Zwanger
alle pijlers
Ik zit in een nachtmerrie!
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:29
Hallo iedereen!
De wanhoop is me nabij. Alle hulp is welkom.
Een lang verhaal maar probeer zo kort en duidelijk mogelijk te zijn.
Zwangerschap van mn zoontje (geboren 24 dec 2011) ging goed. De bevalling helemaal niet. Hij zat zo klem als een huis. Noodbel geluid ik plat gedrukt maar nog steeds klem. Eindelijk toen hij al geen hartslag meer had en helemaal verkleurd na ongelofelijk aantal knippen was ie er. Ontzettend groot en was sterrenkijker. Na 15 min naar couveuse afd. aan comp. Ging snel erg goed met hem. Iedereen bij de bevalling was erg geschokt. Maakten dit niet zomaar mee. Maar zoon lief is een keiharde vechter met levenlust waar je U tegen zegt. Binnen week over geboorte gewicht heen. Allemaal prima. En nog steeds ziet ie er prima uit. Kruipt als een gek klimt ergens tegen op staat paar tellen zelfstandig te wiebelen op zn benen. Dus loopt erg vooruit op wat zou moeten. Waarschijnlijk gaat hij met twee weken van de bank staand zich overgooien naar de tafel en dan zal het niet lang meer duren of ik ren en vlieg achter een kind aan wat nog lang niet begrijpt wat wel en niet kan, maar wel alles doet en wil. Als ik tegen hem zeg, Nee mag niet, dan snapt ie er serieus niks van. Terwijl mn dochter toen nog niet zoveel deed maar dat wel al begreep. Hij leert zo snel omdat het in zn karakter zit. Hij zal, hij moet en het geschied is zijn motto. En als je denkt dat je het van hem wint, dan houdt hij het toch net langer vol dan jij. Ik hou heel veel van hem en zou hem nooit kwijt willen of pijn doen. Hij is zeer goedlachs en een heerlijk ventje.
Dit was kort even het positieve hoe ik over hem denk en hoe die is.
Nu het probleem.
Naast dat hij alles wil en wil kunnen, wil hij eigenlijk alleen maar bij mij zijn. Ik mag niet verder als een meter weg bij hem vandaan en dat is positief want meestal moet ik hem vast houden om me te laten bespringen, beknijpen slaan schoppen (mn bovenarmen en mn borsten liggen open en zijn blauw), te laten staan op de grond, te laten lopen enz enz. (ga niet zeggen schaf een loopstoel aan want dat idee hebben we al uitgevoerd, maar toen zei die: een loopstoel is geen mama dus dat mot ik niet) dikgedrukt moet zijn: Wil hij ook niet het moet echt mama zijn.Slapen wil die niet. En zo wel dan is hij zo weer wakker ook, want als je slaapt moet je vooral ook niet stil liggen. Bij een luier verschonen of slapen, zn benen of armen of hoofd stil houden zal ik maar niet meer proberen want hij zet net zo lang en hard kracht tot je zn botten hoort kraken. En dan ook nog het volgende: als hij zegt mama bedoelt hij ook mama, en dus niet papa of laat staan oma. Al is hij absoluut niet eenkennig. Want hij vind het prima, maar als je mama dan ook even weer int oog heb moet je er alles aan doen tot mama je weer vast heb. Regelmatig speel ik dus verstoppertje voor hem als ik bij zn oma ben want dan ben ik even van hem af. Tot hij honger krijgt, het volgende probleem. Want honger is honger en dan wel in het volgende: Borstvoeding maar wel uit de BORST! En als je het waagt om een fles te voorschijn te halen dan weet ie echt wel wat dat is. Begint heftig zn hoofd nee te schudden en als je aandringt dan wordt hij zo kwaad! Niet huilen maar gewoon nijdig. Knijpt je fijn, slaat schopt. Tot hij zo overstuur is dat je toch maar weer borst geeft. Alle tips met papa zonder mama in de buurt en oma met luchtje van mama erbij enz enz alles alles hebben we geprobeerd. En dan daarbij heeft ie ook nog koe eiwit allergie. En fruithapjes e.d. ook echt niet. stukjes brood ho maar. Oja banaan dat lust meneer wel. maar heeft nu al twee dagen niet gepoept, raar he! Mn borstvoeding loopt terug omdat ik totaal geen rust krijg, ok snachts niet want dan komt ie gewoon om de drie uur vanwege extreme honger.
Ik voel me uitgemergeld, op, moe en kapot. En zeer verdrietig over dat ik mn nu 2 jarige dochter niet de aandacht kan geven die ze gewoon nodig heeft en verdient. Ze is vaak boos op hem en dat is niet raar.
