Kind in je uppie (deel 3)

quote:tessado schreef op 17 januari 2013 @ 15:05:

Hebben de andere uppie-moeders misschien nog tips (behalve haal adem en eet desnoods bij Houston elke dag zevengranen-pannenkoeken)?



Huh? Ik weet dat ik wat warrig in mijn hoofd ben laatste dagen, maar hier kan ik niks van maken.

Wat ik trouwens wel interessant vind om te weten (en voor mijzelf dus niet relevant is) is wanneer je zeker wist dat je bewust alleenstaand wilde zijn/blijven/worden? Was dat voordat je überhaupt bezig was met kinderen krijgen, dus eerst een bewust alleenstaande happy single en nu een bewust alleenstaande mama, of was het meer toeval dat je kinderwens ontstond in een periode dat je al langere tijd geen relatie had?



Want ik begrijp goed dat er best wel voordelen aan zitten als je het ouderschap in je eentje op je neemt, wat Friezin ook schrijft over het 'alleen kunnen nemen van beslissingen', maar zolang je geen echt zware tegenstrijdige opvoedingsideeën hebt (vegetarisch eten, religie, schoolkeuze, strenge of vrije opvoeding etc.) lukt dat denk ik met 2 partners die op één lijn liggen ook wel prima.

Maar was dat de dooslaggevende reden of iets anders? Gewoon nieuwsgierig hoor.

@tessado ja ik heb wel kunnen rusten, slaap veel momenteel... ben er aan toe denk ik En dat het veel te lang duurt snap ik wel. Als je eenmaal die stap hebt gemaakt om voor een kindje te gaan dan wil je eigenlijk ook wel direct zwanger zijn! Maar juni komt snel dichtbij!!!



@NYC ja echt leuk, dus maar bij jou gaat je vriendin het doen? wil jij het in de toekomst zelf ook nog proberen of? spannend allemaal inderdaad, maar soms is het juist lekker om die spanningen even kwijt te kunnen. Of dat er meegeleefd word met de telleurstellingen. Hoop dat er snel een keer een moment is dat jullie zwanger zijn en die telleurstellingen niet meer komen!



@hier Ik kan ook niet wachten om weer zwanger te zijn, en nu wil ik niet jullie ogen uitsteken maar ik heb 2 pogingen gedaan om zwanger te worden, de eerste keer na 10 wk een miskraam en na de 2e keer bij 22,6 weken bevallen van mijn kleine engeltje Anaël, dus mijn verwachting is dat ik wel weer zo zwanger zal zijn (al kan het natuurlijk ook niet zo zijn) maar ben zo bang dat het weer mis gaat!!

quote:Yezka schreef op 17 januari 2013 @ 18:59:

[...]



Jij bent veel jonger dan wij, dus het zal vast de derde keer ook weer vlot gaan.

Maar twee keer mis dus al... Jeetje, meisje... Ik zal echt heel erg voor je duimen dat je de volgende keer de 40 weken haalt (en daarna een gezond en springlevend kindje in je armen kunt houden). Ik kan me je angst en onzekerheid goed voorstellen.





ja dat klopt ik ben nog wel jong dus heb nog alle tijd zoals veel zeggen, maar inderdaad 2 keer zwanger en 2 keer mis. en tuurlijk vond ik het erg met die 10 weken en ben ik er best kapot van geweest maar met Anaël was echt zoveel moeilijker!

niet dat ik nu miskramen heel makkelijk wil laten lijken echt niet! want ook dat is echt niet leuk om mee te maken!

@butterfly: mooie naam.

@houston, Dank je ben er zelf ook wel heel trots op hihi, zo jammer dat ik hem nu niet echt kan gebruiken... nooit Anaël we gaan eten of Anaël binnen komen... snap je?

