Werk & Studie
alle pijlers
Tussenjaar?
woensdag 15 januari 2020 om 12:45
Mijn zoon (20) heeft zich ingeschreven voor een HBO studie. Hij doet nu al MBO (een creatieve opleiding die aansluit) en loopt stage. Hij maakt natuurlijk langere dagen nu... vooral het opstaan, discipline dingetje, want hij vindt die stage wel leuk, maar het doorzetten gaat moeizaam. En voor z'n studie meldde hij zich vorig jaar ook vaak 'ziek'. Hij moet nog een paar maanden en dan zou hij z'n MBO afgerond hebben.
Detail: hij woont nog thuis. Zou ook echt financieel niet zelfstandig op kamers kunnen, hoewel ik natuurlijk wel wil supporten... maar wel tot op zekere hoogte. Een baan heeft hij namelijk nooit echt gehad, behalve wat blauwe maandagen bij de supermarkt en een krantenwijkje.
Hij is er best wel onzeker over of hij überhaupt wel wordt aangenomen op de studie naar keuze. Dat kan natuurlijk altijd anders lopen, want er is een test/aanmeldingsprocedure voor. Nu heeft hij het steeds vaker over een tussenjaar en daar word ik best wel zenuwachtig van. In mijn ogen wordt dat een jaar van op bed liggen en dan tegen de middag een keer achter z'n computer kruipen – wat nu ook gebeurt als hij vrij is, maar dan is het nog vrije tijd. Op zich heeft hij weinig geld nodig omdat hij bij ons woont, dus er zijn ook geen consequenties... maar ik wil dit ook niet faciliteren. Ik snap het ook niet, hij heeft ons, zijn ouders, altijd gezien als hardwerkende mensen... maar kennelijk heeft hij dat nooit opgepikt. En ik weet niet wat mijn invloed nog kan zijn op deze leeftijd... behalve de troef die ik heb omdat hij in ons huis woont.
Detail: hij woont nog thuis. Zou ook echt financieel niet zelfstandig op kamers kunnen, hoewel ik natuurlijk wel wil supporten... maar wel tot op zekere hoogte. Een baan heeft hij namelijk nooit echt gehad, behalve wat blauwe maandagen bij de supermarkt en een krantenwijkje.
Hij is er best wel onzeker over of hij überhaupt wel wordt aangenomen op de studie naar keuze. Dat kan natuurlijk altijd anders lopen, want er is een test/aanmeldingsprocedure voor. Nu heeft hij het steeds vaker over een tussenjaar en daar word ik best wel zenuwachtig van. In mijn ogen wordt dat een jaar van op bed liggen en dan tegen de middag een keer achter z'n computer kruipen – wat nu ook gebeurt als hij vrij is, maar dan is het nog vrije tijd. Op zich heeft hij weinig geld nodig omdat hij bij ons woont, dus er zijn ook geen consequenties... maar ik wil dit ook niet faciliteren. Ik snap het ook niet, hij heeft ons, zijn ouders, altijd gezien als hardwerkende mensen... maar kennelijk heeft hij dat nooit opgepikt. En ik weet niet wat mijn invloed nog kan zijn op deze leeftijd... behalve de troef die ik heb omdat hij in ons huis woont.
maandag 24 augustus 2020 om 02:37
Nope.iceteapeach schreef: ↑24-08-2020 02:32Volhouder, je zegt het wel zo leuk maar wat zou jij doen in het geval je kind niks doet of wil? Op straat zetten? Letterlijk?
Wat ik zou doen: Precies wat ik zeg: verantwoordelijk houden. Het wordt hún leven, hun geluk, hun invulling. Niet die van ons als ouders.
Niemand wil niks. Zo simpel is het. Zelfs degenen die zeggen dat ze niks willen. Iedereen wil gelukkig en blij zijn. Dus als een kind zegt niks te willen dan vertelt het niet alles. En soms zit het dan gewoon niet goed en moet je daar iets mee.
En daar heb ik helaas ook ervaring mee op gedaan. Kind bleek in de knoop te zitten, dus hulp in geschakeld en ruimte gegeven om daarmee aan de gang te gaan.
