Werk & Studie
alle pijlers
oude klasgenoot
zondag 14 september 2008 om 21:12
Hallo,
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
zaterdag 27 september 2008 om 11:51
Ik ben niet gepest, maar denk je trouwens dat ik als kind nooit vervelende dingen heb meegemaakt. Ja, papier op mijn boterhammen doen, kaugom in mijn haar plakken, spullen verstoppen....
Ach.. kinderen zijn hard en doen vaak onaardige dingen.
Als ik was gaan huilen dan had ik waarschijnlijk het gedrag van anderen gestimuleert. Ik zei gewoon wat voor kutstreek ik iets vond en een week later was ik weer vrienden met iemand.
Ach.. kinderen zijn hard en doen vaak onaardige dingen.
Als ik was gaan huilen dan had ik waarschijnlijk het gedrag van anderen gestimuleert. Ik zei gewoon wat voor kutstreek ik iets vond en een week later was ik weer vrienden met iemand.
zaterdag 27 september 2008 om 11:52
Ja, het is meestal een wisselwerking. Ik werd niet gepest omdat ik een grote smoel had (wel vanbinnen retebang), maar ik had alle ingredienten om getreiterd te worden: lang, mager, puisten, vettig lang haar, grote neus, beste van de klas...Maar door gewoon van me af te bekken lieten ze met rust, en was ik zelfs populair. Niemand heeft het recht om te pesten, maar hell, het zijn kinderen, die doen dat. Als volwassenen dat doen, dan zit er iets mis ja. Maar kinderen? Gewoon terrein afbakenen, beginnen zodat ze zelf niet de lul zijn, enz. Ik vind al die analyses van pesters ook onzin. Ze zouden zelf onzeker zijn, uit een kutfamilie komen, und so weiter. 't Is gewoon menselijk gedrag. Gaat vanzelf over.
zaterdag 27 september 2008 om 11:54
Dan snapt iemand het niet. Stel. Who cares. Het gaat om jouw leven, en je moet niet wachten op het moment dat iedereen door heeft hoe moeilijk het voor jou is geweest. Ik ben bang dat je dan een hele lange adem moet hebben en je er uiteindelijk nog niets mee opschiet.
Je moet ik echt stoppen met het zoeken naar begrip en het heft in eigen handen nemen. Niet wachten totdat iedereen meeleeft maar je eigen leven gaan leiden zoals jij het wilt.
zaterdag 27 september 2008 om 11:54
Hier zullen we het echt niet over eens worden. Ik heb toevallig laatst weer een stagiair gehad die ook vertelde op school altijd gepest te zijn. En heel gek, ook bij ons op het werk had binnen no time iedereen een takkehekel aan hem en werd hij door een aantal van mijn collega's ook regelmatig enigszins afgezeken. Ik zelf kon hem wel redelijk hebben, maar het verbaasde mij niet dat ie het voor elkaar kreeg iedereen het bloed onder de nagels vandaan te halen.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 27 september 2008 om 11:55
Dat hoeft helemaal niet zo te zijn hoor. Ik ben een heel jaar lang lastiggevallen en ik ben juist extravert. En de stille mensen werden bij ons juist aangepakt. Extraverte mensen werden niet gepest.
En verreweg de meeste mensen kunnen heel goed met problemen uit hun jeugd omgaan. Dat jij dat niet kunt, is geen maatstaf voor de rest.
zaterdag 27 september 2008 om 11:56
het wordt weer een discussie over wel of niet slachtofferrol blijven zitten. Ik heb daar niet zo'n behoefte meer aan. Sommige mensen komen beter uit een pestverleden dan een ander. Sommige mensen krijgen ook meer liefde/begrip of hulp dan een ander wat hun beter helpt bij het verwerken van iets. Ik heb zelf een moeder die altijd zei dat ze me liever niet had gehad en ze me had gemaakt en ook weer zou breken, dat soort dingen. Ik denk dat dit mijn zelfvertrouwen nog eens extra heeft gebroken naast de manier waarop ik op school behandeld werd.
