Werk & Studie
alle pijlers
oude klasgenoot
zondag 14 september 2008 om 21:12
Hallo,
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
zaterdag 15 november 2008 om 12:29
Wat een goed stukje Poez, wat duidelijk.
Ik heb ook wel ervaren dat het zo werkt. Als ik de wereld tegemoet treed met het gevoel dat iedereen mij aardig zal vinden, maak ik allerlei leuke dingen mee.
In een periode dat ik - en voor mijn gevoel terecht - alle vertrouwen in de mensheid kwijt was, leek het alsof iedereen die ik tegenkwam me nog een stukje verder de grond in trapte. Die periode duurde een aantal jaar en ligt nu gelukkig achter me. Nu zit ik weer in de positieve modus. Maar het is echt zo dat wat je uitstraalt, je ook terug krijgt, en jouw stukje maakt duidelijk hoe het kan werken
Soms hoef je het niet eens verbaal uit te dragen, maar kunnen intonatie en gezichtsuitdrukkingen al genoeg zijn om een negatieve sfeer te creëren.
Ik heb ook wel ervaren dat het zo werkt. Als ik de wereld tegemoet treed met het gevoel dat iedereen mij aardig zal vinden, maak ik allerlei leuke dingen mee.
In een periode dat ik - en voor mijn gevoel terecht - alle vertrouwen in de mensheid kwijt was, leek het alsof iedereen die ik tegenkwam me nog een stukje verder de grond in trapte. Die periode duurde een aantal jaar en ligt nu gelukkig achter me. Nu zit ik weer in de positieve modus. Maar het is echt zo dat wat je uitstraalt, je ook terug krijgt, en jouw stukje maakt duidelijk hoe het kan werken
Soms hoef je het niet eens verbaal uit te dragen, maar kunnen intonatie en gezichtsuitdrukkingen al genoeg zijn om een negatieve sfeer te creëren.
zaterdag 15 november 2008 om 12:33
Elske, zit de patstelling er niet in dat jij wat poez en pink zeggen niet kunt accepteren, omdat je allergisch bent geworden voor het idee dat jouw uitstraling negatieve reacties op kan roepen omdat dat suggereert dat jij de schuldige bent aan dat afschuwelijke gepest? Zo ja, zie jij een manier om dat te doorbreken?
zaterdag 15 november 2008 om 15:29
Ik vind dat negatieve uitstraling, dingen negatief zien e.d. juist door het pesten en mijn moeder is gekomen. Dus in die zin vind ik niet dat ik er schuldig aan ben. Als je als kind zijnde altijd negatief benaderd wordt, ga je na een tijdje ook negatief naar jezelf, andere mensen en situaties/ervaringen kijken. Je gelooft het niet meer als mensen aardig of positief tegen je zijn, want dat ben je niet gewend. Je zoekt er dan iets achter. Zo denk ik erover.
Ik vind het fijn dat ik tenminste nog 1 iemand van vroeger heb kunnen laten weten wat het met mij gedaan heeft. Misschien dat dat over een tijdje positief gaat werken.
Ik vind het fijn dat ik tenminste nog 1 iemand van vroeger heb kunnen laten weten wat het met mij gedaan heeft. Misschien dat dat over een tijdje positief gaat werken.
zaterdag 15 november 2008 om 15:36
Precies, Elske, dat denk ik ook, dat dat door je moeder en het pesten is gekomen. Dus wat mij betreft is het terecht als je hen de schuld geeft van het feit dat je ooit een negatieve uitstraling hebt gekregen. Zij kunnen jou echter niet meer veranderen. Als je zelf niet ingrijpt en je uitstraling verandert, blijf je de rest van je leven waarschijnlijk die (oude) uitstraling houden. We leven in een vrij land en je kunt dat doen. Voelt dat beter/veiliger voor jou dan alles overhoop gooien en veranderen?
zaterdag 15 november 2008 om 16:24
quote:elske schreef op 15 november 2008 @ 15:29:
Ik vind dat negatieve uitstraling, dingen negatief zien e.d. juist door het pesten en mijn moeder is gekomen. Dus in die zin vind ik niet dat ik er schuldig aan ben. Als je als kind zijnde altijd negatief benaderd wordt, ga je na een tijdje ook negatief naar jezelf, andere mensen en situaties/ervaringen kijken. Je gelooft het niet meer als mensen aardig of positief tegen je zijn, want dat ben je niet gewend. Je zoekt er dan iets achter. Zo denk ik erover.
Ik vind het fijn dat ik tenminste nog 1 iemand van vroeger heb kunnen laten weten wat het met mij gedaan heeft. Misschien dat dat over een tijdje positief gaat werken.
Ben het ook met je eens.
Heb je wel eens van de alsof-truc gehoord? Probeer je eens voor te stellen hoe het voelt als mensen je wél leuk, interessant en aantrekkelijk vinden (ik zeg hiermee niet dat ze het nu niet vinden, maar het gaat om jouw gevoel). Probeer dat gevoel vast te houden als je de deur uitgaat. Het is wel even volhouden, want als je een negatieve gedachte krijgt moet je die wegdrukken met de gedachte "ik ben hartstikke leuk" . Het leuke is dat je zult zien dat er direct anders op je wordt gereageerd. Als je dat eenmaal hebt meegemaakt, besef je dat je omgeving je in principe hartstikke leuk vindt, áls je dat zelf ook maar kunt geloven.
Het klinkt misschien simplistisch, maar deze "truc" heeft ongeveer 20 jaar geleden van mij een vrij zelfverzekerde vrouw gemaakt, terwijl ik daarvoor erg onzeker was (en ja, mijn onzekerheid was in die periode ook ontstaan door externe factoren, oa een pleegmoeder from hell die mij mishandelde)
Ik vind dat negatieve uitstraling, dingen negatief zien e.d. juist door het pesten en mijn moeder is gekomen. Dus in die zin vind ik niet dat ik er schuldig aan ben. Als je als kind zijnde altijd negatief benaderd wordt, ga je na een tijdje ook negatief naar jezelf, andere mensen en situaties/ervaringen kijken. Je gelooft het niet meer als mensen aardig of positief tegen je zijn, want dat ben je niet gewend. Je zoekt er dan iets achter. Zo denk ik erover.
