Werk & Studie
alle pijlers
oude klasgenoot
zondag 14 september 2008 om 21:12
Hallo,
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zou namelijk wel wraakgevoelens begrijpen. Ik vind wraak nog altijd hoger op de ladder staan dan zwelgen in een pestverleden (ik zou me ervoor schamen).
zaterdag 27 september 2008 om 13:57
[quote]:
Het is wel rotzooi die een ander gemaakt heeft.
Nogmaals, het is rot voor je dat je gepest bent.
En dat vind ik heel erg.
Dat is ook erg, dat je zo erg gepest wordt dat je dagelijks wordt geslagen en uit wordt gelachen. Maar je leven gaat dóór.
Als ik nu zelf die rotzooi had gemaakt is het wat anders.
Daar ga je dus al de mist in eigenlijk in mijn ogen. Tuurlijk, je kiest er niet voor gepest te worden, Maar nogmaals, ik kan het niet vaak genoeg herhalen aangezien jij je ogen ervoor sluit, je kiest er wel voor hoe je hiermee omgaat in je leven. En ja, je moet wel zelf die rotzooi opruimen, niemand anders doet het voor je hoor. Het is tenslotte jouw leven, en wat hadden we ook alweer besproken? Leven is een werkwoord en jij bent de hoofdrol, de regisseur, de schrijver, van je eigen leven. Een gebeurtenis kies je niet, het vervolg daarop WEL.
Maar goed, jullie willen mij hier ook niet hebben, dus dan vertrek ik wel weer.
Alsjeblieft zeg, wentel je nog een keer rond in zelfmedelijden. Echt, het is jouw leven, niet de mijne. Dat jij jezelf ontzettend zielig vindt en dat jij in een hoekje ongelukkig zit te zijn, is NIET mijn probleem maar de jouwe. Ik word er echt niet minder gelukkig van omdat jij toevallig niet gelukkig bent hoor. Jij wordt er echter wel gelukkiger van als je jezelf bij elkaar raapt en gaat beseffen dat het JOUW leven is wat JIJ laat verpesten omdat JIJ weigert anders te gaan denken/ te veranderen/ te dealen met je verleden. Als je geholpen wilt worden, dan lees je wat mensen tegen je zeggen. En anders vertrek je inderdaad maar weer, want iemand die zijn leven niet WIL veranderen... sja... daar kunnen wij ook helemaal niks mee nee. Dat zeg ik niet omdat ' we je niet willen hebben ', maar omdat je gewoon helemaal niks hebt aan iemand die wel problemen wil uitstorten maar geen oplossingen wil zoeken. Daar kun je tegen praten als Brugman, maar er verandert helemaal niks. En daar zit alleen jij mee, wij niet.
Het is wel rotzooi die een ander gemaakt heeft.
Nogmaals, het is rot voor je dat je gepest bent.
En dat vind ik heel erg.
Dat is ook erg, dat je zo erg gepest wordt dat je dagelijks wordt geslagen en uit wordt gelachen. Maar je leven gaat dóór.
Als ik nu zelf die rotzooi had gemaakt is het wat anders.
Daar ga je dus al de mist in eigenlijk in mijn ogen. Tuurlijk, je kiest er niet voor gepest te worden, Maar nogmaals, ik kan het niet vaak genoeg herhalen aangezien jij je ogen ervoor sluit, je kiest er wel voor hoe je hiermee omgaat in je leven. En ja, je moet wel zelf die rotzooi opruimen, niemand anders doet het voor je hoor. Het is tenslotte jouw leven, en wat hadden we ook alweer besproken? Leven is een werkwoord en jij bent de hoofdrol, de regisseur, de schrijver, van je eigen leven. Een gebeurtenis kies je niet, het vervolg daarop WEL.
Maar goed, jullie willen mij hier ook niet hebben, dus dan vertrek ik wel weer.
