Werk & Studie
alle pijlers
Zieke collega en mijn gevoel
maandag 17 juli 2023 om 19:46
Mijn collega is ziek.
Ik zag het al een tijdje aankomen, maar nu is ze echt ziek. Burnout ofzo.
Al 4 maanden is ze thuis en wil ze niets over het werk horen/weten/zien.
Best vervelend, omdat het ook een vriendin van mij is.
De bedrijfsarts zegt dat ze vooral leuke dingen moet doen. Wat natuurlijk ook zo is.
Maar ik merk dat ik er steeds meer moeite mee heb.
Het wringt.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik het haar niet kwalijk neem/ niet "jaloers" ben?
Rationeel weet ik best dat een burnout geen pretje is, maar emotioneel vind ik het moeilijk.
*ik pas het topic aan. Ik ben dat gezever van "weet je wel hoe erg een burn-out is" zat.
Of "wat ben jij een slechte vriendin".
Jammer, ik dacht op het forum wat gal te kunnen spuwen, maar helaas.
Ik zag het al een tijdje aankomen, maar nu is ze echt ziek. Burnout ofzo.
Al 4 maanden is ze thuis en wil ze niets over het werk horen/weten/zien.
Best vervelend, omdat het ook een vriendin van mij is.
De bedrijfsarts zegt dat ze vooral leuke dingen moet doen. Wat natuurlijk ook zo is.
Maar ik merk dat ik er steeds meer moeite mee heb.
Het wringt.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik het haar niet kwalijk neem/ niet "jaloers" ben?
Rationeel weet ik best dat een burnout geen pretje is, maar emotioneel vind ik het moeilijk.
*ik pas het topic aan. Ik ben dat gezever van "weet je wel hoe erg een burn-out is" zat.
Of "wat ben jij een slechte vriendin".
Jammer, ik dacht op het forum wat gal te kunnen spuwen, maar helaas.
thanx wijzigde dit bericht op 21-07-2023 18:49
43.11% gewijzigd
de wereld wacht om ontdekt te worden
maandag 17 juli 2023 om 20:49
Ik heb elke weekcontact. Fysiek of telefonisch.Joe schreef: ↑17-07-2023 20:10Als ze een goede vriendin van je is, zou je misschien ook eens (vaker) kunnen vragen hoe ze zich verder mentaal en fysiek voelt? Wellicht geeft dat wat opheldering en kun je het dan ook beter plaatsen.
Wat hierboven ook al gezegd wordt, een burn out speelt zich vooral van binnen af, wie weet hoeveel moeite dit alles haar kost.
Ik zou daarnaast ook goed voor jezelf gaan zorgen en jouw eigen grens gaan bewaken voordat jij straks ook in een burn-out ofzo raakt. Jouw werkgever zou niet al haar werk ook nog eens op jouw bordje moeten leggen.
Ik wéét hoe k*t ze zich voelt, want ik vraag al vaak hoe het gaat.
Ik wil haar ook niks verwijten.
Maar mijn onderbuik vindt het gewoon niet leuk.
*ik werk in de zorg, ik kán niet opeens nog maar de helft van de bewoners verzorgen of eten geven. Het zal toch moeten gebeuren. Er ís landelijk gezien gewoon geen personeel.
Mijn leidinggevende werkt zelf al mee.
Ach laat ook maar, ik ga het topic aanpassen.
de wereld wacht om ontdekt te worden
maandag 17 juli 2023 om 20:49
Niet raar, maar het probleem ligt bij je werkgever en niet bij je vriendin/collega. Zij kiest nu voor zichzelf en doet dingen die haar energie geven, want haar energie is op/moet ze weer vinden. Waarschijnlijk is het toch niet zo rooskleurig (zoveel activiteiten) aangezien iemand met een burn out wel na de tijd enorm kapot is van een activiteit. Probeer dat ook in je achterhoofd te houden.thanx schreef: ↑17-07-2023 20:42Nou ja zeg. Daar heb ik iets aan.
