Zwanger
alle pijlers
Kinderwens met ADHD, paniek en vermoeidheid...???
donderdag 8 augustus 2013 om 22:40
Hallo,
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
Ik ben 24 jaar en woon samen met mijn vriend (23 jaar).
Ik ben al een aantal jaren bekend met een paniekstoornis en heb hier veel therapie en begeleiding voor gehad. Nog steeds slik ik medicatie (sertraline, een antidepressiva tegen angst en stemmingswisselingen) en ben ik onder begeleiding van een psychiater en een persoonlijk begeleider (3x per week). Die laatste meer vanwege mijn ADHD klachten en moeite met structuur in het dagelijkse leven.
Mijn paniek heb ik eigenlijk het laatste jaar redelijk onder controle. Ik kan beter relativeren en weet mijn 'aanvallen' te voorkomen, meestal. Het komt nog maar zelden voor dat ze echt doorzetten, en mocht dit toch gebeuren, is er een signaleringsplan dat goed werkt. Zo weet ik zelf wat ik kan doen, mijn vriend weet wat hij kan doen en mijn PB'er ook.
Naast mijn paniekstoornis lijd ik aan POTS. Een syndroom wat een lage bloeddruk veroorzaakt, met flauwvallen als gevolg als ik te lang sta, trillerigheid, vermoeidheid en hartkloppingen. Hier heb ik lang mee rond gelopen zonder dat artsen wisten wat er aan de hand was, de meesten schoven het af op mijn psychische gesteldheid. Nu ik eindelijk juist ben gediagnosticeerd slik ik hier medicatie voor en komt het nog maar zelden voor dat ik werkelijk flauwval, alleen de vermoeidheid speelt me nog wel parten.
Door mijn ADHD, paniekstoornis en POTS ben ik in de Wajong beland en mag en kan ik niet werken. Ik ben bezig met het zoeken naar een geschikte dagbesteding, maar beschik pas kort over de indicatie hiervan, dus ben nog niet zover met deze zoektocht.
Enfin, ik heb een ontzettend grote kinderwens en wil deze heel graag vervullen. Mijn vriend wil ook kinderen, maar zegt er nu nog niet aan toe te zijn. Toch is hij de laatste tijd veel ermee bezig. Hij vraagt regelmatig hoe ik zou handelen in bepaalde situaties met kinderen. Bijvoorbeeld wat ik zou doen als ik me niet goed voel en mijn kind zou wegrennen. Of als ik zou gaan wandelen en ik word duizelig. Tal vragen, allemaal in de trant van mijn 'instabiliteit' icm een kind.
Ikzelf heb altijd gedacht; ik kan mijn verantwoording heus wel nemen, en op het moment zelf weet ik wel hoe te handelen, intuitief en met grote verantwoording naar mijn kind toe. Ik krijg echter steeds meer het idee dat mijn vriend er geen vertrouwen in heeft. Hij zegt ook altijd dat hij pas een kind wil als mijn situatie stabiel is. Ik weet niet of ik ooit wel stabiel zal worden. POTS is iets chronisch (en ongevaarlijk voor een kind), de paniekstoornis zal ik waarschijnlijk ook altijd wel met me meedragen en ADHD gaat ook niet over. Wel ben ik er altijd van overtuigd geweest dat ik een goede moeder zal zijn. Al heb ik nu het idee dat ik dat steeds moet bewijzen en dat ik mezelf steeds moet verdedigen. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen, terwijl ik dit eigenlijk niet fair vind... Ik moet toch gewoon een kind kunnen krijgen, ondanks mijn verleden en mijn gezondheidssituatie?
Ik vraag me af of er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, of om zich heen mee hebben gemaakt. Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hierin herkennen. Ook ben ik benieuwd naar ervaringen voor, tijdens en na de zwangerschap van vrouwen met kinderen die bijvoorbeeld ook ADHD en/of een paniekstoornis hebben, en/of vermoeidheidsklachten hebben.
Alle tips/ervaringen zijn welkom. Ik zit er een beetje doorheen op het moment....
vrijdag 9 augustus 2013 om 18:51
quote:luni schreef op 08 augustus 2013 @ 23:02:
[...]
Ja, dat is misschien zo maar als ik het zo lees is er nog veel te leren...ik zou geen moeder met angststoornissen en paniekaanvallen willen. Lijkt me niet eerlijk naar het kind toe.
Wat een domme opmerking zeg. Ik heb paniek en angst en 2 kinderen. Mijn kinderen merken er niks van. Ik kan paniekaanvallen hebben zonder dat iemand het merkt, zo goed ben ik er in
Ik ga overal naar toe, ja met angst, nee zonder dat iemand het merkt. Ik heb een hele fijne huisarts die me helpt met medicijnen. Heb zelf een vader gehad met een angststoornis en die liet het idd merken en dat wil je als kind niet en dat wil je ook niet voor je kind. Maar daar kun je dus wel zelf iets aan doen.
[...]
Ja, dat is misschien zo maar als ik het zo lees is er nog veel te leren...ik zou geen moeder met angststoornissen en paniekaanvallen willen. Lijkt me niet eerlijk naar het kind toe.
Wat een domme opmerking zeg. Ik heb paniek en angst en 2 kinderen. Mijn kinderen merken er niks van. Ik kan paniekaanvallen hebben zonder dat iemand het merkt, zo goed ben ik er in
Ik ga overal naar toe, ja met angst, nee zonder dat iemand het merkt. Ik heb een hele fijne huisarts die me helpt met medicijnen. Heb zelf een vader gehad met een angststoornis en die liet het idd merken en dat wil je als kind niet en dat wil je ook niet voor je kind. Maar daar kun je dus wel zelf iets aan doen.
vrijdag 9 augustus 2013 om 18:57
quote:cupcakegirl schreef op 09 augustus 2013 @ 18:51:
[...]
Wat een domme opmerking zeg. Ik heb paniek en angst en 2 kinderen. Mijn kinderen merken er niks van. Ik kan paniekaanvallen hebben zonder dat iemand het merkt, zo goed ben ik er in
Ik ga overal naar toe, ja met angst, nee zonder dat iemand het merkt. Ik heb een hele fijne huisarts die me helpt met medicijnen. Heb zelf een vader gehad met een angststoornis en die liet het idd merken en dat wil je als kind niet en dat wil je ook niet voor je kind. Maar daar kun je dus wel zelf iets aan doen.Ik denk dat je kinderen er zeker wat van mee krijgen maar als jij er zeker van bent dat het niet zo is, best joh..
[...]
Wat een domme opmerking zeg. Ik heb paniek en angst en 2 kinderen. Mijn kinderen merken er niks van. Ik kan paniekaanvallen hebben zonder dat iemand het merkt, zo goed ben ik er in
Ik ga overal naar toe, ja met angst, nee zonder dat iemand het merkt. Ik heb een hele fijne huisarts die me helpt met medicijnen. Heb zelf een vader gehad met een angststoornis en die liet het idd merken en dat wil je als kind niet en dat wil je ook niet voor je kind. Maar daar kun je dus wel zelf iets aan doen.Ik denk dat je kinderen er zeker wat van mee krijgen maar als jij er zeker van bent dat het niet zo is, best joh..
vrijdag 9 augustus 2013 om 19:08
@cupcakegirl
Jij hebt een huisarts die je begeleid en lijkt het onder controle te hebben. Dat is toch een compleet ander punt dan TO die drie dagen per week een persoonlijk begeleider heeft PLUS therapeut/specialistische hulp.
Jij kan met behulp van de huisarts en medicatie op eigen benen staan. TO lijkt nog compleet in de steigers te staan, de fundering is nog niet eens gelegd.
Dat kun je eerlijk gezegd niet vergelijken. TO geeft zichzelf een waardeloze kans als moeder wanneer ze zichzelf niet eerst de kans geeft om in optima forma te komen.
Jij hebt een huisarts die je begeleid en lijkt het onder controle te hebben. Dat is toch een compleet ander punt dan TO die drie dagen per week een persoonlijk begeleider heeft PLUS therapeut/specialistische hulp.
Jij kan met behulp van de huisarts en medicatie op eigen benen staan. TO lijkt nog compleet in de steigers te staan, de fundering is nog niet eens gelegd.
Dat kun je eerlijk gezegd niet vergelijken. TO geeft zichzelf een waardeloze kans als moeder wanneer ze zichzelf niet eerst de kans geeft om in optima forma te komen.
vrijdag 9 augustus 2013 om 19:21
Het is nooit leuk als je (op dat moment) geen kinderen kan krijgen.
Mensen die het niet kunnen omdat ze maar niet zwanger worden hebben ook veel verdriet. Zij kunnen nog naar de dokter voor IVF behandelingen. TO kan ook voor behandelingen naar de dokter, maar dan de psychiater cs. En daarna kijken of kinderen krijgen een optie is.
Ik hoorde vandaag een verhaal over een kindje van drie. Ouders uit elkaar, hij drinken, beetje slaan, gokken, zij borderline. Kindje is steeds bij familie want vader wil het niet, moeder is gevallen voor een wiet rokend feestbeest en heeft wat schulden die ze graag vergeet. Familie weet wel dat jeugdzorg door omstandigheden de beste optie is voor het kind, kunnen er niet voor zorgen, maar bellen nog niet omdat ze bang zijn het contact met het kind te verliezen. Alleen maar verliezers.
Mensen die het niet kunnen omdat ze maar niet zwanger worden hebben ook veel verdriet. Zij kunnen nog naar de dokter voor IVF behandelingen. TO kan ook voor behandelingen naar de dokter, maar dan de psychiater cs. En daarna kijken of kinderen krijgen een optie is.
Ik hoorde vandaag een verhaal over een kindje van drie. Ouders uit elkaar, hij drinken, beetje slaan, gokken, zij borderline. Kindje is steeds bij familie want vader wil het niet, moeder is gevallen voor een wiet rokend feestbeest en heeft wat schulden die ze graag vergeet. Familie weet wel dat jeugdzorg door omstandigheden de beste optie is voor het kind, kunnen er niet voor zorgen, maar bellen nog niet omdat ze bang zijn het contact met het kind te verliezen. Alleen maar verliezers.
vrijdag 9 augustus 2013 om 19:40
Hallo allemaal,
Ik heb inderdaad meegelezen, maar nog niet de kans gehad om uitgebreid te reageren, omdat ik een logeetje heb. Een logeetje van 3 en een half jaar, waar ik de hele dag mee in de weer ben en ik meer energie van krijg dan er moe van te worden.