Noem me een slachtoffer of niet, moet je zelf weten. Ik ben iemand die het nog steeds erg veel last heeft ervan ondanks alle dingen die ik al wel bereikt heb. (relatie, huis, werk, vrienden) Om met iemand te werken die je nog zoveel emoties losmaakt om iets wat je nog altijd heel veel pijn doet is heel moeilijk.De een gaat er beter mee om dan de ander. Ik kan er op dit moment niet mee omgaan. Hoop dat ik de toekomst wel te kunnen, maar nu zie ik het gewoon niet zo zitten.
Daar laat ik het nu maar even bij.
Noem me een slachtoffer of niet, moet je zelf weten. Ik ben iemand die het nog steeds erg veel last heeft ervan ondanks alle dingen die ik al wel bereikt heb. (relatie, huis, werk, vrienden) Om met iemand te werken die je nog zoveel emoties losmaakt om iets wat je nog altijd heel veel pijn doet is heel moeilijk.De een gaat er beter mee om dan de ander. Ik kan er op dit moment niet mee omgaan. Hoop dat ik de toekomst wel te kunnen, maar nu zie ik het gewoon niet zo zitten.
Daar laat ik het nu maar even bij.
zaterdag 27 september 2008 om 11:58
Elske, wat wil je eigenlijk van ons horen:
Meid, wat vreselijk dat jij zo erg gepest bent. Je hele leven is erdoor verpest en je zult psychisch altijd grote problemen hebben. Ik zou een andere baan zoeken en je de komende tijd ziek melden, want als je steeds met die jongen geconfronteerd wordt dan zul je je alleen nog maar ellendiger moeten voelen.
Huil maar lekker uit op je werk, mensen snappen dat jou leven er helemaal door kapot gemaakt is. Je kunt er niets aan doen! Niemand zal snappen waarom juist "jij" gepest werd, het overkwam je gewoon. Kom maar bij me uithuilen...
Meid, wat vreselijk dat jij zo erg gepest bent. Je hele leven is erdoor verpest en je zult psychisch altijd grote problemen hebben. Ik zou een andere baan zoeken en je de komende tijd ziek melden, want als je steeds met die jongen geconfronteerd wordt dan zul je je alleen nog maar ellendiger moeten voelen.
Huil maar lekker uit op je werk, mensen snappen dat jou leven er helemaal door kapot gemaakt is. Je kunt er niets aan doen! Niemand zal snappen waarom juist "jij" gepest werd, het overkwam je gewoon. Kom maar bij me uithuilen...
zaterdag 27 september 2008 om 11:59
FV zegt het dan een stukje harder, maar de boodschap is niet nieuw, Elske. Lullig gezegd; elke discussie over pesten komt daar op uit. En niet enkel door 'jij snapt niet wat ik voel want nooit meegemaakt'. of 'jij hebt zelf gepest' maar ook door anderen die ooit gepest zijn. Gekke ik hoor, maar dan ga ik voor mezelf toch stiekempjes even na of men niet heel misschien ergens in de verte een heel klein puntje van gelijk kunnen hebben.
Terecht of niet, je roept veel wrevel op bij mensen. Ik begrijp waar je vandaan komt, maar ook bij mij roep je die wrevel op. Godkolere onhandig als je het mij vraagt. Het stoot mensen af en trekt negatieve ervaringen aan. Je kruipt dan alleen maar dieper in het zwarte negatieve cirkeltje. Uitbreken is de enige andere optie.
Je kunt je als volwassene domweg niet blijven beroepen op 'zij hebben mij dit aangedaan' en daar in blijven zwelgen. Ja het kan heel best natuurlijk
alleen zul je daar dan wel de veelal negatieve reacties vanuit anderen in de maatschappij op krijgen. Echt, pesten is niet leuk. Maar om eerlijk te zijn? Zoveel mensen krijgen zoveel shit over hun heen. En dan laat ik 'domme pech' en 'toeval' even buiten beschouwing en kijken we puur naar wat jij ook doet; ZIJ doen/deden mij dit aan. Wat te denken van al die mensen die geschaadt zijn door anderen? Emotioneel, lichamelijk, noem het maar op. Geliefden die geweld is aan gedaan door anderen. En toch. Toch bestaat er ook voor die mensen meer dan alleen 'wat mij is aangedaan'. De succesfactor? De situatie zelf in handen nemen en verder leven. Niet elke situatie in het leven kunnen we zelf bepalen, maar hoe we er mee om gaan wél.
