Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger
dinsdag 19 juni 2012 om 14:22
Hoi Allemaal,
Ik ben doorgaans niet zo'n forum type, maar ik heb erg de behoefte om mijn verhaal even van me af te schrijven. Ik heb hier op het forum ook een aantal vergelijkbare verhalen gelezen en het is toch wel prettig om te weten dat ik niet de enige ben ik in deze situatie zit.
Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Ik ben 25 jaar, begin dit jaar heb ik mijn HBO studie afgerond en woon sinds kort samen met mijn vriend.
Vorig jaar is er bij mij PCO geconstateerd, waarbij de gyn aangaf dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is.
Daarnaast slik ik trouw de pil.
Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.
Drie weken geleden heb ik (na jaren wikken en wegen) een borstvergrotende operatie ondergaan. Ik ben dus nog volop aan het herstellen daarvan. De operatie is onder algehele narcose uitgevoerd en daarna heb ik de nodige pijnstilling geslikt.
Na veel verschillende anticonceptiepillen voorgeschreven te hebben gekregen ben ik nu ruim een hakf jaar aan de Yasmin pil.
Na de operatie heb ik de pil doorgeslikt omdat ik de eerste week niet zo mobiel was. Vorige week zou ik weer ongesteld moeten worden, maar werd dit niet. Nou maakte ik me daar weinig zorgen over, omdat ik in de veronderstelling was niet zwanger te kunnen worden.
Alle symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen (pijnlijke borsten, vermoeidheid, misselijkheid) had en heb ik, maar ja.... ik ging er vanuit dat dat door mijn operatie kwam.
Donderdagavond heb ik een zwangerschapstest gedaan, totaal in de veronderstelling dat hij negatief zou zijn.. Geen idee waarom ik die test deed, ik had hem nog liggen van lang geleden voor mijn PCO diagnose. Nu ben ik blij dat ik hem wel gedaan heb.
Na heel kort wachten verschenen er twee streepjes... WAT?!?!
Dat kan toch helemaal niet???
Ik heb zelfs nog een keer de gebruiksaanwijzing doorgelezen om te kijken of twee streepjes bij deze test geen negatieve uitslag betekende :S
In paniek mijn vriend gebeld die onderweg naar huis was. Hij schrok zich ook rot.
De dagen daarna hebben we veel gepraat, gehuild (ik) en nagedacht.
Mijn vriend heeft eerder een zwangerschap afgebroken (met zijn ex-vriendin) en hier nooit spijt van gehad.
Mij lijkt een abortus echter vreselijk. Maar ook een kindje is iets waar ik eerlijk gezegd niet voor zou kiezen...
Afgelopen vrijdag heb ik een termijnecho gehad. Ik ben rond de 6 weken zwanger en het hartje klopt. Ik zou liegen als ik zeg dat dit me niks deed.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
Ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil houden, maar mij wel zou steunen als ik dat perse wel wil. Ik voorzie dat echter wel dat onze relatie dat niet overleefd.
Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik een abortus waar ik niet 100% achter sta mezelf en mijn vriend kwalijk ga nemen..
Puur rationeel gezien wil ik geen kind, die keuze had ik al gemaakt. Maar nu het er zit, wordt het emotioneel toch anders.
Daarnaast is er natuurlijk nog het feit dat ik medicatie heb gebruikt, onder narcose ben geweest en de eerste weken ook heb gedronken en gerookt....
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar het is fijn het op te schrijven. Bedankt voor het lezen
Ik ben doorgaans niet zo'n forum type, maar ik heb erg de behoefte om mijn verhaal even van me af te schrijven. Ik heb hier op het forum ook een aantal vergelijkbare verhalen gelezen en het is toch wel prettig om te weten dat ik niet de enige ben ik in deze situatie zit.
Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Ik ben 25 jaar, begin dit jaar heb ik mijn HBO studie afgerond en woon sinds kort samen met mijn vriend.
Vorig jaar is er bij mij PCO geconstateerd, waarbij de gyn aangaf dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is.
Daarnaast slik ik trouw de pil.