Ik vind het fijn dat ik tenminste nog 1 iemand van vroeger heb kunnen laten weten wat het met mij gedaan heeft. Misschien dat dat over een tijdje positief gaat werken.
Ben het ook met je eens.
Heb je wel eens van de alsof-truc gehoord? Probeer je eens voor te stellen hoe het voelt als mensen je wél leuk, interessant en aantrekkelijk vinden (ik zeg hiermee niet dat ze het nu niet vinden, maar het gaat om jouw gevoel). Probeer dat gevoel vast te houden als je de deur uitgaat. Het is wel even volhouden, want als je een negatieve gedachte krijgt moet je die wegdrukken met de gedachte "ik ben hartstikke leuk" . Het leuke is dat je zult zien dat er direct anders op je wordt gereageerd. Als je dat eenmaal hebt meegemaakt, besef je dat je omgeving je in principe hartstikke leuk vindt, áls je dat zelf ook maar kunt geloven.
Het klinkt misschien simplistisch, maar deze "truc" heeft ongeveer 20 jaar geleden van mij een vrij zelfverzekerde vrouw gemaakt, terwijl ik daarvoor erg onzeker was (en ja, mijn onzekerheid was in die periode ook ontstaan door externe factoren, oa een pleegmoeder from hell die mij mishandelde)
zaterdag 15 november 2008 om 17:02
zaterdag 15 november 2008 om 20:52
Dat laatste ben ik het gewoon niet mee eens. Er kunnen door toedoen van andere mensen dingen zo beschadigd zijn, dat die dingen niet meer gaan. Ik ben wel degene die ermee moet leren omgaan, dat klopt. Toch kunnen dingen zo kapot zijn dat die niet meer gaan. Ik zie dat niet als mijn verantwoordelijkheid, als ik al veel stappen heb ondernomen met als doel die dingen nu wel goed te laten lopen, maar dat dit uiteindelijk toch niet lukt omdat er teveel kapot is. (als ik nog niks gedaan had is het iets anders.)
zaterdag 15 november 2008 om 21:04
En dan zijn velen daar denk ik tot een eindpunt gekomen Elske.
Jij bent het niet eens met de stellingname 'elk mens heeft eigen verantwoordelijkheid, controle en macht over hoe hij/zij het eigen leven inricht en omgaat met wat het leven op het pad gooit'.
De meesten (iedereen tot nu toe ???) is het niet met jouw stellingname eens dat 'een mens dusdanig beschadigd kan raken dat men tot in het graf geen verantwoordelijkheid, controle en macht over hoe hij/zij het eigen leven inricht en omgaat met wat het leven op het pad gooit'.
Dat noem ik een grote padstelling.
Roept bij mij wel een vraag op; wat denk jij in het leven te kunnen bereiken, in ogenschouw nemende dat je die stellingname aanhangt? Wat wil je in het leven en hoe denk je dat dit bereikbaar is?
Jij bent het niet eens met de stellingname 'elk mens heeft eigen verantwoordelijkheid, controle en macht over hoe hij/zij het eigen leven inricht en omgaat met wat het leven op het pad gooit'.
De meesten (iedereen tot nu toe ???) is het niet met jouw stellingname eens dat 'een mens dusdanig beschadigd kan raken dat men tot in het graf geen verantwoordelijkheid, controle en macht over hoe hij/zij het eigen leven inricht en omgaat met wat het leven op het pad gooit'.
Dat noem ik een grote padstelling.
Roept bij mij wel een vraag op; wat denk jij in het leven te kunnen bereiken, in ogenschouw nemende dat je die stellingname aanhangt? Wat wil je in het leven en hoe denk je dat dit bereikbaar is?
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 15 november 2008 om 21:22
@elske, ik heb een paar keer van je gelezen dat je ook bepaalde stappen hebt ondernomen die je wel geholpen hebben, en dat je een stuk verder bent dan bv een paar jaar geleden? Dan ben je toch op de goede weg, of ga er nu van uit dat je je max hebt behaald? Zoja: waarom?
Hier nog een die beschadigd is. En ja, ook door toedoen van anderen. Er zijn dingen die ik niet meer kan, en die ik misschien nooit meer zal kunnen. Maar ik ga daar niet van uit. Maar, mocht dat wel zo zijn, dan zijn er ook nog heel veel dingen die wél nog kunnen en waar ik volop van kan genieten. Ik kan gefrustreerd blijven staren naar wat niet meer mogelijk is, of genieten van wat wel mogelijk is. (soms wissel ik dit af maar ik probeer zoveel mogelijk te halen uit wat ik nog wel kan.
Hier nog een die beschadigd is. En ja, ook door toedoen van anderen. Er zijn dingen die ik niet meer kan, en die ik misschien nooit meer zal kunnen. Maar ik ga daar niet van uit. Maar, mocht dat wel zo zijn, dan zijn er ook nog heel veel dingen die wél nog kunnen en waar ik volop van kan genieten. Ik kan gefrustreerd blijven staren naar wat niet meer mogelijk is, of genieten van wat wel mogelijk is. (soms wissel ik dit af maar ik probeer zoveel mogelijk te halen uit wat ik nog wel kan.
zaterdag 15 november 2008 om 21:26
[quote]pink11 schreef op 15 november 2008 @ 21:22:
@elske, ik heb een paar keer van je gelezen dat je ook bepaalde stappen hebt ondernomen die je wel geholpen hebben, en dat je een stuk verder bent dan bv een paar jaar geleden? Dan ben je toch op de goede weg, of ga er nu van uit dat je je max hebt behaald? Zoja: waarom?
quote]
Omdat ik denk dat ik sommige dingen gewoon niet kan en nog altijd denk dat iedereen mij vreemd/raar vindt. Dat laatste belemmert ook heel veel dingen.
