Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger
dinsdag 19 juni 2012 om 14:22
Hoi Allemaal,
Ik ben doorgaans niet zo'n forum type, maar ik heb erg de behoefte om mijn verhaal even van me af te schrijven. Ik heb hier op het forum ook een aantal vergelijkbare verhalen gelezen en het is toch wel prettig om te weten dat ik niet de enige ben ik in deze situatie zit.
Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Ik ben 25 jaar, begin dit jaar heb ik mijn HBO studie afgerond en woon sinds kort samen met mijn vriend.
Vorig jaar is er bij mij PCO geconstateerd, waarbij de gyn aangaf dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is.
Daarnaast slik ik trouw de pil.
Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.
Drie weken geleden heb ik (na jaren wikken en wegen) een borstvergrotende operatie ondergaan. Ik ben dus nog volop aan het herstellen daarvan. De operatie is onder algehele narcose uitgevoerd en daarna heb ik de nodige pijnstilling geslikt.
Na veel verschillende anticonceptiepillen voorgeschreven te hebben gekregen ben ik nu ruim een hakf jaar aan de Yasmin pil.
Na de operatie heb ik de pil doorgeslikt omdat ik de eerste week niet zo mobiel was. Vorige week zou ik weer ongesteld moeten worden, maar werd dit niet. Nou maakte ik me daar weinig zorgen over, omdat ik in de veronderstelling was niet zwanger te kunnen worden.
Alle symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen (pijnlijke borsten, vermoeidheid, misselijkheid) had en heb ik, maar ja.... ik ging er vanuit dat dat door mijn operatie kwam.
Donderdagavond heb ik een zwangerschapstest gedaan, totaal in de veronderstelling dat hij negatief zou zijn.. Geen idee waarom ik die test deed, ik had hem nog liggen van lang geleden voor mijn PCO diagnose. Nu ben ik blij dat ik hem wel gedaan heb.
Na heel kort wachten verschenen er twee streepjes... WAT?!?!
Dat kan toch helemaal niet???
Ik heb zelfs nog een keer de gebruiksaanwijzing doorgelezen om te kijken of twee streepjes bij deze test geen negatieve uitslag betekende :S
In paniek mijn vriend gebeld die onderweg naar huis was. Hij schrok zich ook rot.
De dagen daarna hebben we veel gepraat, gehuild (ik) en nagedacht.
Mijn vriend heeft eerder een zwangerschap afgebroken (met zijn ex-vriendin) en hier nooit spijt van gehad.
Mij lijkt een abortus echter vreselijk. Maar ook een kindje is iets waar ik eerlijk gezegd niet voor zou kiezen...
Afgelopen vrijdag heb ik een termijnecho gehad. Ik ben rond de 6 weken zwanger en het hartje klopt. Ik zou liegen als ik zeg dat dit me niks deed.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
Ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil houden, maar mij wel zou steunen als ik dat perse wel wil. Ik voorzie dat echter wel dat onze relatie dat niet overleefd.
Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik een abortus waar ik niet 100% achter sta mezelf en mijn vriend kwalijk ga nemen..
Puur rationeel gezien wil ik geen kind, die keuze had ik al gemaakt. Maar nu het er zit, wordt het emotioneel toch anders.
Daarnaast is er natuurlijk nog het feit dat ik medicatie heb gebruikt, onder narcose ben geweest en de eerste weken ook heb gedronken en gerookt....
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar het is fijn het op te schrijven. Bedankt voor het lezen
Ik ben doorgaans niet zo'n forum type, maar ik heb erg de behoefte om mijn verhaal even van me af te schrijven. Ik heb hier op het forum ook een aantal vergelijkbare verhalen gelezen en het is toch wel prettig om te weten dat ik niet de enige ben ik in deze situatie zit.
Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Ik ben 25 jaar, begin dit jaar heb ik mijn HBO studie afgerond en woon sinds kort samen met mijn vriend.
Vorig jaar is er bij mij PCO geconstateerd, waarbij de gyn aangaf dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is.
