Werk & Studie
alle pijlers
oude klasgenoot
zondag 14 september 2008 om 21:12
Hallo,
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
zondag 9 november 2008 om 21:57
Normaal onthoud ik de meeste extra's wel. Juist omdat die vaak in dit soort tekenfilms stiekem vaak leuker zijn dan de hoofdrolspeler. Moet denk ik nog maar eens naar TS kijken eerdaags, heb destijds half slapend, half kijkend de film afgedraaid. Toch geen slimme zet geweest, naar blijkt.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 9 november 2008 om 22:20
OMG!!
Ok, morgen naar die collega, geef hem een schop onder z'n hol 'zo die heb je nog tegoed' en ga daarna een biertje met hem drinken. Heb ik ook gedaan, jaaaaaren geleden, werkte uitstekend.
Verder: ik ga niet de halve discussie herhalen
Ok, morgen naar die collega, geef hem een schop onder z'n hol 'zo die heb je nog tegoed' en ga daarna een biertje met hem drinken. Heb ik ook gedaan, jaaaaaren geleden, werkte uitstekend.
Verder: ik ga niet de halve discussie herhalen
En sneller dan de wind, dit was ik voor...reken er goed op.
maandag 10 november 2008 om 02:05
Hoi,
Ik zag daarnet dat je poste dat hij het er eigenlijk ook moeilijk mee heeft. Ergens geeft dat bij het gevoel dat hij er ook mee zit. En zich waarschijnlijk niet al te trots voelt over wat er in het verleden is gebeurd. Jij zegt veel verandert te zijn sindsdien misschien is hij dat ook wel en is het niet eerlijk om hem te beoordelen naar wat er is gebeurd in het verleden. Geef hem een kans. Je hoeft hem natuurlijk niet gelijk op de koffie uitnodigen en beste vriendjes te zijn. Maar kijk even de kat uit de boom wees open voor hem en geef hem een kans om te laten zien wie hij nu misschien wel is.
Ik ben ook iemand die veel is gepest. Dus snap sommige dingen die je doet echt wel. Ook ik heb het gevoel om vaak dingen om te draaien naar het negatieve. Maar hiermee maak je het leven zo moeilijk voor jezelf en ook voor de mensen om je heen. Eigenlijk zou je moeten proberen om de wereld om je heen positiever te zien. Let juist op die ene collega die je een kopje koffie brengt (bijvoorbeeld eej) of die ene vriendin die juist laat blijken dat ze om je geeft. Concentreer je daar op. Bij mij zorgt het ervoor dat er een last van je afvalt (want de wereld blijkt achteraf toch veel leuker en liever te zijn dan jij dacht)
Ik zag daarnet dat je poste dat hij het er eigenlijk ook moeilijk mee heeft. Ergens geeft dat bij het gevoel dat hij er ook mee zit. En zich waarschijnlijk niet al te trots voelt over wat er in het verleden is gebeurd. Jij zegt veel verandert te zijn sindsdien misschien is hij dat ook wel en is het niet eerlijk om hem te beoordelen naar wat er is gebeurd in het verleden. Geef hem een kans. Je hoeft hem natuurlijk niet gelijk op de koffie uitnodigen en beste vriendjes te zijn. Maar kijk even de kat uit de boom wees open voor hem en geef hem een kans om te laten zien wie hij nu misschien wel is.
Ik ben ook iemand die veel is gepest. Dus snap sommige dingen die je doet echt wel. Ook ik heb het gevoel om vaak dingen om te draaien naar het negatieve. Maar hiermee maak je het leven zo moeilijk voor jezelf en ook voor de mensen om je heen. Eigenlijk zou je moeten proberen om de wereld om je heen positiever te zien. Let juist op die ene collega die je een kopje koffie brengt (bijvoorbeeld eej) of die ene vriendin die juist laat blijken dat ze om je geeft. Concentreer je daar op. Bij mij zorgt het ervoor dat er een last van je afvalt (want de wereld blijkt achteraf toch veel leuker en liever te zijn dan jij dacht)
maandag 10 november 2008 om 15:19
quote:aikidoka schreef op 06 november 2008 @ 11:36:
[...]
