Zwanger
alle pijlers
Ik zit in een nachtmerrie!
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:29
Hallo iedereen!
De wanhoop is me nabij. Alle hulp is welkom.
Een lang verhaal maar probeer zo kort en duidelijk mogelijk te zijn.
Zwangerschap van mn zoontje (geboren 24 dec 2011) ging goed. De bevalling helemaal niet. Hij zat zo klem als een huis. Noodbel geluid ik plat gedrukt maar nog steeds klem. Eindelijk toen hij al geen hartslag meer had en helemaal verkleurd na ongelofelijk aantal knippen was ie er. Ontzettend groot en was sterrenkijker. Na 15 min naar couveuse afd. aan comp. Ging snel erg goed met hem. Iedereen bij de bevalling was erg geschokt. Maakten dit niet zomaar mee. Maar zoon lief is een keiharde vechter met levenlust waar je U tegen zegt. Binnen week over geboorte gewicht heen. Allemaal prima. En nog steeds ziet ie er prima uit. Kruipt als een gek klimt ergens tegen op staat paar tellen zelfstandig te wiebelen op zn benen. Dus loopt erg vooruit op wat zou moeten. Waarschijnlijk gaat hij met twee weken van de bank staand zich overgooien naar de tafel en dan zal het niet lang meer duren of ik ren en vlieg achter een kind aan wat nog lang niet begrijpt wat wel en niet kan, maar wel alles doet en wil. Als ik tegen hem zeg, Nee mag niet, dan snapt ie er serieus niks van. Terwijl mn dochter toen nog niet zoveel deed maar dat wel al begreep. Hij leert zo snel omdat het in zn karakter zit. Hij zal, hij moet en het geschied is zijn motto. En als je denkt dat je het van hem wint, dan houdt hij het toch net langer vol dan jij. Ik hou heel veel van hem en zou hem nooit kwijt willen of pijn doen. Hij is zeer goedlachs en een heerlijk ventje.
Dit was kort even het positieve hoe ik over hem denk en hoe die is.
Nu het probleem.
Naast dat hij alles wil en wil kunnen, wil hij eigenlijk alleen maar bij mij zijn. Ik mag niet verder als een meter weg bij hem vandaan en dat is positief want meestal moet ik hem vast houden om me te laten bespringen, beknijpen slaan schoppen (mn bovenarmen en mn borsten liggen open en zijn blauw), te laten staan op de grond, te laten lopen enz enz. (ga niet zeggen schaf een loopstoel aan want dat idee hebben we al uitgevoerd, maar toen zei die: een loopstoel is geen mama dus dat mot ik niet) dikgedrukt moet zijn: Wil hij ook niet het moet echt mama zijn.Slapen wil die niet. En zo wel dan is hij zo weer wakker ook, want als je slaapt moet je vooral ook niet stil liggen. Bij een luier verschonen of slapen, zn benen of armen of hoofd stil houden zal ik maar niet meer proberen want hij zet net zo lang en hard kracht tot je zn botten hoort kraken. En dan ook nog het volgende: als hij zegt mama bedoelt hij ook mama, en dus niet papa of laat staan oma. Al is hij absoluut niet eenkennig. Want hij vind het prima, maar als je mama dan ook even weer int oog heb moet je er alles aan doen tot mama je weer vast heb. Regelmatig speel ik dus verstoppertje voor hem als ik bij zn oma ben want dan ben ik even van hem af. Tot hij honger krijgt, het volgende probleem. Want honger is honger en dan wel in het volgende: Borstvoeding maar wel uit de BORST! En als je het waagt om een fles te voorschijn te halen dan weet ie echt wel wat dat is. Begint heftig zn hoofd nee te schudden en als je aandringt dan wordt hij zo kwaad! Niet huilen maar gewoon nijdig. Knijpt je fijn, slaat schopt. Tot hij zo overstuur is dat je toch maar weer borst geeft. Alle tips met papa zonder mama in de buurt en oma met luchtje van mama erbij enz enz alles alles hebben we geprobeerd. En dan daarbij heeft ie ook nog koe eiwit allergie. En fruithapjes e.d. ook echt niet. stukjes brood ho maar. Oja banaan dat lust meneer wel. maar heeft nu al twee dagen niet gepoept, raar he! Mn borstvoeding loopt terug omdat ik totaal geen rust krijg, ok snachts niet want dan komt ie gewoon om de drie uur vanwege extreme honger.