Daarnaast slik ik trouw de pil.
Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.
Drie weken geleden heb ik (na jaren wikken en wegen) een borstvergrotende operatie ondergaan. Ik ben dus nog volop aan het herstellen daarvan. De operatie is onder algehele narcose uitgevoerd en daarna heb ik de nodige pijnstilling geslikt.
Na veel verschillende anticonceptiepillen voorgeschreven te hebben gekregen ben ik nu ruim een hakf jaar aan de Yasmin pil.
Na de operatie heb ik de pil doorgeslikt omdat ik de eerste week niet zo mobiel was. Vorige week zou ik weer ongesteld moeten worden, maar werd dit niet. Nou maakte ik me daar weinig zorgen over, omdat ik in de veronderstelling was niet zwanger te kunnen worden.
Alle symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen (pijnlijke borsten, vermoeidheid, misselijkheid) had en heb ik, maar ja.... ik ging er vanuit dat dat door mijn operatie kwam.
Donderdagavond heb ik een zwangerschapstest gedaan, totaal in de veronderstelling dat hij negatief zou zijn.. Geen idee waarom ik die test deed, ik had hem nog liggen van lang geleden voor mijn PCO diagnose. Nu ben ik blij dat ik hem wel gedaan heb.
Na heel kort wachten verschenen er twee streepjes... WAT?!?!
Dat kan toch helemaal niet???
Ik heb zelfs nog een keer de gebruiksaanwijzing doorgelezen om te kijken of twee streepjes bij deze test geen negatieve uitslag betekende :S
In paniek mijn vriend gebeld die onderweg naar huis was. Hij schrok zich ook rot.
De dagen daarna hebben we veel gepraat, gehuild (ik) en nagedacht.
Mijn vriend heeft eerder een zwangerschap afgebroken (met zijn ex-vriendin) en hier nooit spijt van gehad.
Mij lijkt een abortus echter vreselijk. Maar ook een kindje is iets waar ik eerlijk gezegd niet voor zou kiezen...
Afgelopen vrijdag heb ik een termijnecho gehad. Ik ben rond de 6 weken zwanger en het hartje klopt. Ik zou liegen als ik zeg dat dit me niks deed.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
Ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil houden, maar mij wel zou steunen als ik dat perse wel wil. Ik voorzie dat echter wel dat onze relatie dat niet overleefd.
Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik een abortus waar ik niet 100% achter sta mezelf en mijn vriend kwalijk ga nemen..
Puur rationeel gezien wil ik geen kind, die keuze had ik al gemaakt. Maar nu het er zit, wordt het emotioneel toch anders.
Daarnaast is er natuurlijk nog het feit dat ik medicatie heb gebruikt, onder narcose ben geweest en de eerste weken ook heb gedronken en gerookt....
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar het is fijn het op te schrijven. Bedankt voor het lezen
dinsdag 19 juni 2012 om 14:30
Sjonge... je schrijft meerdere keren dat je niet zit te wachten op een kind en je vriend ook niet. Je relatie overleefd het waarschijnlijk niet (waarom zou je ook een kind willlen van een vent die niet op een kind zit te wachten en het alleen voor jou zou doen?)....Is het kindje wel welkom? Ben je bereid er de rest/ groot deel van je leven voor om te gooien? Zoals ik het nu lees kom je zeker niet positief over en zou ik (hoe erg ik daar ook op tegen ben) echt wel nadenken over een abortus
dinsdag 19 juni 2012 om 14:32
quote:Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.Dit is je antwoord, samen met dat je vriend absoluut geen kind wil. Je bent er gelukkig vroeg genoeg bij, dus over 'n week kun je er vanaf zijn. En dan wel laten steriliseren, vooral je vriend, want dat ie 2 keer door iemands pil heeft heen geschoten is toch wel alarmerend. Die moet er echt 'n knoopje in laten leggen aangezien ie ook pertinent geen kinderen wil.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:36
Ik lees vooral dat je het kindje niet wil. Realiseer je wel dat als je nu de keuze maakt om abortus te laten plegen, dit een once in a lifetime chance zou kunnen zijn. Wat ik wil zeggen, je moet het meer dan 100% zeker weten en er achter staan.
