Zwanger
alle pijlers
Kinderwens met ADHD, paniek en vermoeidheid...???
donderdag 8 augustus 2013 om 22:40
Hallo,
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
donderdag 8 augustus 2013 om 22:49
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.
donderdag 8 augustus 2013 om 22:54
quote:luni schreef op 08 augustus 2013 @ 22:49:
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.Ik begrijp niet helemaal waar zo'n negatieve reactie voor nodig is. Wat is er mis met een moeder die haar kind enorm veel liefde te bieden heeft? Ik heb dit bericht geplaatst om ervaringen van vrouwen in soortgelijke situaties te lezen...
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.Ik begrijp niet helemaal waar zo'n negatieve reactie voor nodig is. Wat is er mis met een moeder die haar kind enorm veel liefde te bieden heeft? Ik heb dit bericht geplaatst om ervaringen van vrouwen in soortgelijke situaties te lezen...
donderdag 8 augustus 2013 om 22:57
Hier Adhd en een kinderwens. En ik maak me zorgen of het wel lukt terwijl het zo lastig is om mijn eigen leven draaiende te houden. Maar waar jouw partner je twijfels bevestigd, wil de mijne zoeken naar oplossingen. Hij heeft vertrouwen in onze capaciteiten als ouders. En het gaat misschien wat anders dan bij anderen, maar dat is dan maar zo.
Tot ik mijn vriend ontmoette dacht ik dat het maar beter was om me niet voort te planten, ondanks mijn wens. Zijn vertrouwen heeft mijn vertrouwen vergroot zonder de realiteit uit het oog te verliezen. En dat vertrouwen is voor mij onderdeel van een basis die nodig is om kinderen te krijgen.
Dat je vriend vraagt hoe je zou reageren in situaties kun je zien als motie van wantrouwen. Je kan het ook zien om een manier om de situatie in te schatten van zijn kant. Een poging om je beter te begrijpen.
Tot ik mijn vriend ontmoette dacht ik dat het maar beter was om me niet voort te planten, ondanks mijn wens. Zijn vertrouwen heeft mijn vertrouwen vergroot zonder de realiteit uit het oog te verliezen. En dat vertrouwen is voor mij onderdeel van een basis die nodig is om kinderen te krijgen.
Dat je vriend vraagt hoe je zou reageren in situaties kun je zien als motie van wantrouwen. Je kan het ook zien om een manier om de situatie in te schatten van zijn kant. Een poging om je beter te begrijpen.
donderdag 8 augustus 2013 om 22:58
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je vriend twijfels heeft of samen een kind krijgen verstandig is, je hebt een wajong uitkering, begeleiding, loopt bij een psychiater, je slikt medicatie, je hebt moeite met structuur. Last van een paniekstoornis, en je mag en kan niet werken, iets wat ik mij persoonlijk niet kan voorstellen er is altijd wel iets wat je kunt doen, al is het voor een paar uur. (tja kom uit middenstandersfamilie, niet lullen maar poetsen).
Je post staat vol van ik en mijn, maar staat niet vol van verantwoordelijkheden die je neemt, want ja nog maar kort diagnose dus nog niet echt gezocht naar een vorm van dagbesteding, ik kan niet werken, Ik heb moeite met structuur.
Een baby/kind staat altijd op de eerste plaats, dus bij een baby past het woordje ik niet. Een baby wil op tijd zijn voeding, slaap, schone luier, troost, ook midden in de nacht, heeft last van krampjes, kan hangerig zijn, kan ziek zijn, en dan kun je niet zeggen, ik ben te moe, ik kan je niet helpen etc. Een peutertje is helemaal een handenbinder, slaapt minder, heeft structuur nodig, en iemand die het behoedt voor gevaar etc.
En een zwangerschap met medicatie? weet niet wat voor angststoornis je hebt maar is dat handig met kind?
Je vriend loopt een grote kans dat de zorg voor jullie kindje op zijn schouders terecht gaat komen, terwijl hij ook voor het inkomen moet zorgen, ik denk dat het al niet meevalt om met een partner met angstoornis en adhd etc. te leven, laat staan daar nog een baby bij te hebben.
Je post staat vol van ik en mijn, maar staat niet vol van verantwoordelijkheden die je neemt, want ja nog maar kort diagnose dus nog niet echt gezocht naar een vorm van dagbesteding, ik kan niet werken, Ik heb moeite met structuur.