Mijn vriend en ik hebben het er een aantal keer over gehad en beiden hebben wij geen kinderwens. We vinden het allebei heerlijk om te reizen en vrij te zijn om te doen en laten wat we willen.
Drie weken geleden heb ik (na jaren wikken en wegen) een borstvergrotende operatie ondergaan. Ik ben dus nog volop aan het herstellen daarvan. De operatie is onder algehele narcose uitgevoerd en daarna heb ik de nodige pijnstilling geslikt.
Na veel verschillende anticonceptiepillen voorgeschreven te hebben gekregen ben ik nu ruim een hakf jaar aan de Yasmin pil.
Na de operatie heb ik de pil doorgeslikt omdat ik de eerste week niet zo mobiel was. Vorige week zou ik weer ongesteld moeten worden, maar werd dit niet. Nou maakte ik me daar weinig zorgen over, omdat ik in de veronderstelling was niet zwanger te kunnen worden.
Alle symptomen die bij een zwangerschap kunnen horen (pijnlijke borsten, vermoeidheid, misselijkheid) had en heb ik, maar ja.... ik ging er vanuit dat dat door mijn operatie kwam.
Donderdagavond heb ik een zwangerschapstest gedaan, totaal in de veronderstelling dat hij negatief zou zijn.. Geen idee waarom ik die test deed, ik had hem nog liggen van lang geleden voor mijn PCO diagnose. Nu ben ik blij dat ik hem wel gedaan heb.
Na heel kort wachten verschenen er twee streepjes... WAT?!?!
Dat kan toch helemaal niet???
Ik heb zelfs nog een keer de gebruiksaanwijzing doorgelezen om te kijken of twee streepjes bij deze test geen negatieve uitslag betekende :S
In paniek mijn vriend gebeld die onderweg naar huis was. Hij schrok zich ook rot.
De dagen daarna hebben we veel gepraat, gehuild (ik) en nagedacht.
Mijn vriend heeft eerder een zwangerschap afgebroken (met zijn ex-vriendin) en hier nooit spijt van gehad.
Mij lijkt een abortus echter vreselijk. Maar ook een kindje is iets waar ik eerlijk gezegd niet voor zou kiezen...
Afgelopen vrijdag heb ik een termijnecho gehad. Ik ben rond de 6 weken zwanger en het hartje klopt. Ik zou liegen als ik zeg dat dit me niks deed.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk!
Ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil houden, maar mij wel zou steunen als ik dat perse wel wil. Ik voorzie dat echter wel dat onze relatie dat niet overleefd.
Aan de andere kant ben ik ook bang dat ik een abortus waar ik niet 100% achter sta mezelf en mijn vriend kwalijk ga nemen..
Puur rationeel gezien wil ik geen kind, die keuze had ik al gemaakt. Maar nu het er zit, wordt het emotioneel toch anders.
Daarnaast is er natuurlijk nog het feit dat ik medicatie heb gebruikt, onder narcose ben geweest en de eerste weken ook heb gedronken en gerookt....
Ik weet dat het mijn beslissing is, maar het is fijn het op te schrijven. Bedankt voor het lezen
dinsdag 19 juni 2012 om 20:10
quote:jopie25 schreef op 19 juni 2012 @ 14:57:
@ elninjoo
Misschien heb je gelijk.. Die gedachtes zijn uiteraard ook bij mij opgekomen. Daar tegenover staat dat ik abortus niet zomaar iets vind. Jij hebt het over een "celdeling", zo ziet mijn vriend dat ook..en dat snap ik ook. Ik zie het toch als een mensje-in-de-maak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen abortus. Ik ben blij dat we in een land leven waarin dat mogelijk is en ik zal een ander ook nooit veroordelen om zo'n beslissing.
Alleen de vraag of ik het mezelf kan vergeven... Het zou een puur egoistische beslissing zijn. We hebben beiden een baan, een huis, een opleiding afgerond, financieel niks te klagen.
Is er dan wel een reden voor een abortus? Behalve, ik zit er niet zo op te wachten?