Elske, als gedrag en gevoelens een gevolg zijn van gebeurtenissen, dan was je oorspronkelijk anders. Die oorspronkelijke persoon kan dus ook weer ontstaan, of terugkomen door gebeurtenissen en dingen die je nu onderneemt? Ik denk niet dat de gepeste persoonlijkheid statisch is en nooit meer verandert of veranderen kan. Je hebt al heel veel bereikt zeg je zelf, dus een deel van jou is al niet meer dat gepeste kind. Daar mag je hartstikke trots op zijn. En van dat deel dat er nog wel zit heb je duidelijk last, dus lijkt me dat je zoeken moet naar een manier om dat te verminderen. Ik noem dat dus gebeurtenissen om verder te veranderen. Nu heb ik geen idee wat je allemaal al gedaan hebt qua cursussen, therapie etc. Je zegt dat het heel veel is, maar viva lezeressen samen weten ook heel veel, is mijn ervaring, dus als jij ons daar meer over kunt vertellen dan heeft iemand hier misschien nog wel een tip of een idee wat heel goed bij jou past.
Wat me verder nog opviel is dat je aangeeft dat je het al heel lang, altijd alleen moet doen. Maar je zegt ook dat je een relatie hebt en vrienden. Heb je nog steeds het gevoel dat je het ondanks deze kring van mensen om je heen alleen moet doen? En waar ligt dat dan aan volgens jou? Weten mensen in je omgeving van je verleden en hoeveel impact dat op je heeft? Of vertel je er eigenlijk nooit over en speel je mooi weer? Kun je goed om hulp vragen bij je partner en vrienden en vriendinnen of vind je dat eng en moeilijk (want kwetsbaar)? Ik ben zelf niet zo goed in hulp vragen omdat ik die kwetsbaarheid moeilijk vind (ben ook gepest) en omdat ik het moeilijk vind om toe te geven dat ik iets niet zelf kan of niet snap of een fout gemaakt heb.Ik quote mezelf nog maar even. Ik hoop dat je nog met ons wilt delen wat je aan therapie doet of gedaan hebt. Ik vind het overigens echt verschrikkelijk om te lezen dat je moeder je zo heeft behandeld, dat geeft natuurlijk helemaal geen basiskracht en zekerheid mee om je te kunnen verweren om in jezelf te blijven geloven. Je geeft zelf ook aan dat je dat helemaal niet bezit. Brrr, dat is echt een rotstart in je leven. Nogmaals, ik denk dat je trots mag zijn op wat je allemaal bereikt hebt. Duidelijk zit je nog met een aantal dingen en daar wil je wat aan doen (logisch). Ik denk dat praten met die collega een goede start is. Wat me wel opvalt is dat je van te voren al heel veel invult, wat nou als het stug blijft, wat nou als. Ik herken dat wil, dat doe ik ook wel eens, vooral als ik gestresst ben. Dan kan ik mezelf lekker vast zetten. Bij mij helpt het als iemand dat even signaleert, dan kan ik om mezelf lachen en het loslaten en zie ik meestal de oplossingen wel weer. Hopelijk is er voor jou ook iets wat daarin kan helpen.
[...]
Elske, als gedrag en gevoelens een gevolg zijn van gebeurtenissen, dan was je oorspronkelijk anders. Die oorspronkelijke persoon kan dus ook weer ontstaan, of terugkomen door gebeurtenissen en dingen die je nu onderneemt? Ik denk niet dat de gepeste persoonlijkheid statisch is en nooit meer verandert of veranderen kan. Je hebt al heel veel bereikt zeg je zelf, dus een deel van jou is al niet meer dat gepeste kind. Daar mag je hartstikke trots op zijn. En van dat deel dat er nog wel zit heb je duidelijk last, dus lijkt me dat je zoeken moet naar een manier om dat te verminderen. Ik noem dat dus gebeurtenissen om verder te veranderen. Nu heb ik geen idee wat je allemaal al gedaan hebt qua cursussen, therapie etc. Je zegt dat het heel veel is, maar viva lezeressen samen weten ook heel veel, is mijn ervaring, dus als jij ons daar meer over kunt vertellen dan heeft iemand hier misschien nog wel een tip of een idee wat heel goed bij jou past.