En zat ben ik het dat niemand me serieus neemt want hij ziet er prima uit lacht veel en vind het eventjes prima bij een ander. Ze snappen niet dat achter het lieve snoetje een dwing karakter schuil gaat.
De toekomst, ik hou mn hart vast. Als ik zeg dat iets niet mag zal die er schijt aan hebben en anders vecht ie het wel met me uit wat hij gaat winnen ook want dat doet ie nu al regelmatig puur op lichaamskracht.
Al is er iemand die ook zo'n kind heeft (gehad) laat alsjeblieft wat weten. Ik typ dit met tranen in mn ogen.
Help me!
(oja: uit laten hongeren is geen optie: Een dag in de week ging ik naar school: Oma oppassen: Hij; Gewoon de hele dag in honger staking: totaal 6 weken geprobeerd, maar je wint het niet van hem)
De wanhoop is me nabij. Alle hulp is welkom.
Een lang verhaal maar probeer zo kort en duidelijk mogelijk te zijn.
Zwangerschap van mn zoontje (geboren 24 dec 2011) ging goed. De bevalling helemaal niet. Hij zat zo klem als een huis. Noodbel geluid ik plat gedrukt maar nog steeds klem. Eindelijk toen hij al geen hartslag meer had en helemaal verkleurd na ongelofelijk aantal knippen was ie er. Ontzettend groot en was sterrenkijker. Na 15 min naar couveuse afd. aan comp. Ging snel erg goed met hem. Iedereen bij de bevalling was erg geschokt. Maakten dit niet zomaar mee. Maar zoon lief is een keiharde vechter met levenlust waar je U tegen zegt. Binnen week over geboorte gewicht heen. Allemaal prima. En nog steeds ziet ie er prima uit. Kruipt als een gek klimt ergens tegen op staat paar tellen zelfstandig te wiebelen op zn benen. Dus loopt erg vooruit op wat zou moeten. Waarschijnlijk gaat hij met twee weken van de bank staand zich overgooien naar de tafel en dan zal het niet lang meer duren of ik ren en vlieg achter een kind aan wat nog lang niet begrijpt wat wel en niet kan, maar wel alles doet en wil. Als ik tegen hem zeg, Nee mag niet, dan snapt ie er serieus niks van. Terwijl mn dochter toen nog niet zoveel deed maar dat wel al begreep. Hij leert zo snel omdat het in zn karakter zit. Hij zal, hij moet en het geschied is zijn motto. En als je denkt dat je het van hem wint, dan houdt hij het toch net langer vol dan jij. Ik hou heel veel van hem en zou hem nooit kwijt willen of pijn doen. Hij is zeer goedlachs en een heerlijk ventje.
Dit was kort even het positieve hoe ik over hem denk en hoe die is.
Nu het probleem.
Naast dat hij alles wil en wil kunnen, wil hij eigenlijk alleen maar bij mij zijn. Ik mag niet verder als een meter weg bij hem vandaan en dat is positief want meestal moet ik hem vast houden om me te laten bespringen, beknijpen slaan schoppen (mn bovenarmen en mn borsten liggen open en zijn blauw), te laten staan op de grond, te laten lopen enz enz. (ga niet zeggen schaf een loopstoel aan want dat idee hebben we al uitgevoerd, maar toen zei die: een loopstoel is geen mama dus dat mot ik niet) dikgedrukt moet zijn: Wil hij ook niet het moet echt mama zijn.Slapen wil die niet. En zo wel dan is hij zo weer wakker ook, want als je slaapt moet je vooral ook niet stil liggen. Bij een luier verschonen of slapen, zn benen of armen of hoofd stil houden zal ik maar niet meer proberen want hij zet net zo lang en hard kracht tot je zn botten hoort kraken. En dan ook nog het volgende: als hij zegt mama bedoelt hij ook mama, en dus niet papa of laat staan oma. Al is hij absoluut niet eenkennig. Want hij vind het prima, maar als je mama dan ook even weer int oog heb moet je er alles aan doen tot mama je weer vast heb. Regelmatig speel ik dus verstoppertje voor hem als ik bij zn oma ben want dan ben ik even van hem af. Tot hij honger krijgt, het volgende probleem. Want honger is honger en dan wel in het volgende: Borstvoeding maar wel uit de BORST! En als je het waagt om een fles te voorschijn te halen dan weet ie echt wel wat dat is. Begint heftig zn hoofd nee te schudden en als je aandringt dan wordt hij zo kwaad! Niet huilen maar gewoon nijdig. Knijpt je fijn, slaat schopt. Tot hij zo overstuur is dat je toch maar weer borst geeft. Alle tips met papa zonder mama in de buurt en oma met luchtje van mama erbij enz enz alles alles hebben we geprobeerd. En dan daarbij heeft ie ook nog koe eiwit allergie. En fruithapjes e.d. ook echt niet. stukjes brood ho maar. Oja banaan dat lust meneer wel. maar heeft nu al twee dagen niet gepoept, raar he! Mn borstvoeding loopt terug omdat ik totaal geen rust krijg, ok snachts niet want dan komt ie gewoon om de drie uur vanwege extreme honger.