Abortus of geen abortus, het is ALTIJD een egoistische keuze. Je krijgt een kind voor jezelf, omdat jij het leuk vindt of omdat jij denkt dat het de beste keuze is. Omdat je bang bent voor schuldgevoelens, omdat je denkt dat het in jouw situatie moet omdat het kan (opleiding klaar, inkomens etc.). In het laatste geval doe je het om je geweten te sussen, omdat je anders denkt dat je te egocentrisch bent. Dat is dus ook gewoon een egoistische keuze.
Sterkte!
@ elninjoo
Misschien heb je gelijk.. Die gedachtes zijn uiteraard ook bij mij opgekomen. Daar tegenover staat dat ik abortus niet zomaar iets vind. Jij hebt het over een "celdeling", zo ziet mijn vriend dat ook..en dat snap ik ook. Ik zie het toch als een mensje-in-de-maak. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen abortus. Ik ben blij dat we in een land leven waarin dat mogelijk is en ik zal een ander ook nooit veroordelen om zo'n beslissing.
Alleen de vraag of ik het mezelf kan vergeven... Het zou een puur egoistische beslissing zijn. We hebben beiden een baan, een huis, een opleiding afgerond, financieel niks te klagen.
Is er dan wel een reden voor een abortus? Behalve, ik zit er niet zo op te wachten?
Abortus of geen abortus, het is ALTIJD een egoistische keuze. Je krijgt een kind voor jezelf, omdat jij het leuk vindt of omdat jij denkt dat het de beste keuze is. Omdat je bang bent voor schuldgevoelens, omdat je denkt dat het in jouw situatie moet omdat het kan (opleiding klaar, inkomens etc.). In het laatste geval doe je het om je geweten te sussen, omdat je anders denkt dat je te egocentrisch bent. Dat is dus ook gewoon een egoistische keuze.
Sterkte!
woensdag 20 juni 2012 om 13:21
Ik vind dat hier iets teveel aan de vriend van TO word gedacht ,
Hij heeft al eerder een ''ongelukje'' gehad bij een ander en nu weer bij TO .
Dat is toch echt zijn eigen schuld , het is immers niet dat TO haar pilstrip heeft weggegooit en lekker zwanger is geworden.
TO kan zich nu namelijk nog niet voorstellen hoe het is om je eigen kindje vast te houden en die golf van onvoorwaardelijke liefde te voelen , en ik vind dat een man dat niet eens kan.
Tuurlijk zijn er twijfels , dat heeft elke moeder , zelfs met een bewuste zwangerschap , want die twijfels die komen dan ook wel.
En voor altijd kinderloos blijven is iets wat ze dacht dat ze zou zijn, nu ze zo uit het niets zwanger is , is die keuze ook ineens heel moeilijk .
Daarom vind ik het een beetje jammer dat er meer aan haar vriend gedacht wordt , hij geeft toch al aan welke beslissing ze ook neemt haar te steunen..
Misschien denkt ie er wel heel anders over als ie zijn eigen kindje in haar buik voelt trappelen , dat vind ik op de echo's na voor vader de eerste kennismaking .
En een abortus zo snel mogelijk vind ik niet zo'n goede optie , niet voordat ze alles goed doordacht heeft, en vooral omdat dit wel eens haar laatste kans kan zijn. Daar kun je niet zomaar 1 nachtje over slapen .
Misschien is het een goed idee om samen met je vriend jullie beide ouders te vragen hoe het voor hen was de eerste keer ouders te worden , want ik denk dat er voor mannen en vrouwen een groot verschil tussen zit, mannen moeten na de geboorte nog een band opbouwen met hun kindje , een moeder heeft dat al.
En heel goed naar je gevoel luisteren , als er ook maar iets in je zegt NEE , maak dan ook geen overhaaste beslissing, want niets is zeker . Niemand van al die vrouwen met een relatie en kindjes op dit forum weet of het gezin voor altijd bij elkaar zou blijven.
Hij heeft al eerder een ''ongelukje'' gehad bij een ander en nu weer bij TO .
Dat is toch echt zijn eigen schuld , het is immers niet dat TO haar pilstrip heeft weggegooit en lekker zwanger is geworden.
TO kan zich nu namelijk nog niet voorstellen hoe het is om je eigen kindje vast te houden en die golf van onvoorwaardelijke liefde te voelen , en ik vind dat een man dat niet eens kan.