Ik vind het erg jammer zoveel negatieve reacties te krijgen en dat mensen zoveel conclusies trekken zonder het precieze er vanaf te weten. Zowel de psychiater als de huisarts als mijn PB'er zijn ervan overtuigd dat ik een goede moeder kan zijn en dat ik iemand ben die haar kind op de eerste plek zou zetten. Dat ik niet kan werken heeft niet met mijn ADHD te maken, maar met de POTS. Dit is geen psychische aandoening, maar een fysieke beperking.
De PB'er heb ik juist om me te helpen met structuur, en vooral om deze te continueren. Deze begeleiding helpt me dus zo zelfstandig mogelijk te zijn en hulp te krijgen waar nodig. Omdat dit nog geen jaar loopt, komt de PB'er nu 3x in de week. Dit zal niet altijd zo blijven, maar is nodig om de situatie zoals die nu is goed te kunnen observeren, inventariseren wat er nodig is, mij als persoon goed te leren kennen en de juiste begeleiding hierop af te kunnen stemmen.
Wat dat werken betreft, ik ben juist zelf naar het UWV gestapt om te vragen of ik aan het werk mag. Dit moet namelijk in overleg met het UWV. Mijn arbeidsdeskundige is degene die zegt dat ze me dit zwaar afraadt. Ik zie niet in waarom ik tegen het advies van iemand in zou moeten gaan, die hier op een professionele manier verstand van heeft.
En een moeder die thuis is voor haar kind heeft volgens mij nog nooit een kind kwaad gedaan.
Zoals ik al schreef, is mijn paniekstoornis geen punt meer. Deze heb ik onder controle. Daar gaat de diagnose niet van weg, maar ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan en doe dat ook.
Ik vind het erg kortzichtig dat mensen schrijven dat ze hopen dat mijn vriend verstandiger is en een condoom gebruikt. Ik zou nooit stiekem de anticonceptie stoppen, zonder medeweten van mijn vriend. Ik heb een mirenaspiraal en zal deze pas eruit laten halen als ik zeker ben van ONZE keuze om ervoor te gaan.
Misschien kan ik beter een oproep plaatsen gericht aan (zwangere) vrouwen met kinderen die ervaring hebben met vermoeidheidsklachten en ADHD.
Ik ben het er absoluut niet mee eens dat iemand die niet kan werken niet voor een kind kan zorgen. Er thuis voor je kind zijn (hoe zwaar dit ook kan zijn) is iets heel anders dan in een andere omgeving te werken.
Misschien lijkt het alsof ik niet tegen kritiek kan, prima als dat wordt gedacht. Ik kan wel degelijk feedback ontvangen, ben er zelfs blij mee! Ik heb echter geen behoefte aan veroordelingen. Ik zet mijn hele verhaal hier niet neer om voor weet ik wat uitgemaakt te worden, en ik denk dat het absoluut weergeeft dat ik juist het goede wil doen en niet overhaast aan een kind wil beginnen.
Ik hoop dat de mensen die hun frustraties op mij botvieren in dit topic zich met hun eigen leven kunnen bezighouden, want daar heeft in mijn ogen niemand iets aan
De mensen die mij wel vooruit hebben geholpen in mijn gedachtenstroom; heel erg bedankt! Ik probeer om nog persoonlijk te reageren, ik ben er erg blij mee!
Ik heb inderdaad meegelezen, maar nog niet de kans gehad om uitgebreid te reageren, omdat ik een logeetje heb. Een logeetje van 3 en een half jaar, waar ik de hele dag mee in de weer ben en ik meer energie van krijg dan er moe van te worden.
Ik vind het erg jammer zoveel negatieve reacties te krijgen en dat mensen zoveel conclusies trekken zonder het precieze er vanaf te weten. Zowel de psychiater als de huisarts als mijn PB'er zijn ervan overtuigd dat ik een goede moeder kan zijn en dat ik iemand ben die haar kind op de eerste plek zou zetten. Dat ik niet kan werken heeft niet met mijn ADHD te maken, maar met de POTS. Dit is geen psychische aandoening, maar een fysieke beperking.
De PB'er heb ik juist om me te helpen met structuur, en vooral om deze te continueren. Deze begeleiding helpt me dus zo zelfstandig mogelijk te zijn en hulp te krijgen waar nodig. Omdat dit nog geen jaar loopt, komt de PB'er nu 3x in de week. Dit zal niet altijd zo blijven, maar is nodig om de situatie zoals die nu is goed te kunnen observeren, inventariseren wat er nodig is, mij als persoon goed te leren kennen en de juiste begeleiding hierop af te kunnen stemmen.
Wat dat werken betreft, ik ben juist zelf naar het UWV gestapt om te vragen of ik aan het werk mag. Dit moet namelijk in overleg met het UWV. Mijn arbeidsdeskundige is degene die zegt dat ze me dit zwaar afraadt. Ik zie niet in waarom ik tegen het advies van iemand in zou moeten gaan, die hier op een professionele manier verstand van heeft.
En een moeder die thuis is voor haar kind heeft volgens mij nog nooit een kind kwaad gedaan.
Zoals ik al schreef, is mijn paniekstoornis geen punt meer. Deze heb ik onder controle. Daar gaat de diagnose niet van weg, maar ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan en doe dat ook.
Ik vind het erg kortzichtig dat mensen schrijven dat ze hopen dat mijn vriend verstandiger is en een condoom gebruikt. Ik zou nooit stiekem de anticonceptie stoppen, zonder medeweten van mijn vriend. Ik heb een mirenaspiraal en zal deze pas eruit laten halen als ik zeker ben van ONZE keuze om ervoor te gaan.
Misschien kan ik beter een oproep plaatsen gericht aan (zwangere) vrouwen met kinderen die ervaring hebben met vermoeidheidsklachten en ADHD.
Ik ben het er absoluut niet mee eens dat iemand die niet kan werken niet voor een kind kan zorgen. Er thuis voor je kind zijn (hoe zwaar dit ook kan zijn) is iets heel anders dan in een andere omgeving te werken.
Misschien lijkt het alsof ik niet tegen kritiek kan, prima als dat wordt gedacht. Ik kan wel degelijk feedback ontvangen, ben er zelfs blij mee! Ik heb echter geen behoefte aan veroordelingen. Ik zet mijn hele verhaal hier niet neer om voor weet ik wat uitgemaakt te worden, en ik denk dat het absoluut weergeeft dat ik juist het goede wil doen en niet overhaast aan een kind wil beginnen.
Ik hoop dat de mensen die hun frustraties op mij botvieren in dit topic zich met hun eigen leven kunnen bezighouden, want daar heeft in mijn ogen niemand iets aan
De mensen die mij wel vooruit hebben geholpen in mijn gedachtenstroom; heel erg bedankt! Ik probeer om nog persoonlijk te reageren, ik ben er erg blij mee!
vrijdag 9 augustus 2013 om 19:50
quote:banaanaap schreef op 09 augustus 2013 @ 19:08:
@cupcakegirl
Jij hebt een huisarts die je begeleid en lijkt het onder controle te hebben. Dat is toch een compleet ander punt dan TO die drie dagen per week een persoonlijk begeleider heeft PLUS therapeut/specialistische hulp.
Jij kan met behulp van de huisarts en medicatie op eigen benen staan. TO lijkt nog compleet in de steigers te staan, de fundering is nog niet eens gelegd.
Dat kun je eerlijk gezegd niet vergelijken. TO geeft zichzelf een waardeloze kans als moeder wanneer ze zichzelf niet eerst de kans geeft om in optima forma te komen.
Klopt, ik reageerde op luni die de uitspraak deed over dat je geen moeder wil met paniek of angststoornis.
Wil er mee zeggen dat je dit dus niet per definitie kunt stellen.
@cupcakegirl
Jij hebt een huisarts die je begeleid en lijkt het onder controle te hebben. Dat is toch een compleet ander punt dan TO die drie dagen per week een persoonlijk begeleider heeft PLUS therapeut/specialistische hulp.
Jij kan met behulp van de huisarts en medicatie op eigen benen staan. TO lijkt nog compleet in de steigers te staan, de fundering is nog niet eens gelegd.
Dat kun je eerlijk gezegd niet vergelijken. TO geeft zichzelf een waardeloze kans als moeder wanneer ze zichzelf niet eerst de kans geeft om in optima forma te komen.
Klopt, ik reageerde op luni die de uitspraak deed over dat je geen moeder wil met paniek of angststoornis.
Wil er mee zeggen dat je dit dus niet per definitie kunt stellen.
vrijdag 9 augustus 2013 om 19:52
Ja joehoe, vermoeidheidsklachten en Adhd hier heeft gereageerd.
En wat heb ik gezegd: eerst de basis goed. En die zit niet goed.
Die begeleider is er nog 3x in de week, wacht tot je alles van hem hebt geleerd en op eigen benen staat.
Je partner vertrouwt het nog niet helemaal, wacht tot hij er ook 100% zeker van is. Vertrouwen in elkaar moet je hebben in een relatie, helemaal met een kind.
Wat betreft de paniekstoornis, dat die helemaal onder controle is, dat maak ik niet op uit je oorspronkelijke verhaal. Maar ik geloof je graag. Uit de vragen die je vriend stelt, laat zien dat hij het minder geloofd.
Wat is er mis met wachten?
En wat heb ik gezegd: eerst de basis goed. En die zit niet goed.
Die begeleider is er nog 3x in de week, wacht tot je alles van hem hebt geleerd en op eigen benen staat.
Je partner vertrouwt het nog niet helemaal, wacht tot hij er ook 100% zeker van is. Vertrouwen in elkaar moet je hebben in een relatie, helemaal met een kind.
Wat betreft de paniekstoornis, dat die helemaal onder controle is, dat maak ik niet op uit je oorspronkelijke verhaal. Maar ik geloof je graag. Uit de vragen die je vriend stelt, laat zien dat hij het minder geloofd.
Wat is er mis met wachten?
vrijdag 9 augustus 2013 om 20:06
quote:cupcakegirl schreef op 09 augustus 2013 @ 19:50:
[...]
Klopt, ik reageerde op luni die de uitspraak deed over dat je geen moeder wil met paniek of angststoornis.
Wil er mee zeggen dat je dit dus niet per definitie kunt stellen.Ik blijf gewoon bij m'n mening hoor, als ik u niet ontrief. Voel je niet aangevallen, ik ken jouw situatie niet en reageerde alleen op to.
[...]
Klopt, ik reageerde op luni die de uitspraak deed over dat je geen moeder wil met paniek of angststoornis.
