Jij! Waarom bel jij me? Is er iets gebeurd?"

"Nee hoor, ik bel zo maar, of eigenlijk om uit te vinden of je van me houdt, of ik van jou," weet ik uit te brengen.

Ik hoor haar zuchten.

"Heb je weer rare gedachten in je hoofd? Ik had je toch gezegd dat ik niet meer wil dat je me belt. Tenzij er iets ergs is. Iets met de familie of zo. Verder wil ik je niet horen en niet zien, je bent te raar, ik ben klaar met jou."

Ze hangt op zonder af te sluiten. Alleen bellen als er iets ergs is, dat voelt niet als liefde. Ik schrap familie van mijn lijstje.



"Was dit nou liefde?" vraag ik aan de dame van lichte zeden terwijl ik het geld neer leg. Ze lacht.

"Nee jongen, dit was geen liefde, dit was sex."

"Maar is sex geen liefde dan?"

Ze kijkt me onderzoekend aan.

"Goed, dan was dit liefde, zolang je me er maar voor betaalt."

Ik twijfel, zo gemakkelijk kan het niet zijn.

"Ik laat het er maar bij," antwoord ik, "maar bedankt voor je eerlijkheid."

Als ik bij de deur sta, zegt ze:

"Waarom ga je niet naar de McDonalds, die is een eindje verderop."

"De McDonalds? Wat moet ik daar?"

"Eten, natuurlijk. Je bent toch op zoek naar liefde? Bij een man schijnt die door de maag te gaan."

Ik geef haar 20 euro extra en vertrek richting centrum.



Laat ik daar kort over zijn, eten is geen liefde. Tenminste, niet bij de McDonalds. Van het eten voel ik me beroerd, het personeel heeft nauwelijks aandacht voor me, mijn medemensen zijn luidruchtig en morsen frisdrank over mij, alles is standaard, voorverpakt en lauw en aan het eind ben ik vooral plakkerig en zout. Dat ik niet weet wat liefde is, betekent niet dat ik niet weet wat geen liefde is. Liefde is niet alles en niet alles is liefde, zoveel is me duidelijk. Bløf slaat de plank daar gewoon mis. En waarom ook niet, als je je levenslessen uit liedteksten haalt, hoe sneu ben je dan? Ik schrap eten en sex van mijn lijstje.



Alleen God blijft over. Maar God heb ik al eens gezocht. God is overal, alomtegenwoordig, eeuwig en almachtig. Waarom zie ik hem dan niet, waarom kan ik hem niet vinden? Dagenlang heb ik gedwaald, gevraagd, gezocht maar ondanks zijn alomtegenwoordigheid kwam ik hem niet tegen. Eigenlijk net als nu met de liefde.



Dan valt het kwartje.



God is liefde! Ze zijn allebei tegelijk alles en onvindbaar. Dezelfde paradox vraagt om dezelfde oplossing. Nog één keer pak ik de Bijbel er bij.

"Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar ik had de liefde niet, ik ware niets," lees ik. Maar ik geloof niet meer. Ik heb de liefde niet, maar ben zeker niet niets, ik ben gelukkig met wie ik ben en dat is voor mij voldoende. Vanaf nu geloof ik niet meer in God of in liefde. Ik geloof in geluk. Dat is tenminste vindbaar.

mastermind schreef op 14 februari 2008 @ 23:22:

Ik zit met hetzelfde als Int. Een stukkie fictie is iets heel anders dan iemands levensverhaal vertellen (wat vaak neerkomt op en-toen-en-toen-en-toen en dan op zo'n manier dat niemand dat doorheeft ) of als een zakelijk artikel (waarbij het doel toch ligt bij informatie geven, voorlichten, uitleggen).



Ik heb een stukje geschreven in een genre wat ik nog niet eerder gedaan heb, behalve voor mezelf in dagboekvorm. Ik heb er dus ook nog nooit feedback op gekregen en vind dit heel erg eng



Afijn,

Schieten maar! (Het jachtseizoen is geopend...)



Liefde voor het leven



Wie leeft, neemt een levensgroot risico. Hoe je het ook wendt of keert, op een dag kost het je de kop. Reden te meer om te zorgen dat je leven je dat risico waard is.



