Zwanger
alle pijlers
Kinderwens met ADHD, paniek en vermoeidheid...???
donderdag 8 augustus 2013 om 22:40
Hallo,
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
vrijdag 9 augustus 2013 om 10:01
Misschien zouden uitkeringsinstanties eens moeten beginnen met herkeuren als blijkt dat een arbeidsongeschikte ineens aan een gezinnetje gaat beginnen. Lekker makkelijk zo, levenslang een uitkering en op kosten van de gemeenschap je kinderen verzorgen.
Je houdt zo netto nog meer over dan iemand die werkt en kinderen heeft. Die gaat meestal op eigen kosten korter werken en betaalt een vermogen aan kinderopvang.
Je houdt zo netto nog meer over dan iemand die werkt en kinderen heeft. Die gaat meestal op eigen kosten korter werken en betaalt een vermogen aan kinderopvang.
vrijdag 9 augustus 2013 om 10:30
Inderdaad! En ik me ondanks mijn strubbelingen met de ADHD maar suf werken krijg nergens subsidie voor mag alles in mijn eentje ophoesten. Soms denk ik dan weleens Goh kan beter op mijn reet blijven zitten dan komen alle speciale potjes en fondsjes me aanwaaien. Het is dat ik er gewoon te trots voor ben...
Let love rule!
vrijdag 9 augustus 2013 om 10:33
quote:Tashy schreef op 09 augustus 2013 @ 10:30:
Inderdaad! En ik me ondanks mijn strubbelingen met de ADHD maar suf werken krijg nergens subsidie voor mag alles in mijn eentje ophoesten. Soms denk ik dan weleens Goh kan beter op mijn reet blijven zitten dan komen alle speciale potjes en fondsjes me aanwaaien. Het is dat ik er gewoon te trots voor ben...
Nou inderdaad, ik schaamde me kapot toen ik me voor het eerst meldde bij het UWV een half jaar geleden! Ik geloof best dat er mensen zijn die echt geen baan kunnen volhouden ( weet ook nog niet hoe dit verder moet maar ik wil iets doen als is het vrijwilligers werk op den duur) maar bij dit soort berichten krijg ik wel een beetje plaatsvervangende schaamte..
TO is ook erg stil!
Inderdaad! En ik me ondanks mijn strubbelingen met de ADHD maar suf werken krijg nergens subsidie voor mag alles in mijn eentje ophoesten. Soms denk ik dan weleens Goh kan beter op mijn reet blijven zitten dan komen alle speciale potjes en fondsjes me aanwaaien. Het is dat ik er gewoon te trots voor ben...
Nou inderdaad, ik schaamde me kapot toen ik me voor het eerst meldde bij het UWV een half jaar geleden! Ik geloof best dat er mensen zijn die echt geen baan kunnen volhouden ( weet ook nog niet hoe dit verder moet maar ik wil iets doen als is het vrijwilligers werk op den duur) maar bij dit soort berichten krijg ik wel een beetje plaatsvervangende schaamte..
TO is ook erg stil!
vrijdag 9 augustus 2013 om 10:38
quote:Tashy schreef op 09 augustus 2013 @ 10:34:
Precies. Ik heb zoiets ook al doe ik nu wat met mijn hersens als het moet ga ik putjes scheppen. Er is altijd wel IETS te doen...En in TO's geval ook nog met behoud van uitkering, dus TO misschien eerst werken aan je stabiliteit en dan een klein vrijwilligersbaantje en kijken hoe dat gaat, lukt dat niet kan je zeker geen kind aan in mijn optiek.
Precies. Ik heb zoiets ook al doe ik nu wat met mijn hersens als het moet ga ik putjes scheppen. Er is altijd wel IETS te doen...En in TO's geval ook nog met behoud van uitkering, dus TO misschien eerst werken aan je stabiliteit en dan een klein vrijwilligersbaantje en kijken hoe dat gaat, lukt dat niet kan je zeker geen kind aan in mijn optiek.
vrijdag 9 augustus 2013 om 10:43
Eensch.