Wat me verder nog opviel is dat je aangeeft dat je het al heel lang, altijd alleen moet doen. Maar je zegt ook dat je een relatie hebt en vrienden. Heb je nog steeds het gevoel dat je het ondanks deze kring van mensen om je heen alleen moet doen? En waar ligt dat dan aan volgens jou? Weten mensen in je omgeving van je verleden en hoeveel impact dat op je heeft? Of vertel je er eigenlijk nooit over en speel je mooi weer? Kun je goed om hulp vragen bij je partner en vrienden en vriendinnen of vind je dat eng en moeilijk (want kwetsbaar)? Ik ben zelf niet zo goed in hulp vragen omdat ik die kwetsbaarheid moeilijk vind (ben ook gepest) en omdat ik het moeilijk vind om toe te geven dat ik iets niet zelf kan of niet snap of een fout gemaakt heb.Ik quote mezelf nog maar even. Ik hoop dat je nog met ons wilt delen wat je aan therapie doet of gedaan hebt. Ik vind het overigens echt verschrikkelijk om te lezen dat je moeder je zo heeft behandeld, dat geeft natuurlijk helemaal geen basiskracht en zekerheid mee om je te kunnen verweren om in jezelf te blijven geloven. Je geeft zelf ook aan dat je dat helemaal niet bezit. Brrr, dat is echt een rotstart in je leven. Nogmaals, ik denk dat je trots mag zijn op wat je allemaal bereikt hebt. Duidelijk zit je nog met een aantal dingen en daar wil je wat aan doen (logisch). Ik denk dat praten met die collega een goede start is. Wat me wel opvalt is dat je van te voren al heel veel invult, wat nou als het stug blijft, wat nou als. Ik herken dat wil, dat doe ik ook wel eens, vooral als ik gestresst ben. Dan kan ik mezelf lekker vast zetten. Bij mij helpt het als iemand dat even signaleert, dan kan ik om mezelf lachen en het loslaten en zie ik meestal de oplossingen wel weer. Hopelijk is er voor jou ook iets wat daarin kan helpen.
maandag 10 november 2008 om 17:39
Ik ben blij om te vernemen dat de stemming op dit topic weer wat positiever is geworden.
@Elske: het moet een heftig weekend voor je geweest zijn met alle reacties! Ik hoop dat je wat hebt aan de hart-onder-de-riem-stekenreacties. Wat ik mij eigenlijk afvroeg en waar ik zelf ook last van heb gehad: lukt het je om je gevoelens te uiten en dan met name gevoelens die je wellicht als 'negatief' ervaart zoals boosheid en verdriet? Door verschillende omstandigheden (w.o. het pesten) vond ik het erg moeilijk om aan te geven dat ik boos was en waarom. Ik was altijd bang dat een ander mijn redenen om boos te zijn als 'onzin' zou bestempelen of het gevoel zou hebben dat ik op 'elke slak zout legde'. Hierdoor kropte ik dat soort gevoelens op met als gevolg dat het ineens tot een uitbarsting kwam - de andere persoon ervaarde dat, begrijpelijk, als heel heftig. Inmiddels heb ik geleerd om hier beter mee om te gaan, mijn grenzen aan te geven ook al ging dat in het begin met horten en stoten.
Kikkerjet
@Elske: het moet een heftig weekend voor je geweest zijn met alle reacties! Ik hoop dat je wat hebt aan de hart-onder-de-riem-stekenreacties. Wat ik mij eigenlijk afvroeg en waar ik zelf ook last van heb gehad: lukt het je om je gevoelens te uiten en dan met name gevoelens die je wellicht als 'negatief' ervaart zoals boosheid en verdriet? Door verschillende omstandigheden (w.o. het pesten) vond ik het erg moeilijk om aan te geven dat ik boos was en waarom. Ik was altijd bang dat een ander mijn redenen om boos te zijn als 'onzin' zou bestempelen of het gevoel zou hebben dat ik op 'elke slak zout legde'. Hierdoor kropte ik dat soort gevoelens op met als gevolg dat het ineens tot een uitbarsting kwam - de andere persoon ervaarde dat, begrijpelijk, als heel heftig. Inmiddels heb ik geleerd om hier beter mee om te gaan, mijn grenzen aan te geven ook al ging dat in het begin met horten en stoten.
Kikkerjet
woensdag 12 november 2008 om 19:53
Het is een vrij land.
Het ging mij erom dat je niet meteen tegen wie dan ook hoeft te zeggen dat ie maar een schop onder zijn kont oid moet hebben. Dat zeg ik andersom ook niet.Voor de rest vind ik het allemaal best. Of je thuis nu niks kunt/durft te zeggen of juist daar ook heel ongewenst bent, het is allebei niks. Ik vind dat je gewoon niet voor iemand maar even kunt beslissen dat ie maar een schop onder de kont moet hebben, want je weet niet wat iemand allemaal heeft meegemaakt. Hoe zou jij het vinden als ik nu zou zeggen dat je ook maar een schop onder je kont moet hebben omdat je er nog elke dag aan denkt? Ik zeg dat soort dingen gewoon niet.
