oude klasgenoot

Elske, ik probeer sympathie voor je op te brengen, omdat ik denk dat je inderdaad heel erg beschadigd bent. Tegelijkertijd denk ik, en dat heb ik al eerder gezegd, dat je wel heel erg je identiteit hebt opgehangen aan je verleden. Een gevoel dat jij in je "comfortness of being sad" blijft hangen. Wee mij, kijk eens hoe erg het is wat jullie mij aangedaan hebben, kijk mijn leven eens kapot zijn! Alsof jij je pesters denkt te 'straffen' door nu zo ongelukkig te zijn: jullie hadden allemaal ongelijk, het lag níet aan mij, kijk maar want ik ben nog steeds helemaal kapot!

En ik denk dat je dáár de plank misslaat. Door in je ellende te blijven zwelgen en zwelgen totdat je eindelijk de erkenning krijgt die je zoekt, vind je precies het tegenovergestelde. Dan gaan mensen zeggen dat je in de slachtofferrol kruipt, een schop onder je kont moet krijgen etc. Waardoor jij je nog gekwetster voelt en nog meer reden hebt om je gepest en onbegrepen te voelen, en zo is het cirkeltje weer rond.



Weet je, De Wereld Draait Niet Om Jou. Als mensen 2 seconden te lang naar jou kijken, zijn ze helemaal niet tegen jou. Waarschijnlijk staan ze wat in de verte te staren en ben jij niets meer of minder dan beeldvulling. De meeste mensen zijn helegaar niet bezig met wat ze van Elske vinden, maar leven gewoon hun leventje en houden zich bezig met het nieuws, boodschappenlijstjes, vrienden, hun werk etc.



Dat je jouw littekens durft te vergelijken met die van MDF, vind ik echt tenenkrommend. MDF heeft fysieke littekens van brándwonden ja! En natuurlijk ook nog de littekens daarvan die je níet ziet, en die zijn wellicht nog vele malen erger. In brand gestoken worden is echt niet zomaar iets, hoor. En je weigert om ook maar één woord van empathie te tonen, sterker nog je perst een brok cynisme richting MDF uit je toetsenbord waar ik echt koud van word. Hoe harteloos en egocentrisch kan je je opstellen, en tegelijkertijd verwacht je zelf dat iedereen met jou meehuilt hoe erg het wel niet is voor je. Groei op, word volwassen, en laat ook eens andere mensen toe in je belevingswereld, behalve Me, Myself and I.

MDF: had nog niet gereageerd, maar wat een afschuwelijke ervaring, en goed dat je er zo mee om kan gaan en je eigen leven bent gaan leiden. En ik kan me je woede op Elske goed voorstellen.



Elske, even heel kort door de bocht: het is geen 'wedstrijd'. En ik krijg een beetje het gevoel dat je het wel zo opvat. Klopt dat? Want als iemand anders leed is aangedaan, en je toont empathie, zegt dat niets over je eigen leed. Het wordt er niet minder door, het geeft niet aan dat jij ongelijk hebt of dat je het net zo moet oplossen als de ander. Juist bij mensen die zo ongeveer dezelfde ervaringen hebben als jij (op het gebied van pesten of ouders of allebei) zou je begrip kunnen verwachten en een luisterend oor omdat ze waarschijnlijk veel dingen 'begrijpen' zonder dat je het uit hoeft te leggen. Maar dan moet je dat omgekeerd ook doen, en meelevendheid tonen (als het oprecht is) anders loopt het uit op wederzijds kwetsen, onbegrip en ruzie.



Dus stel iemand vertelt iets wat mogelijk overkomt als 'erger' dan wat jij hebt meegemaakt -en dit formuleer ik bewust heel voorzichtig. Dan doet dat niets af aan jouw ervaringen, die worden hier niet 'minder' door. Die hoef je niet te verdedigen. Toch?

*geeft zichzelf alvast een mep tegen het achterhoofd*



Elske, laten we nog eens blijven bij littekens. Mijn lijf zit vol met littekens. En weet je? Allemaal stuk voor stuk uiteindelijk door een zogenaamde 'externe factor'. Jij hapt je daarin vast. Littekens, externe factor, zie je wel; ik mag die littekens elke dag weer lekker openhalen, zout erin gooien en dan uithalen van de pijn.



