Zwanger
alle pijlers
Erfelijkheid en kinderwens
woensdag 28 november 2012 om 13:15
Hier is een tijdje geleden ook een topic over geweest, maar omdat deze situatie toch anders is dan de mijne, wil ik graag mijn verhaal doen....
Vriend en ik willen graag een kindje. Nu is het zo dat vriend twee erfelijke chronische aandoeningen heeft (die met elkaar in verband staan), waarvan één progressieve. Een kindje heeft 5% kans op deze aandoeningen. Voor een groot deel hebben deze aandoeningen met omgevingsfactoren te maken.
5% is niet heel veel, maar toch twijfelen we. Het gaat wel om een kindje en dan is iedere procent er één te veel, vind ik. Het moeilijke is dat deze ziektes zich waarschijnlijk pas in de puberteit openbaren. Het zijn ernstige ziektes die het leven voor een groot deel beinvloeden. Als ik kijk naar mijn vriend zie ik een heel positief mens, die werkt en hobby's heeft. De chronische ziektes hebben van hem een man gemaakt die leeft in het nu en erg geniet van ieder moment waarop hij zich wel goed voelt. Maar aan de andere kant is hij vaak beperkt in zijn doen en laten, zowel qua werk als in zijn vrije tijd.
Natuurlijk willen wij het liefste een kindje van onszelf, hoe egoistisch dat misschien ook is. Maar aan de andere kant is er wel het risico dat het kind dan ook deze aandoeningen heeft. Vriend denkt dat hij het zichzelf niet kan vergeven, mocht dit werkelijkheid worden. Een kind dat een zieke papa heeft is al erg genoeg, laat staan dat het zelf deze ziekte heeft.
Moelijk, moeilijk dus. Zijn er meer mensen die in vergelijkbare situaties staan/ hebben gestaan? Of mensen die nieuw licht op de zaak willen schijnen? Bedankt!
Vriend en ik willen graag een kindje. Nu is het zo dat vriend twee erfelijke chronische aandoeningen heeft (die met elkaar in verband staan), waarvan één progressieve. Een kindje heeft 5% kans op deze aandoeningen. Voor een groot deel hebben deze aandoeningen met omgevingsfactoren te maken.
5% is niet heel veel, maar toch twijfelen we. Het gaat wel om een kindje en dan is iedere procent er één te veel, vind ik. Het moeilijke is dat deze ziektes zich waarschijnlijk pas in de puberteit openbaren. Het zijn ernstige ziektes die het leven voor een groot deel beinvloeden. Als ik kijk naar mijn vriend zie ik een heel positief mens, die werkt en hobby's heeft. De chronische ziektes hebben van hem een man gemaakt die leeft in het nu en erg geniet van ieder moment waarop hij zich wel goed voelt. Maar aan de andere kant is hij vaak beperkt in zijn doen en laten, zowel qua werk als in zijn vrije tijd.
Natuurlijk willen wij het liefste een kindje van onszelf, hoe egoistisch dat misschien ook is. Maar aan de andere kant is er wel het risico dat het kind dan ook deze aandoeningen heeft. Vriend denkt dat hij het zichzelf niet kan vergeven, mocht dit werkelijkheid worden. Een kind dat een zieke papa heeft is al erg genoeg, laat staan dat het zelf deze ziekte heeft.
Moelijk, moeilijk dus. Zijn er meer mensen die in vergelijkbare situaties staan/ hebben gestaan? Of mensen die nieuw licht op de zaak willen schijnen? Bedankt!
woensdag 28 november 2012 om 13:20
Een vriend en een vriendin van mij zijn beide drager van een ernstige aandoening. Deze heeft zich (erg genoeg) pas openbaart tijdens de zwangerschap van hun zoon. Dit jongetje is meervoudig gehandicapt hierdoor. Hij heeft een jonger zusje en tijdens die zwangerschap heeft mijn vriendin zo voeg mogelijk een vruchtwaterpunctie laten doen, als die positief was geweest ( kindje dus ook ziek) had ze de zwangerschap beëindigd.
Dat is misschien voor jullie ook een optie, maar dan komt meteen vraag twee: wil je zover gaan?
Sterkte met het maken van een keuze.
Dat is misschien voor jullie ook een optie, maar dan komt meteen vraag twee: wil je zover gaan?
