oude klasgenoot

Elske, hartstikke fijn voor je, zo'n invoelende reactie! Mijn uitnodiging om eens op het "Eert uw vader en uw moeder"-topic te komen lezen/schrijven staat ook nog steeds, je bent van harte welkom!

Goed Elske, goed dat je met hem bent gaan praten. Je bent geen slachtoffer meer, maar hebt je leven weer in eigen hand.

hoewel ik er niet voor was dat je het gesprek met oud-klasgenoot zou aangaan, ben ik toch blij dat het goed afgelopen is voor je.

Misschien is het zelfs wel goed nu dat je bent geconfronteerd met iemand uit je verleden. Het gesprekje heeft goed uitgepakt en je kunt gaan beginnen na te denken of anderen netzo zullen zijn veranderd/ volwassen zijn geworden. Dan kun je meer in het heden leven.

Elske, ga alsjeblieft in therapie. Je kunt er over heen komen. Je wil toch ook gelukkig worden en je leven niet laten bepalen door je jeugd? Dat is echt zonde! Je hebt vast heel veel te bieden.

@Elske:

Wat goed van je dat je een gesprek met hem hebt gehad! En ook fijn om te horen dat hij zo inlevend heeft gereageerd. Voel je je nu ook beter of wellicht wat meer op je gemak in zijn buurt? Zoals eerder in dit topic naar voren is gekomen, kun je het verleden niet veranderen - hoe zeer ik je dit ook gegund zou hebben. Maar je hebt iemand nu wel laten inzien wat de gevolgen van de pesterijen voor jou hebben betekend en hoewel dit het verleden niet verandert, hoop ik dat het je wel helpt bij de verwerking ervan.

Groeten Kikkerjet

Elske,



Gaaf dat je de confrontatie bent aangegaan en fijn dat je collega zo goed heeft gereageerd. Ik hoop dat je het hier ook bij laat. Je verschillende berichten komen op mij over alsof je het negatieve gevoel "koestert". Ik hoop dat ik me daarin vergis, want daar maak je het jezelf vreselijk moeilijk mee.



Even als spiegel: Heb jij hem ook gevraagd wat het met hem doet dat jij je steeds zo rot voelt als je hem ziet? Voor hem kan dat ook heel goed impact hebben. Hij is zich rotgeschrokken zoals je zegt. Ik hoop voor hem dat hij geen "laag zelfvertrouwen" heeft want anders is het werken met jou voor hem nu wellicht ook niet meer neutraal en moet hij je ook nog steunen bij het verwerken.....



Hoe dan ook sterkte.



WZK

Ok, ik wijzig dit bericht maar met 100% want ik had TO's laatste bericht niet gezien. Goed dat je EINDELIJK iets hebt gedaan.

Hartstikke goed Elske dat je met hem bent gaan praten, ik hoop dat de aanwezigheid van hem nu iets minder confronterend voor je is. Heel veel sterkte met het verwerken van je verleden.

quote:elske schreef op 27 september 2008 @ 11:48:

pesten veroorzaakt bepaald gedrag zoals stil zijn, rustig, sociaal onhandig zijn, iemand niet aankijken enz enz. De meeste kinderen die gepest gedragen zich zo. Dat is een gevolg van langdurig treiteren, geen oorzaak.



Elske, als gedrag en gevoelens een gevolg zijn van gebeurtenissen, dan was je oorspronkelijk anders. Die oorspronkelijke persoon kan dus ook weer ontstaan, of terugkomen door gebeurtenissen en dingen die je nu onderneemt? Ik denk niet dat de gepeste persoonlijkheid statisch is en nooit meer verandert of veranderen kan. Je hebt al heel veel bereikt zeg je zelf, dus een deel van jou is al niet meer dat gepeste kind. Daar mag je hartstikke trots op zijn. En van dat deel dat er nog wel zit heb je duidelijk last, dus lijkt me dat je zoeken moet naar een manier om dat te verminderen. Ik noem dat dus gebeurtenissen om verder te veranderen. Nu heb ik geen idee wat je allemaal al gedaan hebt qua cursussen, therapie etc. Je zegt dat het heel veel is, maar viva lezeressen samen weten ook heel veel, is mijn ervaring, dus als jij ons daar meer over kunt vertellen dan heeft iemand hier misschien nog wel een tip of een idee wat heel goed bij jou past.