Er zijn ook mensen die zeggen; die littekens zijn er, dús!? Je kunt ook verder mét littekens. Niet alleen verder, maar ook een volwaardig leven leiden incl. een gevoel van levenskwaliteit in plaats van alleen levenskwantiteit.



Als mensen met de meest gruwelijke lichamelijke littekens hun leven kunnen leiden op een manier waardoor zij zeggen; "mijn leven verdient een dikke voldoende, ik heb écht levenskwaliteit en het leven is het leven waard", waarom zou iemand met psychische littekens dat dan níet kunnen?



Lees voor de gein eens de gezondheidspijler bijv. Kanker, dood, onzekerheid, gruwelende pijnen, van alles komt daar voorbij en tóch zijn die mensen niet massaal verbitterd of stellen zij dat hun leven geen levenskwaliteit heef en kan ook dan van het leven genoten worden.



JIJ maakt het vergelijk tussen lichamelijke littekens en psychische. Soit. Maar besef dan ook dat waar men met lichamelijke littekens écht kan leven in plaats van verbitterd, uithalend en hard te zijn, ook diegenen met psychische littekens dat kan.

Ik heb trouwens ook littekens die me elke dag herinneren aan bepaalde tijden. Maar goed, dat heb ik dan helemaal zelf gedaan dus dat zal wel niet erg zijn. (Ik lig er niet van wakker hoor)



Elske, nie-mand (oehoehoehoeh!) zegt dat het jouw schuld is, van dat pesten. Men zegt alleen dat het nu wel jouw verantwoordelijkheid is om dat verleden te accepteren en iets te doen met het heden. Dat is een verschil! Je kunt nog lezen neem ik aan?



En jij gaat de wedstrijd aan. Je zet de aanval frontaal in naar Miss Dubbelfriss. En ja, er zijn inderdaad ergere dingen in de wereld. Kanker, om iets te noemen. Het verliezen van een dierbare. Zoals Roosvrouw zegt: ook die mensen gaan verder. En dat is pas echt een ongelooflijke opgave.

Dat dacht ik ook altijd Elske. Ik heb al gezegd dat ik altijd met mijn hoofd naar beneden liep. Niet eens naar buiten durfde, of een winkel in. Als de zon scheen, bleef ik binnen. Heb jarenlang niet gezwommen omdat ik me zo ontzettend schaamde voor mezelf. Schoolfotograaf ging ik niet meer heen, want dan zou iedereen me terug kunnen zien op de foto. Thuis. En dan zouden de ouders vast zeggen: Jezus, zit je met DIE daar in de klas? Bah!



Maar je gaat verder. Je denkt eens logisch na. Je doet wat aan jezelf, aan je houding. Bij mij kwam het vooral door mijn (ingebeelde) lelijkheid. Ik was niet knap, maar had ernstige acne ook en was enorm lang en mager. Ik heb er wat aan gedaan. Ik mag er zijn. Ik schaam me niet meer daarvoor. Ik was ook echt totaal niet sociaal, heb geleerd, geobserveerd en dingen aangeleerd. Dat kan gewoon. Je kunt je houding veranderen.

Dan heb je 2 keuzes; je leven negatief laten beïnvloeden tot je in het graf ligt. Als je een van de mensen zult zijn die een sterfbed meemaken, op dat sterfbed daar nog eens op terug mogen kijken.



Of je geeft niet op (want dat is de indruk die je constant wekt; ik kan niet veranderen, KLAAR!), en blijft vechten. Al val je 10839374 keer, dan sta je 10839375 keer op. En waarom? Omdat falen gelijk staat aan het bovenstaande en doorgaan op zijn minst een káns geeft op toch op een dag weer leuk te leven.

Nee Elske, je zit dan niet in een slachtofferrol als je dat zegt. Maar als je verder alleen maar je hoofd laat hangen en op werkelijk alles zegt: ik kan er niets aan doen, dan wel ja.