Mijn jeugd was net zo klote als die van jou. Jij zit er net zo mee als ik. Ik snap niet waarom ik dan zogenaamd op een trauma troon zit en jij niet.
Daar walg ik nou van, van dat soort vooroordelen meteen. Bah.
Het ging mij erom dat je niet meteen tegen wie dan ook hoeft te zeggen dat ie maar een schop onder zijn kont oid moet hebben. Dat zeg ik andersom ook niet.Voor de rest vind ik het allemaal best. Of je thuis nu niks kunt/durft te zeggen of juist daar ook heel ongewenst bent, het is allebei niks. Ik vind dat je gewoon niet voor iemand maar even kunt beslissen dat ie maar een schop onder de kont moet hebben, want je weet niet wat iemand allemaal heeft meegemaakt. Hoe zou jij het vinden als ik nu zou zeggen dat je ook maar een schop onder je kont moet hebben omdat je er nog elke dag aan denkt? Ik zeg dat soort dingen gewoon niet.
Mijn jeugd was net zo klote als die van jou. Jij zit er net zo mee als ik. Ik snap niet waarom ik dan zogenaamd op een trauma troon zit en jij niet.
Daar walg ik nou van, van dat soort vooroordelen meteen. Bah.
woensdag 12 november 2008 om 21:19
woensdag 12 november 2008 om 22:18
MissDubbelfriss, ik ben niet van de medelijden want dat vind ik misplaatst superioriteitsgevoel. Maar mens, ik leef met je mee. Wat afschuwelijk dat zo'n pokkeventje jou die littekens heeft bezorgd. Is het een groot gebied als ik mag vragen? Nooit kosten op dat ettertje kunnen verhalen om een laserbehandeling te kunnen krijgen? En heb je zelfs toen niets tegen je ouders gezegd?
*insert knuffelsmiley hier*
*insert knuffelsmiley hier*
woensdag 12 november 2008 om 22:18
quote:[message=2267099,noline]miss dubbelfriss schreef op
Ik zie dus elke dag letterlijk wat mij is aangedaan. Dat bedoel ik te zeggen.
MDFDus wordt je elke dag aan ze herinnerd. Dus denk je er elke dag aan. Dus wat is het verschil? Pijn is pijn, fysiek of emotioneel. Littekens, lichamelijk of mentaal, verdriet heb je er toch van. Ik zie het verschil niet.
Ik zie dus elke dag letterlijk wat mij is aangedaan. Dat bedoel ik te zeggen.
MDFDus wordt je elke dag aan ze herinnerd. Dus denk je er elke dag aan. Dus wat is het verschil? Pijn is pijn, fysiek of emotioneel. Littekens, lichamelijk of mentaal, verdriet heb je er toch van. Ik zie het verschil niet.
woensdag 12 november 2008 om 23:20
Eeeh Elske, ontgaat je nog steeds dat miss in de FIK is gezet?
Je weet wel, dat gebeurt met vuur, en dan komen er vlammen, en dat doet pijn, en dat laat littekens achter, die jaren na dato nog pijnlijk kunnen zijn en die je bovenal élke dag, élke dag weer zíet en vóelt.
Dat jij het verschil niet ziet, vind ik werkelijk waar onbegrijpelijk.
Ik vind je echt héél grof.
Je weet wel, dat gebeurt met vuur, en dan komen er vlammen, en dat doet pijn, en dat laat littekens achter, die jaren na dato nog pijnlijk kunnen zijn en die je bovenal élke dag, élke dag weer zíet en vóelt.
Dat jij het verschil niet ziet, vind ik werkelijk waar onbegrijpelijk.
Ik vind je echt héél grof.
woensdag 12 november 2008 om 23:22
Dat je jezelf zielig vindt en dagelijks je leven laat beïnvloeden door je pestverleden dat moet je zelf weten, daar lijd alleen jij onder.
Maar dat je weigert, echt ronduit vertíkt, om ook maar één fucking meelevend woord uit je toetsenbord te persen naar iemand toe die godverdomme in BRAND is gestoken, daar lijden alle andere mensen onder: dat is namelijk écht ontzéttend grof, beledigend en aanmatigend.