Ik zeg zelf toch al dat ik het wel snap.
Maar dat mijn gevoel dit doet, daar kan ik toch niks aan doen?
En ja, het is "ofzo" want ze heeft geen officiele diagnose, bezoekt ook geen psycholoog enz.
Het is voor iemand die niet in dat schuitje zit gewoon moeilijk.
En mijn leidinggevende weet dat ik mij kapot werk momenteel, maar er ís gewoon geen personeel.
Is het zó raar, dat je, je als achterblijvende collega soms ook zo kunt voelen?
maandag 17 juli 2023 om 20:50
Jeetje, dit lijkt me wel lastig zeg. Ik heb bij een 'burn-out' het idee dat iemand niks meer kan, maar dat is blijkbaar niet zo.
Misschien is het inderdaad een idee om met haar dan ook eens leuk een dagje op pad te gaan. Misschien dat dan blijkt dat dat haar veel moeite kost. Dan kun jij wellicht er meer begrip voor hebben.
Misschien is het inderdaad een idee om met haar dan ook eens leuk een dagje op pad te gaan. Misschien dat dan blijkt dat dat haar veel moeite kost. Dan kun jij wellicht er meer begrip voor hebben.
maandag 17 juli 2023 om 20:50
Wat verwacht je van ons?thanx schreef: ↑17-07-2023 20:49Ik heb elke weekcontact. Fysiek of telefonisch.
Ik wéét hoe k*t ze zich voelt, want ik vraag al vaak hoe het gaat.
Ik wil haar ook niks verwijten.
Maar mijn onderbuik vindt het gewoon niet leuk.
*ik werk in de zorg, ik kán niet opeens nog maar de helft van de bewoners verzorgen of eten geven. Het zal toch moeten gebeuren. Er ís landelijk gezien gewoon geen personeel.
Mijn leidinggevende werkt zelf al mee.
Ach laat ook maar, ik ga het topic aanpassen.
maandag 17 juli 2023 om 20:53
Wat een suggesties.Fairway schreef: ↑17-07-2023 20:26Neem je haar burn out niet serieus? Heb je reden om daar aan te twijfelen? Of aan de ernst? In dat geval kan ik je gevoel goed begrijpen. Maar ik krijg niet het gevoel dat je haar ziekte echt serieus neemt. Wat op zich ook wel een topic waard is, maar het helpt om dat even duidelijk te krijgen.
Ik weet precies wat er speelt.
Waarom ze thuis ziet. Wat de achterliggende redenen zijn.
Die weet zelfs de leidinggevende en de andere collega's niet.
En ja, het is ook iets heel zwaars, ik neem haar echt wel serieus.
Het gaat echter om míjn gevoel.
de wereld wacht om ontdekt te worden
maandag 17 juli 2023 om 20:54
Ik zou nog eens met je leidinggevende gaan praten en aangeven dat deze situatie voor jou niet werkbaar is. Dat er geen personeel beschikbaar is, is niet jouw probleem, maar dat van de werkgever. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Daarnaast snap ik (denk ik) je gevoel dat de situatie wringt. Als ze leuke dingen doet om het leuke dingen doen, dan lijkt me dat het haar ziek zijn niet oplost. Op zich niets tegen leuke dingen doen, ook als je ziek thuis zit, wel als je daarnaast je ziekte niet aanpakt / geen psycholoog bezoekt.
Daarnaast snap ik (denk ik) je gevoel dat de situatie wringt. Als ze leuke dingen doet om het leuke dingen doen, dan lijkt me dat het haar ziek zijn niet oplost. Op zich niets tegen leuke dingen doen, ook als je ziek thuis zit, wel als je daarnaast je ziekte niet aanpakt / geen psycholoog bezoekt.