Wat me verder nog opviel is dat je aangeeft dat je het al heel lang, altijd alleen moet doen. Maar je zegt ook dat je een relatie hebt en vrienden. Heb je nog steeds het gevoel dat je het ondanks deze kring van mensen om je heen alleen moet doen? En waar ligt dat dan aan volgens jou? Weten mensen in je omgeving van je verleden en hoeveel impact dat op je heeft? Of vertel je er eigenlijk nooit over en speel je mooi weer? Kun je goed om hulp vragen bij je partner en vrienden en vriendinnen of vind je dat eng en moeilijk (want kwetsbaar)? Ik ben zelf niet zo goed in hulp vragen omdat ik die kwetsbaarheid moeilijk vind (ben ook gepest) en omdat ik het moeilijk vind om toe te geven dat ik iets niet zelf kan of niet snap of een fout gemaakt heb.

quote:elske schreef op 26 september 2008 @ 21:47:

Ik kom op mijn werk en zie hem en denk aan vroeger..



Ik hoop dat je het niet vervelend vindt dat ik dit zeg, maar door wat je hier schrijft, en wat ik me van je herinner in je vorige topic komt deze gedachte bij me op:

Nu is je werk niet leuk, want je komt iemand tegen van vroeger.

Als je een taak moet uitvoeren die lastig is, is dat de schuld van de pesters en daarom doe je het niet.

En straks kap je met je werk, en blijf je verbitterd want dan hebben ze je zelfs met je werk laten stoppen.



Dit is een cirkel die jij zelf moet doorbreken.

quote:elske schreef op 27 september 2008 @ 10:44:

Ik weet niet zo goed hoe ik het heft in eigen hand moet nemen. Toen hij de eerste keer naast mij zat bij die collega ben ik blijven zitten. Dat zou je dan als overwinning kunnen zien. Maar terwijl ik daar op het eerste gezicht rustig zit, zie ik de beelden weer voor me. Voel ik me weer net als toen.En gister werd ik ineens heel erg kwaad van binnen, echt woedend. Als hij dan weer weggaat, blijven de beelden nog een tijdje in mijn gedachten. Toen ie de 2e keer weer terugkwam was het te veel en ben ik weggegaan. Ook omdat ik bang was dat ik zou ontploffen. Dit was trouwens de eerste keer dat ik me zo voelde, want meestal ben ik heel erg verdrietig.Nu dus echt woedend. Ik ben heel erg kwaad omdat ik nooit excuses of zo van iemand heb gehad. Er was nooit iemand die mij hielp, zij mochten met mij doen wat ze wilden, ik was als het ware vogelvrij verklaard. Zij leven allemaal door en denken nooit meer aan mij, terwijl zij mij als persoon kapot hebben gemaakt. (...) Dus hoe kan ik dan het heft in eigen handen nemen als ik 8 uur per dag gedachten aan vroeger heb elke keer als ik hem zie of heb gezien?





Ik heb een paar jaar in de zorg gewerkt, en dat is wel een kletsberoep. Ik kletste met cliënten en hun familie en ook met mijn collegas, dat waren er echt tientallen, ik denk wel meer dan honderd in totaal. Ik werkte vooral op woongroepen, en daar maak je het gezellig, creëer je een soort thuis. Dat is een situatie waarin mensen ook sneller praten / kletsen over hun eigen leven. Ik heb me er regelmatig over verbaasd, maar ik garandeer je, elk mens heeft potentieel traumatische ervaringen meegemaakt.

Toen ik 18 was dacht ik ook dat mijn levenservaringen erg waren (niet allemaal hoor, maar sterfgevallen dichtbij, een aanranding, dat soort dingen). Maar wat bleek, vrijwel iedereen heeft erge dingen meegemaakt. Een pestverleden lijkt mij heel, heel erg. Verkrachting ook, mishandeling ook, gestalkt worden ook, wees worden, een zelfmoord in je directe familie of vriendenkring, verwaarlozing als kind, armoede, een geestelijk gehandicapte ouder, een oorlogstrauma, en gestoorde vader, een doodgeboren kind of een kind dat sterft of gehandicapt wordt (al dan niet door jouw schuld), een chronische of progressieve ziekte, een echtgenoot met een post traumatische stress stoornis........ dit zijn allemaal voorbeelden die ik zo uit mijn mouw schud omdat ik ze gehoord heb en omdat ik mensen ken die deze ervaringen helaas hebben gehad.