Ik voel me uitgemergeld, op, moe en kapot. En zeer verdrietig over dat ik mn nu 2 jarige dochter niet de aandacht kan geven die ze gewoon nodig heeft en verdient. Ze is vaak boos op hem en dat is niet raar.
En zat ben ik het dat niemand me serieus neemt want hij ziet er prima uit lacht veel en vind het eventjes prima bij een ander. Ze snappen niet dat achter het lieve snoetje een dwing karakter schuil gaat.
De toekomst, ik hou mn hart vast. Als ik zeg dat iets niet mag zal die er schijt aan hebben en anders vecht ie het wel met me uit wat hij gaat winnen ook want dat doet ie nu al regelmatig puur op lichaamskracht.
Al is er iemand die ook zo'n kind heeft (gehad) laat alsjeblieft wat weten. Ik typ dit met tranen in mn ogen.
Help me!
(oja: uit laten hongeren is geen optie: Een dag in de week ging ik naar school: Oma oppassen: Hij; Gewoon de hele dag in honger staking: totaal 6 weken geprobeerd, maar je wint het niet van hem)
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:37
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:40
Inderdaad, zoek professionele hulp. Het kan toch niet zo zijn dat zo'n uk bij jullie thuis de dienst uit maakt? Kennelijk laten jullie als ouders dat nu wel gebeuren en dat gebeurt vermoedelijk omdat je niet goed weet hoe het anders kan. Hoe het anders kan, is echter helemaal afhankelijk van jouw kind, van jullie als ouders, en van de wisselwerking tussen jullie allemaal. Een professionele hulp kan jullie observeren, de bevindingen met jullie bespreken en aan de hand daarvan goede tips geven.
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:42
quote:kingma schreef op 14 augustus 2012 @ 11:39:
Oja: Mn buren klagen over zijn huilen van overdag en van snachts. wat moet je daarmee. Bij minste geringste oppakken omdat ie gelijk keihard huilt en heel dramatisch is geen optie want dan loop ik letterlijk 24/7 met hem in mn armenZoals al meerdere malen is gezegd, zoek professionele hulp, want dit gaat niet zo.
Oja: Mn buren klagen over zijn huilen van overdag en van snachts. wat moet je daarmee. Bij minste geringste oppakken omdat ie gelijk keihard huilt en heel dramatisch is geen optie want dan loop ik letterlijk 24/7 met hem in mn armenZoals al meerdere malen is gezegd, zoek professionele hulp, want dit gaat niet zo.
Never look down on anybody, unless you're helping them Up.
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:46
Je schrijft dat niemand je serieus neemt. Ik heb ook de neiging te denken, dat je verhaal iet wat overdreven en theatraal is, omdat het zo hysterisch overkomt. Terwijl, als je het relativeert, het eigenlijk problemen zijn waar het forum vol mee staat en bijna elke moeder tegen aan loopt: slaap problemen, hangen naar mama, mama geen minuut uit het oog willen verliezen, niet willen stilliggen bij het verschonen, niet luisteren e.d.
Stap over op flesvoeding als het je te veel wordt. En maak idd een afspraak met een professioneel als de huisarts of de arts van het CB. Die weten wel wanneer iets menens en weten hoe je verder te helpen.
Stap over op flesvoeding als het je te veel wordt. En maak idd een afspraak met een professioneel als de huisarts of de arts van het CB. Die weten wel wanneer iets menens en weten hoe je verder te helpen.
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:47
Poeh, ik snap helemaal dat je oo bent. Wat heftig zeg. Ik ben het met de rest eens, denk dat je hier niet veel verder komt. Er zullen dan zoveel verschillende adviezen komen. Zoek proffesionele hulp, zij kunnen je beter helpen.