Het bestaan van meerdere levens is nog steeds niet onomstotelijk bewezen, net zomin als een leven na de dood. Vooralsnog lijk je dus maar één kans te krijgen. En ja, ik grijp mijn kans met beide handen! Als ik door mijn agenda blader en teruglees wat ik allemaal heb meegemaakt, zit ik binnen de kortste keren met een glimlach op m’n gezicht. Soms een wránge glimlach, soms ook een traan, maar ik ken in ieder geval geen vlakke dagen die zonder gezicht of emotie in de eeuwigheid verdwijnen. Ook de dagen die gevuld zijn met verdriet en pijn, zijn dagen die er toe doen. Misschien nog wel meer dan anderen, want geluk bestaat alleen bij de gratie van het ongelukkig zijn. Zonder pijn geen vreugde. Maar ook: zonder vreugde geen pijn. Je kan alleen verdriet hebben om datgene waar je ook vreugde aan hebt beleeft, kijk terug naar achter je verdriet en wees dankbaar voor deze vreugde!



Echt sterven kan je alleen als je eerst echt geleefd hebt. Jij, lezer, leest nu mijn stukje en wordt –hopelijk- herinnerd aan je eigen leven: je dromen, je wensen, je verlangens. Doe er wat mee! Het is joúw leven, en jij bent de regisseur van je eigen scenario. Het is nog steeds niet bewezen dat we op onze laatste reis de film van ons leven voor ons afgespeeld krijgen. Maar ga er maar vanuit van wel. Blijkt het onverhoopt niet waar te zijn, dan weet je dat toch niet meer.

Welke film wil je voor ogen krijgen? Een slaapverwekkende documentaire, gevuld met verplichtingen en zinloze discussies? Een drama over gemiste kansen, vervlogen dromen en het eeuwige uitstel tot “ooit, wanneer de tijd er rijp voor is”? Pluk je kans maar vast, de tijd kan je altijd nog bij laten rijpen. Een onrijpe vrucht ligt hooguit zwaar op de maag, een overrijpe vrucht is niets anders dan het begin van een rottingsproces.



Hoe mooi zou het zijn om in je laatste momenten een adembenemend hoogstandje voorbij te zien flitsen? Zo veel momenten en zo weinig tijd, zodat je eigenlijk zou willen vragen of je het nog een keertje over zou mogen doen? Niet dat daar gehoor aan wordt gegeven, maar ach –zo mooi als de eerste keer wordt het toch nooit meer. De eerste ervaring met de liefde is daar een goed voorbeeld van.



Ja, de liefde…. De liefde is het leven in het klein. Zonder liefde geen voortplanting en daardoor ook al gauw geen leven meer, maar besides that: in de liefde zijn óók alle emoties vertegenwoordigd. Zweven op de toppen van geluk en in de zevende hemel, maar iedereen die weleens liefdesverdriet heeft gehad –en wie heeft dat niet?- weet dat er ook een andere kant aan het verhaal zit. Een minder leuke kant weliswaar, maar daarom niet minder waardevol.



Hetzelfde geldt voor leven en dood: de dood is niets anders dan de andere kant van de medaille. Angst voor de dood is angst voor het leven. Wat je ook van plan bent; dóe het. Morgen kan het misschien niet meer.

shahla schreef op 15 februari 2008 @ 14:12:

Oké, hier mijn verhaal. Ik heb geen titel en ik ben er nog niet volledig tevreden over maar ik plaats het toch:



Het was liefde op het eerste gezicht toen ik je advertentie op Marktplaats zag staan. Je was het helemaal op de foto. Zoals je uitgestrekt op die rode bank lag, sloot ik je meteen in mijn hart. Met mijn vingertoppen raakte ik even je beeltenis op het scherm aan. Jou wilde ik leren kennen. Ik schreef een reactie op de advertentie om een afspraak te maken. Op een zonnige middag ging ik naar je toe. Vol verwachting opende ik het tuinhekje, liep het tegelpad op en belde aan. Een jong tenger meisje met lange blonde haren liet me binnen. Jij dook nieuwsgierig achter haar op. Wat was je klein!



'Dit is ze.' zei Laura, het blonde meisje. Ja, daar was je. Een lapjespoesje van negen weken oud. Je was zoals ik me voorgesteld had. Aandoenlijk, nieuwsgierig en vol vertrouwen. Na een korte ontmoeting ging je met me mee. Ik tilde je op en je klampte je aan me vast. Beschermend hield ik je tegen mijn schouder aan toen ik met jou de deur uitliep en Laura gedag zei.



