Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger
dinsdag 19 juni 2012 om 14:22
Hoi Allemaal,
Ik ben doorgaans niet zo'n forum type, maar ik heb erg de behoefte om mijn verhaal even van me af te schrijven. Ik heb hier op het forum ook een aantal vergelijkbare verhalen gelezen en het is toch wel prettig om te weten dat ik niet de enige ben ik in deze situatie zit.
Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Ik ben 25 jaar, begin dit jaar heb ik mijn HBO studie afgerond en woon sinds kort samen met mijn vriend.
Vorig jaar is er bij mij PCO geconstateerd, waarbij de gyn aangaf dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is.
Daarnaast slik ik trouw de pil.
Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.
Drie weken geleden heb ik (na jaren wikken en wegen) een borstvergrotende operatie ondergaan. Ik ben dus nog volop aan het herstellen daarvan. De operatie is onder algehele narcose uitgevoerd en daarna heb ik de nodige pijnstilling geslikt.
Na veel verschillende anticonceptiepillen voorgeschreven te hebben gekregen ben ik nu ruim een hakf jaar aan de Yasmin pil.
Na de operatie heb ik de pil doorgeslikt omdat ik de eerste week niet zo mobiel was. Vorige week zou ik weer ongesteld moeten worden, maar werd dit niet. Nou maakte ik me daar weinig zorgen over, omdat ik in de veronderstelling was niet zwanger te kunnen worden.
Alle symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen (pijnlijke borsten, vermoeidheid, misselijkheid) had en heb ik, maar ja.... ik ging er vanuit dat dat door mijn operatie kwam.
Donderdagavond heb ik een zwangerschapstest gedaan, totaal in de veronderstelling dat hij negatief zou zijn.. Geen idee waarom ik die test deed, ik had hem nog liggen van lang geleden voor mijn PCO diagnose. Nu ben ik blij dat ik hem wel gedaan heb.
Na heel kort wachten verschenen er twee streepjes... WAT?!?!
Dat kan toch helemaal niet???
Ik heb zelfs nog een keer de gebruiksaanwijzing doorgelezen om te kijken of twee streepjes bij deze test geen negatieve uitslag betekende :S
In paniek mijn vriend gebeld die onderweg naar huis was. Hij schrok zich ook rot.
De dagen daarna hebben we veel gepraat, gehuild (ik) en nagedacht.
Mijn vriend heeft eerder een zwangerschap afgebroken (met zijn ex-vriendin) en hier nooit spijt van gehad.
Mij lijkt een abortus echter vreselijk. Maar ook een kindje is iets waar ik eerlijk gezegd niet voor zou kiezen...
Afgelopen vrijdag heb ik een termijnecho gehad. Ik ben rond de 6 weken zwanger en het hartje klopt. Ik zou liegen als ik zeg dat dit me niks deed.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
Ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil houden, maar mij wel zou steunen als ik dat perse wel wil. Ik voorzie dat echter wel dat onze relatie dat niet overleefd.
Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik een abortus waar ik niet 100% achter sta mezelf en mijn vriend kwalijk ga nemen..
Puur rationeel gezien wil ik geen kind, die keuze had ik al gemaakt. Maar nu het er zit, wordt het emotioneel toch anders.
Daarnaast is er natuurlijk nog het feit dat ik medicatie heb gebruikt, onder narcose ben geweest en de eerste weken ook heb gedronken en gerookt....
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar het is fijn het op te schrijven. Bedankt voor het lezen
Ik ben doorgaans niet zo'n forum type, maar ik heb erg de behoefte om mijn verhaal even van me af te schrijven. Ik heb hier op het forum ook een aantal vergelijkbare verhalen gelezen en het is toch wel prettig om te weten dat ik niet de enige ben ik in deze situatie zit.
Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Ik ben 25 jaar, begin dit jaar heb ik mijn HBO studie afgerond en woon sinds kort samen met mijn vriend.
Vorig jaar is er bij mij PCO geconstateerd, waarbij de gyn aangaf dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is.
Daarnaast slik ik trouw de pil.
Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.
Drie weken geleden heb ik (na jaren wikken en wegen) een borstvergrotende operatie ondergaan. Ik ben dus nog volop aan het herstellen daarvan. De operatie is onder algehele narcose uitgevoerd en daarna heb ik de nodige pijnstilling geslikt.
Na veel verschillende anticonceptiepillen voorgeschreven te hebben gekregen ben ik nu ruim een hakf jaar aan de Yasmin pil.