En da's toch mooi, dat er dingen positief zijn veranderd? Dan kan je het dus wel!

wil je daar eens over vertellen elske? over de postieve dingen die zijn veranderd?

quote:elske schreef op 13 november 2008 @ 22:57:

RV: sommige mensen hebben al heel veel gevochten en gedaan. Soms gaat het gewoon even niet meer en heb je genoeg gevochten. Ja dat mag ik dan niet zeggen natuurlijk.





Nee, dat mag je wel zeggen, maar je "mag" er niet bij blijven zitten.



"Mag" inderdaad, omdat de wet uiteraard niets verbiedt. Maar als jij ooit van die verbitterdheid af wil raken, dan ben je tegenover jezelf verplicht om de handdoek nimmer definitief de ring in te gooien.



Weet je wat genoeg gevochten hebben is? Je hele leven zien ontploffen. Je hele leven weggerukt zien en voelen worden. Er een oorlog voor terug krijgen, jouw eigenste fenomeen platgebombardeerde Rotterdam. Je eigen leven mogen begraven. Een crematie ervoor mogen regelen.



Dramatisch? Hell yes. Een ronduit basketcase geval was ik. Dan mag ik het hier niet over pesten hebben, maar dat doet er geen reet toe. (al mag ik dat vast niet zeggen ) Mijn gevoelens waren ook niet sec onterecht. Alleen; ze leidden me regelrecht het vat der verdoemenis tot levenslang doodongelukkig zijn in. En tja, das best nog verdomde lang. Zelfs als je dan denkt niet oud te worden. Dus raap je jezelf toch maar weer een keertje bij elkaar. En nog een keer, en nog een keer. En nog een keer of 1038437303 maal. En zie daar? Dezelfde mens, met dezelfde geschiedenis en in dezelfde situatie. Echter, ik ben niet bij de pakken gebleven en heb gevochten om ergens levensgenot te vinden, levenskwaliteit. Omdat falen in mijn boek geen optie was. Nog liever levenslang strijden en dan dood gaan dan ooit op een sterfbed spijt te mogen krijgen.



Ik herstel mijn eerdere stellingname. Er zijn 3 opties;

- opgeven en berusten in het feit dat het leven gedoemd is om ellendig geleefd te worden

- vechten tot beter, al kost dat ontelbare keren van falen en herproberen tot het lukt

- de conclusie trekken dat het hopeloos is, en er zelf een streep onder zetten. En ja, dat bedoel ik héél letterlijk, een streep onder het leven.



Voor ik onverhoopt ooit ergens van beschuldigd wordt; nee, ik moedig niet aan tot zelfmoord, euthenasie, of wat dan ook.

quote:elske schreef op 13 november 2008 @ 22:49:

Klopt, maar toch zijn er ook mensen die het niet lukt. Er zijn niet alleen maar mensen die het wel lukt.



Nee niemand zegt nu dat het mijn schuld is. Maar vroeger hebben ze dat wel jaren gezegd. Denk eens wat dat met een kind doet. Dat idee/gevoel is er nooit meer uitgegaan.Vroegâh, vroegâh, vroegâh. Elske, JE BENT GEEN KIND MEER. Je bent een volwassen jonge vrouw. Gedraag je er dan ook naar. Heb je ook nog toekomstplannen, of bestaat de rest van jouw leven uit achterom kijken en zeggen hoe verschrikkelijk het daar wel niet was?

quote:elske schreef op 13 november 2008 @ 22:40:

Er zullen vast niet alleen maar mensen die er goed mee kunnen leven. Er zullen er ook zijn die dat minder of helemaal niet kunnen. Niet iedereen is hetzelfde.



Je zóu het althans eens kunnen proberen. Met meteen roepen dat je het niet kan, kom je niet veel verder lijkt me.



Het is geen wedstrijd. Waarom krijg ik dan steeds te horen dat dat van mij niet zo erg is? Dan is het toch wel een wedstrijd of zie ik dat verkeerd?



Ja, dat zie je verkeerd. Maar dat mag ik vast niet zeggen.



Iemand toelaten in belevingswereld, daar had iemand het over.



Dat was ik.



