Zwanger
alle pijlers
44 jaar en ongepland zwanger , 17 weken.
woensdag 1 maart 2023 om 09:13
Lieve medeforummers,
Ik ben in een ongelofelijke rotsituatie beland. Een aantal dagen geleden ben ik erachter gekomen dat ik – gehuwde vrouw van 44 met reeds 3 kinderen – opnieuw zwanger ben. Tot op heden verkeren wij in grote shock. Na de geboorte van onze jongste 5 jaar geleden heeft mijn man een vasectomie ondergaan. Hij heeft keurig alle nacontroles laten doen en er werden geen zaadcellen meer gevonden. Het ging dus ook al 5 jaar goed, tot nu. Eind vorig jaar voelde ik mij een aantal dagen anders, het deed mij denken aan mijn zwangerschappen. Zekerheidshalve deed ik een zwangerschapstest en deze was negatief. Niet lang daarna begon ik te bloeden. Deze bloedingen duurden kort, maar kwamen wel geregeld terug. Ik heb de klachten en de korte bloedingen afgedaan als begin van de overgang. Vanwege persisterende buikklachten ben ik onlangs naar de huisarts gegaan en bij de urinecontrole is er ook een zwangerschapstest gedaan. Deze bleek positief. De volgende dag kon ik terecht bij het echocentrum en we hadden al besloten een overtijdbehandeling te gaan doen. Maar toen bleek ik al ruim 17 weken (!!!) zwanger. Feit: we willen geen kinderen meer. We hebben drie gezonde kinderen, het past allemaal net in ons huis en sinds de jongste naar school gaat kan ik weer wat stappen maken op de carriereladder. Ik vind het hard werken, 3 kinderen, al geniet ik er ook ontzettend van. Ik had de zwangerschap zéker afgebroken als ik <13 weken zwanger zou zijn. Maar nu met dik 17 weken voelt het anders. We weten het geslacht van de foetus en het lijkt op het eerste oog gezond. Wat een wonder is gezien het feit dat ik mijn levensstijl niet heb aangepast. We krijgen nog meer gesprekken maar als we de zwangerschap beëindigen wordt het een medisch begeleide bevalling, behoorlijk invasief dus. Dat lijkt mij een totaal andere ervaring dan een prille zwangerschap afbreken met medicatie, hoewel beide niet leuk is natuurlijk. Ik had in geen miljoen jaar gedacht dat mij/ons dit zou overkomen en dat ik er pas zó laat achter zou komen. Dat gebeurt in Amerika bij first time moeders, niet bij een multipara zoals ik.
Ik weet dat ik jullie niet kan vragen wat ik zou moeten doen, maar ik vind het fijn dit anoniem te delen met anderen. Wellicht komen er nog andere inzichten. Alvast mijn grote dank.
Ik ben in een ongelofelijke rotsituatie beland. Een aantal dagen geleden ben ik erachter gekomen dat ik – gehuwde vrouw van 44 met reeds 3 kinderen – opnieuw zwanger ben. Tot op heden verkeren wij in grote shock. Na de geboorte van onze jongste 5 jaar geleden heeft mijn man een vasectomie ondergaan. Hij heeft keurig alle nacontroles laten doen en er werden geen zaadcellen meer gevonden. Het ging dus ook al 5 jaar goed, tot nu. Eind vorig jaar voelde ik mij een aantal dagen anders, het deed mij denken aan mijn zwangerschappen. Zekerheidshalve deed ik een zwangerschapstest en deze was negatief. Niet lang daarna begon ik te bloeden. Deze bloedingen duurden kort, maar kwamen wel geregeld terug. Ik heb de klachten en de korte bloedingen afgedaan als begin van de overgang. Vanwege persisterende buikklachten ben ik onlangs naar de huisarts gegaan en bij de urinecontrole is er ook een zwangerschapstest gedaan. Deze bleek positief. De volgende dag kon ik terecht bij het echocentrum en we hadden al besloten een overtijdbehandeling te gaan doen. Maar toen bleek ik al ruim 17 weken (!!!) zwanger. Feit: we willen geen kinderen meer. We hebben drie gezonde kinderen, het past allemaal net in ons huis en sinds de jongste naar school gaat kan ik weer wat stappen maken op de carriereladder. Ik vind het hard werken, 3 kinderen, al geniet ik er ook ontzettend van. Ik had de zwangerschap zéker afgebroken als ik <13 weken zwanger zou zijn. Maar nu met dik 17 weken voelt het anders. We weten het geslacht van de foetus en het lijkt op het eerste oog gezond. Wat een wonder is gezien het feit dat ik mijn levensstijl niet heb aangepast. We krijgen nog meer gesprekken maar als we de zwangerschap beëindigen wordt het een medisch begeleide bevalling, behoorlijk invasief dus. Dat lijkt mij een totaal andere ervaring dan een prille zwangerschap afbreken met medicatie, hoewel beide niet leuk is natuurlijk. Ik had in geen miljoen jaar gedacht dat mij/ons dit zou overkomen en dat ik er pas zó laat achter zou komen. Dat gebeurt in Amerika bij first time moeders, niet bij een multipara zoals ik.