Tuurlijk zijn er twijfels , dat heeft elke moeder , zelfs met een bewuste zwangerschap , want die twijfels die komen dan ook wel.
En voor altijd kinderloos blijven is iets wat ze dacht dat ze zou zijn, nu ze zo uit het niets zwanger is , is die keuze ook ineens heel moeilijk .
Daarom vind ik het een beetje jammer dat er meer aan haar vriend gedacht wordt , hij geeft toch al aan welke beslissing ze ook neemt haar te steunen..
Misschien denkt ie er wel heel anders over als ie zijn eigen kindje in haar buik voelt trappelen , dat vind ik op de echo's na voor vader de eerste kennismaking .
En een abortus zo snel mogelijk vind ik niet zo'n goede optie , niet voordat ze alles goed doordacht heeft, en vooral omdat dit wel eens haar laatste kans kan zijn. Daar kun je niet zomaar 1 nachtje over slapen .
Misschien is het een goed idee om samen met je vriend jullie beide ouders te vragen hoe het voor hen was de eerste keer ouders te worden , want ik denk dat er voor mannen en vrouwen een groot verschil tussen zit, mannen moeten na de geboorte nog een band opbouwen met hun kindje , een moeder heeft dat al.
En heel goed naar je gevoel luisteren , als er ook maar iets in je zegt NEE , maak dan ook geen overhaaste beslissing, want niets is zeker . Niemand van al die vrouwen met een relatie en kindjes op dit forum weet of het gezin voor altijd bij elkaar zou blijven.
woensdag 20 juni 2012 om 15:36
Ik snap ontzettend goed hoe lastig dit is voor je..Toen ik zwanger raakte van mijn vriend had hij liever een abortus gehad. Ik kon het gewoonweg niet, ik was ruim 9 weken zwanger.
Het belangrijkste is dat je in deze situatie naar elkaar blijft luisteren en elkaar geen verwijten maakt ongeacht de keuze. Ik had echt wel begrip voor het standpunt van mijn partner en heb hem dit ook aan gegeven maar er is in deze geen gulden middenweg maar alles of niets. Ik kan het niet zo goed verwoorden geloof ik hoe ik me toen voelde. Vooral machteloos denk ik. Ga voor jezelf na of je werkelijk 100% achter een abortus kan staan. Indien je het kindje besluit te houden geef je partner dan de ruimte om na te denken en moeilijke beslissingen te nemen. En respecteer de keuzes die hij maakt.
Het belangrijkste is dat je in deze situatie naar elkaar blijft luisteren en elkaar geen verwijten maakt ongeacht de keuze. Ik had echt wel begrip voor het standpunt van mijn partner en heb hem dit ook aan gegeven maar er is in deze geen gulden middenweg maar alles of niets. Ik kan het niet zo goed verwoorden geloof ik hoe ik me toen voelde. Vooral machteloos denk ik. Ga voor jezelf na of je werkelijk 100% achter een abortus kan staan. Indien je het kindje besluit te houden geef je partner dan de ruimte om na te denken en moeilijke beslissingen te nemen. En respecteer de keuzes die hij maakt.
woensdag 20 juni 2012 om 16:02
Wat een moeilijke situatie. Mijn vriendin heeft ook een abortus ondergaan omdat haar vriend geen kinderen wilde en ze de relatie wilde redden. Uiteindelijk heeft de relatie het alsnog niet overleefd, ze is nu 37 en is bang nooit meer moeder te worden. Ik denk dat je op je eigen gevoel af moet gaan. Snap alleen niet dat als je vriend echt geen kinderen wil en al een keer vanaf de zijlijn een abortus heeft meegemaakt zich niet laat steriliseren. Vrouwen zijn en blijven tenslotte baas in eigen buik!
woensdag 20 juni 2012 om 18:41
Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn.
Ook onvruchtbaar door een hormoonstoornis, geen directe kinderwens, ook aan de Yasmin-pil en dus ook zwanger.
