Zwanger
alle pijlers
Best wel bang voor de bevalling..bemoediging please?
woensdag 17 april 2013 om 11:01
Nu ik de uitgerekende datum steeds een stukje dichterbij komt (nu ruim 31 weken zwanger), merk ik dat mijn angst voor de bevalling toeneemt. Ik zit op zwangerschapscursus en daar probeer ik alles goed in me op te nemen maar ik merk dat ik toch zoiets heb van: nou, ik vraag me af of ik hier echt iets aan ga hebben. Ik ben enorm bang dat ik in paniek ga raken als het begint, dat ik overvallen wordt door de pijn en dat ik verkramp.
Ik heb het er met mijn vk al wel over gehad maar ik zit in een groepspraktijk dus ik heb elke keer een ander en de een is heel tof erover en de ander wuift het een beetje weg, zo van: ach, er is er nog nooit een blijven zitten en we helpen je er wel doorheen. Ik ben ook niet bang dat ze blijft zitten en ik weet wel dat ik niet doodga, maar ik ben wel bang hoe het gaat verlopen. Vooral het persen lijkt me doodeng. En ook de gedachte aan uitscheuren, knippen of hechten...brr...
De verhalen die ik af en toe op fora lees, helpen vaak ook niet echt. Termen als 'hels' lees ik en dan denk ik: jemig, hoe ga ik dit straks in hemelsnaam doen?! Ik weet dat er pijnbestrijding is maar daar hoor je ook weer allerlei nadelen over, en uiteindelijk wil ik natuurlijk het beste voor mijn kindje. Maar hoe ga ik nu om met die angst?
Ik heb het er met mijn vk al wel over gehad maar ik zit in een groepspraktijk dus ik heb elke keer een ander en de een is heel tof erover en de ander wuift het een beetje weg, zo van: ach, er is er nog nooit een blijven zitten en we helpen je er wel doorheen. Ik ben ook niet bang dat ze blijft zitten en ik weet wel dat ik niet doodga, maar ik ben wel bang hoe het gaat verlopen. Vooral het persen lijkt me doodeng. En ook de gedachte aan uitscheuren, knippen of hechten...brr...
De verhalen die ik af en toe op fora lees, helpen vaak ook niet echt. Termen als 'hels' lees ik en dan denk ik: jemig, hoe ga ik dit straks in hemelsnaam doen?! Ik weet dat er pijnbestrijding is maar daar hoor je ook weer allerlei nadelen over, en uiteindelijk wil ik natuurlijk het beste voor mijn kindje. Maar hoe ga ik nu om met die angst?
woensdag 17 april 2013 om 12:35
Dan nog even een positief verhaal, onder het motto 'zo kan het ook' (want de negatieve lees je inderdaad veel vaker!).
Mijn eerste en tot nu toe enige bevalling. Overdag en lekker thuis. Om 14.00 uur vond ik dat het toch wel pijn begon te doen en dat het misschien wel weeen waren. Nog goed te doen allemaal. Om 16.30 belde mijn vriend de verloskundige. Ik vond dat 'ie overdreef, want de weeen waren heus nog niet erg genoeg om te bellen. Om 17.00 was ze er en constateerde 4 cm ontsluiting. Het was dus wel echt begonnen, ze zou over 2 uur terugkomen. Dus 2 uur in bed gelegen, weeen opvangen (ze waren dus wel wat erger geworden, maar nooit zo erg dat ik er bang of wanhopig van werd. Ik voelde ze werken!). Om 19.00 was de vk terug en had ik 10 cm ontsluiting! Paniek, de kraamhulp is er nog niet Nee hoor, geen paniek. Ze ging spullen pakken, om 19.30 mocht ik persen en om 20.00 was mijn kind er. Meer dan 4 kilo kind, zelfs. Wel met een knip helaas, waar ik van te voren enorm bang voor was. Maar het is me echt ontzettend meegevallen.
Nou, dus om 22.00 lagen we gehecht, gecontroleerd en schoon in een schoon bed een gezin te wezen. Zonder enge toestanden!
