Oke, toch een nieuw onderwerp wat betreft schrijven...

Daysi, de zinnen die met 'maar' beginnen of de zin die eindigt op ', ja?'

Ik zie de relevantie niet of het verhaal nou echt 100% fictief is of dat het voortkomt uit iets dat echt gebeurd is. Het moet beschreven worden als fictie, dat wel.



Vaak is een verhaal zowiezo een combinatie van autobiografische elementen en stukjes fantasie, denk ik. Als je een karakter beschrijft, zoals dat jongetje van school van Daisy, dan stel ik me zo voor dat de schrijfster wel degelijk een echt kind voor ogen heeft. Zo niet, vind ik het erg knap hoe ze de details en gevoelens zo weet te verwoorden.

Hier dan ook mijn korte verhaal over 'schuld'. Ik vond het leuk om te schrijven!



‘En toch vind ik Alex een jongensnaam’. Geërgerd kijk ik naar mijn nichtje in haar typische barbie-kleren. ‘Het klinkt in ieder geval een stuk beter dan Alexis. Mijn ouders moeten wel depressief zijn geweest toen ze die naam verzonnen’. Simone kijkt me niet begrijpend aan terwijl ze een lik van haar lolly neemt. ‘Hoe bedoel je depressief? Ik vind Alexis mooi, een echte prinsessennaam’. Ik rol met mijn ogen en maak een braakbeweging. ‘Dat is nou precies wat er mis mee is’.

We zitten op het hek wat de achtertuin van het weiland scheid. Loom laat ik mijn voeten naar beneden bungelen terwijl ik de drukte in de tuin bekijk. Mijn ouders houden een barbecue en de hele familie is uitgenodigd. ‘Volgens mij is je moeder dronken’ grinnik ik. Simone kijkt me verontwaardigd aan. ‘Mijn moeder drinkt niet eens alcohol Alexis!’. Ik grom bij het horen van die naam en spring van het hekje af. ‘Nou dan is ze gewoon raar van zichzelf’. Zonder haar antwoord af te wachten loop ik richting het huis. Achter me hoor ik de snelle voetstappen van mijn nichtje. Ze struikelt en ik kijk naar achteren om het resultaat te zien. ‘Doe dan ook niet van die achterlijke hakken aan wanneer je door het gras moet lopen’. Ik geniet ervan om gemeen tegen mijn nichtje te zijn. Ze vraagt er bijna om, met haar pruillip. ‘Hakken slaan sowieso nergens op, pure zelfmarteling’. Ik zie haar zichzelf vermannen. Voordat ze iets terug kan zeggen draai ik me om en loop verder. Onderweg naar de achterdeur pik ik een hamburger van een bord. De eigenaar moet maar beter opletten. ‘Alex, was eerst je handen voordat je dat opeet!’ De stem van mijn moeder klinkt angstaanjagend dichtbij. ‘Ik ben geen klein kind meer mam, ik maak zelf wel uit hoeveel bacteriën ik binnen wil krijgen!’ Mijn moeder fronst haar wenkbrauwen ‘dan doe je dat maar op je kamer zodat ik er niet tegenaan hoef te kijken. En denk maar niet dat je je het komende uur in de tuin mag vertonen dame’. ‘Ik ben geen dame!’ roep ik hard zodat iedereen het kan horen.