Wil er mee zeggen dat je dit dus niet per definitie kunt stellen.Ik blijf gewoon bij m'n mening hoor, als ik u niet ontrief. Voel je niet aangevallen, ik ken jouw situatie niet en reageerde alleen op to.
vrijdag 9 augustus 2013 om 20:15
quote:lvb1988 schreef op 09 augustus 2013 @ 19:40:
Hallo allemaal,
Ik heb inderdaad meegelezen, maar nog niet de kans gehad om uitgebreid te reageren, omdat ik een logeetje heb. Een logeetje van 3 en een half jaar, waar ik de hele dag mee in de weer ben en ik meer energie van krijg dan er moe van te worden.
Ik vind het erg jammer zoveel negatieve reacties te krijgen en dat mensen zoveel conclusies trekken zonder het precieze er vanaf te weten. Zowel de psychiater als de huisarts als mijn PB'er zijn ervan overtuigd dat ik een goede moeder kan zijn en dat ik iemand ben die haar kind op de eerste plek zou zetten. Dat ik niet kan werken heeft niet met mijn ADHD te maken, maar met de POTS. Dit is geen psychische aandoening, maar een fysieke beperking.
De PB'er heb ik juist om me te helpen met structuur, en vooral om deze te continueren. Deze begeleiding helpt me dus zo zelfstandig mogelijk te zijn en hulp te krijgen waar nodig. Omdat dit nog geen jaar loopt, komt de PB'er nu 3x in de week. Dit zal niet altijd zo blijven, maar is nodig om de situatie zoals die nu is goed te kunnen observeren, inventariseren wat er nodig is, mij als persoon goed te leren kennen en de juiste begeleiding hierop af te kunnen stemmen.
Wat dat werken betreft, ik ben juist zelf naar het UWV gestapt om te vragen of ik aan het werk mag. Dit moet namelijk in overleg met het UWV. Mijn arbeidsdeskundige is degene die zegt dat ze me dit zwaar afraadt. Ik zie niet in waarom ik tegen het advies van iemand in zou moeten gaan, die hier op een professionele manier verstand van heeft.
En een moeder die thuis is voor haar kind heeft volgens mij nog nooit een kind kwaad gedaan.
Zoals ik al schreef, is mijn paniekstoornis geen punt meer. Deze heb ik onder controle. Daar gaat de diagnose niet van weg, maar ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan en doe dat ook.
Ik vind het erg kortzichtig dat mensen schrijven dat ze hopen dat mijn vriend verstandiger is en een condoom gebruikt. Ik zou nooit stiekem de anticonceptie stoppen, zonder medeweten van mijn vriend. Ik heb een mirenaspiraal en zal deze pas eruit laten halen als ik zeker ben van ONZE keuze om ervoor te gaan.
Misschien kan ik beter een oproep plaatsen gericht aan (zwangere) vrouwen met kinderen die ervaring hebben met vermoeidheidsklachten en ADHD.
Ik ben het er absoluut niet mee eens dat iemand die niet kan werken niet voor een kind kan zorgen. Er thuis voor je kind zijn (hoe zwaar dit ook kan zijn) is iets heel anders dan in een andere omgeving te werken.
Misschien lijkt het alsof ik niet tegen kritiek kan, prima als dat wordt gedacht. Ik kan wel degelijk feedback ontvangen, ben er zelfs blij mee! Ik heb echter geen behoefte aan veroordelingen. Ik zet mijn hele verhaal hier niet neer om voor weet ik wat uitgemaakt te worden, en ik denk dat het absoluut weergeeft dat ik juist het goede wil doen en niet overhaast aan een kind wil beginnen.
Ik hoop dat de mensen die hun frustraties op mij botvieren in dit topic zich met hun eigen leven kunnen bezighouden, want daar heeft in mijn ogen niemand iets aan
De mensen die mij wel vooruit hebben geholpen in mijn gedachtenstroom; heel erg bedankt! Ik probeer om nog persoonlijk te reageren, ik ben er erg blij mee!
Hier ook adhd en vermoeidsheidsklachten en ik zeg hetzelfde weer als mijn voorganger, zorg dat je basis goed is.
Dat je zelfstandig kunt functioneren.
Meid ik veroordeel je absoluut niet, maar als je vriend er nog niet 100% achter staat moet je er nog niet aan beginnen.
Ik zou als ik jou was nog even wachten tot je situatie wat stabieler is, je geen PB'er meer nodig hebt en het zelf kunt en zorg voor een achterwacht, een vangnet.
Blijf je medicijnen goed slikken is erg belangrijk! ( weet ik uit ervaring )
Het is goed te doen hoor adhd en kinderen, als je jezelf maar goed in de gaten houdt.
Hallo allemaal,
Ik heb inderdaad meegelezen, maar nog niet de kans gehad om uitgebreid te reageren, omdat ik een logeetje heb. Een logeetje van 3 en een half jaar, waar ik de hele dag mee in de weer ben en ik meer energie van krijg dan er moe van te worden.
Ik vind het erg jammer zoveel negatieve reacties te krijgen en dat mensen zoveel conclusies trekken zonder het precieze er vanaf te weten. Zowel de psychiater als de huisarts als mijn PB'er zijn ervan overtuigd dat ik een goede moeder kan zijn en dat ik iemand ben die haar kind op de eerste plek zou zetten. Dat ik niet kan werken heeft niet met mijn ADHD te maken, maar met de POTS. Dit is geen psychische aandoening, maar een fysieke beperking.
De PB'er heb ik juist om me te helpen met structuur, en vooral om deze te continueren. Deze begeleiding helpt me dus zo zelfstandig mogelijk te zijn en hulp te krijgen waar nodig. Omdat dit nog geen jaar loopt, komt de PB'er nu 3x in de week. Dit zal niet altijd zo blijven, maar is nodig om de situatie zoals die nu is goed te kunnen observeren, inventariseren wat er nodig is, mij als persoon goed te leren kennen en de juiste begeleiding hierop af te kunnen stemmen.
Wat dat werken betreft, ik ben juist zelf naar het UWV gestapt om te vragen of ik aan het werk mag. Dit moet namelijk in overleg met het UWV. Mijn arbeidsdeskundige is degene die zegt dat ze me dit zwaar afraadt. Ik zie niet in waarom ik tegen het advies van iemand in zou moeten gaan, die hier op een professionele manier verstand van heeft.
En een moeder die thuis is voor haar kind heeft volgens mij nog nooit een kind kwaad gedaan.
Zoals ik al schreef, is mijn paniekstoornis geen punt meer. Deze heb ik onder controle. Daar gaat de diagnose niet van weg, maar ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan en doe dat ook.
Ik vind het erg kortzichtig dat mensen schrijven dat ze hopen dat mijn vriend verstandiger is en een condoom gebruikt. Ik zou nooit stiekem de anticonceptie stoppen, zonder medeweten van mijn vriend. Ik heb een mirenaspiraal en zal deze pas eruit laten halen als ik zeker ben van ONZE keuze om ervoor te gaan.
Misschien kan ik beter een oproep plaatsen gericht aan (zwangere) vrouwen met kinderen die ervaring hebben met vermoeidheidsklachten en ADHD.
Ik ben het er absoluut niet mee eens dat iemand die niet kan werken niet voor een kind kan zorgen. Er thuis voor je kind zijn (hoe zwaar dit ook kan zijn) is iets heel anders dan in een andere omgeving te werken.
Misschien lijkt het alsof ik niet tegen kritiek kan, prima als dat wordt gedacht. Ik kan wel degelijk feedback ontvangen, ben er zelfs blij mee! Ik heb echter geen behoefte aan veroordelingen. Ik zet mijn hele verhaal hier niet neer om voor weet ik wat uitgemaakt te worden, en ik denk dat het absoluut weergeeft dat ik juist het goede wil doen en niet overhaast aan een kind wil beginnen.
Ik hoop dat de mensen die hun frustraties op mij botvieren in dit topic zich met hun eigen leven kunnen bezighouden, want daar heeft in mijn ogen niemand iets aan
De mensen die mij wel vooruit hebben geholpen in mijn gedachtenstroom; heel erg bedankt! Ik probeer om nog persoonlijk te reageren, ik ben er erg blij mee!
Hier ook adhd en vermoeidsheidsklachten en ik zeg hetzelfde weer als mijn voorganger, zorg dat je basis goed is.
Dat je zelfstandig kunt functioneren.
Meid ik veroordeel je absoluut niet, maar als je vriend er nog niet 100% achter staat moet je er nog niet aan beginnen.
Ik zou als ik jou was nog even wachten tot je situatie wat stabieler is, je geen PB'er meer nodig hebt en het zelf kunt en zorg voor een achterwacht, een vangnet.
Blijf je medicijnen goed slikken is erg belangrijk! ( weet ik uit ervaring )
Het is goed te doen hoor adhd en kinderen, als je jezelf maar goed in de gaten houdt.
vrijdag 9 augustus 2013 om 20:21
Ik ga niet zeggen wat jij wilt horen. Doe het alsjeblieft niet!
Jij hebt waarschijnlijk behoefte aan een kind, maar geloof mij. Dat kind zal geen behoefte hebben aan een moeder als jij. Als je al niet zelf in balans bent... Niet eens kan werken, en een kind is veel meer werk dan een baan hoor!
En ik weet dit omdat ik een kind van ben...
Jij hebt waarschijnlijk behoefte aan een kind, maar geloof mij. Dat kind zal geen behoefte hebben aan een moeder als jij. Als je al niet zelf in balans bent... Niet eens kan werken, en een kind is veel meer werk dan een baan hoor!
En ik weet dit omdat ik een kind van ben...
vrijdag 9 augustus 2013 om 20:52
TO, dan nog begrijp ik niet dat je met POTS niet kunt werken. Met een kind heb je dan toch nog meer last van die aandoening, Waarom kan dat dan wel? Je kunt toch voor zittend werk o.i.d. kiezen? Ik heb ook fysieke beperkingen, maar heb toch gewoon een kantoorbaan. Als je thuis kunt sjouwen met een klein kind, dan is licht werk toch ook mogelijk?
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:03
Jij hebt volgens mij een super beeld van het hebben van een kind. Wat als je een huilbaby krijgt? Kun je dat wel aan? Of een heel moeilijk kind? Ik heb het idee hoe meer mensen roepen dat het onverstandig is hoe meer je het graag gaat willen. Denk je dat een baby je leven gaat stabiliseren? Wacht gewoon nog een paar jaar zodat je alles goed op een rijtje kan zetten samen met je vriend.
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:14
quote:scriptum schreef op 08 augustus 2013 @ 23:01:
Waarom niet nog een paar jaar wachten?