Ik voel me uitgemergeld, op, moe en kapot. En zeer verdrietig over dat ik mn nu 2 jarige dochter niet de aandacht kan geven die ze gewoon nodig heeft en verdient. Ze is vaak boos op hem en dat is niet raar.
En zat ben ik het dat niemand me serieus neemt want hij ziet er prima uit lacht veel en vind het eventjes prima bij een ander. Ze snappen niet dat achter het lieve snoetje een dwing karakter schuil gaat.
De toekomst, ik hou mn hart vast. Als ik zeg dat iets niet mag zal die er schijt aan hebben en anders vecht ie het wel met me uit wat hij gaat winnen ook want dat doet ie nu al regelmatig puur op lichaamskracht.
Al is er iemand die ook zo'n kind heeft (gehad) laat alsjeblieft wat weten. Ik typ dit met tranen in mn ogen.
Help me!
(oja: uit laten hongeren is geen optie: Een dag in de week ging ik naar school: Oma oppassen: Hij; Gewoon de hele dag in honger staking: totaal 6 weken geprobeerd, maar je wint het niet van hem)
De wanhoop is me nabij. Alle hulp is welkom.
Een lang verhaal maar probeer zo kort en duidelijk mogelijk te zijn.
Zwangerschap van mn zoontje (geboren 24 dec 2011) ging goed. De bevalling helemaal niet. Hij zat zo klem als een huis. Noodbel geluid ik plat gedrukt maar nog steeds klem. Eindelijk toen hij al geen hartslag meer had en helemaal verkleurd na ongelofelijk aantal knippen was ie er. Ontzettend groot en was sterrenkijker. Na 15 min naar couveuse afd. aan comp. Ging snel erg goed met hem. Iedereen bij de bevalling was erg geschokt. Maakten dit niet zomaar mee. Maar zoon lief is een keiharde vechter met levenlust waar je U tegen zegt. Binnen week over geboorte gewicht heen. Allemaal prima. En nog steeds ziet ie er prima uit. Kruipt als een gek klimt ergens tegen op staat paar tellen zelfstandig te wiebelen op zn benen. Dus loopt erg vooruit op wat zou moeten. Waarschijnlijk gaat hij met twee weken van de bank staand zich overgooien naar de tafel en dan zal het niet lang meer duren of ik ren en vlieg achter een kind aan wat nog lang niet begrijpt wat wel en niet kan, maar wel alles doet en wil. Als ik tegen hem zeg, Nee mag niet, dan snapt ie er serieus niks van. Terwijl mn dochter toen nog niet zoveel deed maar dat wel al begreep. Hij leert zo snel omdat het in zn karakter zit. Hij zal, hij moet en het geschied is zijn motto. En als je denkt dat je het van hem wint, dan houdt hij het toch net langer vol dan jij. Ik hou heel veel van hem en zou hem nooit kwijt willen of pijn doen. Hij is zeer goedlachs en een heerlijk ventje.
Dit was kort even het positieve hoe ik over hem denk en hoe die is.
Nu het probleem.
Naast dat hij alles wil en wil kunnen, wil hij eigenlijk alleen maar bij mij zijn. Ik mag niet verder als een meter weg bij hem vandaan en dat is positief want meestal moet ik hem vast houden om me te laten bespringen, beknijpen slaan schoppen (mn bovenarmen en mn borsten liggen open en zijn blauw), te laten staan op de grond, te laten lopen enz enz. (ga niet zeggen schaf een loopstoel aan want dat idee hebben we al uitgevoerd, maar toen zei die: een loopstoel is geen mama dus dat mot ik niet) dikgedrukt moet zijn: Wil hij ook niet het moet echt mama zijn.Slapen wil die niet. En zo wel dan is hij zo weer wakker ook, want als je slaapt moet je vooral ook niet stil liggen. Bij een luier verschonen of slapen, zn benen of armen of hoofd stil houden zal ik maar niet meer proberen want hij zet net zo lang en hard kracht tot je zn botten hoort kraken. En dan ook nog het volgende: als hij zegt mama bedoelt hij ook mama, en dus niet papa of laat staan oma. Al is hij absoluut niet eenkennig. Want hij vind het prima, maar als je mama dan ook even weer int oog heb moet je er alles aan doen tot mama je weer vast heb. Regelmatig speel ik dus verstoppertje voor hem als ik bij zn oma ben want dan ben ik even van hem af. Tot hij honger krijgt, het volgende probleem. Want honger is honger en dan wel in het volgende: Borstvoeding maar wel uit de BORST! En als je het waagt om een fles te voorschijn te halen dan weet ie echt wel wat dat is. Begint heftig zn hoofd nee te schudden en als je aandringt dan wordt hij zo kwaad! Niet huilen maar gewoon nijdig. Knijpt je fijn, slaat schopt. Tot hij zo overstuur is dat je toch maar weer borst geeft. Alle tips met papa zonder mama in de buurt en oma met luchtje van mama erbij enz enz alles alles hebben we geprobeerd. En dan daarbij heeft ie ook nog koe eiwit allergie. En fruithapjes e.d. ook echt niet. stukjes brood ho maar. Oja banaan dat lust meneer wel. maar heeft nu al twee dagen niet gepoept, raar he! Mn borstvoeding loopt terug omdat ik totaal geen rust krijg, ok snachts niet want dan komt ie gewoon om de drie uur vanwege extreme honger.
