Werk & Studie
alle pijlers
Tussenjaar?
woensdag 15 januari 2020 om 12:45
Mijn zoon (20) heeft zich ingeschreven voor een HBO studie. Hij doet nu al MBO (een creatieve opleiding die aansluit) en loopt stage. Hij maakt natuurlijk langere dagen nu... vooral het opstaan, discipline dingetje, want hij vindt die stage wel leuk, maar het doorzetten gaat moeizaam. En voor z'n studie meldde hij zich vorig jaar ook vaak 'ziek'. Hij moet nog een paar maanden en dan zou hij z'n MBO afgerond hebben.
Detail: hij woont nog thuis. Zou ook echt financieel niet zelfstandig op kamers kunnen, hoewel ik natuurlijk wel wil supporten... maar wel tot op zekere hoogte. Een baan heeft hij namelijk nooit echt gehad, behalve wat blauwe maandagen bij de supermarkt en een krantenwijkje.
Hij is er best wel onzeker over of hij überhaupt wel wordt aangenomen op de studie naar keuze. Dat kan natuurlijk altijd anders lopen, want er is een test/aanmeldingsprocedure voor. Nu heeft hij het steeds vaker over een tussenjaar en daar word ik best wel zenuwachtig van. In mijn ogen wordt dat een jaar van op bed liggen en dan tegen de middag een keer achter z'n computer kruipen – wat nu ook gebeurt als hij vrij is, maar dan is het nog vrije tijd. Op zich heeft hij weinig geld nodig omdat hij bij ons woont, dus er zijn ook geen consequenties... maar ik wil dit ook niet faciliteren. Ik snap het ook niet, hij heeft ons, zijn ouders, altijd gezien als hardwerkende mensen... maar kennelijk heeft hij dat nooit opgepikt. En ik weet niet wat mijn invloed nog kan zijn op deze leeftijd... behalve de troef die ik heb omdat hij in ons huis woont.
Detail: hij woont nog thuis. Zou ook echt financieel niet zelfstandig op kamers kunnen, hoewel ik natuurlijk wel wil supporten... maar wel tot op zekere hoogte. Een baan heeft hij namelijk nooit echt gehad, behalve wat blauwe maandagen bij de supermarkt en een krantenwijkje.
Hij is er best wel onzeker over of hij überhaupt wel wordt aangenomen op de studie naar keuze. Dat kan natuurlijk altijd anders lopen, want er is een test/aanmeldingsprocedure voor. Nu heeft hij het steeds vaker over een tussenjaar en daar word ik best wel zenuwachtig van. In mijn ogen wordt dat een jaar van op bed liggen en dan tegen de middag een keer achter z'n computer kruipen – wat nu ook gebeurt als hij vrij is, maar dan is het nog vrije tijd. Op zich heeft hij weinig geld nodig omdat hij bij ons woont, dus er zijn ook geen consequenties... maar ik wil dit ook niet faciliteren. Ik snap het ook niet, hij heeft ons, zijn ouders, altijd gezien als hardwerkende mensen... maar kennelijk heeft hij dat nooit opgepikt. En ik weet niet wat mijn invloed nog kan zijn op deze leeftijd... behalve de troef die ik heb omdat hij in ons huis woont.
zondag 23 augustus 2020 om 12:24
vivinnetje schreef: ↑23-08-2020 12:09Hij krijgt dat geld als alimentatie van z'n vader vanaf z'n 18e, toen hij hier nog woonde, kreeg ik dat. Daar komt het vandaan. Maar goed, krijgt hij niks dan gaat het geld wat ik voor hem had gespaard (waar hij ook toegang toe heeft vanaf z'n 18e) eraan. Dus linksom of rechtsom... wij betalen het. En natuurlijk kunnen we een lange adem hebben... het geld is eens een keer op. Dan heeft hij ook recht op een bijstandsuitkering. Daar begon hij al over – ik schaam me om het te moeten zeggen – dat hij niet in aamerking komt voor een uitkering omdat ik dat geld voor hem had gespaard...
Ik ken genoeg praktijkvoorbeelden om te weten dat vermijding /angst heel belemmerend kan zijn. In combinatie met ADD lijkt me dat helemaal lastig. Dat is dan niet een kwestie is van "gewoon doen", net zoals dat voor "normale" mensen geldt.
Maar goed, het is natuurlijk wel een jongen van 20 die toch zelfstandig zal moeten worden. Dus stoppen met faciliteren. Laat hem financieel bijdragen. Als hij dat wil doen van zijn spaargeld: prima. Hij kan het maar 1x uitgeven en als het op is dan is dat zijn eigen probleem. Misschien kun je afspreken dat hij thuis kan wonen zolang hij bijdraagt, maar dat hij uit huis moet als hij 2 of 3 maanden niét heeft bijgedragen. Of misschien is het mogelijk om de gehuurde kamer/woning aan te houden maar hem vanaf oktober zélf die huur te laten betalen (dan moet hij dus wel werk zoeken).
rainydays wijzigde dit bericht op 23-08-2020 12:27
14.56% gewijzigd
Here am I in my little bubble
zondag 23 augustus 2020 om 12:26
Zoon kan in ieder geval goed op jouw gemoed spelen.vivinnetje schreef: ↑23-08-2020 12:14Nou ja, dat is natuurlijk ook de reden dat we zoveel hulp hebben gezocht, de afgelopen jaren. We weten gewoon niet of het luiheid is of angst. Maar waarschijnlijk allebei. En dat gesprek zijn we natuurlijk wel aangegaan, maar we komen er niet doorheen... net als dat rijtje psychologen die erop gezet zijn. En ik vlieg emotioneel ook alle kanten op. Sommige opmerkingen maken met wóest (zoals: ik krijg van pappa alimentatie maar ik woon niet meer bij jou, dus waarom betaal jij me dan geen alimentatie?). En soms wil ik hem bij de hand nemen en een schema maken met punten hoe hij het moet aanvliegen... maar ik vind echt dat dat van hém moet komen!!
Hij is 20 hè, geen 12.
Je hoeft niet overal iets van te vinden.
zondag 23 augustus 2020 om 12:36
Ik denk toch dat hij dit niet goed kan. Sommigen kunnen niet goed sporten, sommigen kunnen niet goed rekenen, hij kan niet goed opstarten. Zijn startmotor is stuk. Misschien denkt hij ook heel veel? Alle mogelijke scenario's bijlangs tot er zoveel beren op de weg zijn dat hij het nut niet meer ziet om te beginnen?vivinnetje schreef: ↑23-08-2020 12:14Nou ja, dat is natuurlijk ook de reden dat we zoveel hulp hebben gezocht, de afgelopen jaren. We weten gewoon niet of het luiheid is of angst. Maar waarschijnlijk allebei. En dat gesprek zijn we natuurlijk wel aangegaan, maar we komen er niet doorheen... net als dat rijtje psychologen die erop gezet zijn. En ik vlieg emotioneel ook alle kanten op. Sommige opmerkingen maken met wóest (zoals: ik krijg van pappa alimentatie maar ik woon niet meer bij jou, dus waarom betaal jij me dan geen alimentatie?). En soms wil ik hem bij de hand nemen en een schema maken met punten hoe hij het moet aanvliegen... maar ik vind echt dat dat van hém moet komen!!