Maar eh... als je toch in het ziekenhuis gaat bevallen, neem dan lekker een ruggenprik joh. Ik vond de pijn dus goed te doen, maar geen pijn lijkt me nog lekkerder
Oja, het persen is juist lekker, na de ontsluitingsweeen. Persen doet namelijk geen pijn (tenminste, bij mij niet) en je kunt je lekker kwaad maken en hard je best doen!
Mijn eerste en tot nu toe enige bevalling. Overdag en lekker thuis. Om 14.00 uur vond ik dat het toch wel pijn begon te doen en dat het misschien wel weeen waren. Nog goed te doen allemaal. Om 16.30 belde mijn vriend de verloskundige. Ik vond dat 'ie overdreef, want de weeen waren heus nog niet erg genoeg om te bellen. Om 17.00 was ze er en constateerde 4 cm ontsluiting. Het was dus wel echt begonnen, ze zou over 2 uur terugkomen. Dus 2 uur in bed gelegen, weeen opvangen (ze waren dus wel wat erger geworden, maar nooit zo erg dat ik er bang of wanhopig van werd. Ik voelde ze werken!). Om 19.00 was de vk terug en had ik 10 cm ontsluiting! Paniek, de kraamhulp is er nog niet Nee hoor, geen paniek. Ze ging spullen pakken, om 19.30 mocht ik persen en om 20.00 was mijn kind er. Meer dan 4 kilo kind, zelfs. Wel met een knip helaas, waar ik van te voren enorm bang voor was. Maar het is me echt ontzettend meegevallen.
Nou, dus om 22.00 lagen we gehecht, gecontroleerd en schoon in een schoon bed een gezin te wezen. Zonder enge toestanden!
Maar eh... als je toch in het ziekenhuis gaat bevallen, neem dan lekker een ruggenprik joh. Ik vond de pijn dus goed te doen, maar geen pijn lijkt me nog lekkerder
Oja, het persen is juist lekker, na de ontsluitingsweeen. Persen doet namelijk geen pijn (tenminste, bij mij niet) en je kunt je lekker kwaad maken en hard je best doen!
woensdag 17 april 2013 om 13:12
Gefeliciteerd allereerst!
Ik kan niet voorspellen hoe het bij jou gaat, maar ik kan je wel melden dat ik mijn beide (thuis)bevallingen prima te doen vond. De eerste duurde 3,5 uur. Ik had overdag wat menstruatiepijn en begon om 22u te klokken. Gelijk regelmatige weeën en om 23.30u was de vk er. Die zei dat ik waarschijnlijk nog niet ver was, omdat ik er zo ontspannen uit zag. Maar toen ze voelde bleek ik al op 8 cm te zitten. Ik ben gaan douchen en ondertussen werd alles klaargezet in de slaapkamer. Toen ik persweeën kreeg onder de douche ging ik snel in bed liggen en was Dochter er binnen 20 minuten.
Drie weken geleden ben ik op dezelfde manier bevallen van Zoon, maar dan binnen 2 uurtjes. Precies op het moment waarop ik dacht het niet meer te trekken, begonnen de persweeën (dat was trouwens allebei de keren zo). Bij hem mocht ik zelfs niet mee persen, maar moest de paar persweeën die ik had wegzuchten, waardoor mijn 'onderkant' op 2 kleine hechtinkjes na schadevrij is gebleven. Ook geen incontinentie of beurs gevoel achteraf, heel fijn!
Na beide bevallingen was ik snel weer op de been (wel met veel slapen wanneer dat kon!).
Het kan écht meevallen. Ik had vooraf wel een cursus gedaan waarbij in een ademhalingstechniek leerde om de pijn weg te zuchten, maar dat kun je op zoveel manieren doen, dat dit niet perse de goeie was lijkt me. Het gaat er volgens mij om dat je je voor je gevoel goed voorbereidt. Meer kun je niet doen.
Het komt sowieso goed, en het fijne is ook dat de natuur het zo regelt dat je over een paar weken zin krijgt om te bevallen, omdat je het zwanger zijn zat begint te worden. Succes!