Ga vrijwilligerswerk doen in het bejaardenhuis en je komt er zelf achter.



Ik denk dat jouw collega zelf zijn portie ook wel gehad zal hebben. Het is echt niet zo dat hij extreem geluk heeft gehad en nooit de zwarte kant van het leven heeft hoeven aanschouwen, en dat jij, door zijn schuld, eigenlijk net zo goed zelfmoord kan plegen omdat je leven geen fluit waard zou zijn.

Echt niet.



Ik snap dat je gruwelijk boos bent en dat is ook goed denk ik (veel beter dan die slachtoffer rol), maar zet die woede dan om in iets constructiefs. Toen had jij niet de macht om de situatie om te draaien, nu ben je volwassen en heb je die wel. En nog steeds geef jij die mensen van vroeger de macht om jouw leven te vern#*ken, en dat doe je helemaal zelf. Pak die macht weer terug man, die laat je toch niet bij hen in handen!!!

quote:elske schreef op 27 september 2008 @ 13:40:

Het is wel rotzooi die een ander gemaakt heeft. En dat vind ik heel erg. Als ik nu zelf die rotzooi had gemaakt is het wat anders.

Maar goed, jullie willen mij hier ook niet hebben, dus dan vertrek ik wel weer.



Ik val misschien in herhaling.

Ja, dat is echt ontzettend ontzettend oneerlijk, en lullig, en heel erg dat dat jou overkomen is.



Maar zoals ik al eerder zei verkrachting, mishandeling ed. is ook rotzooi die een ander gemaakt heeft. En dat is hartstikke lullig. Maar je laat diegene toch niet meer rotzooi maken in jouw leven dan ze tot nu toe gedaan hebben, toch?



Ik denk trouwens ook dat dat probleem van je moeder en het gebrek aan veiligheid in je jeugd veel ernstiger is.

quote:fashionvictim schreef op 27 september 2008 @ 11:45:

Ik las net in een ander topic van jouw hand dat je ervan overtuigd bent dat pesten iets is wat je overkomt. Dat is volgens mij een enorme misvatting..



Dat vind ik sneu.

Er zit denk ik wel een kern van waarheid in, ik ken ook mensen die gepest zijn en waarvan je wel snapt waarom ze altijd buiten de groep vielen.

Maar toch vind ik het sneu. Want een kind dat een binnenvetter is, of niet assertief of gevat is, is toch niet persé beter, leuker, meer waard dan een kind wat extravert is en zijn woordje klaar heeft?

En daarnaast denk ik ook dat het wel degelijk een wisselwerking kán zijn. Zoals je zelf zegt, iedereen wordt uitgetest. Als je dan als kind niet persé wrevel oproept, maar tijdens dat typische getreiter gaat brullen of naar de juf rent of niets terug durft te doen of een woedeuitbarsting krijgt, is het natuurlijk kassa en ben je veel vaker de lul. En ik kan me wel voorstellen dat wanneer dat een tijdje doorgaat dat het kind zich dan anders gaat gedragen, bijvoorbeeld óf heel assertief (dat hoor je heel vaak), of heel teruggetrokken.



Ik weet nog dat mijn broertje klappen had gekregen van een buurkindje (typische bully) dat hem opwachtte op weg naar huis, en dat mijn moeder hem toen terug de straat op stuurde . Mijn vriendje heeft weleens iets soortgelijks verteld. Voor die kinderen vind ik dat toch wel moeilijk, je bent een rustig kind, houdt niet van confrontaties, wordt opgewacht en afgeslagen, en dan moet jij maar zien dat je je verdedigt. Het zal wel moeten, want anders ben je inderdaad een heerlijk doelwit. Maar ergens vind ik het zielig dat zulke mensen er niet ook gewoon kunnen zijn in onze maatschappij, maar dat die persé ook assertief etc. moeten worden.