Dingen die mij helpen zijn lichaamsbeweging, sporten dus. En ik heb een enorme stok achter de deur nodig. Deadlines werken voor mij goed, ik heb helaas angst of stress nodig om te presteren. Of doelen/uitdagingen waarbij ik de lat onmogelijk hoog leg. Het gekke is dat die onmogelijke dingen me nog lukken ook. Ik kan je wel garanderen dat hij dit zelf ook verschrikkelijk vindt, het kan best zijn dat hij veel onmacht voelt. Mij heeft therapie ook niet geholpen. Het enige wat mij helpt bij het vinden van levenslust is nieuwe dingen proberen zoals een hobby of cursus en daarbij de lat hoog te leggen. Soms denk ik wel eens dat het goed voor me zou zijn geweest als ik een tijdje het leger in was gegaan.
zondag 23 augustus 2020 om 13:07
Mijn angst is tijdverspilling. Door ADD heb ik vaak issues met tijd gehad als kind. Taken niet af krijgen op school bijvoorbeeld, vaak te laat komen, hoofdzaken niet kunnen scheiden van bijzaken. De angst om tijd te verspillen is één van de redenen om ergens niet aan te beginnen. Waardoor ik nergens aan begin, waardoor ik me rot voel omdat ik hierdoor juist kostbare tijd heb verspild met niksen. Ik kan ook niet goed inschatten hoe lang een activiteit duurt. Als ik een afspraak heb om 13:00 uur durf ik vooraf niet aan iets anders beginnen want wellicht duurt die activiteit te lang, wellicht vergeet ik de tijd of wellicht heb ik geen zin om te stoppen terwijl ik weg moet (klinkt raar, weet ik) en kom ik dus te laat. Daarom zit ik doelloos te wachten tot het tijd is om te gaan.
Hoe is het verder met zijn zelfbeeld/zelfvertrouwen?
Hoe is het verder met zijn zelfbeeld/zelfvertrouwen?
zondag 23 augustus 2020 om 13:11
Rachmaninoff schreef: ↑23-08-2020 12:36Ik denk toch dat hij dit niet goed kan. Sommigen kunnen niet goed sporten, sommigen kunnen niet goed rekenen, hij kan niet goed opstarten. Zijn startmotor is stuk. Misschien denkt hij ook heel veel? Alle mogelijke scenario's bijlangs tot er zoveel beren op de weg zijn dat hij het nut niet meer ziet om te beginnen?
Dingen die mij helpen zijn lichaamsbeweging, sporten dus. En ik heb een enorme stok achter de deur nodig. Deadlines werken voor mij goed, ik heb helaas angst of stress nodig om te presteren. Of doelen/uitdagingen waarbij ik de lat onmogelijk hoog leg. Het gekke is dat die onmogelijke dingen me nog lukken ook. Ik kan je wel garanderen dat hij dit zelf ook verschrikkelijk vindt, het kan best zijn dat hij veel onmacht voelt. Mij heeft therapie ook niet geholpen. Het enige wat mij helpt bij het vinden van levenslust is nieuwe dingen proberen zoals een hobby of cursus en daarbij de lat hoog te leggen. Soms denk ik wel eens dat het goed voor me zou zijn geweest als ik een tijdje het leger in was gegaan.
Begrijp ik goed dat jij zelf ook ADD hebt dan? (--- edit, ja dus, ik lees nu de post erna)
Tja, dienstplicht is al een tijdje afgeschaft, maar ik snap wat je bedoelt... Het klopt inderdaad dat hij heel veel beren op zijn weg ziet en dus bij voorbaat al afhaakt. Faalangst heeft hij ook... maar tegelijkertijd is hij best vol van zichzelf (zijn capaciteiten), het is raar hoe dat werkt. Ik denk dat het ook wel een soort van frustrerend is voor hem, dat er niks wordt erkent en steeds de nadruk op wordt gelegd dat hij van alles moet gaan doen. En ook dat anderen je als een slappeling zien.
Sport is typisch zoiets waarvan ook iedereen ons als 'slappe ouders' bestempelt. Ik vind het onderdeel van je opvoeding om je kinderen aan te moedigen een sport te beoefenen en ook goed voor je fysiek, maar buiten zwemles om, is het ons nog nooit gelukt om hem op een sport te krijgen. Veel gedreig van onze kant ('Nu zoek je iets uit, anders doen wij het!') en vervolgens deden wij niks... want je zet geen kind af bij een sportvereniging wat vervolgens aan de kant staat en niet wil meedoen (dit is wel gebeurd overigens en de trainers hebben gepraat als Brugman maar zonder resultaat). En wat doe je dan?! En ook mijn voorstel om inidvidueel te sporten was natuurlijk maar niks...
Ooit was hij onderdeel van een vriendengroepje, die jongens zaten allemaal bij een rugby vereniging, waren groot en sterk gebouwd. Dat heeft wel wat met hem gedaan want mijn zoon is maar een iel mannetje en moet het vooral hebben van z'n welbespraaktheid en z'n humor...
Maar die 'onmogelijke' doelen met je jezelf dan wel kunnen stellen. Je kunt dus blijkbaar jezelf ertoe zetten om die doelen te stellen, hoe is je dat dan gelukt?
zondag 23 augustus 2020 om 13:14
Wow, ik vrees dat dit voor hem allemaal heel herkenbaar klinkt...Rachmaninoff schreef: ↑23-08-2020 13:07Mijn angst is tijdverspilling. Door ADD heb ik vaak issues met tijd gehad als kind. Taken niet af krijgen op school bijvoorbeeld, vaak te laat komen, hoofdzaken niet kunnen scheiden van bijzaken. De angst om tijd te verspillen is één van de redenen om ergens niet aan te beginnen. Waardoor ik nergens aan begin, waardoor ik me rot voel omdat ik hierdoor juist kostbare tijd heb verspild met niksen. Ik kan ook niet goed inschatten hoe lang een activiteit duurt. Als ik een afspraak heb om 13:00 uur durf ik vooraf niet aan iets anders beginnen want wellicht duurt die activiteit te lang, wellicht vergeet ik de tijd of wellicht heb ik geen zin om te stoppen terwijl ik weg moet (klinkt raar, weet ik) en kom ik dus te laat. Daarom zit ik doelloos te wachten tot het tijd is om te gaan.
Hoe is het verder met zijn zelfbeeld/zelfvertrouwen?