Ik voel me uitgemergeld, op, moe en kapot. En zeer verdrietig over dat ik mn nu 2 jarige dochter niet de aandacht kan geven die ze gewoon nodig heeft en verdient. Ze is vaak boos op hem en dat is niet raar.
En zat ben ik het dat niemand me serieus neemt want hij ziet er prima uit lacht veel en vind het eventjes prima bij een ander. Ze snappen niet dat achter het lieve snoetje een dwing karakter schuil gaat.
De toekomst, ik hou mn hart vast. Als ik zeg dat iets niet mag zal die er schijt aan hebben en anders vecht ie het wel met me uit wat hij gaat winnen ook want dat doet ie nu al regelmatig puur op lichaamskracht.
Al is er iemand die ook zo'n kind heeft (gehad) laat alsjeblieft wat weten. Ik typ dit met tranen in mn ogen.
Help me!
(oja: uit laten hongeren is geen optie: Een dag in de week ging ik naar school: Oma oppassen: Hij; Gewoon de hele dag in honger staking: totaal 6 weken geprobeerd, maar je wint het niet van hem)
woensdag 15 augustus 2012 om 16:54
Goed zo, Kingma.
Fijn dat je actie hebt ondernomen en dat je probleem serieus genomen wordt. Komt er ook hulp voor jezelf, want je klinkt alsof je al aardig over je grens heen bent gegaan. Of denk je dat zelf te kunnen herstellen? Door bijvoorbeeld vaker oppas in te schakelen e.d., zodat je nog even op adem kunt komen voordat jullie gaan emigreren? Want ook dat zal een stressvolle periode worden natuurlijk.
Wat ik wil zeggen; denk ook om jezelf!
Fijn dat je actie hebt ondernomen en dat je probleem serieus genomen wordt. Komt er ook hulp voor jezelf, want je klinkt alsof je al aardig over je grens heen bent gegaan. Of denk je dat zelf te kunnen herstellen? Door bijvoorbeeld vaker oppas in te schakelen e.d., zodat je nog even op adem kunt komen voordat jullie gaan emigreren? Want ook dat zal een stressvolle periode worden natuurlijk.
Wat ik wil zeggen; denk ook om jezelf!
woensdag 15 augustus 2012 om 17:12
woensdag 15 augustus 2012 om 17:33
Ik zou niet aan die vriendin gaan vragen of ze denkt dat hij autisme heeft, mocht je dat vermoeden over een tijdje nog hebben, dan zou ik hem gewoon door een instantie laten onderzoeken. Zij kan nog wel tien keer psychologe zijn, even tussen neus en lippen door het kind van een vriendin beoordelen is wel wat anders dan een officieel diagnosetraject doorlopen.
Overigens kunnen ze de diagnose autisme tegenwoordig al op veel en veel jongere leeftijd stellen dan vroeger, het wordt soms al met anderhalf vastgesteld. Natuurlijk zijn er ook kinderen bij wie de diagnose pas later wordt gesteld, maar ik neem aan dat er dan pas ook later een vermoeden was dat er iets aan de hand is.