Misschien wacht ik ook nog wel een paar jaar. Ik ben er gewoon veel mee bezig en ben liever goed voorbereid. Daarnaast denk ik altijd dat meerdere mensen ook meerdere denkwijzen hebben en ben ik gewoon geïnteresseerd in hoe andere mama’s dit doen in soortgelijke situaties.
quote:maitje136 schreef op 08 augustus 2013 @ 23:07:
Ik heb ADD, waardoor ik ook wel tegen een hoop dingen aan loop in mijn leven. Werken zit er voor mij ook op het moment niet in, onder andere door de ADD en een aantal dingen die in mijn leven spelen. Maar ik geloof absoluut niet dat ik een slechte mama zal zijn, ik doe hartstikke hard mijn best om aan mijzelf te werken. Ik denk dat ik mijzelf al beter door heb dan de gemiddelde persoon van mijn leeftijd door alle hulp die ik krijg. Natuurlijk zullen dingen misschien minder makkelijk gaan als je eenmaal een kindje hebt, maar zorgt een kindje juist niet voor een hele hoop structuur die jij zeker kunt gebruiken.
Ik vind het zo makkelijk als mensen zeggen dat je maar niet aan kinderen moet beginnen. Zou je je kind alle liefde van de wereld kunnen geven? Zou je je kind de nodige verzorging en stabiliteit kunnen geven? Dan moet het toch lukken ondanks dat het misschien niet altijd makkelijk is. En uiteindelijk weet niemand wat voor moeder die van te voren gaat worden. Denk dat een hoop vrouwen met een postnatale depressie het nooit van te voren hadden verwacht. Toch beginnen ze 9 van de 10 keer weer aan een tweede, hun goed recht toch ondanks de moeilijkheden.
Ik denk inderdaad dat een kindje veel structuur nodig heeft, maar mij daarentegen ook veel structuur biedt. Deze ervaring heb ik ook, omdat ik veel heb opgepast op jonge kindjes en babys. En dan heb ik het niet over een uurtje in de week. Een oppaskindje heb ik sinds baby meegemaakt en daar paste ik op ipv dat ze naar de kinderopvang ging. De moeder werkt ondertussen niet meer, maar nog steeds is ze heel wat dagjes in de week bij mij, en blijft ook geregeld logeren. Ik merk dat ik op die dagen tot veel meer in staat ben, omdat ik die verantwoordelijkheid dan draag en ik me daar ook gewoon verplicht toe voel. Wel is het zo dat ik na een paar daagjes ook wel moe ben, maar is iedere moeder dat niet? Ik denk juist dat als ik de dagelijkse dingen goed kan plannen (en dat gaat heel goed, anders was ik niet bezig met het zoeken naar een dagbesteding), dat ik die moeheid wel op kan vangen. Daarnaast is het natuurlijk niet zo dat ik alleenstaand zou zijn. Ik heb veel vriendinnen in de buurt (met kinderen) die altijd klaar staan, mijn ouders helpen graag en mijn schoonouders ook. En natuurlijk heb ik ook nog een hele lieve vriend die een heleboel doet.
Dagbesteding geeft overigens misschien een vertekend beeld. Ik heb de indicatie voor een dagbesteding, maar het is de bedoeling dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Alleen dan met ondersteuning van die indicatie, zodat ik een beetje begeleiding krijg in het niet te hard van stapel lopen en mijn grenzen beter te leren kennen, op werk gebied.
Het is namelijk niet zo dat ik nooit gewerkt heb. Ik heb juist altijd veel en hard gewerkt. Ik heb alleen veel te laat mijn diagnose gekregen en altijd keihard geknokt om net zo goed te presteren als mensen zonder ADHD. Sinds ik dit weet zijn er veel puzzelstukjes in elkaar gevallen en ben ik begonnen aan het accepteren van mijn beperkingen. Omdat ik deze in het werk ook weer ga tegen komen, lijkt het me niet onverstandig hierin een beetje gemonitord en zonodig bijgestuurd te worden.
quote:banaanaap schreef op 08 augustus 2013 @ 23:07:
Als ik nog eens overlees hoe diep je nog in de hulpverlening zit, zou ik de kinderwens uitstellen tot je meer op eigen benen kan staan. Eerst focussen op het op orde krijgen van je eigen fundering.
En zoals je zegt: je gaat vooruit. En je zult nog verder vooruit gaan, verder dan je je voor kan stellen. Die persoonlijk begeleider zal minder vaak langskomen en je vind een structuur die bij je past.
Verdient een kindje niet een moeder die haar basis op orde heeft?
En een vader die vertrouwen heeft in de moeder. Ouders die samen een team vormen.
Je bent 24. Er is geen haast. Wordt eerst jezelf voor je een nieuw leven maakt.
Juist omdat ik me ondertussen mezelf voel, ben ik over kinderen serieus gaan nadenken. En dat ouders een team moeten vormen, daar ben ik het volledig mee eens. Ik doe mijn best om mijn vriend ook te laten zien dat hij me kan vertrouwen, wat stabiliteit betreft, maar dit heeft tijd nodig. Ik zeg ook niet dat ik NU een kind wil, ik wil alleen op zoveel mogelijk manieren me erin verdiepen en eruit halen wat erin zit. Juist zodat ik er klaar voor ben als mijn vriend er ook voor wil gaan. Ik heb er eindelijk vertrouwen in dat ik inderdaad nog meer vooruit zal gaan, maar dat zal toch niet stoppen als we een kindje krijgen? Dat gaat toch je hele leven door? Als ik naar mijn eigen moeder kijk zie ik ook een hele andere vrouw dan toen ik zelf nog heel jong was.
quote:vogelbekdiertje schreef op 08 augustus 2013 @ 23:08:
En wat ga je doen als je toch flauw valt met een kind in je handen? Je zegt dat het haast niet voorkomt, dat is dus niet nooit!
Het komt inderdaad zelden voor, maar ik voel het wel aankomen als het gebeurd. En ik heb ondertussen een hoop trucjes om het te kunnen voorkomen. Moet ik lang staan? Drink ik een halve liter water in een keer. Begin ik duizelig te worden? Knijp ik mijn benen tegen elkaar aan en span ik mijn bilspieren aan. Werkt dit ook niet? Kan ik gaan zitten, indien nodig zelfs op de grond. En mensen zonder POTS kunnen ook flauwvallen, zelfs zonder dat ze ervaring mee hebben. Ik weet precies wat er in mijn lijf gebeurd, signaleer het op tijd. De keren dat het wel gebeurt ga ik meestal gewoon net wat te lang door, iets wat ik nooit zou doen als ik de verantwoording draag over een kind.
quote:Banba schreef op 08 augustus 2013 @ 23:18:
Vanwaar de haast? Je bent pas 24. Ik denk dat je er goed aan doet om eerst nog een paar jaar te investeren om meer balans en stabiliteit in je leven te brengen. Op die manier kun je straks met (meer) vertrouwen aan kinderen beginnen.
Ik begin inderdaad steeds meer te zien, ook na deze berichten (dank daarvoor!) dat het echt beter is om nog even te wachten. Dit helpt mij juist om het van een zekere afstand te bekijken en niet alleen van mijn rammelende eierstokken uit te gaan . Al blijven ze natuurlijk wel gewoon onverstoord door rammelen
quote:hebjehaarookweer schreef op 08 augustus 2013 @ 23:21:
Ik heb het al in een ander topic genoemd, maar volgens mij moet je jezelf in dit soort situaties twee vragen stellen:
1 wil ik echt een kind
2 en zou dat kind mij echt als moeder willen?
Zo lang het antwoord op vraag 2 nee luidt: NIET doen. Het gaat hier niet om jouw (ongetwijfeld diepgevoelde) wens, maar om het welzijn van een nieuw klein wezentje. En een kind hebben is behalve vreselijk leuk ook loeizwaar, daar moet je echt stevig voor in je schoenen staan.
Je hebt nog jaren de tijd, zorg nou eerst dat je stabiel wordt en langere tijd blijft en kijk dan verder. Niet leuk om te horen, ik weet het.
Die vragen kan ik beide met een volmondig JA beantwoorden. Zonder twijfel! Vriendinnen die mij goed kennen (en me echt niet alleen naar de mond praten) zien mij ook als een goede moeder, als ze mij bezig zien met hun kinderen. Mijn vriend beaamt ook dat hij absoluut denkt dat ik een heel goede moeder zou zijn! Hij twijfelt alleen aan stabiliteit en is iemand die graag alles zeker weet, ook als dat niet mogelijk is..
quote:lonely_butterfly schreef op 09 augustus 2013 @ 00:20:
Hier ook paniekstoornis en vermoeidheids klachten, ME om precies te zijn. Je hebt hard aan jezelf gewerkt en bent daar nog steeds mee bezig. Mij is verteld dat ik het niet moet laten om dit. Evt kun je vanuit hulpverlening hulp vragen met hoe je als aan moet pakken, dan bereid je je goed voor. Je denkt er over na en weet wat je struikel punten zijn. Denk dat er genoeg moeders zijn die niet zo bewust van zichzelf zijn en er minder goed over na hebben gedacht! Ik ben bezig om voor de 2e keer moeder te worden! Het kan wel!!!
Heb je hulp gehad voor/tijdens/na de zwangerschap? En hoe heb jij je voorbereid? Was het een bewuste keuze? Heb je veel steun uit de omgeving? Hou je het vol om dag in dag uit voor een baby te zorgen? Ik ben erg benieuwd naar je ervaringen!! Hoop dat je me nog meer wilt vertellen!
quote:Antoon69 schreef op 09 augustus 2013 @ 00:59:
[...]
BWAHAAHA..!!
Niemand vertelt jou of je wel of geen kinderen 'mag'. En zeker die cynische augurken hierboven niet. Je hoeft geen genetische screening door en sertraline wordt al 20 jaar door honderduizenden zwangere vrouwen over wereld gebruikt.
Dat gezegd hebbende zou ik het een aantal jaar uitstellen. Ik zou eerst nog wat meer aan mezelf werken. Kijken of je naar verloop van tijd bijvoorbeeld toch kunt werken. Zorgen dat er meer structuur in je leven is en niet alleen bij de dag leven. Je relatie moet daarnaast goed zijn en je partner moet met jou kinderen willen grootbrengen. Verder is het goed om een goede band met je ouders/schoonouders te hebben die liefst dichtbij wonen en bereid en in staat zijn in te springen indien nodig. Daar zou ik me op richten komende jaren. Dikke kans dat jij het dan heel wat beter zult doen dan de meeste moeders.
Heel erg bedankt voor dit bemoedigende bericht! Ik denk absoluut dat er niks mis is met een goed voorbereide moeder! Het werken wordt aan gewerkt, al is het nog maar het begin.. met vrijwilligerswerk. Bedankt voor de tips!
quote:scriptum schreef op 09 augustus 2013 @ 01:30:
Dat is jouw aanname dat mensen uit bitterheid reageren, Butterfly. Ik kan me niet voorstellen dat hulpverleners het toejuichen om een kind op de wereld te zetten wanneer (één) van de ouders kampt met psychische problemen. Dusdanig heftige problemen dat ze daarom in het hulpverlenerscircuit zitten. Dat kan niet goed zijn voor een kind.