Na de operatie heb ik de pil doorgeslikt omdat ik de eerste week niet zo mobiel was. Vorige week zou ik weer ongesteld moeten worden, maar werd dit niet. Nou maakte ik me daar weinig zorgen over, omdat ik in de veronderstelling was niet zwanger te kunnen worden.
Alle symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen (pijnlijke borsten, vermoeidheid, misselijkheid) had en heb ik, maar ja.... ik ging er vanuit dat dat door mijn operatie kwam.
Donderdagavond heb ik een zwangerschapstest gedaan, totaal in de veronderstelling dat hij negatief zou zijn.. Geen idee waarom ik die test deed, ik had hem nog liggen van lang geleden voor mijn PCO diagnose. Nu ben ik blij dat ik hem wel gedaan heb.
Na heel kort wachten verschenen er twee streepjes... WAT?!?!
Dat kan toch helemaal niet???
Ik heb zelfs nog een keer de gebruiksaanwijzing doorgelezen om te kijken of twee streepjes bij deze test geen negatieve uitslag betekende :S
In paniek mijn vriend gebeld die onderweg naar huis was. Hij schrok zich ook rot.
De dagen daarna hebben we veel gepraat, gehuild (ik) en nagedacht.
Mijn vriend heeft eerder een zwangerschap afgebroken (met zijn ex-vriendin) en hier nooit spijt van gehad.
Mij lijkt een abortus echter vreselijk. Maar ook een kindje is iets waar ik eerlijk gezegd niet voor zou kiezen...
Afgelopen vrijdag heb ik een termijnecho gehad. Ik ben rond de 6 weken zwanger en het hartje klopt. Ik zou liegen als ik zeg dat dit me niks deed.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
Ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil houden, maar mij wel zou steunen als ik dat perse wel wil. Ik voorzie dat echter wel dat onze relatie dat niet overleefd.
Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik een abortus waar ik niet 100% achter sta mezelf en mijn vriend kwalijk ga nemen..
Puur rationeel gezien wil ik geen kind, die keuze had ik al gemaakt. Maar nu het er zit, wordt het emotioneel toch anders.
Daarnaast is er natuurlijk nog het feit dat ik medicatie heb gebruikt, onder narcose ben geweest en de eerste weken ook heb gedronken en gerookt....
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar het is fijn het op te schrijven. Bedankt voor het lezen
dinsdag 19 juni 2012 om 15:09
Ben ik nu de enige die er niet zo van overtuigd is dat TO echt echt echt geen kind wil - nu niet, en nooit niet?
Zoals ik het lees, komt het vooral van vriends kant en heeft TO na de PCO-diagnose geaccepteerd dat ze kinderloos zou blijven. Kan me voorstellen dat het een groot dilemma is, als je dan toch zwanger blijkt te zijn en ineens wel een keuze hebt.
(ik denk dat iemand die echt absoluut geen kinderen wilt, gewoon voor de abortus zou gaan - zonder schuldgevoelens tegenover wie dan ook)
Inderdaad TO, ga praten met een professional en laat je niet leiden door wat anderen ervan denken.
Zoals ik het lees, komt het vooral van vriends kant en heeft TO na de PCO-diagnose geaccepteerd dat ze kinderloos zou blijven. Kan me voorstellen dat het een groot dilemma is, als je dan toch zwanger blijkt te zijn en ineens wel een keuze hebt.
(ik denk dat iemand die echt absoluut geen kinderen wilt, gewoon voor de abortus zou gaan - zonder schuldgevoelens tegenover wie dan ook)
Inderdaad TO, ga praten met een professional en laat je niet leiden door wat anderen ervan denken.
dinsdag 19 juni 2012 om 15:09
Shit zeg.
Als de de zwangerschap zou uitdragen en het kind zou afstaan, zou je dat aankunnen? En zou je vriend je daarbij bijstaan?
Ik vind het wel een wondertje, tegen de pil en een aandoening in zwanger worden. Maar dat ik dat vind zou jouw beslissing geenszins moeten sturen.
Ga praten met een professional in dit soort emotionele crisissen. Hier moet je zelf, samen met je vriend, uitkomen. De meningen hier kunnen nogal sterk gekleurd zijn.
Als de de zwangerschap zou uitdragen en het kind zou afstaan, zou je dat aankunnen? En zou je vriend je daarbij bijstaan?
