Zwanger
alle pijlers
Kinderwens met ADHD, paniek en vermoeidheid...???
donderdag 8 augustus 2013 om 22:40
Hallo,
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
vrijdag 9 augustus 2013 om 03:00
quote:lonely_butterfly schreef op 09 augustus 2013 @ 02:55:
[...]
Jaaaaa en stel je voor je bent een moeder en je krijgt psychische klachten... Dan is je kind makkelijk verdoemd...
waar denk je dat als je psychische klachten hebt je gek bent en opgesloten moet worden
hahaha
nou zoals ik al zei heb ik overleg gehad, en eigenlijk werd ik wel toegejuicht...
Die dus niet van dure onnozele uitspraken...Ik rust mijn koffer. Jouw post spreekt voor zichzelf.
[...]
Jaaaaa en stel je voor je bent een moeder en je krijgt psychische klachten... Dan is je kind makkelijk verdoemd...
waar denk je dat als je psychische klachten hebt je gek bent en opgesloten moet worden
hahahanou zoals ik al zei heb ik overleg gehad, en eigenlijk werd ik wel toegejuicht...
Die dus niet van dure onnozele uitspraken...Ik rust mijn koffer. Jouw post spreekt voor zichzelf.
vrijdag 9 augustus 2013 om 06:19
Heb je dit Topic
al gelezen?
Je bent nog jong, instabiel, geen vast inkomen, je hebt nog jaren om te leren, doe het nu niet!
Er is onlangs een mooie Holland Doc over ADHD op tv geweest geweest (te bekijken via uitzending gemist) dus die moet je ff kijken...) maar je hebt nog meer dan ADHD.
Anyway, je bent nog jong en jaren therapie voor de boeg. Get your shit together voor je iemand op de wereld zet die jouw klappen van de zweep opvangt...
al gelezen?
Je bent nog jong, instabiel, geen vast inkomen, je hebt nog jaren om te leren, doe het nu niet!
Er is onlangs een mooie Holland Doc over ADHD op tv geweest geweest (te bekijken via uitzending gemist) dus die moet je ff kijken...) maar je hebt nog meer dan ADHD.
Anyway, je bent nog jong en jaren therapie voor de boeg. Get your shit together voor je iemand op de wereld zet die jouw klappen van de zweep opvangt...
vrijdag 9 augustus 2013 om 06:22
Ik ben het oneens met opmerkingen dat to het bovengemiddeld goed zal doen als moeder. Bewust kiezen is niet hetzelfde als de juiste keuze maken.
Praat eens met vriend om te onderzoeken wat hij als knelpunt ervaart en werk daar aan.
Als hij niet wil: niet aan beginnen. Los van financiën en behandelingen.
Praat eens met vriend om te onderzoeken wat hij als knelpunt ervaart en werk daar aan.
Als hij niet wil: niet aan beginnen. Los van financiën en behandelingen.
vrijdag 9 augustus 2013 om 06:31
Pfff, ik ben 31 heb een bovengemiddelde intelligentie, gediagnosticeerd met ADHD en onveilig gehecht. Heb naar de buitenwereld toe een goede jeugd gehad (alleen dus geen aandacht voor emotioneel welbevinden, voor de rest super) Heb zelf 8 jaar lang in de (puber)hulpverlening gewerkt, en geen haar op mijn hoofd die erover denkt om een kind te krijgen, omdat ik vanuit mijn werk, maar ook vanuit mijn vriendinnen (die geen diagnose hebben) die wel kinderen hebben (en wiens mannen hun verlaten na 2 kinderen, waarvan de laatste 8 maanden oud is) de ervaring heb opgedaan dat het krijgen van kinderen, maar vooral het onderhouden ervan, maar vooral de relatie, 1 vd zwaarste dingen in het leven is...
zelfs ook voor een bevriend stel, die de meest slimme personen op de wereld zijn voor me, zowel intellectueel als emotioneel, die trekken het amper.
No no no
En wat een bullshit reden: maar ik hou dan zoveel van mn kinderen...
Dat is maar een deel wat een kind nodig heeft, die heeft daarnaast vooral grenzen en structuur nodig... geen zachte hand...
zelfs ook voor een bevriend stel, die de meest slimme personen op de wereld zijn voor me, zowel intellectueel als emotioneel, die trekken het amper.