@elske, ik heb een paar keer van je gelezen dat je ook bepaalde stappen hebt ondernomen die je wel geholpen hebben, en dat je een stuk verder bent dan bv een paar jaar geleden? Dan ben je toch op de goede weg, of ga er nu van uit dat je je max hebt behaald? Zoja: waarom?
quote]
Omdat ik denk dat ik sommige dingen gewoon niet kan en nog altijd denk dat iedereen mij vreemd/raar vindt. Dat laatste belemmert ook heel veel dingen.
zaterdag 15 november 2008 om 21:33
quote:elske schreef op 15 november 2008 @ 21:23:
Daarom moet er dus meer aandacht aan besteed worden. Want ik ben echt niet de enige persoon die er zo over denkt.Oke, er moet wat gedaan worden... en wat ga jij er aan doen? Als je er van overtuigd van bent dat de wereld er meer bewust van moet worden, schrijf een boek over wat pesten met iemand kan doen, of eh... ga de barricades op. Of richt een praatgroep op voor mensen met een pestverleden. Ik maak geen grapje, ik denk dat als je er iets constructiefs mee doet in plaats van je het slachtoffer voelen, je dat een stuk sterker kan maken. De drive heb je vast wel.
Daarom moet er dus meer aandacht aan besteed worden. Want ik ben echt niet de enige persoon die er zo over denkt.Oke, er moet wat gedaan worden... en wat ga jij er aan doen? Als je er van overtuigd van bent dat de wereld er meer bewust van moet worden, schrijf een boek over wat pesten met iemand kan doen, of eh... ga de barricades op. Of richt een praatgroep op voor mensen met een pestverleden. Ik maak geen grapje, ik denk dat als je er iets constructiefs mee doet in plaats van je het slachtoffer voelen, je dat een stuk sterker kan maken. De drive heb je vast wel.
zaterdag 15 november 2008 om 21:38
quote:elske schreef op 15 november 2008 @ 21:26:
[quote]pink11 schreef op 15 november 2008 @ 21:22:
quote]
Omdat ik denk dat ik sommige dingen gewoon niet kan en nog altijd denk dat iedereen mij vreemd/raar vindt. Dat laatste belemmert ook heel veel dingen.Elske, dat is wat je denkt en voelt. Je beseft niet half wat je allemaal kunt. Echt. En dat is zo zonde.
[quote]pink11 schreef op 15 november 2008 @ 21:22:
quote]
Omdat ik denk dat ik sommige dingen gewoon niet kan en nog altijd denk dat iedereen mij vreemd/raar vindt. Dat laatste belemmert ook heel veel dingen.Elske, dat is wat je denkt en voelt. Je beseft niet half wat je allemaal kunt. Echt. En dat is zo zonde.
zaterdag 15 november 2008 om 22:17
quote:elske schreef op 15 november 2008 @ 21:23:
Rv: Ik denk dat sommige dingen dus niet bereikbaar zijn. En dat is dus wat pesten met iemand kan doen.
DAT is dus precies wat iedereen hier al herhaaldelijk zegt. Jij dénkt dat sommige dingen niet bereikbaar zijn en daarmee máák je ze ook voor jezelf onbereikbaar. Dat is eigen verantwoordelijkheid.
Dat jij dénkt dat iets onbereikbaar is, maakt nog niet dát het onbereikbaar is.
Rv: Ik denk dat sommige dingen dus niet bereikbaar zijn. En dat is dus wat pesten met iemand kan doen.
DAT is dus precies wat iedereen hier al herhaaldelijk zegt. Jij dénkt dat sommige dingen niet bereikbaar zijn en daarmee máák je ze ook voor jezelf onbereikbaar. Dat is eigen verantwoordelijkheid.
Dat jij dénkt dat iets onbereikbaar is, maakt nog niet dát het onbereikbaar is.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 15 november 2008 om 22:43
@elske
Je geeft mij het gevoel dat alleen maar grote problemen ziet die niet meer te verhelpen zijn.
Maar wat je net zegt is iets waar aan te werken valt. Dit kan inderdaad enorm beschadigd raken door het pesten. Klopt helemaal. Maar het is niet iets wat voor altijd weg is.
Lukt dit nu niet zelf. Ga dan om hulp vragen. Ik weet zelf uit eigen ervaring dat het niet makkelijk is om dit te veranderen. Dit is zeer moeilijk en vraagt veel uithoudingsvermogen. Maar zet door. En je zult vanzelf merken dat de wereld niet zo donker is als jij denkt en dat je veel meer kunt dat je ooit voor mogelijk had gehouden.
En het is zeker niet leuk is als iedereen je steeds maar vraagt om iemand anders te worden. Heb daar inmiddels zelf ook wel een broertje dood aan maar wanneer het jezelf helpt en je beter in je vel laat zitten waarom niet ermee aan de slag mee gaan
Je geeft mij het gevoel dat alleen maar grote problemen ziet die niet meer te verhelpen zijn.
Maar wat je net zegt is iets waar aan te werken valt. Dit kan inderdaad enorm beschadigd raken door het pesten. Klopt helemaal. Maar het is niet iets wat voor altijd weg is.
Lukt dit nu niet zelf. Ga dan om hulp vragen. Ik weet zelf uit eigen ervaring dat het niet makkelijk is om dit te veranderen. Dit is zeer moeilijk en vraagt veel uithoudingsvermogen. Maar zet door. En je zult vanzelf merken dat de wereld niet zo donker is als jij denkt en dat je veel meer kunt dat je ooit voor mogelijk had gehouden.
En het is zeker niet leuk is als iedereen je steeds maar vraagt om iemand anders te worden. Heb daar inmiddels zelf ook wel een broertje dood aan maar wanneer het jezelf helpt en je beter in je vel laat zitten waarom niet ermee aan de slag mee gaan
zaterdag 15 november 2008 om 22:47
Elske, dan is het heel simpel, dan stel je jezelf gewoon níet verantwoordelijk voor je eigen leven. Moet je helemaal zelf weten.
Dan word je echter wel keer op keer teleurgesteld omdat niemand anders zich verantwoordelijk voelt voor jouw leven, en dan kijk je verbitterd terug op een zeer lang ongelukkig leven. Als jij dat wil, be my guest. Als jij zo wilt leven, vooral doen.
Prima dan, dat jij je niet verantwoordelijk voelt voor je éigen leven.
Dan word je echter wel keer op keer teleurgesteld omdat niemand anders zich verantwoordelijk voelt voor jouw leven, en dan kijk je verbitterd terug op een zeer lang ongelukkig leven. Als jij dat wil, be my guest. Als jij zo wilt leven, vooral doen.