In this mad house we must all survive
maandag 17 juli 2023 om 20:58
Ik snap dit heel goed en heb onlangs in eenzelfde situatie gezeten. Ik heb zelfs een vriendin met burnout klachten gehad die ik destijds vergezelde op de uitjes, en zag de impact.
En bij de andere vriendin vond ik het lastig dat te zien omdat al het werk bij mij kwam te liggen. En ik dus niet meer die leuke dingen kon doen, want ik was bezig met werk.
Het hoofd wist prima dat ik van de twee beter af was, dat vriendin er niks aan kon doen, maar het hart besloot toch echt tot andere gevoelens. Zeker toen ik ook tig keer moest horen hoe verschrikkelijk het was voor vriendin, de bossen bloemen werden verstuurd en cadeautjes werden ingezameld. Vreselijk kinderachtig van mezelf, maar dat gevoel was er wel. Ziet niemand hoe dit nu voor mij is?
Wat mij hielp was aangeven bij leidinggevende dat ik het erg zwaar had, dat het fijn zou zijn als al het extra werken gezien en gewaardeerd werd , en ook een grens aangeven. Dit doe ik wel. Maar dit gaat niet (ook al hebben ouders bepaalde verwachtingen...) en communicatie daarover gaat via leidinggevende. Dat maakte het allemaal een stuk draaglijker.
Waar ik niet trots op ben is dat ik contact met vriendin na een tijdje ook wel naar beneden heb geschroefd. Ik kan geen theetje doen, ik moest nu eenmaal werken en daarnaast had ik de energie er niet voor.
Heb haar dat later goed uit kunnen leggen en heeft geen wig tussen ons gedreven ofzo.
En bij de andere vriendin vond ik het lastig dat te zien omdat al het werk bij mij kwam te liggen. En ik dus niet meer die leuke dingen kon doen, want ik was bezig met werk.
Het hoofd wist prima dat ik van de twee beter af was, dat vriendin er niks aan kon doen, maar het hart besloot toch echt tot andere gevoelens. Zeker toen ik ook tig keer moest horen hoe verschrikkelijk het was voor vriendin, de bossen bloemen werden verstuurd en cadeautjes werden ingezameld. Vreselijk kinderachtig van mezelf, maar dat gevoel was er wel. Ziet niemand hoe dit nu voor mij is?
Wat mij hielp was aangeven bij leidinggevende dat ik het erg zwaar had, dat het fijn zou zijn als al het extra werken gezien en gewaardeerd werd , en ook een grens aangeven. Dit doe ik wel. Maar dit gaat niet (ook al hebben ouders bepaalde verwachtingen...) en communicatie daarover gaat via leidinggevende. Dat maakte het allemaal een stuk draaglijker.
Waar ik niet trots op ben is dat ik contact met vriendin na een tijdje ook wel naar beneden heb geschroefd. Ik kan geen theetje doen, ik moest nu eenmaal werken en daarnaast had ik de energie er niet voor.
Heb haar dat later goed uit kunnen leggen en heeft geen wig tussen ons gedreven ofzo.
maandag 17 juli 2023 om 21:00
Uitstekend advies.Lady*Voldemort schreef: ↑17-07-2023 19:57Ga naar je werkgever en vertel haar dat je graag een oplossing wilt voor het probleem dat jij al het werk van je zieke vriendin moet opvangen, omdat jij anders binnenkort ook een burn out hebt.
Ik moest het werk van burn-out collega opvangen. Ik stopte met mijn hobby, met vrijwilligerswerk, met familiebezoeken.
Ik vond het soms wrang, dat collega twee weken op yogaretraite in Bali was en een fotografiecursus volgde, terwijl mijn zus me opbelde: "Kom je nog op mijn diploma-uitreiking of moet je weer het hele weekend gratis overwerken?"
Klojo-leidinggevende zei tegen me: "Zolang er geen escalaties van klanten zijn, ga ik niemand inhuren. Veels te duur."
HR-adviseur benadrukte dat zieke collega vooral alle tijd mocht nemen om te herstellen en bood mij een cursus timemanagement aan.