No no no
En wat een bullshit reden: maar ik hou dan zoveel van mn kinderen...
Dat is maar een deel wat een kind nodig heeft, die heeft daarnaast vooral grenzen en structuur nodig... geen zachte hand...
vrijdag 9 augustus 2013 om 06:55
quote:scriptum schreef op 09 augustus 2013 @ 02:19:
[...]
Ja, ik stel dat zo. Heb jij cijfers of andersoortige onderbouwingen dat het tegendeel bewijst?
Dit vind ik echt te kort door de bocht. Psychische klachten bestaan natuurlijk in allerlei vormen en maten. Niet al die klachten brengen even grote beperkingen met zich mee. Al zullen sommigen wel enige vorm van invloed hebben op het opgroeien van de kinderen.
Maar zo'n beperking is er met een ouder in een rolstoel of een blinde/dove ouder natuurlijk ook. Of moeten die ook maar geen kinderen krijgen volgens jou?
[...]
Ja, ik stel dat zo. Heb jij cijfers of andersoortige onderbouwingen dat het tegendeel bewijst?
Dit vind ik echt te kort door de bocht. Psychische klachten bestaan natuurlijk in allerlei vormen en maten. Niet al die klachten brengen even grote beperkingen met zich mee. Al zullen sommigen wel enige vorm van invloed hebben op het opgroeien van de kinderen.
Maar zo'n beperking is er met een ouder in een rolstoel of een blinde/dove ouder natuurlijk ook. Of moeten die ook maar geen kinderen krijgen volgens jou?
The time is now
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:01
quote:maitje136 schreef op 08 augustus 2013 @ 22:59:
[...]
Is aan kinderen beginnen niet voor iedereen een egoïstisch iets? Je begint aan kinderen omdat je het zelf wilt en niet omdat dat kind erom vraagt. Maar goed als ik haar bericht lees zie ik juist iemand die heel hard aan zichzelf werkt en hier duidelijk goed ove rna denkt. Daar kunnen vele moeders nog wat van leren.
vast, maar dat is geen reden om dan ook een kind te moeten krijgen. als ze klaar is om aan haarzelf te werken en goed voor zichzelf kan zorgen moet er pas iets nieuws bijkomen.
ik hep er reg op is niet voldoende
[...]
Is aan kinderen beginnen niet voor iedereen een egoïstisch iets? Je begint aan kinderen omdat je het zelf wilt en niet omdat dat kind erom vraagt. Maar goed als ik haar bericht lees zie ik juist iemand die heel hard aan zichzelf werkt en hier duidelijk goed ove rna denkt. Daar kunnen vele moeders nog wat van leren.
vast, maar dat is geen reden om dan ook een kind te moeten krijgen. als ze klaar is om aan haarzelf te werken en goed voor zichzelf kan zorgen moet er pas iets nieuws bijkomen.
ik hep er reg op is niet voldoende
En doooooor!
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:02
quote:Banba schreef op 09 augustus 2013 @ 06:55:
[...]
Dit vind ik echt te kort door de bocht. Psychische klachten bestaan natuurlijk in allerlei vormen en maten. Niet al die klachten brengen even grote beperkingen met zich mee. Al zullen sommigen wel enige vorm van invloed hebben op het opgroeien van de kinderen.
Maar zo'n beperking is er met een ouder in een rolstoel of een blinde/dove ouder natuurlijk ook. Of moeten die ook maar geen kinderen krijgen volgens jou?in bepaalde gevallen zou dat inderdaad beter zijn
[...]
Dit vind ik echt te kort door de bocht. Psychische klachten bestaan natuurlijk in allerlei vormen en maten. Niet al die klachten brengen even grote beperkingen met zich mee. Al zullen sommigen wel enige vorm van invloed hebben op het opgroeien van de kinderen.
Maar zo'n beperking is er met een ouder in een rolstoel of een blinde/dove ouder natuurlijk ook. Of moeten die ook maar geen kinderen krijgen volgens jou?in bepaalde gevallen zou dat inderdaad beter zijn
En doooooor!