Prima dan, dat jij je niet verantwoordelijk voelt voor je éigen leven.
zaterdag 15 november 2008 om 23:48
quote:elske schreef op 15 november 2008 @ 20:52:
Dat laatste ben ik het gewoon niet mee eens. Er kunnen door toedoen van andere mensen dingen zo beschadigd zijn, dat die dingen niet meer gaan. Ik ben wel degene die ermee moet leren omgaan, dat klopt. Toch kunnen dingen zo kapot zijn dat die niet meer gaan. Ik zie dat niet als mijn verantwoordelijkheid, als ik al veel stappen heb ondernomen met als doel die dingen nu wel goed te laten lopen, maar dat dit uiteindelijk toch niet lukt omdat er teveel kapot is. (als ik nog niks gedaan had is het iets anders.)
Elske, misschien is dat wel zo. Dat sommige dingen niet meer gaan. Ik heb bijvoorbeeld ook een aantal dingen op moeten geven omdat ik dat op dat moment gewoon niet kon. En dat kan heel moeilijk te verkroppen zijn, en het kan lang duren voor je dat accepteert. En het is een heel moeilijk proces, waar ook boosheid bij hoort en het zou goed kunnen dat je daar nu midden in zit. Misschien geeft die boosheid jou ook voor het eerst het gevoel dat er echt iets niet klopte, dat de pesters van toen ongelijk hadden en dat ze dat nooit hadden mogen doen? Terwijl je dat vroeger moeilijk vond om te denken?
En wat voor soort dingen zou je nog willen bereiken? Of wat lukt daar nu niet in? Zijn er daarnaast ook dingen waar je tevreden over bent? En mensen die je vertrouwt?
Dat laatste ben ik het gewoon niet mee eens. Er kunnen door toedoen van andere mensen dingen zo beschadigd zijn, dat die dingen niet meer gaan. Ik ben wel degene die ermee moet leren omgaan, dat klopt. Toch kunnen dingen zo kapot zijn dat die niet meer gaan. Ik zie dat niet als mijn verantwoordelijkheid, als ik al veel stappen heb ondernomen met als doel die dingen nu wel goed te laten lopen, maar dat dit uiteindelijk toch niet lukt omdat er teveel kapot is. (als ik nog niks gedaan had is het iets anders.)
Elske, misschien is dat wel zo. Dat sommige dingen niet meer gaan. Ik heb bijvoorbeeld ook een aantal dingen op moeten geven omdat ik dat op dat moment gewoon niet kon. En dat kan heel moeilijk te verkroppen zijn, en het kan lang duren voor je dat accepteert. En het is een heel moeilijk proces, waar ook boosheid bij hoort en het zou goed kunnen dat je daar nu midden in zit. Misschien geeft die boosheid jou ook voor het eerst het gevoel dat er echt iets niet klopte, dat de pesters van toen ongelijk hadden en dat ze dat nooit hadden mogen doen? Terwijl je dat vroeger moeilijk vond om te denken?
En wat voor soort dingen zou je nog willen bereiken? Of wat lukt daar nu niet in? Zijn er daarnaast ook dingen waar je tevreden over bent? En mensen die je vertrouwt?
zondag 16 november 2008 om 10:34
quote:roosvrouw schreef op 15 november 2008 @ 22:17:
[...]
DAT is dus precies wat iedereen hier al herhaaldelijk zegt. Jij dénkt dat sommige dingen niet bereikbaar zijn en daarmee máák je ze ook voor jezelf onbereikbaar. Dat is eigen verantwoordelijkheid.
Dat jij dénkt dat iets onbereikbaar is, maakt nog niet dát het onbereikbaar is.Nee, dat klopt. Het is wel zo dat andere mensen mij zo'n lange tijd zo ontzettend negatief benaderd hebben, dat ik daardoor ook heel slecht over mijzelf ben gaan denken. En dus ben gaan denken dat sommige dingen niet meer bereikbaar zijn voor mij. IK maak ze daarmee niet onbereikbaar, daar hebben toch echt andere mensen voor gezorgd. Mijn manier van denken is een logische reactie op hun gedrag naar mij toe.
[...]
DAT is dus precies wat iedereen hier al herhaaldelijk zegt. Jij dénkt dat sommige dingen niet bereikbaar zijn en daarmee máák je ze ook voor jezelf onbereikbaar. Dat is eigen verantwoordelijkheid.
Dat jij dénkt dat iets onbereikbaar is, maakt nog niet dát het onbereikbaar is.Nee, dat klopt. Het is wel zo dat andere mensen mij zo'n lange tijd zo ontzettend negatief benaderd hebben, dat ik daardoor ook heel slecht over mijzelf ben gaan denken. En dus ben gaan denken dat sommige dingen niet meer bereikbaar zijn voor mij. IK maak ze daarmee niet onbereikbaar, daar hebben toch echt andere mensen voor gezorgd. Mijn manier van denken is een logische reactie op hun gedrag naar mij toe.
zondag 16 november 2008 om 10:46
quote:Soundpost schreef op 15 november 2008 @ 23:48:
[...]
Elske, misschien is dat wel zo. Dat sommige dingen niet meer gaan. Ik heb bijvoorbeeld ook een aantal dingen op moeten geven omdat ik dat op dat moment gewoon niet kon. En dat kan heel moeilijk te verkroppen zijn, en het kan lang duren voor je dat accepteert. En het is een heel moeilijk proces, waar ook boosheid bij hoort en het zou goed kunnen dat je daar nu midden in zit. Misschien geeft die boosheid jou ook voor het eerst het gevoel dat er echt iets niet klopte, dat de pesters van toen ongelijk hadden en dat ze dat nooit hadden mogen doen? Terwijl je dat vroeger moeilijk vond om te denken?
Ik ben vooral kwaad op alle volwassen mensen van toen, die steeds bij mij aan kwamen kloppen (een kind van 6/7/8 jaar!!) dat ik maar moest veranderen, dat ik door mijn gedrag het pesten op me afriep. Daarmee gaven ze de pesters dus eigenlijk vrijspel en ook nog eens gelijk voor hun daden. En daarmee is mijn zelfbeeld totaal vertekend waar ik nu nog de vruchten van pluk. Daar ben ik echt zwaar pissig over, want natuurlijk hadden de pesters ongelijk en was het fout wat ze deden.
