oude klasgenoot

elske, gisteren is geweest, vandaag kun je handelen en moregen kun je naar je hand zetten...

iedereen kan leren spreken in het openbaar, iedereen kan in het heden leven. je moet alleen uit je kamertje stappen waarin je je verstopt achter je pestverleden en de wereld in stappen.

tuurlijk zal die niet altijd lief en aardig voor je zijn maar je moet echt verder met je leven, meid.

ik weet dat je mijn postings hier nu negeert, hopelijk zie je op een dag in dat er iets waars inzit.

en niets gaat nooit meer, elske, alles is pas echt voorbij als je dood bent, daarvoor is van alles mogelijk, als je jezelf niet in de weg zit...

je vlucht in vroeger elske omdat je bang bent voor het volle leven te gaan. ik heb dat ook gehad, herken hoe ik ooit was in wat je zegt, er is veel gebeurd in mijn leven, ik kon zo niet verder leven als een struisvogel, ik hoop dat je zoiets niet moet meemaken om een stap verder te gaan dan je nu bent, je staat nog met een been in het pestverleden, zo kun je niet voluit leven.

als je wil kun je er afstand van winnen, het zal niet makkelijk zijn maar het zal je leven echt veranderen in goede zin.

( en heb ik je alles meegegeven wat ik maar kan, doe er iets mee voor jezelf dan he, ik kan niets meer voor je betekenen )

Eens met tamtam...



TO, kinderen die worden gepest zijn in het algemeen onzekere kinderen. Als het treiteren eenmaal is begonnen kan het lang doorgaan omdat het betreffende kind van nature al niet genoeg vaardigheden heeft om voor zichzelf op te komen. (Ik ben ook van nature onzeker en heb op de basisschool ook het een en ander aan vervelend pestgedrag meegemaakt, ook al was het niet zo erg als bij jou.) Ik denk dan ook echt dat het pesten jou vast wel méér onzeker heeft gemaakt, maar het komt niet alléén door het pesten dat je onzeker bent. Want dat is denk ik iets wat van nature al in je zit. Niks om je voor te schamen hoor, want je kunt een hoop bijleren en angsten zijn vaak (ook al is het gedeeltelijk) te overwinnen... als je het maar écht écht écht voor jezelf wilt.

Ik geloof niet dat alle 25 kinderen in jouw klas tegen jou waren. Het zijn er vaak een paar die het pesten in stand houden en de rest zijn inderdaad meelopers. Veel meelopers zijn meelopers omdat ze zelf ook onzeker zijn en niet tegen de brutale kinderen in durven te gaan. Daar zie je al, je was niet de enige in de groep die onzeker was. En echt, kinderen zijn zich gewoon niet zo bewust van wat ze doen. Natuurlijk weten ze wel dat ze eigenlijk niet mogen pesten, maar als er in een groep eenmaal mee is begonnen kan het uit gewoonte zo doorgaan en beseffen kinderen denk ik echt niet hoe gemeen ze zijn. Eenmaal na schooltijd gaan de pestertjes lekker thuis achter de thee en ravotten met andere kindjes en vrolijk naar bed, en denken helemaal niet aan wat voor gruwelijks ze morgen weer willen uithalen met het pispaaltje van de klas. Terwijl de gepeste thuis alleen maar in angst blijft zitten omdat morgen weer een klotedag wordt. Dat beseffen de pesters zich denk ik helemaal niet.