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:31
quote:Christiana schreef op 08 augustus 2013 @ 23:13:
[...]
Juist en dan paniekstoornissen met Adhd gecombineerd, en Pots, en daarvoor diverse medicatie slikken, en dus niet kunnen werken? Een baan is minder intensief dan zorgen voor een kind.
Ik heb 2 kindjes en daardoor zijn klachten die ik al had mbt depressies en angst de laatste paar jaar verergert, had ik toen geweten dat ik ziek was en dat het nog een paar graadjes erger kan worden door slaapproblemen, 24 uur mama zijn en nooit meer de mogelijkheid om bij te tanken had ik misschien wel anders beslist.
Liefde voor je kinderen is zo mooi en fantastisch en maakt veel goed!
Maar ziek is ziek en zij kiezen daar niet voor een instabiele moeder die misschien wel flipt bij alles na de gebroken nachten of de peuterpubertijd.
Ik had een goede baan en vaak wel last maar was niet levensbeheersend, nu geen baan wel 2 mooie kindjes maar ziekte is de laatste paar jaar wel levensbeheersend, elke dag is overleven en proberen een goede moeder te zijn, daarna in bed huilen en morgen weer een nieuwe dag.
Sorry maar zorg voor een stabiele basis van een aantal jaar en vangnet kwa familie en denk er dan overna, nu ben je alles behalve stabiel.
En vragen wat je krijgt kwa toeslagen enz? Wat is dat voor een mentaliteit?
[...]
Juist en dan paniekstoornissen met Adhd gecombineerd, en Pots, en daarvoor diverse medicatie slikken, en dus niet kunnen werken? Een baan is minder intensief dan zorgen voor een kind.
Ik heb 2 kindjes en daardoor zijn klachten die ik al had mbt depressies en angst de laatste paar jaar verergert, had ik toen geweten dat ik ziek was en dat het nog een paar graadjes erger kan worden door slaapproblemen, 24 uur mama zijn en nooit meer de mogelijkheid om bij te tanken had ik misschien wel anders beslist.
Liefde voor je kinderen is zo mooi en fantastisch en maakt veel goed!
Maar ziek is ziek en zij kiezen daar niet voor een instabiele moeder die misschien wel flipt bij alles na de gebroken nachten of de peuterpubertijd.
Ik had een goede baan en vaak wel last maar was niet levensbeheersend, nu geen baan wel 2 mooie kindjes maar ziekte is de laatste paar jaar wel levensbeheersend, elke dag is overleven en proberen een goede moeder te zijn, daarna in bed huilen en morgen weer een nieuwe dag.
Sorry maar zorg voor een stabiele basis van een aantal jaar en vangnet kwa familie en denk er dan overna, nu ben je alles behalve stabiel.
En vragen wat je krijgt kwa toeslagen enz? Wat is dat voor een mentaliteit?
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:33
quote:annapalona schreef op 09 augustus 2013 @ 07:31:
[...]
Ik heb 2 kindjes en daardoor zijn klachten die ik al had mbt depressies en angst de laatste paar jaar verergert, had ik toen geweten dat ik ziek was en dat het nog een paar graadjes erger kan worden door slaapproblemen, 24 uur mama zijn en nooit meer de mogelijkheid om bij te tanken had ik misschien wel anders beslist.
Liefde voor je kinderen is zo mooi en fantastisch en maakt veel goed!
Maar ziek is ziek en zij kiezen daar niet voor een instabiele moeder die misschien wel flipt bij alles na de gebroken nachten of de peuterpubertijd.
Ik had een goede baan en vaak wel last maar was niet levensbeheersend, nu geen baan wel 2 mooie kindjes maar ziekte is de laatste paar jaar wel levensbeheersend, elke dag is overleven en proberen een goede moeder te zijn, daarna in bed huilen en morgen weer een nieuwe dag.
Sorry maar zorg voor een stabiele basis van een aantal jaar en vangnet kwa familie en denk er dan overna, nu ben je alles behalve stabiel.
En vragen wat je krijgt kwa toeslagen enz? Wat is dat voor een mentaliteit?
en dit mag natuurlijk niet gezegd worden!
zo eerlijk! en nee deze schrijver houdt niet minder van haar kinderen, maar is wél realistisch!