Ik heb nog altijd spijt dat ik bijna overspannen raakte, belangrijke dingen van vrienden/familie miste en moddervet werd (geen tijd en energie en zin om gezond te koken of te sporten) tijdens die tropenperiode.
Ga naar je leidinggevende en vraag om versterking of om beperking van je werk.
Je hoeft dit probleem niet in je eentje op te lossen.
Het VIVA-forum is op geen enkele wijze aansprakelijk, noch kan verantwoordelijk worden gehouden voor welke geleden schade dan ook welke voortvloeit uit de door Explorista geschreven posts in enig topic.
maandag 17 juli 2023 om 21:00
Hier onderwijs, en idd, het werk stopt niet en er zijn geen mensen. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt (want die verantwoordelijkheid drukt zwaar) en stuur je een virtuele knuffel.thanx schreef: ↑17-07-2023 20:49Ik heb elke weekcontact. Fysiek of telefonisch.
Ik wéét hoe k*t ze zich voelt, want ik vraag al vaak hoe het gaat.
Ik wil haar ook niks verwijten.
Maar mijn onderbuik vindt het gewoon niet leuk.
*ik werk in de zorg, ik kán niet opeens nog maar de helft van de bewoners verzorgen of eten geven. Het zal toch moeten gebeuren. Er ís landelijk gezien gewoon geen personeel.
Mijn leidinggevende werkt zelf al mee.
Ach laat ook maar, ik ga het topic aanpassen.
maandag 17 juli 2023 om 21:01
Als iemand 4 maanden thuis zit, wel op vakantie kan en kan shoppen, maar niet een half uurtje kan koffiedrinken op werk, dan is dat toch ook best gek?
Daarin snap ik de reacties niet helemaal.
Ik vermoed dat TO niet verwacht dat ze halve/hele dagen komt werken. Maar helemáál geen initiatief tot reïntegratie zou me wel dwarszitten.
Daarin snap ik de reacties niet helemaal.
Ik vermoed dat TO niet verwacht dat ze halve/hele dagen komt werken. Maar helemáál geen initiatief tot reïntegratie zou me wel dwarszitten.
maandag 17 juli 2023 om 21:03
Lady*Voldemort schreef: ↑17-07-2023 19:57Ga naar je werkgever en vertel haar dat je graag een oplossing wilt voor het probleem dat jij al het werk van je zieke vriendin moet opvangen, omdat jij anders binnenkort ook een burn out hebt.
En stop met denken dat mensen met een burn out niks meer mogen of kunnen. Ik heb zelf ooit thuis gezeten met burn out-achtige klachten, en dan gingen de dames mekaar zitten appen met de mededeling dat ze me hadden 'gesignaleerd' bij de supermarkt dus ik was vast niet zo ziek anders kon ik natuurlijk ook geen boodschappen doen. Echt, wat een gezeik zeg.
Je kon ook nog forummen zeker?
maandag 17 juli 2023 om 21:07
Jij veranderd gewoon mijn zin?
maandag 17 juli 2023 om 21:08
maandag 17 juli 2023 om 21:08
Dankje.NoPepsiPlease schreef: ↑17-07-2023 21:00Hier onderwijs, en idd, het werk stopt niet en er zijn geen mensen. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt (want die verantwoordelijkheid drukt zwaar) en stuur je een virtuele knuffel.
Dit is het ook he.
Ik gun haar het allerbeste. Dat ze rustig aan doet enz.
Maar ergens piept er een kinderachtig stemmetje in mij "en ik dan?".
Ik breng elje 2 weken bloemen/ kaartjes/tekeningen langs. Heb zelf de puf niet om 's avonds te gaan sporten, áls ik vrij ben.
En naar mijn leidinggevende gaan? Niet echt. Deze gaf vorige week aan dat ik misschien eens met mijn collega moest praten om haar over te halen weer te gaan opbouwen.