Wat wel grappig is in mijn ogen... is dat de enige reactie hier van iemand die wel kinderen heeft in die situatie, zo bol staan van de kortzichtigheid dat ze daarmee onbedoeld precies aanstipt waarom mensen in die situatie er juist NIET aan moeten beginnen. Maar iedereen met een halve hersencel kan zich voortplanten en centjes trekken van de overheid. Maar wee je gebeente als je een kind wil adopteren dan trekken ze de registers open. Terwijl die kids vaak uit een rotland komen waar ze het sowieso 1000x slechter hebben. (Beetje screening is wel op zijn plaats uiteraard maar het is zo uit verhouding met de mensen die biologisch maar kinderen op de aardbodem blijven kwakken.)
Wat wel grappig is in mijn ogen... is dat de enige reactie hier van iemand die wel kinderen heeft in die situatie, zo bol staan van de kortzichtigheid dat ze daarmee onbedoeld precies aanstipt waarom mensen in die situatie er juist NIET aan moeten beginnen. Maar iedereen met een halve hersencel kan zich voortplanten en centjes trekken van de overheid. Maar wee je gebeente als je een kind wil adopteren dan trekken ze de registers open. Terwijl die kids vaak uit een rotland komen waar ze het sowieso 1000x slechter hebben. (Beetje screening is wel op zijn plaats uiteraard maar het is zo uit verhouding met de mensen die biologisch maar kinderen op de aardbodem blijven kwakken.)
Let love rule!
vrijdag 9 augustus 2013 om 10:47
quote:Tashy schreef op 09 augustus 2013 @ 10:43:
Eensch.
Wat wel grappig is in mijn ogen... is dat de enige reactie hier van iemand die wel kinderen heeft in die situatie, zo bol staan van de kortzichtigheid dat ze daarmee onbedoeld precies aanstipt waarom mensen in die situatie er juist NIET aan moeten beginnen. Maar iedereen met een halve hersencel kan zich voortplanten en centjes trekken van de overheid. Maar wee je gebeente als je een kind wil adopteren dan trekken ze de registers open. Terwijl die kids vaak uit een rotland komen waar ze het sowieso 1000x slechter hebben. (Beetje screening is wel op zijn plaats uiteraard maar het is zo uit verhouding met de mensen die biologisch maar kinderen op de aardbodem blijven kwakken.)
Ehm deze snap ik niet? Ik heb zeker geen halve hersencel en kinderen gekregen voordat mijn ziekte zulke ernstige vormen heeft aangenomen en ik uberhaupt wist dat het om een ziekte ging, ws door het krijgen van de lieve kindjes ( waar ik zielsveel van hou!)
Ik heb er 20 jaar werk opzitten..en ik ga hopelijk snel weer wat doen...en ik ben kortzichtig? ik geef juist aan dat het nog zwaarder word daarna.. dus leg eens uit?
EDIT: mijn excuses ging niet over mij
Eensch.
Wat wel grappig is in mijn ogen... is dat de enige reactie hier van iemand die wel kinderen heeft in die situatie, zo bol staan van de kortzichtigheid dat ze daarmee onbedoeld precies aanstipt waarom mensen in die situatie er juist NIET aan moeten beginnen. Maar iedereen met een halve hersencel kan zich voortplanten en centjes trekken van de overheid. Maar wee je gebeente als je een kind wil adopteren dan trekken ze de registers open. Terwijl die kids vaak uit een rotland komen waar ze het sowieso 1000x slechter hebben. (Beetje screening is wel op zijn plaats uiteraard maar het is zo uit verhouding met de mensen die biologisch maar kinderen op de aardbodem blijven kwakken.)
Ehm deze snap ik niet? Ik heb zeker geen halve hersencel en kinderen gekregen voordat mijn ziekte zulke ernstige vormen heeft aangenomen en ik uberhaupt wist dat het om een ziekte ging, ws door het krijgen van de lieve kindjes ( waar ik zielsveel van hou!)