Maar dat je weigert, echt ronduit vertíkt, om ook maar één fucking meelevend woord uit je toetsenbord te persen naar iemand toe die godverdomme in BRAND is gestoken, daar lijden alle andere mensen onder: dat is namelijk écht ontzéttend grof, beledigend en aanmatigend.
woensdag 12 november 2008 om 23:22
quote:elske schreef op 12 november 2008 @ 22:18:
[...]
Dus wordt je elke dag aan ze herinnerd. Dus denk je er elke dag aan. Dus wat is het verschil? Pijn is pijn, fysiek of emotioneel. Littekens, lichamelijk of mentaal, verdriet heb je er toch van. Ik zie het verschil niet.Ik citeer het maar even, mochten mensen nog denken aan empathie ten opzichte van Elske.
[...]
Dus wordt je elke dag aan ze herinnerd. Dus denk je er elke dag aan. Dus wat is het verschil? Pijn is pijn, fysiek of emotioneel. Littekens, lichamelijk of mentaal, verdriet heb je er toch van. Ik zie het verschil niet.Ik citeer het maar even, mochten mensen nog denken aan empathie ten opzichte van Elske.
woensdag 12 november 2008 om 23:25
quote:elske schreef op 12 november 2008 @ 22:18:
[...]
Ik zie het verschil niet.Nee dat is duidelijk. En dat is dan ook precies de kern van jouw probleem.
MDF: ik zou me er hier niet te kwaad over maken. Als iets er nog niet in zit, komt het er ook niet uit. Jij staat aan de goede kant van de streep die je er zelf onder hebt kunnen zetten. Ik vind jou een dapper ding!
[...]
Ik zie het verschil niet.Nee dat is duidelijk. En dat is dan ook precies de kern van jouw probleem.
MDF: ik zou me er hier niet te kwaad over maken. Als iets er nog niet in zit, komt het er ook niet uit. Jij staat aan de goede kant van de streep die je er zelf onder hebt kunnen zetten. Ik vind jou een dapper ding!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 12 november 2008 om 23:30
woensdag 12 november 2008 om 23:36
Hopen mag, Tang.
Maar iets verwachten van iemand die het echt niet kan, leidt alleen maar tot teleurstelling en frustratie bij de verwachter.
En geen respect... ach, Elske heeft zichzelf ook niet gemaakt. En dan heb ik het niet over de schade van het pesten (voor Elske met deze opmerking aan de haal gaat), maar over het onvermogen iets constructiefs te doen om het een plek te geven.
Maar iets verwachten van iemand die het echt niet kan, leidt alleen maar tot teleurstelling en frustratie bij de verwachter.
En geen respect... ach, Elske heeft zichzelf ook niet gemaakt. En dan heb ik het niet over de schade van het pesten (voor Elske met deze opmerking aan de haal gaat), maar over het onvermogen iets constructiefs te doen om het een plek te geven.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 12 november 2008 om 23:47
donderdag 13 november 2008 om 14:14
Wauw Poezewoes, wat een wijze woorden... Ben er stil van, in positieve zin.
MDF: ik vind het afschuwelijk wat je hebt moeten meemaken. Ik heb er erg veel bewondering voor hoe je nu in het leven staat; dat je je leven niet meer laat bepalen door de etters van toen. You go!
Elske, er is iets in je wat ik goed kan begrijpen. Dat pesten pijn kan doen, dat het gevolgen kan hebben, dat het je eigenwaarde onderuit kan halen...
Wat ik niet zo goed begrijp is dat het voor jou moeilijk is om een stukje medeleven voor bv iemand als MDF op te brengen. Dat je blijkbaar zo verdrietig/boos/verdrietig (etc.) bent dat het leed/verhaal van een ander aan je voorbij lijkt te gaan. Terwijl mensen als MDF juist hun verhaal doen om je op weg te helpen.
Daarnaast valt me op dat zinnen als 'je hebt keuze', 'schop onder de kont' voor je werken als een rode lap op een stier. Misschien dat het een uitdaging voor je is om (met een hulpverlener) te onderzoeken waarom dat zo bij je werkt?
Misschien is het wat Poezewoes zegt; dat je meer tijd nodig hebt. Dat lijkt mij op zich niet erg. Wat ik wel erg vind is dat je nu verbitterd overkomt; ik kan me niet voorstellen dat je leven leuk is nu. (hopelijk zit ik ernaast) Dat vind ik jammer.