Sterkte met het maken van een keuze.
woensdag 28 november 2012 om 13:22
woensdag 28 november 2012 om 13:24
quote:biekoe schreef op 28 november 2012 @ 13:20:
Een vriend en een vriendin van mij zijn beide drager van een ernstige aandoening. Deze heeft zich (erg genoeg) pas openbaart tijdens de zwangerschap van hun zoon. Dit jongetje is meervoudig gehandicapt hierdoor. Hij heeft een jonger zusje en tijdens die zwangerschap heeft mijn vriendin zo voeg mogelijk een vruchtwaterpunctie laten doen, als die positief was geweest ( kindje dus ook ziek) had ze de zwangerschap beëindigd.
Dat is misschien voor jullie ook een optie, maar dan komt meteen vraag twee: wil je zover gaan?
Sterkte met het maken van een keuze.Dankje! Poeh, heftig zeg voor die vrienden. Voor ons is dit geen optie, omdat de aandoeningen pas op latere leeftijd ontstaan.
Een vriend en een vriendin van mij zijn beide drager van een ernstige aandoening. Deze heeft zich (erg genoeg) pas openbaart tijdens de zwangerschap van hun zoon. Dit jongetje is meervoudig gehandicapt hierdoor. Hij heeft een jonger zusje en tijdens die zwangerschap heeft mijn vriendin zo voeg mogelijk een vruchtwaterpunctie laten doen, als die positief was geweest ( kindje dus ook ziek) had ze de zwangerschap beëindigd.
Dat is misschien voor jullie ook een optie, maar dan komt meteen vraag twee: wil je zover gaan?
Sterkte met het maken van een keuze.Dankje! Poeh, heftig zeg voor die vrienden. Voor ons is dit geen optie, omdat de aandoeningen pas op latere leeftijd ontstaan.
woensdag 28 november 2012 om 13:37
Oke, ik snap dat het waarschijnlijk niet heel duidelijk is. Ik zal er iets dieper op ingaan. Mijn vriend heeft een chronische darmziekte en daarnaast nog een progressieve leverziekte. Zijn lever gaat steeds meer achteruit. Over een tijd heeft hij een transplantatie nodig, maar de ziekte is erg onvoorspelbaar dus men weet niet precies wanneer. Dat kan vrij snel zijn, maar dat kan ook nog even duren. Hij heeft kans dat deze ziekte weer opnieuw opspeelt ook al heeft hij een nieuwe lever.Er is 5% kans dat een kind deze aandoeningen ook krijgt. Dat is vrij laag, omdat omgevingsfactoren een grote rol spelen in dit verhaal. Wat al die omgevingsfactoren zijn, weten we niet precies. Deze onderzoeken staan nog in de kinderschoenen.
woensdag 28 november 2012 om 13:54
Lastig en moeilijk verhaal zeg!!
Ik snap je twijfel, veel respect ook voor jullie dat jullie hierover na denken en zeker ook aan het kind denken en niet alleen aan jullie wens, en jullie wil. Dat doen er veel niet, respect!
Ik denk echter alleen, 5 %? En is het een ernstige aandoening? Je zegt al dat je vriend eigenlijk gewoon alles kan, maar in sommige dingen wat beperkter is? En is de kans maar 5% dat is niet veel!?
Het klinkt misschien beetje egoistisch, hoe ik het breng. Maar ik zelf zou wel voor een kindje gaan, de kans is niet groot dat jullie kindje het krijgt, en als het al zo is, word het niet zwaar gehandicapt! ( Dan vind ik het dus al anders! ) Ook als je beide gezond bent, kan het kindje een open ruggetje, hazenlip of gehandicapt zijn. Er is ALTIJD een risico bij het zwanger zijn, en een kind baren.
Ik zou er wel gewoon voor gaan!
Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel te zeggen, en heel veeel succes met het maken van de keuze!
Ik snap je twijfel, veel respect ook voor jullie dat jullie hierover na denken en zeker ook aan het kind denken en niet alleen aan jullie wens, en jullie wil. Dat doen er veel niet, respect!
Ik denk echter alleen, 5 %? En is het een ernstige aandoening? Je zegt al dat je vriend eigenlijk gewoon alles kan, maar in sommige dingen wat beperkter is? En is de kans maar 5% dat is niet veel!?