Mocht dat niet zo zijn dan zou de rekening zijn gaan tellen. Maar luiwammesen en nietsnutten en een toekomst vergooien... daar geven wij ze niet de ruimte voor.
..
maandag 24 augustus 2020 om 19:21
rozadefloza schreef: ↑24-08-2020 18:40TO: hoe denk je er ondertussen zelf over? Welke stappen wil je gaan zetten?
Ja, lastig. Ik heb in mijn vriendenkring iemand die erg daadkrachtig is en hem goed zou kunnen begeleiden. Die heeft ook al aangeboden om met hem het gesprek aan te gaan. Bovendien heeft diegene meerdere keren in een werkeloosheidssituatie gezeten en ik was onder de indruk van zijn discipline... maar aan diegene heeft mijn zoon een bloedhekel. Waarschijnlijk om die reden, het is totaal zijn type niet... maar goed, zoiets moet het wel gaan worden en ik zit nu in de positie dat ik dat kan gaan eisen. Met dit als alternatief durf ik namelijk wél de deur dicht te houden hier.
Tja, wat heb ik niet voorgesteld... en elk voorstel werd ontvangen met rollende ogen: 'Heb je háár weer...'. Ook allerlei opleidingen, maar nee, naar die open dagen hoefde hij niet... hij wist toch al wat hij wilde? En toen kwam hij met: nee, spreekt me toch niet zo aan... en toen waren alle andere open dagen geweest... Zei hij nog: 'Tja, jammer, maar nu ben ik te laat...'. Echt, gekmakend was dat.
Ik heb me er te lang buiten gehouden. Omdat ik 'verstikkend' zou zijn (dat hoorde ik in mijn vriendenkring terug, omdat ik er teveel bovenop zou zitten.) Ik heb dus ook via-via gehoord dat mijn zoon die toelating niet ging doen. Dat hij dus besloot dat dat tussenjaar definitief zou zijn. En geen enkel idee wat hij dan wel ging doen... en het ook niet willen uitzoeken. Ik kreeg in eerste instantie niks te horen omdat hij natuurlijk de confrontatie met mij niet wilde. Ik heb het gelaten, toen ik het via-via hoorde... Vader betaalde de huur en dus was het vooral zijn probleem. Maar ik snap heel goed dat hij nu de huur opzegt en het weer mijn probleem laat worden, want hij ziet ook in dat onze zoon een hopeloos geval is (eerst legde hij de schuld bij mij).
vivinnetje wijzigde dit bericht op 24-08-2020 19:24
0.95% gewijzigd
maandag 24 augustus 2020 om 19:26
Stop alsjeblieft met je zoon zo te zien. Hij is 20, heeft al een mbo-opleiding afgerond. Hij begint net. Als hij over 45 jaar nog is waar hij nu is, kun je hem altijd nog als hopeloos geval zien. Nu is het schadelijk om hem in je hoofd zo af te schrijven.vivinnetje schreef: ↑24-08-2020 19:21Maar ik snap heel goed dat hij nu de huur opzegt en het weer mijn probleem laat worden, want hij ziet ook in dat onze zoon een hopeloos geval is (eerst legde hij de schuld bij mij).
maandag 24 augustus 2020 om 19:37
Je zoon is geen hopeloos geval. En zo wel dan ligt dat toch deels aan jullie opvoeding op deze leeftijd.
Mijn broer wist ook niet wat hij wilde en had poos los vast baantjes in onder andere horeca. Helemaal goedgekomen en nu succesvol bedrijf zonder vervolgstudie.
Kijk naar wie hij geweldig vindt om te helpen, niet naar wie jullie geweldig vinden.
Mijn broer wist ook niet wat hij wilde en had poos los vast baantjes in onder andere horeca. Helemaal goedgekomen en nu succesvol bedrijf zonder vervolgstudie.
Kijk naar wie hij geweldig vindt om te helpen, niet naar wie jullie geweldig vinden.
maandag 24 augustus 2020 om 21:05
Ik vind je ook erg negatief tov je zoon, TO. En niet geheel terecht want hij staat misschien anders in veel dingen dan jij, maar hij heeft wel gewoon een mbo-diploma. Ik zou het echt enorm vervelend vinden als mijn moeder zo over mij zou denken zoals jij over jouw zoon denkt. Ik heb denk ik nog niets positiefs gelezen.