Ten eerste heb je geen flauw idee hoe heftig mijn problemen zijn (geweest). Ten tweede staat mijn psychiater achter mijn keuze om moeder te worden. Die psychiater bezoek ik overigens eens in de zoveel maanden om mijn medicatie evt bij te laten stellen, zo werkt dat met ritalin en sertraline nou eenmaal. En daarnaast denk ik beter een moeder die hulpverlening krijgt als het nodig is, dan een moeder die geen hulpverlening krijgt als het nodig is! Geloof me, die zijn er misschien nog wel veel meer.
quote:tjjjjjemig schreef op 09 augustus 2013 @ 04:22:
Maar TO, waarom zou je niet een (kleine) baan kunnen hebben en wel een kind opvoeden?
Ik ben een begin aan het maken met een ‘kleine baan’ in de vorm van vrijwilligerswerk. Zoals ik hierboven al uitlegde, ik moet eerst mijn beperkingen en draagkracht leren kennen op werkgebied. Vandaar dat het UWV mij nu niet aan het werk wil, maar eerst begeleiding met een indicatie voor dagbesteding adviseert. Ik ben er absoluut mee bezig, wil maar al te graag. Maar moet natuurlijk niet aan mijn eigen grenzen voorbij gaan.
quote:elninjoo schreef op 09 augustus 2013 @ 08:31:
En wees voor jezelf even realistisch: als je al geen simpel baantje aankan, hoe denk je dan 24/7 per dag verantwoording over 'n klein kind te kunnen hebben met al z'n ups en downs, fases en wellicht ook wel psychische stoornis als ie dat van je erft?
Liefde is echt niet genoeg. Dat is 'n heel egoistische denkwijze.
En liefde kun je ook aan 'n huisdier geven en dat is 'n stuk minder bewerkelijk als 'n kind.
Grappig dat je dat zegt. Ik heb een huisdier, een ontzettend lieve hond die ik ook als een half kind beschouw. Dat beestje krijgt echt niks te kort en mijn kinderwens bestaat desondanks nog steeds. Maar bedankt voor je tip; wil je kinderen? Neem een huisdier….
quote:Levin5 schreef op 09 augustus 2013 @ 11:27:
TO, hier iemand met ervaring wat betreft de paniekstoornis.
Ik heb al jaren een paniekstoornis, maar die was de 4/5 jaar voordat ik zwanger werd zeer goed onder controle, ik had vrijwel geen last meer, geen medicijnen en therapie meer nodig en ik leefde gewoon mijn leven.
Na de bevalling is de paniekstoornis helaas 10 keer zo heftig terug gekomen. Waarschijnlijk grotendeels door hormonen en slaaptekort. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als het eerste jaar na de bevalling van mijn kind. De paniek had ik nog nooit zo heftig meegemaakt. Als ik van te voren had geweten dat het zo ontzettend slecht met mij zou gaan, zou ik niet hebben gekozen voor het krijgen van het kind. Ik was een tijd lang niet eens in staat om alleen thuis te blijven. Wat heb ik mij schuldig gevoeld tegenover dat kleine babytje dat ik niet kon verzorgen. Ik dacht dat ik stabiel was, al een aantal jaar en had echt nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik zeg niet dat het bij iedereen zo zal gaan, maar hopelijk denk je heel goed na over de gevolgen voor zo'n hulpeloos kindje als het opeens heel erg slecht met je zal gaan....
Zo kan het dus ook gaan.. Dit schrikt me dan inderdaad toch wel weer af. Ik heb laatst het tegenovergestelde meegemaakt met een heel goede vriendin. Ook met een paniekstoornis, maar die zeer relaxt was tijdens de zwangerschap. Wel gestopt met werken, vanwege teveel stress, maar toen ze eenmaal thuis zat viel die druk een beetje weg. Het kindje is nu 3 maanden en ze voelt zich hartstikke goed. Het is wel zwaar en ze is moe, en ze heeft geluk met het kindje, heel erg makkelijk en slaapt goed door. Maar er is geen spoor van paniek en ze voelt zich helemaal gelukkig. Ze zegt dat het eindelijk allemaal op zn plek is gevallen en dat dit gewoon is wat ze altijd al wilde. Ze zegt ook dat als ik gewoon relaxed zou zijn tijdens mijn zwangerschap, dat de kans dan groot is dat het kindje ook relaxed geboren wordt. Die garantie heb je natuurlijk nooit, dat zie ik hierboven dan ook wel weer…
quote:mamajobsa schreef op 09 augustus 2013 @ 12:46:
[...]
Ik heb de diagnose ADHD, ik kan wel werken, prima zelfs.
Ik werk niet, ik heb 2 kleine kinderen, zwanger van de derde.
Een baan combineren met huishouden, opvoeding en een huwelijk n stand houden dat kan ik dus niet. Hoewel als het echt zou moeten ik het wel zou kunnen, maar dan met meer medicatie dan ik nu slik.
@TO, ik zou er nu nog niet aan beginnen als ik jou verhaal lees.
Zeker niet als je vriend twijfels heeft, dan staat hij er namelijk niet voor 100% achter.
Ik wilde zelf al heel snel kinderen, maar liep vast in mijn leven en heb besloten dat ik eerst voor mezelf een aangal dingen op orde moest hebben, met een aantal dingen om moest leren gaan, kortom dat de basis voor mezelf, man en eventueel kind goed was.
Pas toen ik de psych had afgerond, medicatie goed geregeld was zijn we over een kindje na gaan denken.
Maar dat is nog geen garantie dat alles goed (blijft) gaan, daarom is het zo belangrijk dat je vriend er voor de volle 100% achter staat, hij moet het namelijk wel over kunnen nemen mocht het een tijdje niet goed gaan.Mijn medicatie is goed geregeld, mijn psychiater zie ik alleen nog maar ter controle eens in de zoveel maanden. Dat mijn vriend er voor de volle 100% achter moet staan kan ik alleen maar beamen! Zonder dat zou ik het ook nooit willen doorzetten!
Waarom niet nog een paar jaar wachten?
Misschien wacht ik ook nog wel een paar jaar. Ik ben er gewoon veel mee bezig en ben liever goed voorbereid. Daarnaast denk ik altijd dat meerdere mensen ook meerdere denkwijzen hebben en ben ik gewoon geïnteresseerd in hoe andere mama’s dit doen in soortgelijke situaties.
quote:maitje136 schreef op 08 augustus 2013 @ 23:07:
Ik heb ADD, waardoor ik ook wel tegen een hoop dingen aan loop in mijn leven. Werken zit er voor mij ook op het moment niet in, onder andere door de ADD en een aantal dingen die in mijn leven spelen. Maar ik geloof absoluut niet dat ik een slechte mama zal zijn, ik doe hartstikke hard mijn best om aan mijzelf te werken. Ik denk dat ik mijzelf al beter door heb dan de gemiddelde persoon van mijn leeftijd door alle hulp die ik krijg. Natuurlijk zullen dingen misschien minder makkelijk gaan als je eenmaal een kindje hebt, maar zorgt een kindje juist niet voor een hele hoop structuur die jij zeker kunt gebruiken.
Ik vind het zo makkelijk als mensen zeggen dat je maar niet aan kinderen moet beginnen. Zou je je kind alle liefde van de wereld kunnen geven? Zou je je kind de nodige verzorging en stabiliteit kunnen geven? Dan moet het toch lukken ondanks dat het misschien niet altijd makkelijk is. En uiteindelijk weet niemand wat voor moeder die van te voren gaat worden. Denk dat een hoop vrouwen met een postnatale depressie het nooit van te voren hadden verwacht. Toch beginnen ze 9 van de 10 keer weer aan een tweede, hun goed recht toch ondanks de moeilijkheden.
Ik denk inderdaad dat een kindje veel structuur nodig heeft, maar mij daarentegen ook veel structuur biedt. Deze ervaring heb ik ook, omdat ik veel heb opgepast op jonge kindjes en babys. En dan heb ik het niet over een uurtje in de week. Een oppaskindje heb ik sinds baby meegemaakt en daar paste ik op ipv dat ze naar de kinderopvang ging. De moeder werkt ondertussen niet meer, maar nog steeds is ze heel wat dagjes in de week bij mij, en blijft ook geregeld logeren. Ik merk dat ik op die dagen tot veel meer in staat ben, omdat ik die verantwoordelijkheid dan draag en ik me daar ook gewoon verplicht toe voel. Wel is het zo dat ik na een paar daagjes ook wel moe ben, maar is iedere moeder dat niet? Ik denk juist dat als ik de dagelijkse dingen goed kan plannen (en dat gaat heel goed, anders was ik niet bezig met het zoeken naar een dagbesteding), dat ik die moeheid wel op kan vangen. Daarnaast is het natuurlijk niet zo dat ik alleenstaand zou zijn. Ik heb veel vriendinnen in de buurt (met kinderen) die altijd klaar staan, mijn ouders helpen graag en mijn schoonouders ook. En natuurlijk heb ik ook nog een hele lieve vriend die een heleboel doet.
Dagbesteding geeft overigens misschien een vertekend beeld. Ik heb de indicatie voor een dagbesteding, maar het is de bedoeling dat ik vrijwilligerswerk ga doen. Alleen dan met ondersteuning van die indicatie, zodat ik een beetje begeleiding krijg in het niet te hard van stapel lopen en mijn grenzen beter te leren kennen, op werk gebied.
Het is namelijk niet zo dat ik nooit gewerkt heb. Ik heb juist altijd veel en hard gewerkt. Ik heb alleen veel te laat mijn diagnose gekregen en altijd keihard geknokt om net zo goed te presteren als mensen zonder ADHD. Sinds ik dit weet zijn er veel puzzelstukjes in elkaar gevallen en ben ik begonnen aan het accepteren van mijn beperkingen. Omdat ik deze in het werk ook weer ga tegen komen, lijkt het me niet onverstandig hierin een beetje gemonitord en zonodig bijgestuurd te worden.
quote:banaanaap schreef op 08 augustus 2013 @ 23:07:
Als ik nog eens overlees hoe diep je nog in de hulpverlening zit, zou ik de kinderwens uitstellen tot je meer op eigen benen kan staan. Eerst focussen op het op orde krijgen van je eigen fundering.
En zoals je zegt: je gaat vooruit. En je zult nog verder vooruit gaan, verder dan je je voor kan stellen. Die persoonlijk begeleider zal minder vaak langskomen en je vind een structuur die bij je past.