Misschien gekke ik hoor, maar persoonlijk liever 10.000 keer geprobeerd en gefaald dan na poging 253 opgeven. Opgeven was voor mij domweg geen optie omdat het gelijk staat aan eigen levensgeluk beperken. En weet je wat? Mijn pogingen heb ik niet geteld en is denk ik ook wel verstandig. Het enige dat telt is het resultaat en die is voor zichzelf sprekend; leuk kunnen functioneren zonder angst of het verleden te laten regeren.
Ik had met alle liefde nog weer wat meer persoonlijke gedachten en ervaringen uit de mouw geschud. Alleen krijg ik ook nu weer het gevoel dat het nog geen nut zal hebben. Dat het bij jou eerder over zal komen als negatief gedrag, beschuldigen en meer van diens. Heb ik het echter mis? Dan kom ik daar graag op terug. Zoals wel meer getoond.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Terecht of niet, je roept veel wrevel op bij mensen. Ik begrijp waar je vandaan komt, maar ook bij mij roep je die wrevel op. Godkolere onhandig als je het mij vraagt. Het stoot mensen af en trekt negatieve ervaringen aan. Je kruipt dan alleen maar dieper in het zwarte negatieve cirkeltje. Uitbreken is de enige andere optie.
Je kunt je als volwassene domweg niet blijven beroepen op 'zij hebben mij dit aangedaan' en daar in blijven zwelgen. Ja het kan heel best natuurlijk
alleen zul je daar dan wel de veelal negatieve reacties vanuit anderen in de maatschappij op krijgen. Echt, pesten is niet leuk. Maar om eerlijk te zijn? Zoveel mensen krijgen zoveel shit over hun heen. En dan laat ik 'domme pech' en 'toeval' even buiten beschouwing en kijken we puur naar wat jij ook doet; ZIJ doen/deden mij dit aan. Wat te denken van al die mensen die geschaadt zijn door anderen? Emotioneel, lichamelijk, noem het maar op. Geliefden die geweld is aan gedaan door anderen. En toch. Toch bestaat er ook voor die mensen meer dan alleen 'wat mij is aangedaan'. De succesfactor? De situatie zelf in handen nemen en verder leven. Niet elke situatie in het leven kunnen we zelf bepalen, maar hoe we er mee om gaan wél. Misschien gekke ik hoor, maar persoonlijk liever 10.000 keer geprobeerd en gefaald dan na poging 253 opgeven. Opgeven was voor mij domweg geen optie omdat het gelijk staat aan eigen levensgeluk beperken. En weet je wat? Mijn pogingen heb ik niet geteld en is denk ik ook wel verstandig.
Het enige dat telt is het resultaat en die is voor zichzelf sprekend; leuk kunnen functioneren zonder angst of het verleden te laten regeren.Ik had met alle liefde nog weer wat meer persoonlijke gedachten en ervaringen uit de mouw geschud. Alleen krijg ik ook nu weer het gevoel dat het nog geen nut zal hebben. Dat het bij jou eerder over zal komen als negatief gedrag, beschuldigen en meer van diens. Heb ik het echter mis? Dan kom ik daar graag op terug. Zoals wel meer getoond.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 27 september 2008 om 12:02
zaterdag 27 september 2008 om 12:07
Heel eerlijk? ARGH! Zo, das er uit.
Soms moet je even stoom afblazen.Wat maakt dat jij een slachtoffer bent? Jij. Wat maakt dat de term slachtoffergedrag tig keer over het scherm gaat? Jij. Wees gerust; je bent niet uniek. Die term vliegt met enige regelmaat over het forum als mensen roepen 'ik heb een probleem en wil het niet hebben' terwijl er forummers zijn die zien dat die persoon wellicht ietsjes meer verantwoordelijkheid voor het eigen leven en geluk op zich zou kunnen nemen.