Ik kan niet voorspellen hoe het bij jou gaat, maar ik kan je wel melden dat ik mijn beide (thuis)bevallingen prima te doen vond. De eerste duurde 3,5 uur. Ik had overdag wat menstruatiepijn en begon om 22u te klokken. Gelijk regelmatige weeën en om 23.30u was de vk er. Die zei dat ik waarschijnlijk nog niet ver was, omdat ik er zo ontspannen uit zag. Maar toen ze voelde bleek ik al op 8 cm te zitten. Ik ben gaan douchen en ondertussen werd alles klaargezet in de slaapkamer. Toen ik persweeën kreeg onder de douche ging ik snel in bed liggen en was Dochter er binnen 20 minuten.
Drie weken geleden ben ik op dezelfde manier bevallen van Zoon, maar dan binnen 2 uurtjes. Precies op het moment waarop ik dacht het niet meer te trekken, begonnen de persweeën (dat was trouwens allebei de keren zo). Bij hem mocht ik zelfs niet mee persen, maar moest de paar persweeën die ik had wegzuchten, waardoor mijn 'onderkant' op 2 kleine hechtinkjes na schadevrij is gebleven. Ook geen incontinentie of beurs gevoel achteraf, heel fijn!
Na beide bevallingen was ik snel weer op de been (wel met veel slapen wanneer dat kon!).
Het kan écht meevallen. Ik had vooraf wel een cursus gedaan waarbij in een ademhalingstechniek leerde om de pijn weg te zuchten, maar dat kun je op zoveel manieren doen, dat dit niet perse de goeie was lijkt me. Het gaat er volgens mij om dat je je voor je gevoel goed voorbereidt. Meer kun je niet doen.
Het komt sowieso goed, en het fijne is ook dat de natuur het zo regelt dat je over een paar weken zin krijgt om te bevallen, omdat je het zwanger zijn zat begint te worden. Succes!
woensdag 17 april 2013 om 13:38
Ik ben stiekem ook een beetje bang! Ik verwacht op korte termijn te bevallen. Enerzijds ben ik er zoooo klaar mee (veel medische klachten) en ben gewoon ontzettend benieuwd naar mijn kindje, anderzijds krijg ik klamme handjes als ik denk aan de bevalling. Ben bang voor de pijn, maar ook wel een beetje dat er complicaties optreden.
Wat ik wel weet is dat piekeren hierover het in ieder geval niet beter maakt! Wat er ook gebeurt, het gebeurt! Miljarden vrouwen zijn mij voorgegaan, is mijn motto. Ik kan dat ook best
Wat ik wel weet is dat piekeren hierover het in ieder geval niet beter maakt! Wat er ook gebeurt, het gebeurt! Miljarden vrouwen zijn mij voorgegaan, is mijn motto. Ik kan dat ook best
woensdag 17 april 2013 om 13:47
Anderen schreven het al: de natuur neemt het over, je raakt in een soort van trance.
Ik keek er enorm tegenop, en kwam er pas laat achter dat in streekziekenhuizen de pijnstillend op aanvraag buiten kantooruren een loze belofte is.
Uiteraard beviel ik dus in het holst van de nacht, maar dat was achteraf gezien wel prettig. Lekker intiem, eerste uren samen. Qua pijn: het is een heel ander soort pijn, het is functionele pijn. Waar een gebroken arm pijn blijft doen ter waarschuwing, heeft pijn bij de bevalling een functie, je voelt je lichaam werken. Na de bevalling is het ook weer weg. Althans, je bent dan zo opgepompt van de adrenaline dat je de hechtingen nog niet eens voelt. Ik was zo verbaasd dat zij mij gingen hechten, had het hele inscheuren nog niet eens bemerkt. Sowieso die fases die je op internet en in de boekjes leest: ik ging gewoon mee met de 'flow', ik kon ook niet anders. Heb echt niets gemerkt van het 'staan van het hoofdje' enzo, mijn zoon is geloof ik gelanceerd.