Alsjeblieft zeg, wentel je nog een keer rond in zelfmedelijden. Echt, het is jouw leven, niet de mijne. Dat jij jezelf ontzettend zielig vindt en dat jij in een hoekje ongelukkig zit te zijn, is NIET mijn probleem maar de jouwe. Ik word er echt niet minder gelukkig van omdat jij toevallig niet gelukkig bent hoor. Jij wordt er echter wel gelukkiger van als je jezelf bij elkaar raapt en gaat beseffen dat het JOUW leven is wat JIJ laat verpesten omdat JIJ weigert anders te gaan denken/ te veranderen/ te dealen met je verleden. Als je geholpen wilt worden, dan lees je wat mensen tegen je zeggen. En anders vertrek je inderdaad maar weer, want iemand die zijn leven niet WIL veranderen... sja... daar kunnen wij ook helemaal niks mee nee. Dat zeg ik niet omdat ' we je niet willen hebben ', maar omdat je gewoon helemaal niks hebt aan iemand die wel problemen wil uitstorten maar geen oplossingen wil zoeken. Daar kun je tegen praten als Brugman, maar er verandert helemaal niks. En daar zit alleen jij mee, wij niet.
zaterdag 27 september 2008 om 13:58
zaterdag 27 september 2008 om 13:59
zaterdag 27 september 2008 om 16:15
Elske, om het over een andere boeg te gooien: misschien is het fijn voor je om eens te komen lezen en schrijven op het topic 'Eert uw vader en uw moeder, het zesde gebod' op de relatie-pijler. Daar gaat het over hoe mensen nu omgaan met het feit dat hun ouders (hoe zeg ik dat vriendelijk) geen lieve ouders voor ze waren. Hoe werkt zo'n slechte start door in je leven, maar vooral: wat doe je eraan om niet bij de pakken neer te zitten en je verder te ontwikkelen?
Je bent van harte welkom. Misschien doe je daar nieuwe inzichten op om ook anders naar je pest-ervaringen op school te kijken.
Je bent van harte welkom. Misschien doe je daar nieuwe inzichten op om ook anders naar je pest-ervaringen op school te kijken.
zaterdag 27 september 2008 om 17:25
Jeetje zeg! Wat zijn er veel reacties bijgekomen de laatste dag!
@ Elske: Zoals ik in een eerdere reactie heb geschreven, ben ik vroeger ook gepest. Ik heb er alleen niet meer last van. Soms komen die gevoelens van vroeger weer boven maar ze overheersen mijn leven niet meer. Vroeger fantaseerde ik weleens hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik niet gepest was geweest, maar dat heb ik allang niet meer want mijn leven is zoals het is. Ik kan mijn leven niet opnieuw leven. En zeker nu ik volwassen ben, heb ik veel meer het gevoel dat ik het heft in eigen handen heb.
@ FV: ik moet eerlijk zeggen dat de reactie van jou dat je wel begrijpt waarom mensen vroeger gepest zijn, weerstand bij mij opriep. Ik zie het zelf eerder als op de verkeerde tijd op de verkeerde plek zijn. In sommige groepen pas je en in andere groepen niet. Ik viel in de brugklas buiten de klas omdat ik nog echt een meisje was en nog niet bezig met jongens/uiterlijk en alles waar pubermeisjes zich mee bezighouden. Maar ik snap wel wat je bedoelt, denk dat als je gepest bent op sommige momenten nogal sociaal onhandig kunt reageren of overdreven assertief zoals Elske in haar laatste reacties heeft laten zien.
Elske: heel veel sterkte toegewenst en doe iets met de adviezen die je krijgt. Ze zijn bedoeld om je te helpen.
@ Elske: Zoals ik in een eerdere reactie heb geschreven, ben ik vroeger ook gepest. Ik heb er alleen niet meer last van. Soms komen die gevoelens van vroeger weer boven maar ze overheersen mijn leven niet meer. Vroeger fantaseerde ik weleens hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik niet gepest was geweest, maar dat heb ik allang niet meer want mijn leven is zoals het is. Ik kan mijn leven niet opnieuw leven. En zeker nu ik volwassen ben, heb ik veel meer het gevoel dat ik het heft in eigen handen heb.