Nee, met z'n zelfvertrouwen zit het niet zo goed... hij is best onzeker over z'n uiterlijk bijvoorbeeld.
zondag 23 augustus 2020 om 13:24
Hier een persoonlijke ervaring. Ik ben zelf 23 en heb een MBO opleiding gedaan ook de creatieve kant op. Ik was vrij veel afwezig en het liefst had ik me wekelijks ziek gemeld bij mijn stage. Luiheid? Honderd procent. Wel moet ik zeggen dat ik er wel vanaf mijn 16de altijd een bijbaantje naast heb gehad, maar op dat detail na herken ik mezelf wel in het verhaal over jouw zoon. Ik ben ook altijd op een sport gedwongen en kapte hier ook altijd na een paar weken weer mee. Ik denk dat ik er wel 15 geprobeerd heb, haha.
Ik wilde na mijn MBO ook graag naar een kunstacademie. Helaas voor afgewezen (tweemaal). Daar had ik toen niet op gerekend dus dacht ik ook 'dan maar een tussenjaar' ik wist het namelijk zelf ook echt niet meer. Ik werkte toen destijds als bijbaantje bij de Kruidvat en dacht nou dan werk ik daar wel een jaar fulltime en dan probeer ik het volgend jaar opnieuw. Mijn ouders zijn hier godzijdank niet mee akkoord gegaan destijds. Mijn vader heeft zich er erg in verdiept en kwam ineens met een HBO opleiding die me wel aansprak. Toen ben ik dat maar gaan doen. Dit klinkt ook superlui, ik weet het. Ik was toen volgens mij 18 jaar en zag het hele overzicht van al die opleidingen ook echt niet meer. Het had ook te maken met dat ik erg graag naar de kunstacademie wilde en dit lukte allemaal niet dus dacht ik laat ook allemaal maar zitten. Lekker makkelijk gedacht. Ik ben echt heel erg blij dat ik geen tussenjaar heb genomen destijds. Ik weet bijna zeker dat ik als ik fulltime was gaan werken daarna niet alsnog een HBO opleiding zou hebben gevolgd.
Ik kan je overigens niet vertellen waarom ik zo lui ben hoor. Hard werken kan ik namelijk wel als het moet. Ik denk dat het een discipline of motivatie dingetje is, geen idee. Ik vond het zelf namelijk ook altijd heel vervelend dat ik zo was/ben.
Ik wilde na mijn MBO ook graag naar een kunstacademie. Helaas voor afgewezen (tweemaal). Daar had ik toen niet op gerekend dus dacht ik ook 'dan maar een tussenjaar' ik wist het namelijk zelf ook echt niet meer. Ik werkte toen destijds als bijbaantje bij de Kruidvat en dacht nou dan werk ik daar wel een jaar fulltime en dan probeer ik het volgend jaar opnieuw. Mijn ouders zijn hier godzijdank niet mee akkoord gegaan destijds. Mijn vader heeft zich er erg in verdiept en kwam ineens met een HBO opleiding die me wel aansprak. Toen ben ik dat maar gaan doen. Dit klinkt ook superlui, ik weet het. Ik was toen volgens mij 18 jaar en zag het hele overzicht van al die opleidingen ook echt niet meer. Het had ook te maken met dat ik erg graag naar de kunstacademie wilde en dit lukte allemaal niet dus dacht ik laat ook allemaal maar zitten. Lekker makkelijk gedacht. Ik ben echt heel erg blij dat ik geen tussenjaar heb genomen destijds. Ik weet bijna zeker dat ik als ik fulltime was gaan werken daarna niet alsnog een HBO opleiding zou hebben gevolgd.
Ik kan je overigens niet vertellen waarom ik zo lui ben hoor. Hard werken kan ik namelijk wel als het moet. Ik denk dat het een discipline of motivatie dingetje is, geen idee. Ik vond het zelf namelijk ook altijd heel vervelend dat ik zo was/ben.
zondag 23 augustus 2020 om 13:41
De sloten veranderen, geen geld meer geven, is veel te makkelijk gezegd. Dat doet niemand in zo'n situatie, want inderdaad, je hebt gewoon onderhoudsplicht tot 21. Dus dreigementen dat je hem zonder geld het huis uitzet of hem niets meer gaat geven kun je niet waarmaken.
Je zoon klinkt echt heel erg als mijn ex (ook creatief & ADD) op die leeftijd, en misschien is het fijn om te horen dat het met hem prima goedgekomen is. Qua carrière nooit echt van de grond gekomen, nee, maar wel gelukkig hertrouwd en gelukkig met wat hij doet. Ze leven van een sociaal minimum, maar hebben ook bijna niets nodig en maken alles zelf. Eigenlijk heel mooi. Ook met z'n ouders nu weer een goede relatie, na heel veel jaren van spanning. Het is ondertussen ruim 15 jaar geleden, maar ik weet nog heel goed hoe het was om er als zijn partner middenin te staan. Zijn ouders waren namelijk inderdaad leuke, "normale" en hardwerkende mensen, maar de communicatie en wederzijds begrip liep volledig stuk .
Ik denk dat je moet laten gaat dat hij een volwassene zal worden zoals jij, want zijn hersenen werken gewoon anders. Heel veel dingen die hij doet - gemakseten, veel gamen, rommelig huishouden, weinig ambitie - zijn ook allemaal niet belangrijk en maken hem niet minder geslaagd als mens, ook al vindt het viva forum dat wel.
Als je hem niet meer thuis wil, en ik denk dat dat idd voor niemand positief zal uitpakken, betaal zijn huur dan nog maar even voor hem tot het niet meer hoeft. Als het voor hem daarna nodig is om al het spaargeld er doorheen te jassen en een bijstandsuitkering aan te vragen, dan is het maar zo. Ik snap dat het zuur is, maar zo gaat het soms. Hij is 20. Hij heeft heel veel hulp gehad. Het ligt niet aan jou; het is niet jullie opvoeding, en het is ook geen schande dat hij het (nog) niet redt. Ik zou het financiële vraagstuk, en het "hoe gaat hij het redden in de maatschappij" vraagstuk gewoon zo snel mogelijk loslaten binnen jullie relatie, en proberen weer positief met elkaar om te gaan. Er is namelijk best een kans dat hij jullie verwachtingen nu meezeult als een soort molensteen en daarom bevriest (niet jullie schuld, maar zo gaat het soms). Hij is volwassen en moet het nu zelf oppakken (ook al is het slechts expliciet om hulp vragen), of niet (geen wereldramp - daarvoor hebben we het sociaal vangnet).