Ik ken PCO niet, maar ik vind het toch ergens wel bijzonder dat je zwanger bent geraakt. Net alsof het zo zou moeten zijn. Klinkt nogal zweverig, I know.
Succes meid!
Ik ken PCO niet, maar ik vind het toch ergens wel bijzonder dat je zwanger bent geraakt. Net alsof het zo zou moeten zijn. Klinkt nogal zweverig, I know.
Succes meid!
dinsdag 19 juni 2012 om 14:39
bedankt voor de snelle reacties!
@bezorgemamainspee
Ik zal eens kijken bij het FIOM. Dank voor de tip!
@sweetcandy
Het is inderdaad zo dat ik de keus al had gemaakt..geen kinderen voor mij. Dat was een puur rationele (en misschien wat egoistische) beslissing. Ik vind mijn leven leuk zo en zie geen reden om het helemaal om te gooien.
Ik vind kinderen wel heel leuk! Ik heb altijd veel opgepast en vind het super om de kinderen van mijn vriendinnen te zien.
Nu ik zwanger ben sta ik voor de keus waarvan ik dacht dat ik hem nooit zou hoeven maken. Ik moet dus even compleet omschakelen.
Ik kan me voorstellen dat ik wat hard overkom. Ik denk dat dat komt omdat ik de emotie niet toe wil laten. Zolang ik er rationeel en zakelijk over nadenk kan ik een abortus nog wel naar mezelf toe verantwoorden. Als ik aan de leuke en mooie kanten van een kindje ga denken ben ik bang dat ik het niet meer over mijn hart kan verkrijgen.
Maar inderdaad...wat je zegt is waar. Wil ik een kind op de wereld zetten met iemand die dat niet wil? Kan ik dat maken tegenover een kind? Ben ik in staat om het alleen te doen? En wil ik dat?
Pff.... Ik weet het gewoon niet...
@bezorgemamainspee
Ik zal eens kijken bij het FIOM. Dank voor de tip!
@sweetcandy
Het is inderdaad zo dat ik de keus al had gemaakt..geen kinderen voor mij. Dat was een puur rationele (en misschien wat egoistische) beslissing. Ik vind mijn leven leuk zo en zie geen reden om het helemaal om te gooien.
Ik vind kinderen wel heel leuk! Ik heb altijd veel opgepast en vind het super om de kinderen van mijn vriendinnen te zien.
Nu ik zwanger ben sta ik voor de keus waarvan ik dacht dat ik hem nooit zou hoeven maken. Ik moet dus even compleet omschakelen.
Ik kan me voorstellen dat ik wat hard overkom. Ik denk dat dat komt omdat ik de emotie niet toe wil laten. Zolang ik er rationeel en zakelijk over nadenk kan ik een abortus nog wel naar mezelf toe verantwoorden. Als ik aan de leuke en mooie kanten van een kindje ga denken ben ik bang dat ik het niet meer over mijn hart kan verkrijgen.
Maar inderdaad...wat je zegt is waar. Wil ik een kind op de wereld zetten met iemand die dat niet wil? Kan ik dat maken tegenover een kind? Ben ik in staat om het alleen te doen? En wil ik dat?
Pff.... Ik weet het gewoon niet...
dinsdag 19 juni 2012 om 14:42
Jeetje wat moeilijk. Ik zou het ook niet weten in jouw situatie.
Zie om me heen vrouwen van 25 tot 35 jaar die onverwacht toch nog een kinderwens krijgen en ik denk dan bij jou: stel dat je over 3 jaar ineens toch wil? Zou heel goed kunnen.
In ieder geval zou ik navraag doen mbt de narcose.