@ FV: ik moet eerlijk zeggen dat de reactie van jou dat je wel begrijpt waarom mensen vroeger gepest zijn, weerstand bij mij opriep. Ik zie het zelf eerder als op de verkeerde tijd op de verkeerde plek zijn. In sommige groepen pas je en in andere groepen niet. Ik viel in de brugklas buiten de klas omdat ik nog echt een meisje was en nog niet bezig met jongens/uiterlijk en alles waar pubermeisjes zich mee bezighouden. Maar ik snap wel wat je bedoelt, denk dat als je gepest bent op sommige momenten nogal sociaal onhandig kunt reageren of overdreven assertief zoals Elske in haar laatste reacties heeft laten zien.
Elske: heel veel sterkte toegewenst en doe iets met de adviezen die je krijgt. Ze zijn bedoeld om je te helpen.
zaterdag 27 september 2008 om 19:12
Elske, ik heb het gevoel dat je vooral erkénning wilt van wat je is aangedaan. Alle goede adviezen lijk je in de wind te slaan en tegelijkertijd lijk je heel hard te roepen: "Kijk naar mij, kijk naar wat mij is aangedaan!!!!".
En weet je? Ik vind het afschuwelijk wat jou is aangedaan. En als ik lees dat jouw moeder dingen zegt als: "ik heb je gemaakt en ik kan je ook weer breken", dan breekt mijn moederhart. Ik geloof absoluut dat een pestverleden zijn sporen nalaat in een volwassen leven en daarbij vind ik dat er absoluut geen enkel, maar dan ook geen enkel excuus is om iemand te treiteren.
Maar.
Toch vind ik dat de adviezen hier, op dit topic, enorm goed zijn. Lees het nou eens goed, en laat die drang om erkenning even voor wat-ie is. Die erkenning gaat je namelijk ook niet genezen, hoor. Ja, het is troep die een ander veroorzaakt heeft, so what? Je zult de rommel zélf moeten opruimen, die pesters van vroeger gaan dat heus niet doen, hoor.
Ik zag het iemand al eerder schrijven: je geeft die pesters veel te veel macht over je, door de dingen die in je huidige leven niet goed gaan, af te schuiven op je verleden. Ga ermee aan het werk.
En weet je? Ik vind het afschuwelijk wat jou is aangedaan. En als ik lees dat jouw moeder dingen zegt als: "ik heb je gemaakt en ik kan je ook weer breken", dan breekt mijn moederhart. Ik geloof absoluut dat een pestverleden zijn sporen nalaat in een volwassen leven en daarbij vind ik dat er absoluut geen enkel, maar dan ook geen enkel excuus is om iemand te treiteren.
Maar.
Toch vind ik dat de adviezen hier, op dit topic, enorm goed zijn. Lees het nou eens goed, en laat die drang om erkenning even voor wat-ie is. Die erkenning gaat je namelijk ook niet genezen, hoor. Ja, het is troep die een ander veroorzaakt heeft, so what? Je zult de rommel zélf moeten opruimen, die pesters van vroeger gaan dat heus niet doen, hoor.
Ik zag het iemand al eerder schrijven: je geeft die pesters veel te veel macht over je, door de dingen die in je huidige leven niet goed gaan, af te schuiven op je verleden. Ga ermee aan het werk.
.
zondag 28 september 2008 om 19:15
Deze laatste reactie is voor mij de druppel. In de tijd dat ik op school zat heb ik vaak hulp gezocht. Altijd kreeg ik te horen dat het mijn eigen schuld was. Alle mensen die mij zo hebben laten zakken hebben daarmee mijn zelfvertrouwen kapot gemaakt. Altijd heb ik kutopmerkingen naar mijn hoofd gekregen, onbegrip vooral, altijd moest ik het maar alleen opknappen. Altijd was ik degene die moest veranderen. Want ik was slachtoffer, want ik was er zelf de oorzaak van. Wat ik vooral niet moest doen was mezelf zijn. Nooit heb ik iemand gehad waarbij ik mijn verhaal kwijt kon. Er was niemand die naar mij luisterde.Iedereen mocht mij maar schoppen, slaan, uitlachen en uitschelden, buitensluiten enz. Nu 20 jaar later zit ik er nog steeds mee. Het enige wat ik wil is iemand die nu eens naar mij luistert, die me niet veroordeelt. Iets wat mensen hier wel doen. Jullie kennen mij niet eens. Weer moet ik weer horen dat ik niks doen, dat ik niks gedaan heb, terwijl ik al heel wat dingen overwonnen heb. Weer moet ik horen dat ik me opstel als een slachtoffer. De laatste opmerking dat ik dom ben is de druppel. Denk eens na voordat je zoiets zegt.