Dat doe ik dus niet. Die wil mij uitspelen en daar pas ik voor.
Ik voel mij gewoon niet gehoord en niet gezien.
de wereld wacht om ontdekt te worden
maandag 17 juli 2023 om 21:10
Daarom praat ik er ook niet over. Met niemand, want dat zou wel erug flauw zijn.
Zodoende dacht ik het hier op het forrum te zetten. Kan ik toch mijn ei een beetje kwijt.
de wereld wacht om ontdekt te worden
maandag 17 juli 2023 om 21:10
Is het dan wel zo verstandig om voor zo'n ''leidinggevende'' te werken als je zelf ook al op je tenen loopt?thanx schreef: ↑17-07-2023 21:08Dankje.
Dit is het ook he.
Ik gun haar het allerbeste. Dat ze rustig aan doet enz.
Maar ergens piept er een kinderachtig stemmetje in mij "en ik dan?".
Ik breng elje 2 weken bloemen/ kaartjes/tekeningen langs. Heb zelf de puf niet om 's avonds te gaan sporten, áls ik vrij ben.
En naar mijn leidinggevende gaan? Niet echt. Deze gaf vorige week aan dat ik misschien eens met mijn collega moest praten om haar over te halen weer te gaan opbouwen.
Dat doe ik dus niet. Die wil mij uitspelen en daar pas ik voor.
Ik voel mij gewoon niet gehoord en niet gezien.
maandag 17 juli 2023 om 21:11
Ik ben over vier weken klaar met re-integreren na mijn eerste ziekmelding in januari dus ik sta even aan de andere kant van het verhaal.
Ik kreeg zelf veel onbegrip. De eerste 2 maanden zat ik thuis en was het verder wandelen, lezen, slapen en een koffietje met een vriendin af en toe. Maar toen ik in die 2 maanden jarig was plande ik een kleine borrel met 6 vriendinnen, om tussen alle ellende door toch even mensen te zien en iets leuks te hebben. En daar gingen verhálen over rond van anderen: als ik zo ziek was zou ik dat niet trekken toch?
Ik snap de verbazing, maar niemand zag dat ik de hele middag van tevoren op bed heb gelegen, dat het drie uurtjes duurde en dat ik de volgende dag alleen maar kon huilen en de dagen erop uitgeschakeld was.
Zelfde gold voor een feestje waar een collega me zag een paar weken later. Als ik die prikkels drie uur trok, waarom was ik dan nog niet drie uur aan het werk? Nou, omdat ik van de bedrijfsarts eerst de leuke dingen in het leven weer een beetje moest kunnen doen zonder er compleet stuk van te zijn voordat ik weer op werk mocht gaan proberen. Want als je al niet naar je sport of een klein feestje kan, hoe trek je dan je werkplek waar je niet alleen ontspannende activiteiten doet?
Ik snap je frustratie hoor, maar het probleem ligt idd bij de werkdruk die op jou wordt gelegd.
Als je mijn ziek zijn in twijfel zou trekken dan was je mijn vriendin niet meer geweest.
Ik kreeg zelf veel onbegrip. De eerste 2 maanden zat ik thuis en was het verder wandelen, lezen, slapen en een koffietje met een vriendin af en toe. Maar toen ik in die 2 maanden jarig was plande ik een kleine borrel met 6 vriendinnen, om tussen alle ellende door toch even mensen te zien en iets leuks te hebben. En daar gingen verhálen over rond van anderen: als ik zo ziek was zou ik dat niet trekken toch?
Ik snap de verbazing, maar niemand zag dat ik de hele middag van tevoren op bed heb gelegen, dat het drie uurtjes duurde en dat ik de volgende dag alleen maar kon huilen en de dagen erop uitgeschakeld was.