Wel zeg ik dat die hongerstaking van 1 dag echt niet genoeg is. Wij hadden zo'n meisje op het kdv, na 2 dagen koos ze eieren voor haar geld en nam de fles. We boden het aan, wil je niet? Pech gehad, je krijgt pas voor na 4 uur ( krweg om de 4 uur de fles). Ze heeft zelfs ervoor in een speciaal ziekenhuis gelegen hiervoor. Als ze echt honger hebben eten ze wel. Dit is een voorbeeld, ga hier niet zelf mee knoeien, maar vraag hier hulp voor. Dit deden wij niet uit ons zelf, de hulpverlener van dit meisje is speciaal bij ons op het kdv langs geweest om hier over te praten.
Ook moet hij leren dat mama er niet meteen is als hij dat wil. Het is toch niet normaal dat jij je moet verstoppen voor een bwetje rust?
Lieve to, ga hulp zoeken anders wordt het misschien nog wel erger als hij ouder wordt en kan lopen enz.
Heel veel succes.
Wel zeg ik dat die hongerstaking van 1 dag echt niet genoeg is. Wij hadden zo'n meisje op het kdv, na 2 dagen koos ze eieren voor haar geld en nam de fles. We boden het aan, wil je niet? Pech gehad, je krijgt pas voor na 4 uur ( krweg om de 4 uur de fles). Ze heeft zelfs ervoor in een speciaal ziekenhuis gelegen hiervoor. Als ze echt honger hebben eten ze wel. Dit is een voorbeeld, ga hier niet zelf mee knoeien, maar vraag hier hulp voor. Dit deden wij niet uit ons zelf, de hulpverlener van dit meisje is speciaal bij ons op het kdv langs geweest om hier over te praten.
Ook moet hij leren dat mama er niet meteen is als hij dat wil. Het is toch niet normaal dat jij je moet verstoppen voor een bwetje rust?
Lieve to, ga hulp zoeken anders wordt het misschien nog wel erger als hij ouder wordt en kan lopen enz.
Heel veel succes.
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:48
Mijn situatie was niet vergelijkbaar, maar het totaal op zijn is heel herkenbaar (ik had een ppd en een huilbaby). Eigen kind 'ontlopen' om maar even rust te hebben: herkenbaar.
Ik heb alles met kind afgelopen: consultatiebureau, osteopaat, homeopatische middeltjes, kinderarts...
Het is pas sterk verbeterd en over gegaan nadat ik hulp voor mijzelf zocht. En dat was bij mij best een lang traject , maar tijdens het traject voelde ik mij niet meer zo wanhopig/leeg/afgebroken. Stukje bij stukje komt het zelfvertrouwen en ook het plezier weer terug. Dus TO, zoek hulp, en begin bv. bij je huisarts als die drempel het laagst is.
Veel sterkte
Ik heb alles met kind afgelopen: consultatiebureau, osteopaat, homeopatische middeltjes, kinderarts...
Het is pas sterk verbeterd en over gegaan nadat ik hulp voor mijzelf zocht. En dat was bij mij best een lang traject , maar tijdens het traject voelde ik mij niet meer zo wanhopig/leeg/afgebroken. Stukje bij stukje komt het zelfvertrouwen en ook het plezier weer terug. Dus TO, zoek hulp, en begin bv. bij je huisarts als die drempel het laagst is.
Veel sterkte
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:51
Zorg voor jezelf. Doe een keer per week alleen dingen exclusief met je dochter. We hebben het hier toch over een kind van 8 maanden oud? Over een baby? Geen peuter?
Verstandig dat je een afspraak hebt gemaakt bij de huisarts, want hier ga je onderdoor. En orienteer je misschien op koemelkvrije flesvoeding. Als je zo niet meer wil voeden, dan is dit misschien een goed alternatief. En denk er ook aan: alles heeft z'n weerslag op je kind. Je kind voelt aan dat je verdrietig/moe bent en zal zich daarom ook onrustig gedragen.
Verstandig dat je een afspraak hebt gemaakt bij de huisarts, want hier ga je onderdoor. En orienteer je misschien op koemelkvrije flesvoeding. Als je zo niet meer wil voeden, dan is dit misschien een goed alternatief. En denk er ook aan: alles heeft z'n weerslag op je kind. Je kind voelt aan dat je verdrietig/moe bent en zal zich daarom ook onrustig gedragen.
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:54
Eerst en vooral een dikke knuffel.
Ik herken delen van je verhaal wel. Hier ook een ventje dat niet uit de buurt kon van mama. De eerste maanden huilen, huilen en huilen (uren met hem in draagdoek gelopen). KMA, vaak en veel bv willen en niet willen/kunnen slapen.
Zelf niet kunnen slapen, geen energie voor dochter.
Was een geluk dat ik de eerste 14 maanden thuis ben gebleven.
Heb me gered maar ik heb ook echt af en toe met mijn handen in het haar gezeten. Je zit in een virtuele cirkel waar je niet uit lijkt te komen.