Als ik al geen slecht zelfbeeld heb, heb ik het nu wel. Bedankt mensen. Mij zie je hier nooit meer.
Als ik al geen slecht zelfbeeld heb, heb ik het nu wel. Bedankt mensen. Mij zie je hier nooit meer.
zondag 28 september 2008 om 19:20
Heb jij al die andere zinvolle reacties niet gelezen Elske? Waarom focus je nu op die rotopmerking van mormeltje (waar je inderdaad helemaal niets mee kan) en niet op alle zinnige tips en aanmoedigingen om je leven in eigen hand te nemen?
Edit: ik zie nu dat mormeltje haar bericht ingrijpend heeft gewijzigd, ik heb geen idee wat er eerst stond....misschien wel iets heel zinnigs. Sorry mormeltje.
Edit: ik zie nu dat mormeltje haar bericht ingrijpend heeft gewijzigd, ik heb geen idee wat er eerst stond....misschien wel iets heel zinnigs. Sorry mormeltje.
Wees blij!
zondag 28 september 2008 om 20:12
Op dit moment ben je hard op weg om iets wat je dierbaar is -je werk- weg te gooien omdat je je ingehaald voelt door je verleden.
Als mede-onzekere kan ik je vertellen dat het de moeite waard is om te kijken naar de dingen die je wél goed kan. En misschien erkennen dat je om hulp mag vragen als iets moeilijk gaat, dat je niet alles helemaal in je remi hoeft te kunnen doen.
Ik had overigens collega's die me in die zin wijzer maakten.
Wat betreft je collega zou ik je aanraden om die in elk geval eens aan te spreken. Hoeft nergens over te gaan -en is hier eerder ook al als tip gegeven- Hoe gaat het nu met je, wat heb je gedaan sinds je van school af bent.
In jouw hoofd is het nu een enorm monster, als je met hem praat blijkt hij misschien in het hier en nu een heel schappelijke kerel te zijn waar je prima mee door één deur kan.
En jij zegt dat er 25 of 40 mensen tegen je waren, maar dat is mogelijk eerder een verwrongen waarneming van je dan de werkelijkheid. In een klas zitten altijd zát kinderen die niet meedoen aan het groepsgewoel of die zich alleen met hun eigen vriendjes/vriendinnetjes bemoeien. Als je echt singled out was dan moet je wel een enorm lulletje rozewater geweest zijn -en zou je dat nu nog steeds zijn- En dan nog: de meeste zullen dan 'alleen maar' niet jouw vriendje zijn, actief meepesten is een stapje verder.
Wat let je trouwens om wél te ontploffen tegen die collega? Niet professioneel, maar misschien doet een eenmalige uitbarsting minder schade aan je carriere dan mogelijk jarenlang ziekmelden etc.
Als mede-onzekere kan ik je vertellen dat het de moeite waard is om te kijken naar de dingen die je wél goed kan. En misschien erkennen dat je om hulp mag vragen als iets moeilijk gaat, dat je niet alles helemaal in je remi hoeft te kunnen doen.
Ik had overigens collega's die me in die zin wijzer maakten.
Wat betreft je collega zou ik je aanraden om die in elk geval eens aan te spreken. Hoeft nergens over te gaan -en is hier eerder ook al als tip gegeven- Hoe gaat het nu met je, wat heb je gedaan sinds je van school af bent.