Op de kinderen zelf ben ik ook kwaad. Zij konden niet weten wat de gevolgen van hun daden zouden zijn, maar ze wisten wel dat ik het niet leuk vond. Pesters hadden kunnen stoppen, meelopers hadden tegengas kunnen geven.Iedereen wist het, maar niemand deed iets! Ik begrijp best waarom ze dat niet deden, (wilde zelf geen pispaal worden). Toch doet het pijn. Het had niet zo hoeven gaan, mijn zelfbeeld had behouden kunnen blijven. Dat is nu niet gebeurd. Daarom is het ook zo moeilijk mijn oude klasgenoot elke dag te zien.
En wat voor soort dingen zou je nog willen bereiken? Of wat lukt daar nu niet in? Zijn er daarnaast ook dingen waar je tevreden over bent? En mensen die je vertrouwt?
Dat ik iets kan zeggen in een groep mensen. Dat ik niet meer constant op mijn hoede ben voor alles en iedereen. Dat ik mensen weer durf te vertrouwen en mezelf durf te zijn ipv altijd maar te doen wat ik denk wat mensen van mij verwachten. En beter tegen kritiek kunnen.
Waar ik wel tevreden over ben is dat ik nu wel een leuk sociaal leven heb. Dat ik al jaren een lieve vriend heb. Dat het op mijn werk goed gaat. Dat ik nu vrienden heb waar ik vaak leuke dingen mee ga doen. Dat ik niet ALTIJD meer denk dat mensen mij raar vinden als ik op straat loop.
[...]
Elske, misschien is dat wel zo. Dat sommige dingen niet meer gaan. Ik heb bijvoorbeeld ook een aantal dingen op moeten geven omdat ik dat op dat moment gewoon niet kon. En dat kan heel moeilijk te verkroppen zijn, en het kan lang duren voor je dat accepteert. En het is een heel moeilijk proces, waar ook boosheid bij hoort en het zou goed kunnen dat je daar nu midden in zit. Misschien geeft die boosheid jou ook voor het eerst het gevoel dat er echt iets niet klopte, dat de pesters van toen ongelijk hadden en dat ze dat nooit hadden mogen doen? Terwijl je dat vroeger moeilijk vond om te denken?
Ik ben vooral kwaad op alle volwassen mensen van toen, die steeds bij mij aan kwamen kloppen (een kind van 6/7/8 jaar!!) dat ik maar moest veranderen, dat ik door mijn gedrag het pesten op me afriep. Daarmee gaven ze de pesters dus eigenlijk vrijspel en ook nog eens gelijk voor hun daden. En daarmee is mijn zelfbeeld totaal vertekend waar ik nu nog de vruchten van pluk. Daar ben ik echt zwaar pissig over, want natuurlijk hadden de pesters ongelijk en was het fout wat ze deden.
Op de kinderen zelf ben ik ook kwaad. Zij konden niet weten wat de gevolgen van hun daden zouden zijn, maar ze wisten wel dat ik het niet leuk vond. Pesters hadden kunnen stoppen, meelopers hadden tegengas kunnen geven.Iedereen wist het, maar niemand deed iets! Ik begrijp best waarom ze dat niet deden, (wilde zelf geen pispaal worden). Toch doet het pijn. Het had niet zo hoeven gaan, mijn zelfbeeld had behouden kunnen blijven. Dat is nu niet gebeurd. Daarom is het ook zo moeilijk mijn oude klasgenoot elke dag te zien.
En wat voor soort dingen zou je nog willen bereiken? Of wat lukt daar nu niet in? Zijn er daarnaast ook dingen waar je tevreden over bent? En mensen die je vertrouwt?
Dat ik iets kan zeggen in een groep mensen. Dat ik niet meer constant op mijn hoede ben voor alles en iedereen. Dat ik mensen weer durf te vertrouwen en mezelf durf te zijn ipv altijd maar te doen wat ik denk wat mensen van mij verwachten. En beter tegen kritiek kunnen.
Waar ik wel tevreden over ben is dat ik nu wel een leuk sociaal leven heb. Dat ik al jaren een lieve vriend heb. Dat het op mijn werk goed gaat. Dat ik nu vrienden heb waar ik vaak leuke dingen mee ga doen. Dat ik niet ALTIJD meer denk dat mensen mij raar vinden als ik op straat loop.
zondag 16 november 2008 om 11:44
Als je zelf weet dat je zelfbeeld vertekend is, weet je dus ook hoe het er uit had moeten zien. Als je dat weet, kan je daar toch aan werken? Echt, ik meen het, met een instelling als "ik ben voor altijd beschadigd, beyond repair, en ik kan er helemaal niets aan doen" kom je niet ver. Wat dat betreft sluit ik me geheel aan bij Tangerines post.
Jezus zeg, de wereld zou er fraai uitzien als we allemaal zo dachten... Mag ik ook even Calimeroën? Goed, komt 'ie: ik werd vroeger gepest op school, had continu bonje met m'n moeder, na de scheiding van m'n ouders heb ik m'n moeder een tijd niet meer gezien, ik heb een vriend gehad die me compleet in elkaar sloeg, ben door een geintje van een ander in de schulden geraakt en woonde in een opvangtehuis waar je een hond nog niet in laat wonen, m'n vader is gestorven na een ellendig ziekbed, volgend vriendje had een persoonlijkheidsstoornis en heeft me belogen, bedrogen, m'n zelfvertrouwen vernietigd, geslagen, bedreigd etc, ik heb twee maal een zware depressie gehad en zit nu wederom aan de antidepressiva, blablablabla enzovoorts, kortom, ik kan nu twee dingen doen: ik ga op m'n reet zitten jammeren dat m'n leven compleet maar dan ook compleet verpest is en ik hier never nooit overheen kom, óf ik probeer de scherven bij elkaar te rapen, mezelf weer te vinden en te waarderen en ik maak er het beste van.