Verdient een kindje niet een moeder die haar basis op orde heeft?
En een vader die vertrouwen heeft in de moeder. Ouders die samen een team vormen.
Je bent 24. Er is geen haast. Wordt eerst jezelf voor je een nieuw leven maakt.
Juist omdat ik me ondertussen mezelf voel, ben ik over kinderen serieus gaan nadenken. En dat ouders een team moeten vormen, daar ben ik het volledig mee eens. Ik doe mijn best om mijn vriend ook te laten zien dat hij me kan vertrouwen, wat stabiliteit betreft, maar dit heeft tijd nodig. Ik zeg ook niet dat ik NU een kind wil, ik wil alleen op zoveel mogelijk manieren me erin verdiepen en eruit halen wat erin zit. Juist zodat ik er klaar voor ben als mijn vriend er ook voor wil gaan. Ik heb er eindelijk vertrouwen in dat ik inderdaad nog meer vooruit zal gaan, maar dat zal toch niet stoppen als we een kindje krijgen? Dat gaat toch je hele leven door? Als ik naar mijn eigen moeder kijk zie ik ook een hele andere vrouw dan toen ik zelf nog heel jong was.
quote:vogelbekdiertje schreef op 08 augustus 2013 @ 23:08:
En wat ga je doen als je toch flauw valt met een kind in je handen? Je zegt dat het haast niet voorkomt, dat is dus niet nooit!
Het komt inderdaad zelden voor, maar ik voel het wel aankomen als het gebeurd. En ik heb ondertussen een hoop trucjes om het te kunnen voorkomen. Moet ik lang staan? Drink ik een halve liter water in een keer. Begin ik duizelig te worden? Knijp ik mijn benen tegen elkaar aan en span ik mijn bilspieren aan. Werkt dit ook niet? Kan ik gaan zitten, indien nodig zelfs op de grond. En mensen zonder POTS kunnen ook flauwvallen, zelfs zonder dat ze ervaring mee hebben. Ik weet precies wat er in mijn lijf gebeurd, signaleer het op tijd. De keren dat het wel gebeurt ga ik meestal gewoon net wat te lang door, iets wat ik nooit zou doen als ik de verantwoording draag over een kind.
quote:Banba schreef op 08 augustus 2013 @ 23:18:
Vanwaar de haast? Je bent pas 24. Ik denk dat je er goed aan doet om eerst nog een paar jaar te investeren om meer balans en stabiliteit in je leven te brengen. Op die manier kun je straks met (meer) vertrouwen aan kinderen beginnen.
Ik begin inderdaad steeds meer te zien, ook na deze berichten (dank daarvoor!) dat het echt beter is om nog even te wachten. Dit helpt mij juist om het van een zekere afstand te bekijken en niet alleen van mijn rammelende eierstokken uit te gaan . Al blijven ze natuurlijk wel gewoon onverstoord door rammelen
quote:hebjehaarookweer schreef op 08 augustus 2013 @ 23:21:
Ik heb het al in een ander topic genoemd, maar volgens mij moet je jezelf in dit soort situaties twee vragen stellen:
1 wil ik echt een kind
2 en zou dat kind mij echt als moeder willen?
Zo lang het antwoord op vraag 2 nee luidt: NIET doen. Het gaat hier niet om jouw (ongetwijfeld diepgevoelde) wens, maar om het welzijn van een nieuw klein wezentje. En een kind hebben is behalve vreselijk leuk ook loeizwaar, daar moet je echt stevig voor in je schoenen staan.
Je hebt nog jaren de tijd, zorg nou eerst dat je stabiel wordt en langere tijd blijft en kijk dan verder. Niet leuk om te horen, ik weet het.
Die vragen kan ik beide met een volmondig JA beantwoorden. Zonder twijfel! Vriendinnen die mij goed kennen (en me echt niet alleen naar de mond praten) zien mij ook als een goede moeder, als ze mij bezig zien met hun kinderen. Mijn vriend beaamt ook dat hij absoluut denkt dat ik een heel goede moeder zou zijn! Hij twijfelt alleen aan stabiliteit en is iemand die graag alles zeker weet, ook als dat niet mogelijk is..
quote:lonely_butterfly schreef op 09 augustus 2013 @ 00:20:
Hier ook paniekstoornis en vermoeidheids klachten, ME om precies te zijn. Je hebt hard aan jezelf gewerkt en bent daar nog steeds mee bezig. Mij is verteld dat ik het niet moet laten om dit. Evt kun je vanuit hulpverlening hulp vragen met hoe je als aan moet pakken, dan bereid je je goed voor. Je denkt er over na en weet wat je struikel punten zijn. Denk dat er genoeg moeders zijn die niet zo bewust van zichzelf zijn en er minder goed over na hebben gedacht! Ik ben bezig om voor de 2e keer moeder te worden! Het kan wel!!!
Heb je hulp gehad voor/tijdens/na de zwangerschap? En hoe heb jij je voorbereid? Was het een bewuste keuze? Heb je veel steun uit de omgeving? Hou je het vol om dag in dag uit voor een baby te zorgen? Ik ben erg benieuwd naar je ervaringen!! Hoop dat je me nog meer wilt vertellen!
quote:Antoon69 schreef op 09 augustus 2013 @ 00:59:
[...]
BWAHAAHA..!!
Niemand vertelt jou of je wel of geen kinderen 'mag'. En zeker die cynische augurken hierboven niet. Je hoeft geen genetische screening door en sertraline wordt al 20 jaar door honderduizenden zwangere vrouwen over wereld gebruikt.
Dat gezegd hebbende zou ik het een aantal jaar uitstellen. Ik zou eerst nog wat meer aan mezelf werken. Kijken of je naar verloop van tijd bijvoorbeeld toch kunt werken. Zorgen dat er meer structuur in je leven is en niet alleen bij de dag leven. Je relatie moet daarnaast goed zijn en je partner moet met jou kinderen willen grootbrengen. Verder is het goed om een goede band met je ouders/schoonouders te hebben die liefst dichtbij wonen en bereid en in staat zijn in te springen indien nodig. Daar zou ik me op richten komende jaren. Dikke kans dat jij het dan heel wat beter zult doen dan de meeste moeders.
Heel erg bedankt voor dit bemoedigende bericht! Ik denk absoluut dat er niks mis is met een goed voorbereide moeder! Het werken wordt aan gewerkt, al is het nog maar het begin.. met vrijwilligerswerk. Bedankt voor de tips!
quote:scriptum schreef op 09 augustus 2013 @ 01:30:
Dat is jouw aanname dat mensen uit bitterheid reageren, Butterfly. Ik kan me niet voorstellen dat hulpverleners het toejuichen om een kind op de wereld te zetten wanneer (één) van de ouders kampt met psychische problemen. Dusdanig heftige problemen dat ze daarom in het hulpverlenerscircuit zitten. Dat kan niet goed zijn voor een kind.
Ten eerste heb je geen flauw idee hoe heftig mijn problemen zijn (geweest). Ten tweede staat mijn psychiater achter mijn keuze om moeder te worden. Die psychiater bezoek ik overigens eens in de zoveel maanden om mijn medicatie evt bij te laten stellen, zo werkt dat met ritalin en sertraline nou eenmaal. En daarnaast denk ik beter een moeder die hulpverlening krijgt als het nodig is, dan een moeder die geen hulpverlening krijgt als het nodig is! Geloof me, die zijn er misschien nog wel veel meer.
quote:tjjjjjemig schreef op 09 augustus 2013 @ 04:22:
Maar TO, waarom zou je niet een (kleine) baan kunnen hebben en wel een kind opvoeden?
Ik ben een begin aan het maken met een ‘kleine baan’ in de vorm van vrijwilligerswerk. Zoals ik hierboven al uitlegde, ik moet eerst mijn beperkingen en draagkracht leren kennen op werkgebied. Vandaar dat het UWV mij nu niet aan het werk wil, maar eerst begeleiding met een indicatie voor dagbesteding adviseert. Ik ben er absoluut mee bezig, wil maar al te graag. Maar moet natuurlijk niet aan mijn eigen grenzen voorbij gaan.
quote:elninjoo schreef op 09 augustus 2013 @ 08:31:
En wees voor jezelf even realistisch: als je al geen simpel baantje aankan, hoe denk je dan 24/7 per dag verantwoording over 'n klein kind te kunnen hebben met al z'n ups en downs, fases en wellicht ook wel psychische stoornis als ie dat van je erft?
Liefde is echt niet genoeg. Dat is 'n heel egoistische denkwijze.
En liefde kun je ook aan 'n huisdier geven en dat is 'n stuk minder bewerkelijk als 'n kind.
Grappig dat je dat zegt. Ik heb een huisdier, een ontzettend lieve hond die ik ook als een half kind beschouw. Dat beestje krijgt echt niks te kort en mijn kinderwens bestaat desondanks nog steeds. Maar bedankt voor je tip; wil je kinderen? Neem een huisdier….
quote:Levin5 schreef op 09 augustus 2013 @ 11:27:
TO, hier iemand met ervaring wat betreft de paniekstoornis.
Ik heb al jaren een paniekstoornis, maar die was de 4/5 jaar voordat ik zwanger werd zeer goed onder controle, ik had vrijwel geen last meer, geen medicijnen en therapie meer nodig en ik leefde gewoon mijn leven.
Na de bevalling is de paniekstoornis helaas 10 keer zo heftig terug gekomen. Waarschijnlijk grotendeels door hormonen en slaaptekort. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als het eerste jaar na de bevalling van mijn kind. De paniek had ik nog nooit zo heftig meegemaakt. Als ik van te voren had geweten dat het zo ontzettend slecht met mij zou gaan, zou ik niet hebben gekozen voor het krijgen van het kind. Ik was een tijd lang niet eens in staat om alleen thuis te blijven. Wat heb ik mij schuldig gevoeld tegenover dat kleine babytje dat ik niet kon verzorgen. Ik dacht dat ik stabiel was, al een aantal jaar en had echt nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik zeg niet dat het bij iedereen zo zal gaan, maar hopelijk denk je heel goed na over de gevolgen voor zo'n hulpeloos kindje als het opeens heel erg slecht met je zal gaan....