Hoe komt men daar bij? Omdat je nogal veel vervalt in 'ja maar zij deden............'. Ja maar, ja maar, ja maar, zij, zij, zij, zij. Denk je eens in. Dat iemand zo overkomt. Das toch hoogst frustrerend en iets waarbij je vroeg of laat denkt; ja hállo? Of anders gezegd; het voorbeeld dat in het verleden ook wel eens is gebruikt over aangereden worden en zitten wegkwijnen achter de geraniums (want tja, niet mijn schuld dat het gebeurd is) of stinkende best doen om te revalideren.
Anderen hadden het zoveel beter omdat zij het wel hebben gered? Ja inderdaad. Ehm. Denk je dat nu wérkelijk of is dat een veiligere gedachte? Denk je het écht of is het eigenlijk een manier van uithalen omdat je je daartoe geroepen voelt?
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 27 september 2008 om 12:18
Volgens mij is DIT de kern van je probleem en is de fixatie op je pestverleden een soort van onbewust excuus om niet op het diepere probleem, namelijk een geestelijk mishandelende moeder, in te hoeven gaan.
Tevens lijkt het me goed mogelijk dat door de wankele basis die je van je moeder hebt meegekregen (je had er beter niet kunnen zijn), je in de buitenwereld onbewust een bevestiging zoekt en hé, die voel je gevonden te hebben in 25 én 40 mensen. En dus richt je je op 65 mensen in plaats van die éne waar het eigenlijk allemaal om draait: je moeder.
Sterkte, Elske, ik moet zo werken, dus kan niet verder reageren vandaag, maar hou je taai (sprak een oud-beugeltje/brilletje/snel huilertje dusch een gepeste) en zoek hulp.
Leiolepis ngovantrii: mannetjes zijn ook niet nodig omdat de dames zichzelf klonen!
zaterdag 27 september 2008 om 12:19
Ik vind je uitspraken aanmatigend in de richting van andere mensen die gepest zijn en die hun leven wél hebben opgepakt. Denk je nou werkelijk dat het herstel hen is komen aanwaaien? Dat het toeval was? Dat zij zijn hersteld doordat zij toevallig meer steun hadden? Ik kan je één ding verzekeren: ze hebben ervoor gewerkt. Net als alle andere mensen die vervelende ervaringen hebben meegemaakt en er bovenop zijn gekomen. Trek daar je conclusies uit.
zaterdag 27 september 2008 om 12:29
Om Loesje er eens bij te pakken:
Leven is een werkwoord.
Wat ik wil zeggen, het leven is niet iets wat je overkómt. Jij bent het onderwerp van jóuw leven. Het is jóuw leven, jíj leeft. Anderen leven niet voor jou, anderen bepalen jouw leven niet. Jíj bepaalt je leven.
Dat jij gepest bent is rot voor je. En ik kan me voorstellen dat dat af en toe nog ontzettend pijn doet. Maar hóe jij daarmee omgaat, is jóuw keus, want het is jóuw leven en jíj bent het onderwerp. Ik zet er maar accenten bij, ter verduidelijking.
Het spijt me dat ik het ook zeg, maar ik vind ook dat je jezelf ontzettend in een slachtofferrol plaatst. Zolang jij blijft denken dat dingen je overkomen, dat je het slachtoffer bent, zolang blijft je leven kut. Je moet zélf willen veranderen, het heft in éigen hand nemen, en als je dat doet, dan word je gelukkiger.
Niets is makkelijker dan achterover hangen en je ongelukkig blijven voelen, want 'het overkomt je allemaal en je verleden is zo rot.' Zolang jij jezelf ontzettend zielig en ongelukkig voelt en jezelf daar heerlijk in rondwentelt, zal je niet veranderen. Maar het is ook veilig: nu weet je wat je hebt, nu hóef je niet te veranderen. Het is een kéus niet te veranderen en je gewoon maar rot te blijven voelen. Dat is echt stap 1 die je moet maken, dat je je dát realiseert. Waar jij nú staat in je leven is een keus.