Je zoon klinkt echt heel erg als mijn ex (ook creatief & ADD) op die leeftijd, en misschien is het fijn om te horen dat het met hem prima goedgekomen is. Qua carrière nooit echt van de grond gekomen, nee, maar wel gelukkig hertrouwd en gelukkig met wat hij doet. Ze leven van een sociaal minimum, maar hebben ook bijna niets nodig en maken alles zelf. Eigenlijk heel mooi. Ook met z'n ouders nu weer een goede relatie, na heel veel jaren van spanning. Het is ondertussen ruim 15 jaar geleden, maar ik weet nog heel goed hoe het was om er als zijn partner middenin te staan. Zijn ouders waren namelijk inderdaad leuke, "normale" en hardwerkende mensen, maar de communicatie en wederzijds begrip liep volledig stuk .
Ik denk dat je moet laten gaat dat hij een volwassene zal worden zoals jij, want zijn hersenen werken gewoon anders. Heel veel dingen die hij doet - gemakseten, veel gamen, rommelig huishouden, weinig ambitie - zijn ook allemaal niet belangrijk en maken hem niet minder geslaagd als mens, ook al vindt het viva forum dat wel.
Als je hem niet meer thuis wil, en ik denk dat dat idd voor niemand positief zal uitpakken, betaal zijn huur dan nog maar even voor hem tot het niet meer hoeft. Als het voor hem daarna nodig is om al het spaargeld er doorheen te jassen en een bijstandsuitkering aan te vragen, dan is het maar zo. Ik snap dat het zuur is, maar zo gaat het soms. Hij is 20. Hij heeft heel veel hulp gehad. Het ligt niet aan jou; het is niet jullie opvoeding, en het is ook geen schande dat hij het (nog) niet redt. Ik zou het financiële vraagstuk, en het "hoe gaat hij het redden in de maatschappij" vraagstuk gewoon zo snel mogelijk loslaten binnen jullie relatie, en proberen weer positief met elkaar om te gaan. Er is namelijk best een kans dat hij jullie verwachtingen nu meezeult als een soort molensteen en daarom bevriest (niet jullie schuld, maar zo gaat het soms). Hij is volwassen en moet het nu zelf oppakken (ook al is het slechts expliciet om hulp vragen), of niet (geen wereldramp - daarvoor hebben we het sociaal vangnet).
zondag 23 augustus 2020 om 13:47
Toevoeging: Misschien is het ook van belang voor hem om in te gaan zien dat het niet altijd gaat om het resultaat maar om de weg er naartoe. En dat die weg leuk is, dat je er plezier uithaalt. Het hoeft allemaal niet zo groots en belangrijk te zijn zoals onze maatschappij ons soms doet geloven. In feite zijn we alleen maar op aarde om fruit te eten en de zaden ergens uit te poepen. Het is niet zo groots. Gewoon leren genieten, niet alles hoeft een doel te hebben.vivinnetje schreef: ↑23-08-2020 13:11Begrijp ik goed dat jij zelf ook ADD hebt dan? (--- edit, ja dus, ik lees nu de post erna)
Tja, dienstplicht is al een tijdje afgeschaft, maar ik snap wat je bedoelt... Het klopt inderdaad dat hij heel veel beren op zijn weg ziet en dus bij voorbaat al afhaakt. Faalangst heeft hij ook... maar tegelijkertijd is hij best vol van zichzelf (zijn capaciteiten), het is raar hoe dat werkt.
Op zich niet heel raar want misschien heeft hij ook gewoon die capaciteiten. Het is alleen enorm frustrerend dat het er niet uitkomt. Dus dan wil je vanuit je onzekerheid daar dingen over zeggen, bewijzen of laten weten dat je wèl ergens goed in bent, misschien wel aan jezelf.
Ik denk dat het ook wel een soort van frustrerend is voor hem, dat er niks wordt erkent en steeds de nadruk op wordt gelegd dat hij van alles moet gaan doen. En ook dat anderen je als een slappeling zien.
Sport is typisch zoiets waarvan ook iedereen ons als 'slappe ouders' bestempelt. Ik vind het onderdeel van je opvoeding om je kinderen aan te moedigen een sport te beoefenen en ook goed voor je fysiek, maar buiten zwemles om, is het ons nog nooit gelukt om hem op een sport te krijgen. Veel gedreig van onze kant ('Nu zoek je iets uit, anders doen wij het!') en vervolgens deden wij niks... want je zet geen kind af bij een sportvereniging wat vervolgens aan de kant staat en niet wil meedoen (dit is wel gebeurd overigens en de trainers hebben gepraat als Brugman maar zonder resultaat). En wat doe je dan?! En ook mijn voorstel om inidvidueel te sporten was natuurlijk maar niks...
Ooit was hij onderdeel van een vriendengroepje, die jongens zaten allemaal bij een rugby vereniging, waren groot en sterk gebouwd. Dat heeft wel wat met hem gedaan want mijn zoon is maar een iel mannetje en moet het vooral hebben van z'n welbespraaktheid en z'n humor...
Ik vind sporten ook niet leuk maar toch voel ik me mentaal beter als ik sport. Als geen enkele sport lukt bestaat er ook nog een therapievorm waarbij je gaat hardlopen met een groepje onder begeleiding van een psycholoog. Is dat misschien iets?
Maar die 'onmogelijke' doelen met je jezelf dan wel kunnen stellen. Je kunt dus blijkbaar jezelf ertoe zetten om die doelen te stellen, hoe is je dat dan gelukt?
Ik weet niet of ik het eigenlijk wel zo positief vind aan mezelf, die hoge lat. Ik denk dat het bij mij de drang is om aan mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk iets kan. Je valt alleen een beetje in een gat als het doel behaald is. Met een bepaalde vorm van kunst bijvoorbeeld, ik was een beginner, hobbymatig en ik zag bepaalde werken van professionals. Wow dacht ik, wat fantastisch. Nu ik dit heb gezien heeft het haast geen nut meer om te beginnen want zo goed kan ik nooit worden. Of wel? Kan ik dit niveau halen? Kan mijn werk hier tussen hangen? Dat werd mijn doel, ik beet me er in vast. In de kunstwereld heb je veel met afwijzing te maken dus dat gebeurde ook regelmatig, niet goed genoeg maar niets hield me tegen en na een jaar of drie hing mijn werk er tussen. Nou, mooi. Gelukt. En nu? Nu ben ik met iets heel anders begonnen. Mijn manier is het dus ook niet vrees ik. Alles gaat met vallen en opstaan. Op het moment probeer ik er op te letten hoe ik me voel na een klusje waar ik tegenop zag. Ik kan ergens weken tegenaan hikken maar als ik het eenmaal gedaan heb voel ik me veel beter. Trots. Waarom heb ik me dan drie weken rot gevoeld door niets te doen terwijl het wel doen mij een beter gevoel opleverde? Daar probeer ik me nu bewust van te worden. Wat ik voel nadat ik iets wèl heb gedaan.
anoniem_394973 wijzigde dit bericht op 23-08-2020 14:56
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
6.03% gewijzigd
zondag 23 augustus 2020 om 15:23
Aangezien hij met zijn problematiek ADD grote consequenties misschien niet altijd goed kan overzien en hij nog niet goed met geld om kan gaan, is het denk ik verstandig om hem niet toegang te geven tot het geld dat je hebt gespaard voor hem bedoeld voor een opleiding.