Zo kan het dus ook gaan.. Dit schrikt me dan inderdaad toch wel weer af. Ik heb laatst het tegenovergestelde meegemaakt met een heel goede vriendin. Ook met een paniekstoornis, maar die zeer relaxt was tijdens de zwangerschap. Wel gestopt met werken, vanwege teveel stress, maar toen ze eenmaal thuis zat viel die druk een beetje weg. Het kindje is nu 3 maanden en ze voelt zich hartstikke goed. Het is wel zwaar en ze is moe, en ze heeft geluk met het kindje, heel erg makkelijk en slaapt goed door. Maar er is geen spoor van paniek en ze voelt zich helemaal gelukkig. Ze zegt dat het eindelijk allemaal op zn plek is gevallen en dat dit gewoon is wat ze altijd al wilde. Ze zegt ook dat als ik gewoon relaxed zou zijn tijdens mijn zwangerschap, dat de kans dan groot is dat het kindje ook relaxed geboren wordt. Die garantie heb je natuurlijk nooit, dat zie ik hierboven dan ook wel weer…
quote:mamajobsa schreef op 09 augustus 2013 @ 12:46:
[...]
Ik heb de diagnose ADHD, ik kan wel werken, prima zelfs.
Ik werk niet, ik heb 2 kleine kinderen, zwanger van de derde.
Een baan combineren met huishouden, opvoeding en een huwelijk n stand houden dat kan ik dus niet. Hoewel als het echt zou moeten ik het wel zou kunnen, maar dan met meer medicatie dan ik nu slik.
@TO, ik zou er nu nog niet aan beginnen als ik jou verhaal lees.
Zeker niet als je vriend twijfels heeft, dan staat hij er namelijk niet voor 100% achter.
Ik wilde zelf al heel snel kinderen, maar liep vast in mijn leven en heb besloten dat ik eerst voor mezelf een aangal dingen op orde moest hebben, met een aantal dingen om moest leren gaan, kortom dat de basis voor mezelf, man en eventueel kind goed was.
Pas toen ik de psych had afgerond, medicatie goed geregeld was zijn we over een kindje na gaan denken.
Maar dat is nog geen garantie dat alles goed (blijft) gaan, daarom is het zo belangrijk dat je vriend er voor de volle 100% achter staat, hij moet het namelijk wel over kunnen nemen mocht het een tijdje niet goed gaan.Mijn medicatie is goed geregeld, mijn psychiater zie ik alleen nog maar ter controle eens in de zoveel maanden. Dat mijn vriend er voor de volle 100% achter moet staan kan ik alleen maar beamen! Zonder dat zou ik het ook nooit willen doorzetten!
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:19
quote:mamajobsa schreef op 09 augustus 2013 @ 20:15:
[...]
Hier ook adhd en vermoeidsheidsklachten en ik zeg hetzelfde weer als mijn voorganger, zorg dat je basis goed is.
Dat je zelfstandig kunt functioneren.
Meid ik veroordeel je absoluut niet, maar als je vriend er nog niet 100% achter staat moet je er nog niet aan beginnen.
Ik zou als ik jou was nog even wachten tot je situatie wat stabieler is, je geen PB'er meer nodig hebt en het zelf kunt en zorg voor een achterwacht, een vangnet.
Blijf je medicijnen goed slikken is erg belangrijk! ( weet ik uit ervaring )
Het is goed te doen hoor adhd en kinderen, als je jezelf maar goed in de gaten houdt.Op de een of andere manier vind ik het denk ik ook gewoon een veilig idee om een PB'er te hebben als een soort extra vangnet.. Bedankt voor je steunende bericht! Waar ben jij zoal tegen aan gelopen toen je kinderen kreeg? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!
[...]
Hier ook adhd en vermoeidsheidsklachten en ik zeg hetzelfde weer als mijn voorganger, zorg dat je basis goed is.
Dat je zelfstandig kunt functioneren.
Meid ik veroordeel je absoluut niet, maar als je vriend er nog niet 100% achter staat moet je er nog niet aan beginnen.
Ik zou als ik jou was nog even wachten tot je situatie wat stabieler is, je geen PB'er meer nodig hebt en het zelf kunt en zorg voor een achterwacht, een vangnet.
Blijf je medicijnen goed slikken is erg belangrijk! ( weet ik uit ervaring )
Het is goed te doen hoor adhd en kinderen, als je jezelf maar goed in de gaten houdt.Op de een of andere manier vind ik het denk ik ook gewoon een veilig idee om een PB'er te hebben als een soort extra vangnet.. Bedankt voor je steunende bericht! Waar ben jij zoal tegen aan gelopen toen je kinderen kreeg? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:23
quote:jollie schreef op 09 augustus 2013 @ 20:52:
TO, dan nog begrijp ik niet dat je met POTS niet kunt werken. Met een kind heb je dan toch nog meer last van die aandoening, Waarom kan dat dan wel? Je kunt toch voor zittend werk o.i.d. kiezen? Ik heb ook fysieke beperkingen, maar heb toch gewoon een kantoorbaan. Als je thuis kunt sjouwen met een klein kind, dan is licht werk toch ook mogelijk?In mijn laatste bericht staat hoe ik bezig ben met het rustig opbouwen van werk. Het punt is dat ik wel kan zitten, maar ik heb stevige ondersteuning nodig, een rugleuning, armleuningen en mijn voeten moeten omhoog. Dit is lang niet altijd het geval op werkplekken. Een baby voeden kan ik op de bank doen, en verzorging behoeft niet uren achter elkaar dezelfde houding.
TO, dan nog begrijp ik niet dat je met POTS niet kunt werken. Met een kind heb je dan toch nog meer last van die aandoening, Waarom kan dat dan wel? Je kunt toch voor zittend werk o.i.d. kiezen? Ik heb ook fysieke beperkingen, maar heb toch gewoon een kantoorbaan. Als je thuis kunt sjouwen met een klein kind, dan is licht werk toch ook mogelijk?In mijn laatste bericht staat hoe ik bezig ben met het rustig opbouwen van werk. Het punt is dat ik wel kan zitten, maar ik heb stevige ondersteuning nodig, een rugleuning, armleuningen en mijn voeten moeten omhoog. Dit is lang niet altijd het geval op werkplekken. Een baby voeden kan ik op de bank doen, en verzorging behoeft niet uren achter elkaar dezelfde houding.
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:33
quote:lvb1988 schreef op 09 augustus 2013 @ 21:23:
[...]
In mijn laatste bericht staat hoe ik bezig ben met het rustig opbouwen van werk. Het punt is dat ik wel kan zitten, maar ik heb stevige ondersteuning nodig, een rugleuning, armleuningen en mijn voeten moeten omhoog. Dit is lang niet altijd het geval op werkplekken. Een baby voeden kan ik op de bank doen, en verzorging behoeft niet uren achter elkaar dezelfde houding.
Tegenwoordig zijn alle stoelen ergonomisch en een voetenbankje is ook nergens een probleem. Allemaal in de Arbowet geregeld. Hoeveel excuses zoek je om niet aan het werk te hoeven gaan? Dan is het toch je ADHD, dan weer de POTS.
Ik krijg het idee dat je werken voor zo'n tijd op de lange baan schuift, zodat er straks eerst een baby is. Dan blijkt het toch allemaal te zwaar en kun je mooi op kosten van de gemeenschap voor je kind zorgen met een levenslange uitkering.
De juiste volgorde lijkt mij nog steeds er eerst voor te zorgen dat je leven op de rit is. Dat je zonder begeleiding kunt functioneren, stabiel bent en vooral dat je je eigen broek kunt ophouden.
[...]
In mijn laatste bericht staat hoe ik bezig ben met het rustig opbouwen van werk. Het punt is dat ik wel kan zitten, maar ik heb stevige ondersteuning nodig, een rugleuning, armleuningen en mijn voeten moeten omhoog. Dit is lang niet altijd het geval op werkplekken. Een baby voeden kan ik op de bank doen, en verzorging behoeft niet uren achter elkaar dezelfde houding.
Tegenwoordig zijn alle stoelen ergonomisch en een voetenbankje is ook nergens een probleem. Allemaal in de Arbowet geregeld. Hoeveel excuses zoek je om niet aan het werk te hoeven gaan? Dan is het toch je ADHD, dan weer de POTS.
Ik krijg het idee dat je werken voor zo'n tijd op de lange baan schuift, zodat er straks eerst een baby is. Dan blijkt het toch allemaal te zwaar en kun je mooi op kosten van de gemeenschap voor je kind zorgen met een levenslange uitkering.
De juiste volgorde lijkt mij nog steeds er eerst voor te zorgen dat je leven op de rit is. Dat je zonder begeleiding kunt functioneren, stabiel bent en vooral dat je je eigen broek kunt ophouden.
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:34
quote:jollie schreef op 08 augustus 2013 @ 23:32:
Wat mij toch iedere keer verbaast bij veel topics is het feit dat mensen niet kunnen werken met ADD, ADHD, autisme of weet ik wat voor aandoening, maar dan weer wel voor een kindje kunnen zorgen. Wat mij dan weer 100x intensiever lijkt, omdat je 24/7 voor een kind klaar moet staan. Dan moet je toch ook een klein baantje aankunnen?
Nederland heeft verhoudingsgewijs de meeste arbeidsongeschikten, maar ik vraag mij toch wel eens af of iedereen nu echt wel zo arbeidsongeschikt is.
Bij mij gaat de ADD gepaard met een depressie, die onder andere voortkomen uit het steeds weer falen in school en werk, en geen motivatie hebben. Daarbij heb ik een sociale fobie waardoor ik dicht klap bij mensen die gezag over mij hebben. Ik heb op een kinderdagverblijf stage gelopen met de kinderen gaat het super. Ze waren gek op mij, de verzorging en de activiteiten gaat prima. Maar het contact met collega's werkt gewoon voor mij niet, zodra mensen over mij moeten oordelen klap ik dicht en wil ik het liefst in een hoekje kruipen.
Ik ben gestopt met werken toen ik een depressie kreeg, en pas toen ik zwanger was ging ik mij beter voelen. Dat was voor mij letterlijk het antwoord op mijn depressie, ik had eindelijk een doel en begon me al snel beter te voelen. Helaas ging het tot twee keer toe mis, en heb ik de kindjes verloren. En kan ik daarom helemaal niet meer werken. Voor mij vergt werken zoveel energie mentaal, dat ik dat er al snel niet bij kan hebben. Dus waarschijnlijk zal ik in de toekomst wel kunnen werken. Maar als het niet lekker met mij gaat word het al snel te veel, en dat is toch echt het gevolg van de ADD waardoor ik volgens de psychologen ook weer een sociale fobie heb en vatbaarder ben voor depressies.
Na mijn eerste zwangerschap ben ik niet meer depressief geweest ondanks de verliezen en dankzij het stempeltje ADD begrijp ik mijzelf ook beter waardoor ik beter kan functioneren. Ik kan nog steeds niet werken, daarvoor speelt er momenteel veel te veel. Maar ik weet zeker dat ik goed voor een kindje zal zorgen, als ik in mijn vertrouwde omgeving ben is er niks aan de hand. Op straat, bij instanties, met mensen in mijn omgeving heb ik nergens last van. Zorgen voor kindjes gaat mij met gemak af, ik had iedere week een baby om op te passen totdat ik in het ziekenhuis belandde. En mijn psychologen zijn er van overtuigd dat een baby mij de structuur geeft die ik nodig heb, maar dat werken toch echt voorlopig niks is voor mij.