Ik was er echt verbaasd over hoe goed mijn lichaam werkte (itt normaal). Ik had maar in mijn hoofd: Als de rest het kan, kan ik het ook. Hielp ook dat mijn man zo 'blij' was dat hij zoon ook kon ontmoeten en vasthouden.
Ik keek er enorm tegenop, en kwam er pas laat achter dat in streekziekenhuizen de pijnstillend op aanvraag buiten kantooruren een loze belofte is.
Uiteraard beviel ik dus in het holst van de nacht, maar dat was achteraf gezien wel prettig. Lekker intiem, eerste uren samen. Qua pijn: het is een heel ander soort pijn, het is functionele pijn. Waar een gebroken arm pijn blijft doen ter waarschuwing, heeft pijn bij de bevalling een functie, je voelt je lichaam werken. Na de bevalling is het ook weer weg. Althans, je bent dan zo opgepompt van de adrenaline dat je de hechtingen nog niet eens voelt. Ik was zo verbaasd dat zij mij gingen hechten, had het hele inscheuren nog niet eens bemerkt. Sowieso die fases die je op internet en in de boekjes leest: ik ging gewoon mee met de 'flow', ik kon ook niet anders. Heb echt niets gemerkt van het 'staan van het hoofdje' enzo, mijn zoon is geloof ik gelanceerd.
Ik was er echt verbaasd over hoe goed mijn lichaam werkte (itt normaal). Ik had maar in mijn hoofd: Als de rest het kan, kan ik het ook. Hielp ook dat mijn man zo 'blij' was dat hij zoon ook kon ontmoeten en vasthouden.
woensdag 17 april 2013 om 14:11
Je lijf doet het inderdaad gewoon. Relax, voel wat er gebeurt en het komt goed. Je weet dat die pijn er hoort te zijn en waar het voor is en dat er niks mis gaat, dat maakt het veel minder pijnlijk. Ik heb ook geen cursus gedaan, had geen zin in gestresste dames om me heen 
Oja, en weeën zijn niet fijn maar de pauzes ertussen zijn hemels. Je waardeert dan echt dat je even geen pijn hebt. Moet je niet in een weeënstorm terecht komen natuurlijk.
Oja, en weeën zijn niet fijn maar de pauzes ertussen zijn hemels. Je waardeert dan echt dat je even geen pijn hebt. Moet je niet in een weeënstorm terecht komen natuurlijk.
zondag 21 april 2013 om 23:39
Ik vond bevallen ongeveer het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Het was 1000 keer pijnlijker dan ik me had kunnen voorstellen. Maar ja, ik heb het toch een tweede keer aangedurfd, want het is vooral erg als je er middenin zit en daarna heb je alleen nog de herinnering. Het hielp mij heel erg om te bedenken dat het de volgende dag allemaal over zou zijn. Laat het maar gewoon over je komen, het is voor een goed doel.
zondag 21 april 2013 om 23:52
Ik hou van bevallen, itt zwanger zijn. Die horrorverhalen herken ik gelukkig niet, ik vond het beide keren erg mooi. Een keer met ruggeprik en een keer zonder bevallen. Vrij vergelijkbare bevallingen, zonder veel pijn, met een vlotte uitdrijving (11 en 4 minuten persen). En geen scheur, knip of hechting gelukkig.
Echt, ik zou het zo nog tien keer doen, ware het niet dat ik geen twaalf kinderen wil.
Veel succes, probeer toch te genieten als je niet teveel pijn hebt!
Echt, ik zou het zo nog tien keer doen, ware het niet dat ik geen twaalf kinderen wil.
Veel succes, probeer toch te genieten als je niet teveel pijn hebt!
maandag 22 april 2013 om 09:12
Ik vooraf ook gekozen voor de ruggenprik ,maar in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik die niet meer omdat ik 6 cm ontsluiting had, die spuit in m'n been kreeg ik ook niet omdat baby lage hartslag had. Maar uiteindelijk is het ook zonder verdoving gelukt, je moet vertrouwen hebben,dan komt het helemaal goed!!
maandag 22 april 2013 om 10:37
@Roan, zorg er wel voor dat je verloskundige je angst begrijpt. Angst kán namelijk tijdens de bevalling de boel vertragen (je krijgt dan adrenaline ipv oxytocine) en dat lijkt me niet prettig in jouw geval. Een geboorteplan schrijven, pijnstilling eisen, je hebt er recht op...doe alles wat jou maar een fijn gevoel geeft en mocht je op het moment zelf wat anders willen dan is dat ook ok.