In jouw hoofd is het nu een enorm monster, als je met hem praat blijkt hij misschien in het hier en nu een heel schappelijke kerel te zijn waar je prima mee door één deur kan.
En jij zegt dat er 25 of 40 mensen tegen je waren, maar dat is mogelijk eerder een verwrongen waarneming van je dan de werkelijkheid. In een klas zitten altijd zát kinderen die niet meedoen aan het groepsgewoel of die zich alleen met hun eigen vriendjes/vriendinnetjes bemoeien. Als je echt singled out was dan moet je wel een enorm lulletje rozewater geweest zijn -en zou je dat nu nog steeds zijn- En dan nog: de meeste zullen dan 'alleen maar' niet jouw vriendje zijn, actief meepesten is een stapje verder.
Wat let je trouwens om wél te ontploffen tegen die collega? Niet professioneel, maar misschien doet een eenmalige uitbarsting minder schade aan je carriere dan mogelijk jarenlang ziekmelden etc.
zondag 28 september 2008 om 21:24
Jammer dat je het zo negatief opvat. Heel veel berichten hier zijn met goede intenties geschreven waarin mensen proberen tot je door te dringen en te kijken hoe ze je kunnen helpen. Laat je niet ontmoedigen door de negatieve reacties, dat is toch zonde?
Maar misschien is een forum ook niet de juiste manier voor jou om je verhaal te vertellen. Woorden kunnen al snel verkeerd opgevat worden (van beide kanten uit) en als je wat kwetsbaar bent komt het hard aan. Ik hoop dat je in het dagelijks leven de hulp kunt vinden die je nodig hebt. Sterkte.
zondag 28 september 2008 om 22:06
Elske,
Hopelijk ben je hier nog. Nu begint het pas! Zie je dat je aan het vechten bent hier op het forum? Misschien kan je dat beschouwen als relatief onschadelijk oefenen voor het vechten in real life? De wereld is niet alleen maar lief voor jou, hoezeer je dat vast ook verdient.
Ok, nu dan waarvoor ik eigenlijk post: ik heb een paar tips voor je. Doe ermee wat je wilt.
1. www.imet.nl
Lees alsjeblieft eens wat op de site van dit behandelinstituut. Ze richten zich o.a. op mensen met eetstoornissen, maar ook op identiteitsproblemen. In hun visie wordt gekeken naar veroorzakers en instandhouders van de problematiek, in plaats van in schuldigen en slachtoffers. De therapie die onder andere wordt toegepast heet "stil luisteren":
De behandeling onderscheidt zich ook door het zeer vergaande luisteren van de behandelaar naar de persoon en diens betrokken omgeving. ‘Stil luisteren’ noemen we dat. ‘Stil luisteren’ betekent dat het eigen systeem van normen, waarden en criteria van de behandelaar heel ver op de achtergrond blijft. Vanuit die volledig open benadering kan de behandelaar de oplossingen voor de problemen uit de cliënt zelf naar voren halen en deze problemen ook weer langs het eigen systeem van de persoon helpen oplossen.
Zou dat iets voor jou kunnen zijn?
2. Zoek op je werk een maatje, iemand die je in vertrouwen neemt over je gevoelens en waar die vandaan komen. Wees er zeker van dat deze persoon dit niet met anderen bespreekt. Anders kun je er donder op zeggen dat je reacties krijgt zoals hierboven. Het maatjessysteem is gebruikelijk op scholen om kinderen die sociaal zwakker staan (om wat voor reden dan ook) een beetje steun te geven van een 'peer'. Het kan volgens mij ook in werkkringen prima werken. Je kunt je maatje dus in vertrouwen nemen, maar het is vooral ook de bedoeling dat je maatje jou practisch ondersteunt. Misschien kun je samen contact leggen met die ene collega? Of kan je maatje zorgen dat je (oog)contact met haar houdt op lastige momenten, zoals vergaderingen of lunchpauzes? Ken je zo iemand, denk je?
Ik heb misschien wel meer ideeen. Als je wilt, denk ik met je mee. Denk alsjeblieft niet dat jij niet te helpen bent, dat het hopeloos is. (Want is dat niet stiekem je gedachte, waardoor je de neiging hebt anderen te beschuldigen jou niet te willen geloven/erkennen?)