[...]
Ik heb 2 kindjes en daardoor zijn klachten die ik al had mbt depressies en angst de laatste paar jaar verergert, had ik toen geweten dat ik ziek was en dat het nog een paar graadjes erger kan worden door slaapproblemen, 24 uur mama zijn en nooit meer de mogelijkheid om bij te tanken had ik misschien wel anders beslist.
Liefde voor je kinderen is zo mooi en fantastisch en maakt veel goed!
Maar ziek is ziek en zij kiezen daar niet voor een instabiele moeder die misschien wel flipt bij alles na de gebroken nachten of de peuterpubertijd.
Ik had een goede baan en vaak wel last maar was niet levensbeheersend, nu geen baan wel 2 mooie kindjes maar ziekte is de laatste paar jaar wel levensbeheersend, elke dag is overleven en proberen een goede moeder te zijn, daarna in bed huilen en morgen weer een nieuwe dag.
Sorry maar zorg voor een stabiele basis van een aantal jaar en vangnet kwa familie en denk er dan overna, nu ben je alles behalve stabiel.
En vragen wat je krijgt kwa toeslagen enz? Wat is dat voor een mentaliteit?
en dit mag natuurlijk niet gezegd worden!
zo eerlijk! en nee deze schrijver houdt niet minder van haar kinderen, maar is wél realistisch!
En doooooor!
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:40
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aan
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aan
Maar 1 weekje te vroeg, mijn mooie kleine Anaël... na 23 weken geboren
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:46
quote:lonely_butterfly schreef op 09 augustus 2013 @ 07:40:
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aan
Deze schrijfster zegt ook niet dat er dan helemaal geen kinderen waren gekomen hoor, maar misschien maar eentje en een beter moment ( stabiel voor een langere tijd) maar het is gewoon erg zwaar en dat gezever over de liefde die je krijgt van je kindjes, het is inderdaad fantastisch en zo mooi maar je word er allesbehalve beter of stabiel van! Eerder andersom!
Maar ik denk als je zo graag kindjes wil en instabiel bent je toch weinig aantrekt van adviezen van ervaringsdeskundigen
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aan
Deze schrijfster zegt ook niet dat er dan helemaal geen kinderen waren gekomen hoor, maar misschien maar eentje en een beter moment ( stabiel voor een langere tijd) maar het is gewoon erg zwaar en dat gezever over de liefde die je krijgt van je kindjes, het is inderdaad fantastisch en zo mooi maar je word er allesbehalve beter of stabiel van! Eerder andersom!
Maar ik denk als je zo graag kindjes wil en instabiel bent je toch weinig aantrekt van adviezen van ervaringsdeskundigen
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:48
quote:broadway schreef op 09 augustus 2013 @ 07:33:
[...]
en dit mag natuurlijk niet gezegd worden!
zo eerlijk! en nee deze schrijver houdt niet minder van haar kinderen, maar is wél realistisch!
Dank u! en ja ik ben zo vreselijk gek op mijn kinderen en voel me meestal wel een goede moeder maar het is echt gewoon heel zwaar vaak.
Al zonder psychisch gedoe toch?
[...]
en dit mag natuurlijk niet gezegd worden!
zo eerlijk! en nee deze schrijver houdt niet minder van haar kinderen, maar is wél realistisch!
Dank u! en ja ik ben zo vreselijk gek op mijn kinderen en voel me meestal wel een goede moeder maar het is echt gewoon heel zwaar vaak.
Al zonder psychisch gedoe toch?
vrijdag 9 augustus 2013 om 07:57
Situatie hier: stabiele relatie, beiden stabiele baan met vast contract, geen psychische problemen etc. Zwanger zijn, en een kindje krijgen is mij enorm zwaar gevallen zelfs zonder de problematiek die jij opnoemt. Zwaarder dan een baan als je het mij vraagt.
Ik zou in elk geval nog even afwachten tot het misschien over een aantal jaren beter met je gaat. Eigenlijk zou ik je zelfs willen afraden om er aan te beginnen. Je wilt tenslotte de meest veilige en ideale situatie voor een kindje en dat kunnen jullie nu ( als ik het zo lees in de OP ) niet bieden.