Ik wilde juist 's nachts bevallen en dat is ook gelukt misschien werkt het bij jou wel andersom? Ik hoop het.
Trouwens heb ik twee thuisbevallingen gehad (12 uur en dik een uur persen en ook iets van 10 uur en een kwartier persen). Ik vind de pijn zeker de laatste twee uur van de bevalling écht vreselijk maar ik wil graag thuisblijven anders had ik voor een ruggenprik gekozen.
Nu ben 34 zwanger van de derde en ik heb al veel gelezen over bevallen en ik ga ook een plan schrijven, maar ik weet uiteindelijk ook dat het niet altijd gaat zoals gepland.
En......het gaat voorbij en ik kijk zeker niet negatief terug op mijn bevallingen. Je werkt ergens naar toe. Misschien kan je nog meer overleggen met je partner wat hij kan doen om te helpen, zeker bij de eerste heb ik er veel aangehad dat mijn man meepufte de laatste weeën.
Ik wilde juist 's nachts bevallen en dat is ook gelukt misschien werkt het bij jou wel andersom? Ik hoop het.
Trouwens heb ik twee thuisbevallingen gehad (12 uur en dik een uur persen en ook iets van 10 uur en een kwartier persen). Ik vind de pijn zeker de laatste twee uur van de bevalling écht vreselijk maar ik wil graag thuisblijven anders had ik voor een ruggenprik gekozen.
Nu ben 34 zwanger van de derde en ik heb al veel gelezen over bevallen en ik ga ook een plan schrijven, maar ik weet uiteindelijk ook dat het niet altijd gaat zoals gepland.
En......het gaat voorbij en ik kijk zeker niet negatief terug op mijn bevallingen. Je werkt ergens naar toe. Misschien kan je nog meer overleggen met je partner wat hij kan doen om te helpen, zeker bij de eerste heb ik er veel aangehad dat mijn man meepufte de laatste weeën.
maandag 22 april 2013 om 10:45
Ik hoefde voor de ruggenprik niet naar de OK, de anesthesist kwam gewoon naar de verloskamer. Ik zou wel van tevoren informeren naar welk ziekenhuis je het beste kunt gaan als je eventueel een ruggenprik wil (als je uit meerdere ziekenhuizen kunt kiezen), in het ene ziekenhuis kun je er makkelijker eentje krijgen dan in het andere, vooral als je buiten kantoortijden bevalt.
Verder zou ik bij de verloskundige inderdaad wel aangeven dat je echt heel bang bent en dat het niet alleen 'oh jee, het is bijna zover'-zenuwen zijn. Het is niet leuk als je angstig bent en dat wordt lachend weggewuifd met 'er is er nooit eentje blijven zitten'. Zij horen ook met angst om te kunnen gaan, dat hoort ook bij hun vak, en dan moeten ze je wel serieus nemen, het is belangrijk dat jij je veilig voelt.
Verder zou ik bij de verloskundige inderdaad wel aangeven dat je echt heel bang bent en dat het niet alleen 'oh jee, het is bijna zover'-zenuwen zijn. Het is niet leuk als je angstig bent en dat wordt lachend weggewuifd met 'er is er nooit eentje blijven zitten'. Zij horen ook met angst om te kunnen gaan, dat hoort ook bij hun vak, en dan moeten ze je wel serieus nemen, het is belangrijk dat jij je veilig voelt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 22 april 2013 om 10:52
Ik hoefde ook nergens heen voor de ruggenprik, dus dat is kennelijk in ieder ziekenhuis anders. Overleg het goed met je verloskundige over je angst, dat heb ik in ieder geval wel gedaan. Hier overigens geen 'oerkrachten'; mijn weeën waren gewoon niet effectief. Dus uiteindelijk met ruggenprik en weeën stimulatie bevallen.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 22 april 2013 om 10:58
Dat ritje naar de anesthesist stelde nisk voor. Vond het door de pijn heen ook nog wel interresant (lag voor het eerst bewust in het ziekenhuis). Zag zo het plafond voorbij schieten en bedacht me 'góh, ze hebben wel haast zeg'
Wat ik hier al vaker las; het gaat voorbij, hoe dan ook. Probeer echt zoveel mogelijk alles maar te laten gebeuren als je zo bang bent, en kijk wat jou minder zenuwachtig maakt. Overleg goed met je partner wat zijn/haar rol in het geheel is.