Hopelijk ben je hier nog. Nu begint het pas! Zie je dat je aan het vechten bent hier op het forum? Misschien kan je dat beschouwen als relatief onschadelijk oefenen voor het vechten in real life? De wereld is niet alleen maar lief voor jou, hoezeer je dat vast ook verdient.
Ok, nu dan waarvoor ik eigenlijk post: ik heb een paar tips voor je. Doe ermee wat je wilt.
1. www.imet.nl
Lees alsjeblieft eens wat op de site van dit behandelinstituut. Ze richten zich o.a. op mensen met eetstoornissen, maar ook op identiteitsproblemen. In hun visie wordt gekeken naar veroorzakers en instandhouders van de problematiek, in plaats van in schuldigen en slachtoffers. De therapie die onder andere wordt toegepast heet "stil luisteren":
De behandeling onderscheidt zich ook door het zeer vergaande luisteren van de behandelaar naar de persoon en diens betrokken omgeving. ‘Stil luisteren’ noemen we dat. ‘Stil luisteren’ betekent dat het eigen systeem van normen, waarden en criteria van de behandelaar heel ver op de achtergrond blijft. Vanuit die volledig open benadering kan de behandelaar de oplossingen voor de problemen uit de cliënt zelf naar voren halen en deze problemen ook weer langs het eigen systeem van de persoon helpen oplossen.
Zou dat iets voor jou kunnen zijn?
2. Zoek op je werk een maatje, iemand die je in vertrouwen neemt over je gevoelens en waar die vandaan komen. Wees er zeker van dat deze persoon dit niet met anderen bespreekt. Anders kun je er donder op zeggen dat je reacties krijgt zoals hierboven. Het maatjessysteem is gebruikelijk op scholen om kinderen die sociaal zwakker staan (om wat voor reden dan ook) een beetje steun te geven van een 'peer'. Het kan volgens mij ook in werkkringen prima werken. Je kunt je maatje dus in vertrouwen nemen, maar het is vooral ook de bedoeling dat je maatje jou practisch ondersteunt. Misschien kun je samen contact leggen met die ene collega? Of kan je maatje zorgen dat je (oog)contact met haar houdt op lastige momenten, zoals vergaderingen of lunchpauzes? Ken je zo iemand, denk je?
Ik heb misschien wel meer ideeen. Als je wilt, denk ik met je mee. Denk alsjeblieft niet dat jij niet te helpen bent, dat het hopeloos is. (Want is dat niet stiekem je gedachte, waardoor je de neiging hebt anderen te beschuldigen jou niet te willen geloven/erkennen?)
anoniem_51420 wijzigde dit bericht op 28-09-2008 22:08
Reden: Twee woordjes veranderd... 99.6245...%????
Reden: Twee woordjes veranderd... 99.6245...%????
% gewijzigd
zondag 28 september 2008 om 22:34
Kom op Elske, niet opgeven nu. Je bent boos en dat is je goed recht. Je komt eindelijk voor jezelf op, je laat je niet meer kwetsen.
Maar loop niet weg omdat je denkt niet gewenst te zijn. Probeer de reacties die je niet bevallen naast je neer te leggen en richt je op de reacties waar je wel wat mee kunt. En er zitten hele goede tussen, waar je echt wat aan kunt hebben.
Sterkte op je werk. Laat het niet escaleren. Een praatje maken met de 'meeloper', zoals Mamzelle suggereerde, kan je inderdaad helpen om weer tot rust te komen, je doen beseffen dat 'nu' niet meer 'toen' is. Dat je een ander persoon bent in een andere situatie, en hij ook. Dat je niet meer het slachtoffer bent.
Maar loop niet weg omdat je denkt niet gewenst te zijn. Probeer de reacties die je niet bevallen naast je neer te leggen en richt je op de reacties waar je wel wat mee kunt. En er zitten hele goede tussen, waar je echt wat aan kunt hebben.