Ik heb er 20 jaar werk opzitten..en ik ga hopelijk snel weer wat doen...en ik ben kortzichtig? ik geef juist aan dat het nog zwaarder word daarna.. dus leg eens uit?
EDIT: mijn excuses ging niet over mij
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:00
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:15
quote:hebjehaarookweer schreef op 09 augustus 2013 @ 10:57:
Annapalona, volgens mij doelt Tashy niet op jou en heeft ze even over het hoofd gezien dat er meer mensen met psychische problemen én kinderen schrijven in dit topic.Oef ik dacht al, en ik heb de post van Lonely Butterfly dan ook even over het hoofd gezien
Annapalona, volgens mij doelt Tashy niet op jou en heeft ze even over het hoofd gezien dat er meer mensen met psychische problemen én kinderen schrijven in dit topic.Oef ik dacht al, en ik heb de post van Lonely Butterfly dan ook even over het hoofd gezien
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:16
quote:jollie schreef op 09 augustus 2013 @ 11:00:
[...]
Inderdaad, ik denk dat ze lonely_butterfly bedoelde.
Ja die bedoelde ik ook.
En tuurlijk je kan altijd onvoorzien met psychische problemen geconfronteerd worden ook als je al kinderen hebt. Waar ik boos op ben is als je vantevoren al weet hoe je situatie is, niet in staat bent om te werken en dan van die kortzichtige bullcrap gaat posten 'dat je wel veel liefde te geven hebt'. Terwijl je dus een Wajong hebt, en niet zelf je kids kunt bekostigen. Daar mag de rest dan voor gaan werken. Daar heb ik commentaar op en stevig ook!
[...]
Inderdaad, ik denk dat ze lonely_butterfly bedoelde.
Ja die bedoelde ik ook.
En tuurlijk je kan altijd onvoorzien met psychische problemen geconfronteerd worden ook als je al kinderen hebt. Waar ik boos op ben is als je vantevoren al weet hoe je situatie is, niet in staat bent om te werken en dan van die kortzichtige bullcrap gaat posten 'dat je wel veel liefde te geven hebt'. Terwijl je dus een Wajong hebt, en niet zelf je kids kunt bekostigen. Daar mag de rest dan voor gaan werken. Daar heb ik commentaar op en stevig ook!
Let love rule!
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:20
quote:Tashy schreef op 09 augustus 2013 @ 11:16:
[...]
Ja die bedoelde ik ook.
En tuurlijk je kan altijd onvoorzien met psychische problemen geconfronteerd worden ook als je al kinderen hebt. Waar ik boos op ben is als je vantevoren al weet hoe je situatie is, niet in staat bent om te werken en dan van die kortzichtige bullcrap gaat posten 'dat je wel veel liefde te geven hebt'. Terwijl je dus een Wajong hebt, en niet zelf je kids kunt bekostigen. Daar mag de rest dan voor gaan werken. Daar heb ik commentaar op en stevig ook!Eensch!
[...]
Ja die bedoelde ik ook.
En tuurlijk je kan altijd onvoorzien met psychische problemen geconfronteerd worden ook als je al kinderen hebt. Waar ik boos op ben is als je vantevoren al weet hoe je situatie is, niet in staat bent om te werken en dan van die kortzichtige bullcrap gaat posten 'dat je wel veel liefde te geven hebt'. Terwijl je dus een Wajong hebt, en niet zelf je kids kunt bekostigen. Daar mag de rest dan voor gaan werken. Daar heb ik commentaar op en stevig ook!Eensch!
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:27
TO, hier iemand met ervaring wat betreft de paniekstoornis.
Ik heb al jaren een paniekstoornis, maar die was de 4/5 jaar voordat ik zwanger werd zeer goed onder controle, ik had vrijwel geen last meer, geen medicijnen en therapie meer nodig en ik leefde gewoon mijn leven.