Simone komt naast me tegen mijn bed aan zitten. Ik probeer haar te negeren terwijl ik een grote hap van mijn hamburger neem. ‘Mag ik ook een hapje?’ Ik blijf voor me uitkijken. ‘Dat kun je helemaal niet aan, al die bacteriën. Jij bent toch zeker niks gewend! Jij bent alleen maar de hele dag met je barbies aan het spelen in je steriele huis!’ Na die uitbarsting voel ik het laatste restje kwaadheid wegvloeien. Ik weet wel dat het niet eerlijk is om me op Simone af te reageren, maar het is zo gemakkelijk. Ik hoor haar zachtjes snikken en slaak een diepe zucht. ‘Als je hier gaat zitten janken mag je wel weer oprotten hoor. Ik heb wel wat beters te doen dan jou tissues aan te reiken’. Simone haalt luidruchtig haar neus op en fluistert ‘rotwijf’. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk haar ijzig aan. ‘Je hebt 3 seconden om naar beneden te komen en anders knip ik je haar eraf!’ Ik voel haar angst terwijl ze vertwijfelt naar het trapgat kijkt. ‘Oprotten!’ Ik loop achter haar aan terwijl ze naar de trap rent en wil haar net een hatelijke opmerking na slingeren als ik mijn nichtje zie struikelen. Haar linkerhak blijft achter de plint naast de trap haken terwijl ze angstig over haar schouder kijkt. Ze begint te vallen. Als verstijft zie ik hoe haar lichaam door het trapgat verdwijnt en met een harde klap op de overloop beland. Haar rug ligt in een onnatuurlijke hoek en ik voel me licht in mijn hoofd worden. Schijnbaar heb ik staan gillen want mijn vader komt de gang op lopen. Zijn schreeuw overstemd de mijne terwijl hij naast Simone hurkt. Hij drukt zijn vingers tegen haar hals om haar hartslag te voelen. Dan kijkt hij omhoog. Ik sta nog steeds in het trapgat en begin te trillen. ‘Wat is er gebeurd Alex?!’ Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken. Nauwelijks hoorbaar fluister ik ‘het is mijn schuld’.

Int,



Ik ben het niet met je eens. De grootste les die ik geleerd heb op de schrijversvakschool is dat elk woord, zelfs al kies je het onbewust, betekenis heeft.



Ik ben van mening dat in een goede tekst élke zin en élk woord iets zegt over je karakters en je centrale thema. Om een voorbeeldje te geven wat iedereen wel aanspreekt:



Als ik een verhaaltje over een moeder en een kind zou schrijven, en ik schrijf in mijn verhaal "het" kind, dan heeft die moeder een hele andere relatie met het kind dan wanneer ik "haar" kind zou schrijven.



Of bijvoorbeeld die discussie over de naam in het stukje tekst van Nijn: een Claire is een heel ander persoon dan een Annamaria. Nu is dit een autobiografisch verhaal, en kent Nijn deze vrouw dus echt. Maar ik als lezer ken haar niet, en tóch is voor mij als lezer Annamaria een heel ander soort vrouw dan Claire.



Overigens ben ik wel met je eens dat smaakdingetjes wat mij betreft niet zo relevant zijn om het over te hebben.

@FV: misschien dat hier dan naar voren komt dat ik vooral zakelijke teksten schrijf en beoordeel.



Voor gedichten ben ik het overigens met je eens, daarin zijn de precieze woorden essentieel. Maar proza zit er een beetje tussen in. Anders wordt een tekst zo beladen. Voor mij dan.

Overigens, FV, ik heb mijn laatste verhaal dus met opzet volkomen humorloos gehouden. Vind je het beter dan mijn gebruikelijke stijl? En anderen mogen ook best antwoorden, ik wil dat erg graag weten.

fashionvictim schreef op 19 februari 2008 @ 19:19:



Als ik een verhaaltje over een moeder en een kind zou schrijven, en ik schrijf in mijn verhaal "het" kind, dan heeft die moeder een hele andere relatie met het kind dan wanneer ik "haar" kind zou schrijven.

Mee eens.



Zo heeft Grunberg het in zijn boek Tirza (wat ik nu lees) steeds over -de echtgenote- als hij het over zijn vrouw heeft. Met het woord -echtgenote- begrijp ik al dat hij afstand wil scheppen.



Het woordje -de- ipv -zijn- maakt het echter een beetje iritant. Het feit dat hij afstand wil scheppen ligt er te dik bovenop.



Dus ja, die kleine dingen doen er idd wel degelijk toe.

@ Int,

Ik vind het niet beter, maar ik denk dat het wel beter kan worden. Ik vond het zelfs onthutsend hoe ernstig het eerste gedeelte van cliché's aan elkaar hing. Dat die man dat dan aan het eind van het stuk zelf ook door krijgt, dat geeft er dan weer een goede draai aan.



M.i. kan humor ook een makkelijke oplossing zijn, en dat is het misschien voor jou? Je kunt humor ook gebruiken om je achter te verschuilen. Ik vind zelf bijvoorbeeld de boeken van Renate Dorrestein beter geworden, naarmate ze haar onderwerp ernstiger benaderde.



Eigenlijk is het hetzelfde als wat ik probeerde te zeggen in mijn reactie op Mastermind: ik vind het interessant als een schrijver zich kwetsbaar opstelt.