Vanaf het begin waren we dikke maatjes en hadden eerst slechts elkaar. Je ging in mijn huis op ontdekkingstocht maar je kwam voortdurend kijken of ik er nog wel was. En ik kwam geregeld kijken wat jij deed. Als ik thuis kwam, riep ik je naam: 'Mutsje!' Dan verscheen je boven aan de trap, miauwde naar me en huppelde als een konijntje de trap af. Als ik wilde gaan slapen, besprong jij me als het dekbed bewoog. Dan pakte ik je vast en legde je onder het dekbed voor mijn buik. Met een warm gevoel viel ik samen met jou in slaap.



Hilarische momenten beleefde ik met jou. Die keer dat je opgesloten zat in mijn aftandse skaileren bankje. Met een schaar moest ik het door jou gemaakte gat verder openknippen om je te bevrijden. Die keer dat je Micha, je soortgenootje dat na jou zijn intrek nam, onaangenaam verraste. Je had je verstopt bij de trap en hij wilde nietsvermoedend naar boven gaan. Opeens schoot je uit je schuilplaats en sloeg wild met je pootje naar hem. Er waren ook andere momenten. Zoals de dag dat je door het raam was geklauterd en van één hoog van de vensterbank naar beneden viel. Je liep altijd snorrend door het huis maar die dag, nadat ik ongerust de trap afholde om te kijken of je niks mankeerde, was je van schrik stil. Of de dag dat ik je liet steriliseren bij de dierenarts. Je was helemaal ontdaan na de ingreep. Ik had zo'n medelijden met je.



Anderhalf jaar lief en leed. Nooit een seconde dacht ik dat een afscheid zo snel zou komen. Op een dag in september kwam je niet thuis en ik kon je nergens vinden. Drie dagen later hoorde ik het vreselijke nieuws. Je was dood. Aangereden door een auto. Je wachtte op me in het gebouw van de Dierenambulance. Jouw aanblik op die tafel. Koud en stijf voelde je aan toen ik je zachtjes over je kopje aaide. Het was teveel. Ik barstte in snikken uit.



Voor de laatste keer ging je met me mee naar huis in de reismand. Terwijl jij op de picknicktafel in de tuin wachtte op je laatste rustplaats, groef ik huilend een gat in de grond. Voorzichtig legde ik je, gewikkeld in een bruine fleechedeken, in je graf. Nog een laatste blik, nog een laatste groet en dan de aarde om jouw plekje af te dekken. Het was voorbij.



Vandaag is het valentijnsdag en mijn gedachten zijn ook even bij jou. Er zullen geen nieuwe herinneringen meer komen maar je bent er nog wel. Foto's in een houten lijst boven in de gang en je plekje in de tuin. Mijn allereerste harige vriendinnetje en die speciale positie zul je altijd blijven houden. Je bent weg, maar vergeten? Nooit!

Susan schreef op 15 februari 2008 @ 21:19:

Wat ik eerst lastig vond aan die pukkel was dat ik dacht: daar helpt dat maandverband toch niet tegen, dan zit ze nog met een probleem op dat feest, maar misschien is dat ook wel extra sterk, dat ze zich zelfs ondanks die pukkel nog zelfverzekerd voelt.

Die andere zin heb ik er maar gewoon uitgelaten, een vervangende zin lijkt me niet per se nodig, jou wel?



Help! Ik ben ongesteld



Uitgerekend gisteren was het weer zover. Ik werd wakker met een pukkel en ik wist het meteen: Help! Ik ben ongesteld.

Dat feest kon ik wel op mijn pijnlijke buik schrijven. En dat terwijl die leuke jongen uit 4B ook zou komen!

Ik stond net op het punt om af te bellen en maar gewoon mijn bed in te duiken toen mijn zus me een pak maandverband gaf van Soft & Silk. 'Gebruik dit maar,' zei ze, 'dit is zacht, flinterdun en superabsorberend.'

Het werd een superfeest. Ik heb de hele avond gedanst en gelachen en raad eens? Ik was haast vergeten dat ik ongesteld was. Die leuke jongen uit 4B heet trouwens Bas.