Na de bevalling is de paniekstoornis helaas 10 keer zo heftig terug gekomen. Waarschijnlijk grotendeels door hormonen en slaaptekort. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als het eerste jaar na de bevalling van mijn kind. De paniek had ik nog nooit zo heftig meegemaakt. Als ik van te voren had geweten dat het zo ontzettend slecht met mij zou gaan, zou ik niet hebben gekozen voor het krijgen van het kind. Ik was een tijd lang niet eens in staat om alleen thuis te blijven. Wat heb ik mij schuldig gevoeld tegenover dat kleine babytje dat ik niet kon verzorgen. Ik dacht dat ik stabiel was, al een aantal jaar en had echt nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik zeg niet dat het bij iedereen zo zal gaan, maar hopelijk denk je heel goed na over de gevolgen voor zo'n hulpeloos kindje als het opeens heel erg slecht met je zal gaan....
Ik heb al jaren een paniekstoornis, maar die was de 4/5 jaar voordat ik zwanger werd zeer goed onder controle, ik had vrijwel geen last meer, geen medicijnen en therapie meer nodig en ik leefde gewoon mijn leven.
Na de bevalling is de paniekstoornis helaas 10 keer zo heftig terug gekomen. Waarschijnlijk grotendeels door hormonen en slaaptekort. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als het eerste jaar na de bevalling van mijn kind. De paniek had ik nog nooit zo heftig meegemaakt. Als ik van te voren had geweten dat het zo ontzettend slecht met mij zou gaan, zou ik niet hebben gekozen voor het krijgen van het kind. Ik was een tijd lang niet eens in staat om alleen thuis te blijven. Wat heb ik mij schuldig gevoeld tegenover dat kleine babytje dat ik niet kon verzorgen. Ik dacht dat ik stabiel was, al een aantal jaar en had echt nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik zeg niet dat het bij iedereen zo zal gaan, maar hopelijk denk je heel goed na over de gevolgen voor zo'n hulpeloos kindje als het opeens heel erg slecht met je zal gaan....
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:29
quote:Tashy schreef op 09 augustus 2013 @ 10:30:
Inderdaad! En ik me ondanks mijn strubbelingen met de ADHD maar suf werken krijg nergens subsidie voor mag alles in mijn eentje ophoesten. Soms denk ik dan weleens Goh kan beter op mijn reet blijven zitten dan komen alle speciale potjes en fondsjes me aanwaaien. Het is dat ik er gewoon te trots voor ben...
Herkenbaar. Ik heb ADD en daarnaast nog een heel ellendige jeugd gehad, maar heb altijd geknokt voor het 'normaal zijn'. Altijd gewerkt en nu zelfs weer een studie opgepakt. Alles goed voor elkaar (getrouwd, mooie woning, vrij stabiel qua financiën). Maar soms, als ik er even helemaal doorheen zit, denk ik ook misschien kan ik maar beter 'zielig' zijn, stoppen met werken/studeren en gebruik maken van alle toeslagen en speciale potjes. Ook ik ben daar te trots voor. En ik zou mezelf niet meer zinvol voelen.
@TO,
Ik heb ook een kinderwens en ben sinds april gestopt met de pil. De kinderwens was er al veel langer, maar ik vond het belangrijk om eerst aan mijzelf te werken, om steviger in mijn schoenen te staan om zeker te weten dat ik het zou aankunnen. Een kind krijgen is niet alleen maar leuk, het brengt een grote verantwoording met zich mee. Een kind krijgen is niet alleen maar op een roze wolk zitten.. Wat als jij en je vriend uit elkaar gaan? Hoe ga je het dan oplossen? Kun jij dan voor je kind blijven zorgen? En wat als jij alleen bent met het kind en je een paniekaanval krijgt? Of wat als je te maken krijgt met een postnatale depressie? Of een huilbaby terwijl jij er doorheen zit?
Je bent nog erg jong, net als ik. We hebben nog alle tijd. Misschien kun je er eerst voor zorgen dat jouw leven stabieler wordt zodat je het kind meer te bieden hebt. Volg de juiste therapieën en probeer een doel in je leven te krijgen. Ga bijvoorbeeld eens per week een ochtend vrijwilligerswerk doen. Je zult merken dat je door zo'n doel sneller aan jezelf kunt werken.