Ohja, tegenwoordig worden er aan kinderen die gepest worden ook lessen gegeven in hoe zij zichzelf beter kunnen verweren (verbaal dus ). Mijn moeder is juf en vertelde mij dat dit ook voor die kinderen heel empowering blijkt te werken, want zij komen erachter dat zij het heft in eigen hand kunnen nemen, dat zij niet slechts slachtoffer van de omstandigheden zijn (en speelbal van het lot), maar zelf in staat zijn om de situatie om te buigen. Dat vind ik echt super positief, dat daar tegenwoordig ook aandacht voor is.

Sorry, lees nu pas dat je met hem gesproken hebt, goed!!! Ben blij dat het zo psoitief is uitgepakt en ik hoop dat dit een grote stap is om je pestverleden achter je te laten.

Want zoals Tang al zegt, je hebt nog 60 jaar te gaan, en maak die alsjeblieft een beetje mooi!!!

*

Elske, ik vind het heel goed dat je hem gesproken hebt. Dat is toch stap één op weg naar een leuker leven? Je doet nu tenminste iets en dat vind ik super, echt waar!



MissDubbelfris, wat een afschuwelijk verhaal, hoe kan iemand zo diep zinken dat ie iemand anders (jou dus) in brand steekt? Ik kan er echt met mijn kop niet bij, wat vreselijk om mee te maken! Ik vind het wel heel stoer om te lezen dat je het redelijk achter je hebt kunnen laten en dat je gelukkig van jezelf houdt .

*

Elske, dit is dus wel weer zo'n slachtofferrol post en ik vind hem onnodig aanvallend naar MD toe. Ik vind het eigenlijk nogal schandalig. MD doet haar verhaal, een eerlijk en heel vervelend verhaal en het zou je niet misstaan enige gevoelens van empathie tentoon te spreiden. Ook Margaretha heeft je er heel duidelijk doch vriendelijk op gewezen dat er veel mensen zijn met een trauma. Je walst er gewoon overheen en benadrukt met je post nogmaals dat jij toch wel veel zieliger bent dan de rest van de wereld. Heb je wel medegevoel???



MissDubbelfris,

ik kan er steeds minder bij met mijn hoofd. Die leraar heeft in eerste instantie niets gedaan? (Met een glas water gooien vind ik absoluut onvoldoende.) Is gewoon doorgegaan met zijn les? Heeft het niet gemeld bij de directie? Djeez, het is toch niet meer dan normaal dat je 1. de vlammen dooft, 2. een schoolverpleegkundige (indien aanwezig) of een dokter laat komen, 3. de ouders op de hoogte stelt, 4. de dader aan zijn oor richting de directeur sleept, 5. de politie dezelfde dag waarschuwt, 6. de dader van school trapt en 7. hulp regelt voor het slachtoffer? Hoe kwam het trouwens dat je het niet dezelfde dag aan je ouders hebt durven vertellen? (Ik begrijp tenminste uit je verhaal dat dat niet gebeurd is.) Tweedegraads brandwonden doen hartstikke pijn!

Ik vind 'gewoon' pesten met schelden en dingen verstoppen en duwen en zo al erg, maar ik vind iemand in de fik steken echt een ongekend dieptepunt. Dat is gewoon echt niet normaal zeg, ik word er plaatsvervangend heel boos over. Hoe heb je je verder opgesteld naar de dader? Heb je ooit excuses gehad?

En Elske, nog een toevoeging. Er zijn vele berichten met woorden van steun naar jou toe, je zegt er níets over, het enige wat je zegt is nogmaals hoe vreselijk zielig je bent. Hoeveel medeleven heb je nodig? Wanneer richt je je aandacht eens op anderen in plaats van alleen maar op jezelf? Wanneer kies je er eens voor je leven te gaan leiden ipv lijden?



Ik hoop niet dat je je nu weer vreselijk miskend voelt, ik heb al meermalen aangegeven dat wat jou is overkomen ontzettend naar is, maar ik kan er met mijn kop niet bij dat je je nog steeds niet realiseert dat je toch echt zelf iets aan je leven moet gaan doen. Echt niet.