Een baby/kind staat altijd op de eerste plaats, dus bij een baby past het woordje ik niet. Een baby wil op tijd zijn voeding, slaap, schone luier, troost, ook midden in de nacht, heeft last van krampjes, kan hangerig zijn, kan ziek zijn, en dan kun je niet zeggen, ik ben te moe, ik kan je niet helpen etc. Een peutertje is helemaal een handenbinder, slaapt minder, heeft structuur nodig, en iemand die het behoedt voor gevaar etc.
En een zwangerschap met medicatie? weet niet wat voor angststoornis je hebt maar is dat handig met kind?
Je vriend loopt een grote kans dat de zorg voor jullie kindje op zijn schouders terecht gaat komen, terwijl hij ook voor het inkomen moet zorgen, ik denk dat het al niet meevalt om met een partner met angstoornis en adhd etc. te leven, laat staan daar nog een baby bij te hebben.
donderdag 8 augustus 2013 om 22:59
quote:luni schreef op 08 augustus 2013 @ 22:49:
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.Is aan kinderen beginnen niet voor iedereen een egoïstisch iets? Je begint aan kinderen omdat je het zelf wilt en niet omdat dat kind erom vraagt. Maar goed als ik haar bericht lees zie ik juist iemand die heel hard aan zichzelf werkt en hier duidelijk goed ove rna denkt. Daar kunnen vele moeders nog wat van leren.
Ik denk, in jouw situatie, dat aan kinderen beginnen een egoistische zet zou zijn. Bedenk je, dat als jij dat kind zou zijn, en je moeder zo ziet, wat dat met je zou doen.
Bovendien heeft het krijgen van kinderen, de zwangerschap (hormonen etc) en de bevalling, een enorme impact. Ik zou er van af zien als ik jou was.Is aan kinderen beginnen niet voor iedereen een egoïstisch iets? Je begint aan kinderen omdat je het zelf wilt en niet omdat dat kind erom vraagt. Maar goed als ik haar bericht lees zie ik juist iemand die heel hard aan zichzelf werkt en hier duidelijk goed ove rna denkt. Daar kunnen vele moeders nog wat van leren.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:00
quote:lvb1988 schreef op 08 augustus 2013 @ 22:54:
[...]
Ik begrijp niet helemaal waar zo'n negatieve reactie voor nodig is. Wat is er mis met een moeder die haar kind enorm veel liefde te bieden heeft? Ik heb dit bericht geplaatst om ervaringen van vrouwen in soortgelijke situaties te lezen...Misschien negatief in jouw ogen maar reeel in mijn visie.
[...]
Ik begrijp niet helemaal waar zo'n negatieve reactie voor nodig is. Wat is er mis met een moeder die haar kind enorm veel liefde te bieden heeft? Ik heb dit bericht geplaatst om ervaringen van vrouwen in soortgelijke situaties te lezen...Misschien negatief in jouw ogen maar reeel in mijn visie.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:02
quote:maitje136 schreef op 08 augustus 2013 @ 22:59:
[...]
Is aan kinderen beginnen niet voor iedereen een egoïstisch iets? Je begint aan kinderen omdat je het zelf wilt en niet omdat dat kind erom vraagt. Maar goed als ik haar bericht lees zie ik juist iemand die heel hard aan zichzelf werkt en hier duidelijk goed ove rna denkt. Daar kunnen vele moeders nog wat van leren.Ja, dat is misschien zo maar als ik het zo lees is er nog veel te leren...ik zou geen moeder met angststoornissen en paniekaanvallen willen. Lijkt me niet eerlijk naar het kind toe.
[...]
Is aan kinderen beginnen niet voor iedereen een egoïstisch iets? Je begint aan kinderen omdat je het zelf wilt en niet omdat dat kind erom vraagt. Maar goed als ik haar bericht lees zie ik juist iemand die heel hard aan zichzelf werkt en hier duidelijk goed ove rna denkt. Daar kunnen vele moeders nog wat van leren.Ja, dat is misschien zo maar als ik het zo lees is er nog veel te leren...ik zou geen moeder met angststoornissen en paniekaanvallen willen. Lijkt me niet eerlijk naar het kind toe.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:03
quote:lvb1988 schreef op 08 augustus 2013 @ 22:50:
Oh en dan nog een oproepje.. Ik heb dus een uitkering, mijn vriend werkt wel gewoon. Zijn er veel financiële tegemoetkomingen met een niet zo heel groot inkomen?Dit dus ik wil een kind, ik heb een uitkering mijn vriend heeft een niet zo hoog inkomen, en buiten je uitkering wil je nog meer geld van de gemeenschap? Komt op mij over dat je weinig verantwoordelijkheids gevoel hebt. Er zijn potjes maar daarop wordt hard bezuinigd, de kinderbijslag gaat omlaag, evenals de zorg- en huurtoeslag, de studiefinanciering wordt afgeschaft met de jaren.