Ik vind het wel een wondertje, tegen de pil en een aandoening in zwanger worden. Maar dat ik dat vind zou jouw beslissing geenszins moeten sturen.
Ga praten met een professional in dit soort emotionele crisissen. Hier moet je zelf, samen met je vriend, uitkomen. De meningen hier kunnen nogal sterk gekleurd zijn.
dinsdag 19 juni 2012 om 15:19
Jeetje was lastig meid...
Ik was 23 toen ik mijn dochter kreeg en zou absoluut niet meer zonder haar kunnen. Ik heb jaren geroepen ABSOLUUT geen kinderen te willen, zelfs toen ik zwanger was, was ik heel erg bang dat ik het niet zou kunnen, maar toen ze er eenmaal was... Tsja.. dat gevoel kun je gewoon niet beschrijven. En het is echt niet altijd rozengeur en maneschijn hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ze hoeft maar te lachen naar me en mijn hele dag is goed!
Mijn schoonzus heeft toen ze begin 20 was een abortus laten plegen, ze was er zelf nog niet klaar voor en haar toenmalige vriend wilde pertinent geen kinderen. Een abortus is ook op je relatie een flinke impact, en de relatie is na de abortus op de klippen gelopen. Haar ex-vriend heeft een nieuwe partner en zelfs inmiddels een gezinnetje met een paar kinderen, terwijl hij ze voorheen dus niet wilde... Uiteindelijk heeft ze zelf nooit meer kinderen kunnen krijgen, terwijl ze ze nu heel graag wil.
Waarschijnlijk help ik je hier geen moer mee hoor, maar ik denk dat het belangrijk is om je toekomst voor ogen te houden: Wil je ooit nog kinderen? Zal dat makkelijk gaan m.b.t. PCO? Kun je het kindje onderhouden? Zal je relatie volgens jou stand houden, ook als je wel een abortus pleegt? Zal je met jezelf kunnen leven, welke beslissing je ook neemt?
Ik was 23 toen ik mijn dochter kreeg en zou absoluut niet meer zonder haar kunnen. Ik heb jaren geroepen ABSOLUUT geen kinderen te willen, zelfs toen ik zwanger was, was ik heel erg bang dat ik het niet zou kunnen, maar toen ze er eenmaal was... Tsja.. dat gevoel kun je gewoon niet beschrijven. En het is echt niet altijd rozengeur en maneschijn hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ze hoeft maar te lachen naar me en mijn hele dag is goed!
Mijn schoonzus heeft toen ze begin 20 was een abortus laten plegen, ze was er zelf nog niet klaar voor en haar toenmalige vriend wilde pertinent geen kinderen. Een abortus is ook op je relatie een flinke impact, en de relatie is na de abortus op de klippen gelopen. Haar ex-vriend heeft een nieuwe partner en zelfs inmiddels een gezinnetje met een paar kinderen, terwijl hij ze voorheen dus niet wilde... Uiteindelijk heeft ze zelf nooit meer kinderen kunnen krijgen, terwijl ze ze nu heel graag wil.
Waarschijnlijk help ik je hier geen moer mee hoor, maar ik denk dat het belangrijk is om je toekomst voor ogen te houden: Wil je ooit nog kinderen? Zal dat makkelijk gaan m.b.t. PCO? Kun je het kindje onderhouden? Zal je relatie volgens jou stand houden, ook als je wel een abortus pleegt? Zal je met jezelf kunnen leven, welke beslissing je ook neemt?
dinsdag 19 juni 2012 om 15:21
quote:Soley schreef op 19 juni 2012 @ 14:43:
Je weet het wel, je OP staat er namelijk bol van. Je wil geen kind. Je vriend wil geen kind. Vergis je niet in wat een ontzettende impact een kind heeft op je leven, op je relatie, zeker de eerste jaren. Als je daar al aan begint met ik wil eigenlijk geen kind maar ja een abortus is ook weer zowat, ga je het nog heel zwaar te halen krijgen.
Precies dit.
Als je al zou beslissen dat je een kindje toch zou willen houden, dan op z'n minst in een relatie waar de vader er ook positief tegenover staat. Dat is hier niet het geval, en dat weet je zelf ook. Ik denk dat je jezelf af moet vragen of je het ziet zitten om alleenstaande moeder te worden.
Je weet het wel, je OP staat er namelijk bol van. Je wil geen kind. Je vriend wil geen kind. Vergis je niet in wat een ontzettende impact een kind heeft op je leven, op je relatie, zeker de eerste jaren. Als je daar al aan begint met ik wil eigenlijk geen kind maar ja een abortus is ook weer zowat, ga je het nog heel zwaar te halen krijgen.