Misschien wel eens in je opgekomen dat ik mensen niet meer vertrouw en daarom iedereen buiten hou en mijzelf afsluit voor andere mensen?



Elske, nu even heel kort door de bocht: dat is mijn probleem niet. Als jij op voorhand iedereen wil wantrouwen en buitensluiten en jezelf afsluiten, soit, ga je goddelijke gang. Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw verleden, maar jij wel voor jouw toekomst.



Ik hoef denk ik niet meer uit te leggen waar dat wantrouwen door komt.



Als je met de hele pest-riedel aan wil komen: alsjeblieft niet.

Als je me gaat vertellen dat dat komt omdat je blijkbaar zélf graag aan die instelling wil blijven hangen: vertel, en ik wil je op voorhand zeggen dat ik erg trots ben op je inzicht.



Nee als mensen naar mij kijken zijn ze niet met mij bezig. Ik ben niet zo belangrijk voor iedereen. Als ik met mijn boerenverstand nadenk, zie ik dat ook. Het voelt alleen niet zo. Vroeger stond ik namelijk altijd negatief in de belangstelling.



Vroegâh is dood. Anderzijds doe je redelijk je best, líjk je althans te doen, vroegâh continu te reanimeren. Je vraagt hier ook belangstelling, erkenning en wat dan ook, tegelijkertijd ga je continu in de aanval dus die belangstelling die je krijgt wordt daar niet positiever op. En ziehier, zo krijg je die halfontbonden ouwe koeien vanzelf wel weer op de vergane beentjes.



Als iemand mij dan aankeek, ging het inderdaad over mij. Mensen zeiden altijd dat dat soort dingen, dat er over mij geroddeld werd, dat ik uitgescholden werd, aan mijzelf lag. En dat idee is er nooit meer uitgegaan. Dus als mensen mij nu aankijken heb ik dat gevoel nog steeds, dat ze tegen mij zijn e.d.En wie moet dat gevoel veranderen, denk jij? Jijzelf, of die andere mensen? Wie is er verantwoordelijk voor jouw toekomst Elske??

quote:elske schreef op 13 november 2008 @ 22:40:

Er zullen vast niet alleen maar mensen die er goed mee kunnen leven. Er zullen er ook zijn die dat minder of helemaal niet kunnen. Niet iedereen is hetzelfde.



Het is geen wedstrijd. Waarom krijg ik dan steeds te horen dat dat van mij niet zo erg is? Dan is het toch wel een wedstrijd of zie ik dat verkeerd?



Sorry, maar hier word ik erg ongeduldig van! Ik heb niemand zien beweren dat het van jou niet zo erg is wat jij hebt meegemaakt. Ik heb herhaaldelijk gezegd dat ook jouw verhaal erg is; daarin ben en was ik niet de enige hier.



Waar het hier om gaat, is dat er mensen zijn die -net als jou- vreselijke dingen hebben ervaren in hun jeugd. Zij hebben hun verhaal gedaan om te laten zien dat je op een andere manier tegen het verleden kunt aankijken. Ik vind het erg bijzonder en waardevol om te lezen dat ze ervoor hebben gekozen om hun leven niet te laten bepalen door dit verleden. Dat vraagt veel moed.



Ik begrijp dat je je beschadigd voelt; dat je er op dit moment voor kiest (ja, ik zie het als keuze, iets wat je als volwassen vrouw zelf kunt bepalen) om de situatie te laten zoals hij nu is. Dat is een optie, maar ik denk dat je daarmee jezelf en anderen te kort doet.

Wat weerhoudt je om echt te willen leven?



En nu iets over mezelf. Ik ben vroeger ook erg gepest; niet zozeer lichamelijk (hooguit blauwe plekken), maar veel buitengesloten. Dat spullen van mij verdwenen in de klas (zodat ik op mijn donder kreeg), dat nieuwe kleren ondergespuugd worden, uitgelachen worden, niet mee mogen doen, achtervolgd worden naar huis, dat soort dingen. En ja, dat heeft me veel gedaan.