Het klinkt misschien beetje egoistisch, hoe ik het breng. Maar ik zelf zou wel voor een kindje gaan, de kans is niet groot dat jullie kindje het krijgt, en als het al zo is, word het niet zwaar gehandicapt! ( Dan vind ik het dus al anders! ) Ook als je beide gezond bent, kan het kindje een open ruggetje, hazenlip of gehandicapt zijn. Er is ALTIJD een risico bij het zwanger zijn, en een kind baren.
Ik zou er wel gewoon voor gaan!
Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel te zeggen, en heel veeel succes met het maken van de keuze!
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
woensdag 28 november 2012 om 14:04
Wat ontzettend moeilijk! Zijn jullie onder behandeling van een klinisch geneticus? Deze kan jullie wellicht goede informatie geven over risico's en mogelijkheden. Aangezien de ziekte zich pas later openbaart is PGD geen optie bij jullie denk ik?
Zelf heb ik ook een erfelijke aandoening en de keuze gemaakt om niet zelf zwanger te worden. Bij mij is de kans 50% dat ik een erfelijke ziekte doorgeef. Maar het moeilijke is dat het totaal niet te voorspellen is dat áls deze ziekte wordt doorgegeven, op welke manier zich dat dan uit. Ik heb bijv. zelf helemaal nergens last van. Maar een ander kan zowel beperkt worden in fysieke, mentale en dermatologische zin. Ik zou het mijzelf niet kunnen vergeven als mijn kind hierdoor gehandicapt zou raken. Ondanks dat ik weet dat dat natuurlijk altíjd kan gebeuren... het is gevoelsmatig téveel mijn verantwoordelijkheid...
Sterkte met het maken van een keuze!
Zelf heb ik ook een erfelijke aandoening en de keuze gemaakt om niet zelf zwanger te worden. Bij mij is de kans 50% dat ik een erfelijke ziekte doorgeef. Maar het moeilijke is dat het totaal niet te voorspellen is dat áls deze ziekte wordt doorgegeven, op welke manier zich dat dan uit. Ik heb bijv. zelf helemaal nergens last van. Maar een ander kan zowel beperkt worden in fysieke, mentale en dermatologische zin. Ik zou het mijzelf niet kunnen vergeven als mijn kind hierdoor gehandicapt zou raken. Ondanks dat ik weet dat dat natuurlijk altíjd kan gebeuren... het is gevoelsmatig téveel mijn verantwoordelijkheid...
Sterkte met het maken van een keuze!
woensdag 28 november 2012 om 14:05
quote:wished- schreef op 28 november 2012 @ 13:54:
Maar ik zelf zou wel voor een kindje gaan, de kans is niet groot dat jullie kindje het krijgt, en als het al zo is, word het niet zwaar gehandicapt!
Misschien niet zwaar gehandicapt in de gebruikelijke zin van het woord, maar het is wel degelijk een levensbedreigende ziekte zoals ik het lees.
Je man zegt zelf al dat hij het zichzelf nooit zou vergeven, dat zegt wel wat over de kwaliteit van leven met die ziekte.
Waarom zoek je geen professionele begeleiding bij deze keuze?
Ik vind het nogal wat, namelijk. Zelf zou ik het risico en de verantwoordelijkheid niet willen nemen.
Maar ik zelf zou wel voor een kindje gaan, de kans is niet groot dat jullie kindje het krijgt, en als het al zo is, word het niet zwaar gehandicapt!
Misschien niet zwaar gehandicapt in de gebruikelijke zin van het woord, maar het is wel degelijk een levensbedreigende ziekte zoals ik het lees.
Je man zegt zelf al dat hij het zichzelf nooit zou vergeven, dat zegt wel wat over de kwaliteit van leven met die ziekte.
Waarom zoek je geen professionele begeleiding bij deze keuze?
Ik vind het nogal wat, namelijk. Zelf zou ik het risico en de verantwoordelijkheid niet willen nemen.
woensdag 28 november 2012 om 14:09
Ik heb zelf een chronische darmziekte waar ik periodes erg ziek van ben. Ook deze aandoening heeft een erfelijke component en mijn vriend en ik hebben het wel moeten overdenken. Maar wij hebben besloten om wel voor kinderen te gaan. De kans is aanwezig dat ons kind dan ook darmproblemen krijgt. Maar ik weet uit ervaring precies hoe dat is en kan er dan mss wel extra goed voor mijn kind zijn. En bovendien heb ik nog steeds overwegend een leuk leven.