Wat ik hier al vaker las; het gaat voorbij, hoe dan ook. Probeer echt zoveel mogelijk alles maar te laten gebeuren als je zo bang bent, en kijk wat jou minder zenuwachtig maakt. Overleg goed met je partner wat zijn/haar rol in het geheel is.
maandag 22 april 2013 om 12:49
Ik had ook mijn vraagtekens of ik het wel zou kunnen. Ik kan de trein nog niet halen als ik op de roltrap van het perron sta, hoe moest ik ooit die 1 uur per cm en de uitdrijving volhouden? Op de pufclub kon ik het puffen al niet volgen, pufpufpuf-shithoezathetookalweer-pffffffff.
Het is me 100% meegevallen. Bij de eerste wee, die meteen wel heftig was (ik had niet zo'n mooie opbouw van krampjes-kramp-zou het dit zijn-wee-persen), had ik meteen zoiets van "oke, dit is het, ik kan me maar beter overleveren aan m'n lijf" en heb het maar over me heen laten komen. Omdat ik dacht dat het noog heel lang zou gaan duren heb ik mijn vriend maar laten slapen. Uiteindelijk zelf een paar keer de vk gebeld (die had topdrukte, dus dacht dat het wel meeviel bij mij) en uiteindelijk na 5 uurtjes stond ze op de stoep. Ik mocht meteen naar het ziekenhuis, had al 7 cm ontsluiting en 2,5 uur later lag mijn zoon op m'n buik. Het laatste stukje had ik hulp nodig van de gynaecoloog (knip+vacuumpomp) maar meteen na de bevalling en nu nog had ik zoiets van "was dit alles?" Ik kijk er met een goed gevoel op terug, zou het zo weer doen.
Natuurlijk ben ik blij dat mijn bevalling goed verlopen is, redelijk vlot, en dat we allebei er eigenlijk zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Zelfs van de knip nauwelijks last gehad. Het kan ook anders, maat ik denk dat de moeizame bevallingen veel meer te lezen zijn dan voorspoedige, omdat men haar leed toch van zich af wil schrijven...
Dus de enige tip die ik heb is eigenlijk laat het los. Je lijf weet precies wat het moet doen. Als het anders gaat dan verwacht, is er hulp in de buurt die je er door heen helpen. Succes, je kan het!
Het is me 100% meegevallen. Bij de eerste wee, die meteen wel heftig was (ik had niet zo'n mooie opbouw van krampjes-kramp-zou het dit zijn-wee-persen), had ik meteen zoiets van "oke, dit is het, ik kan me maar beter overleveren aan m'n lijf" en heb het maar over me heen laten komen. Omdat ik dacht dat het noog heel lang zou gaan duren heb ik mijn vriend maar laten slapen. Uiteindelijk zelf een paar keer de vk gebeld (die had topdrukte, dus dacht dat het wel meeviel bij mij) en uiteindelijk na 5 uurtjes stond ze op de stoep. Ik mocht meteen naar het ziekenhuis, had al 7 cm ontsluiting en 2,5 uur later lag mijn zoon op m'n buik. Het laatste stukje had ik hulp nodig van de gynaecoloog (knip+vacuumpomp) maar meteen na de bevalling en nu nog had ik zoiets van "was dit alles?" Ik kijk er met een goed gevoel op terug, zou het zo weer doen.