Zie om me heen vrouwen van 25 tot 35 jaar die onverwacht toch nog een kinderwens krijgen en ik denk dan bij jou: stel dat je over 3 jaar ineens toch wil? Zou heel goed kunnen.
In ieder geval zou ik navraag doen mbt de narcose.
Het is zoals het is
dinsdag 19 juni 2012 om 14:43
Er is nog helemaaal geen sprake van 'n kind, er is alleen maar sprake van 'n ongewenste celdeling door jouw eicel en die overijverige spermacel van je vriend. Denk ook aan je vriend, ongeacht of hij zijn handen er vroeg of laat vanaf trekt doe je hem wel 'n ongewenste nakomeling aan als je het zou houden.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:43
Je weet het wel, je OP staat er namelijk bol van. Je wil geen kind. Je vriend wil geen kind. Vergis je niet in wat een ontzettende impact een kind heeft op je leven, op je relatie, zeker de eerste jaren. Als je daar al aan begint met ik wil eigenlijk geen kind maar ja een abortus is ook weer zowat, ga je het nog heel zwaar te halen krijgen.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:43
Jeetje, de reacties komen sneller dan ik kan typen
@ toffifee
Dat is ook iets waar ik over nadenk.. What where the ods dat dit zou gebeuren?
En stel dat ik over een aantal jaar toch een kinderwens krijg, misschien kan het dan niet meer en sla ik mezelf voor mijn kop als ik het nu af heb gebroken.
Het zou voor mij een " enige kans" kunnen zijn.
@ elninjoo
Dat knoopje is ook vaak ter sprake gekomen de afgelopen dagen..
@ toffifee
Dat is ook iets waar ik over nadenk.. What where the ods dat dit zou gebeuren?
En stel dat ik over een aantal jaar toch een kinderwens krijg, misschien kan het dan niet meer en sla ik mezelf voor mijn kop als ik het nu af heb gebroken.
Het zou voor mij een " enige kans" kunnen zijn.
@ elninjoo
Dat knoopje is ook vaak ter sprake gekomen de afgelopen dagen..
dinsdag 19 juni 2012 om 14:45
lieve jopie,
tjee meid wat een situatie waar jij inzit..
het is niet niks, er zit al een leven in je.
kan je een ding zeggen ga op je gevoel af, want dit draag je je levenslang mee.
alleen jij kan die keuze maken meid!
ik ken iemand uit close kring die heeft het weglaten halen al flink zwanger, en die is zo verandert, heb haar nooit meer echt gelukkig gezien.
ook al kan ze reizen wat ze wil ,nu.....
sterkte meissie en een hele dikke knuffel.
tjee meid wat een situatie waar jij inzit..
het is niet niks, er zit al een leven in je.
kan je een ding zeggen ga op je gevoel af, want dit draag je je levenslang mee.
alleen jij kan die keuze maken meid!
ik ken iemand uit close kring die heeft het weglaten halen al flink zwanger, en die is zo verandert, heb haar nooit meer echt gelukkig gezien.
ook al kan ze reizen wat ze wil ,nu.....
sterkte meissie en een hele dikke knuffel.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:48
@ elninjoo
Dat is inderdaad iets waar ik heel erg mee worstel. Ik vind niet dat ik het recht heb om zo'n grote beslissing voor mijn vriend te nemen. Als hij echt geen vader wil worden, wie ben ik dan om hem dat op te leggen.
Hij zegt daarentegen dat hij niet wil dat ik iets doe wat ik echt niet wil. Dat waardeer ik heel erg.
Maar ja... zo wordt het er niet makkelijker op..
Dat is inderdaad iets waar ik heel erg mee worstel. Ik vind niet dat ik het recht heb om zo'n grote beslissing voor mijn vriend te nemen. Als hij echt geen vader wil worden, wie ben ik dan om hem dat op te leggen.
Hij zegt daarentegen dat hij niet wil dat ik iets doe wat ik echt niet wil. Dat waardeer ik heel erg.