Natuurlijk hopen we op een gezond kind, maar zo niet dan is dat nog niet persé een ramp, wil ik maar zeggen.
Natuurlijk hopen we op een gezond kind, maar zo niet dan is dat nog niet persé een ramp, wil ik maar zeggen.
woensdag 28 november 2012 om 14:22
Dankjewel voor jullie reacties. We zijn inderdaad onder behandeling bij een klinische geneticus. Het schept duidelijkheid, maar het blijft moeilijk.
Ons besluit staat vast om wel voor kinderen te gaan, maar dat kan ook nog op andere manieren waar we overigens wel open voor staan.
Als de kans op deze aandoeningen groter zou zijn, was de keuze een stuk eenvoudiger geweest denk ik. De ene keer denk ik we kiezen voor optie A, het andere moment kies ik toch liever optie B. Een andere optie zou namelijk een spermadonor zijn.
Stel dat ons kind 13 zou zijn en deze aandoeningen zou hebben, zeg je dan tegen je puber; 'tja helaas, wij wilden graag een kind van onszelf'...?
Ons besluit staat vast om wel voor kinderen te gaan, maar dat kan ook nog op andere manieren waar we overigens wel open voor staan.
Als de kans op deze aandoeningen groter zou zijn, was de keuze een stuk eenvoudiger geweest denk ik. De ene keer denk ik we kiezen voor optie A, het andere moment kies ik toch liever optie B. Een andere optie zou namelijk een spermadonor zijn.
Stel dat ons kind 13 zou zijn en deze aandoeningen zou hebben, zeg je dan tegen je puber; 'tja helaas, wij wilden graag een kind van onszelf'...?
woensdag 28 november 2012 om 14:27
quote:Moondancer schreef op 28 november 2012 @ 14:09:
Ik heb zelf een chronische darmziekte waar ik periodes erg ziek van ben. Ook deze aandoening heeft een erfelijke component en mijn vriend en ik hebben het wel moeten overdenken. Maar wij hebben besloten om wel voor kinderen te gaan. De kans is aanwezig dat ons kind dan ook darmproblemen krijgt. Maar ik weet uit ervaring precies hoe dat is en kan er dan mss wel extra goed voor mijn kind zijn. En bovendien heb ik nog steeds overwegend een leuk leven.
Natuurlijk hopen we op een gezond kind, maar zo niet dan is dat nog niet persé een ramp, wil ik maar zeggen.Een dappere keuze vind ik. En je bent inderdaad ervaringsdeskundige. Je begrijpt als geen ander deze ziekte en kunt je kind daarbij helpen.
Ik heb zelf een chronische darmziekte waar ik periodes erg ziek van ben. Ook deze aandoening heeft een erfelijke component en mijn vriend en ik hebben het wel moeten overdenken. Maar wij hebben besloten om wel voor kinderen te gaan. De kans is aanwezig dat ons kind dan ook darmproblemen krijgt. Maar ik weet uit ervaring precies hoe dat is en kan er dan mss wel extra goed voor mijn kind zijn. En bovendien heb ik nog steeds overwegend een leuk leven.
Natuurlijk hopen we op een gezond kind, maar zo niet dan is dat nog niet persé een ramp, wil ik maar zeggen.Een dappere keuze vind ik. En je bent inderdaad ervaringsdeskundige. Je begrijpt als geen ander deze ziekte en kunt je kind daarbij helpen.
woensdag 28 november 2012 om 14:36
Ik zou geloof ik voor een donor gaan. Maar persoonlijk ben ik van mening dat je vader wordt door tijd. Niet door een zaadlozing. Er is in mijn ogen een duidelijk verschil tussen een vader en een verwekker.
Ik lees dat je man hier ook voor open staat. Dat is dan helemaal mooi!
Hopelijk lukt het snel een pracht kind te krijgen zonder de bagage van die aandoeningen. Want geloof mij, het niet weten tot ze ouder zijn is niet fijn, heel erg niet fijn.
Ik lees dat je man hier ook voor open staat. Dat is dan helemaal mooi!