Leuk om ook jouw ervaringen te lezen Friezin! Was ook mijn zwaarste moment. Dat cuppie een paar moeilijke dagen had, ik vermoeid raakte en ik vond dat ik dit soort dagen makkelijk aan zou moeten kunnen want cuppie is vrij makkelijk en...ik wilde dit toch alleen dus moest het ook alleen kunnen. Heb een dag met mezelf gevochten en toen flink potje gejankt en gebeld met zus en vriendinnen. En inderdaad mensen vinden het gewoon superleuk om dingen met haar te mogen doen. Dus ook hier erg oefenen op hulp vragen en te accepteren.



Het kinderdagverblijf is voor mij niet duur. 200 euro voor 4 dagen per week. Vind een baby ook niet zoveel extra kosten. Heb heel veel geleend van familie en vrienden. Kleertjes heb ik voorlopig meer dan genoeg. En dacht altijd dat je je blauw zou betalen aan luiers. Maar doe best lang met pak en vind dat dus meevallen.



Ben trouwens geen supervrouw hoor. Die concerten daar had ik al maanden kaartjes voor. Eentje was op ma avond en moest er dik uur voor rijden. Eerst dus cuppie ophalen. Naar vrienden, daar voeden en daarna naar concert. Was er half uur van te voren. Kon helft vrienden niet meer bereiken en stond tussen al die duizenden mensen en dacht: "waarom doe ik dit in godsnaam". Terwijl concert echt goed was. Vond het gewoon te veel gedoe. Geloof dat ik soms heel erg wil bewijzen dat mijn leven niet is veranderd. Maar waarom zou het erg zijn als het wel veranderd?



Ben ook niet bewust alleenstaand en hoop in de toekomst ook echt nog leuke man tegen het lijf te lopen....heeft nu niet echt prioriteit. Verliefd worden kan ik nog heel mijn leven. Kinderen krijgen niet. Vond dat bewuste soms ook lastig. Alles zo uitdenken. Wat als...ik dood ga/een huilbaby krijg/mijn werk stopt etc...minder bewust is misschien toch relaxter.

lonely_butterfly: welkom en een

Ik vind het dan weer leuk dat je ook wat jonger bent, nu ben ik niet meer de jongste hier!



@Tessado, het is idd snel gegaan. In eerste instantie stond ik ingeschreven bij Amsterdam. Toen ik daar al 6 maanden stond ingeschreven kwam ik er pas achter dat je daar minimaal 30 moet zijn. Toen naar Utrecht gebeld waar ik in eerste instantie 2 maanden op de eerste afspraak moest wachten, toen ineens maar 2 weken en nu heb ik de afspraak bij de gyn al vóór die 2 maanden verstreken zijn. Ik hoop natuurlijk dat dat een goed teken is

Maar door jullie verhalen realiseer ik me heel goed dat dat niet zo hoeft te zijn.



Ik ga proberen er elke vol voor te gaan. Want aan die twijfel heb ik ook niets en ik probeer wel een beetje vertrouwen te hebben. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat in de praktijk héél anders werkt. We gaan het zien.



Nu ik door mag wil ik graag op de meeting komen. Kan dat nog?



Om nog even antwoord te geven op NYC. Ik heb eigenlijk altijd een kinderwens gehad. Al heel vroeg wist ik dat ik later kinderen wilde. En het liefst op niet al te latere leeftijd. Mijn moeder was halverwege 20 bij haar eerste kinderen en ik had dat ook wel gewild, maar ik doe er iets langer over. Toen ik rond die leeftijd nog alleen was en o.a. het verhaal van Vinyl las ben ik me er meer in gaan verdiepen. Voor mij is het dus al lang een goede 2e optie: "Kom ik niemand tegen dan doe ik het alleen, want ik wil dit heel erg graag".

Trouwens erg leuk om de verhalen van Juffie en Friezin te lezen! Ik vind dat ook wel het engste inderdaad. Dat je dan wel hulp vraagt, maar dat mensen dan denken: jij moest toch zo nodig?

Maar ik denk dat er voor mensen wel verschil in zit wanneer je om hulp vraagt en wanneer je vooral aan het klagen bent.