Ik kies voor dat laatste. Met vallen en opstaan weliswaar, maar ik kies voor dat laatste. Hell, als ik dat níet zou doen, dan zou ik -en dat meen ik serieus- alle pillen opvreten die ik hier in huis heb, op m'n bed gaan liggen en wachten op de eeuwige slaap. Maar ja, ik wil niet doodgaan voordat ik echt geleefd heb. Anyting that doesnt kill you, makes you stronger.
Dusss, om een heel lang verhaal kort te maken: neem de verantwoordelijkheid voor je eigen leven! Dat je gepest bent is jouw schuld niet, maar het is wél jouw verantwoordelijkheid hoe jij daar je verdere leven mee omgaat. Wil jij die verantwoordelijkheid bij een ander blíjven leggen, well be my guest. Maar dan ga je nooit gelukkig zijn. Heb je daar je pesters mee? Nee. Maar jezelf des te meer.
Jouw leven, jouw keuze.
Jezus zeg, de wereld zou er fraai uitzien als we allemaal zo dachten... Mag ik ook even Calimeroën? Goed, komt 'ie: ik werd vroeger gepest op school, had continu bonje met m'n moeder, na de scheiding van m'n ouders heb ik m'n moeder een tijd niet meer gezien, ik heb een vriend gehad die me compleet in elkaar sloeg, ben door een geintje van een ander in de schulden geraakt en woonde in een opvangtehuis waar je een hond nog niet in laat wonen, m'n vader is gestorven na een ellendig ziekbed, volgend vriendje had een persoonlijkheidsstoornis en heeft me belogen, bedrogen, m'n zelfvertrouwen vernietigd, geslagen, bedreigd etc, ik heb twee maal een zware depressie gehad en zit nu wederom aan de antidepressiva, blablablabla enzovoorts, kortom, ik kan nu twee dingen doen: ik ga op m'n reet zitten jammeren dat m'n leven compleet maar dan ook compleet verpest is en ik hier never nooit overheen kom, óf ik probeer de scherven bij elkaar te rapen, mezelf weer te vinden en te waarderen en ik maak er het beste van.
Ik kies voor dat laatste. Met vallen en opstaan weliswaar, maar ik kies voor dat laatste. Hell, als ik dat níet zou doen, dan zou ik -en dat meen ik serieus- alle pillen opvreten die ik hier in huis heb, op m'n bed gaan liggen en wachten op de eeuwige slaap. Maar ja, ik wil niet doodgaan voordat ik echt geleefd heb. Anyting that doesnt kill you, makes you stronger.
Dusss, om een heel lang verhaal kort te maken: neem de verantwoordelijkheid voor je eigen leven! Dat je gepest bent is jouw schuld niet, maar het is wél jouw verantwoordelijkheid hoe jij daar je verdere leven mee omgaat. Wil jij die verantwoordelijkheid bij een ander blíjven leggen, well be my guest. Maar dan ga je nooit gelukkig zijn. Heb je daar je pesters mee? Nee. Maar jezelf des te meer.
Jouw leven, jouw keuze.
zondag 16 november 2008 om 11:56
MM: alle voorbeelden die je hierboven hebt genoemd, daarbij wordt de persoon die het meemaakt niet als oorzaak/schuldige gezien. Bij pesten is dat wel, en dat is het verschil. Het maakt veel kapot als je altijd te horen krijgt dat je het zelf veroorzaakt dmv je gedrag. (= persoonlijkheid. Niet kleding, uiterlijk e.d. want dat kan je wel veranderen. Maar zeggen dat iemand iets over zich afroept door zijn karakter, dat is wel heel cru)
Nogmaals, mijn manier van (negatief) denken is een logische reactie op jarenlang gedrag wat mensen tegen mij hadden. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Mijn gedrag nu is gevormd door andere mensen vroeger. Dat krijg je er niet zo 1,2,3 meer uit. Ik heb al heel veel dingen gedaan om dingen weer wel te kunnen. Bij sommige dingen is dat gelukt, andere dingen zijn zo kapot gemaakt door andere mensen dat het niet meer gaat. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Maar ik geloof niet dat je dat snapt.
Nogmaals, mijn manier van (negatief) denken is een logische reactie op jarenlang gedrag wat mensen tegen mij hadden. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Mijn gedrag nu is gevormd door andere mensen vroeger. Dat krijg je er niet zo 1,2,3 meer uit. Ik heb al heel veel dingen gedaan om dingen weer wel te kunnen. Bij sommige dingen is dat gelukt, andere dingen zijn zo kapot gemaakt door andere mensen dat het niet meer gaat. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Maar ik geloof niet dat je dat snapt.
zondag 16 november 2008 om 12:31
quote:elske schreef op 16 november 2008 @ 10:34:
[...]
Nee, dat klopt. Het is wel zo dat andere mensen mij zo'n lange tijd zo ontzettend negatief benaderd hebben, dat ik daardoor ook heel slecht over mijzelf ben gaan denken. En dus ben gaan denken dat sommige dingen niet meer bereikbaar zijn voor mij. IK maak ze daarmee niet onbereikbaar, daar hebben toch echt andere mensen voor gezorgd. Mijn manier van denken is een logische reactie op hun gedrag naar mij toe.
Ja maar, ja maar, ja maar, ja maar. Lees jezelf eens terug, Elske. Je komt alleen met een hele hoop 'ja maar', om vooral maar niet naar jezelf te hoeven kijken.
Kijk alleen al eens naar het letterlijke van 'ja, maar'. Meteen al in het tweede woord ontkent men daarmee het eerste woord alweer. Oftewel, men had ook direct 'nee' kunnen zeggen.
Het houdt namelijk hier niet op, ook al lijk jij daarvan overtuigd te zijn. Hoe het komt dat jij denkt zoals je denkt, doet er in het grote geheel niet almachtig toe. Dat je er in blíjft zitten, dat doet er wel toe. Dát is eigen verantwoordelijkheid. Je wéét dat je denkpatroon verstoord is. Jij zet een punt na 'ja maar, dat komt omdat', terwijl het echte werk pas moet beginnen. Jezelf corrigeren, een halt toeroepen en een nieuwe denk- en handelwijze eigen leren maken. Makkelijk? Nop. Maar niemand heeft ons ooit beloofd dat het leven makkelijk zou zijn.