Sterkte op je werk. Laat het niet escaleren. Een praatje maken met de 'meeloper', zoals Mamzelle suggereerde, kan je inderdaad helpen om weer tot rust te komen, je doen beseffen dat 'nu' niet meer 'toen' is. Dat je een ander persoon bent in een andere situatie, en hij ook. Dat je niet meer het slachtoffer bent.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
zondag 28 september 2008 om 23:47
In essentie snap ik de reacties van een aantal forummers (die Elske tegen de borst stuitten) wel. Tuurlijk zit een deel van hoe "groot" je het pesten maakt in jezelf. Ik vind echter de toon en manier waarop dat wordt gebracht niet gepast richting TO. ZIJ heeft het er moeilijk mee, ik vind het nogal denigrerend om dat dan als "gezeur" af te doen.
Inhoudelijk kan ik er weinig zinvols aan toevoegen. Ik hoop dat je - in overleg met huisarts en andere hulpverleners - een manier vindt om je verleden een plek te geven. Een plek die bij jou past. En waar jij goed mee om kunt gaan, Elske.
Inhoudelijk kan ik er weinig zinvols aan toevoegen. Ik hoop dat je - in overleg met huisarts en andere hulpverleners - een manier vindt om je verleden een plek te geven. Een plek die bij jou past. En waar jij goed mee om kunt gaan, Elske.
maandag 29 september 2008 om 09:40
Ja is ook dom van mij,had het duidelijker moeten formuleren,en ik snap wel dat zij dat denkt,een goede vriendin van mij is ook jarenlang stelselmatig getreiterd en gepest en schiet ook direct in de verdediging terwijl je er niets mee bedoelt,maar ze werkt er aan,al duurt het lang want dit zit vaak zo diep,kan je je niet voorstellen...
maandag 29 september 2008 om 09:54
Ik denk dat niemand hier beweert dat dit soort dingen snel helemaal over zijn. (Wanneer is iets 'helemaal over?') Waar wel veel mensen, inclusief ik, haar op willen wijzen is dat het wel haar eigen leven is en dat zíj stappen moet ondernemen als ze gelukkiger wil worden dan ze nu is. Door jezelf zielig te blijven vinden wordt je echt niet gelukkig, sterker nog, je gevoelens worden dan áltijd weer bevestigd omdat je uit alles wel weer een afwijzing / buitensluiting kunt halen. Er zijn maar weinig mensen die tijden achtereen naar hetzelfde verhaal kunnen luisteren als ze daarin geen vooruitgang zien. En er is helemaal níemand die zegt 'lieve schat, ik ruim je rommel wel op'. Want dat kán een ander niet doen.
Dus, nogmaals, het is echt rot dat Elske zo gepest is en het is begrijpelijk dat dit doorwerkt in haar leven. Maar door maar in dat dal van zelfmedelijden en ongelukkig zijn te blíjven hangen, krijgt ze echt geen leuker leven...
Dus, nogmaals, het is echt rot dat Elske zo gepest is en het is begrijpelijk dat dit doorwerkt in haar leven. Maar door maar in dat dal van zelfmedelijden en ongelukkig zijn te blíjven hangen, krijgt ze echt geen leuker leven...
maandag 29 september 2008 om 11:25
Eens met Xantippe. Als je als kind ook thuis vijandigheid vindt, wat is dan je basis? Een kind kan zichzelf nu eenmaal niet opvoeden (daar is zo'n leuke reclame over, momenteel). Waar moest ze de tools vandaan halen?
Ik denk dat als je geen basis hebt, het pesten harder aankomt en schadelijker kan zijn dan wanneer je in ieder geval de wetenschap hebt dat je ouders er voor je zijn.
Het valt me op dat mensen die vfoeger veel positieve bevestiging van hun ouders kregen als volwassenen vele malen sterker in het leven staan. Dat wil niet zeggen dat als je dat niet hebt gehad je de rest van je leven moet zwelgen in zelfmedelijden, maar je kunt het niet bagatelliseren.
Wat de werksituatie betreft zou ik de confrontatie wél aangaan.