Oh en loslaten is ook zo'n ding lijkt mij. Dat je dan ook even aan jezelf toekomt als je kindje dan even bij iemand anders is, je dan niet schuldig voelen lijkt me ook heel lastig (hoewel ik rationeel echt denk: moet kunnen, mijn ouders willen echt dólgraag oppassen )



Maar iedere moeder (en vader) heeft toch wel eens van die momenten dat je even niet meer wil?!?

Alleen willen we elkaar, volgens mij, erg graag doen geloven dat iedereen dat heeft, maar jijzelf niet hoor! Knap dus als je hulp durft te vragen!!!

@Butterfly, welkom! Veel succes. En sterkte met het verdriet om je miskramen

@Juffie en Friezin, erg leuk, jullie ervaringen! Vooral dat hulp leren vragen, dat herken ik. Ik vind dat zelf ook moeilijk, en denk ook steeds "jij wil dit alleen, dan moet je het dus ook alleen af kunnen". Terwijl ik rationeel best weet dat ik mijn vrienden en familie dan enorm te kort doe. Oefenen dus



@NYC, jij vroeg naar de reden, of het moment waarop je wist dat je bewust alleenstaand moeder wilde worden. In mijn geval (en dat geldt ook voor een paar anderen die ik ken), geldt dat "bewust" eigenlijk helemaal niet zo. Ja, ik weet dat ik het in mijn eentje doe, nu ik zwanger ben van een anonieme donor. Maar heel bewust was die keuze niet.

Ik heb al sinds mijn kindertijd een kinderwens, nou ja, altijd zeker geweten dat ik kinderen zou krijgen. Jarenlange relatie gehad tijdens mijn twintiger jaren, die stukliep op het logische moment om kinderen te krijgen. Niet dat het daarop stuk ging, ex had ook een kinderwens, alleen samen was de koek op.

Toen die relatie uitging, was ik 27, en ik had er alle vertrouwen in dat ik weer een nieuwe liefde zou vinden. Maar de jaren verstreken, en er kwam niemand. Ik heb wel gezocht (want "als je thuiszit, ontmoet je niemand!"), ik heb niet gezocht (want "als je te hard zoekt, ontmoet je niemand!"). Maar geen leuke, blijvende man op mijn pad. En toen, toen was ik ineens boven de 35. En denken aan mijn kinderwens deed steeds meer pijn. En gaf me paniekgevoelens. Zou ik dan toch geen moeder worden?

Tot een kennis het alleen deed. En ik had daar nooit over na willen denken, want in mijn ideaalplaatje is er ook een papa. Maar als papa niet wil komen, wat dan?

Ik heb (eindelijk) diep durven nadenken, en ben tot de conclusie gekomen dat als ik niet zelf zou proberen moeder te worden, ik er de rest van mijn leven spijt van zou hebben. Nu kon het nog, dus nu aan de slag.

En die man, die komt hopelijk nog. Want die mis ik nog steeds wel. En op mijn leeftijd hebben veel mannen zelf ook al kinderen en exen etc, dus ik denk dat het niet af hoeft te schrikken. Bijkomend voordeel van mijn keuze: er hoort geen vervelende ex bij mijn kind.



Dus bewust? Nee, niet echt bewust. Ik denk wel dat ik het kan, alleen moeder zijn. Maar ik blijf openstaan voor andere mogelijkheden. Nou ja, nu even niet, nu ben ik bezig met mijn zwangerschap. Maar later vast wel weer.

Yezka, klinkt prima!

quote:Yezka schreef op 16 januari 2013 @ 22:54:

[...]



Want vrouwen met een partner kunnen daar op leunen, want die weet het natuurlijk allemaal wel.



(Verder helemaal eens met wat je schrijft!)Maar dan ben je in ieder geval niet alleen en kun je overleggen, je angsten uitspreken, etc.