En ja, dat is eigen verantwoordelijkheid in optima forma. Dus ja, op dat stuk mag je jezelf wel eens in de ogen gaan kijken en ben je nu zélf verantwoordelijk (of in jouw ogen; schuldig) voor hoe je het leven ervaart en inricht.
[...]
Nee, dat klopt. Het is wel zo dat andere mensen mij zo'n lange tijd zo ontzettend negatief benaderd hebben, dat ik daardoor ook heel slecht over mijzelf ben gaan denken. En dus ben gaan denken dat sommige dingen niet meer bereikbaar zijn voor mij. IK maak ze daarmee niet onbereikbaar, daar hebben toch echt andere mensen voor gezorgd. Mijn manier van denken is een logische reactie op hun gedrag naar mij toe.
Ja maar, ja maar, ja maar, ja maar. Lees jezelf eens terug, Elske. Je komt alleen met een hele hoop 'ja maar', om vooral maar niet naar jezelf te hoeven kijken.
Kijk alleen al eens naar het letterlijke van 'ja, maar'. Meteen al in het tweede woord ontkent men daarmee het eerste woord alweer. Oftewel, men had ook direct 'nee' kunnen zeggen.
Het houdt namelijk hier niet op, ook al lijk jij daarvan overtuigd te zijn. Hoe het komt dat jij denkt zoals je denkt, doet er in het grote geheel niet almachtig toe. Dat je er in blíjft zitten, dat doet er wel toe. Dát is eigen verantwoordelijkheid. Je wéét dat je denkpatroon verstoord is. Jij zet een punt na 'ja maar, dat komt omdat', terwijl het echte werk pas moet beginnen. Jezelf corrigeren, een halt toeroepen en een nieuwe denk- en handelwijze eigen leren maken. Makkelijk? Nop. Maar niemand heeft ons ooit beloofd dat het leven makkelijk zou zijn.
En ja, dat is eigen verantwoordelijkheid in optima forma. Dus ja, op dat stuk mag je jezelf wel eens in de ogen gaan kijken en ben je nu zélf verantwoordelijk (of in jouw ogen; schuldig) voor hoe je het leven ervaart en inricht.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 16 november 2008 om 12:38
quote:elske schreef op 16 november 2008 @ 11:56:
MM: alle voorbeelden die je hierboven hebt genoemd, daarbij wordt de persoon die het meemaakt niet als oorzaak/schuldige gezien. Bij pesten is dat wel, en dat is het verschil.
Hier ben ik het niet mee eens. Als een vrouw in elkaar wordt geslagen door een vriendje, wordt ook een deel van de schuld bij haar gelegd. Mijn pleegmoeder mishandelde me, maar daar had ik ook een aandeel in. Ik was bang voor haar en liet me manipuleren, als ik meer in mijn kracht had kunnen blijven, had ze me waarschijnlijk minder mishandeld. Na mijn pleegmoeder voelde ik me gebrainwashed, ze had me geleerd dat ik geen recht had voor mezelf op te komen, waardoor ik in de jaren erna nog steeds makkelijk slachtoffer was voor manipulatie en onderdrukking. En daar werd ook gretig gebruik van gemaakt door enkele personen.
Oké, ik weet wel dat ik met mijn basis en dergelijke geen schijn van kans had tegen mijn pleegmoeder, ik heb een zeer ongelukkige start gemaakt. Maar omdat ik verder wilde, ben ik me erin gaan verdiepen hoe zoiets werkt.
Ik heb er boeken over verslonden, zodat ik aan mezelf kon werken en zoveel mogelijk kan proberen te voorkomen dat ik in de toekomst soortgelijk meemaak. Want het is nu eenmaal altijd een wisselwerking, tussen mijn pleegmoeder en mij was dat zo, maar ook tussen jou en je pesters.
En ik heb me soms ook wel eens zielig gevoeld hoor, gezwelgd in zelfmedelijden. Hoort er misschien ook bij. Maar na een avondje zwelgen probeerde ik weer verder te gaan.
MM: alle voorbeelden die je hierboven hebt genoemd, daarbij wordt de persoon die het meemaakt niet als oorzaak/schuldige gezien. Bij pesten is dat wel, en dat is het verschil.
Hier ben ik het niet mee eens. Als een vrouw in elkaar wordt geslagen door een vriendje, wordt ook een deel van de schuld bij haar gelegd. Mijn pleegmoeder mishandelde me, maar daar had ik ook een aandeel in. Ik was bang voor haar en liet me manipuleren, als ik meer in mijn kracht had kunnen blijven, had ze me waarschijnlijk minder mishandeld. Na mijn pleegmoeder voelde ik me gebrainwashed, ze had me geleerd dat ik geen recht had voor mezelf op te komen, waardoor ik in de jaren erna nog steeds makkelijk slachtoffer was voor manipulatie en onderdrukking. En daar werd ook gretig gebruik van gemaakt door enkele personen.
Oké, ik weet wel dat ik met mijn basis en dergelijke geen schijn van kans had tegen mijn pleegmoeder, ik heb een zeer ongelukkige start gemaakt. Maar omdat ik verder wilde, ben ik me erin gaan verdiepen hoe zoiets werkt.
Ik heb er boeken over verslonden, zodat ik aan mezelf kon werken en zoveel mogelijk kan proberen te voorkomen dat ik in de toekomst soortgelijk meemaak. Want het is nu eenmaal altijd een wisselwerking, tussen mijn pleegmoeder en mij was dat zo, maar ook tussen jou en je pesters.