Het is niet je keus geweest gepest te worden, het is wel jóuw keus hoe je daarmee omgaat. Ik heb een simpele filosofie: mensen mogen miepen, als ze bereid zijn te veranderen/ er wat aan te doen/ een oplossing te zoeken. Als mensen blijven miepen en ze willen géén oplossing zoeken, ben ik er snel klaar mee: miep dan niet en accepteer je eigen keus.
Zolang jij denkt dat je 'geen keuzes hebt' en dat 'alles je overkomt', komt het nooit goed met jou. Je zult dan altijd ongelukkig blijven. Als dát je keus is, prima. Maar miep dan ook niet meer. Als je wél gelukkig wilt worden, wordt het tijd eens te léven. Actief, als werkwoord.
Leven is een werkwoord.
Wat ik wil zeggen, het leven is niet iets wat je overkómt. Jij bent het onderwerp van jóuw leven. Het is jóuw leven, jíj leeft. Anderen leven niet voor jou, anderen bepalen jouw leven niet. Jíj bepaalt je leven.
Dat jij gepest bent is rot voor je. En ik kan me voorstellen dat dat af en toe nog ontzettend pijn doet. Maar hóe jij daarmee omgaat, is jóuw keus, want het is jóuw leven en jíj bent het onderwerp. Ik zet er maar accenten bij, ter verduidelijking.
Het spijt me dat ik het ook zeg, maar ik vind ook dat je jezelf ontzettend in een slachtofferrol plaatst. Zolang jij blijft denken dat dingen je overkomen, dat je het slachtoffer bent, zolang blijft je leven kut. Je moet zélf willen veranderen, het heft in éigen hand nemen, en als je dat doet, dan word je gelukkiger.
Niets is makkelijker dan achterover hangen en je ongelukkig blijven voelen, want 'het overkomt je allemaal en je verleden is zo rot.' Zolang jij jezelf ontzettend zielig en ongelukkig voelt en jezelf daar heerlijk in rondwentelt, zal je niet veranderen. Maar het is ook veilig: nu weet je wat je hebt, nu hóef je niet te veranderen. Het is een kéus niet te veranderen en je gewoon maar rot te blijven voelen. Dat is echt stap 1 die je moet maken, dat je je dát realiseert. Waar jij nú staat in je leven is een keus.
Het is niet je keus geweest gepest te worden, het is wel jóuw keus hoe je daarmee omgaat. Ik heb een simpele filosofie: mensen mogen miepen, als ze bereid zijn te veranderen/ er wat aan te doen/ een oplossing te zoeken. Als mensen blijven miepen en ze willen géén oplossing zoeken, ben ik er snel klaar mee: miep dan niet en accepteer je eigen keus.
Zolang jij denkt dat je 'geen keuzes hebt' en dat 'alles je overkomt', komt het nooit goed met jou. Je zult dan altijd ongelukkig blijven. Als dát je keus is, prima. Maar miep dan ook niet meer. Als je wél gelukkig wilt worden, wordt het tijd eens te léven. Actief, als werkwoord.
zaterdag 27 september 2008 om 12:33
Wat jij al jaren doet, is doelbewust níet veranderen. Je blijft je rondwentelen in je zelfmedelijden.
"I'm comfortable feeling miserable, and I never want to change... [...]
No desire to live
No desire to change
No desire to try
Cause it always stays the same"
Desire - life of agony
Het was als púber al mijn eye-opener: zó wil ik mijn leven niet leven, jij wel?
"I'm comfortable feeling miserable, and I never want to change... [...]
No desire to live
No desire to change
No desire to try
Cause it always stays the same"
Desire - life of agony
Het was als púber al mijn eye-opener: zó wil ik mijn leven niet leven, jij wel?
zaterdag 27 september 2008 om 12:33
Nogmaals; ook na het onderuitgaan bij poging 8192
heb je 2 opties; opstaan en opnieuw proberen of blijven zitten/liggen op de grond.