Maar ja... zo wordt het er niet makkelijker op..
dinsdag 19 juni 2012 om 14:49
quote:jopie25 schreef op 19 juni 2012 @ 14:43:
En stel dat ik over een aantal jaar toch een kinderwens krijg, misschien kan het dan niet meer en sla ik mezelf voor mijn kop als ik het nu af heb gebroken.
Je gaat toch nu geen kind nemen omdat je ooit heel misschien nog 'n kinderwens zou kunnen krijgen? Voor het zelfde geld valt het je hartstikke tegen en als die hormonale verstandsverbijstering weg is, baal je dat je je vrije leven moet opofferen voor dat kind. En als je voorheen echt geen kind wilde is de kans ook groot dat je op je 40e nog steeds geen kind wil.
En stel dat ik over een aantal jaar toch een kinderwens krijg, misschien kan het dan niet meer en sla ik mezelf voor mijn kop als ik het nu af heb gebroken.
Je gaat toch nu geen kind nemen omdat je ooit heel misschien nog 'n kinderwens zou kunnen krijgen? Voor het zelfde geld valt het je hartstikke tegen en als die hormonale verstandsverbijstering weg is, baal je dat je je vrije leven moet opofferen voor dat kind. En als je voorheen echt geen kind wilde is de kans ook groot dat je op je 40e nog steeds geen kind wil.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:51
quote:jopie25 schreef op 19 juni 2012 @ 14:48:
@ elninjoo
Dat is inderdaad iets waar ik heel erg mee worstel. Ik vind niet dat ik het recht heb om zo'n grote beslissing voor mijn vriend te nemen. Als hij echt geen vader wil worden, wie ben ik dan om hem dat op te leggen.
Hij zegt daarentegen dat hij niet wil dat ik iets doe wat ik echt niet wil. Dat waardeer ik heel erg.
Maar ja... zo wordt het er niet makkelijker op..Ik zou zeggen, ik 'n abortus, jij 'n knoopje. Geen seks meer zonder sterilisatie van tenminste één van jullie.
@ elninjoo
Dat is inderdaad iets waar ik heel erg mee worstel. Ik vind niet dat ik het recht heb om zo'n grote beslissing voor mijn vriend te nemen. Als hij echt geen vader wil worden, wie ben ik dan om hem dat op te leggen.
Hij zegt daarentegen dat hij niet wil dat ik iets doe wat ik echt niet wil. Dat waardeer ik heel erg.
Maar ja... zo wordt het er niet makkelijker op..Ik zou zeggen, ik 'n abortus, jij 'n knoopje. Geen seks meer zonder sterilisatie van tenminste één van jullie.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:53
dinsdag 19 juni 2012 om 14:54
Ga in gesprek met bijv. Siriz of Fiom.
Overweeg een adoptie
De beslissing is jouw beslissing. Maak hem niet omdat 'je vriend er niet op zit te wachten'. Dus dat je , omdat je je schuldig voelt tegenover hem, het kindje laat weghalen. ( hij heeft werkend zaad en dat wist hij en er kan als je niet gesteriliseerd ben altijd wat misgaan )
Laat emotie ook even wel toe. Droom over het kindje als het groter is, dat je moeder ( kan ) worden, dat het misschien een once in a lifetime chance is. Want als die abortus eenmaal is gebeurd, zal je die dromen ongetwijfeld ook af en toe nog hebben later maar dan kan je niet meer terug.
Je bent pas 6 weken. Als het niet zo moet zijn, dan is een kans op een miskraam ook nog steeds aanwezig.
Ja sorry, ben zelf tegen abortus maar dat is nu nog extra mijn gevoel omdat ik 6 weken zwanger ben van de derde. De eerste was ongepland maar heeft mijn leven mooier gemaakt dan ik ooit gedacht had.
Ik weet dat er vrouwen zijn die abortus hebben gedaan en er nooit spijt van hebben, maar ook dat er minstens zo veel zijn die er wel spijt van hebben.