Hoe groter hij wordt hoe gemakkelijker hij werd/is. Hij is nu goed twee en een vrolijk mannetje met een eigen wil dat ook graag naar anderen gaat/bij anderen is. Niet ik maar papa is nu favoriet.
Ik zou ook hulp vragen. CB,huisarts. Heb je al eens nagedacht over alternatieve zorg, osteopaat?
Heel veel succes, het lijkt uitzichtloos maar er komt een einde aan.
Ik herken delen van je verhaal wel. Hier ook een ventje dat niet uit de buurt kon van mama. De eerste maanden huilen, huilen en huilen (uren met hem in draagdoek gelopen). KMA, vaak en veel bv willen en niet willen/kunnen slapen.
Zelf niet kunnen slapen, geen energie voor dochter.
Was een geluk dat ik de eerste 14 maanden thuis ben gebleven.
Heb me gered maar ik heb ook echt af en toe met mijn handen in het haar gezeten. Je zit in een virtuele cirkel waar je niet uit lijkt te komen.
Hoe groter hij wordt hoe gemakkelijker hij werd/is. Hij is nu goed twee en een vrolijk mannetje met een eigen wil dat ook graag naar anderen gaat/bij anderen is. Niet ik maar papa is nu favoriet.
Ik zou ook hulp vragen. CB,huisarts. Heb je al eens nagedacht over alternatieve zorg, osteopaat?
Heel veel succes, het lijkt uitzichtloos maar er komt een einde aan.
dinsdag 14 augustus 2012 om 11:57
Eens met alle voorgaande adviezen. Of eigenlijk maar één advies 'zoek hulp' dus hartstikke goed dat je naar de huisarts gaat. Laat je daar niet afschepen maar geef aan dat je écht iets wilt gaan doen!
De tip van Liubi vind ik ook erg goed. Ga iets alleen met je meisje doen en laat papa iets alleen met je meisje gaan doen af en toe, zodat zij ook weer weet dat ze er mag zijn.
Sterkte!
De tip van Liubi vind ik ook erg goed. Ga iets alleen met je meisje doen en laat papa iets alleen met je meisje gaan doen af en toe, zodat zij ook weer weet dat ze er mag zijn.
Sterkte!
dinsdag 14 augustus 2012 om 12:01
Je voelt je radeloos, omdat je gesloopt bent van dit mannetje.
Maar met hem zelf is er niet zo heel veel aan de hand eigenlijk.
Ik heb zelf 4 jongens, waarvan er eentje ook enorme aandacht vroeg, kon geen seconde buiten me. En wilde ook het liefst de hele dag aan de borst. 's Nachts ook. Ik liet hem naast me slapen zodat ik nog een beetje aan m'n rust toekwam.
Hij was ook heel 'fysiek', zeg maar. Bewegelijk. Wilde niet in de box, niet in een loopstoelje, wilde zelfs niet kruipen maar meteen lopen. Hij liep met 10 maanden. 2 Weken later kon-ie rennen!
En ook meteen overal op klimmen en klauteren. Als we in een winkel waren, zat ie binnen no time boven op een hoge kast, dat soort dingen.
Toen ie 4 was heb ik hem op turnen gedaan. De turnjuf (een Hongaarse trainster) belde me na 2 weken, of ze hem privé lessen mocht geven, zó goed was ie meteen. Hij had kampioenen potentie, zei ze. Toen viel e.e.a. wel op z'n plek. Het bewegelijke, krachtpatserige hoorde gewoon bij 'm.
Hij is nu 16, bijna 1.85 lang, nog lang niet uitgegroeid, en ziet eruit als een marinier, zo breed en groot.
Alles is goedgekomen. Maar wat héb ik m'n handen vol aan 'm gehad, ik was totaal gesloopt. Herken het verhaal van je zoontje helemaal!
Ik heb geen tips. Het duurt gewoon even, maar 't komt goed.
Maar met hem zelf is er niet zo heel veel aan de hand eigenlijk.
Ik heb zelf 4 jongens, waarvan er eentje ook enorme aandacht vroeg, kon geen seconde buiten me. En wilde ook het liefst de hele dag aan de borst. 's Nachts ook. Ik liet hem naast me slapen zodat ik nog een beetje aan m'n rust toekwam.
Hij was ook heel 'fysiek', zeg maar. Bewegelijk. Wilde niet in de box, niet in een loopstoelje, wilde zelfs niet kruipen maar meteen lopen. Hij liep met 10 maanden. 2 Weken later kon-ie rennen!
En ook meteen overal op klimmen en klauteren. Als we in een winkel waren, zat ie binnen no time boven op een hoge kast, dat soort dingen.