Als je later oud bent en op je leven terugkijkt, wat is er dan? Het pesten en jouw boosheid/verdriet eromheen? Of zul je trots zijn op het feit dat je ondanks alle nare ervaringen, toch op een gegeven moment hebt gezegd: 'Ik laat mijn leven er niet meer door bepalen.' ?
Verdikkie, ik bedenk me nu dat ik eigenlijk niet meer wilde reageren omdat alles al gezegd is en ik ook niet weet of het allemaal aankomt bij je. Maar nu heb ik geen zin meer om alles te deleten.
Het komt erop neer dat ik hoop dat je uiteindelijk in staat zult zijn om voor je eigen geluk te kiezen. En ja, dat kan zwaar en pijnlijk zijn. Maar die weg is er wel en zal je op langere termijn veel meer opleveren, bijvoorbeeld: dat je gelukkig wordt met jezelf en dat de omgang met anderen (o.a. jouw collega ) wat soepeler verloopt. Ik noem maar wat.
MDF: ik vind het afschuwelijk wat je hebt moeten meemaken. Ik heb er erg veel bewondering voor hoe je nu in het leven staat; dat je je leven niet meer laat bepalen door de etters van toen. You go!
Elske, er is iets in je wat ik goed kan begrijpen. Dat pesten pijn kan doen, dat het gevolgen kan hebben, dat het je eigenwaarde onderuit kan halen...
Wat ik niet zo goed begrijp is dat het voor jou moeilijk is om een stukje medeleven voor bv iemand als MDF op te brengen. Dat je blijkbaar zo verdrietig/boos/verdrietig (etc.) bent dat het leed/verhaal van een ander aan je voorbij lijkt te gaan. Terwijl mensen als MDF juist hun verhaal doen om je op weg te helpen.
Daarnaast valt me op dat zinnen als 'je hebt keuze', 'schop onder de kont' voor je werken als een rode lap op een stier. Misschien dat het een uitdaging voor je is om (met een hulpverlener) te onderzoeken waarom dat zo bij je werkt?
Misschien is het wat Poezewoes zegt; dat je meer tijd nodig hebt. Dat lijkt mij op zich niet erg. Wat ik wel erg vind is dat je nu verbitterd overkomt; ik kan me niet voorstellen dat je leven leuk is nu. (hopelijk zit ik ernaast) Dat vind ik jammer.
Als je later oud bent en op je leven terugkijkt, wat is er dan? Het pesten en jouw boosheid/verdriet eromheen? Of zul je trots zijn op het feit dat je ondanks alle nare ervaringen, toch op een gegeven moment hebt gezegd: 'Ik laat mijn leven er niet meer door bepalen.' ?
Verdikkie, ik bedenk me nu dat ik eigenlijk niet meer wilde reageren omdat alles al gezegd is en ik ook niet weet of het allemaal aankomt bij je. Maar nu heb ik geen zin meer om alles te deleten.
Het komt erop neer dat ik hoop dat je uiteindelijk in staat zult zijn om voor je eigen geluk te kiezen. En ja, dat kan zwaar en pijnlijk zijn. Maar die weg is er wel en zal je op langere termijn veel meer opleveren, bijvoorbeeld: dat je gelukkig wordt met jezelf en dat de omgang met anderen (o.a. jouw collega ) wat soepeler verloopt. Ik noem maar wat.
donderdag 13 november 2008 om 18:42
Elske, ik wil je echt graag helpen en daarom heb ik ook al 2 keer gereageerd. Kennelijk heb je niets aan mijn reacties en wil je mijn vragen niet beantwoorden. Ik vind dat Tja2 terecht constateert dat je zeer heftig reageert op sommige woorden of zinnen. Heb je een idee waar dat aan ligt? Als je dat niet met ons hier wilt delen kun je het misschien wel met je therapeut bespreken? Ik denk dat het je verder kan helpen. Iemand vroeg mij ooit eens uitleg over iets van sport en ik gaf aan dat een bepaalde vorm van overgave nodig was. Zij wilde dat woord niet accepteren. Kennelijk was haar associatie met het woord heel negatief. Maar ik vind het een mooi oord, er ligt geven in besloten en dat is iets prachtigs. Misschien associeer jij ook iets heel specifieks met keuze en zelf doen wat voor jou heel moeilijk en naar is. Kun je daar iets mee?