Alhoewel de eerste optie niet altijd even makkelijk of leuk is, is optie 2 een garantie voor blijven in de situatie waar iemand op dat moment in zit. Iemand begint met pogingen om ergens uit te komen. Ergo; in mijn logica zit er dan niets anders op dan toch maar weer op te krabbelen en poging 8193 te doen. Niet meer de 8192 koesteren, maar 8193 uitstippelen.
Of zoals een vriendin ooit zei; "Falen is niet erg, pas als je stopt met falen heb je een probleem". Vond dat ze eigenlijk gelijk als een huis had, hoe strontirritant het soms ook is om te horen.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 27 september 2008 om 12:40
Ik weet niet of je ook maar iets begrijpt van het punt dat ik wil overbrengen, maar bedenk eens zo: stel, je gaat dood. Dat gaat misschien nog lang duren, maar je gaat op den duur dood. Wil je doodgaan en op je sterfbed nog steeds denken 'ik heb een rotleven gehad en da's allemaal de schuld van die eikels', of wil je doodgaan en op je sterfbed nog eens denken 'nou, ondanks de hobbelige en niet zo leuke start, heb ik eigenlijk best een mooi leven gehad - ik heb gelééfd!'
zaterdag 27 september 2008 om 12:45
Goh, iemand op het topic had van de week zo'n mooie uitspraak:
Als je blijft denken zoals je altijd heb gedacht...
Als je blijft doen wat je altijd al hebt gedaan...
Zul je krijgen wat je altijd al kreeg...
Elske, niemand zal zeggen dat het gepest van vroeger niet erg voor je is geweest. Mensen zeggen wel dat JIJ degen bent die toch echt zelf die rotzooi zal moeten opruimen. Dat gaan die pesters echt niet voor je doen hoor en wij kunnen dat ook niet.
Misschien heb je er voor je gevoel al heel veel aan gedaan, maar je doel moet zijn dat je op 1 been een maraton kunt lopen.
Als je blijft denken zoals je altijd heb gedacht...
Als je blijft doen wat je altijd al hebt gedaan...
Zul je krijgen wat je altijd al kreeg...
Elske, niemand zal zeggen dat het gepest van vroeger niet erg voor je is geweest. Mensen zeggen wel dat JIJ degen bent die toch echt zelf die rotzooi zal moeten opruimen. Dat gaan die pesters echt niet voor je doen hoor en wij kunnen dat ook niet.
Misschien heb je er voor je gevoel al heel veel aan gedaan, maar je doel moet zijn dat je op 1 been een maraton kunt lopen.
zaterdag 27 september 2008 om 13:48
Elske, dat is nu precies wat men bedoelt met 'slachtofferrol'. 'Jullie willen mij hier ook niet hebben'. Wat is dat voor gedoe? Mensen proberen alleen met je mee te denken. Wat verwacht je, dat mensen je hier allemaal knuffelen en zeggen: wat rot voor je? Heb je daar iets aan?
Als iemand je iets aan heeft gedaan, dan is dat niet jouw schuld. Wat wel jouw schuld is, is dat je erin blijft zwelgen. Jezus, spuug een keer in die collega z'n koffie ofzo en laat het daarbij, als je per se iets moet doen.
Als iemand je iets aan heeft gedaan, dan is dat niet jouw schuld. Wat wel jouw schuld is, is dat je erin blijft zwelgen. Jezus, spuug een keer in die collega z'n koffie ofzo en laat het daarbij, als je per se iets moet doen.
zaterdag 27 september 2008 om 13:49
Elske, hoe hard het soms ook op je overkomt, sommigen proberen je alleen maar iets duidelijk te maken. Je zet jezelf in een slachtofferrol en daar moet je wat aan doen en dat kun alleen jij. Dat je de dupe bent van de rotzooi die een ander heeft veroorzaakt, is erg, maar dat gebeurt het grootste deel van de bevolking. Open je ogen daar nu eens voor, je bent niet de enige, maar wel de enige die jouw leven kunt veranderen.
Cum non tum age