@Int: tja, ik ben uiteraard bevooroordeeld. Jouw laatste verhaal was een doorsteek op mijn autobiografische verhaal, daarnaast heb je volgens mij -of ik moet me sterk vergissen- zelfs in mijn topic zitten grasduinen om daar wat essentiéle elementen uit te halen (de filosofietjes, het auto-ongeluk). Heb het werkelijk met tranen in m'n ogen gelezen, maar dat komt uiteraard ook omdat het verhaal indirect betrekking heeft op hetgeen ík meegemaakt heb.



Maar toch, als ik objectief probeer te kijken, dan nog vind ik je tweede verhaal een stuk beter dan je eerste. Hoewel ik het slot van je eerste verhaal heel verrassend en een mooie afronding vond, deed het me verder niet echt veel. Sommige elementen vond ik echt een beetje tegenvallen, zoals bijv wat die moeder tegen de ik-figuur zegt. Dat klonk niet realistisch, het was een beetje overdone. En de trip naar de Mac vond ik ook een beetje mwah, kwam wat geforceerd over en vond het eigenlijk jammer dat die wending er in zat. Volgens mij had je het beter bij de basisingrediënten van de gezochte liefde kunnen houden: familie, seks, God. Dan was het een sterker en leuker verhaal geweest. Mijn inziens dan.



Je tweede verhaal vond ik daarentegen klasse. Heel pakkend, aangrijpend, ik zag het allemaal zó voor me- en denk dat dat ook het geval was geweest als het níet zo persoonlijk voor me was geweest. Vond het echt een heel sterk, krachtig kort verhaal, hoop eigenlijk dat je verder gaat op déze toer!

Leuk om de verschillende benaderingen en verwachtingen te lezen. Was ik benieuwd naar. En ik denk dat ik meer neig naar de 'manier' van FV, dat dan even los van het feit dat ik geen schrijfervaring heb en me er niet al te veel tegenaan bemoei. Al kunnen 'lezers' ook een waardevolle mening hebben, trouwens.

Bijvoorbeeld of de sfeer en het algemene idee al overkomt.



Ik vind het erg interessant om een tekst juist los van mijn persoonlijke smaak of een algemeen genre te bekijken (is al een kunst op zich) en te zien hoe een zinsconstructie of woordkeus invloed heeft op de betekenis



Het hoeft volgens mij ook geen gepiel in de marge te zijn en kan de schrijver bewust maken van het effect van een woord/zin op de lezer. Je hoeft het er niet mee eens te zijn natuurlijk (Nijn!), maar het maakt idd wel duidelijk dat een naam bv (Annemaria vs Toos) al bepalend kan zijn voor het type wat je neerzet. Het kan je meer controle geven over je eigen tekst.

Maar, genoeg geluld dan, ik ga weer lekker lezen

Dan boom ik nog even door over die naam.



Als ik voor Claire had gekozen, ipv Annamaria (in het echt heette ze anders, haha), dan had ik haar naar mijn eigen smaak veel te veel als een cliché neergezet. Claire, de kakmadam. Door haar Annamaria te noemen, word ze normaler; meer mens en niet alleen maar kakmadam.



Maargoed, nu is de vraag natuurlijk; is het voor een kort verhaal niet beter om een cliché neer te zetten, zodat het verhaal duidelijker omkaderd blijft?

Bij jouw verhaal (Nijn) speelt natuurlijk ook de cultuur mee. Annamaria lijkt voor mij Mexicaans, katholiek (? ) maar niet stereotiep of volks, en vind ik nu juist wel passen .

En zelf zou ik een naam in een kort verhaal niet te cliché maken, dan is het gevaar te groot dat het slechts een verhaaltje is en er afstand komt. Je hebt dan namelijk ook minder ruimte om de mensen verder uit te diepen, en voor je het weet zet je een karikatuur neer.

Soundpost schreef op 19 februari 2008 @ 20:19:

Bij jouw verhaal (Nijn) speelt natuurlijk ook de cultuur mee. Annamaria lijkt voor mij Mexicaans, katholiek (? ) maar niet stereotiep of volks, en vind ik nu juist wel passen .

En zelf zou ik een naam in een kort verhaal niet te cliché maken, dan is het gevaar te groot dat het slechts een verhaaltje is en er afstand komt. Je hebt dan namelijk ook minder ruimte om de mensen verder uit te diepen, en voor je het weet zet je een karikatuur neer.