Al vermoed ik dat je je beslissing allang hebt genomen en toch gewoon kinderen gaat krijgen.
En de discussie niet kunnen werken maar wel een kind opvoeden en dus dan inderdaad nog een uitkering hebben... Tja ik zou liever zelf het gevoel hebben dat ik op eigen benen kan staan dan dat het op die manier zou moeten leunen op de overheid.
Succes met de beslissing, ik hoop dat je kiest met je verstand en niet met je gevoel.
Ik zou in elk geval nog even afwachten tot het misschien over een aantal jaren beter met je gaat. Eigenlijk zou ik je zelfs willen afraden om er aan te beginnen. Je wilt tenslotte de meest veilige en ideale situatie voor een kindje en dat kunnen jullie nu ( als ik het zo lees in de OP ) niet bieden.
Al vermoed ik dat je je beslissing allang hebt genomen en toch gewoon kinderen gaat krijgen.
En de discussie niet kunnen werken maar wel een kind opvoeden en dus dan inderdaad nog een uitkering hebben... Tja ik zou liever zelf het gevoel hebben dat ik op eigen benen kan staan dan dat het op die manier zou moeten leunen op de overheid.
Succes met de beslissing, ik hoop dat je kiest met je verstand en niet met je gevoel.
vrijdag 9 augustus 2013 om 08:25
quote:luni schreef op 08 augustus 2013 @ 22:49:
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.
Dit dus.
En dat ook nog in combinatie met weinig inkomen. Neem 'n hond als je de drang hebt voor iets te zorgen.
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.
Dit dus.
En dat ook nog in combinatie met weinig inkomen. Neem 'n hond als je de drang hebt voor iets te zorgen.
vrijdag 9 augustus 2013 om 08:31
En wees voor jezelf even realistisch: als je al geen simpel baantje aankan, hoe denk je dan 24/7 per dag verantwoording over 'n klein kind te kunnen hebben met al z'n ups en downs, fases en wellicht ook wel psychische stoornis als ie dat van je erft?
Liefde is echt niet genoeg. Dat is 'n heel egoistische denkwijze.
En liefde kun je ook aan 'n huisdier geven en dat is 'n stuk minder bewerkelijk als 'n kind.
Liefde is echt niet genoeg. Dat is 'n heel egoistische denkwijze.
En liefde kun je ook aan 'n huisdier geven en dat is 'n stuk minder bewerkelijk als 'n kind.
vrijdag 9 augustus 2013 om 08:55
quote:Antoon69 schreef op 09 augustus 2013 @ 00:59:
[...]
BWAHAAHA..!!
Niemand vertelt jou of je wel of geen kinderen 'mag'. En zeker die cynische augurken hierboven niet. Je hoeft geen genetische screening door en sertraline wordt al 20 jaar door honderduizenden zwangere vrouwen over wereld gebruikt.
Dat gezegd hebbende zou ik het een aantal jaar uitstellen. Ik zou eerst nog wat meer aan mezelf werken. Kijken of je naar verloop van tijd bijvoorbeeld toch kunt werken. Zorgen dat er meer structuur in je leven is en niet alleen bij de dag leven. Je relatie moet daarnaast goed zijn en je partner moet met jou kinderen willen grootbrengen. Verder is het goed om een goede band met je ouders/schoonouders te hebben die liefst dichtbij wonen en bereid en in staat zijn in te springen indien nodig. Daar zou ik me op richten komende jaren. Dikke kans dat jij het dan heel wat beter zult doen dan de meeste moeders.+1
[...]
BWAHAAHA..!!
Niemand vertelt jou of je wel of geen kinderen 'mag'. En zeker die cynische augurken hierboven niet. Je hoeft geen genetische screening door en sertraline wordt al 20 jaar door honderduizenden zwangere vrouwen over wereld gebruikt.