Overigens vond ik je eerder ook al erg negatief tov een van de vrienden van je zoon (die ene vriend die volgens jou aardig goed terecht is gekomen, maar je moest wel even vermelden dat het toch wel gemakzuchtig was dat hij van een bijbaantje zijn echte baan heeft gemaakt). Wat maakt dat nou uit. Een baan is een baan.
Overigens vond ik je eerder ook al erg negatief tov een van de vrienden van je zoon (die ene vriend die volgens jou aardig goed terecht is gekomen, maar je moest wel even vermelden dat het toch wel gemakzuchtig was dat hij van een bijbaantje zijn echte baan heeft gemaakt). Wat maakt dat nou uit. Een baan is een baan.
rainydays wijzigde dit bericht op 24-08-2020 21:09
3.73% gewijzigd
Here am I in my little bubble
maandag 24 augustus 2020 om 21:08
vivinnetje schreef: ↑24-08-2020 19:21Ja, lastig. Ik heb in mijn vriendenkring iemand die erg daadkrachtig is en hem goed zou kunnen begeleiden. Die heeft ook al aangeboden om met hem het gesprek aan te gaan. Bovendien heeft diegene meerdere keren in een werkeloosheidssituatie gezeten en ik was onder de indruk van zijn discipline... maar aan diegene heeft mijn zoon een bloedhekel. Waarschijnlijk om die reden, het is totaal zijn type niet... maar goed, zoiets moet het wel gaan worden en ik zit nu in de positie dat ik dat kan gaan eisen. Met dit als alternatief durf ik namelijk wél de deur dicht te houden hier.
Tja, wat heb ik niet voorgesteld... en elk voorstel werd ontvangen met rollende ogen: 'Heb je háár weer...'. Ook allerlei opleidingen, maar nee, naar die open dagen hoefde hij niet... hij wist toch al wat hij wilde? En toen kwam hij met: nee, spreekt me toch niet zo aan... en toen waren alle andere open dagen geweest... Zei hij nog: 'Tja, jammer, maar nu ben ik te laat...'. Echt, gekmakend was dat.
Ik heb me er te lang buiten gehouden. Omdat ik 'verstikkend' zou zijn (dat hoorde ik in mijn vriendenkring terug, omdat ik er teveel bovenop zou zitten.) Ik heb dus ook via-via gehoord dat mijn zoon die toelating niet ging doen. Dat hij dus besloot dat dat tussenjaar definitief zou zijn. En geen enkel idee wat hij dan wel ging doen... en het ook niet willen uitzoeken. Ik kreeg in eerste instantie niks te horen omdat hij natuurlijk de confrontatie met mij niet wilde. Ik heb het gelaten, toen ik het via-via hoorde... Vader betaalde de huur en dus was het vooral zijn probleem. Maar ik snap heel goed dat hij nu de huur opzegt en het weer mijn probleem laat worden, want hij ziet ook in dat onze zoon een hopeloos geval is (eerst legde hij de schuld bij mij).
Ook fijn dat je naar je zoon en zijn situatie kijkt en dat aanduidt als "het probleem"
Here am I in my little bubble
maandag 24 augustus 2020 om 22:07
En was dit wat je zo graag wilde vertellen? Fijn.iceteapeach schreef: ↑24-08-2020 02:50Dat was bij jullie dan zo, dat is niet hoe het bij TO gaat of lukt. Jullie/jouw situatie is niet een op een te knippen en plakken op die van TO. Daar zit al een verschil.
Ik zeg nergens dat dat één op één over te nemen is, maar To heeft heel wat steken laten vallen.
@To:
Je gaat nu een daadkrachtig iemand inzetten op een punt waarop jij daadkrachtig had moeten zijn. En dan ook nog iemand die hij niet mag.
Je kunt hem nu niet meer vertellen wat hij moet doen, dus enige interesse en hem niet als hopeloos zien zou wel eens kunnen helpen. Je hebt het over je kind hè. En jij hebt bijgedragen aan het huidige resultaat. Misschien kunnen jullie er wat gezinstherapie/systeemtherapie tegenaan gooien, dat zal jullie goed kunnen doen. Maar dan wel begeleidt door iemand die hij ook ziet zitten en mag.