Overigens kunnen ze de diagnose autisme tegenwoordig al op veel en veel jongere leeftijd stellen dan vroeger, het wordt soms al met anderhalf vastgesteld. Natuurlijk zijn er ook kinderen bij wie de diagnose pas later wordt gesteld, maar ik neem aan dat er dan pas ook later een vermoeden was dat er iets aan de hand is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 15 augustus 2012 om 19:40
Hij was heel rustig en helemaal niet moeilijk, zolang hij een vaste ritme had. Het was moeilijk dat ik tot 4 jaar niet serieus werd genomen, en daarna het weten dat er iets is, maar niet weten wat. Ik heb me vaak de schuld gegeven, vooral toen er gedacht werd dat hij een depressie had. Ik dacht dat ik het gedaan had, dat ik niet genoeg aandacht en veiligheid had gegeven. Nu dat ik weet wat het is, voel ik me beter wat dat betreft. Nu worstel ik alleen met het accepteren dat ik geen verbondenheid met hem zal voelen, omdat hij dat niet kan. Maar voor de rest, hij geeft me alleen maar reden om trots op hem te zijn en steeds meer van hem te houden.
woensdag 15 augustus 2012 om 21:06
Ik moet wel even slikken al ik zo hier en daar best wel moeilijke berichtjes lees. Ik bedoel geen verbondenheid met je kind kunnen voelen, omdat hij dat niet kan enzo!!
Ik hoop en bid dat onze zoon uiteindelijk niets ernstigs mag mankeren, anders voor wijsheid.
En ik bid en wens jullie alle sterkte en liefde toe.
Hier net een half uur rust in de tent. Hij slaapt, ssst!
Ik hoop en bid dat onze zoon uiteindelijk niets ernstigs mag mankeren, anders voor wijsheid.
En ik bid en wens jullie alle sterkte en liefde toe.
Hier net een half uur rust in de tent. Hij slaapt, ssst!
woensdag 15 augustus 2012 om 21:36
@Kingma
*zal heel zachtjes typen*
Ik wil geen afbreuk doen aan de dames met de vrij heftige verhalen, maar er hoeft natuurlijk niet perse sprake te zijn van autisme. Vanuit mijn werk kom ik dagelijks in aanraking met ouders die mij vertellen dat ze vanaf een maand of 3 'iets' in de gaten hadden. Dat ze soms 8 jaar of langer voor gek zijn versleten voordat eindelijk iets werd onderzocht. Met die verhalen in mijn achterhoofd kreeg ik ook allerlei spookbeelden. Vooral toen werkelijk geen een specialist een fysieke oorzaak kon aanwijzen waarom mijn zoontje 17 uur per etmaal huilde (en dan echt krijsen tot flauwvallen aan toe).
En nu is hij 22 maanden, en af en toe 'schrik' ik nog wel eens, maar als ik er heel nuchter naar kijk dan denk ik dat het gewoon een zeer ondernemend mannetje is, dat gewoon helemaal gefrustreerd was van alle toestanden en zich niet anders kon uiten op dat moment. Nu zou ik hem omschrijven als ondernemend, gezelligheidsdier, actief en een spraakwater.
Kan ook dat jouw zoontje als het dieet goed aanslaat en zich fysiek beter voelt, ook gelijkmatiger is qua humeur/temperament.
*zal heel zachtjes typen*
Ik wil geen afbreuk doen aan de dames met de vrij heftige verhalen, maar er hoeft natuurlijk niet perse sprake te zijn van autisme. Vanuit mijn werk kom ik dagelijks in aanraking met ouders die mij vertellen dat ze vanaf een maand of 3 'iets' in de gaten hadden. Dat ze soms 8 jaar of langer voor gek zijn versleten voordat eindelijk iets werd onderzocht. Met die verhalen in mijn achterhoofd kreeg ik ook allerlei spookbeelden. Vooral toen werkelijk geen een specialist een fysieke oorzaak kon aanwijzen waarom mijn zoontje 17 uur per etmaal huilde (en dan echt krijsen tot flauwvallen aan toe).
En nu is hij 22 maanden, en af en toe 'schrik' ik nog wel eens, maar als ik er heel nuchter naar kijk dan denk ik dat het gewoon een zeer ondernemend mannetje is, dat gewoon helemaal gefrustreerd was van alle toestanden en zich niet anders kon uiten op dat moment. Nu zou ik hem omschrijven als ondernemend, gezelligheidsdier, actief en een spraakwater.