Dat was eigenlijk precies wat ik bedoelde toen ik -cliché- zei.



Maargoed, ik ben het denk ik wel met je eens. Zo vond ik bijv. Ria met haar doorrookte stem, in het verhaal van MM, teveel een karikatuur. Dat deed voor mij af aan dat verhaal.

Soundpost schreef op 19 februari 2008 @ 19:59:

Ik vind het erg interessant om een tekst juist los van mijn persoonlijke smaak of een algemeen genre te bekijken (is al een kunst op zich) en te zien hoe een zinsconstructie of woordkeus invloed heeft op de betekenis

Je kunt wel proberen een tekst los te zien van smaak, maar los van een genre, dat gaat bijna niet. Of je zou alleen naar stijl moeten kijken, dat lijkt me dan weer mager.



Anekdote over genre: ooit haalde ik een boek uit de bieb, met daarop mijn favoriete plakkertje 'sciencefiction' - een in Amerika zeer gerespecteerd, doch in Nederland verguisd genre. In het eerste hoofdstuk verdween er een meisje uit een hotelkamer. Spannend! Wat zou het zijn: teleportatie, parallel universum, kon ze met psi-krachten of via een wormgat van de ene naar de andere kamer hopsen? Zelden zo'n originele sciencefiction gelezen. Tot ik er na een aantal hoofdstukken achter kwam hoe het zat: ik was een detective aan het lezen, met het verkeerde plakkertje erop. Het meisje was gewoon gekidnapt. Zelden zo'n saaie, voorspelbare detective gelezen...

Nee, dat klopt Korenwolf, het is heel lastig om het los te zien van genre, ik scheef het onduidelijk. Bedoelde meer dat ik het een uitdaging vind, om iets niet meteen in een hokje te plaatsen. Af en toe onmogelijk misschien, of heel bevreemdend Maar door zo'n hokje ben ik bang al te snel te besluiten dat 'het niets voor mij is' . Zoals chiklit bv.

En ook weer interessant om te weten wat iets tot een bepaald genre doet behoren. Waarom is iets chicklit? Niet alleen door de inhoud en het thema, denk ik, ook een bepaalde 'stijl' maakt dat het zo wordt genoemd. En juist die stijlkenmerken vind ik boeiend.

Leuke discussie.



Ik vind niet dat ik chicklit schrijf. Sowieso vind ik de term chicklit inmiddels een beetje verworden tot een soort algemene term voor "net iets beters dan de boeketreeks, maar meer ook niet".



Echte chicklit, en dan doel ik op schrijvers als Cecilia Ahern, Marian Keyes, Helen Fielding, maar ook Mike Gayle en Nick Hornby - wiens boeken chicklit, maar dan over mannen genoemd worden - schrijven in mijn optiek vele malen beter dan populaire schrijvers uit andere genres, zoals thrillers of detectives. En dan bedoel ik téchnisch beter.



Als ik ooit iets zou kunnen schrijven wat in de buurt komt van met name de twee eerstgenoemde schrijfsters, dan ben ik een dolgelukkig mens (en ook stinkend rijk, hahaha).



Maar enniewee, het verhaal waar ik een deel voor geschreven heb, is volgens mij geen chicklit. Het gaat weliswaar over een jonge vrouw van rond de dertig, en er is een groot deel ingeruimd voor de liefde of het gebrek daaraan, maar zelf zou ik het eerder een thriller noemen dan chicklit. Of misschien een coming of age drama, zoiets. Maar zeker geen chicklit, daar is het veel te rauw voor, met een heleboel expliciete seksscenes - waarover later hopelijk meer - en een heleboel naargeestigheid.

Nijntje schreef op 19 februari 2008 @ 18:37:

Als je een karakter beschrijft, zoals dat jongetje van school van Daisy, dan stel ik me zo voor dat de schrijfster wel degelijk een echt kind voor ogen heeft. Zo niet, vind ik het erg knap hoe ze de details en gevoelens zo weet te verwoorden.

Nou, dat klinkt zeer complimenteus. Maar ik moet je teleurstellen, want ik had geen specifiek jongetje in mijn hoofd. Misschien is dit jongetje een samenvoegsel van alle jongetjes die ik ooit heb meegemaakt, misschien heb ik sommige van mijn ervaringen (ik heb me ook wel eens alleen en onbegrepen en de outcast gevoeld) in zijn karakter verwerkt, misschien zijn het jongetje en de juf wel onderdelen van mezelf. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe hij in mijn hoofd is gekomen.