Dat gezegd hebbende zou ik het een aantal jaar uitstellen. Ik zou eerst nog wat meer aan mezelf werken. Kijken of je naar verloop van tijd bijvoorbeeld toch kunt werken. Zorgen dat er meer structuur in je leven is en niet alleen bij de dag leven. Je relatie moet daarnaast goed zijn en je partner moet met jou kinderen willen grootbrengen. Verder is het goed om een goede band met je ouders/schoonouders te hebben die liefst dichtbij wonen en bereid en in staat zijn in te springen indien nodig. Daar zou ik me op richten komende jaren. Dikke kans dat jij het dan heel wat beter zult doen dan de meeste moeders.+1
vrijdag 9 augustus 2013 om 09:30
quote:lonely_butterfly schreef op 09 augustus 2013 @ 07:40:
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aan
Luister. Ik geloof echt wel dat een kind gelukkig kan opgroeien als de moeder in de Wajong zit. Daar ging mijn commentaar niet over. Ook denk ik dat met bepaalde psychische problemen het echt wel mogelijk is om een kind liefde te geven. Waar ik boos van word is dat andere mensen voor de kosten op moeten draaien.
Zoals ik al zei zelf heb ik ook een fikse vorm van ADHD en ik moet alle zeilen bijzetten om het vol te houden in mijn baan. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt aan kinderen te beginnen! Tenzij ik een vent tref die genoeg verdient voor ons allebei zodat ik thuis kan blijven. Maar...
Ik kan werken.
Er is mij verteld dat een kind het equivalent is van 2 fulltime banen. Qua verantwoordelijkheid, planning, tijd en noem maar op. Ook bij vriendinnen zonder ADHD of andere problemen zie ik hoe moe ze zijn en hoe zwaar dit is.
Zit je in de wajong en kun je zogenaamd niet werken (ik denk echt dat hamburgers bakken bij de Mc Donalds of achter de kassa zitten de hele dag MINDER zwaar is dan moeder zijn) dan vind ik je gewoon een uitvreter met je Wajong.
En begrijp me niet verkeerd. Beste vriendin van me zit in de Wajong na een fikse aanrijding ... whiplash... die is constant moe, heeft hoofdpijn rugpijn noem maar op. Maar no way dat zij onder haar omstandigheden aan een kind begint. En dat vind ik heeeel verstandig. Een kind heeft zijn/haar hele leven zorg nodig en is geen bibliotheekboek wat je terugbrengt als het onverhoopt toch niet blijkt te gaan.
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aan
Luister. Ik geloof echt wel dat een kind gelukkig kan opgroeien als de moeder in de Wajong zit. Daar ging mijn commentaar niet over. Ook denk ik dat met bepaalde psychische problemen het echt wel mogelijk is om een kind liefde te geven. Waar ik boos van word is dat andere mensen voor de kosten op moeten draaien.
Zoals ik al zei zelf heb ik ook een fikse vorm van ADHD en ik moet alle zeilen bijzetten om het vol te houden in mijn baan. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt aan kinderen te beginnen! Tenzij ik een vent tref die genoeg verdient voor ons allebei zodat ik thuis kan blijven. Maar...
Ik kan werken.
Er is mij verteld dat een kind het equivalent is van 2 fulltime banen. Qua verantwoordelijkheid, planning, tijd en noem maar op. Ook bij vriendinnen zonder ADHD of andere problemen zie ik hoe moe ze zijn en hoe zwaar dit is.
Zit je in de wajong en kun je zogenaamd niet werken (ik denk echt dat hamburgers bakken bij de Mc Donalds of achter de kassa zitten de hele dag MINDER zwaar is dan moeder zijn) dan vind ik je gewoon een uitvreter met je Wajong.
En begrijp me niet verkeerd. Beste vriendin van me zit in de Wajong na een fikse aanrijding ... whiplash... die is constant moe, heeft hoofdpijn rugpijn noem maar op. Maar no way dat zij onder haar omstandigheden aan een kind begint. En dat vind ik heeeel verstandig. Een kind heeft zijn/haar hele leven zorg nodig en is geen bibliotheekboek wat je terugbrengt als het onverhoopt toch niet blijkt te gaan.
Let love rule!
vrijdag 9 augustus 2013 om 09:32
quote:lonely_butterfly schreef op 09 augustus 2013 @ 07:40:
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aanEn ik heb tot een half jaar geleden ook nog gewerkt, en hoop snel weer iets te kunnen gaan doen.. maar dat heeft TO niet/nooit gedaan.. dus ik denk dat mijn advies niet zo heel slecht is.