Oh en dan nog een oproepje.. Ik heb dus een uitkering, mijn vriend werkt wel gewoon. Zijn er veel financiële tegemoetkomingen met een niet zo heel groot inkomen?Dit dus ik wil een kind, ik heb een uitkering mijn vriend heeft een niet zo hoog inkomen, en buiten je uitkering wil je nog meer geld van de gemeenschap? Komt op mij over dat je weinig verantwoordelijkheids gevoel hebt. Er zijn potjes maar daarop wordt hard bezuinigd, de kinderbijslag gaat omlaag, evenals de zorg- en huurtoeslag, de studiefinanciering wordt afgeschaft met de jaren.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:05
quote:Christiana schreef op 08 augustus 2013 @ 23:03:
[...]
Dit dus ik wil een kind, ik heb een uitkering mijn vriend heeft een niet zo hoog inkomen, en buiten je uitkering wil je nog meer geld van de gemeenschap? Komt op mij over dat je weinig verantwoordelijkheids gevoel hebt. Er zijn potjes maar daarop wordt hard bezuinigd, de kinderbijslag gaat omlaag, evenals de zorg- en huurtoeslag, de studiefinanciering wordt afgeschaft met de jaren.En stel je voor: je relatie gaat uit.. Hoe wil je het dan redden van je uitkering? Kindje wordt groter, kleding, studies etc..
[...]
Dit dus ik wil een kind, ik heb een uitkering mijn vriend heeft een niet zo hoog inkomen, en buiten je uitkering wil je nog meer geld van de gemeenschap? Komt op mij over dat je weinig verantwoordelijkheids gevoel hebt. Er zijn potjes maar daarop wordt hard bezuinigd, de kinderbijslag gaat omlaag, evenals de zorg- en huurtoeslag, de studiefinanciering wordt afgeschaft met de jaren.En stel je voor: je relatie gaat uit.. Hoe wil je het dan redden van je uitkering? Kindje wordt groter, kleding, studies etc..
donderdag 8 augustus 2013 om 23:07
Ik heb ADD, waardoor ik ook wel tegen een hoop dingen aan loop in mijn leven. Werken zit er voor mij ook op het moment niet in, onder andere door de ADD en een aantal dingen die in mijn leven spelen. Maar ik geloof absoluut niet dat ik een slechte mama zal zijn, ik doe hartstikke hard mijn best om aan mijzelf te werken. Ik denk dat ik mijzelf al beter door heb dan de gemiddelde persoon van mijn leeftijd door alle hulp die ik krijg. Natuurlijk zullen dingen misschien minder makkelijk gaan als je eenmaal een kindje hebt, maar zorgt een kindje juist niet voor een hele hoop structuur die jij zeker kunt gebruiken.
Ik vind het zo makkelijk als mensen zeggen dat je maar niet aan kinderen moet beginnen. Zou je je kind alle liefde van de wereld kunnen geven? Zou je je kind de nodige verzorging en stabiliteit kunnen geven? Dan moet het toch lukken ondanks dat het misschien niet altijd makkelijk is. En uiteindelijk weet niemand wat voor moeder die van te voren gaat worden. Denk dat een hoop vrouwen met een postnatale depressie het nooit van te voren hadden verwacht. Toch beginnen ze 9 van de 10 keer weer aan een tweede, hun goed recht toch ondanks de moeilijkheden.
Ik vind het zo makkelijk als mensen zeggen dat je maar niet aan kinderen moet beginnen. Zou je je kind alle liefde van de wereld kunnen geven? Zou je je kind de nodige verzorging en stabiliteit kunnen geven? Dan moet het toch lukken ondanks dat het misschien niet altijd makkelijk is. En uiteindelijk weet niemand wat voor moeder die van te voren gaat worden. Denk dat een hoop vrouwen met een postnatale depressie het nooit van te voren hadden verwacht. Toch beginnen ze 9 van de 10 keer weer aan een tweede, hun goed recht toch ondanks de moeilijkheden.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:07
Als ik nog eens overlees hoe diep je nog in de hulpverlening zit, zou ik de kinderwens uitstellen tot je meer op eigen benen kan staan. Eerst focussen op het op orde krijgen van je eigen fundering.