Precies dit.
Als je al zou beslissen dat je een kindje toch zou willen houden, dan op z'n minst in een relatie waar de vader er ook positief tegenover staat. Dat is hier niet het geval, en dat weet je zelf ook. Ik denk dat je jezelf af moet vragen of je het ziet zitten om alleenstaande moeder te worden.
dinsdag 19 juni 2012 om 15:25
dinsdag 19 juni 2012 om 15:25
Dank voor alle reacties. Ik waardeer het heel erg dat jullie zo meedenken, wat jullie mening ook is.
@ schnitzel
Misschien heb je gelijk. Mijn ex wilde absoluut geen kinderen, mijn huidige vriend ook niet en daar kwam vorig jaar de PCO diagnose bij.
Ik was er volledig van overtuigd kinderloos te blijven en vond dit ook prima.
Nu ik zwanger blijk te zijn weet ik het allemaal niet meer zo zeker.
Daarbij blijft inderdaad wel heel belangrijk, wat al een aantal keer is aangehaald, dat een kind gewenst moet zijn. Ik vind dat ieder kind er recht op heeft dat beide ouders van hem of haar houden, of ze nou van elkaar houden of niet.
Ik ben vrijdag bij mijn huisarts geweest. Hij adviseerde mij er goed over na te denken en de echo af te wachten (die ik gister heb gehad). Ik heb met hem afgesproken om me weer bij hem te melden zodra ik weet wat ik wil.
Ik heb mijn ouders ook ingelicht. Gelukkig reageerden zij heel goed. Ik merkte dat ze het idee van opa en oma worden heel leuk vinden, maar ze wezen me er ook op dat het niet zomaar iets is en dat we er goed over na moeten denken.
Kortom, ik blijf een beetje hangen.... haha. Had ik maar een glazen bol. Het is lastig omdat de belangen en wensen van mijn vriend, een eventueel kindje en mijzelf niet op alle vlakken hetzelfde zijn.
Hetgeen wat uiteraard het zwaarst weegt is of ik/wij een kind kunnen bieden wat hij of zij nodig heeft. Maar er zijn zoveel factoren die daarop van invloed zijn.
Sorry voor het warrige verhaal, ik ben nog niet helemaal aan het idee gewend denk ik.
@ schnitzel
Misschien heb je gelijk. Mijn ex wilde absoluut geen kinderen, mijn huidige vriend ook niet en daar kwam vorig jaar de PCO diagnose bij.
Ik was er volledig van overtuigd kinderloos te blijven en vond dit ook prima.
Nu ik zwanger blijk te zijn weet ik het allemaal niet meer zo zeker.
Daarbij blijft inderdaad wel heel belangrijk, wat al een aantal keer is aangehaald, dat een kind gewenst moet zijn. Ik vind dat ieder kind er recht op heeft dat beide ouders van hem of haar houden, of ze nou van elkaar houden of niet.
Ik ben vrijdag bij mijn huisarts geweest. Hij adviseerde mij er goed over na te denken en de echo af te wachten (die ik gister heb gehad). Ik heb met hem afgesproken om me weer bij hem te melden zodra ik weet wat ik wil.
Ik heb mijn ouders ook ingelicht. Gelukkig reageerden zij heel goed. Ik merkte dat ze het idee van opa en oma worden heel leuk vinden, maar ze wezen me er ook op dat het niet zomaar iets is en dat we er goed over na moeten denken.
Kortom, ik blijf een beetje hangen.... haha. Had ik maar een glazen bol. Het is lastig omdat de belangen en wensen van mijn vriend, een eventueel kindje en mijzelf niet op alle vlakken hetzelfde zijn.
Hetgeen wat uiteraard het zwaarst weegt is of ik/wij een kind kunnen bieden wat hij of zij nodig heeft. Maar er zijn zoveel factoren die daarop van invloed zijn.
Sorry voor het warrige verhaal, ik ben nog niet helemaal aan het idee gewend denk ik.
dinsdag 19 juni 2012 om 15:30
quote:Liezebetje schreef op 19 juni 2012 @ 15:25:
Dat is dus ook iets: ik vind 25 best jong om zeker te weten dat je nooit kideren wil. Aan de andere kant is dat goed mogelijk natuurlijk (ik heb geen idee wanneer elninjoo het wist maar ik vermoed vrij jong al ) en is het zeker geen goed idee om 'dan maar' door te gaan met de zwangerschap.