Eerst moet hij nog leren hoe hij voor zichzelf geld kan verdienen zodat niet al zijn geld er doorheen gaat.
Ik zou kijken of je een afspraak met hem kan maken: jij betaalt huur, hij betaalt zijn eigen levensonderhoud of gaat studeren. Natuurlijk kan hij een paar keer per week mee-eten etc..
Ook zijn prikkels die er nu/ op dat moment zijn voor hem waarschijnlijk moeilijker te weerstaan. Dus gamen etc. is voor hem zeker wel meer risicovol helaas.
Eerst moet hij nog leren hoe hij voor zichzelf geld kan verdienen zodat niet al zijn geld er doorheen gaat.
Ik zou kijken of je een afspraak met hem kan maken: jij betaalt huur, hij betaalt zijn eigen levensonderhoud of gaat studeren. Natuurlijk kan hij een paar keer per week mee-eten etc..
Ook zijn prikkels die er nu/ op dat moment zijn voor hem waarschijnlijk moeilijker te weerstaan. Dus gamen etc. is voor hem zeker wel meer risicovol helaas.
zondag 23 augustus 2020 om 16:08
Mijn ADD-dochter wil straks ook een tussenjaar en ik heb lang gedacht: ammenooitniet.
Maar ik ben inmiddels van gedachten veranderd. Voor mij betekent een tussenjaar dan wel dat ze wat cursussen moet gaan doen waarmee ze wat brood zou kunnen verdienen. Ik wil sowieso dat beide kinderen dat gaan doen, wat kleine cursussen / diploma's halen die straks enorm gaan helpen in het bijbaantjescircuit. (Vanwege privacy zeg ik niet wat, maar bij één van hen is het wat generieker: allerlei programmeercursussen).
Voor sommige kinderen is de geplaveide route gewoon wat minder geschikt. Dat geeft niet, die komen er ook wel - maar die hebben net wat meer en andere begeleiding nodig om er te komen. Daar past loslaten en 'zoek het uit' niet helemaal bij. Ik zie het toch als taak van mij als ouder om mijn kind pas 'los te laten' als hij/zij in staat is om voor een eigen inkomen te zorgen.
Maar ik ben inmiddels van gedachten veranderd. Voor mij betekent een tussenjaar dan wel dat ze wat cursussen moet gaan doen waarmee ze wat brood zou kunnen verdienen. Ik wil sowieso dat beide kinderen dat gaan doen, wat kleine cursussen / diploma's halen die straks enorm gaan helpen in het bijbaantjescircuit. (Vanwege privacy zeg ik niet wat, maar bij één van hen is het wat generieker: allerlei programmeercursussen).
Voor sommige kinderen is de geplaveide route gewoon wat minder geschikt. Dat geeft niet, die komen er ook wel - maar die hebben net wat meer en andere begeleiding nodig om er te komen. Daar past loslaten en 'zoek het uit' niet helemaal bij. Ik zie het toch als taak van mij als ouder om mijn kind pas 'los te laten' als hij/zij in staat is om voor een eigen inkomen te zorgen.
zondag 23 augustus 2020 om 16:39
Met je eens Jolijn, zo gaat het bij die van mij ook. Hij hinkelt nog steeds tussen autotechniek of een commerciële richting in die branche. Die ruimte krijgt hij van mij. Hij bewandelt idd niet het geijkte schoolpad van basisschool, middelbare school en vervolgopleiding. Ik heb dan liever dat hij goed nadenkt waar hij dan wél naartoe wil dan ongemotiveerd iets doen omdat het zo zou horen.
wij slapen nooit.
zondag 23 augustus 2020 om 18:52
DonutMetChocolade schreef: ↑23-08-2020 13:24Hier een persoonlijke ervaring. Ik ben zelf 23 en heb een MBO opleiding gedaan ook de creatieve kant op. Ik was vrij veel afwezig en het liefst had ik me wekelijks ziek gemeld bij mijn stage. Luiheid? Honderd procent. Wel moet ik zeggen dat ik er wel vanaf mijn 16de altijd een bijbaantje naast heb gehad, maar op dat detail na herken ik mezelf wel in het verhaal over jouw zoon. Ik ben ook altijd op een sport gedwongen en kapte hier ook altijd na een paar weken weer mee. Ik denk dat ik er wel 15 geprobeerd heb, haha.
Ik wilde na mijn MBO ook graag naar een kunstacademie. Helaas voor afgewezen (tweemaal). Daar had ik toen niet op gerekend dus dacht ik ook 'dan maar een tussenjaar' ik wist het namelijk zelf ook echt niet meer.
Ik ben echt heel erg blij dat ik geen tussenjaar heb genomen destijds. Ik weet bijna zeker dat ik als ik fulltime was gaan werken daarna niet alsnog een HBO opleiding zou hebben gevolgd.
Ik kan je overigens niet vertellen waarom ik zo lui ben hoor. Hard werken kan ik namelijk wel als het moet. Ik denk dat het een discipline of motivatie dingetje is, geen idee. Ik vond het zelf namelijk ook altijd heel vervelend dat ik zo was/ben.
Bedankt voor je verhaal... Mijn zoon had het idee om in een electronicazaak te gaan werken, maar het is bij uitspraken gebleven. Hij heeft er verder niks aan gedaan natuurlijk. Maar nu heeft hij daarvoor een excuus: zijn vader wil dat niet, net als wat jouw vader vond over het Kruidvat denk ik, zag hij het als iets wat zoonj al een paar jaar naast zijn studie had moeten doen en nu moet hij voor het 'echt' een baan gaan vinden... Tja, ik heb daar gemengde gevoelens over want ik vind: als hij maar iets dóet en dan van daaruit verder kijken prima... Maar aan de andere kant weet ik ook dat hij er dan in blijft hangen, puur omdat het wel wat energie kost om te solliciteren naast een fulltime baan.
Ik denk overigens ook niet dat het een tussenjaar gaat worden. Ik denk dat die HBO helemaal niks (meer) wordt. En dat is ook prima, als hij een werkplek vindt waar hij gelukkig is en wellicht ook het nodige leert.
zondag 23 augustus 2020 om 19:03
Adelaide schreef: ↑23-08-2020 13:41De sloten veranderen, geen geld meer geven, is veel te makkelijk gezegd. Dat doet niemand in zo'n situatie, want inderdaad, je hebt gewoon onderhoudsplicht tot 21. Dus dreigementen dat je hem zonder geld het huis uitzet of hem niets meer gaat geven kun je niet waarmaken.