Hetr lijkt me heel moeilijk om een bestaande persoon een rol te laten spelen in je verhaal. Omdat dat je heel erg beperkt. Je móet immers recht doen aan de waarheid, anders zouden de betrokkenen wel eens kunnen gaan zeuren. Of je kan zelf gewoon niet achter je tekst staan in dat geval.



Wat betreft de 'to mierenneuk, or not to mierenneuk'-discussie; ik sluit me aan bij het mierenneukkamp. Waarom zou je niet willen dat je tekst technisch, qua vorm en qua inhoud zo sterk mogelijk is?



@Nijntje, ik vind je verhaal eigenlijk niet zo interessant. Vanaf de eerste regel weet je al wat er aan de hand is, en dus is het niet spannend. Het is een beetje die 'in your face'-moraal die me tegenstaat. Hetzelfde gevoel krijg ik van de IFAW-reclames (met die zielige dieren, en die hijgstem die IFAW kermt). Show me strength, not weakness denk ik dan. En er zit geen dramatisch verloop in, maar dat bedoelde ik eigenlijk al met dat ik het niet spannend vond.



@shala, dank voor je commentaar. Ik ga eens kijken of ik het mooi vind staan.

Of jij chicklit schrijft of niet, geen idee... zoals gezegd, dat heb ik nooit gelezen. Thrillers en detectives wel (veel), maar bij dat genre zijn plot en spanningsopbouw zo belangrijk, dat ik onmogelijk van zo'n kort fragment kan zeggen of het als thriller geslaagd is.



Overigens vind ik de grens tussen "damesliteratuur" en thrillers bij een aantal van de huidige Ambo-anthos schrijfsters nogal vaag...

daysi schreef op 19 februari 2008 @ 22:48:

[...]





Nou, dat klinkt zeer complimenteus. Maar ik moet je teleurstellen, want ik had geen specifiek jongetje in mijn hoofd. Misschien is dit jongetje een samenvoegsel van alle jongetjes die ik ooit heb meegemaakt, Dat komt dan voor mij op hetzelfde neer.



Hetr lijkt me heel moeilijk om een bestaande persoon een rol te laten spelen in je verhaal. Omdat dat je heel erg beperkt. Je móet immers recht doen aan de waarheid, anders zouden de betrokkenen wel eens kunnen gaan zeuren. Of je kan zelf gewoon niet achter je tekst staan in dat geval. Waarom? Je kan toch iemand als uitgangspunt nemen, en die persoon een beetje anders maken? Net zoals je zelf kennelijk met het jongetje hebt gedaan? Waarom moet je de waarheid recht aandoen?





@Nijntje, ik vind je verhaal eigenlijk niet zo interessant. Vanaf de eerste regel weet je al wat er aan de hand is, en dus is het niet spannend. Het is een beetje die 'in your face'-moraal die me tegenstaat.. Show me strength, not weakness denk ik dan. En er zit geen dramatisch verloop in, maar dat bedoelde ik eigenlijk al met dat ik het niet spannend vond. En bedankt.



.

korenwolf schreef op 19 februari 2008 @ 22:49:

Of jij chicklit schrijft of niet, geen idee... zoals gezegd, dat heb ik nooit gelezen. Thrillers en detectives wel (veel), maar bij dat genre zijn plot en spanningsopbouw zo belangrijk, dat ik onmogelijk van zo'n kort fragment kan zeggen of het als thriller geslaagd is.



Overigens vind ik de grens tussen "damesliteratuur" en thrillers bij een aantal van de huidige Ambo-anthos schrijfsters nogal vaag...

Nee, dat kan je natuurlijk op zo'n kort stukkie niet beoordelen, da's waar. Maar ik bedoelde meer dat chicklit wel een behoorlijk aantal vaste stijlkenmerken kent, en dat imho er dus veel te veel onder de noemer chicklit geschaard wordt. Elk fluttig boeketreeksromannetje maar dan over een twintiger-in-de-grote-stad heet tegenwoordig chicklit, terwijl de originele chicklit, of wat ik daaronder schaar althans, eigenlijk beter Britse pop-lit ofzo genoemd zou kunnen worden.