Ja, ik wist het als kind onbewust al , maar die overtuiging is met de jaren steeds sterker geworden.
Bovendien vind ik dat je het écht écht écht voor 300% moet willen want het is superegoistisch om een kind op deze wereld te zetten.
Dat is dus ook iets: ik vind 25 best jong om zeker te weten dat je nooit kideren wil. Aan de andere kant is dat goed mogelijk natuurlijk (ik heb geen idee wanneer elninjoo het wist maar ik vermoed vrij jong al ) en is het zeker geen goed idee om 'dan maar' door te gaan met de zwangerschap.
Ja, ik wist het als kind onbewust al , maar die overtuiging is met de jaren steeds sterker geworden.
Bovendien vind ik dat je het écht écht écht voor 300% moet willen want het is superegoistisch om een kind op deze wereld te zetten.
dinsdag 19 juni 2012 om 16:52
quote:Villahollandia schreef op 19 juni 2012 @ 15:15:
Ik zeg Abortus, wel zo snel mogelijk, want nu vind ik het nog toelaatbaar.
Wat jij vindt heeft TO niets mee te maken he
Voor TO: heel veel wijsheid toegewenst. Het enige wat een beetje in mijn hoofd rondspookt, is dat jullie/jij misschien geen kinderwens hebben, omdat het ook niet realistisch was.
Soms doe je dat om jezelf te beschermen tegen verdriet over dat iets niet kan: je zegt dat je het toch al niet had gewild. Dat maakt je (vermeende) onvruchtbaarheid minder erg.
Ik zeg Abortus, wel zo snel mogelijk, want nu vind ik het nog toelaatbaar.
Wat jij vindt heeft TO niets mee te maken he
Voor TO: heel veel wijsheid toegewenst. Het enige wat een beetje in mijn hoofd rondspookt, is dat jullie/jij misschien geen kinderwens hebben, omdat het ook niet realistisch was.
Soms doe je dat om jezelf te beschermen tegen verdriet over dat iets niet kan: je zegt dat je het toch al niet had gewild. Dat maakt je (vermeende) onvruchtbaarheid minder erg.
dinsdag 19 juni 2012 om 16:56
dinsdag 19 juni 2012 om 17:11
quote:elninjoo schreef op 19 juni 2012 @ 16:56:
Die vriend van TO is anders aardig vruchtbaar en heeft al bewezen achter abortus te staan bij zijn ex en wil nog steeds geen kind. Hoeveel duidelijker kan ie zijn? Ja, hij moet zsm 'n sterilisatie laten doen uiteraard, maar die man valt geen kinderwens meer aan te praten lijkt mij.
Tuurlijk wel, vriend wil bij TO blijven, TO kan een kinderen krijgen, dus vriend maakt zichzelf wijs dat ie toch al geen kinderen wilde.
Het is niet aanpraten, trouwens.. Zie wiki:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitieve_dissonantie
Maar, elninjoo, verder ben ik het in deze dus best wel heel erg met je eens hoor, als er maar geen sprake is van een "verdrongen kinderwens"
Die vriend van TO is anders aardig vruchtbaar en heeft al bewezen achter abortus te staan bij zijn ex en wil nog steeds geen kind. Hoeveel duidelijker kan ie zijn? Ja, hij moet zsm 'n sterilisatie laten doen uiteraard, maar die man valt geen kinderwens meer aan te praten lijkt mij.
Tuurlijk wel, vriend wil bij TO blijven, TO kan een kinderen krijgen, dus vriend maakt zichzelf wijs dat ie toch al geen kinderen wilde.
Het is niet aanpraten, trouwens.. Zie wiki:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitieve_dissonantie
Maar, elninjoo, verder ben ik het in deze dus best wel heel erg met je eens hoor, als er maar geen sprake is van een "verdrongen kinderwens"
dinsdag 19 juni 2012 om 17:21
@ nettel
Dankje voor je reactie! Misschien is dat inderdaad zo geweest. Ik vind het lastig, weet nu helemaal niet meer wat ik wil en wilde.
@ elninjoo
Je hebt gelijk. En ik ambieer het ook absoluut niet om hem een kinderwens aan te praten.