Je zou bijna denken dat de Yasmin-pil voor bepaalde mensen met bepaalde hormonen averechts werkt;-)
Het verschil bij ons is alleen dat wij, toen ik ineens wel vruchtbaar bleek, onze kinderwens eens onder de loep hebben gehouden. Zowel hij als ik kwamen tot de conclusie dat we het wel wilden.
De situatie was ruk,huisvesting ook, we kenden elkaar nog niet eens een jaar en ga zo maar door. Maar het kindje was gewenst en we hebben er beiden bijna 9 maanden keihard voor geknokt om de ideale en voor ons haalbare situatie te creeeren voor onze dochter.
En wat zijn we gelukkig met haar, met onze relatie en met inmiddels ons tweede kindje op komst.
Maar dit wederzijdse gevoel mis ik bij jullie.
Het enige advies wat ik jou kan geven is dat je moet doen wat JIJ wilt, wat voor JOU het beste voelt.
En je vriend vind ik een lamlul omdat dit nu verdorie al de tweede keer is dat hij een vrouw zwanger maakt en wel heel makkelijk over abortussen denkt. Alsof het een vorm van antoconceptie is.
Als hij echt geen vader wil worden had ie er na die eerste keer sowieso al een knoop in moeten leggen.
Ook onvruchtbaar door een hormoonstoornis, geen directe kinderwens, ook aan de Yasmin-pil en dus ook zwanger.
Je zou bijna denken dat de Yasmin-pil voor bepaalde mensen met bepaalde hormonen averechts werkt;-)
Het verschil bij ons is alleen dat wij, toen ik ineens wel vruchtbaar bleek, onze kinderwens eens onder de loep hebben gehouden. Zowel hij als ik kwamen tot de conclusie dat we het wel wilden.
De situatie was ruk,huisvesting ook, we kenden elkaar nog niet eens een jaar en ga zo maar door. Maar het kindje was gewenst en we hebben er beiden bijna 9 maanden keihard voor geknokt om de ideale en voor ons haalbare situatie te creeeren voor onze dochter.
En wat zijn we gelukkig met haar, met onze relatie en met inmiddels ons tweede kindje op komst.
Maar dit wederzijdse gevoel mis ik bij jullie.
Het enige advies wat ik jou kan geven is dat je moet doen wat JIJ wilt, wat voor JOU het beste voelt.
En je vriend vind ik een lamlul omdat dit nu verdorie al de tweede keer is dat hij een vrouw zwanger maakt en wel heel makkelijk over abortussen denkt. Alsof het een vorm van antoconceptie is.
Als hij echt geen vader wil worden had ie er na die eerste keer sowieso al een knoop in moeten leggen.
donderdag 21 juni 2012 om 11:29
Hoi allemaal,
Wederom dank voor alle lieve reacties!
@ candycandice
Hoe is het jullie toen vergaan? Als ik het goed bedrijp hebben jullie het kindje gehouden? Hoe stond jouw vriend daar toen tegenover?
@Suy
Wat bijzonder dat het bij jou ook zo is gegaan! Dan ga ik inderdaad twijfelen aan de betrouwbaarheid van de Yasmin pil..
Fijn om te horen dat jullie zo gelukkig zijn, ondanks dat het in eerste instantie onverwacht was.
Ik merk dat het moederschap me toch niet zo vreselijk lijkt als ik dacht.. Het is alleen jammer dat mijn vriend er anders over denkt.
Ik zou zo graag willen dat ik kon zeggen dat ik 100% achter een abortus sta, maar dat is gewoon niet zo.
Toch heb ik besloten om het wel te doen.
Ik heb alle mogelijke scenario's de revue laten passeren en ik denk dat dit de beste oplossing is.
Liever een ongewenste abortus dan een ongewenst kind.
Ik wil geen kind op de wereld zetten in de wetenschap dat mijn vriend het doet "omdat het nou eenmaal moet". Dat vind ik geen basis.
Ik kan nu alleen maar huilen, maar ik hoop dat ik het snel een plekje kan geven.
Ik heb vanmiddag weer een afspraak bij de huisarts. Ik ben benieuwd hoe snel ik bij zo'n kliniek terecht kan.
Wederom dank voor alle lieve reacties!