Ik heb zelf heel lang gezeten met de gedachte dat mijn ouders in veel opzichten tekort hebben geschoten in mijn opvoeding (ondanks hun goede bedoelingen). Dit heeft verder niet zoveel met pesten van doen. Wel met veel andere dingen waardoor ik denk dat ik mijn hele middelbare schooltijd een beetje achterbleef bij 'de rest'. Ik voelde me niet echt gezien door mijn eigen ouders denk ik. Wat mij op een gegeven moment wel veel hielp, is dat ik iemand hoorde zeggen dat je best een periode kwaad mag zijn op je ouders om wat ze allemaal verkeerd hebben gedaan, maar dat je op een gegeven moment het heft in eigen handen moet nemen omdat jij nu volwassen bent en wijs genoeg om oplossingen te vinden voor je eigen problemen. Daar ben ik het mee eens en vind ik ook wel toepasbaar op pesters. Natuurlijk mag je kwaad zijn op wat ze hebben gedaan, en pesten ís ook gewoon zo'n beetje het rotste wat een kind kan overkomen, maar nú heb je de mogelijkheid om je leven en jezelf een andere wending te geven.



Praat alleen met de collega als je je zeker voelt over wat het jou zou opleveren, en als je geen wrok tegen hem persoonlijk voelt. Want hij kan het verleden ook niet meer terugdraaien.



Oh ja, wat ik ook nog dacht toen ik je verhaal las: leer te VERGEVEN. Vergeef jezelf alle momenten waarin je je taken niet goed heb uitgevoerd omdat je te onzeker was. Vergeef jezelf alle momenten waarin je jezelf tekort hebt gedaan, en alle momenten waarin je niet voor jezelf bent opgekomen. Vergeef je verleden. En vergeef de pesters wat ze hebben gedaan, want echt, jullie waren allemaal maar kinderen en wisten niet beter. Vanaf nu is het aan jezelf om dingen aan te pakken zoals jij dat wil. (En ja, dat is een lang proces, maar je moet ergens beginnen.)



Veel sterkte!

Jou verhaal zou de mijne kunnen zijn. Ben vreselijk gepest op school, had ook het gevoel dat de hele klas tegen mij was. Schoppen, slaan zelfs een keertje met de hele klas om me heen staan. Mijn jas in de wc pot gegooit en er overheen gepiest. Nou daar hou je echt wel een tik van over hoor. Ik was wel een verlegen kind maar als mijn schooltijd normaal was verlopen dan was ik nu niet zo geweest. In de pubertijd en latere leven veel last van depressies. Veel therapien afgelopen en steek er wel wat van op maar het gevoel verdwijnt nooit.



Ik heb wel voor kinderen gekozen en ik moet zeggen toen ze naar de basisschool gingen er weer heel wat bij me los kwam. Vooral het moment dat mijn zoon thuis kwam en vertelde dat ze na gym zijn onderbroek in de prullebak hadden gegooit. Toen ging ik bijna door het lint. Heb de meester verteld wat mij was overkomen en waarom ik zo reageerde en de school ging daar heel goed mee om. Mijn kinderen zijn niet zoals mij want ik voed ze anders op.



Sorry wordt zo een beetje mijn verhaal terwijl het om jou probleem gaat. Komt altijd veel bij me los als ik iets over pesten lees.



Maar ik zou echt niet weten hoe daar mee om te gaan als een collega een oud meeloper was. Ik ben echt blij dat ik nu niet in jou situatie zit, had ik denk ik niet getrokken. Had me ziek gemeldt denk ik. Dan zie je maar weer dat jij sterker bent dan je denkt.



Knuf

Elske, volgens mij voel jij je van binnen nog altijd de persoon die gepest wordt. Jij bent degene die niet voor de groep kan spreken, jij bent degene die nog dagelijks geconfronteerd wordt met het pesten, jij bent degene die geen kinderen wil omdat je bang bent voor herhaling.



Maar ook al is jouw gevoel niet veranderd, het leven is wel voor jou veranderd. Kijk wat je allemaal bereikt hebt in je leven? Bedenk hoeveel mensen trots zijn op wie je bent en wat je doet en hoeveel collega's je hebt die prettig met je samenwerken.



Je laat je leven nu toch niet opnieuw beheersen door één of andere lapzwans die vroeger te schijterig was om een eigen mening te hebben op school en daarom iemand anders maar napraatte? Joh, jij moet zo zooo vreselijk ver boven die gozer gaan staan!