Ik weet dat hij er de afgelopen dagen goed over na heeft gedacht en zich heeft geprobeerd voor te stellen hoe het is om vader te zijn. Hij blijft erbij geen vader te willen worden. Ik ben blij dat hij daar eerlijk over is.
En, zoals ik eerder ook benoemd heb, vind ik ook niet dat ik hem kan dwingen om vader te worden.
De reden waarom ik niet meteen naar een abortuskliniek ren is dat ik dat eigenlijk niet wil. Misschien zijn het de op hol geslagen hormomen.. Misschien is het de gedachte dat dit misshien mijn enige kans is om moeder te worden... Misschien is het inderdaad zo dat ik mezelf nooit toegestaan heb een kinderwens te hebben omdat het toch niet kon..
Ik ben al dagen aan het nadenken wat mijn motief zou zijn om het weg te laten halen of om het te houden. Wat de gevolgen van deze beslissingen kunnen zijn (voor alle partijen).
En of ik in staat ben om in mijn eentje een kind te bieden wat hij/zij nodig heeft. En of ik dit ook wil.
Het blijft heel lastig. Voornamelijk omdat ik nooit had gedacht in deze situatie terecht te komen. Ik probeer zo rationeel mogelijk te blijven, maar merk dat dat soms moeilijk is.
@ wiesdie
Ik weet niet of onze relatie tegen een abortus bestand is. Ik denk dat als wij er allebei volledig achter zouden staan dit wel het geval was. Maar omdat ik dat niet doe ben ik bang dat dit wel gevolgen voor ons kan hebben.
@ MissMartine
Een kind afstaan voor adoptie lijkt me te moeilijk..
Dankje voor je reactie! Misschien is dat inderdaad zo geweest. Ik vind het lastig, weet nu helemaal niet meer wat ik wil en wilde.
@ elninjoo
Je hebt gelijk. En ik ambieer het ook absoluut niet om hem een kinderwens aan te praten.
Ik weet dat hij er de afgelopen dagen goed over na heeft gedacht en zich heeft geprobeerd voor te stellen hoe het is om vader te zijn. Hij blijft erbij geen vader te willen worden. Ik ben blij dat hij daar eerlijk over is.
En, zoals ik eerder ook benoemd heb, vind ik ook niet dat ik hem kan dwingen om vader te worden.
De reden waarom ik niet meteen naar een abortuskliniek ren is dat ik dat eigenlijk niet wil. Misschien zijn het de op hol geslagen hormomen.. Misschien is het de gedachte dat dit misshien mijn enige kans is om moeder te worden... Misschien is het inderdaad zo dat ik mezelf nooit toegestaan heb een kinderwens te hebben omdat het toch niet kon..
Ik ben al dagen aan het nadenken wat mijn motief zou zijn om het weg te laten halen of om het te houden. Wat de gevolgen van deze beslissingen kunnen zijn (voor alle partijen).
En of ik in staat ben om in mijn eentje een kind te bieden wat hij/zij nodig heeft. En of ik dit ook wil.
Het blijft heel lastig. Voornamelijk omdat ik nooit had gedacht in deze situatie terecht te komen. Ik probeer zo rationeel mogelijk te blijven, maar merk dat dat soms moeilijk is.
@ wiesdie
Ik weet niet of onze relatie tegen een abortus bestand is. Ik denk dat als wij er allebei volledig achter zouden staan dit wel het geval was. Maar omdat ik dat niet doe ben ik bang dat dit wel gevolgen voor ons kan hebben.
@ MissMartine
Een kind afstaan voor adoptie lijkt me te moeilijk..
dinsdag 19 juni 2012 om 17:27
quote:nettel schreef op 19 juni 2012 @ 17:11:
[...]
Tuurlijk wel, vriend wil bij TO blijven, TO kan een kinderen krijgen, dus vriend maakt zichzelf wijs dat ie toch al geen kinderen wilde.
Het is niet aanpraten, trouwens.. Zie wiki:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitieve_dissonantie
Maar, elninjoo, verder ben ik het in deze dus best wel heel erg met je eens hoor, als er maar geen sprake is van een "verdrongen kinderwens"Vriend maakt zichzelf niets wijs. Hij heeft notabene met 'n ex al 'n ongelukje gehad en wilde dat niet en staat achter de abortus die toen gedaan is. Nu wil ie het ongelukje van zijn huidige vriendin ook niet. Hij wil gewoon écht niet.
[...]
Tuurlijk wel, vriend wil bij TO blijven, TO kan een kinderen krijgen, dus vriend maakt zichzelf wijs dat ie toch al geen kinderen wilde.