Er boven op zitten betekent dat je alles voor hem deed. Dat is anders dan grenzen en voorwaarden stellen die nodig zijn zodat hij net dat duwtje kreeg op weg naar een juiste ontwikkeling. Het is nu zaak om óf de juiste aanpak te hanteren, of hem zelfstandig te laten wonen.
..
maandag 24 augustus 2020 om 22:43
Ik zou besluiten om wel nog geld in de huur te pompen. En om inderdaad samen in therapie te gaan. Waarbij jouw doel gaat zijn om je zoon te accepteren zoals hij is. Jouw probleem is niet je zoon, maar jullie relatie.
Je hebt alles geprobeerd om hem te veranderen. Maar je kan hem niet veranderen. Geef het op en ga aan jullie relatie werken. Betaal die huur tot zijn 21e en dan klaar. Kan hij zijn uitkering aanvragen en jullie samen werken aan een gezonde relatie.
Je hebt alles geprobeerd om hem te veranderen. Maar je kan hem niet veranderen. Geef het op en ga aan jullie relatie werken. Betaal die huur tot zijn 21e en dan klaar. Kan hij zijn uitkering aanvragen en jullie samen werken aan een gezonde relatie.
dinsdag 25 augustus 2020 om 00:30
Nee, het positieve zie ik inderdaad niet, op dit moment. En ik zit sowieso even in een verkeerde mood, als ik erover nadenk. Dus in die zin is het goed dat hij niet hier in huis zit, dat zou continu spanning opleveren en naar hem toe ook niet eerlijk zijn.
Mij zou het niet moeten interesseren wát hij doet. Maar hij doet niks. En nee, dat voelt echt niet fijn omdat het dan dus ook niet duidelijk is wanneer dat verandert. Ongetwijfeld heb ik dingen verkeerd aangepakt en het resultaat openbaart zich dan op een moment dat het écht niet meer kan… Want toen hij jonger was, was het nog niet zo duidelijk… maar een inmiddels 20-jarige die én geen werk heeft én geen opleiding doet en dat ook zo laat, is een ander verhaal. Ik schommel dus continu tussen: hij moet het zelf maar uitzoeken, misschien dat hij op een bepaald moment actie onderneemt… tot: en nou moeten wij hier iets aan dóen. Maar wat dan. Dat kan alleen met sancties die een nog onaantrekkelijker alternatief zijn. En we hebben alleen de troeven huisvesting en geld. Nou ja, best belangrijke troeven, want een uitkering kan hij sowieso niet aanvragen.
Ik heb ergens geschreven hoeveel hulp we hebben gezocht. Huisarts, een psychiater van jeugdzorg, psychologen (3 stuks), met ook sessies voor als voor ons ouders met hem erbij en ook apart, kindercoach, training. En die gaven stuk voor stuk aan dat ze niet konden doordringen. Kan natuurlijk dat wij ook wat dat betreft steeds de verkeerde keuzes hebben gemaakt qua hulpverleners, maar enkelen waren wel op aanraden van de huisarts. En helaas begin je steeds vol vertrouwen en kom je er gaandeweg pas achter dat ook dit weer niet werkt.
Mij zou het niet moeten interesseren wát hij doet. Maar hij doet niks. En nee, dat voelt echt niet fijn omdat het dan dus ook niet duidelijk is wanneer dat verandert. Ongetwijfeld heb ik dingen verkeerd aangepakt en het resultaat openbaart zich dan op een moment dat het écht niet meer kan… Want toen hij jonger was, was het nog niet zo duidelijk… maar een inmiddels 20-jarige die én geen werk heeft én geen opleiding doet en dat ook zo laat, is een ander verhaal. Ik schommel dus continu tussen: hij moet het zelf maar uitzoeken, misschien dat hij op een bepaald moment actie onderneemt… tot: en nou moeten wij hier iets aan dóen. Maar wat dan. Dat kan alleen met sancties die een nog onaantrekkelijker alternatief zijn. En we hebben alleen de troeven huisvesting en geld. Nou ja, best belangrijke troeven, want een uitkering kan hij sowieso niet aanvragen.