Ik raad je aan je kinderwens sowieso te bespreken met je huisarts/therapeut.
En zolang jij niet kunt werken, kun jij ook geen kind opvoeden. Een kind vraagt meer van je dan een simpele baan van je vraagt.
Inderdaad! En ik me ondanks mijn strubbelingen met de ADHD maar suf werken krijg nergens subsidie voor mag alles in mijn eentje ophoesten. Soms denk ik dan weleens Goh kan beter op mijn reet blijven zitten dan komen alle speciale potjes en fondsjes me aanwaaien. Het is dat ik er gewoon te trots voor ben...
Herkenbaar. Ik heb ADD en daarnaast nog een heel ellendige jeugd gehad, maar heb altijd geknokt voor het 'normaal zijn'. Altijd gewerkt en nu zelfs weer een studie opgepakt. Alles goed voor elkaar (getrouwd, mooie woning, vrij stabiel qua financiën). Maar soms, als ik er even helemaal doorheen zit, denk ik ook misschien kan ik maar beter 'zielig' zijn, stoppen met werken/studeren en gebruik maken van alle toeslagen en speciale potjes. Ook ik ben daar te trots voor. En ik zou mezelf niet meer zinvol voelen.
@TO,
Ik heb ook een kinderwens en ben sinds april gestopt met de pil. De kinderwens was er al veel langer, maar ik vond het belangrijk om eerst aan mijzelf te werken, om steviger in mijn schoenen te staan om zeker te weten dat ik het zou aankunnen. Een kind krijgen is niet alleen maar leuk, het brengt een grote verantwoording met zich mee. Een kind krijgen is niet alleen maar op een roze wolk zitten.. Wat als jij en je vriend uit elkaar gaan? Hoe ga je het dan oplossen? Kun jij dan voor je kind blijven zorgen? En wat als jij alleen bent met het kind en je een paniekaanval krijgt? Of wat als je te maken krijgt met een postnatale depressie? Of een huilbaby terwijl jij er doorheen zit?
Je bent nog erg jong, net als ik. We hebben nog alle tijd. Misschien kun je er eerst voor zorgen dat jouw leven stabieler wordt zodat je het kind meer te bieden hebt. Volg de juiste therapieën en probeer een doel in je leven te krijgen. Ga bijvoorbeeld eens per week een ochtend vrijwilligerswerk doen. Je zult merken dat je door zo'n doel sneller aan jezelf kunt werken.
Ik raad je aan je kinderwens sowieso te bespreken met je huisarts/therapeut.
En zolang jij niet kunt werken, kun jij ook geen kind opvoeden. Een kind vraagt meer van je dan een simpele baan van je vraagt.
vrijdag 9 augustus 2013 om 11:43
Ik ga niet iets zeggen wat je wil horen.
Ja, ik heb ervaring. Als kind van een moeder met een psychische stoornis en als iemand met een psychische stoornis en een kinderwens.
In mijn geval heb ik een wao uitkering en de diagnose Asperger en gegeneraliseerde angststoornis.
En heb ik er bewust voor gekozen om mijn kinderwens onvervuld te laten. Omdat ik denk dat ik geen geschikte moeder voor een kind zou zijn. Niet omdat het niet gewenst zou zijn of ik er niet van zou houden, maar simpelweg omdat ik niet de stabiliteit kan bieden die een kind nodig heeft.
En wat dat met een kind doet weet ik uit eigen ervaring. Mijn jeugd was dankzij de psychische instabiliteit van mijn moeder ronduit kut! En ik ga echt niet het risico nemen dat mijn kind aan te doen.
Ook al ben ik me heel goed bewust van mijn makke, ik weet ook dat ik bovengemiddeld snel in paniek raak en dan op zo'n moment gewoon niet redelijk reageer. Hoe graag ik ook anders zou willen.
Ik ben inmiddels 44, ik zal dus echt nooit moeder worden.