Hopelijk lukt het snel een pracht kind te krijgen zonder de bagage van die aandoeningen. Want geloof mij, het niet weten tot ze ouder zijn is niet fijn, heel erg niet fijn.
woensdag 28 november 2012 om 14:38
quote:Bambi_007 schreef op 28 november 2012 @ 14:22:
Als de kans op deze aandoeningen groter zou zijn, was de keuze een stuk eenvoudiger geweest denk ik. De ene keer denk ik we kiezen voor optie A, het andere moment kies ik toch liever optie B. Een andere optie zou namelijk een spermadonor zijn.
Stel dat ons kind 13 zou zijn en deze aandoeningen zou hebben, zeg je dan tegen je puber; 'tja helaas, wij wilden graag een kind van onszelf'...?
Ik denk (en hoop) niet dat iemand echt zo erg lijdt dat hij of zij het zijn ouders echt kwalijk zal nemen dat hij leeft. Ik kan heel goed begrijpen dat jullie wel voor een kindje van jullie zelf willen gaan. 5% kans is groter dan 'gemiddeld', maar niet kop-of-munt (50%, zoals mijn erfelijke aandoening).
Waarschijnlijk is het een gevoelsmatig probleem van je partner. Heel herkenbaar. Apart genoeg heb ik soms juist een schuldgevoel omdat ik niet zwanger wil worden omwille van mijn ziekte. Alsof ik er te laf voor ben ofzo..
Als de kans op deze aandoeningen groter zou zijn, was de keuze een stuk eenvoudiger geweest denk ik. De ene keer denk ik we kiezen voor optie A, het andere moment kies ik toch liever optie B. Een andere optie zou namelijk een spermadonor zijn.
Stel dat ons kind 13 zou zijn en deze aandoeningen zou hebben, zeg je dan tegen je puber; 'tja helaas, wij wilden graag een kind van onszelf'...?
Ik denk (en hoop) niet dat iemand echt zo erg lijdt dat hij of zij het zijn ouders echt kwalijk zal nemen dat hij leeft. Ik kan heel goed begrijpen dat jullie wel voor een kindje van jullie zelf willen gaan. 5% kans is groter dan 'gemiddeld', maar niet kop-of-munt (50%, zoals mijn erfelijke aandoening).
Waarschijnlijk is het een gevoelsmatig probleem van je partner. Heel herkenbaar. Apart genoeg heb ik soms juist een schuldgevoel omdat ik niet zwanger wil worden omwille van mijn ziekte. Alsof ik er te laf voor ben ofzo..
woensdag 28 november 2012 om 14:47
quote:viva-amber schreef op 28 november 2012 @ 14:44:
Ik denk dat bijna iedereen wel iets mee draagt in het DNA, de meesten weten het alleen niet.
In dit geval weet to het wel. Ik vind dit echt een belachelijke post.
Ik begrijp wat je wil zeggen ("het leven is niet maakbaar") maar ik vind het echt als het om dergelijk ernstige materie gaat veel te makkelijk.
Ik denk dat bijna iedereen wel iets mee draagt in het DNA, de meesten weten het alleen niet.
In dit geval weet to het wel. Ik vind dit echt een belachelijke post.
Ik begrijp wat je wil zeggen ("het leven is niet maakbaar") maar ik vind het echt als het om dergelijk ernstige materie gaat veel te makkelijk.
woensdag 28 november 2012 om 14:54
woensdag 28 november 2012 om 14:57
Snotolf, ik deel je mening volledig. Het klopt, je bent geen vader omdat je hetzelfde DNA hebt, maar je bent vader omdat je je kind opvoedt. Verstandelijk weet ik dit, gevoelsmatig is de keuze nog moeilijk.
@ NYC, je weet het treffend te omschrijven. Het is ook gevoelsmatig het probleem van partner. Ik kan me jouw schuldgevoel ergens ook wel voorstellen. Het moet een verschrikkelijk moeilijke keuze zijn die je hebt gemaakt. En die keuze vind ik verre van laf, juist heel dapper! Heb je vrede met die keuze op dit moment? Is dit boek voor jouw gesloten of sluit je niet uit dat er in de toekomst (misschien via een ander pad) een kindje komt? Ik ben er van bewust dat deze vragen erg persoonlijk zijn, als je liever geen antwoord geeft is dat ook oke.