Je zoon klinkt echt heel erg als mijn ex (ook creatief & ADD) op die leeftijd, en misschien is het fijn om te horen dat het met hem prima goedgekomen is. Qua carrière nooit echt van de grond gekomen, nee, maar wel gelukkig hertrouwd en gelukkig met wat hij doet. Ze leven van een sociaal minimum, maar hebben ook bijna niets nodig en maken alles zelf. Eigenlijk heel mooi. Ook met z'n ouders nu weer een goede relatie, na heel veel jaren van spanning. Het is ondertussen ruim 15 jaar geleden, maar ik weet nog heel goed hoe het was om er als zijn partner middenin te staan. Zijn ouders waren namelijk inderdaad leuke, "normale" en hardwerkende mensen, maar de communicatie en wederzijds begrip liep volledig stuk .
Ik denk dat je moet laten gaat dat hij een volwassene zal worden zoals jij, want zijn hersenen werken gewoon anders. Heel veel dingen die hij doet - gemakseten, veel gamen, rommelig huishouden, weinig ambitie - zijn ook allemaal niet belangrijk en maken hem niet minder geslaagd als mens, ook al vindt het viva forum dat wel.
Als je hem niet meer thuis wil, en ik denk dat dat idd voor niemand positief zal uitpakken, betaal zijn huur dan nog maar even voor hem tot het niet meer hoeft. Als het voor hem daarna nodig is om al het spaargeld er doorheen te jassen en een bijstandsuitkering aan te vragen, dan is het maar zo. Ik snap dat het zuur is, maar zo gaat het soms. Hij is 20. Hij heeft heel veel hulp gehad. Het ligt niet aan jou; het is niet jullie opvoeding, en het is ook geen schande dat hij het (nog) niet redt. Ik zou het financiële vraagstuk, en het "hoe gaat hij het redden in de maatschappij" vraagstuk gewoon zo snel mogelijk loslaten binnen jullie relatie, en proberen weer positief met elkaar om te gaan. Er is namelijk best een kans dat hij jullie verwachtingen nu meezeult als een soort molensteen en daarom bevriest (niet jullie schuld, maar zo gaat het soms). Hij is volwassen en moet het nu zelf oppakken (ook al is het slechts expliciet om hulp vragen), of niet (geen wereldramp - daarvoor hebben we het sociaal vangnet).
Daar zit zeker iets in ja, want het trekt wel een wissel op onze relatie. Ik zie hem letterlijk met z'n ogen rollen wanneer hij op bezoek komt en het gesprek komt onvermijdelijk weer op 'wat ga je nou doen'? Moet hij zich weer verantwoorden. Ik wil het daar niet meer over hebben, het zet meteen de toon. Nu is het nog wel zo dat ik er wel degelijk mee te maken heb natuurlijk... want hij denkt dat hij hier straks weer in kan trekken, dus het MOET er wel af en toe over gaan. Dat hij wel weet hoe ik erin sta.
Het moet wel zo zijn dat hij voelt dat het niet langer kan... zeker nu hij zich niet meer aan vrienden kan optrekken omdat die inmiddels allemaal wel wat geregeld hebben. En ja, zeker zitten daar types tussen: eentje werkt part-time in een coffeeshop en blowt zich verder in de rondte... maar die houdt wel z'n eigen broek op, ook al hangt-ie aan de onderkant van de maatschappij (en dat is hoe ik ernaar kijk, maar dat doet er eigenlijk niet toe, hoe ik er naar kijk). En een ander heeft z'n bijbaantje omgezet naar fulltime, ook gemakzucht, maar goed, toch anders!
zondag 23 augustus 2020 om 19:08
Rachmaninoff schreef: ↑23-08-2020 13:47Toevoeging: Misschien is het ook van belang voor hem om in te gaan zien dat het niet altijd gaat om het resultaat maar om de weg er naartoe. En dat die weg leuk is, dat je er plezier uithaalt. Het hoeft allemaal niet zo groots en belangrijk te zijn zoals onze maatschappij ons soms doet geloven. In feite zijn we alleen maar op aarde om fruit te eten en de zaden ergens uit te poepen. Het is niet zo groots. Gewoon leren genieten, niet alles hoeft een doel te hebben.
Dat is zeker een waardevolle levensles. Ik heb ook al gezegd dat hij zich niet moet laten leiden door angst. Wanneer je nooit iets aanpakt, of alles uit de weg gaat, dan zul je geen negatieve ervaringen opdoen (afgewezen worden voor een opleiding, voor een baan, fouten maken, etc.), maar dus ook geen positieve ervaringen opdoen en zodoende groeien. Wanneer iemand weinig zelfvertrouwen heeft, zal hij zich vooral richten op die negatieve ervaringen...
zondag 23 augustus 2020 om 19:16
paperlantern schreef: ↑23-08-2020 15:23Aangezien hij met zijn problematiek ADD grote consequenties misschien niet altijd goed kan overzien en hij nog niet goed met geld om kan gaan, is het denk ik verstandig om hem niet toegang te geven tot het geld dat je hebt gespaard voor hem bedoeld voor een opleiding.
Eerst moet hij nog leren hoe hij voor zichzelf geld kan verdienen zodat niet al zijn geld er doorheen gaat.
Ik zou kijken of je een afspraak met hem kan maken: jij betaalt huur, hij betaalt zijn eigen levensonderhoud of gaat studeren. Natuurlijk kan hij een paar keer per week mee-eten etc..
Ook zijn prikkels die er nu/ op dat moment zijn voor hem waarschijnlijk moeilijker te weerstaan. Dus gamen etc. is voor hem zeker wel meer risicovol helaas.
Nou ja, dat geld heb ik hem gegeven... Ik wil het niet weer afpakken. Maar misschien kan ik voorstellen dat hij het zelf apart zet ofzo.
Wanneer hij hier thuis komt wonen, dan kan ik die eisen wel stellen... dan gamet hij alleen 's avonds een paar uurtjes bijvoorbeeld (wat jammer is, is dat het ook meteen zijn sociale leven is!). Maar ik geloof dat ik dat niet wil, omdat ik die afspraken al eerder heb gemaakt, maar ik kon het toen niet waarmaken. Ik was er overdag zelf niet en hij had toegang tot internet nodig voor school.
Ik vind het lastig... Mijn ex heeft hem een half jaar die mogelijkheid gegeven, wat maakt dat het nu anders zou zijn... Misschien omdat nu duidelijk is dat hij helemaal niks doet nu (en aan het begin zat hij nog op de MBO). Het is best heftig dat ik hem gewoon niet meer vertrouw...
zondag 23 augustus 2020 om 19:21
-jolijn- schreef: ↑23-08-2020 16:08Mijn ADD-dochter wil straks ook een tussenjaar en ik heb lang gedacht: ammenooitniet.