Doet dat pijn? Ja!!
En toch ben ik heel blij met mijn keuze. Omdat ik echt denk dat het voor mij en voor een eventueel kind de beste keus is.
En ja, ik ben ik en jij bent jij. Maar zoals ik het nu lees denk ik dat een kind echt veel te zwaar voor je is. Ga eerst jezelf maar eens zoveel mogelijk op de rit krijgen en als duidelijk is wat je totale potentie is, kijk dan nog eens naar hoe haalbaar een kinderwens is.
Ja, ik heb ervaring. Als kind van een moeder met een psychische stoornis en als iemand met een psychische stoornis en een kinderwens.
In mijn geval heb ik een wao uitkering en de diagnose Asperger en gegeneraliseerde angststoornis.
En heb ik er bewust voor gekozen om mijn kinderwens onvervuld te laten. Omdat ik denk dat ik geen geschikte moeder voor een kind zou zijn. Niet omdat het niet gewenst zou zijn of ik er niet van zou houden, maar simpelweg omdat ik niet de stabiliteit kan bieden die een kind nodig heeft.
En wat dat met een kind doet weet ik uit eigen ervaring. Mijn jeugd was dankzij de psychische instabiliteit van mijn moeder ronduit kut! En ik ga echt niet het risico nemen dat mijn kind aan te doen.
Ook al ben ik me heel goed bewust van mijn makke, ik weet ook dat ik bovengemiddeld snel in paniek raak en dan op zo'n moment gewoon niet redelijk reageer. Hoe graag ik ook anders zou willen.
Ik ben inmiddels 44, ik zal dus echt nooit moeder worden.
Doet dat pijn? Ja!!
En toch ben ik heel blij met mijn keuze. Omdat ik echt denk dat het voor mij en voor een eventueel kind de beste keus is.
En ja, ik ben ik en jij bent jij. Maar zoals ik het nu lees denk ik dat een kind echt veel te zwaar voor je is. Ga eerst jezelf maar eens zoveel mogelijk op de rit krijgen en als duidelijk is wat je totale potentie is, kijk dan nog eens naar hoe haalbaar een kinderwens is.
vrijdag 9 augustus 2013 om 12:46
quote:jollie schreef op 08 augustus 2013 @ 23:32:
Wat mij toch iedere keer verbaast bij veel topics is het feit dat mensen niet kunnen werken met ADD, ADHD, autisme of weet ik wat voor aandoening, maar dan weer wel voor een kindje kunnen zorgen. Wat mij dan weer 100x intensiever lijkt, omdat je 24/7 voor een kind klaar moet staan. Dan moet je toch ook een klein baantje aankunnen?
Nederland heeft verhoudingsgewijs de meeste arbeidsongeschikten, maar ik vraag mij toch wel eens af of iedereen nu echt wel zo arbeidsongeschikt is.
Ik heb de diagnose ADHD, ik kan wel werken, prima zelfs.
Ik werk niet, ik heb 2 kleine kinderen, zwanger van de derde.
Een baan combineren met huishouden, opvoeding en een huwelijk n stand houden dat kan ik dus niet. Hoewel als het echt zou moeten ik het wel zou kunnen, maar dan met meer medicatie dan ik nu slik.
@TO, ik zou er nu nog niet aan beginnen als ik jou verhaal lees.
Zeker niet als je vriend twijfels heeft, dan staat hij er namelijk niet voor 100% achter.
Ik wilde zelf al heel snel kinderen, maar liep vast in mijn leven en heb besloten dat ik eerst voor mezelf een aangal dingen op orde moest hebben, met een aantal dingen om moest leren gaan, kortom dat de basis voor mezelf, man en eventueel kind goed was.
Pas toen ik de psych had afgerond, medicatie goed geregeld was zijn we over een kindje na gaan denken.
Maar dat is nog geen garantie dat alles goed (blijft) gaan, daarom is het zo belangrijk dat je vriend er voor de volle 100% achter staat, hij moet het namelijk wel over kunnen nemen mocht het een tijdje niet goed gaan.