@ NYC, je weet het treffend te omschrijven. Het is ook gevoelsmatig het probleem van partner. Ik kan me jouw schuldgevoel ergens ook wel voorstellen. Het moet een verschrikkelijk moeilijke keuze zijn die je hebt gemaakt. En die keuze vind ik verre van laf, juist heel dapper! Heb je vrede met die keuze op dit moment? Is dit boek voor jouw gesloten of sluit je niet uit dat er in de toekomst (misschien via een ander pad) een kindje komt? Ik ben er van bewust dat deze vragen erg persoonlijk zijn, als je liever geen antwoord geeft is dat ook oke.
woensdag 28 november 2012 om 15:13
@ Bambi_007:
Aangezien ik een relatie heb met een vrouw hebben wij besloten dat alleen zij degene die zal proberen om zwanger te worden. Zoals gezegd is word je vader of moeder door de zorg van een kind en niet door het biologische verwantschap met het kind. Zelf heb ik dit al een plekje gegeven en ben al aan het idee gewend dat ik moeder zal worden zonder zwanger te zijn.
Toch ben ik nog wel een beetje huiverig naar hoe de omgeving op mij zal reageren (wie is de "echte" mama?) en kan ik verwachten dat men geïnteresserd vraagt of ik ook de wens of intentie heb om zwanger te worden, bijv. van een tweede kindje etc. (zoals veel lesbische stellen doen). Aan mij zie of merk je namelijk niks en zelfs als mensen er van op de hoogte zijn vergeten ze het soms.
Had ik een relatie gehad met een man dan was ik trouwens in aanmerking gekomen voor een PGD-onderzoek, waarbij ik een IVF-procedure had ondergaan waarbij het embryo gescreend kan worden op het defecte gen. Hiervoor is echter uitgebreid onderzoek nodig, liefst van meerdere familieleden van de beide ouders, iets wat wij onmogelijk van een donor kunnen of willen vragen.
Aangezien ik een relatie heb met een vrouw hebben wij besloten dat alleen zij degene die zal proberen om zwanger te worden. Zoals gezegd is word je vader of moeder door de zorg van een kind en niet door het biologische verwantschap met het kind. Zelf heb ik dit al een plekje gegeven en ben al aan het idee gewend dat ik moeder zal worden zonder zwanger te zijn.
Toch ben ik nog wel een beetje huiverig naar hoe de omgeving op mij zal reageren (wie is de "echte" mama?) en kan ik verwachten dat men geïnteresserd vraagt of ik ook de wens of intentie heb om zwanger te worden, bijv. van een tweede kindje etc. (zoals veel lesbische stellen doen). Aan mij zie of merk je namelijk niks en zelfs als mensen er van op de hoogte zijn vergeten ze het soms.
Had ik een relatie gehad met een man dan was ik trouwens in aanmerking gekomen voor een PGD-onderzoek, waarbij ik een IVF-procedure had ondergaan waarbij het embryo gescreend kan worden op het defecte gen. Hiervoor is echter uitgebreid onderzoek nodig, liefst van meerdere familieleden van de beide ouders, iets wat wij onmogelijk van een donor kunnen of willen vragen.
woensdag 28 november 2012 om 15:38
Mijn vriend heeft met zijn vorige partner een kindje verloren tijdens de zwangerschap. Dat kindje bleek een zeldzame afwijking te hebben, en omdat het niet levensvatbaar was hebben ze het met 20 weken gehaald.
Ik ben nu zwanger van hem, en de kans dat er een herhaling optreed was 2 tot 5 %. Wij vonden dat percentage zo laag dat we er gewoon voor zijn gegaan, en het als ware gegokt hebben dat dit kindje het niet zou hebben. Bij de testen die we gehad hebben bleek dat dit kindje idd helemaal gezond is.
Ik zou me dus niet laten afschrikken door die 5 %, dat is zo laag.
Succes met je keuze
Ik ben nu zwanger van hem, en de kans dat er een herhaling optreed was 2 tot 5 %. Wij vonden dat percentage zo laag dat we er gewoon voor zijn gegaan, en het als ware gegokt hebben dat dit kindje het niet zou hebben. Bij de testen die we gehad hebben bleek dat dit kindje idd helemaal gezond is.
Ik zou me dus niet laten afschrikken door die 5 %, dat is zo laag.
Succes met je keuze