Nick Hornby - how to be good is bijvoorbeeld een roman die ik iedereen kan aanraden en dat is een schrijver die oorspronkelijk bij de eerste generatie chick- en lad-lit schrijvers hoort.



Dat zijn wel schrijvers die een bepaalde stijl en toon tot in de puntjes beheersen, maar die met kop en schouders boven het huidige aanbod chicklit uittorenen.



Ik vind hen bijvoorbeeld meer vergelijkbaar met schrijvers als Zwagerman en Giphart ofzo in het Nederlands taalgebied.

Oh ja, en waarom ik zei dat ik volgens mij geen chicklit schrijf is omdat zowel in mijn favoriete chick-lit genre (of laat ik het voor de duidelijkheid maar pop-lit noemen) en in de Cosmo chick-lit eigenlijk sowieso geen seks voorkomt.



Terwijl ik zelf tegen het pornografische aanhang, af en toe, dus dat maakt mijn eigen schrijfsels volgens mij al geen chick- of pop-lit.

Moondancer schreef op 19 februari 2008 @ 19:12:



‘En toch vind ik Alex een jongensnaam’. Geërgerd kijk ik naar mijn nichtje in haar typische barbie-kleren. Dit vind ik een beetje vaag, omdat ik niet snap wie wát tegen wie zegt. Dat kwartje valt pas later. ‘Het klinkt in ieder geval een stuk beter dan Alexis. Mijn ouders moeten wel depressief zijn geweest toen ze die naam verzonnen’."Waren vast depressief" klinkt overtuigender Simone kijkt me niet begrijpend aan terwijl ze een lik van haar lolly neemt. Het lijkt mij logischer als ze de lolly in haar mond heeft. Je neemt toch nooit likjes van lollies, dat doe je toch met ijsjes? Of is dat mijn verknipte wereldbeeld;-)? ‘Hoe bedoel je depressief? Ik vind Alexis mooi, een echte prinsessennaam’. Ik rol met mijn ogen en maak een braakbeweging. ‘Dat is nou precies wat er mis mee is’. "wat ik bedoel" staat mooier.

We zitten op het hek wat dat de achtertuin van het weiland scheid ik vind dit een lelijk woord. Lijkt mij teveel op 'schijt' Misschien "in tweeën deelt"?. Loom laat ik mijn voeten naar beneden bungelen is logisch, je laat ze niet naar boven bungelen terwijl ik de drukte in de tuin bekijk. Mijn ouders houden een barbecue en de hele familie is uitgenodigd. ‘Volgens mij is je moeder dronken’ grinnik ik. Simone kijkt me verontwaardigd aan. ‘Mijn moeder drinkt niet eens alcohol Alexis!’. Ik grom bij het horen van die naam en spring van het hekje af. ‘Nou dan is ze gewoon raar van zichzelf’. Zonder haar antwoord af te wachten loop ik richting het huis.Ik zou 'antwoord' vervangen door 'reactie'. Alex(is) heeft geen vraag gesteld waar ze een antwoord op verwacht. Achter me hoor ik de snelle voetstappen van mijn nichtje. In het gras hóór je toch niet echt voetstappen? Ze struikelt en ik kijk naar achteren om het resultaat te zien. ‘Doe dan ook niet van die achterlijke hakken aan wanneer je door het gras moet lopen’. Ik geniet ervan om gemeen tegen mijn nichtje te zijn. Deze zin kan weg, is too much. Dat maakt de volgende zin stukken sterker. Ze vraagt er bijna om, met haar pruillip. ‘Hakken slaan sowieso nergens op, pure zelfmarteling’. 'Zelfkastijding' is denk ik een kloppender woord Ik zie haar zichzelf vermannen. "Ik zie dat ze zichzelf vermant" of "Ze vermant zichzelf"Voordat ze iets terug kan zeggen draai ik me om en loop verder. Onderweg naar de achterdeur pik ik een hamburger van een bord. De eigenaar moet maar beter opletten. ‘Alex, was eerst je handen voordat je dat opeet!’ De stem van mijn moeder klinkt angstaanjagend dichtbij. ‘Ik ben geen klein kind meer mam, ik maak zelf wel uit hoeveel bacteriën ik binnen wil krijgen!’ Mijn moeder fronst haar wenkbrauwen ‘dan doe je dat maar op je kamer zodat ik er niet tegenaan hoef te kijken. En denk maar niet dat je je het komende uur in de tuin mag vertonen dame’. ‘Ik ben geen dame!’ roep ik hard zodat iedereen het kan horen.