Het is niet aanpraten, trouwens.. Zie wiki:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitieve_dissonantie
Maar, elninjoo, verder ben ik het in deze dus best wel heel erg met je eens hoor, als er maar geen sprake is van een "verdrongen kinderwens"Vriend maakt zichzelf niets wijs. Hij heeft notabene met 'n ex al 'n ongelukje gehad en wilde dat niet en staat achter de abortus die toen gedaan is. Nu wil ie het ongelukje van zijn huidige vriendin ook niet. Hij wil gewoon écht niet.
dinsdag 19 juni 2012 om 17:36
quote:elninjoo schreef op 19 juni 2012 @ 17:32:
Aangezien de vriend van TO geen vader wil worden, zal die relatie vast zeker sneuvelen als TO het toch houdt. Anders wordt ie er toch nog elke keer ongewenst mee geconfronteerd en iemand die écht geen kind wil, die trekt dat niet.Daar ziet het wel naar uit ja. Jij zou nooit je relatie inruilen voor een kind, maar voor veel mensen is dat een veel moeilijkere afweging.
Aangezien de vriend van TO geen vader wil worden, zal die relatie vast zeker sneuvelen als TO het toch houdt. Anders wordt ie er toch nog elke keer ongewenst mee geconfronteerd en iemand die écht geen kind wil, die trekt dat niet.Daar ziet het wel naar uit ja. Jij zou nooit je relatie inruilen voor een kind, maar voor veel mensen is dat een veel moeilijkere afweging.
dinsdag 19 juni 2012 om 17:46
quote:elninjoo schreef op 19 juni 2012 @ 17:27:
[...]
Vriend maakt zichzelf niets wijs. Hij heeft notabene met 'n ex al 'n ongelukje gehad en wilde dat niet en staat achter de abortus die toen gedaan is. Nu wil ie het ongelukje van zijn huidige vriendin ook niet. Hij wil gewoon écht niet.Kan zijn dat er toen heel veel praktische bezwaren waren. Ik wil graag kinderen, alleen onder bepaalde voorwaarden, anders is abortus idd een reeele optie.
[...]
Vriend maakt zichzelf niets wijs. Hij heeft notabene met 'n ex al 'n ongelukje gehad en wilde dat niet en staat achter de abortus die toen gedaan is. Nu wil ie het ongelukje van zijn huidige vriendin ook niet. Hij wil gewoon écht niet.Kan zijn dat er toen heel veel praktische bezwaren waren. Ik wil graag kinderen, alleen onder bepaalde voorwaarden, anders is abortus idd een reeele optie.
dinsdag 19 juni 2012 om 17:49
quote:nettel schreef op 19 juni 2012 @ 17:46:
[...]
Kan zijn dat er toen heel veel praktische bezwaren waren. Ik wil graag kinderen, alleen onder bepaalde voorwaarden, anders is abortus idd een reeele optie.Lees je wel wat TO schrijft? Haar vriend wil nu ook het ongelukje niet. Hij kiest 2 keer bewust voor afbreken van de ongewenste zwangerschap, dus hoeveel duidelijker kan ie zijn?
[...]
Kan zijn dat er toen heel veel praktische bezwaren waren. Ik wil graag kinderen, alleen onder bepaalde voorwaarden, anders is abortus idd een reeele optie.Lees je wel wat TO schrijft? Haar vriend wil nu ook het ongelukje niet. Hij kiest 2 keer bewust voor afbreken van de ongewenste zwangerschap, dus hoeveel duidelijker kan ie zijn?
dinsdag 19 juni 2012 om 17:50
@ MissMartine
Toen ik tijdens de echo het hartje zag kloppen deed dat me meer dan ik had verwachten. Daarvoor was het een gegeven, nu heb ik het ook echt gezien..
Ik woon nog niet zo lang samen en heb mijn eigen huis aangehouden. Dus huisvesting heb ik in ieder geval. Financieel red ik het ook alleen, ware het niet dat ik net een nieuwe baan heb en nog geen vaste aanstelling. Ik heb een groot sociaal netwerk en mijn ouders zouden mij ook steunen.
Alleen zou ik het dus wel kunnen. De vraag is alleen of ik dat wil. Zowel voor mezelf als voor het kindje. Het lijkt me zwaar om alleen een zwangerschap te beleven en dan heb ik het nog niet over het alleen opvoeden van een kind. Ook vind ik het belangrijk dat een kind weet dat hij of zij gewenst is, hoe de relatie tussen ouders ook is.