Zelfde gold voor een feestje waar een collega me zag een paar weken later. Als ik die prikkels drie uur trok, waarom was ik dan nog niet drie uur aan het werk? Nou, omdat ik van de bedrijfsarts eerst de leuke dingen in het leven weer een beetje moest kunnen doen zonder er compleet stuk van te zijn voordat ik weer op werk mocht gaan proberen. Want als je al niet naar je sport of een klein feestje kan, hoe trek je dan je werkplek waar je niet alleen ontspannende activiteiten doet?
Ik snap je frustratie hoor, maar het probleem ligt idd bij de werkdruk die op jou wordt gelegd.
Als je mijn ziek zijn in twijfel zou trekken dan was je mijn vriendin niet meer geweest.
maandag 17 juli 2023 om 21:11
Kun je proberen om voor jezelf metaforen te bedenken voor de situatie waar jullie nu in zitten waarbij je je eigen gevoel ruimte kunt geven zonder iets op haar situatie af te dingen?
Bijvoorbeeld:
Jullie zijn als twee oude porseleinen kopjes met barstjes. Jij staat op een schuddende plank, waardoor sommige barstjes wat dieper worden en je dreigt te barsten. Zij stond daar ook, maar ís al gebarsten. Nu staat zij op de stabiele plank met allemaal lijm tussen haar scheuren. Die lijm is nog niet droog, waardoor ze echt nog een poosje op die stabiele plank moet staan voordat ze weer op de schuddende plank kan komen. Omdat ze anders met die onuitgeharde lijm direct weer in scherven zou liggen.
Of .. jullie zijn drenkelingen, die al een poosje door een kolkende rivier drijven. Kapotmaken, en spierpijn ook nog eens. Maar zij heeft net dr kop gestoten aan een rotsblok en moet een korst op dr hoofdwond krijgen en daarom even op het vlot liggen, terwijl jij je enkel watertrappelend aan dat vlot vast kunt houden en zult moeten blijven zwemmen. Maar als zij dat zou doen verzuipt ze direct, dus zij moet nog even op dat vlot blijven.
Dat jij ook graag op de stabiele plank wil staan of op het vlot wil liggen is logisch. Dat je dáár jaloers op bent ook. Maar je wil uiteraard niet in de lijmklodders of een knuffelen met een rotsblok.
Bijvoorbeeld:
Jullie zijn als twee oude porseleinen kopjes met barstjes. Jij staat op een schuddende plank, waardoor sommige barstjes wat dieper worden en je dreigt te barsten. Zij stond daar ook, maar ís al gebarsten. Nu staat zij op de stabiele plank met allemaal lijm tussen haar scheuren. Die lijm is nog niet droog, waardoor ze echt nog een poosje op die stabiele plank moet staan voordat ze weer op de schuddende plank kan komen. Omdat ze anders met die onuitgeharde lijm direct weer in scherven zou liggen.
Of .. jullie zijn drenkelingen, die al een poosje door een kolkende rivier drijven. Kapotmaken, en spierpijn ook nog eens. Maar zij heeft net dr kop gestoten aan een rotsblok en moet een korst op dr hoofdwond krijgen en daarom even op het vlot liggen, terwijl jij je enkel watertrappelend aan dat vlot vast kunt houden en zult moeten blijven zwemmen. Maar als zij dat zou doen verzuipt ze direct, dus zij moet nog even op dat vlot blijven.
Dat jij ook graag op de stabiele plank wil staan of op het vlot wil liggen is logisch. Dat je dáár jaloers op bent ook. Maar je wil uiteraard niet in de lijmklodders of een knuffelen met een rotsblok.
Imagine
maandag 17 juli 2023 om 21:11
maandag 17 juli 2023 om 21:11
Nee, maar je hebt nu eenmaal niks uit te zoeken.MysteriousLight schreef: ↑17-07-2023 21:10Is het dan wel zo verstandig om voor zo'n ''leidinggevende'' te werken als je zelf ook al op je tenen loopt?
Deze is mijn oude leidinggevende komen vervangen.
de wereld wacht om ontdekt te worden
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