Kan ook dat jouw zoontje als het dieet goed aanslaat en zich fysiek beter voelt, ook gelijkmatiger is qua humeur/temperament.
donderdag 16 augustus 2012 om 09:37
quote:MEFS schreef op 15 augustus 2012 @ 19:08:
Echt Suasan? Anderhalf? Jeetje! Mijn kind werd op 4 jaar onderzocht, maar het kwam niet tot een diagnose, tot zijn 10eMijn zoon heeft met bijna vier een diagnose gekregen, maar het kan tegenwoordig wel al heel vroeg.
Echt Suasan? Anderhalf? Jeetje! Mijn kind werd op 4 jaar onderzocht, maar het kwam niet tot een diagnose, tot zijn 10eMijn zoon heeft met bijna vier een diagnose gekregen, maar het kan tegenwoordig wel al heel vroeg.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 16 augustus 2012 om 11:11
Eigenlijk ben ik een meelezer, maar heb een account aangemaakt om hierop te reageren.
Ten eerste over de opmerking van Alisan dat er iets niet klopt omdat TO het niet wint van een kind van 8 maanden..Sommige baby's zijn echt enorm sterk. Toen mijn zoontje 10 maanden was, probeerde mijn zus zijn luier te verschonen (vriend was jarig dus wij waren beneden taart en koffie aan het uitdelen) Het lukte mijn zus niet, mijn nicht hoorde haar roepen en ging helpen. Uiteindelijk heeft mijn zus hem met heeel veel kracht tegen moeten houden zodat mijn nicht zijn luier kon verwisselen. Ik zelf wist natuurlijk al hoe sterk hij was en probeerde hem dan ook altijd af te leiden met vanalles zodat hij even stil bleef liggen. Want als hij eenmaal begon tegen te stribbelen was het niet te doen.
Dan voor TO..ik herken heel veel van je verhaal. Zoontje was een sterrenkijker en ze hebben er 2 keer de pomp opgezet maar die schoot 2x los, daarna de tang erbij gepakt. Vanaf het begin was het huilen, huilen, huilen. Ik ben na 3 maanden gestopt met borstvoeding omdat ik niet meer kon. Ik was mager en zwak. Nachtenlang, dagenlang liep ik met hem rond. Gelukkig was mijn vriend regelmatig thuis om te helpen en ik heb zoontje ook regelmatig naar mijn moeder gebracht.
Het stoppen met de borstvoeding ging gelukkig makkelijk, de fles vond hij ook prima. Verder geen voedselallergie dus daar had ik geluk mee.
Uiteindelijk werd zoontje eenkennig en wilde hij alleen maar bij mij zijn. En het huilen dat hij deed was ook niet gewoon huilen, maar echt krijsen tot hij paars aanliep. Hij was ook heel lief hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar man wat vermoeiend was dat. Het heeft ook enorm veel invloed gehad op de relatie tussen mij en mijn vriend. Omdat zoontje niet meer bij papa wilde werd hij onzeker en boos. Hij probeerde wel regelmatig onze zoon te troosten, maar als dit dan niet snel genoeg lukte werd hij boos en onzeker (niet zoveel geduld, net als jouw vriend) Daar kregen wij dan weer ruzie om etc.
Nu is zoontje 2 jaar en 2 maanden en het gaat goed. Nog steeds hangt hij meer aan mij dan aan zijn vader. Maar hij kan nu ook rustig zelf spelen. Ik merkte wat verandering toen hij beter begon te praten, hij werd ook meteen wat rustiger en ging wat minder snel huilen. Nog steeds is het een kindje met veel pit. Maar oh zo gezellig, slim en heel sterk. Hij is overigens ook vrij snel, liep met 10,5 maanden, praatte redelijk snel en duidelijk.
Ik weet nog dat ik me in die periode vaak alleen voelde. Niemand begreep het echt. Nu ben ik 2 maanden geleden met de pil gestopt en soms ben ik bang..wat als ons tweede kindje ook zo is...
TO ik vind het super dat je naar de huisarts bent gegaan en hoop echt dat de kinderarts jullie kan helpen! Veel succes en sterkte.