@ elninjoo
Dat zou goed kunnen. En daar heb ik het ook met hem over gehad. Hij blijft zeggen dat hij me zal steunen, welke beslissing ik ook neem. Dat vind ik erg lief en getuigen van groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kan er echter niet omheen dat ik me goed voor kan stellen dat hij een hekel aan mij krijgt als ik zo'n grote beslissing voor hem, in plaats van met hem, neem.
Aan de andere kant zou de beslissing voor een abortus ervoor kunnen zorgen dat ik hem dat kwalijk ga nemen...
Kortom, ik blijf in hetzelfde kringetje rondgaan...
Rationeel gezien besef ik goed dat ik in deze omstandigheden de zwangerschap beter kan afbreken, maar het druist zo erg tegen mijn gevoel in...
Toen ik tijdens de echo het hartje zag kloppen deed dat me meer dan ik had verwachten. Daarvoor was het een gegeven, nu heb ik het ook echt gezien..
Ik woon nog niet zo lang samen en heb mijn eigen huis aangehouden. Dus huisvesting heb ik in ieder geval. Financieel red ik het ook alleen, ware het niet dat ik net een nieuwe baan heb en nog geen vaste aanstelling. Ik heb een groot sociaal netwerk en mijn ouders zouden mij ook steunen.
Alleen zou ik het dus wel kunnen. De vraag is alleen of ik dat wil. Zowel voor mezelf als voor het kindje. Het lijkt me zwaar om alleen een zwangerschap te beleven en dan heb ik het nog niet over het alleen opvoeden van een kind. Ook vind ik het belangrijk dat een kind weet dat hij of zij gewenst is, hoe de relatie tussen ouders ook is.
@ elninjoo
Dat zou goed kunnen. En daar heb ik het ook met hem over gehad. Hij blijft zeggen dat hij me zal steunen, welke beslissing ik ook neem. Dat vind ik erg lief en getuigen van groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kan er echter niet omheen dat ik me goed voor kan stellen dat hij een hekel aan mij krijgt als ik zo'n grote beslissing voor hem, in plaats van met hem, neem.
Aan de andere kant zou de beslissing voor een abortus ervoor kunnen zorgen dat ik hem dat kwalijk ga nemen...
Kortom, ik blijf in hetzelfde kringetje rondgaan...
Rationeel gezien besef ik goed dat ik in deze omstandigheden de zwangerschap beter kan afbreken, maar het druist zo erg tegen mijn gevoel in...
dinsdag 19 juni 2012 om 18:13
quote:jopie25 schreef op 19 juni 2012 @ 17:50:
Ik kan er echter niet omheen dat ik me goed voor kan stellen dat hij een hekel aan mij krijgt als ik zo'n grote beslissing voor hem, in plaats van met hem, neem.
Aan de andere kant zou de beslissing voor een abortus ervoor kunnen zorgen dat ik hem dat kwalijk ga nemen...
Zeg dit regelmatig tegen je vriend, dan weet hij dat je er allesbehalve licht over denkt. Hij is afhankelijk van jouw beslissing, lullig maar waar, dus houd hem in ieder geval op de hoogte van je gevoelens, dan betrek je hem zoveel als mogelijk in het proces.
Je weet alle mitsen en maren. Geef jezelf nog een paar dagen en neem dan een besluit, datgene waar je de rest van je leven mee kunt leven. Ik heb er vertrouwen in dat je de voor jou juiste beslissing zult nemen.
Ik kan er echter niet omheen dat ik me goed voor kan stellen dat hij een hekel aan mij krijgt als ik zo'n grote beslissing voor hem, in plaats van met hem, neem.
Aan de andere kant zou de beslissing voor een abortus ervoor kunnen zorgen dat ik hem dat kwalijk ga nemen...
Zeg dit regelmatig tegen je vriend, dan weet hij dat je er allesbehalve licht over denkt. Hij is afhankelijk van jouw beslissing, lullig maar waar, dus houd hem in ieder geval op de hoogte van je gevoelens, dan betrek je hem zoveel als mogelijk in het proces.
Je weet alle mitsen en maren. Geef jezelf nog een paar dagen en neem dan een besluit, datgene waar je de rest van je leven mee kunt leven. Ik heb er vertrouwen in dat je de voor jou juiste beslissing zult nemen.