Weet je, draai het verhaal eens om! Wat zou die gozer zich kapot moeten schamen zeg! Zo'n meningloos figuur die een ander treitert om zelf een goed gevoel te krijgen.

Meid, wees trots op wie je bent! Jij bent eerlijk en lief naar de mensen om je heen en dat was je als kind ook al.



Laat je zeker niet wegjagen als je het verder zo naar je zin hebt op je werk. En voor een grote groep praten vinden heel veel mensen moeilijk. Je bent kwetsbaar op zo'n moment. Ik ben (bijna ) leraar, maar je moest eens weten hoeveel leraren het vervelend vinden om tegen een groep volwassenen te spreken. Ondanks alle technieken en gewenning om dagelijks voor een groep kinderen te staan. Je zult het misschien op dat moment niet aan mij merken, maar het is ook niet favoriete bezigheid hoor. Wie weet had je dat wel net zo vervelend gevonden als je niet gepest was geweest.



Kop op meid!

Je hebt het recht om je zoveel meer en beter te voelen dan die oud klasgenoten van je! En als ik jou was zou ik me niet meer kwetsbaar opstellen tegenover die collega. Bespreek het hoognodige met hem en loop fluitend met opgeheven hoofd langs zijn bureau terwijl jij denkt "eikel"

Lieve Elske,

Je verhaal is erg herkenbaar. Ik ben ook erg gepest en dit heeft nu (ik ben 27) nog invloed op me en hoe ik met situaties omga.

Helaas heb ik dus geen echte tips voor je, ik weet hoe erg de impact kan zijn en wil je gewoon even een dikke knuffel geven. Sterkte! En denk maar goed, je bent niet meer het kind wat je toen was. Je bent een sterke stabiele vrouw die niks te verliezen heeft.

vergeven is inderdaad ook heel belangrijk en nee, vergeven is niet vergeten, vergeven is het verhaal achter je laten, het is iets dat je puur voor jezelf doet, niemand die ik vergeven heb,wat het pesten betreft dan, weet dat, het helpt me wel verder te gaan met mijn leven.

hoe je dat doet, met een boksbal, door alles op te schrijven en in brand te steken, het maakt niet uit.

het vergeven praat het gebeurde niet opeens goed, het stelt je in staat je ervan los te maken en kracht in jezelf te vinden.

je bent veel sterker dan je denkt, je kunt leven zonder je als een soort reddingsboei aan het pestverleden vast te houden.

je leven is van jou, je moet het in de hand nemen.

even serieus elske, ik vind het al heel wat je op mijn postings en andere in die aard ingaat zonder in de verdediging te schieten. ik zie dat je vooruit gaat in dat opzicht, ik bedoel dat echt als een compliment.

ik weet al een iets dat je kunt proberen ( niet doorgaan als het je echt teveel wordt ) zet de meeloper van op je werk op een stoel en vertel hem hoe jij je voelt door het pesten. doordat het een fantasie is kun je hem laten zwijgen en luisteren. je verhaal zo vertellen zal je al goed doen.

je kunt ook brieven schrijven en niet opsturen en alles zo van je afschrijven.

als je er aan toe bent los te laten merk je vanzelf wat jouw manier is om het een plek te geven en achter je te laten.

je bent er nu al bijna aan toe, veer niet terug naar het veilige cocon van het gepeste meisje van vroeger, hoe goed je die ook kent maar zet door en word de vrouw die je al bent met heel je wezen, desnoods met hulp van je huisarts of iets dergelijks.

het proces kan heftig worden daarom, het eindresultaat is het wel waard.

vooral niet weggaan bij je werk als het je goed bevalt! Je rug rechten en laten zien dat jij hartstikke sterk bent en al die pesterijen hebt overwonnen en succesvol bent geworden. Laat hem (en al die anderen) maar een poepie ruiken!

Dat werkt inderdaad niet. En je oplossing is?

elske schreef op 26 september 2008 @ 21:56:

voorlopig in ziektewet om tot rust te komen. Daarna geen idee.