Simone komt naast me tegen mijn bed aan zitten. Ik probeer haar te negeren terwijl ik een grote hap van mijn hamburger neem. ‘Mag ik ook een hapje?’ Ik blijf voor me uitkijken. ‘Dat kun je helemaal niet aan, al die bacteriën. Jij bent toch zeker niks gewend! Jij bent alleen maar de hele dag met je barbies aan het spelen in je steriele huis!’ Na die uitbarsting voel ik het laatste restje kwaadheid wegvloeien. Ik weet wel dat het niet eerlijk is om me op Simone af te reageren, maar het is zo gemakkelijk. Ik hoor haar zachtjes snikken en slaak een diepe zucht. ‘Als je hier gaat zitten janken mag je wel weer oprotten hoor. Ik heb wel wat beters te doen dan jou tissues aan te reiken’. Simone haalt luidruchtig haar neus op en fluistert ‘rotwijf’. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk haar ijzig aan. Je hóeft niiet eens te noemen dat ze ijzig kijkt. Ze trekt haar wenkbrauw op en zegt daarna een zeer ijzige zin. ‘Je hebt 3 seconden om naar beneden te komen en anders knip ik je haar eraf!’ Ik voel haar angst terwijl ze vertwijfelt naar het trapgat kijkt. Ze is én bang en vertwijfeld aan het kijken? ‘Oprotten!’ Ik loop achter haar aan terwijl ze naar de trap rent en wil haar net een hatelijke opmerking na slingeren als ik mijn nichtje zie struikelen. Haar linkerhak blijft achter de plint naast de trap haken terwijl ze angstig over haar schouder kijkt. De lezer weet al dat ze bang is Ze begint te vallen. Als verstijft verstijfd zie ik hoe haar lichaam door het trapgat verdwijnt en met een harde klap op de overloop beland. Haar rug ligt in een onnatuurlijke hoek en ik voel me licht in mijn hoofd worden. Schijnbaar heb ik staan gillen want mijn vader komt de gang op lopen. Zijn schreeuw overstemd de mijne terwijl hij naast Simone hurkt. Hij drukt zijn vingers tegen haar hals om haar hartslag te voelen. Dan kijkt hij omhoog. Ik sta nog steeds in het trapgat en begin te trillen. ‘Wat is er gebeurd Alex?!’ Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken. Zou ik ook weglaten. Het is al erg genoeg; iedereen kan zich voorstellen dat de grond op zo'n moment onder je voeten wegzakt. Nauwelijks hoorbaar fluister ik ‘het is mijn schuld’. En wat ik nóg sterker zou vinden is als ze helemaal niets zegt.

Ik had al gezegd dat ik van het mierenneukkamp was, hè?';-) Ik vind je verhaal inhoudelijk goed, het is gruwelijk maar tegelijkertijd beschrijf je het mooi. Je zíet dat hekje en de avondzon en die slaapkamer en die trap. Soms iets té mooi. Ik denk dat je nog even met een frisse blik naar je verhaal moet kijken, en heel streng voor jezelf zijn. Waarvan is het absoluut noodzakelijk dat het blijft staan, en wat is misschien wel leuk of grappig, maar past hier toch niet echt? Less is more, inderdaad. Ik denk dat wanneer je de vorm wat soberder maakt, en wat minder emoties of handelingen in één zin propt, je verhaal véél spannender is.

Nou, ik moet nog maar zien of ik de deadline wel kan halen. Ik zit hier met een beer van een muisarm, typen en scrollen doet pijn, en ik zit midden in een rapport dat óók op de computer geschreven moet worden :(

Ik lees in ieder geval aandachtig mee.

Voor mij zit de term Chick-lit voornamelijk in de stijl. Het probeert continue spitsvondig te zijn. Bijna popie-jopie. Dat vind ik dan na een aantal pagina´s zo vermoeiend. Dan leg ik het weg, ook al kan ik de inhoud van het verhaal wel interessant vinden.

Leuk en interessant topic! Zoals o.a. Korenwolf al schreef: goede feedback geven is nog een hele kunst. Ik wil me daar later nog wel aan wagen, maar ik ben ook maar een hobbyist. Ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat mijn eerste bijdrage hier gelijk een eigen stukje is. Ik heb nog even getwijfeld of ik het wel wilde plaatsen, het is toch een beetje eng, zo'n deskundig publiek! Maar ook heel leerzaam, heb ik al kunnen zien. Dus bij deze, mijn 'inzending' voor de opdracht!