@tessado: als hij maar niet per uur betaald krijgt

Het is inderdaad een uitgezoek met de financien etc. Ik moet er ook nog aan, maar ik stel het telkens uit omdat ik het zo'n gedoe is



@Friezin: Wat leuk, jouw reacties! En ook weer realistisch. Het is dus niet alleen maar rozegeur en maneschijn. Fijn om te lezen dat het uiteindelijk wel goed gaat, maar je wel hulp nodig hebt. Da's ook een dingetje wat ik nog wat beter onder de knie moet krijgen, maar blijkbaar ben ik niet de enige

En dat je de aan-momenten het lastigst vindt, vind ik erg logisch klinken, ik denk dat ik het ook zo zou ervaren. Maarre.. alle respect hoor, voor jou en Juffie. Ik heb echt respect voor jullie!!!



Nou vanochtend had ik de termijnecho. En wederom was ik er erg zenuwachtig en nog voór ik plaats nam bij de verloskundige aan tafel, had ik de tranen al in de ogen (klote hormonen ook). Dus zei ze dat ik maar meteen op de bank plaats moest nemen. En meiden... daar zag ik het mooiste wat ik ooit heb gezien: een spartelende baby, die zich met de voetjes afzette tegen de rand van de vruchtzak en al spartelend naar het midden dreef. Dan kwam het weer tegen de vruchtzak aan, zette het zich weer af. Trappelend met de beentjes en bewegende armpjes. Het leek wel alsof het gewoon lekker speelde daar. Ik vond het zo oneerlijk dat ze de echo er na een tijd weer afhaalde. Ik wil gewoon een 24 uurs lijntje naar mijn kindje!! Het was zo prachtig.. en oooooh wat moest ik huilen toen ik dat zag haahha.. Echt, niet zomaar een paar traantjes, maar ik snikte het uit. De verloskundige vroeg mij of er een reden was dat ik zo opgelucht was, was er soms iets gebeurd? Maar nee.. het zijn gewoon de zenuwen, de zorgen, hormonen, gewoon ik! Heel bijzonder!

De 22e heb ik de echo voor de combinatietest. Als dat allemaal goed is, ga ik het wereldkundig maken hihihi.

quote:Yezka schreef op 17 januari 2013 @ 22:43:

[...]



Je hebt gelijk, Lizzy. Zo kan het zeker zijn. En zo had ik het ook graag gewild.



Maar mijn getrouwde vriendinnen blijven zeggen dat ik een te romantisch beeld van relaties heb als ik dat tegen hen zeg... En dat hun mannen sowieso 's nacht niet gestoord willen worden en al helemaal niet voor de onzekerheden van hun vrouw.

Maar misschien overdrijven ze wel, om mij het gevoel te geven dat ik echt nix mis aan een partner.



Eh.... oja.. dat zeggen vriendinnen ook tegen mij

Misschien is het ook wel zo? hahaha.. nouja.. hoe dan ook: of het nou een goede vriendin is, je partner, je oma, whatever, het is toch fijn om even je zorgen te kunnen delen.

Maar.. volgens mij ben je als vader ook heel bezorgd hoor. De stoerste macho's vallen snikkend op hun knieën (oké.. tikje overdreven) als ze hun kindje voor het eerst in hun handen houden.

Lizzy:

Gewoon omdat je het zo mooi en liefdevol omschrijft. Moet gewoon huilen van ontroering.

quote:juffie77 schreef op 17 januari 2013 @ 19:56:



Het kinderdagverblijf is voor mij niet duur. 200 euro voor 4 dagen per week. Vind een baby ook niet zoveel extra kosten. Heb heel veel geleend van familie en vrienden. Kleertjes heb ik voorlopig meer dan genoeg. En dacht altijd dat je je blauw zou betalen aan luiers. Maar doe best lang met pak en vind dat dus meevallen.

Oh? Kijk.. dat scheelt. Ik moet zeggen dat ik ook dacht dat het allemaal heel duur zou zijn, maar dat valt dus mee, mooi!