Het is nog maar de vraag of je werkgever en de arbo-arts net als jij van mening zullen zijn dat je niet in staat bent om te werken. Als zij menen dat je wel abeidsgeschikt bent steven je met deze houding af op een dijk van een arbeidsconflict. Je ziekmelden is geen oplossing voor dit soort problemen. Oja, er vanuitgaande dat je geen uitzendkracht of oproepkracht bent kom je dus niet in de "ziektewet". Het is je werkgever die jouw salaris doorbetaalt als je arbeidsongeschikt bent.

@ Elske

Ik vind het heel erg rot om te lezen wat je is overkomen. Ik ben zelf vroeger ook gepest (op de middelbare school genegeerd in een klas en later door meiden uit mijn buurt) en het heeft soms impact op mijn leven. Het heeft een hele tijd invloed op mij gehad maar dat heeft het niet langer. Ik heb geaccepteerd dat het gebeurd is en zie het ook niet langer iets dat specifiek tegen mij gericht was maar ik was gewoon de verkeerde persoon op de verkeerde plaats. Door mijn pestverleden ben ik erg lang gesloten geweest maar ik ben de laatste jaren veel opener geworden en dat heeft ook zijn weerslag op mijn sociale contacten. Doordat ik zoveel alleen was, heb ik geleerd mezelf te 'vermaken' maar belangrijker nog om mezelf te accepteren. Ik durf zelfs te beweren dat het pesten ook een positieve invloed op mij heeft gehad; ik vind het erg belangrijk om in harmonie te leven met de mensen om mij heen en doe ook alles om deze harmonie voor elkaar te krijgen en om mensen die dreigen buitengesloten te worden, in de groep erbij te betrekken. Ook ben ik niet bang om voor mijn mening uit te komen ook al is het gros van de mensen het niet met mij eens want ik weet wat ik aan mezelf heb. Je hebt nu toch ook leuke collega's waar jij niet buiten valt? Het grootste compliment wat ik ooit heb gekregen was van een meisje dat in dezelfde plaats als ik werkte voor de zomer. Zij had daar al eerder gewerkt met voor een groot deel dezelfde mensen maar werd toen buitengesloten. Ik heb haar op sleeptouw genomen en zij hoorde toen ook echt bij de groep (het was een vreselijk leuke meid met veel humor!). Voor haar was het de beste zomer ooit. Heel veel sterkte met wat je doet!

Om heel eerlijk te zijn Elske, denk ik dat er nog wel wat moet gebeuren wil je deze situatie tot een vruchtbaar einde brengen. In alles wat je zegt en denkt komt het terug op1 mantra; 'ik ben slachtoffer, het overkomt me'. En tja, dan zal het ook eerder overkomen (en zo óverkomen op iemand).



Je vlucht uiteindelijk nu gewoon weer voor het verleden. De ziektewet dan maar in, en wat dan? Daar los je het probleem niet mee op. Wat dan? Een andere baan? Waar je net zo hard weer de kans loopt vroeg of laat tegen oude bekenden aan te lopen? Het is een vlucht en elke keer dat je vlucht maak je het beest alleen maar groter.



Je kunt van 'het leven overkomt me' ook veranderen naar 'ik bepaal zelf hoe ik met situaties om ga' gaan. Zal het direct een succesrecept zijn? Welnee, maar dat is nou net het leven. Heel praktisch; je komt maandag desbetreffende collega tegen. Je kunt dan grofweg 2 kanten op. Je kunt de angst verder voeden. Proberen krampachtig de persoon te ontwijken, en in elk detail bevestiging zoeken en vinden van jouw inner beest. Je kunt echter ook besluiten dat jíj heer (vrouw) en meester bent in jouw leven. Je focussen op wat wél goed gaat. Kracht halen uit bijv. de gedachte dat je het liefst gillend had weggerend maar toch maar mooi in dezelfde ruimte met collega gebleven bent. Klinkt klein, maar dat verschil zal zich bij investeren erin steeds meer vergroten. Je maakt jezelf keer op keer sterker en langzaam maar zeker zal het innerlijke beest kleiner worden.