Wat mij toch iedere keer verbaast bij veel topics is het feit dat mensen niet kunnen werken met ADD, ADHD, autisme of weet ik wat voor aandoening, maar dan weer wel voor een kindje kunnen zorgen. Wat mij dan weer 100x intensiever lijkt, omdat je 24/7 voor een kind klaar moet staan. Dan moet je toch ook een klein baantje aankunnen?
Nederland heeft verhoudingsgewijs de meeste arbeidsongeschikten, maar ik vraag mij toch wel eens af of iedereen nu echt wel zo arbeidsongeschikt is.
Ik heb de diagnose ADHD, ik kan wel werken, prima zelfs.
Ik werk niet, ik heb 2 kleine kinderen, zwanger van de derde.
Een baan combineren met huishouden, opvoeding en een huwelijk n stand houden dat kan ik dus niet. Hoewel als het echt zou moeten ik het wel zou kunnen, maar dan met meer medicatie dan ik nu slik.
@TO, ik zou er nu nog niet aan beginnen als ik jou verhaal lees.
Zeker niet als je vriend twijfels heeft, dan staat hij er namelijk niet voor 100% achter.
Ik wilde zelf al heel snel kinderen, maar liep vast in mijn leven en heb besloten dat ik eerst voor mezelf een aangal dingen op orde moest hebben, met een aantal dingen om moest leren gaan, kortom dat de basis voor mezelf, man en eventueel kind goed was.
Pas toen ik de psych had afgerond, medicatie goed geregeld was zijn we over een kindje na gaan denken.
Maar dat is nog geen garantie dat alles goed (blijft) gaan, daarom is het zo belangrijk dat je vriend er voor de volle 100% achter staat, hij moet het namelijk wel over kunnen nemen mocht het een tijdje niet goed gaan.
vrijdag 9 augustus 2013 om 12:53
quote:mamajobsa schreef op 09 augustus 2013 @ 12:46:
[...]
Ik heb de diagnose ADHD, ik kan wel werken, prima zelfs.
Ik werk niet, ik heb 2 kleine kinderen, zwanger van de derde.
Een baan combineren met huishouden, opvoeding en een huwelijk n stand houden dat kan ik dus niet. Hoewel als het echt zou moeten ik het wel zou kunnen, maar dan met meer medicatie dan ik nu slik.
Neem aan dat jij geen wajong of andere uitkering trekt?
[...]
Ik heb de diagnose ADHD, ik kan wel werken, prima zelfs.
Ik werk niet, ik heb 2 kleine kinderen, zwanger van de derde.
Een baan combineren met huishouden, opvoeding en een huwelijk n stand houden dat kan ik dus niet. Hoewel als het echt zou moeten ik het wel zou kunnen, maar dan met meer medicatie dan ik nu slik.
Neem aan dat jij geen wajong of andere uitkering trekt?
vrijdag 9 augustus 2013 om 18:39
quote:luni schreef op 09 augustus 2013 @ 14:56:
Ze heeft volgens mij toch haar beslissling al genomen en heeft 'lak' aan al die negatieve meningen van ons. Hoop dat haar vriend verstandiger is en voor een condoom zorgt.Dat denk ik ook, alhoewel ze zeker ook haar twijfels heeft, anders had ze geen advies gevraagd op dit forum! Helaas krijgt ze niet de antwoorden die ze had gehoopt te krijgen en daarom geeft ze geen reactie meer. Ben ervan overtuigd dat ze écht wel meeleest.........
Ze heeft volgens mij toch haar beslissling al genomen en heeft 'lak' aan al die negatieve meningen van ons. Hoop dat haar vriend verstandiger is en voor een condoom zorgt.Dat denk ik ook, alhoewel ze zeker ook haar twijfels heeft, anders had ze geen advies gevraagd op dit forum! Helaas krijgt ze niet de antwoorden die ze had gehoopt te krijgen en daarom geeft ze geen reactie meer. Ben ervan overtuigd dat ze écht wel meeleest.........