Ik heb ergens geschreven hoeveel hulp we hebben gezocht. Huisarts, een psychiater van jeugdzorg, psychologen (3 stuks), met ook sessies voor als voor ons ouders met hem erbij en ook apart, kindercoach, training. En die gaven stuk voor stuk aan dat ze niet konden doordringen. Kan natuurlijk dat wij ook wat dat betreft steeds de verkeerde keuzes hebben gemaakt qua hulpverleners, maar enkelen waren wel op aanraden van de huisarts. En helaas begin je steeds vol vertrouwen en kom je er gaandeweg pas achter dat ook dit weer niet werkt.
dinsdag 25 augustus 2020 om 01:12
Het was nog niet erg duidelijk, maar wel duidelijk dus.vivinnetje schreef: ↑25-08-2020 00:30Nee, het positieve zie ik inderdaad niet, op dit moment. En ik zit sowieso even in een verkeerde mood, als ik erover nadenk. Dus in die zin is het goed dat hij niet hier in huis zit, dat zou continu spanning opleveren en naar hem toe ook niet eerlijk zijn.
Mij zou het niet moeten interesseren wát hij doet. Maar hij doet niks. En nee, dat voelt echt niet fijn omdat het dan dus ook niet duidelijk is wanneer dat verandert. Ongetwijfeld heb ik dingen verkeerd aangepakt en het resultaat openbaart zich dan op een moment dat het écht niet meer kan… Want toen hij jonger was, was het nog niet zo duidelijk… maar een inmiddels 20-jarige die én geen werk heeft én geen opleiding doet en dat ook zo laat, is een ander verhaal. Ik schommel dus continu tussen: hij moet het zelf maar uitzoeken, misschien dat hij op een bepaald moment actie onderneemt… tot: en nou moeten wij hier iets aan dóen. Maar wat dan. Dat kan alleen met sancties die een nog onaantrekkelijker alternatief zijn. En we hebben alleen de troeven huisvesting en geld. Nou ja, best belangrijke troeven, want een uitkering kan hij sowieso niet aanvragen.
Ik heb ergens geschreven hoeveel hulp we hebben gezocht. Huisarts, een psychiater van jeugdzorg, psychologen (3 stuks), met ook sessies voor als voor ons ouders met hem erbij en ook apart, kindercoach, training. En die gaven stuk voor stuk aan dat ze niet konden doordringen. Kan natuurlijk dat wij ook wat dat betreft steeds de verkeerde keuzes hebben gemaakt qua hulpverleners, maar enkelen waren wel op aanraden van de huisarts. En helaas begin je steeds vol vertrouwen en kom je er gaandeweg pas achter dat ook dit weer niet werkt.
Dat onderschrijf je ook met de feedback van hulpverlening die niet kon doordringen. Waarom heb je nooit met de vuist op tafel geslagen en intensievere hulp gezocht? Voor jullie als gezin, voor hem als persoon.
Je hebt een laat maar waaien mentaliteit. Is het een idee nu alsnog voor jezelf in therapie te gaan? Lijkt me dat je schuldgevoel je anders gaat opbreken. Niet dat ik dat nu al zie, maar als het doordringt is het nodig.
Kan het zijn dat hij meer op jou lijkt dan je denkt? Je hebt een zelfde achteloze/ wie doet me wat/ het is het probleem van een ander en ik trek me terug van mijn verantwoordelijkheid houding als hij lijkt te hebben.
..
dinsdag 25 augustus 2020 om 10:15
Ik ben het hier 100% mee eens.dannas schreef: ↑24-08-2020 22:43Ik zou besluiten om wel nog geld in de huur te pompen. En om inderdaad samen in therapie te gaan. Waarbij jouw doel gaat zijn om je zoon te accepteren zoals hij is. Jouw probleem is niet je zoon, maar jullie relatie.
Je hebt alles geprobeerd om hem te veranderen. Maar je kan hem niet veranderen. Geef het op en ga aan jullie relatie werken. Betaal die huur tot zijn 21e en dan klaar. Kan hij zijn uitkering aanvragen en jullie samen werken aan een gezonde relatie.