En ik heb me soms ook wel eens zielig gevoeld hoor, gezwelgd in zelfmedelijden. Hoort er misschien ook bij. Maar na een avondje zwelgen probeerde ik weer verder te gaan.
zondag 16 november 2008 om 12:43
quote:elske schreef op 16 november 2008 @ 11:56:
MM: alle voorbeelden die je hierboven hebt genoemd, daarbij wordt de persoon die het meemaakt niet als oorzaak/schuldige gezien. Bij pesten is dat wel, en dat is het verschil. Het maakt veel kapot als je altijd te horen krijgt dat je het zelf veroorzaakt dmv je gedrag. (= persoonlijkheid. Niet kleding, uiterlijk e.d. want dat kan je wel veranderen. Maar zeggen dat iemand iets over zich afroept door zijn karakter, dat is wel heel cru)
Nogmaals, mijn manier van (negatief) denken is een logische reactie op jarenlang gedrag wat mensen tegen mij hadden. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Mijn gedrag nu is gevormd door andere mensen vroeger. Dat krijg je er niet zo 1,2,3 meer uit. Ik heb al heel veel dingen gedaan om dingen weer wel te kunnen. Bij sommige dingen is dat gelukt, andere dingen zijn zo kapot gemaakt door andere mensen dat het niet meer gaat. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Maar ik geloof niet dat je dat snapt.
Als je goed leest, lees je dat ik ook gepest ben. En voordat je het vraagt: ja, ik kreeg ook te horen dat ik dat zelf over me afriep. Was nogal tegendraads, een alternatieveling zeg maar, en dat riep de vraag op waarom ik me nu niet een beetje aanpaste aan de voorkeuren van anderen. Oftewel, als ik mezelf niet was zou ik ook niet gepest worden .
Daarnaast irriteert het me dat je het feit dat iemand er zélf de schuld van krijgt, blijkbaar als allerüberbelangrijkste factor ziet. Mijn vader is dóód ja, maar ach, dat is in jouw ogen helemaal niet erg, want ik krijg in ieder geval niet te horen dat dat mijn schuld is... Je spoort verder wel????
Grrrr. Sorry hoor, ik moet hier niet te lang bij stil staan, het maakt me razend dat jij echt niet verder lijkt te kunnen kijken dan jouw eigen verhaal lang is... Echt, niemand niemand niemand heeft meegemaakt wat Elske heeft meegemaakt, ach en wee toch. Grom. Weleens op de gezondheidspijler gekeken? Kanker, ziekte, dood, maar ach, boeiuh, die mensen krijgen in ieder geval de schúld niet...
Daarnaast word ik doodziek van hoe jij de verantwoordelijkheid af blijft schuiven op anderen. Het is lógisch dat jij negatief denkt. Het is lógisch dat jij je nu zo gedraagt. Nou ja, jouw logica is niet de mijne, laten we het daar maar op houden. Maar als jij dat allemaal logisch vind, en er helemaal niets aan kunt doen en totaal niet verantwoordelijk bent voor je leven nu, dan blijf je toch lekker in je logica zitten en heb je a hell of a life? Alternatieven zijn er niet, alles is toch al allemaal bepaald voor je. Ja, je leven is naar de knoppen, heel je persoonlijkheid is verminkt, het is allemaal jouw verantwoordelijkheid niet hoe jij daar nu mee omgaat en je kan er helegaar niets aan doen. Alles ligt allemaal al vast, hier kom je never nooit meer overheen, ik zou zeggen accepteer het dan maar want je kan er blijkbaar niets aan veranderen.
Nou goed?
MM: alle voorbeelden die je hierboven hebt genoemd, daarbij wordt de persoon die het meemaakt niet als oorzaak/schuldige gezien. Bij pesten is dat wel, en dat is het verschil. Het maakt veel kapot als je altijd te horen krijgt dat je het zelf veroorzaakt dmv je gedrag. (= persoonlijkheid. Niet kleding, uiterlijk e.d. want dat kan je wel veranderen. Maar zeggen dat iemand iets over zich afroept door zijn karakter, dat is wel heel cru)
Nogmaals, mijn manier van (negatief) denken is een logische reactie op jarenlang gedrag wat mensen tegen mij hadden. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Mijn gedrag nu is gevormd door andere mensen vroeger. Dat krijg je er niet zo 1,2,3 meer uit. Ik heb al heel veel dingen gedaan om dingen weer wel te kunnen. Bij sommige dingen is dat gelukt, andere dingen zijn zo kapot gemaakt door andere mensen dat het niet meer gaat. Dat is geen eigen verantwoordelijkheid. Maar ik geloof niet dat je dat snapt.
Als je goed leest, lees je dat ik ook gepest ben. En voordat je het vraagt: ja, ik kreeg ook te horen dat ik dat zelf over me afriep. Was nogal tegendraads, een alternatieveling zeg maar, en dat riep de vraag op waarom ik me nu niet een beetje aanpaste aan de voorkeuren van anderen. Oftewel, als ik mezelf niet was zou ik ook niet gepest worden .
Daarnaast irriteert het me dat je het feit dat iemand er zélf de schuld van krijgt, blijkbaar als allerüberbelangrijkste factor ziet. Mijn vader is dóód ja, maar ach, dat is in jouw ogen helemaal niet erg, want ik krijg in ieder geval niet te horen dat dat mijn schuld is... Je spoort verder wel????
Grrrr. Sorry hoor, ik moet hier niet te lang bij stil staan, het maakt me razend dat jij echt niet verder lijkt te kunnen kijken dan jouw eigen verhaal lang is... Echt, niemand niemand niemand heeft meegemaakt wat Elske heeft meegemaakt, ach en wee toch. Grom. Weleens op de gezondheidspijler gekeken? Kanker, ziekte, dood, maar ach, boeiuh, die mensen krijgen in ieder geval de schúld niet...
Daarnaast word ik doodziek van hoe jij de verantwoordelijkheid af blijft schuiven op anderen. Het is lógisch dat jij negatief denkt. Het is lógisch dat jij je nu zo gedraagt. Nou ja, jouw logica is niet de mijne, laten we het daar maar op houden. Maar als jij dat allemaal logisch vind, en er helemaal niets aan kunt doen en totaal niet verantwoordelijk bent voor je leven nu, dan blijf je toch lekker in je logica zitten en heb je a hell of a life? Alternatieven zijn er niet, alles is toch al allemaal bepaald voor je. Ja, je leven is naar de knoppen, heel je persoonlijkheid is verminkt, het is allemaal jouw verantwoordelijkheid niet hoe jij daar nu mee omgaat en je kan er helegaar niets aan doen. Alles ligt allemaal al vast, hier kom je never nooit meer overheen, ik zou zeggen accepteer het dan maar want je kan er blijkbaar niets aan veranderen.
Nou goed?