Toen ie 4 was heb ik hem op turnen gedaan. De turnjuf (een Hongaarse trainster) belde me na 2 weken, of ze hem privé lessen mocht geven, zó goed was ie meteen. Hij had kampioenen potentie, zei ze. Toen viel e.e.a. wel op z'n plek. Het bewegelijke, krachtpatserige hoorde gewoon bij 'm.
Hij is nu 16, bijna 1.85 lang, nog lang niet uitgegroeid, en ziet eruit als een marinier, zo breed en groot.
Alles is goedgekomen. Maar wat héb ik m'n handen vol aan 'm gehad, ik was totaal gesloopt. Herken het verhaal van je zoontje helemaal!
Ik heb geen tips. Het duurt gewoon even, maar 't komt goed.
dinsdag 14 augustus 2012 om 12:02
quote:Star schreef op 14 augustus 2012 @ 11:34:
Stoppen met borstvoeding en je niet zo voor zijn karretje laten spannen. Dan wordt hij maar boos als papa komt ipv mama.
Het kindje van TO is acht maanden, die kan nog niemand voor zijn karretje spannen. En bij een flesweigeraar met kma is overstappen op flesvoeding niet meteen een logisch advies om meer rust in de tent te krijgen, lijkt me maar zo.
TO: je op leest erg overstuur, en erg negatief over je zoontje. Je zoontje is acht maanden oud, maar je legt hem veel gedachten en zelfs woorden in de mond waar hij echt nog niet ontwikkelt genoeg voor is. Je schrijft dat achter die lieve glimlach een dwing-karaktertje schuil gaat. Maar je baby is nog echt een baby, die heeft nog geen negatieve intenties, draait nog voornamelijk op instinct. Wat hij doet, doet hij niet om jou te pesten. Dat hij 'nee, mag niet' nog niet begrijpt dat vind ik helemaal niet raar, dat hoort gewoon bij zijn leeftijd. Het duurt nog wel een half jaar voordat hij min of meer gaat begrijpen wat jij met 'nee' bedoelt.
Wat je schrijft klinkt als een kleine mama-plakker. Op zich schrijf je niet echt rare dingen. Je jongetje is graag bij je, wil graag om de drie uur eten, heeft nog niet zo veel interesse in bijvoeding, en hij ligt niet graag stil. Daarbij loopt zijn lichamelijke ontwikkeling een beetje voor, maar is hij cognitief heel gewoon, en dat botst een beetje en levert hem (en jou) frustratie op. Allemaal niet hele rare of schokkende dingen voor een kindje van acht maanden. Vermoeiend, maar wel normaal baby gedrag. Wat echter anders is, is dat jij het hier heel moeilijk mee hebt. Dat is heel erg rot.
Ik denk dat je het beste hulp kan zoeken voor jezelf. Ga eens naar de huisarts, vertel hoe je je voelt. Heb je de heftige bevalling wel verwerkt? Zit je psychisch wel lekker in je vel? Je zoontje ga je niet zo makkelijk veranderen. Maar misschien kun je wel wat veranderen aan hoe je het zelf ervaart.
Ik kan je nu een heleboel praktische tips geven over hoe je het makkelijker maakt voor jezelf, maar als je je zo negatief en overweldigt voelt weet ik niet of dat gaat helpen. Maar goed, tips:
- veilig samen slapen kan helpen om de nachtvoedingen zo rustig mogelijk te laten verlopen, je kunt dan bijvoorbeeld denken aan een co-sleeper, of hem bij jullie in bed nemen. Google dan wel even de richtlijnen voor veilig samen slapen. Als je je daaraan houdt, is co-sleepen echt veilig. Om de drie uur voeden, ook 's nachts, is vermoeiend, maar niet heel vreemd voor een 8 maanden oud kindje. Zeker niet aangezien hij blijkbaar hard groeit en snel ontwikkelt.
- een draagdoek of draagzak kan helpen om je kindje dichtbij je te hebben en toch aandacht aan je dochter te kunnen besteden. Je zoontje is groot genoeg om op de rug te dragen, dus dan zit hij niet in de weg, kan hij alles zien, en is hij toch dichtbij je. Als dragen je aanspreekt kun je op de kinderen-pijler bij het draagdoekentopic eens vragen wat een handige drager voor jou zou zijn.
- bijvoeding is echt bijvoeding de eerste maanden. Als hij niet hoeft, gewoon laten gaan en een andere keer opnieuw proberen. Geen strijd van maken. Die drie happen fruit gaan echt niet het verschil maken, en die strijd heb je nu helemaal niet nodig
- als je zoontje al een beetje kan staan, en niet graag stil ligt, zou je overdag als luiers pull-up luierbroekjes kunnen gebruiken. Die kun je aantrekken terwijl hij staat, dat scheelt weer een gevecht bij het verschonen.