TO, je doet net alsof het absurd is, een enorme ramp, alleen omdat hij nu even en niet werkt en geen opleiding doet. Maar zo raar en uniek en verschrikkelijk is dat echt niet. Je moet er echt vanaf stappen dat jij gefaald hebt in de opvoeding, of hij gefaald is als mens. En weet je, zelfs als hij de rest van zijn leven in een uitkering blijft hangen, kun je nog steeds ontzettend veel van hem houden, en kan hij nog steeds gelukkig en waardevol zijn.
Echt hoor, je maakt jullie relatie kapot zo. Ik zou sowieso passen voor de liefde van een ouder die mij alleen kan waarderen zolang ik werk heb (en dan ook nog werk dat goedgekeurd wordt, niet een fulltime "bijbaantje").
dinsdag 25 augustus 2020 om 10:16
Dit is echt klinkklare onzin. Jemig, hoe krijg je het uit je toetsenbord?Volhouder666 schreef: ↑25-08-2020 01:12Het was nog niet erg duidelijk, maar wel duidelijk dus.
Dat onderschrijf je ook met de feedback van hulpverlening die niet kon doordringen. Waarom heb je nooit met de vuist op tafel geslagen en intensievere hulp gezocht? Voor jullie als gezin, voor hem als persoon.
Je hebt een laat maar waaien mentaliteit. Is het een idee nu alsnog voor jezelf in therapie te gaan? Lijkt me dat je schuldgevoel je anders gaat opbreken. Niet dat ik dat nu al zie, maar als het doordringt is het nodig.
Kan het zijn dat hij meer op jou lijkt dan je denkt? Je hebt een zelfde achteloze/ wie doet me wat/ het is het probleem van een ander en ik trek me terug van mijn verantwoordelijkheid houding als hij lijkt te hebben.
dinsdag 25 augustus 2020 om 10:26
Volhouder666 schreef: ↑25-08-2020 01:12Het was nog niet erg duidelijk, maar wel duidelijk dus.
Dat onderschrijf je ook met de feedback van hulpverlening die niet kon doordringen. Waarom heb je nooit met de vuist op tafel geslagen en intensievere hulp gezocht? Voor jullie als gezin, voor hem als persoon.
Je hebt een laat maar waaien mentaliteit. Is het een idee nu alsnog voor jezelf in therapie te gaan? Lijkt me dat je schuldgevoel je anders gaat opbreken. Niet dat ik dat nu al zie, maar als het doordringt is het nodig.
Kan het zijn dat hij meer op jou lijkt dan je denkt? Je hebt een zelfde achteloze/ wie doet me wat/ het is het probleem van een ander en ik trek me terug van mijn verantwoordelijkheid houding als hij lijkt te hebben.
Er is een ander dingetje wat ik vanwege herkenbaarheid achterwege heb gelaten maar wat absoluut een belangrijk onderdeel is van het probleem. Voor mezelf vind ik dat niet zo'n punt, maar het gaat om mijn zoon die dan onmiskenbaar herkenbaar is. Dus sorry, ik wil er ook niks over loslaten. Zelfs het risico dat ik gequote wordt terwijl ik vraag om het niet te doen, vind ik te groot.
Maar ik snap ook wel dat ik dan ook dit soort reacties krijg. Ja, een schuldgevoel heb ik er zeker over... en dat kwam ook ter sprake in de trajecten die ik met zijn vader heb doorlopen.
dinsdag 25 augustus 2020 om 10:34
Adelaide schreef: ↑25-08-2020 10:15Ik ben het hier 100% mee eens.
TO, je doet net alsof het absurd is, een enorme ramp, alleen omdat hij nu even en niet werkt en geen opleiding doet. Maar zo raar en uniek en verschrikkelijk is dat echt niet. Je moet er echt vanaf stappen dat jij gefaald hebt in de opvoeding, of hij gefaald is als mens. En weet je, zelfs als hij de rest van zijn leven in een uitkering blijft hangen, kun je nog steeds ontzettend veel van hem houden, en kan hij nog steeds gelukkig en waardevol zijn.
