Werk & Studie
alle pijlers
Weer/ nog steeds overspannen
zaterdag 31 oktober 2020 om 01:13
Vorig jaar kreeg ik als docent met meerdere jaren ervaring te maken met chronische fysieke klachten waardoor ik uitviel. Ik heb 4 maanden thuis gezeten voor ik zou reintegreren, maar Corona gooide roet in het eten. Toen de lockdown eindelijk wat milder werd was het schooljaar alweer voorbij en had ik geen les meer gedraaid.
Ik wilde zo graag weer aan de slag dat ik mezelf aanpraatte dat ik het kon. Ik miste de leerlingen, het contact. Ik vond een baan op een innovatieve school 1.5 uur van me vandaan, want hun visie sprak me erg aan. Ik was vanaf dag 1 dol op mijn klasjes en had een fijne klik met ze.
Maar met collega's liep het stroef. Ik stond om 5 uur op en alle energie ging naar mijn lessen en mentoraat. Daar deed ik het voor. Maar geestelijk ging ik steeds meer in mijn eigen bubbel zitten, ik vergat soms zelfs goedemorgen te zeggen in de lerarenkamer. Ik was doodop na zelfs acht uur slaap,mijn klachten kwamen terug, ik werd vergeetachtig. Na een vervelend gesprek met leiding kwam ik er achter dat ik gewoon op ben. Ik moet beiden naar behoren kunnen doen, niet alleen met de kinderen. Dat is logisch,maar de afstand , het slaaptekort (omdat we een kleine school zijn MOET ik er altijd om 8 uur zijn en om 5 vertrekken) en het vele overwerk thuis heeft me uitgeput. Ik ben grote scholen gewend waar docentschap mijn hoofdtaak is en waar je vooral samenwerkt binnen een sectie.
En ik heb nu extreem veel hooi op een vork genomen die al krakkemikkig was, en die beter wat langer had kunnen helen. Nu kom ik bot, nerveus en gestresst over terwijl ik dat niet wil, en loop ik weer in het ziekenhuis voor mijn klachten.
Mijn lessen en contact met kinderen gaan juist wel goed, ik heb veel op film terug kunnen zien en ben trots. Maar binnen het team ben ik aan het aanmodderen. Er is geen klik, men houdt geen rekening met mijn ziekzijn.
Ik ga maandag naar de bedrijfsarts maar voel me schuldig. Ik dacht echt dat ik het aankon maar heb nu weer een werkgever teleurgesteld.
Ik wilde zo graag weer aan de slag dat ik mezelf aanpraatte dat ik het kon. Ik miste de leerlingen, het contact. Ik vond een baan op een innovatieve school 1.5 uur van me vandaan, want hun visie sprak me erg aan. Ik was vanaf dag 1 dol op mijn klasjes en had een fijne klik met ze.
Maar met collega's liep het stroef. Ik stond om 5 uur op en alle energie ging naar mijn lessen en mentoraat. Daar deed ik het voor. Maar geestelijk ging ik steeds meer in mijn eigen bubbel zitten, ik vergat soms zelfs goedemorgen te zeggen in de lerarenkamer. Ik was doodop na zelfs acht uur slaap,mijn klachten kwamen terug, ik werd vergeetachtig. Na een vervelend gesprek met leiding kwam ik er achter dat ik gewoon op ben. Ik moet beiden naar behoren kunnen doen, niet alleen met de kinderen. Dat is logisch,maar de afstand , het slaaptekort (omdat we een kleine school zijn MOET ik er altijd om 8 uur zijn en om 5 vertrekken) en het vele overwerk thuis heeft me uitgeput. Ik ben grote scholen gewend waar docentschap mijn hoofdtaak is en waar je vooral samenwerkt binnen een sectie.
En ik heb nu extreem veel hooi op een vork genomen die al krakkemikkig was, en die beter wat langer had kunnen helen. Nu kom ik bot, nerveus en gestresst over terwijl ik dat niet wil, en loop ik weer in het ziekenhuis voor mijn klachten.
Mijn lessen en contact met kinderen gaan juist wel goed, ik heb veel op film terug kunnen zien en ben trots. Maar binnen het team ben ik aan het aanmodderen. Er is geen klik, men houdt geen rekening met mijn ziekzijn.