Ben trouwens geen supervrouw hoor. Die concerten daar had ik al maanden kaartjes voor. Eentje was op ma avond en moest er dik uur voor rijden. Eerst dus cuppie ophalen. Naar vrienden, daar voeden en daarna naar concert. Was er half uur van te voren. Kon helft vrienden niet meer bereiken en stond tussen al die duizenden mensen en dacht: "waarom doe ik dit in godsnaam". Terwijl concert echt goed was. Vond het gewoon te veel gedoe. Geloof dat ik soms heel erg wil bewijzen dat mijn leven niet is veranderd. Maar waarom zou het erg zijn als het wel veranderd?

volgens mij kun je er niet omheen dat je leven veranderd. En idd.. waarom is dat erg? Je ontwikkelt je en da's alleen maar goed toch? Alleen soms eventjes wennen misschien en da's ook niet zo raar. Als ik het zo hoor, neem ik mijn petje voor je af!



Ben ook niet bewust alleenstaand en hoop in de toekomst ook echt nog leuke man tegen het lijf te lopen....heeft nu niet echt prioriteit. Verliefd worden kan ik nog heel mijn leven. Kinderen krijgen niet. .Ik ben ook niet bewust alleenstaand hoor!! Zeker niet! Maar na tig dates, rammelende eierstokken en 35 te zijn, dan moet je wat. Ik zit er het zelfde in. Verliefd worden kan altijd nog en de tijdsdruk, nu ik zwanger ben, is er nu af.

quote:Houston77007 schreef op 17 januari 2013 @ 22:50:

Lizzy:

Gewoon omdat je het zo mooi en liefdevol omschrijft. Moet gewoon huilen van ontroering.



Och lieverd!!!!!! Nou moet ik ook weer huilen

Ik vind het wel lastig hoor.. ik ben helemaal "over the moon" terwijl jullie nog steeds aan het knokken zijn. Het is zo oneerlijk!

@LonelyButterfly, welkom! Wat een heftig verhaal... Fijn dat jullie zover zijn om verder te gaan.



@Liz, mijn mentale gesteldheid gaat wel goed. Ik schijn een paar weken geleden echt bitchy geweest te zijn, maar volgens mij is dat wel over nu. Niet meer dan normaal in ieder geval

De moeheid is er nog steeds. Meestal zit ik vanaf 21uur ook te knikkebollen en net als gisteren slaap ik dan van half 10 tot 11 om dan toch maar door naar bed te gaan.



@Juffie, wat leuk je te lezen! Fijn om idd wat meer te horen over hoe het gaat. Als ik je zo lees ben ik blij dat ik sowieso al 's avonds douche (juist om de tijd te nemen haha!), mn lunch klaar zet, mn kleren klaar leg etc. Heb 's ochtends een half uurtje nodig.

Wat heerlijk om te lezen dat je eigenlijk gewoon je ding doet en kan doen en dat cuppie zo makkelijk is. Dat scheelt al zoveel.



@NYC, fijn weer even van je te horen. Het is helemaal aan jou natuurlijk of en wanneer je wat wil schrijven.



@Friezin, ook leuk van jou te horen! Kan me na zon bevalling voorstellen dat je gesloopt bent en alles teveel is.

Zo'n 24uurs dienst, 7 dagen per week, zal idd af en toe even opbreken. Fijn om te lezen dat het financieel heel erg meevalt!

Ik heb op mn werk verschillende berekeningen laten maken qua uren zodat ik precies kan gaan rekenen hoe ik ongeveer ga uitkomen en wat gunstig is. Als ik met ongeveer hetzelfde of iets minder, in verhouding beter een paar uur minder kan werken dan heeft dat uiteraard een grote voorkeur.



@NYC, over het wanneer je wist alleen moeder te willen worden: ik wilde nooit alleen moeder worden, maar wilde wel moeder worden. Al zolang ik me kan herinneren. Als ik de natuur zn gang had laten gaan had ik er een van minstens tien en waarschijnlijk zelfs max een jaar of 18 rondlopen

Dat er dan toevallig niet de juiste man in mijn leven is gekomen tja.. Dat begon wel te jeuken, maar ik ben zo zelfstandig en nuchter dat ik me daardoor niet laat tegenhouden. De wens voor een kindje is groter dan die voor een man. Ik zag mezelf de laatste tijd ook eerder met een kind in de box op de bank zitten dan met een man die de afstandsbediening steeds afpakt

Al mag die altijd nog komen hoor.