- als je zoontje zo'n hekel heeft aan de fles kun je proberen of hij wel uit een bekertje of cupje wil drinken. Van difrax heb je speciale oefenbekertjes. En misschien wil hij geen melk uit de fles/beker, maar wel ander drinken? Dan kun je misschien af en toe als je weg bent hem een beetje thee of water laten geven. De melk haalt hij later bij jou wel weer in.
- Probeer toch om af en toe hem achter te laten bij zijn vader of zijn oma, en iets voor jezelf om met je dochter te gaan doen. Dan huil hij maar. Het is niet erg als hij bij zijn vader of oma in de armen huilt, die mensen houden ook erg veel van hem!
Verder: echt, zoek hulp. Voor jezelf. Want wat jij schrijft over je zoontje vind ik heel verdrietig. Dat je je voor hem verstopt om even van hem af te zijn. Dat je hem dwingend vindt. Dat je je zorgen maakt over de toekomst. Dat vind ik heel treurig. Je baby is 8 maanden, echt waar, je weet nog niet hoe hij zich gaat ontwikkelen.
Stoppen met borstvoeding en je niet zo voor zijn karretje laten spannen. Dan wordt hij maar boos als papa komt ipv mama.
Het kindje van TO is acht maanden, die kan nog niemand voor zijn karretje spannen. En bij een flesweigeraar met kma is overstappen op flesvoeding niet meteen een logisch advies om meer rust in de tent te krijgen, lijkt me maar zo.
TO: je op leest erg overstuur, en erg negatief over je zoontje. Je zoontje is acht maanden oud, maar je legt hem veel gedachten en zelfs woorden in de mond waar hij echt nog niet ontwikkelt genoeg voor is. Je schrijft dat achter die lieve glimlach een dwing-karaktertje schuil gaat. Maar je baby is nog echt een baby, die heeft nog geen negatieve intenties, draait nog voornamelijk op instinct. Wat hij doet, doet hij niet om jou te pesten. Dat hij 'nee, mag niet' nog niet begrijpt dat vind ik helemaal niet raar, dat hoort gewoon bij zijn leeftijd. Het duurt nog wel een half jaar voordat hij min of meer gaat begrijpen wat jij met 'nee' bedoelt.
Wat je schrijft klinkt als een kleine mama-plakker. Op zich schrijf je niet echt rare dingen. Je jongetje is graag bij je, wil graag om de drie uur eten, heeft nog niet zo veel interesse in bijvoeding, en hij ligt niet graag stil. Daarbij loopt zijn lichamelijke ontwikkeling een beetje voor, maar is hij cognitief heel gewoon, en dat botst een beetje en levert hem (en jou) frustratie op. Allemaal niet hele rare of schokkende dingen voor een kindje van acht maanden. Vermoeiend, maar wel normaal baby gedrag. Wat echter anders is, is dat jij het hier heel moeilijk mee hebt. Dat is heel erg rot.
Ik denk dat je het beste hulp kan zoeken voor jezelf. Ga eens naar de huisarts, vertel hoe je je voelt. Heb je de heftige bevalling wel verwerkt? Zit je psychisch wel lekker in je vel? Je zoontje ga je niet zo makkelijk veranderen. Maar misschien kun je wel wat veranderen aan hoe je het zelf ervaart.
Ik kan je nu een heleboel praktische tips geven over hoe je het makkelijker maakt voor jezelf, maar als je je zo negatief en overweldigt voelt weet ik niet of dat gaat helpen. Maar goed, tips:
- veilig samen slapen kan helpen om de nachtvoedingen zo rustig mogelijk te laten verlopen, je kunt dan bijvoorbeeld denken aan een co-sleeper, of hem bij jullie in bed nemen. Google dan wel even de richtlijnen voor veilig samen slapen. Als je je daaraan houdt, is co-sleepen echt veilig. Om de drie uur voeden, ook 's nachts, is vermoeiend, maar niet heel vreemd voor een 8 maanden oud kindje. Zeker niet aangezien hij blijkbaar hard groeit en snel ontwikkelt.
- een draagdoek of draagzak kan helpen om je kindje dichtbij je te hebben en toch aandacht aan je dochter te kunnen besteden. Je zoontje is groot genoeg om op de rug te dragen, dus dan zit hij niet in de weg, kan hij alles zien, en is hij toch dichtbij je. Als dragen je aanspreekt kun je op de kinderen-pijler bij het draagdoekentopic eens vragen wat een handige drager voor jou zou zijn.
