Vervelende vrijwilligster

Waar ik werk (gehandicaptenzorg) krijgen we een paar keer per week, een paar uurtjes per dag, hulp van vrijwilligers. Hartstikke fijn en ik kan met allemaal goed overweg, op één na.
Lang verhaal kort, als ik samen met haar op de groep sta, is zij de baas!
Ze loopt me om de haverklap te corrigeren: "dat heb je niet zo handig ingepland he? Zou je dat voortaan niet wat helderder kunnen communiceren? Ik vind dat je daar&daar wel beter op moet letten etc.,ze weet alles beter. Ik was bv op de gang in gesprek met de ouder van een bewoner waarmee het even niet zo lekker ging,, ze kwam erbij staan en begon mij af te kappen en tegen te spreken en nam uiteindelijk het hele gesprek over.
Toen er met een bewoner een keer wat aan de hand was en, na gewoon netjes het protocol te hebben opgevolgd, ik even telefonisch de ouder van deze bewoner op de hoogte wilde brengen, bleek zij dit al op eigen houtje te hebben gedaan. Telkens ben ik een soort van flabbergasted.
Zo gaat het steeds. Ik erger me onderhand scheel aan haar. Ze is er maar heel af en toe en dan ook maar een paar uurtjes (ze belt vaak af) maar als ze er dan is, nou dan loopt ze rond te paraderen alsof de toko van háár is!
Gisteren waren er ook weer een paar van die voorvallen en werd ik haar spuugzat! Ik ervaar haar zogenaamde 'helpen' totaal niet als helpen maar als bemoeienis en commentaar. Ze lijkt alsmaar zo interessant te willen doen.
Ik wil haar een volgende keer écht gaan aanspreken hierover, maar hoe pak je zoiets aan? Ze is een jaar of 20 ouder, dat laat ze ook heel erg voelen. Ik heb het gevoel niet tegen haar op te kunnen. Ik wordt onzeker door haar. Terwijl ik de begeleidster ben, en zij de vrijwilligster.

Ik werk nu een blok sinds dinsdag. Morgen overleg met L.G

Ha, goedemorgen.
Ik heb het dus inderdaad allemaal aan mijn leidinggevende verteld. Heel veel dingen waren haar ook al opgevallen en stoorde haar blijkbaar ook.
Van dat bellen naar familie en het te fysiek zijn met bewoners schrok ze wel.
Ze gaat binnenkort een gesprek met haar plannen. Ik ben benieuwd.

Dat laatste vooral. Ik baal er nu een beetje van dat ik het te lang heb laten aanmodderen. Ik had haar zelf al véél eerder moeten aanspreken, had assertiever moeten zijn.
Waarom voel ik me bij haar weer dat meisje van 16 die net komt kijken!!

Een tijdje geleden hadden we wat sturing en ondersteuning nodig bij een bepaalde bewoner. Het gedrag escaleerde steeds vaker en opmerkelijk genoeg steeds bij dezelfde begeleiders. We kregen er geen hoogte van 'wat' nu precies de trigger was.
Met een gedrags psycholoog hebben we de situatie besproken. Zelf was ik van mening best wel kordaat en duidelijk te zijn, niet zomaar van mijn stuk te brengen.. waarop de psycholoog reageerde dat dit w.s zo leek.. en op de meeste vlakken ook wel zo was, maar ik ook een kant toon die 'zwakker' is om het zo maar te zeggen. Onzekerheid. Een kant die ik goed heb leren te verbergen.. maar mensen die er een neus voor hebben, weten je er keihard mee te pakken!
Die kwam wel even aan hoor! En dat bedoel ik positief. Dat iemand dan zo even door je heen prikt, aangeeft wat er echt nog sterker mag groeien bij je..
Nu moet ik daar aan gaan werken inderdaad.

Dat is ook zo hoor! Je raakt inderdaad je leven lang niet uitgeleerd. Maar je mag op een gegeven moment ook wel eens beslissen, dat je ver genoeg bent gekomen, om bij jezelf te durven blijven.
Maar dit gesprek met die deskundige was louter opbouwende hoor, niet verwijtend of aanvallend. Hij benoemde een paar punten waar ik best wat sterker in mocht worden. En als dat ook maar 5, 4% lukt, is het toch weer meegenomen!