Maar ik ben inmiddels van gedachten veranderd. Voor mij betekent een tussenjaar dan wel dat ze wat cursussen moet gaan doen waarmee ze wat brood zou kunnen verdienen. Ik wil sowieso dat beide kinderen dat gaan doen, wat kleine cursussen / diploma's halen die straks enorm gaan helpen in het bijbaantjescircuit. (Vanwege privacy zeg ik niet wat, maar bij één van hen is het wat generieker: allerlei programmeercursussen).
Voor sommige kinderen is de geplaveide route gewoon wat minder geschikt. Dat geeft niet, die komen er ook wel - maar die hebben net wat meer en andere begeleiding nodig om er te komen. Daar past loslaten en 'zoek het uit' niet helemaal bij. Ik zie het toch als taak van mij als ouder om mijn kind pas 'los te laten' als hij/zij in staat is om voor een eigen inkomen te zorgen.
Ja, maar jouw dochter heeft dus een plán! Dan is het al heel anders. Of is het vooral jouw plan en ziet zij het zelf niet zo zitten maar 'moet' ze van jou? Ik heb hem allerlei links gestuurd van jongerenprojecten, cursussen, opleidingen, etc... Ik zag dat zoals jij stelt: 'begeleiding en taak om je kind loslaten als hij er klaar voor is', maar hij ziet het vooral als bemoeizucht en gezeur wat hij weer moet pareren. Ik zie het meer als tips en hoop dat er iets tussen zit wat hem aanspreekt. Ik zeg niet dat het 'moet', want volgens mij werkt dat niet. Dan krijg ik straks het verwijt dat ik hem ergens heb ingestort wat hij eigenlijk al nooit zag zitten...
zondag 23 augustus 2020 om 19:32
Mijn 20 jarige is ook klaar met mbo en wist niet wat hij wilde. Open dagen waren er niet.
Hij wilde tussenjaar.
Prima. Maar dan ga je wel aan t werk en bedenken wat je dan wel wil. En is hij dus gaan bedenken zo rond juni wat hij kon doen tot die tijd en heeft goed allerlei hbo websites bekeken en hoopt straks wel open dagen te kunnen bezoeken.
Hij is aan de slag in bedrijf waar mijn man ook werkt , is iig één studie gerelateerde baan.
Hij heeft inmiddels bedacht dat misschien defensie iets kan zijn. Daar vond hij een mooie functie en opleiding. Daar is nu verzoek tot info heen.
In voorjaar hoopt hij op reis te kunnen en dan uiterlijk met start nieuwe schooljaar wil hij weten hoe en wat
Dat is een helder plan en wij begeleiden hem daarbij. Hij heeft pdd nos dus wel handig om vinger aan de pols te houden.
Hij wilde tussenjaar.
Prima. Maar dan ga je wel aan t werk en bedenken wat je dan wel wil. En is hij dus gaan bedenken zo rond juni wat hij kon doen tot die tijd en heeft goed allerlei hbo websites bekeken en hoopt straks wel open dagen te kunnen bezoeken.
Hij is aan de slag in bedrijf waar mijn man ook werkt , is iig één studie gerelateerde baan.
Hij heeft inmiddels bedacht dat misschien defensie iets kan zijn. Daar vond hij een mooie functie en opleiding. Daar is nu verzoek tot info heen.
In voorjaar hoopt hij op reis te kunnen en dan uiterlijk met start nieuwe schooljaar wil hij weten hoe en wat
Dat is een helder plan en wij begeleiden hem daarbij. Hij heeft pdd nos dus wel handig om vinger aan de pols te houden.
zondag 23 augustus 2020 om 19:47
Nee, ik heb dat plan. Mijn dochter krijgt t.z.t. de keuze: tussenjaar = die cursussen (of andere), of gewoon een normale studie doen.vivinnetje schreef: ↑23-08-2020 19:21Ja, maar jouw dochter heeft dus een plán! Dan is het al heel anders. Of is het vooral jouw plan en ziet zij het zelf niet zo zitten maar 'moet' ze van jou? Ik heb hem allerlei links gestuurd van jongerenprojecten, cursussen, opleidingen, etc... Ik zag dat zoals jij stelt: 'begeleiding en taak om je kind loslaten als hij er klaar voor is', maar hij ziet het vooral als bemoeizucht en gezeur wat hij weer moet pareren. Ik zie het meer als tips en hoop dat er iets tussen zit wat hem aanspreekt. Ik zeg niet dat het 'moet', want volgens mij werkt dat niet. Dan krijg ik straks het verwijt dat ik hem ergens heb ingestort wat hij eigenlijk al nooit zag zitten...
Maar het zijn a) dure cursussen die ik voor haar betaal en b) ze leiden in minder dan een jaar op (weekje hier, dagje daar, 10 modules) voor iets waar ze daarna 50 euro per uur voor kan vragen (maar er is wel weinig werk in) en c) het onderwerp zit in haar hart.
Ik ga dus lichte dwang toepassen om haar een kans te geven om van haar hobby haar bijbaan te maken, waardoor ze tijdens haar studie haar eigen inkomen kan verdienen en dus minder afhankelijk is van leningen.
Dus ja, het is wel bemoeizucht, maar ook wel iets wat bij haar past.
zondag 23 augustus 2020 om 21:43
Dochter heeft dit ook gekozen. Ze heeft inmiddels een jaarcontract en leert hiernaast (cursussen). Volgend jaar start ze met een studie. Onze voorwaarde: Met een tussenjaar is niets mis maar je bent volwassen dus je bent zelfverantwoordelijk voor jouw onkosten en voor jouw ontwikkeling. Hiermee ging ze akkoord en ze heeft woord gehouden.
Zoals ik jou lees benader jij jouw zoon nog steeds als een kind en dat is hij niet meer want hij is een man.
Zoals ik jou lees benader jij jouw zoon nog steeds als een kind en dat is hij niet meer want hij is een man.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 23 augustus 2020 om 23:28
Jouw zoon is als ik het goed begrijp heel talig en kan creëren. Zijn probleem zit met name in het overzien van het grote geheel en verliest zich in details en heeft daardoor het idee dat het hem niet gaat lukken.
Help hem/ of iemand anders die hier goed in is, om het grote geheel weer te zien.
Bijbaan misschien kan hij nu vanwege de Corona aan de slag bij een GGD? Of iets anders sociaals?
Vindt hij het leuk om wat activiteiten te gaan doen? Bijvoorbeeld improvisatietheater etc.
Maak een concreet plan, letterlijk, help hem om een tijdlijn te maken, help hem te kiezen uit alles wat hij interessant vindt en maak hier een concreet plan van, tijdlijn/ kosten etc.
Kan jij dit niet samen met hem doen omdat hij dit niet wil, vraag een familielid waarmee hij dit wel kan. Vooral iemand zoeken die praktisch is, en juist altijd wel overzicht heeft. Dit zal je zoon helpen aangezien dit voor hem nu juist zo moeilijk is.