- bijvoeding is echt bijvoeding de eerste maanden. Als hij niet hoeft, gewoon laten gaan en een andere keer opnieuw proberen. Geen strijd van maken. Die drie happen fruit gaan echt niet het verschil maken, en die strijd heb je nu helemaal niet nodig
- als je zoontje al een beetje kan staan, en niet graag stil ligt, zou je overdag als luiers pull-up luierbroekjes kunnen gebruiken. Die kun je aantrekken terwijl hij staat, dat scheelt weer een gevecht bij het verschonen.
- als je zoontje zo'n hekel heeft aan de fles kun je proberen of hij wel uit een bekertje of cupje wil drinken. Van difrax heb je speciale oefenbekertjes. En misschien wil hij geen melk uit de fles/beker, maar wel ander drinken? Dan kun je misschien af en toe als je weg bent hem een beetje thee of water laten geven. De melk haalt hij later bij jou wel weer in.
- Probeer toch om af en toe hem achter te laten bij zijn vader of zijn oma, en iets voor jezelf om met je dochter te gaan doen. Dan huil hij maar. Het is niet erg als hij bij zijn vader of oma in de armen huilt, die mensen houden ook erg veel van hem!
Verder: echt, zoek hulp. Voor jezelf. Want wat jij schrijft over je zoontje vind ik heel verdrietig. Dat je je voor hem verstopt om even van hem af te zijn. Dat je hem dwingend vindt. Dat je je zorgen maakt over de toekomst. Dat vind ik heel treurig. Je baby is 8 maanden, echt waar, je weet nog niet hoe hij zich gaat ontwikkelen.
dinsdag 14 augustus 2012 om 12:05
Eiland schrijft:
Je schrijft dat niemand je serieus neemt. Ik heb ook de neiging te denken, dat je verhaal iet wat overdreven en theatraal is, omdat het zo hysterisch overkomt. Terwijl, als je het relativeert, het eigenlijk problemen zijn waar het forum vol mee staat en bijna elke moeder tegen aan loopt: slaap problemen, hangen naar mama, mama geen minuut uit het oog willen verliezen, niet willen stilliggen bij het verschonen, niet luisteren e.d.
Als het gewone problemen waren had ik er wel uitgekomen. Ik heb een dochter nu bijna twee die dezelfde problemen had. Maar niet zo extreem. Al die problemen zijn uiteindelijk te overzien. Maar met mn zoon is het zoals ik het schrijf. Ik laat me niet zomaar ringeloren. Bij mijn dochter heel veel goede reacties gehad en krijg nog steeds te horen dat ik het heel goed doe en ze kwamen bij mij voor hulp met hun kleine. Nu heb ik zelf hulp nodig. En mn moeder en ik lijken op elkaar: heel nuchter geduldig en laten ons niet ringeloren. Ben geen zacht gekookt ei. Sterker ik krijg altijd verwijten dat ik te hard ben. En als hij bij mn moeder is dan staat ze te juichen dat ik terug ben. Mn familie wil hem als we er komen wel begroeten en even knuffelen maar gauw weer terug geven omdat ie veelste druk is
Je schrijft dat niemand je serieus neemt. Ik heb ook de neiging te denken, dat je verhaal iet wat overdreven en theatraal is, omdat het zo hysterisch overkomt. Terwijl, als je het relativeert, het eigenlijk problemen zijn waar het forum vol mee staat en bijna elke moeder tegen aan loopt: slaap problemen, hangen naar mama, mama geen minuut uit het oog willen verliezen, niet willen stilliggen bij het verschonen, niet luisteren e.d.
Als het gewone problemen waren had ik er wel uitgekomen. Ik heb een dochter nu bijna twee die dezelfde problemen had. Maar niet zo extreem. Al die problemen zijn uiteindelijk te overzien. Maar met mn zoon is het zoals ik het schrijf. Ik laat me niet zomaar ringeloren. Bij mijn dochter heel veel goede reacties gehad en krijg nog steeds te horen dat ik het heel goed doe en ze kwamen bij mij voor hulp met hun kleine. Nu heb ik zelf hulp nodig. En mn moeder en ik lijken op elkaar: heel nuchter geduldig en laten ons niet ringeloren. Ben geen zacht gekookt ei. Sterker ik krijg altijd verwijten dat ik te hard ben. En als hij bij mn moeder is dan staat ze te juichen dat ik terug ben. Mn familie wil hem als we er komen wel begroeten en even knuffelen maar gauw weer terug geven omdat ie veelste druk is