Ik weet dat ik jullie niet kan vragen wat ik zou moeten doen, maar ik vind het fijn dit anoniem te delen met anderen. Wellicht komen er nog andere inzichten. Alvast mijn grote dank.
woensdag 1 maart 2023 om 15:28
@TO:
Helaas weet jij al beter dan de meeste mensen wat het afbreken van een zwangerschap op deze termijn inhoudt. Hoewel dingen misschien nu anders gaan of kunnen gaan.
Ik zou je adviseren om elke vraag die je alsnog hebt op te schrijven en te stellen in het ziekenhuis. Ook de gekke vragen waar je je misschien voor schaamt, of de vragen waarbij je bang bent dat ze dan ‘dus’ denken dat jij een bepaalde kant (niet) op wilt met je keuze. Ook antwoorden op juist dat soort vragen kan je nieuwe inzichten geven, welke kant die dan ook voor jou opgaan.
Helaas weet jij al beter dan de meeste mensen wat het afbreken van een zwangerschap op deze termijn inhoudt. Hoewel dingen misschien nu anders gaan of kunnen gaan.
Ik zou je adviseren om elke vraag die je alsnog hebt op te schrijven en te stellen in het ziekenhuis. Ook de gekke vragen waar je je misschien voor schaamt, of de vragen waarbij je bang bent dat ze dan ‘dus’ denken dat jij een bepaalde kant (niet) op wilt met je keuze. Ook antwoorden op juist dat soort vragen kan je nieuwe inzichten geven, welke kant die dan ook voor jou opgaan.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 1 maart 2023 om 15:28
KamilleT schreef: ↑01-03-2023 14:36Geen haar op mijn hoofd die zou overwegen een zwangerschap bij 17 weken te laten afbreken als ik niet in levensgevaar ben. Dit zie ik als een van die dingen die onverhoopt op je pad komen en waar je uiteindelijk op een goede manier mee om leert gaan. Als je ermee doorgaat, ben je echt wel gewend als de bevalling zich aandient en heeft het kind een groot gezin dat van hem houdt.
Dit is ook mijn reactie. Maar TO zit in een afschuwelijke situatie, ze had samen met haar man weloverwogen gekozen voor het niet meer krijgen van kinderen.
Ik zeg misschien iets heel doms, en ik weet dat dit iets is waar ontzettend veel bij komt kijken, wat je niet zomaar doet: is het mogelijk het kindje te laten adopteren door wensouders?
Ik herinner me mijn zwangerschappen en met 17 weken reageerden mijn kinderen al echt op me, wanneer ik mijn hand op mijn buik legde. Er was al communicatie mogelijk en dat was zo leuk en ontroerend!
Zelf heb ik een abortus gehad toen ik vijf weken zwanger was. De situatie waarin ik zat leek onmogelijk. Toch heb ik nog steeds, na meer dan 20 jaar, enorm veel spijt van die beslissing. Achteraf had ik het niet gedaan. Nooit heb ik zoveel verdriet en schuld gevoeld als toen.