Ten eerste over de opmerking van Alisan dat er iets niet klopt omdat TO het niet wint van een kind van 8 maanden..Sommige baby's zijn echt enorm sterk. Toen mijn zoontje 10 maanden was, probeerde mijn zus zijn luier te verschonen (vriend was jarig dus wij waren beneden taart en koffie aan het uitdelen) Het lukte mijn zus niet, mijn nicht hoorde haar roepen en ging helpen. Uiteindelijk heeft mijn zus hem met heeel veel kracht tegen moeten houden zodat mijn nicht zijn luier kon verwisselen. Ik zelf wist natuurlijk al hoe sterk hij was en probeerde hem dan ook altijd af te leiden met vanalles zodat hij even stil bleef liggen. Want als hij eenmaal begon tegen te stribbelen was het niet te doen.
Dan voor TO..ik herken heel veel van je verhaal. Zoontje was een sterrenkijker en ze hebben er 2 keer de pomp opgezet maar die schoot 2x los, daarna de tang erbij gepakt. Vanaf het begin was het huilen, huilen, huilen. Ik ben na 3 maanden gestopt met borstvoeding omdat ik niet meer kon. Ik was mager en zwak. Nachtenlang, dagenlang liep ik met hem rond. Gelukkig was mijn vriend regelmatig thuis om te helpen en ik heb zoontje ook regelmatig naar mijn moeder gebracht.
Het stoppen met de borstvoeding ging gelukkig makkelijk, de fles vond hij ook prima. Verder geen voedselallergie dus daar had ik geluk mee.
Uiteindelijk werd zoontje eenkennig en wilde hij alleen maar bij mij zijn. En het huilen dat hij deed was ook niet gewoon huilen, maar echt krijsen tot hij paars aanliep. Hij was ook heel lief hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar man wat vermoeiend was dat. Het heeft ook enorm veel invloed gehad op de relatie tussen mij en mijn vriend. Omdat zoontje niet meer bij papa wilde werd hij onzeker en boos. Hij probeerde wel regelmatig onze zoon te troosten, maar als dit dan niet snel genoeg lukte werd hij boos en onzeker (niet zoveel geduld, net als jouw vriend) Daar kregen wij dan weer ruzie om etc.
Nu is zoontje 2 jaar en 2 maanden en het gaat goed. Nog steeds hangt hij meer aan mij dan aan zijn vader. Maar hij kan nu ook rustig zelf spelen. Ik merkte wat verandering toen hij beter begon te praten, hij werd ook meteen wat rustiger en ging wat minder snel huilen. Nog steeds is het een kindje met veel pit. Maar oh zo gezellig, slim en heel sterk. Hij is overigens ook vrij snel, liep met 10,5 maanden, praatte redelijk snel en duidelijk.
Ik weet nog dat ik me in die periode vaak alleen voelde. Niemand begreep het echt. Nu ben ik 2 maanden geleden met de pil gestopt en soms ben ik bang..wat als ons tweede kindje ook zo is...
TO ik vind het super dat je naar de huisarts bent gegaan en hoop echt dat de kinderarts jullie kan helpen! Veel succes en sterkte.
donderdag 16 augustus 2012 om 12:58
donderdag 16 augustus 2012 om 13:02
Elidesterke:
Wouw! Dat je een baby'tje weer aandurft! De bevalling klinkt ook erg heftig (moest je zoontje ook gereanimeerd worden??). Alleen om de bevalling al, begin ik er niet meer aan. Met pijn in mn hart want ik hou van kinderen. Nu ik er twee heb en weet hoeveel liefde je ervan in je hart krijgt zou ik er eigenlijk nog wel 10 willen. Mn man en ik altijd al gezegd: Doe ons maar een 11 tal en anders nog een invaller erbij kan ook geen kwaad haha.
Ja niet begrepen voelen. Het ergste wat me overkomen is sinds de bevalling tot nu. En iedereen om je heen maar zeggen: Wat zie je er goed uit; fijn dat het goed gaat... ehh: heb ik dat gezegd?! Tgaat helemaal niet goed. maar ja. Met zulke lieve mensen hier voel ik me begrepen niet meer alleen!
Heel veel plezier en geluk met ...het stoppen met de pil! Ik hoop het voor je en dat je kan genieten zonder bang te zijn.
Bedankt en Liefs!
Wouw! Dat je een baby'tje weer aandurft! De bevalling klinkt ook erg heftig (moest je zoontje ook gereanimeerd worden??). Alleen om de bevalling al, begin ik er niet meer aan. Met pijn in mn hart want ik hou van kinderen. Nu ik er twee heb en weet hoeveel liefde je ervan in je hart krijgt zou ik er eigenlijk nog wel 10 willen. Mn man en ik altijd al gezegd: Doe ons maar een 11 tal en anders nog een invaller erbij kan ook geen kwaad haha.