Ik ben nog steeds niet een goed voorbeeld van iemand die blaakt van zelfvertrouwen. Maar ik ben er wel wat aan gaan doen. Omdat ik niet wil dat mijn toekomst vergald wordt door het verleden. Omdat ik niet bang wil zijn voor mensen. Omdat ik, wanneer ik later op mijn leven terugkijk, trots wil zijn op de dingen die ik heb gedurfd. Dat ik niet in een hoekje ga zitten.



Lange tijd heb ik net als Digitalis, niet rechtop durven lopen. Sinds een aantal jaren is mijn houding verbeterd, loop ik rechtop. Durf ik mensen aan te kijken. Laat ik niet met me sollen. Weten andere mensen ook beter wat ze aan me hebben. Heb ik een goede en betrouwbare vriendenkring weten op te bouwen.



En nee, ik ben niet perfect. Maar als ik mij toen bij de situatie had neergelegd ('het verandert toch nooit', ' 'zij' hebben me beschadigd') en geen puin had geruimd, dan was mijn leven toch een stuk minder rooskleurig... Eigenlijk wil ik daar niet eens aan denken.



Dus ik hoop toch dat je verderkomt; dat er een moment komt dat je leert om te gaan met je verdriet/boosheid. Misschien dat de pijn nooit echt weggaat bij je, maar ik geloof er wel in dat je het beter hanteerbaar kunt maken zodat je je niet/minder laat bepalen door de pesters van toen.



@Roosvrouw, jouw verhaal kende ik niet. Erg heftig om te lezen; hoe je het hebt ervaren en hoe je nu in het leven staat. Je komt op mij over als een wijze, sterke vrouw.

(die ook nog van Disney-films houdt, maar dat terzijde ) Respect.



Respect ook voor iedereen die hier haar verhaal heeft gedaan. (o.a. MDF, Ambrosia, Digitalis, Moordwijf en anderen) Goed om te lezen dat er veel mensen zijn die zichzelf eruit hebben weten te trekken. Heel bijzonder vind ik dat, hulde!

Tja, jij bent ook weer een van die vele verhalen. Dat is wat me nog altijd verbaasd en (positief) intrigeerd. Er blijken zo veel mensen met een bepaalde vorm van pesten in hun verleden te zijn. Zo veel mensen ook die dat dus niet 'uitstralen'. Zeg maar nu niet meer het type zijn waarbij je vanaf een kilometer afstand zou kunnen zeggen 'oeps, die zou wel eens een makkelijk pispaaltje kunnen zijn'. Meiden die op dit forum overkomen als elke andere forummer. Gewoon een van de velen, meeforummen, meegeinen etc. Hét bewijs als je mij vraagt dat er meer in het leven is dan het verleden.





Wat ik gister gepost heb was niet mijn pestverleden. Mijn pestverleden was bepaald geen picknick. Zo ben ik ooit uit pure paniek maar een snelweg opgefietst om aan bepaalde ettertjes te ontkomen. Eruit komen was uiteindelijk wel een stuk minder lastig dan bij de ervaring die ik gister postte. Ook ik heb aan mezelf moeten werken om het verleden me niet negatief te laten beïnvloeden. Zoals elk mens, om wat voor ellende dan ook.



Nee, dat van gister ging om het moment waarop ik ging beseffen dat mijn gezondheid dusdanig fluit geworden was dat een elektrische rolstoel nodig bleek. Of zoals ik hem noem; Het Bakbeest. Dat was énorm tegen het spreekwoordelijke pijnlijke been en een instorting van alles zoals ik dacht dat ik het leven nodig had. Levenskwaliteit en Het Bakbeest, dat kon niet in mijn boek. Zoals gezegd; dramatisch. Inmiddels heb ik toch maar een ander boek geschreven en gelezen en dat verhaal bevalt me wel. Levenskwaliteit, ook met bakbeesten.



Het specifieke verhaal doet er ook niet zo enorm veel toe. Het zijn de emoties en de associaties die we er als mens bij gooien. En die diepe gevoelens, daar loopt elk mens in zijn of haar leven ooit tegen aan. Net zo universeel als het feit dat iedereen die daar vroeg of laat voorbij komt daar komt omdat ze het zélf doen, ongeacht hoe vaak ze moeten falenm zichzelf hervatten en opnieuw beginnen.