Ik ga maandag naar de bedrijfsarts maar voel me schuldig. Ik dacht echt dat ik het aankon maar heb nu weer een werkgever teleurgesteld.
dinsdag 17 november 2020 om 18:25
Tuurlijk kun je het een keer niet treffen. Maar een ander kun je niet veranderen en jezelf wel. Steek je energie in wat je zelf kunt aanpassen in plaats van in iemand die je toch niet meer gaat zien.Black_Phillip schreef: ↑17-11-2020 18:17Dank je Cecilie, in mijn hoofd blijft iedereen bij zijn eerste baan hangen maar dat is natuurlijk onzin, het is een retemoeilijk vak en als je sekreet van een leidinggevende je tegenwerkt bij ziekte al helemaal... jouw posts geven me altijd weer moed.
Jij bent zelf de constante factor in al je mislukte banen. Dat klinkt onaardige dan ik bedoel. Jij bent zelf de factor waar je aan kunt werken.
dinsdag 17 november 2020 om 20:06
Eens, daarom heb ik echt behoefte aan therapie.ldp schreef: ↑17-11-2020 18:25Tuurlijk kun je het een keer niet treffen. Maar een ander kun je niet veranderen en jezelf wel. Steek je energie in wat je zelf kunt aanpassen in plaats van in iemand die je toch niet meer gaat zien.
Jij bent zelf de constante factor in al je mislukte banen. Dat klinkt onaardige dan ik bedoel. Jij bent zelf de factor waar je aan kunt werken.
woensdag 18 november 2020 om 06:20
Lief van je Liv! Werd er warm van. Inderdaad, een andere weg... en heb nu veel soorten onderwijs mogen ervaren en neem elke keer nuttige dingen mee...LivLivia schreef: ↑17-11-2020 18:24Dat is echt geen doen, als je zo persoonlijk benaderd wordt. Niet iedereen hoeft je leuk te vinden, jij vindt ook niet iedereen leuk, maar dit is bot en onnodig zeg.
Fijn dat therapie binnenkort begint. Kun je niet proberen iets op te pakken dat je wat plezier brengt? Van yoga tot breien tot lekker de boekwinkel induiken?
Ik wil nog even zeggen dat je echt niet zo streng voor jezelf hoeft te zijn. Probeer het wat meer als levenservaring te zien. Ja, sommige mensen zitten meteen op hun plek, maar meer niet hoor! Ik heb ook twee beste vriendinnen die direct goed zaten en nu heel goed verdienen zelfs, terwijl ik als creatieveling het ook allemaal niet zo goed wist en pas nu mijn wortels begin te groeien. Begin 30 al. Is dat falen, of is dat een andere weg bewandelen? Durf jezelf wat meer te vertrouwen. Je klinkt open, betrokken en volgens mij heb je aardig wat zelfinzicht. Top toch? En laat dat mens lekker, met haar niet mogen. Ik zou zeggen, right back at ya.
Ik vermaak me wel met games en series vooralsnog. Ik kom echt mijn dag wel door, het is alleen zo onwennig om niet iets bij te dragen, of zo.
En inderdaad, wat ze zei is onprofessioneel. Ik heb nog nooit persoonlijk een collega aangesproken, vind dat als docent ook niet ok.
zaterdag 28 november 2020 om 15:31
zaterdag 28 november 2020 om 16:43
Sterkte! Maar je bent nu alweer aan het invullen en je druk maken over wat de bedrijfsarts zou kunnen gaan doen. Dat is verspilde energie, want dat is helemaal niet aan de orde. En gebeurt het wel dan kun je dan ernaar handelen. Als jij je bedrijfsarts spreekt en aangeeft dat het slechter gaat verwacht ik geen snelle reïntegratie-eis. Als het wel te snel gaat kun je aangeven dat het niet gaat. Als daar niet naar geluisterd wordt kun je naar je huisarts of je therapeut gaan voor steun. Maar nu is het naar dat je je rot voelt, maar verder ben je ziek en is de situatie niet anders dan daarvoor. Jezelf extra in de stress zetten door te denken dat het allemaal nog slechter gaatworden is echt niet zinvol.Black_Phillip schreef: ↑28-11-2020 15:31Het gaat niet goed. Ik heb amper eetlust, slaap slecht, heb maagklachten en voel me bovenal behoorlijk depressief. Arts heeft nu antidepressiva voorgeschreven.
Ik ben bang dat mijn Arbo Arts mij straks niet gelooft en ik te snel weer moet reintegreren, maar nu is zelfs wat eten al een hele klus...