Wat niet betekent dat dit voor TO ook gaat gelden. Maar het kindje laten weghalen wanneer je al zolang zwanger bent zou ik niet meer kunnen.
lieneke wijzigde dit bericht op 01-03-2023 15:29
0.07% gewijzigd
woensdag 1 maart 2023 om 15:29
niemand raadt TO een abortus aan, mensen geven aan, wat ze zouden doen, als ze in haar schoenen stondenfashionvictim schreef: ↑01-03-2023 15:26En nu? Het is toch net zo min nodig om indianenverhalen de lucht in te helpen om TO te overtuigen wel een abortus te ondergaan? Dus waarom zou je de risico's van een vroeggeboorte overdrijven of aandikken?
woensdag 1 maart 2023 om 15:30
Beste forummers,
Ik denk dat jullie allemaal snappen dat dit een heftig onderwerp is dat veel reacties oproept. Dat begrijpen wij ook. Wij verzoeken jullie echter wel om te zorgen dat jullie postings netjes blijven en geen desinformatie bevatten. Ook wil ik jullie verzoeken om het bij het verhaal van TO te houden en er geen algemeen discussietopic van te maken.
Voor de duidelijkheid: dit is een topicwaarschuwing, als iemand over de schreef gaat, zal er geen persoonlijke waarschuwing meer volgen, maar gelijk een ban.
Met vriendelijke groet,
Moderator Vivaforum.
Ik denk dat jullie allemaal snappen dat dit een heftig onderwerp is dat veel reacties oproept. Dat begrijpen wij ook. Wij verzoeken jullie echter wel om te zorgen dat jullie postings netjes blijven en geen desinformatie bevatten. Ook wil ik jullie verzoeken om het bij het verhaal van TO te houden en er geen algemeen discussietopic van te maken.
Voor de duidelijkheid: dit is een topicwaarschuwing, als iemand over de schreef gaat, zal er geen persoonlijke waarschuwing meer volgen, maar gelijk een ban.
Met vriendelijke groet,
Moderator Vivaforum.
Vrijheid van meningsuiting betekent NIET dat je alles maar op het forum neer mag pennen.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
woensdag 1 maart 2023 om 15:30
TO, weet dan wel dat Siriz een religieuze achtergrond heeft en anti-abortus is.Pianostemmer schreef: ↑01-03-2023 14:51To, kijk eens op de site van stichting Siriz. Kun je ook bijvoorbeeld chatten met mensen die veel te maken hebben met onbedoelde zwangerschappen.
woensdag 1 maart 2023 om 15:32
Ik vind dit ook een hele goede post. Angst voor spijt zou ik proberen niet mee te laten wegen.Mia schreef: ↑01-03-2023 13:47Ik vind dit een heel goede post. En waarschijnlijk zul je sowieso een zekere mate van spijt voelen, welk besluit je ook neemt. Maar ook daar leer je mee leven, spijt mag er ook zijn, en naast spijt zullen er ook andere emoties bestaan, zoals opluchting en dankbaarheid.
Ik heb bewust geen kinderen en was ook bang dat ik spijt zou krijgen van deze beslissing. En dat is ook zo: soms vind ik het even ontzettend jammer dat ik nooit een gezin zal hebben,en denk ik 'had ik het maar geprobeerd'. Maar dat gevoel is er dan even, verdwijnt weer, komt weer eens terug en dan gaan we weer verder (en ben ik dag later zó blij met mijn leven en de vrijheid die ik nu heb).
Mijn en jouw situatie zijn totaal verschillend, maar wil aangeven: ook met spijt kun en leer je leven.
Het is zoals het is
woensdag 1 maart 2023 om 15:32
Nog een klein verzoekje: als er een posting is waarvan je vindt dat die te ver gaat, staf het en als je quoot, haal de tekst dan even uit die quote. Scheelt ons heel veel werk. 
Vrijheid van meningsuiting betekent NIET dat je alles maar op het forum neer mag pennen.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
woensdag 1 maart 2023 om 15:37
Als je het al meeweegt dan zou ik mee laten wegen welke spijt je denkt makkelijker mee te kunnen leven. Want spijt krijg je hoe dan ook, het is een utopie om te denken dat je bij een van de twee keuzes geen spijt zult hebben. Er zullen in de loop der jaren altijd momenten zijn dat je in een flits denkt aan hoe je leven ook had kunnen zijn als je de andere keuze had gemaakt. De vraag is inderdaad alleen of je op die momenten kunt leven met die consequentie.
Am Yisrael Chai!