Ik zou gewoon echt bij het minste spoortje twijfel het niet doen als ik jou was. Want je kan nooit meer terug. ( nee ik weet het..een kind wat je hebt gaat ook nooit meer weg maar zodra het er is dan denk je daar nooit meer aan )
misschien vallen andere viva forumsters nu over me heen omdat ik geen abortus zou doen als ik jou was, maar je vroeg allerlei soorten advies. Dit is er ook één.
Overweeg een adoptie
De beslissing is jouw beslissing. Maak hem niet omdat 'je vriend er niet op zit te wachten'. Dus dat je , omdat je je schuldig voelt tegenover hem, het kindje laat weghalen. ( hij heeft werkend zaad en dat wist hij en er kan als je niet gesteriliseerd ben altijd wat misgaan )
Laat emotie ook even wel toe. Droom over het kindje als het groter is, dat je moeder ( kan ) worden, dat het misschien een once in a lifetime chance is. Want als die abortus eenmaal is gebeurd, zal je die dromen ongetwijfeld ook af en toe nog hebben later maar dan kan je niet meer terug.
Je bent pas 6 weken. Als het niet zo moet zijn, dan is een kans op een miskraam ook nog steeds aanwezig.
Ja sorry, ben zelf tegen abortus maar dat is nu nog extra mijn gevoel omdat ik 6 weken zwanger ben van de derde. De eerste was ongepland maar heeft mijn leven mooier gemaakt dan ik ooit gedacht had.
Ik weet dat er vrouwen zijn die abortus hebben gedaan en er nooit spijt van hebben, maar ook dat er minstens zo veel zijn die er wel spijt van hebben.
Ik zou gewoon echt bij het minste spoortje twijfel het niet doen als ik jou was. Want je kan nooit meer terug. ( nee ik weet het..een kind wat je hebt gaat ook nooit meer weg maar zodra het er is dan denk je daar nooit meer aan )
misschien vallen andere viva forumsters nu over me heen omdat ik geen abortus zou doen als ik jou was, maar je vroeg allerlei soorten advies. Dit is er ook één.
dinsdag 19 juni 2012 om 14:57
@ elninjoo
Misschien heb je gelijk.. Die gedachtes zijn uiteraard ook bij mij opgekomen. Daar tegenover staat dat ik abortus niet zomaar iets vind. Jij hebt het over een "celdeling", zo ziet mijn vriend dat ook..en dat snap ik ook. Ik zie het toch als een mensje-in-de-maak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen abortus. Ik ben blij dat we in een land leven waarin dat mogelijk is en ik zal een ander ook nooit veroordelen om zo'n beslissing.
Alleen de vraag of ik het mezelf kan vergeven... Het zou een puur egoistische beslissing zijn. We hebben beiden een baan, een huis, een opleiding afgerond, financieel niks te klagen.
Is er dan wel een reden voor een abortus? Behalve, ik zit er niet zo op te wachten?
Misschien heb je gelijk.. Die gedachtes zijn uiteraard ook bij mij opgekomen. Daar tegenover staat dat ik abortus niet zomaar iets vind. Jij hebt het over een "celdeling", zo ziet mijn vriend dat ook..en dat snap ik ook. Ik zie het toch als een mensje-in-de-maak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen abortus. Ik ben blij dat we in een land leven waarin dat mogelijk is en ik zal een ander ook nooit veroordelen om zo'n beslissing.
Alleen de vraag of ik het mezelf kan vergeven... Het zou een puur egoistische beslissing zijn. We hebben beiden een baan, een huis, een opleiding afgerond, financieel niks te klagen.