SCHULD



Voor de zoveelste keer gaat ze door de stapel papieren heen. Op zolder heeft ze de rekenmachine gevonden waar ze jaren geleden haar eindexamen wiskunde mee overleefd heeft. Daar voert ze nu één voor één alle getallen op in. Soms een plus, maar veel vaker een min. De minnen stapelen zich op, en het wordt een groot zwart gat. Een zwart gat van bijna veertigduizend euro. Ze duizelt van alle getallen, van al deze informatie. Van zijn schijnbare dubbelleven. Hoe heeft hij dit allemaal kunnen doen zonder dat ze hier ooit wat van gemerkt heeft? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? De vragen stapelen zich op. Vragen waarop ze de antwoorden waarschijnlijk nooit zal krijgen.



Ze leunt achterover. Haar nek kraakt en ze heeft hoofdpijn. Als ze toch eens heel even haar ogen dicht kon doen… Kennelijk was ze even weggedoezeld, want ze schrikt wakker als ze zijn dwingende geroep vanuit de slaapkamer hoort.



"Anna! Anna!"



Hoewel zij ook Anna heet, weet ze dat hij haar niet bedoelt. De Anna die hij roept mist ze nog elke dag. Ze zucht, wrijft de slaap uit haar ogen, plant een glimlach op haar gezicht en loopt naar hem toe.



"Dag pap! Ben je wakker? Heb je lekker geslapen?"

"Wie ben jij?" gromt hij.

"Ik ben het, pap, Anna."

"Jij bent Anna niet."



Dit gesprek heeft ze inmiddels iets te vaak gevoerd. Het heeft geen enkele zin om de discussie aan te gaan.



"Wat is het mooi weer he?" zegt ze terwijl ze de gordijnen openschuift en een waterig zonnetje de kamer binnenvalt.

"Zal ik een kop koffie voor je maken?"



Als ze geen antwoord krijgt, kijkt ze naar het bed, en ziet dat hij alweer in slaap gevallen is. Ondanks alles wat ze over hem ontdekt heeft, kan ze niet anders dan vertedering voelen. De man waar ze ooit zo tegenop keek is nog maar een schim van wat hij was. Aangeschoten wild bijna. Ze realiseert zich dat zij niet de enige is die het zwaar heeft.



Ze sluit de gordijnen weer en loopt zachtjes de kamer uit. Het is net half zeven geweest. Sam zal nu wel wakker zijn. Ze belt hem, en vertelt van haar bevindingen van die nacht. Nu ze het eindelijk aan iemand kwijt kan, is ze niet meer te stoppen. Ze vertelt over de rekeningen van het casino, over de afschrijvingen van één of andere vage club, over de brieven van schuldeisers. Ze vertelt over haar ongeloof, over haar boosheid, en tenslotte, met overslaande stem, vertelt ze hoe vreselijk schuldig ze zich voelt. Ze had dit toch moeten zien? Hoe kan het dat ze de signalen stuk voor stuk gemist heeft? Ze had vaker bij hem langs moeten gaan na het overlijden van mama. Ze is een slechte dochter.



Sam probeert haar te sussen, maar het lukt hem niet. Hij moet naar zijn werk, een kus, ze hangen op.



Met de telefoon nog in haar hand blijft ze staan en kijkt naar buiten. Hoewel het al aangenaam warm is voor dit tijdstip, voelt ze zich door en door koud. Ze rilt. Dan voelt ze ineens twee armen om haar heen. Hij moet haar hebben horen praten.



"Stil maar, meisje, stil maar. Het is jouw schuld niet," zegt hij onverwacht helder.



Ze vlijt haar hoofd tegen zijn eens zo sterke schouder en de tranen stromen over haar wangen.



"Hoe kan dat nou allemaal, papa?"



Hij houdt haar steviger vast dan ze voor mogelijk had gehouden met zijn zwakke lijf, maar hij geeft geen antwoord. Ze voelt dat haar lichaam zich ontspant. Diep van binnen weet ze dat dit moment voorbij gaat, maar heel even bestaat de rest van de wereld niet meer. De vragen zijn niet meer belangrijk. Zij is weer even het kleine meisje, en hij is haar sterke vader.