Natuurlijk ben ik blij dat mijn bevalling goed verlopen is, redelijk vlot, en dat we allebei er eigenlijk zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen. Zelfs van de knip nauwelijks last gehad. Het kan ook anders, maat ik denk dat de moeizame bevallingen veel meer te lezen zijn dan voorspoedige, omdat men haar leed toch van zich af wil schrijven...
Dus de enige tip die ik heb is eigenlijk laat het los. Je lijf weet precies wat het moet doen. Als het anders gaat dan verwacht, is er hulp in de buurt die je er door heen helpen. Succes, je kan het!
maandag 22 april 2013 om 20:49
Ik hoop dat je genoeg verhalen leest om te weten dat je echt niet weet wat er komen gaat. Bereid je voor, vraag alles, reserveer een ruggenprik, zorg dat je man en vk van je angst weten en probeer het los te laten. Die angst is normaal, het is ook nogal wat!
Ik heb twee makkelijke bevallingen gehad, waarvan een in totaal drie kwartier zonder vk. Superrelaxte bevalling, al moet je er van tevoren niet aan denken. Bevallen is altijd heftig, maar kan ook reuze meevallen.
Sterkte!
Ik heb twee makkelijke bevallingen gehad, waarvan een in totaal drie kwartier zonder vk. Superrelaxte bevalling, al moet je er van tevoren niet aan denken. Bevallen is altijd heftig, maar kan ook reuze meevallen.
Sterkte!
dinsdag 23 april 2013 om 09:57
Idd, vraag een ruggenprik. Ik dacht dat ik te bang zou zijn voor die naald in mijn rug, maar dat kon me op het moment zelf geen barst schelen. Vond de ruggenprik en katheter enorm meevallen!
Het bevallen op zich doet pijn, met name de ontsluitingsweeen. Persweeen vond ik erg meevallen, je kan dan tenminste wat doen en weet dat het einde in zicht is. Ik ben ingescheurd en dat voelde heel eerlijk als een opluchting. Toen het hoofdje stond voelde ik het enorm branden en toen ineens poef, en ik voelde niets meer. Daarna nog 1 keer flink persen voor de schouders en toen was het voorbij. (zoon woog 4160 bij geboorte) Het hechten achteraf heb ik niet zo bewust meegekregen, want ik had zoon op mijn borst liggen en was alleen maar heel blij, opgelucht, en heel veel kusjes aan het geven op zijn hoofd.
De nasleep en het vloeien na de bevalling vond ik vervelender.
Het bevallen op zich doet pijn, met name de ontsluitingsweeen. Persweeen vond ik erg meevallen, je kan dan tenminste wat doen en weet dat het einde in zicht is. Ik ben ingescheurd en dat voelde heel eerlijk als een opluchting. Toen het hoofdje stond voelde ik het enorm branden en toen ineens poef, en ik voelde niets meer. Daarna nog 1 keer flink persen voor de schouders en toen was het voorbij. (zoon woog 4160 bij geboorte) Het hechten achteraf heb ik niet zo bewust meegekregen, want ik had zoon op mijn borst liggen en was alleen maar heel blij, opgelucht, en heel veel kusjes aan het geven op zijn hoofd.
De nasleep en het vloeien na de bevalling vond ik vervelender.
dinsdag 23 april 2013 om 10:00
Ik vond inderdaad de nasleep van de bevalling vervelender. Ik had er zo naar uitgekeken om te bevallen, ik was zo klaar met dat zwangere lijf en vervolgens duurde het nog tijden voordat ik me enigzins mobiel voelde. Maar ja, ze zijn nu inmiddels een stuk groter en ik ben het allemaal weer vergeten. Ben wel blij dat ik niet nog een keer zwanger hoef te zijn, want het is toch een hele aanslag op je lichaam.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
dinsdag 23 april 2013 om 12:00
Wat een fijn topic is dit geworden, jullie bemoedigingen doen me goed. Ik had gisteravond een goed gesprek met de verloskundige, die me op het hart drukte dat ik zelf aan moet geven wanneer het voor mij teveel wordt en ik pijnstilling wil, en dat ze daar nooit moeilijk over doen. Ik heb aangegeven vooral bang te zijn voor het persen en ze zei dat ik dit zeker in mijn geboorteplan moet schrijven, zodat iedereen daar van op de hoogte is, en daar rekening mee kunnen houden.