Echt hoor, je maakt jullie relatie kapot zo. Ik zou sowieso passen voor de liefde van een ouder die mij alleen kan waarderen zolang ik werk heb (en dan ook nog werk dat goedgekeurd wordt, niet een fulltime "bijbaantje").
Die neiging heb ik inderdaad... de angst dat dit het is, dat hij zich de rest van zijn leven zo gaat gedragen. Want er is geen plan en hij maakt ook geen aanstalten om een plan te maken. Dus zodoende is er ook geen doel. Maar als dat zo is, dan is dat alsnog zijn eigen keuze. Ik vind het vooral jammer en frustrerend om te zien. Maar het is natuurlijk niet alleen dat, ook het 'profiteren' voelt niet fijn. Er zijn genoeg argumenten aan te dragen waarom hij is zoals hij is. Deels is het ook nog eens op mij af te wenden, ik ben een angstig, vermijdend persoon en heb mijn kinderen grotendeels alleen opgevoed.
dinsdag 25 augustus 2020 om 10:59
Kan je zoon van het spaargeld een tijdje zelf de huur van die kamer betalen? Is dat spaargeld op: dan kan hij bijstand aanvragen. En verder geef jij hem alle ruimte om het zelf te doen. Als hij hulp van jullie of van wie dan ook nodig heeft, dan krijgt hij die. Maar het initiatief ligt bij hem. En als dat leidt tot: misschien een bijbaantje en verder een beetje rondrommelen, dan is dat maar zo. Is het spaargeld op: dan is dat maar zo.
Zou dat kunnen?
Zou dat kunnen?
Wat eten we vanavond?
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:13
Natuurlijk. Dat kan ik me voorstellen, want je had het anders verwacht en gehoopt. Maar dat is jouw probleem, en je wil echt vermijden dat het tussen jullie in komt te staan. Hij moet de verantwoording alleen aan zichzelf schuldig zijn, niet aan jou. Dat enorme schuldgevoel wat je volgens volhouder mist, staat jullie juist in de weg om een positieve relatie op te bouwen.
Er zijn miljoenen ouders van kinderen die om wat voor reden dan ook nooit in staat zullen zijn hun eigen broek op te houden. Dat zijn echt niet allemaal verstoorde relaties, en die ouders waarderen hun kinderen ook.
dinsdag 25 augustus 2020 om 12:00
vivinnetje schreef: ↑25-08-2020 10:34Die neiging heb ik inderdaad... de angst dat dit het is, dat hij zich de rest van zijn leven zo gaat gedragen. Want er is geen plan en hij maakt ook geen aanstalten om een plan te maken. Dus zodoende is er ook geen doel. Maar als dat zo is, dan is dat alsnog zijn eigen keuze. Ik vind het vooral jammer en frustrerend om te zien. Maar het is natuurlijk niet alleen dat, ook het 'profiteren' voelt niet fijn. Er zijn genoeg argumenten aan te dragen waarom hij is zoals hij is. Deels is het ook nog eens op mij af te wenden, ik ben een angstig, vermijdend persoon en heb mijn kinderen grotendeels alleen opgevoed.
20 jaar is jóng! Ik begrijp je angsten en frustraties, maar als ik naar mezelf kijk was ik net zoals jouw zoon toen ik 20 was. In een paar jaar tijd is dat ook 180 graden gedraaid. Het kan echt wel goedkomen! Sommige mensen hebben gewoon wat meer tijd nodig om volwassen te worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook erg irriteer aan deze maatschappij waarin je na je middelbare school exact dient te weten hoe je je leventje gaat inrichten. Door het afschaffen van het leenstelsel heeft het kiezen van een 'foute' studie ook meer consequenties. Om nog maar te zwijgen over de huidige coronacrisis en economische crisis waardoor het baanperspectief voor veel jongeren er niet al te rooskleurig uitziet.