@ candycandice
Hoe is het jullie toen vergaan? Als ik het goed bedrijp hebben jullie het kindje gehouden? Hoe stond jouw vriend daar toen tegenover?
@Suy
Wat bijzonder dat het bij jou ook zo is gegaan! Dan ga ik inderdaad twijfelen aan de betrouwbaarheid van de Yasmin pil..
Fijn om te horen dat jullie zo gelukkig zijn, ondanks dat het in eerste instantie onverwacht was.
Ik merk dat het moederschap me toch niet zo vreselijk lijkt als ik dacht.. Het is alleen jammer dat mijn vriend er anders over denkt.
Ik zou zo graag willen dat ik kon zeggen dat ik 100% achter een abortus sta, maar dat is gewoon niet zo.
Toch heb ik besloten om het wel te doen.
Ik heb alle mogelijke scenario's de revue laten passeren en ik denk dat dit de beste oplossing is.
Liever een ongewenste abortus dan een ongewenst kind.
Ik wil geen kind op de wereld zetten in de wetenschap dat mijn vriend het doet "omdat het nou eenmaal moet". Dat vind ik geen basis.
Ik kan nu alleen maar huilen, maar ik hoop dat ik het snel een plekje kan geven.
Ik heb vanmiddag weer een afspraak bij de huisarts. Ik ben benieuwd hoe snel ik bij zo'n kliniek terecht kan.
donderdag 21 juni 2012 om 11:42
dus je laat je kindje weghalen, omdat je vriend geen kinderen wilt?
en je geeft al aan dat je er niet 100% zeker van bent!
als je dit doorzet dan krijg je daar veel spijt van, ik heb een beetje in dezelfde situatie gezeten als jij nu
ik heb ook een abortus laten doen, omdat iedereen in mijn omgeving zij, dat dit het beste was..
en ik moet er nog heel vaak aan denken, ook al is het 21 jaar geleden
en je geeft al aan dat je er niet 100% zeker van bent!
als je dit doorzet dan krijg je daar veel spijt van, ik heb een beetje in dezelfde situatie gezeten als jij nu
ik heb ook een abortus laten doen, omdat iedereen in mijn omgeving zij, dat dit het beste was..
en ik moet er nog heel vaak aan denken, ook al is het 21 jaar geleden
donderdag 21 juni 2012 om 12:01
@kaatje1
Wat naar dat je spijt hebt van je beslissing. Ik ben daar ook een beetje bang voor..
Het is niet zo dat ik het weg laat halen omdat mijn vriend geen kinderen wil.
Ik wil een kind een goede basis kunnen bieden en voor mij betekent dat dat hij of zij door beide ouders gewenst is. Ik zou graag willen dat dat zo was, maar dat is nou eenmaal niet het geval.
Als blijkt dat ik spijt krijg van een abortus heb ik alleen mezelf daarmee.
Als ik het onder deze omstandigheden zou houden ben ik bang dat ik verantwoordelijk ben voor een ongelukkig kind. Dat risico vind ik te groot.
Het is de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen, maar ik heb het gevoel dat dit de enige (juiste) keuze is.
Wat naar dat je spijt hebt van je beslissing. Ik ben daar ook een beetje bang voor..
Het is niet zo dat ik het weg laat halen omdat mijn vriend geen kinderen wil.
Ik wil een kind een goede basis kunnen bieden en voor mij betekent dat dat hij of zij door beide ouders gewenst is. Ik zou graag willen dat dat zo was, maar dat is nou eenmaal niet het geval.
Als blijkt dat ik spijt krijg van een abortus heb ik alleen mezelf daarmee.
Als ik het onder deze omstandigheden zou houden ben ik bang dat ik verantwoordelijk ben voor een ongelukkig kind. Dat risico vind ik te groot.
Het is de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen, maar ik heb het gevoel dat dit de enige (juiste) keuze is.
donderdag 21 juni 2012 om 12:51
Sterkte met het maken van een keuze. Lijkt me enorm moeilijk.. Probeer jezelf voor te stellen over een jaar.. welk beeld lucht je het meest op? Kinderloos, en vrij, maar de wetenschap dat je misschien je enige kindje niet gehad hebt.. Of met kindje maar met een grotere verantwoordelijkheid voor de moeder in de opvoeding, omdat vader niet wil?