Is er dan wel een reden voor een abortus? Behalve, ik zit er niet zo op te wachten?
dinsdag 19 juni 2012 om 14:59
quote:Ik zou gewoon echt bij het minste spoortje twijfel het niet doen als ik jou was. Want je kan nooit meer terug. ( nee ik weet het..een kind wat je hebt gaat ook nooit meer weg maar zodra het er is dan denk je daar nooit meer aan )Het mag dan nog 'n taboe zijn, maar er zijn toch genoeg vrouwen die spijt hebben van hun kind. Google maar ff en je vindt genoeg verhalen. Je kunt beter spijt hebben van 'n abortus dan van 'n kind, want die abortus heb je hooguit zelf last van (maar zelfs dat hoeft niet 't geval te zijn) van 'n kind heeft zowel de verwekker als het kind zelf last van als het niet gewenst is.
dinsdag 19 juni 2012 om 15:02
quote:jopie25 schreef op 19 juni 2012 @ 14:57:
@ elninjoo
Misschien heb je gelijk.. Die gedachtes zijn uiteraard ook bij mij opgekomen. Daar tegenover staat dat ik abortus niet zomaar iets vind. Jij hebt het over een "celdeling", zo ziet mijn vriend dat ook..en dat snap ik ook. Ik zie het toch als een mensje-in-de-maak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen abortus. Ik ben blij dat we in een land leven waarin dat mogelijk is en ik zal een ander ook nooit veroordelen om zo'n beslissing.
Alleen de vraag of ik het mezelf kan vergeven... Het zou een puur egoistische beslissing zijn. We hebben beiden een baan, een huis, een opleiding afgerond, financieel niks te klagen.
Is er dan wel een reden voor een abortus? Behalve, ik zit er niet zo op te wachten?Waarom vind jij dat egoistisch? Ik vind het egoistischer om 'n kind op de wereld te zetten wat daar niet om gevraagd heeft. In wat voor wereld leven we? En het wordt er niet beter op. En hoe je het ook zult doen, een kind zal altijd pijn en verdriet leren kennen. Leven is nu eenmaal zwaar, zelfs met 'n goede start.
@ elninjoo
Misschien heb je gelijk.. Die gedachtes zijn uiteraard ook bij mij opgekomen. Daar tegenover staat dat ik abortus niet zomaar iets vind. Jij hebt het over een "celdeling", zo ziet mijn vriend dat ook..en dat snap ik ook. Ik zie het toch als een mensje-in-de-maak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen abortus. Ik ben blij dat we in een land leven waarin dat mogelijk is en ik zal een ander ook nooit veroordelen om zo'n beslissing.
Alleen de vraag of ik het mezelf kan vergeven... Het zou een puur egoistische beslissing zijn. We hebben beiden een baan, een huis, een opleiding afgerond, financieel niks te klagen.
Is er dan wel een reden voor een abortus? Behalve, ik zit er niet zo op te wachten?Waarom vind jij dat egoistisch? Ik vind het egoistischer om 'n kind op de wereld te zetten wat daar niet om gevraagd heeft. In wat voor wereld leven we? En het wordt er niet beter op. En hoe je het ook zult doen, een kind zal altijd pijn en verdriet leren kennen. Leven is nu eenmaal zwaar, zelfs met 'n goede start.
dinsdag 19 juni 2012 om 15:02
Wat een lastige situatie! Ik zou ook zeggen: ga praten met iemand die probeert om er achter te komen wat het beste voor jou is; ga inderdaad bijvoorbeeld naar het FIOM.
Ik had nog nooit over kinderen nagedacht, moest een abortus laten uitvoeren (hele andere situatie dan jij nu hoor) en ever since heb ik gigantische kinderwens. Tja, dat had ik ook niet zien aankomen.
Met andere woorden: je weet het niet. Ga praten met een professional. Denk aan jezelf, niet aan wat anderen vinden of denken, of je nu wel of geen abortus pleegt.
Ik had nog nooit over kinderen nagedacht, moest een abortus laten uitvoeren (hele andere situatie dan jij nu hoor) en ever since heb ik gigantische kinderwens. Tja, dat had ik ook niet zien aankomen.
Met andere woorden: je weet het niet. Ga praten met een professional. Denk aan jezelf, niet aan wat anderen vinden of denken, of je nu wel of geen abortus pleegt.