Verwijt jezelf ook niet te veel over de opvoeding. Het kan ook prima zijn dat je zoon genetisch wat meer belast is met een angstig/passief temperament.
zaterdag 29 augustus 2020 om 18:04
Nee, zeker niet. Wel nuance aanbrengen in jouw stelligheid. Je kunt als ouder er nog zo bovenop zitten, boos worden, in gesprek gaan, externe hulp zoeken. Als het kind in kwestie niet wil, geen noodzaak erin ziet, is het verdomde lastig om tot elkaar te komen. Kun je op je kop gaan staan als ouder wat je wil. Ik vind dit echt geen simpele materie voor TO, of welke ouder dan ook die hiermee worstelt. Of zomaar je kind op straat zetten....dan moet het wel heel bont zijn om als ouder die keus te maken/geven, als de reden laksheid is. Denk dat veel ouders dat niet zullen doen.Volhouder666 schreef: ↑24-08-2020 22:07En was dit wat je zo graag wilde vertellen? Fijn.
Ik zeg nergens dat dat één op één over te nemen is, maar To heeft heel wat steken laten vallen.
@To:
Je gaat nu een daadkrachtig iemand inzetten op een punt waarop jij daadkrachtig had moeten zijn. En dan ook nog iemand die hij niet mag.
Je kunt hem nu niet meer vertellen wat hij moet doen, dus enige interesse en hem niet als hopeloos zien zou wel eens kunnen helpen. Je hebt het over je kind hè. En jij hebt bijgedragen aan het huidige resultaat. Misschien kunnen jullie er wat gezinstherapie/systeemtherapie tegenaan gooien, dat zal jullie goed kunnen doen. Maar dan wel begeleidt door iemand die hij ook ziet zitten en mag.
Er boven op zitten betekent dat je alles voor hem deed. Dat is anders dan grenzen en voorwaarden stellen die nodig zijn zodat hij net dat duwtje kreeg op weg naar een juiste ontwikkeling. Het is nu zaak om óf de juiste aanpak te hanteren, of hem zelfstandig te laten wonen.
iceteapeach wijzigde dit bericht op 29-08-2020 21:38
9.34% gewijzigd
wij slapen nooit.
zaterdag 29 augustus 2020 om 18:58
Ik denk dat het beste wat TO nu kan doen is om hulp en begeleiding te zoeken voor haarzelf en haar schuldgevoel en ook hoe ze niet leren om haar zoon nu los te laten.
Want tenzij er een diagnose is waardoor dat gevaarlijke situaties zou opleveren, denk ik dat TO idd de verantwoordelijkheid voor zijn toekomst bij volwassen zoon moet leggen.
Dus hooguit wat huisregels met bijbehorende consequenties en het bedrag dat ie aan kostgeld aan TO moet betalen.
Verder niets meer doen, en als ie geen plan heeft, dan maar niet.
Misschien komt ie er dan achter dat de hele dag niets doen saai is als je geen geld hebt, en misschien ook niet.
Leg vanaf nu alle initiatief bij hem waar het zijn toekomst aangaat. Pas als hij hulp vraagt, geef je die.
( Maar geen extra geld, want dat is het gevolg van zijn keuze om niets te doen, dus als ie iets wil dat geld kost is de vraag die je m stelt hoe ie dat denkt te gaan betalen “.
Pushen heeft niets geholpen en zorgt voor een kont tegen de krib, dus is het tijd om m helemaal los te laten en je niet ( teveel) te ergeren en je ook niet schuldig er over te voelen.
Want tenzij er een diagnose is waardoor dat gevaarlijke situaties zou opleveren, denk ik dat TO idd de verantwoordelijkheid voor zijn toekomst bij volwassen zoon moet leggen.
Dus hooguit wat huisregels met bijbehorende consequenties en het bedrag dat ie aan kostgeld aan TO moet betalen.
Verder niets meer doen, en als ie geen plan heeft, dan maar niet.
Misschien komt ie er dan achter dat de hele dag niets doen saai is als je geen geld hebt, en misschien ook niet.
Leg vanaf nu alle initiatief bij hem waar het zijn toekomst aangaat. Pas als hij hulp vraagt, geef je die.
( Maar geen extra geld, want dat is het gevolg van zijn keuze om niets te doen, dus als ie iets wil dat geld kost is de vraag die je m stelt hoe ie dat denkt te gaan betalen “.
Pushen heeft niets geholpen en zorgt voor een kont tegen de krib, dus is het tijd om m helemaal los te laten en je niet ( teveel) te ergeren en je ook niet schuldig er over te voelen.