Hoi Roosvrouw,

ik had de indruk wat je gisteren schreef niet specifiek over pesten ging. Maar voor mij maakt dat jouw verhaal niet minder krachtig. Mij gaat het erom dat je op een of andere manier de keuze maakt om een ander leven te leiden; dat je voor jezelf erkent dat het erg was wat je meemaakte, maar dat je daarnaast ook kunt zeggen: 'Ik ga verder en laat me daar niet meer door bepalen'.



Het komt op mij over dat je wat dat betreft een behoorlijke bagage hebt (oa moeten accepteren dat je Het Bakbeest nodig hebt, pestverleden -moet een angstig moment voor je zijn geweest toen je moest uitwijken naar de snelweg). Heftig.

Wat mij intrigeert is dat je op een gegeven moment beseft dat je op een gegeven moment een ander boek wil lezen en schrijven. Hoe kom je tot zo'n besluit?



Als ik naar mezelf kijk: ik besloot het anders te willen op het moment dat ik vond dat mijn leven echt niet leuk was: het pesten was gestopt, maar in mijn hoofd ging het door (hoewel het pesten niet lichamelijk was, zijn er best heftige dingen gebeurd). Mijn zelfvertrouwen was weg en vertrouwen in anderen had ik al helemaal niet. En ik vroeg me af: wil ik dit voor altijd zo ervaren? Nou nee dus...



Ik ben het met je eens dat het specifieke verhaal er niet enorm veel toe doet: het gaat erom hoe je jezelf weer kunt herpakken. Daar hoort inderdaad ook falen bij en jezelf tegenkomen...

En misschien is dat ook de reden dat Elske deze stap (tijdelijk?) niet durft te zetten. Ik gun het haar wel, want uiteindelijk krijg je daar een leuker/beter leven voor terug. Althans, dat is mijn ervaring.

weet je wat ik een beetje jammer vind elske. Ik heb je een paar dagen geleden een positieve post aan jou gestuurd en je reageerd hier geheel niet op. Daarna komt er een negatieve post naar jou toe en gelijk reageer. (groot gelijk or md wat jou is overkomen afschuwelijk dat iemand dat in zijn hoofd kan halen)



Hulp wil je dus duidelijk niet lopen zeuren, zielig doen en bekvechten wel.



Erg jammer heb er genoeg post tussen gelezen die je erg vooruit kunnen helpen.



gemiste kans meid

Jee, Tja. Voor mij is dat enorm logisch. Niet altijd makkelijk, soms ronduit kut, maar voor mij is er simpelweg geen andere optie dan een andere insteek gaan zoeken.



Terug naar die 3 eerder genoemde opties. Het erin blijven zitten staat garant voor jarenlange pijn en dat benauwd me standaard. Dus geen optie. Optie 3; er tussenuit knijpen. Nee, dan kom ik toch altijd tot de conclusie dat ik nog niet klaar ben met het leven, dus geen optie. Rest me niets anders dan optie 2.



Eigenlijk heel simpel, hoe lastig de uitvoering soms ook. Ik heb vaak genoeg geroepen 'ik weet dat ik er ooit wel weer uit ga komen, dat moet en ben ik, maar f*ck zeg dat wil ik helemaal niet weten en weer doen'. Grijns, we willen wel meer niet.



Het zit zo in wie ik kennelijk ben. Het is me zo logisch dat als je ergens uit wilt, je er zelf uit moet klimmen, kruipen, wat dan ook. Dat is ook een van mijn makkes overigens hoor, dat het zo in me zit. Want écht begrijpen dat niet iedereen dat lampje gaat zien branden? Nee, dat lukt me niet. Dat is ook waar mijn begrip richting Elske de mist in gaat. Zoals je zelf al zegt; het de ander ook gunnen die kracht te ervaren. Maar ook een 'potverdomme, je merkt hoevelen er positiever door verder kunnen, hoe komt het dat je dat niet zíet, dat 'geheim' niet wilt ontrafelen en voor jezelf tot een zo perfect mogelijk iets wil gieten'.