Daarnaast weet je nooit hoe het loopt, misschien draait je vriend nog bij als het kindje eenmaal geboren is..
Daarnaast weet je nooit hoe het loopt, misschien draait je vriend nog bij als het kindje eenmaal geboren is..
donderdag 21 juni 2012 om 14:20
Jopie , ik zou als ik jou was er nog eens heel goed over nadenken.
Ik heb ook een vriendin die van haar vriend maar liefst 2 abortussen moest ondergaan.
En nu nog steeds weet ik van hem dat hij het verrekt om een condoom te gebruiken.
Kort na dat die vriendin er weer een beetje boven op was leerde ik de ex van haar vriend kennen , die heeft ook een abortus ondergaan , ook gedwongen.
Ik en mijn vriend hebben de keuze gemaakt dat die vent hier niet meer welkom is na dat hij 2 vrouwen het leven zuurgemaakt heeft.
Ze zijn ondertussen uit elkaar en vriendin is vermindert vruchtbaar door de abortussen en ze heel zoveel spijt , zoveel.
Ik vind eigenlijk dat jij qua financieel er wel goed voorstaat, en qua liefde ook , als jij nu al bereid bent om voor je vriend dingen te doen waar je niet helemaal achter staat , nou dan spring jij voor je kind door vuurhoepels heen.
Ik wil je niet dwingen dit kindje te houden , maar vind het heel belangrijk voor je dat je echt het juiste doet ( voor jou gevoel) vooral omdat dit je enige kans kan zijn .
Denk er alsjeblieft nog goed overna , want soms als mijn vriendin langskomt , dan kan ze zo weer beginnen met huilen omdat ze het zo erg vind wat ze gedaan heeft.
Ga niet over 1 nacht ijs
Ik heb ook een vriendin die van haar vriend maar liefst 2 abortussen moest ondergaan.
En nu nog steeds weet ik van hem dat hij het verrekt om een condoom te gebruiken.
Kort na dat die vriendin er weer een beetje boven op was leerde ik de ex van haar vriend kennen , die heeft ook een abortus ondergaan , ook gedwongen.
Ik en mijn vriend hebben de keuze gemaakt dat die vent hier niet meer welkom is na dat hij 2 vrouwen het leven zuurgemaakt heeft.
Ze zijn ondertussen uit elkaar en vriendin is vermindert vruchtbaar door de abortussen en ze heel zoveel spijt , zoveel.
Ik vind eigenlijk dat jij qua financieel er wel goed voorstaat, en qua liefde ook , als jij nu al bereid bent om voor je vriend dingen te doen waar je niet helemaal achter staat , nou dan spring jij voor je kind door vuurhoepels heen.
Ik wil je niet dwingen dit kindje te houden , maar vind het heel belangrijk voor je dat je echt het juiste doet ( voor jou gevoel) vooral omdat dit je enige kans kan zijn .
Denk er alsjeblieft nog goed overna , want soms als mijn vriendin langskomt , dan kan ze zo weer beginnen met huilen omdat ze het zo erg vind wat ze gedaan heeft.
Ga niet over 1 nacht ijs
donderdag 21 juni 2012 om 14:32
Beste Jopie,
Er is maar één advies mogelijk: volg jouw hart! Zet even alle argumenten van de rest van de wereld opzij, zelfs die van je vriend. Al je argumenten zijn best heel steekhoudend hoor, maar ga alsjeblieft voor je gevoel, wat anderen ook zeggen. En vertrouw er maar gerust op, dat wat je ook beslist, als het de keuze van jouw gevoel is, zal je er geen spijt van krijgen, wat je ook kiest. Dan komt het echt wel goed.
Veel sterkte en geluk gewenst.
Er is maar één advies mogelijk: volg jouw hart! Zet even alle argumenten van de rest van de wereld opzij, zelfs die van je vriend. Al je argumenten zijn best heel steekhoudend hoor, maar ga alsjeblieft voor je gevoel, wat anderen ook zeggen. En vertrouw er maar gerust op, dat wat je ook beslist, als het de keuze van jouw gevoel is, zal je er geen spijt van krijgen, wat je ook kiest. Dan komt het echt wel goed.