Je geeft veel te veel macht over jouw leven en levensgeluk weg. Foetsie. Doodzonde! Situaties kunnen je soms overkomen, maar hoe je daar op handelt en verder gaat kan de mens zelf beïnvloeden. Je zegt zelf bijv. in jouw posting van 19.28 "voor mijn gevoel was dat echt zo." Das een pracht van een punt om te beginnen. Voor jouw gevóel was het zo. Als volwassene leren we dat ons gevoel niet altijd de waarheid is of in het geval van angsten; vaker niet dan wel. Daar zou je mee aan de slag kunnen gaan. Beseffen dat je het gevoel mocht hebben maar dat het daarom niet dé waarheid moet zijn geweest. Als buitenstaander eens naar de situatie kijken. Wellicht zo maar eens uiteindelijk tot de conclusie komen dat wat hier eerder gezegd is wel eens waarheid zou kunnen zijn. Dat een groep vrijwel nooit bestaat uit een leeuwendeel pesters maar uit een enkele pester en een leeuwendeel zwijgers en meelopers.



Sleutelwoord in dit alles is macht. Macht over jouw leven. Wie geef jij de macht over jouw leven; pesters uit het verleden of jezelf? Zo ook met jouw kinderwens. JIJ besluit om geen kinderen te krijgen uit JOUW angst. Jij, jij beslist = macht. Alleen leg je daarvoor de verantwoordelijkheid en daarmee macht bij anderen; door hén..... Je zou ook de macht bij jezelf kunnen houden door te kiezen om nog niet voor kinderen te gaan omdat JIJ dat nu niet geschikt acht. Je kunt de macht bij jezelf houden door het gevecht aan te gaan met de angsten, ze onder ogen te komen, te erkennen en vertikken er voor te buigen.





Het is geen nieuw verhaal, we hebben deze discussie al meer gevoerd. Zoals je wellicht hebt onthouden zeg ik dit niet uit een 'jij weet niet waar je het over hebt, hoe durf je'-positie (alhoewel ik daar sowieso niet werelds veel mee op heb), maar been there, done that en de spreekwoordelijke t-shirt ook in de kast. En ja, er bestaat een vergeven. Jezelf en de ander. De macht zelf nemen en houden en verder leven. Zonder overheersende angsten. Het mag dan een strijd zijn maar het resultaat is het driedubbel dwars waard.



Vraag jezelf 1 vraag; wil je de rest van je leven laten verpesten door wat er jaren geleden gebeurd is? Ik kan me slecht voorstellen dat iemand iets anders zou antwoorden dan volmondig 'nee'. Dan rest men vervolgens nog maar 1 ding; dat een halt toe te roepen.



Terug op het praktische; wat denk je te bereiken met jezelf ziek melden? Serieus; hoe zie jij het van daar verder gaan en tot een punt komen dat je weer verder kan in het arbeidsproces? Er is niets mis met een 'time out' (en dan heb ik het voor het gemak nog maar even niet eens over de terechte punten die NZ noemt qua arbeidsongeschikt zijn of niet), maar dan moet het wel ergens toe leiden. Of de kracht om eenzelfde situatie alsnog te overwinnen en/of veranderen of de situatie moet veranderd zijn. Dat laatste zal niet gebeuren (collega zal niet in ene foetsie zijn), denk jij het eerste te kunnen bewerkstelligen? En zo niet; wat win jíj dan op lange termijn met een ziekmelding?

Ik heb zo'n zelfde situatie gehad, alleen werd ik vroeger niet door haar gepest. Ik ben enorm op mijn plek op mijn werk en toen kwam zij ineens op mijn afdeling. Op een gegeven moment zat ze zelfs bij mij in het team. Ik had vroeger heel vaak ruzie met haar en ik dacht eigenlijk dat ze me nog steeds een rotwijf vond.