En zoals je zegt: je gaat vooruit. En je zult nog verder vooruit gaan, verder dan je je voor kan stellen. Die persoonlijk begeleider zal minder vaak langskomen en je vind een structuur die bij je past.
Verdient een kindje niet een moeder die haar basis op orde heeft?
En een vader die vertrouwen heeft in de moeder. Ouders die samen een team vormen.
Je bent 24. Er is geen haast. Wordt eerst jezelf voor je een nieuw leven maakt.
En zoals je zegt: je gaat vooruit. En je zult nog verder vooruit gaan, verder dan je je voor kan stellen. Die persoonlijk begeleider zal minder vaak langskomen en je vind een structuur die bij je past.
Verdient een kindje niet een moeder die haar basis op orde heeft?
En een vader die vertrouwen heeft in de moeder. Ouders die samen een team vormen.
Je bent 24. Er is geen haast. Wordt eerst jezelf voor je een nieuw leven maakt.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:11
quote:luni schreef op 08 augustus 2013 @ 23:05:
[...]
En stel je voor: je relatie gaat uit.. Hoe wil je het dan redden van je uitkering? Kindje wordt groter, kleding, studies etc..
Helemaal mee eens, mijn vader inmiddels 83 jaar zei altijd tegen zijn ons: zorg dat je financieel onafhankelijk bent, zodat je je zelf en je kinderen kunt onderhouden, en je bij niets en niemand je hand hoeft op te houden.
Zelf moeder van twee pubers, wil je weten wat dat kost? Man en ik werken beide fulltime.
[...]
En stel je voor: je relatie gaat uit.. Hoe wil je het dan redden van je uitkering? Kindje wordt groter, kleding, studies etc..
Helemaal mee eens, mijn vader inmiddels 83 jaar zei altijd tegen zijn ons: zorg dat je financieel onafhankelijk bent, zodat je je zelf en je kinderen kunt onderhouden, en je bij niets en niemand je hand hoeft op te houden.
Zelf moeder van twee pubers, wil je weten wat dat kost? Man en ik werken beide fulltime.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:11
donderdag 8 augustus 2013 om 23:13
donderdag 8 augustus 2013 om 23:15
quote:Christiana schreef op 08 augustus 2013 @ 23:13:
[...]
Juist en dan paniekstoornissen met Adhd gecombineerd, en Pots, en daarvoor diverse medicatie slikken, en dus niet kunnen werken? Een baan is minder intensief dan zorgen voor een kind.Ik denk dat je meer dan genoeg aan jezelf hebt dan. Ik heb zelf vermoedelijk add en nu te oud voor een baby maar zou er met 'alleen' add ook niet aan beginnen.
[...]
Juist en dan paniekstoornissen met Adhd gecombineerd, en Pots, en daarvoor diverse medicatie slikken, en dus niet kunnen werken? Een baan is minder intensief dan zorgen voor een kind.Ik denk dat je meer dan genoeg aan jezelf hebt dan. Ik heb zelf vermoedelijk add en nu te oud voor een baby maar zou er met 'alleen' add ook niet aan beginnen.
donderdag 8 augustus 2013 om 23:18
donderdag 8 augustus 2013 om 23:21
Ik heb het al in een ander topic genoemd, maar volgens mij moet je jezelf in dit soort situaties twee vragen stellen:
1 wil ik echt een kind
2 en zou dat kind mij echt als moeder willen?
Zo lang het antwoord op vraag 2 nee luidt: NIET doen. Het gaat hier niet om jouw (ongetwijfeld diepgevoelde) wens, maar om het welzijn van een nieuw klein wezentje. En een kind hebben is behalve vreselijk leuk ook loeizwaar, daar moet je echt stevig voor in je schoenen staan.
Je hebt nog jaren de tijd, zorg nou eerst dat je stabiel wordt en langere tijd blijft en kijk dan verder. Niet leuk om te horen, ik weet het.
1 wil ik echt een kind
2 en zou dat kind mij echt als moeder willen?
Zo lang het antwoord op vraag 2 nee luidt: NIET doen. Het gaat hier niet om jouw (ongetwijfeld diepgevoelde) wens, maar om het welzijn van een nieuw klein wezentje. En een kind hebben is behalve vreselijk leuk ook loeizwaar, daar moet je echt stevig voor in je schoenen staan.
Je hebt nog jaren de tijd, zorg nou eerst dat je stabiel wordt en langere tijd blijft en kijk dan verder. Niet leuk om te horen, ik weet het.