Sorry voor het lange verhaal, en je zult het misschien nog steeds niet begrijpen. Maar het is in ieder geval echt allemaal niet zo zwart wit als het vaak lijkt. En een baby verzorgen en werken is helemaal niet met elkaar te vergelijken. En ik denk echt niet dat een kind verzorgen is hartstikke makkelijk is, maar ik weet zeker dat het voor mij niet moeilijker zal zijn dan voor de gemiddelde mens. Terwijl werken dat wel is.
Wat mij toch iedere keer verbaast bij veel topics is het feit dat mensen niet kunnen werken met ADD, ADHD, autisme of weet ik wat voor aandoening, maar dan weer wel voor een kindje kunnen zorgen. Wat mij dan weer 100x intensiever lijkt, omdat je 24/7 voor een kind klaar moet staan. Dan moet je toch ook een klein baantje aankunnen?
Nederland heeft verhoudingsgewijs de meeste arbeidsongeschikten, maar ik vraag mij toch wel eens af of iedereen nu echt wel zo arbeidsongeschikt is.
Bij mij gaat de ADD gepaard met een depressie, die onder andere voortkomen uit het steeds weer falen in school en werk, en geen motivatie hebben. Daarbij heb ik een sociale fobie waardoor ik dicht klap bij mensen die gezag over mij hebben. Ik heb op een kinderdagverblijf stage gelopen met de kinderen gaat het super. Ze waren gek op mij, de verzorging en de activiteiten gaat prima. Maar het contact met collega's werkt gewoon voor mij niet, zodra mensen over mij moeten oordelen klap ik dicht en wil ik het liefst in een hoekje kruipen.
Ik ben gestopt met werken toen ik een depressie kreeg, en pas toen ik zwanger was ging ik mij beter voelen. Dat was voor mij letterlijk het antwoord op mijn depressie, ik had eindelijk een doel en begon me al snel beter te voelen. Helaas ging het tot twee keer toe mis, en heb ik de kindjes verloren. En kan ik daarom helemaal niet meer werken. Voor mij vergt werken zoveel energie mentaal, dat ik dat er al snel niet bij kan hebben. Dus waarschijnlijk zal ik in de toekomst wel kunnen werken. Maar als het niet lekker met mij gaat word het al snel te veel, en dat is toch echt het gevolg van de ADD waardoor ik volgens de psychologen ook weer een sociale fobie heb en vatbaarder ben voor depressies.
Na mijn eerste zwangerschap ben ik niet meer depressief geweest ondanks de verliezen en dankzij het stempeltje ADD begrijp ik mijzelf ook beter waardoor ik beter kan functioneren. Ik kan nog steeds niet werken, daarvoor speelt er momenteel veel te veel. Maar ik weet zeker dat ik goed voor een kindje zal zorgen, als ik in mijn vertrouwde omgeving ben is er niks aan de hand. Op straat, bij instanties, met mensen in mijn omgeving heb ik nergens last van. Zorgen voor kindjes gaat mij met gemak af, ik had iedere week een baby om op te passen totdat ik in het ziekenhuis belandde. En mijn psychologen zijn er van overtuigd dat een baby mij de structuur geeft die ik nodig heb, maar dat werken toch echt voorlopig niks is voor mij.
Sorry voor het lange verhaal, en je zult het misschien nog steeds niet begrijpen. Maar het is in ieder geval echt allemaal niet zo zwart wit als het vaak lijkt. En een baby verzorgen en werken is helemaal niet met elkaar te vergelijken. En ik denk echt niet dat een kind verzorgen is hartstikke makkelijk is, maar ik weet zeker dat het voor mij niet moeilijker zal zijn dan voor de gemiddelde mens. Terwijl werken dat wel is.
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:44
quote:maitje136 schreef op 09 augustus 2013 @ 21:34:
[...]
Bij mij gaat de ADD gepaard met een depressie, die onder andere voortkomen uit het steeds weer falen in school en werk, en geen motivatie hebben. Daarbij heb ik een sociale fobie waardoor ik dicht klap bij mensen die gezag over mij hebben. Ik heb op een kinderdagverblijf stage gelopen met de kinderen gaat het super. Ze waren gek op mij, de verzorging en de activiteiten gaat prima. Maar het contact met collega's werkt gewoon voor mij niet, zodra mensen over mij moeten oordelen klap ik dicht en wil ik het liefst in een hoekje kruipen.
Ik ben gestopt met werken toen ik een depressie kreeg, en pas toen ik zwanger was ging ik mij beter voelen. Dat was voor mij letterlijk het antwoord op mijn depressie, ik had eindelijk een doel en begon me al snel beter te voelen. Helaas ging het tot twee keer toe mis, en heb ik de kindjes verloren. En kan ik daarom helemaal niet meer werken. Voor mij vergt werken zoveel energie mentaal, dat ik dat er al snel niet bij kan hebben. Dus waarschijnlijk zal ik in de toekomst wel kunnen werken. Maar als het niet lekker met mij gaat word het al snel te veel, en dat is toch echt het gevolg van de ADD waardoor ik volgens de psychologen ook weer een sociale fobie heb en vatbaarder ben voor depressies.
Na mijn eerste zwangerschap ben ik niet meer depressief geweest ondanks de verliezen en dankzij het stempeltje ADD begrijp ik mijzelf ook beter waardoor ik beter kan functioneren. Ik kan nog steeds niet werken, daarvoor speelt er momenteel veel te veel. Maar ik weet zeker dat ik goed voor een kindje zal zorgen, als ik in mijn vertrouwde omgeving ben is er niks aan de hand. Op straat, bij instanties, met mensen in mijn omgeving heb ik nergens last van. Zorgen voor kindjes gaat mij met gemak af, ik had iedere week een baby om op te passen totdat ik in het ziekenhuis belandde. En mijn psychologen zijn er van overtuigd dat een baby mij de structuur geeft die ik nodig heb, maar dat werken toch echt voorlopig niks is voor mij.
Sorry voor het lange verhaal, en je zult het misschien nog steeds niet begrijpen. Maar het is in ieder geval echt allemaal niet zo zwart wit als het vaak lijkt. En een baby verzorgen en werken is helemaal niet met elkaar te vergelijken. En ik denk echt niet dat een kind verzorgen is hartstikke makkelijk is, maar ik weet zeker dat het voor mij niet moeilijker zal zijn dan voor de gemiddelde mens. Terwijl werken dat wel is.Dit begrijp ik echt helemaal! Mooi verwoord, zo kreeg ik het niet op papier..
[...]
Bij mij gaat de ADD gepaard met een depressie, die onder andere voortkomen uit het steeds weer falen in school en werk, en geen motivatie hebben. Daarbij heb ik een sociale fobie waardoor ik dicht klap bij mensen die gezag over mij hebben. Ik heb op een kinderdagverblijf stage gelopen met de kinderen gaat het super. Ze waren gek op mij, de verzorging en de activiteiten gaat prima. Maar het contact met collega's werkt gewoon voor mij niet, zodra mensen over mij moeten oordelen klap ik dicht en wil ik het liefst in een hoekje kruipen.
Ik ben gestopt met werken toen ik een depressie kreeg, en pas toen ik zwanger was ging ik mij beter voelen. Dat was voor mij letterlijk het antwoord op mijn depressie, ik had eindelijk een doel en begon me al snel beter te voelen. Helaas ging het tot twee keer toe mis, en heb ik de kindjes verloren. En kan ik daarom helemaal niet meer werken. Voor mij vergt werken zoveel energie mentaal, dat ik dat er al snel niet bij kan hebben. Dus waarschijnlijk zal ik in de toekomst wel kunnen werken. Maar als het niet lekker met mij gaat word het al snel te veel, en dat is toch echt het gevolg van de ADD waardoor ik volgens de psychologen ook weer een sociale fobie heb en vatbaarder ben voor depressies.
Na mijn eerste zwangerschap ben ik niet meer depressief geweest ondanks de verliezen en dankzij het stempeltje ADD begrijp ik mijzelf ook beter waardoor ik beter kan functioneren. Ik kan nog steeds niet werken, daarvoor speelt er momenteel veel te veel. Maar ik weet zeker dat ik goed voor een kindje zal zorgen, als ik in mijn vertrouwde omgeving ben is er niks aan de hand. Op straat, bij instanties, met mensen in mijn omgeving heb ik nergens last van. Zorgen voor kindjes gaat mij met gemak af, ik had iedere week een baby om op te passen totdat ik in het ziekenhuis belandde. En mijn psychologen zijn er van overtuigd dat een baby mij de structuur geeft die ik nodig heb, maar dat werken toch echt voorlopig niks is voor mij.
Sorry voor het lange verhaal, en je zult het misschien nog steeds niet begrijpen. Maar het is in ieder geval echt allemaal niet zo zwart wit als het vaak lijkt. En een baby verzorgen en werken is helemaal niet met elkaar te vergelijken. En ik denk echt niet dat een kind verzorgen is hartstikke makkelijk is, maar ik weet zeker dat het voor mij niet moeilijker zal zijn dan voor de gemiddelde mens. Terwijl werken dat wel is.Dit begrijp ik echt helemaal! Mooi verwoord, zo kreeg ik het niet op papier..
vrijdag 9 augustus 2013 om 21:45
Als je er het er beiden over eens bent is het prima, maar dat lijkt nu nog niet zo te zijn. En dat je vriend het nog niet ziet zitten zegt toch al genoeg...Hij kent je als beste.
Dus waarom probeer je ons te overtuigen?? Eerst zorgen dat je sterker bent en echt een kind aankan.
Heb je er bij stil gestaan dat bv een zwangerschap, bevalling en zeker de eerste maanden/jaren enorm veel energie kosten?
Onderschat dat niet!
En je kan nu eenmaal niet voorspellen of je kind geheel gezond is en of ie lekker doorslaapt, goed eet etc. Kan je dat aan, als het anders gaat dan het ideale plaatje??
.
Dus waarom probeer je ons te overtuigen?? Eerst zorgen dat je sterker bent en echt een kind aankan.
Heb je er bij stil gestaan dat bv een zwangerschap, bevalling en zeker de eerste maanden/jaren enorm veel energie kosten?
Onderschat dat niet!
En je kan nu eenmaal niet voorspellen of je kind geheel gezond is en of ie lekker doorslaapt, goed eet etc. Kan je dat aan, als het anders gaat dan het ideale plaatje??
.