@Yezka, wat fijn dat je donor zo welwillend en meewerkend is!

En high tea klinkt prima hoor!



@Liz, heerlijk die echo, klinkt heel goed! Wat een mensje is het nu al he.



Ik had vanmiddag de echo en bloedafname voor de combitest. Heb een half uur op de tafel gelegen. Baby lag eerst rustig te slapen op de moederkoek, echt als in een bedje. De dame ging even flink tekeer met dat echoding op mn buik om m wakker te trillen (dat zag je ook echt, heel grappig) en toen kwam er weer beweging in. Ging idd ook spartelen, zwaaien en hoppa de benen de lucht in. Op een gegeven moment ook op de buik waardoor ze niet goed kon meten dus hup dat ding weer als een dolle over mn buik heen.

De nekplooi was goed, de maag en blaas waren gevuld, je kon heel goed twee hersenhelften zien en hij is 6,67cm. Ik ben weer vooruit gezet naar 25 juli.

Het bloed moet ik nog even afwachten en die heeft een grote invloed, dus nog even geduld, maar het is al fijn dat de nekplooi goed was.



En als ik dit vertel is het idd heel dubbel aangezien ik het jullie ook zo gun dit eindelijk mee te maken. Is het niet voor het eerst, dan wel voor het best en dat het goed blijft gaan.

@ Houston, moet even wat rechtzetten, ben door privesores zo ongeveer gestopt met schrijven hier (plus 2 verwoede pogingen die spontaan gedelete werden..) toen je pannenkoeken ging bakken zonder koekenpan dus daar 'hang' ik nog even..Ik kan niet koken, jij wel en zat je te dollen na de opmerking over mijn macarons (ja het zit diep ;-p)..Ik vroeg tips om minder hysterisch te klussen en ben gek op pannenkoeken!!! Vandaar!

Hoe is t verder met je meis?



@Yezka; top van de high tea, ik bleek ook nog 2 andere afspraakjes te hebben(hoofdagenda werkt na mijn autobotsing niet echt meer) dus wat en waar was jullie planning (neem aan de middag)?



@Claude Fiolle; het blijft idd een lastige keuze maar wel een hele positieve! Super dat het gelukt is en genieten he?!



@Lonely;bewonderingswaardig dat komt het eerst in mij op als ik alles zo lees, ik duim hier mee voor je!!



@Fearless en Lizzy; fijn he om je kindje zo te zien bewegen! En ook ontroerend, een heel apart gevoel denk ik..Het is jullie van harte gegund..onze tijd komt nog wel weet ik zeker!!!!! Genieten dus!!



@NYC; ik ben niet bewust single oid (maar het is misschien wel beter zo ;-P)maar het proberen moeder te worden is wel een bewuste keuze, voor mij simelweg omdat ik het heel graag wil en de tijd begint te dringen..Ik herken Claude hierin; wel of niet bewust op zoek gaan naar een partner (ik kan je hele verhalen vertellen!!) het heeft echt geen zin gehad en eerlijk gezegd vind ik het nu wel lekker zo nu ik in dit proces zit..Misschien dat ik het anders ook te verwarrend zou vinden maar je weet nl nooit tegen wie je aanloopt..Ik idealiseer (Yezka/Lizz) dan wel geen relaties maar een van de weinige mannen die ook echt veel zorg draagt voor zijn kids, is raised bij 2 vrouwen dus tja...Ik denk dat mannen er vaak heel anders in staan en in eerste instantie weinig "kunnen" met een baby en dat de band zich dan later wat meer ontwikkelt..Vrouwen hebben vaak, denk ik hoor..., een dieper of ander verlangen naar een kind. Ik had eerlijk gezegd ook nooit gedacht dat ik zulke rammelende eierstokken zou krijgen hihi..