Ik ben nu zover dat ik het ene moment nog best wel paniekerig ben, maar het andere denk ik: oke, laat maar komen, het gaat vast goed, ik krijg vast een hele positieve ervaring. Misschien is dat kop-in-het-zand-steek gedrag maar ik wil eigenlijk gewoon positief denken en niet van tevoren al gaan rekenen op een horrorbevalling.
Ik ben nu zover dat ik het ene moment nog best wel paniekerig ben, maar het andere denk ik: oke, laat maar komen, het gaat vast goed, ik krijg vast een hele positieve ervaring. Misschien is dat kop-in-het-zand-steek gedrag maar ik wil eigenlijk gewoon positief denken en niet van tevoren al gaan rekenen op een horrorbevalling.
dinsdag 23 april 2013 om 12:03
Tijdens mijn bevalling nam mijn lichaam het gewoon van mij over. Ik ben zelf fysiek helemaal niet sterk, maar de oerkrachten die toen vrij kwamen heb ik nooit meer mogen ervaren behalve bij mijn tweede bevalling. En de endorfinen die vrij kwamen zorgden ook dat mijn pijngrens zo veel hoger werd. Vertrouw op je lichaam.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
dinsdag 23 april 2013 om 13:42
Hoi RoAn, ik was ook heel bang voor mijn bevalling, heb het hele onderwerp de eerste 7 maanden van mijn zwangerschap gewoon geblokt. Maarja, kind moest eruit en ik moest er toch eens over na gaan denken.
Het heeft me geholpen om het boek Veilig bevallen te lezen, gewoon objectieve info over de bevalling en wat er allemaal in je lijf gebeurt. Ik geloof ook dat tegen het eind van je zwangerschap er echt een knop omgaat, dan wil je echt echt echt echt heel graag bevallen!
Uiteindelijk ben ik ingeleid met langdurig gebroken vliezen mét pompje. Binnen 7 uur was de klus geklaard en ik vond het heel bijzonder en goed te doen!
Ik had echt een fantastische verpleegkundige die me goed bijstond en op de moeilijke momenten (electrode inwendig op hoofd kind plaatsen, starten met persen) mij eens goed aankeek en me vertelde hoe goed ik het deed en dat ik het allemaal aankon. Ik kan me nog steeds perfect haar ogen voor de geest halen. Ik wilde uiteindelijk geen ruggeprik, vond ik teveel gedoe en de bevalling ging ook zo snel. Ik was er eigenlijk te lui voor,
Weliswaar een knip gekregen, ook a wilde ik dat niet, maar ja wat moet dat moet.
Het komt echt goed, lees je in en ontspan!
Het heeft me geholpen om het boek Veilig bevallen te lezen, gewoon objectieve info over de bevalling en wat er allemaal in je lijf gebeurt. Ik geloof ook dat tegen het eind van je zwangerschap er echt een knop omgaat, dan wil je echt echt echt echt heel graag bevallen!
Uiteindelijk ben ik ingeleid met langdurig gebroken vliezen mét pompje. Binnen 7 uur was de klus geklaard en ik vond het heel bijzonder en goed te doen!
Ik had echt een fantastische verpleegkundige die me goed bijstond en op de moeilijke momenten (electrode inwendig op hoofd kind plaatsen, starten met persen) mij eens goed aankeek en me vertelde hoe goed ik het deed en dat ik het allemaal aankon. Ik kan me nog steeds perfect haar ogen voor de geest halen. Ik wilde uiteindelijk geen ruggeprik, vond ik teveel gedoe en de bevalling ging ook zo snel. Ik was er eigenlijk te lui voor,
Weliswaar een knip gekregen, ook a wilde ik dat niet, maar ja wat moet dat moet.
Het komt echt goed, lees je in en ontspan!
This is not kosher!
dinsdag 23 april 2013 om 13:46