Jaaaaa dat snap ik dat die schrijver dat heeft, ken ook tegenover gestelde verhalen... Bij iedereen verschillend dus!!!
en ik denk niet dat je je door psychische problemen tegen moet houden! Afhankelijk van aard, maar paniekaanvallen zoizo niet!!
Zolang je maar weet van jezelf waar je staat en je weet waar je valkuilen zijn. Voor jezelf een vangnet hebt en gekregen hebt naar wat als een hoe pakken we het dan aanEn ik heb tot een half jaar geleden ook nog gewerkt, en hoop snel weer iets te kunnen gaan doen.. maar dat heeft TO niet/nooit gedaan.. dus ik denk dat mijn advies niet zo heel slecht is.
vrijdag 9 augustus 2013 om 09:34
quote:Tashy schreef op 09 augustus 2013 @ 09:30:
[...]
Luister. Ik geloof echt wel dat een kind gelukkig kan opgroeien als de moeder in de Wajong zit. Daar ging mijn commentaar niet over. Ook denk ik dat met bepaalde psychische problemen het echt wel mogelijk is om een kind liefde te geven. Waar ik boos van word is dat andere mensen voor de kosten op moeten draaien.
Zoals ik al zei zelf heb ik ook een fikse vorm van ADHD en ik moet alle zeilen bijzetten om het vol te houden in mijn baan. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt aan kinderen te beginnen! Tenzij ik een vent tref die genoeg verdient voor ons allebei zodat ik thuis kan blijven. Maar...
Ik kan werken.
Er is mij verteld dat een kind het equivalent is van 2 fulltime banen. Qua verantwoordelijkheid, planning, tijd en noem maar op. Ook bij vriendinnen zonder ADHD of andere problemen zie ik hoe moe ze zijn en hoe zwaar dit is.
Zit je in de wajong en kun je zogenaamd niet werken (ik denk echt dat hamburgers bakken bij de Mc Donalds of achter de kassa zitten de hele dag MINDER zwaar is dan moeder zijn) dan vind ik je gewoon een uitvreter met je Wajong.
En dan ook nog vragen waar ze allemaal op kan rekenen kwa tegemoedkomingen..
[...]
Luister. Ik geloof echt wel dat een kind gelukkig kan opgroeien als de moeder in de Wajong zit. Daar ging mijn commentaar niet over. Ook denk ik dat met bepaalde psychische problemen het echt wel mogelijk is om een kind liefde te geven. Waar ik boos van word is dat andere mensen voor de kosten op moeten draaien.
Zoals ik al zei zelf heb ik ook een fikse vorm van ADHD en ik moet alle zeilen bijzetten om het vol te houden in mijn baan. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt aan kinderen te beginnen! Tenzij ik een vent tref die genoeg verdient voor ons allebei zodat ik thuis kan blijven. Maar...
Ik kan werken.
Er is mij verteld dat een kind het equivalent is van 2 fulltime banen. Qua verantwoordelijkheid, planning, tijd en noem maar op. Ook bij vriendinnen zonder ADHD of andere problemen zie ik hoe moe ze zijn en hoe zwaar dit is.
Zit je in de wajong en kun je zogenaamd niet werken (ik denk echt dat hamburgers bakken bij de Mc Donalds of achter de kassa zitten de hele dag MINDER zwaar is dan moeder zijn) dan vind ik je gewoon een uitvreter met je Wajong.
En dan ook nog vragen waar ze allemaal op kan rekenen kwa tegemoedkomingen..
vrijdag 9 augustus 2013 om 09:42
Eerst je leven maar eens op orde TO. Een kind is geen daginvulling, het vertrouwt volledig op je en je moet beslissingen en verantwoordelijkheid nemen. Je kunt amper voor jezelf zorgen, dat doet de maatschappij grotendeels met je Wajonguitkering. En erop rekenen dat de maatschappij (of je partner, of de hulpverlening) dit wel blijft doen omdat je zo nodig een kind wil is behoorlijk egocentrisch en dom, want dergelijke subsidies en uitkeringen worden (terecht) steeds moeilijker te krijgen.