Zoals je zelf al zegt; je stelt jezelf op een dag de vraag of je de situatie waar je in zit, wel wilt. En dan is het antwoord bij een ellendig gevoel eigenlijk altijd 'nee'. Nou ja, dan kom je tot zo'n besluit. Stapvoetend soms, maar soit. Het resultaat is immers waar het om gaat. En om hoge hoogten te bereiken zul je nu eenmaal ook het risico moeten lopen om een aantal keer faliekant onderuit te gaan.

Roosvrouw, duidelijk . Dank voor je verhaal.

Ik vind het erin blijven zitten, ook geen optie. Nooit meer. Maar ik moet bekennen dat ik vroeger best een 'zwelger' ben geweest.

Veranderen kan namelijk ook eng zijn, je weet niet wat je kunt verwachten. Dat weet je wel wanneer je het erbij laat zitten: het blijft dan allemaal k.t, maar je hoeft niks meer van jezelf/anderen te verwachten. Dat geeft in zekere mate ook een bepaald gevoel van veiligheid.

Maar ja, je weet dan ook dat het altijd k.t zal blijven en dat was voor mij dus ook geen optie meer.



In dat opzicht kan ik dus wel begrip voor Elske opbrengen, maar niet volledig. Omdat ik ook vaak denk tijdens haar posts: potverdikkie, het kan echt anders! Er zijn zoveel mensen die op een positieve manier verder kunnen! Hoe kan het dat alle aandacht naar het negatieve blijft gaan? Ook wanneer anderen hun verhaal doen hier? Dat begrijp ik niet.



Misschien komt dat nog bij haar, misschien is er teveel beschadigd. Ik weet het niet. Misschien dat het meer tijd nodig heeft.

Elske, hoe zit dat bij jou?

Het nare is dat mensen die altijd maar uit gaan van het negatieve en alleen maar de negatieve dingen zien, uiteindelijk ook negatieve gevoelens oproepen bij anderen. Zelf de meest wellevende en invoelende mensen krijgen daar op een gegeven moment jeuk van en gaan geirriteerd en negatief reageren. En die negatieve reacties bevestigen diegene die uit gaat van het negatieve alleen maar in zijn negatieve gevoel.



Et voilà: The self fulfilling prophecy.



Laat ik even een korte samenvatting geven van dit topic:

Iedereen vindt mij toch niks!

Dat is niet waar.

Jawel, jij vindt ook dat ik niks goed doe.

Dat heb ik niet gezegd. Ik vind dat je dingen anders zou kunnen doen.

Zie je wel, ik doe het fout volgens jou!

Nee, ik zeg niet dat je het fout doet, ik zeg dat als je het anders doet, het misschien wel zou werken voor je. Ik probeer je te helpen.

OK, ik zie het dus fout volgens jou,

Ja, misschien ligt het aan de manier waarop je het ziet.

Zie je wel, jij vindt mij een loser, want ik zie alles fout.

Nee, dat zeg ik niet. Ik denk dat je anders met dingen om zou kunnen gaan.

Oh, het is dus mijn schuld. Nou dank je wel. Daar schiet ik niks mee op.

Zucht.... dat zeg ik niet. Kijk nu even naar wat ik schrijf!

Iedereen schrijft dat ik het fout doe en dat het mijn schuld is!

......................

Meid, je hebt gelijk. Je doet het fout en het is jouw schuld. Wil je dat dan horen?

Wat ben jij een bitch zeg, zeggen dat het mijn schuld is!

Meid, dat is wat je zelf zegt, dat iedereen vindt dat het jouw schuld is.

ZIE JE WEL!! Jij bent óók al tegen me! Waarom is iedereen toch tegen me?

En dan bovenstaande x 20.



Elske, misschien moet je deze samenvatting uitprinten en meenemen naar je therapeut.

Of nog beter: print dit hele topic uit, en laat het je therapeut lezen. De essentie van hoe jij dingen beleeft en hoe jij reageert op dingen, staat er vrij goed in beschreven.

Hopelijk kan zij er nog iets zinnigs over zeggen wat wij over het hoofd hebben gezien?

Dat lijkt mij ook een goed plan Poezewoes.