Stel hij wil het jaar gebruiken om een portfolio te maken: ok wat zijn hier je concrete plannen/ tijdlijn/ kosten etc.
Help hem/ of iemand anders die hier goed in is, om het grote geheel weer te zien.
Bijbaan misschien kan hij nu vanwege de Corona aan de slag bij een GGD? Of iets anders sociaals?
Vindt hij het leuk om wat activiteiten te gaan doen? Bijvoorbeeld improvisatietheater etc.
Maak een concreet plan, letterlijk, help hem om een tijdlijn te maken, help hem te kiezen uit alles wat hij interessant vindt en maak hier een concreet plan van, tijdlijn/ kosten etc.
Kan jij dit niet samen met hem doen omdat hij dit niet wil, vraag een familielid waarmee hij dit wel kan. Vooral iemand zoeken die praktisch is, en juist altijd wel overzicht heeft. Dit zal je zoon helpen aangezien dit voor hem nu juist zo moeilijk is.
Stel hij wil het jaar gebruiken om een portfolio te maken: ok wat zijn hier je concrete plannen/ tijdlijn/ kosten etc.
maandag 24 augustus 2020 om 01:22
Precies.nessemeisje schreef: ↑15-01-2020 15:09Ja echt hoor, alleen al om die attitude zou ik dus nooit instemmen met een tussenjaar. Verwende blaag. Zelf alles aangereikt krijgen en dan mutsen dat hij een tussenjaar moet want hij moe want paar maandjes stage gelopen tijdens zijn MBO.
Wat ben jij soft zeg! Ik zou hier heel boos om worden.vivinnetje schreef: ↑15-01-2020 14:15Ja, dit is een bijkomende complicatie. Zijn vader en ik zijn gescheiden, dus hij krijgt driehonderd euro aan alimentatie van vader. Hij betaalt me daarvan een klein stukje kostgeld, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij daarmee alles afkoopt wat ik aan kosten heb voor hem. Want zoals mijn zoon zelf redeneert: 'Als pappa die paar honderd euro aan mij betaalt, dan zou jij dat ook moeten betalen (hij heeft uiteraard nooit van 'draagkracht' gehoord) en ik geloof niet dat ik zoveel kost want veel kosten moet je sowieso maken, of ik hier nou woon of niet'...
Ga met hem om tafel zitten en reken eens uit wat een eenpersoonshuishouden voor hem zou kosten. En wat hij nu kost (wat hij bespaart nu). Dat kan met behulp van de nibud, daar staan berekeningen over percentages van de kosten per extra persoon per huishouden. En daarna zeg je dat hij als de donder een plan mag maken om:
- weer aan de studie te gaan
- te werken
- een jaar te werken aan zichzelf zodat hij aan de studie of aan het werk kan
En pas dan komt hij bij je wonen.
Vertel ook heel duidelijk dat lanterfanten niet meer wordt gefaciliteerd, en dat je vooral wel met hem wil meedenken waar hij niet weet hoe het aan te pakken, maar dat je van hem verwacht dat hij zijn verantwoordelijkheid gaat nemen voor zichzelf én voor zijn financiën. Want dat mag wel eens op deze leeftijd.
anoniem_398390 wijzigde dit bericht op 24-08-2020 01:51
15.42% gewijzigd
..
maandag 24 augustus 2020 om 01:38
Sanctie?vivinnetje schreef: ↑15-01-2020 17:16Ja, ik vind het een goed plan hoewel ik nog steeds twijfel aan de haalbaarheid... in de zin van: als het om de een of andere reden er toch niet van komt, zou ik hem in het ergste geval echt bij kop en staart moeten pakken en buiten zetten...!? Hij weet gewoon dat ik dat nooit zal doen. Maar aan de andere kant, welke sanctie is dan beter... iets wat ik wel kan uitvoeren. Daar moet ik over nadenken. Misschien wifi eruit, dan is er ook geen lol aan om hier overdag te zijn, zo simpel kan het ook zijn. En hij moet sowieso zijn bed uit zijn voor ik naar mijn werk ben. Dat zal ook wel wat strijd opleveren 's ochtends. Zo'n grote vent kan ik fysiek niet aan... en wat doe je als hij weigert? Ik voel me daar niet sterk genoeg voor, psychisch ook niet. Kijk, het is wel duidelijk dat het overwicht er niet is. Hij lult als brugman en doet precies waar hij zin in heeft. Meestal gaat het zo: hij zegt overal 'ja' op, maar doet ondertussen wat anders. Het vervelende is dat als hij 'ja' zegt, je ook klaar bent met het gesprek. Hij geeft je gelijk, het gaat gebeuren, mooi, uitgepraat. En in de hectiek van alledag verdwijnen die afspraken ook uit beeld, dus dan kom ik er weken later achter dat het toch weer gaat zoals hij wil. Dus ik zal dit een prioriteit moeten maken.
Ik 'eis' van hem dat hij zijn keuzes onderbouwt en een plan van aanpak maakt. Concreet, zonder vaagheden.
Ik wil ook dat hij een bijdrage levert aan het huishouden, zonder 'gedoe'. Hij komt er nu te makkelijk mee weg. Maar ik geef toe dat ook veel bij mij ligt, het is soms zo vermoeiend om keer op keer weer de strijd aan te gaan... dan kook ik liever zelf (of wat dan ook).
By the way, we hebben hier al eens hulp voor gezocht. En hetzelfde liedje... wist het allemaal mooi te vertellen daar. Maar trok toch z'n eigen plan.
Denk ik verantwoordelijkheden: kosten betalen want gratis wonen gaat niet meer.
En als hij dit niet betaald loopt zijn schuld op.
Verder val ik van mijn stoel te horen dat je dan maar zelf kookt, terwijl het zijn taak is. Hier koken ze vanaf 16 jaar 1 avond in de week. Standaard. Zonder excuses. Want straks moeten ze dat elke dag zelf en dan is het prettig als ze dat kunnen. Een ovenschotel voorbereiden die de avond daarna zo vanuit de koelkast de oven in kan, kan een 14 jarig al. Een simpele gezonde pasta maken kost 15 minuten. Als je dan eisen gaat stellen omdat het met liefde moet zijn bereid dan is dat een punt om concessies te doen, dan eet je maar wat minder liefde: als het maar voedzaam is.
Hij komt vanuit een kamer. Je mag dus een aantal dingen verwachten:
Dagbesteding
Bijdragen in de kosten (het verschil tussen zelfstandig wonen en inwonen is een goede graadmeter. Helemaal als hij van de makkelijker (afhaal) maaltijden was. Wat waren de kosten toen, wat zijn de kosten nu. Wil hij dat niet, dan zorgt hij maar dat hij zijn kamer behoudt).
Inzet in het huishouden
..