Op een gegeven moment toen zijn we gewoon aan de praat geraakt. Ze woont bij mij in het dorp, dus het was zo'n praatje van hoe ben jij hier terecht gekomen. Toen ik zelf door had dat ik tegen haar kon zeggen dat ik me best wel vervelend voelde over de situatie, heb ik dat ook gezegd.

En werkelijk waar: de hele lucht is helemaal geklaard. Zij had helemaal niks door, en de gedachten die ik namens haar over mij dacht klopten voor geen meter.



Ik weet niet zo goed wat je het beste kunt doen in deze situatie. Behalve dat je je ongemakkelijk voelt bij de situatie ben je er volgens mij ook boos over. In een gesprek zou ik het alleen over mijn ongemakkelijke gevoel hebben, en de boosheid ergens anders (therapie?) afreageren/mee om leren gaan.



*Ik had niet het hele topic gelezen voordat ik reageerde. Ik vind het heel rot voor je. De schouders er onder en in je nieuwe leven stappen dat werkt maar heel even, maar uiteindelijk ga je er aan onderdoor. Ik denk dat je nog heel veel te verwerken hebt, en dat werkt niet altijd door maar gewoon door te gaan en te doen alsof je nu een nieuw en volwassener persoon bent. Heel veel sterkte Elske.

Jouw verleden heeft duidelijk nog zoveel impact op je leven dat ik je adviseer om er toch echt wat aan te doen. Je kunt het verleden niet herschrijven, maar je kunt er wel voor zorgen dat je je nu en in de toekomst beter voelt. Zoek een pro om je hierbij te helpen en kijk dan gaandeweg hoe het ervoor staat. Je kunt dan altijd nog beslissen of je je collega wilt spreken hierover of dat je weggaat. Realiseer je wel dat zolang je dit niet oplost, het altijd je leven zal beinvloeden.

Zijn er trouwens geen praatgroepen ofzo voor mensen die gepest zijn? Ik heb en ben zelf nooit gepest, maar ken wel mensen die gepest zijn en wat me opvalt is dat ze zich er allemaal voor schamen, alsof zij er iets aan konden doen.

Neem het heft in eigen hand, je bent veel sterker dan vroeger, doe er iets aan.

Ik vind dat je ontzettend zeurt. Ik weet het, dat is totaal niet aardig in dit topic en gezien je reacties zal je dat opvatten als "zie je wel, weer iemand tegen me". En dat klopt ook eigenlijk wel.



Ik weet niet hoe ik het ardiger moet zeggen, als ik dat kon zou ik het wel proberen, omdat ik het ergens ook wel zielig voor je vind, maar man oh man, wat snap ik goed dat mensen die zo in het leven staan gepest worden of buitengesloten worden.



En voor de goede orde: ik heb nooit in mijn leven iemand gepest en ben zelf ook nooit gepest. Dat werd wel geprobeerd, maar pesten is volgens mij niets anders dan een soort territoriumpje pissen, een soort krachtmeting om te zien wat je aan mensen hebt.



De een reageert erop door iets gevats terug te zeggen, of het te negeren en gewoon door te gaan waar hij of zij mee bezig is, de ander reageert zoals jij, en houdt daarmee het pesten zelf in stand.



Kom op zeg, je bent neem ik aan al jaren volwassen als je werkt en over kinderen nadenkt, gedraag je dan ook eens volwassen. Alles wat je hier vertelt is een bewuste keuze, een bewuste keuze om een zeurpiet te zijn, jezelf zielig te vinden, te jeremiëren over hoe naar het leven wel niet is. Wake up woman, om je heen hebben mensen kanker, gaan dood, krijgen kinderen die niet gezond zijn, gaan failliet, worden belazerd en weet ik veel wat voor narigheid er in het leven op je pad kan komen. Als gepest op school zijn je enige probleem is, dan ben je een gezegend mens.