Ja niet begrepen voelen. Het ergste wat me overkomen is sinds de bevalling tot nu. En iedereen om je heen maar zeggen: Wat zie je er goed uit; fijn dat het goed gaat... ehh: heb ik dat gezegd?! Tgaat helemaal niet goed. maar ja. Met zulke lieve mensen hier voel ik me begrepen niet meer alleen!
Heel veel plezier en geluk met ...het stoppen met de pil! Ik hoop het voor je en dat je kan genieten zonder bang te zijn.
Bedankt en Liefs!
donderdag 16 augustus 2012 om 13:07
Alisan;
Ik denk niet dat je beseft hoe sterk een baby kan zijn. Als je mn armen en borsten zou zien... echt geloof me, het is niet overdreven. En mn verhaal is idd geschreven toen ik het echt niet meer zag zitten en na 8 maanden tegen niemand echt kunnen zeggen wat er scheelt en onbegrepen zijn.
Hij klimt nu al ergens tegen op, loopt langs de tafel. Het is een beer, zo groot...handen waar je u tegen zegt. (Daarom was de bevalling ook zo'n probleem). En idd zoals er gezegd werd: Je kunt niet fysiek terug worden. En daarbij kan ik mn linkerarm niet gebruiken bij tillen. Met een arm tillen en hij gooit zich van ene op andere moment zo naar de grond. Het is een wonder dat hij nog nooit uit mn armen is gevallen.
Ik hoop dat je het enigszins kan begrijpen.
Ik denk niet dat je beseft hoe sterk een baby kan zijn. Als je mn armen en borsten zou zien... echt geloof me, het is niet overdreven. En mn verhaal is idd geschreven toen ik het echt niet meer zag zitten en na 8 maanden tegen niemand echt kunnen zeggen wat er scheelt en onbegrepen zijn.
Hij klimt nu al ergens tegen op, loopt langs de tafel. Het is een beer, zo groot...handen waar je u tegen zegt. (Daarom was de bevalling ook zo'n probleem). En idd zoals er gezegd werd: Je kunt niet fysiek terug worden. En daarbij kan ik mn linkerarm niet gebruiken bij tillen. Met een arm tillen en hij gooit zich van ene op andere moment zo naar de grond. Het is een wonder dat hij nog nooit uit mn armen is gevallen.
Ik hoop dat je het enigszins kan begrijpen.
donderdag 16 augustus 2012 om 13:13
quote:alisan, 7 minuten geleden
Nee natuurlijk niet, maar het komt nogal eigenaardig en overtop (op mij) over zoals ze het brengt. Ik had nog niet alle reacties gelezen btw, sorry.
Maar, goed dat je naar de huisarts geweest bent en een doorverwijzing gekregen hebt. Ik hoop dat je snel hulp vindt want het klinkt niet goed!
Ik snap je.
Maar het kan echt. Zoon hier, bijna 14 maanden, trekt zichzelf echt op aan tafel om erop te klimmen.
Ik heb blauwe plekken op m'n borsten gehad van t voeden. Zoveel kracht zit er in z'n handen. Soms is t eng. Want hij is dus rete sterk, maar ook erg driftig.
Hoop dat we hem goed kunnen leren om met z'n woede om te gaan.
Nee natuurlijk niet, maar het komt nogal eigenaardig en overtop (op mij) over zoals ze het brengt. Ik had nog niet alle reacties gelezen btw, sorry.
Maar, goed dat je naar de huisarts geweest bent en een doorverwijzing gekregen hebt. Ik hoop dat je snel hulp vindt want het klinkt niet goed!
Ik snap je.
Maar het kan echt. Zoon hier, bijna 14 maanden, trekt zichzelf echt op aan tafel om erop te klimmen.
Ik heb blauwe plekken op m'n borsten gehad van t voeden. Zoveel kracht zit er in z'n handen. Soms is t eng. Want hij is dus rete sterk, maar ook erg driftig.
Hoop dat we hem goed kunnen leren om met z'n woede om te gaan.
donderdag 16 augustus 2012 om 13:24
donderdag 16 augustus 2012 om 13:42