SOFT & SILK. ZACHT, FLINTERDUN EN SUPERABSORBEREND

fashionvictim schreef op 17 februari 2008 @ 11:11:

Ik ga even wat anders doen en dan later weer wat verhalen die er nog liggen beoordelen. Doeg!

wen schreef op 17 februari 2008 @ 12:22:

FV, bedankt voor je feedback, daar kan ik wel wat mee. Ik had het verhaal later ook nog wat herschreven, inderdaad de tweede bezoeker eruit gehaald en de grinnikende bewakers minder gemeen gemaakt



Ik vraag me wel af of je mijn 'maandverbandadvertentie' had gezien? Of voldeed die volgens jou niet aan de opdracht? (ik dacht nl van wel, heb heb op z'n Tina's geprobeerd te schrijven) Ik zou het leuk vinden om daar ook wat feedback op te krijgen, zeker omdat ik misschien in het najaar zelf ook wat dingen voor jongeren moet gaan schrijven, beroepsmatig.



Wat een leuk topic is dit geworden zeg!

mastermind schreef :

Liefde voor het leven



Wie leeft, neemt een levensgroot risico. Hoe je het ook wendt of keert, op een dag kost het je de kop. Reden te meer om te zorgen dat je leven je dat risico waard is.



[knip]



Hetzelfde geldt voor leven en dood: de dood is niets anders dan de andere kant van de medaille. Angst voor de dood is angst voor het leven. Wat je ook van plan bent; dóe het. Morgen kan het misschien niet meer.

ottelien schreef op 17 februari 2008 @ 05:17:

Liefde



Ze heeft een vrije dag en rommelt een beetje. Eerst zit ze achter de computer, doet dan de afwas en gaat even naar buiten voor een liter melk. Ze weet dat het er van moet komen. Eindelijk, aan het eind van de dag als het al donker wordt en er geen afleidingsmaneuvres meer te bedenken zijn, zet ze zich aan de taak.



Te uitleggerig, dat was in je eerste versie sterker. Die verkleinwoordjes vond ik juist goed, om precies de reden die je er zelf voor gaf. Het terloopse ervan gaven heel goed de stemming weer. Beetje dralen, beetje nutteloos afwassen, om die roze olifant in de kamer maar niet te hoeven zien. De laatste zin is overbodig, maakt het uitleggerig.



Ze vult de papieren in. Het zijn er veel. Maar een voor een komen ze allemaal aan de beurt. Het wordt eens tijd - al 4 1/2 jaar is hij weg. Hij besloot toen, na 25 jaar samenzijn, iets anders dan hun huwelijk nodig te hebben. Daar was niets tegen in te brengen. En waaorm zou ze er iets tegen in brengen? Het is zijn leven, zijn keus. Aan haar was het om dat te accepteren en door te gaan.



Hetzelfde probleem eigenlijk. Te uitleggerig, en daardoor ook enigszins overbodig. De zinnen die ik vet gemaakt heb zijn een goed voorbeeld van vertellen wat je ook zou kunnen - zou moeten zelfs - laten zien.



Dat lukt wonderbaarlijk goed. Want ze bedacht zich na een poosje dat je niet hoeft te stoppen met van iemand te houden, zelfs al wordt je door hem verlaten. Dat de liefde voor hem in je blijft en ook in hem. Dat liefde nooit verspild is. Ze beseft dat die 25 jaar niet verloren waren, maar ook dat er nog minstens zo veel aan zitten te komen. De toekomst zal zonder hem zijn, maar niet zonder liefde.



Ook hier vertel je waar je beter zou kunnen laten zien. Show, don't tell. Ik heb zelfs het idee dat beide alineas, deze en de vorige, er wel uit zouden kunnen en vervangen zouden kunnen worden door een scene waar je de belangrijkste info in laat zien. Een herinnering aan die 25 jaar, een dialoogje, zoiets. Iets waardoor ik als lezer zélf begrijp hoe de vork in de steel zit. Misschien de scene waarin hij aankondigt weg te gaan? Die dialoog, die tussen hem en haar, zou laten zien wat je hier achteraf vertelt.



Dus de papieren moeten worden ingevuld. Het zijn saaie legale papieren en makkelijk is het niet. Maar gestadig werkt ze door. Ze maakt ze allemaal af. Ook die van hem. Die doet ze zelfs nog secuurder dan de hare. Het moet goed zijn, zodat ze bij de rechtbank aanvaard zullen worden.





Dus voegt niets toe, haalt alleen de vaart eruit. Gestadig moet gestaag zijn. En ook hier is het teveel vertellen en te weinig voelen.



Het is belangrijk: de volgende 25 jaar zijn begonnen.