Veel sterkte en geluk gewenst.
donderdag 21 juni 2012 om 14:38
quote:toffifee schreef op 19 juni 2012 @ 14:36:
Ik ken PCO niet, maar ik vind het toch ergens wel bijzonder dat je zwanger bent geraakt. Net alsof het zo zou moeten zijn. Klinkt nogal zweverig, I know.
Succes meid!Misschien ben ik mosterd, maar ik wil dit 'cadeautje' idee even in een ander perspectief zetten. ik heb ook PCO (meerdere eiblaasjes op je eierstokken), en kan daar gewoon mee zwanger worden. Het betekent vaak dat je maar af en toe, of onregelmatig een eisprong hebt. Maar het kan ook dat je in een later stadium van je leven wel weer een regelmatigfe cyclus hebt. Dan heb je nog wel PCO, maar uit het zich minder. Dat jij hierdoor dacht dat je moeilijk kinderen kon krijgen; de meeste vrouwen met PCO reageren namelijk goed op medicatie (hormonen die je paar dagen moet slikken) en worden zo wel (relatief) natuurlijk zwanger. Misschien dat jij een zwaardere variant hebt? Maar dan nog, volgens mijn gyn kan je later wel gewoon gaan ovuleren, ondanks PCO. Dus zelfs als je nu voor een abortus kiest, wil het misschien niet eens zeggen dat de kans klein is dat je zwanger kan raken -als je dat later zou willen-
Ik ken PCO niet, maar ik vind het toch ergens wel bijzonder dat je zwanger bent geraakt. Net alsof het zo zou moeten zijn. Klinkt nogal zweverig, I know.
Succes meid!Misschien ben ik mosterd, maar ik wil dit 'cadeautje' idee even in een ander perspectief zetten. ik heb ook PCO (meerdere eiblaasjes op je eierstokken), en kan daar gewoon mee zwanger worden. Het betekent vaak dat je maar af en toe, of onregelmatig een eisprong hebt. Maar het kan ook dat je in een later stadium van je leven wel weer een regelmatigfe cyclus hebt. Dan heb je nog wel PCO, maar uit het zich minder. Dat jij hierdoor dacht dat je moeilijk kinderen kon krijgen; de meeste vrouwen met PCO reageren namelijk goed op medicatie (hormonen die je paar dagen moet slikken) en worden zo wel (relatief) natuurlijk zwanger. Misschien dat jij een zwaardere variant hebt? Maar dan nog, volgens mijn gyn kan je later wel gewoon gaan ovuleren, ondanks PCO. Dus zelfs als je nu voor een abortus kiest, wil het misschien niet eens zeggen dat de kans klein is dat je zwanger kan raken -als je dat later zou willen-
donderdag 21 juni 2012 om 14:47
Lieve Jopie, ik snap dat een kind je toekomstbeeld overhoop gooit. Ik snap dat je liever hebt dat jullie kind door beide ouders gewenst is. Toch klink je al als iemand die een kind genoeg te bieden heeft. Ik hoop echt dat je de goede keuze maakt voor jezelf. Je kind in wording zal er niets van merken, maar jij des te meer. Ik ben zeker niet tegen abortus, maar de kans was zo klein. Ben je niet bang dat je enorm veel spijt ga krijgen?
donderdag 21 juni 2012 om 15:49
Ik zelf heb ook altijd geroepen dat ik geen kinderen wil, wil mijn vrijheid niet kwijt, kunnen doen en laten waar en wanneer ik wil. En had zo nog meer redenen om geen kinderen te willen. Mijn vriend had zich er bij neergelegd dat we geen kinderen zouden krijgen(wel of niet maakte hem niet uit als ie maar met mij oud zou worden).
Nu heb ik mij begin dit jaar opeens bedacht. Begon me te realiseren dat we toch niet meer zo vaak uit gingen ik en een kindje kan best mee op vakantie enz enz... Opeens had ik alleen nog maar een paar zwakke excuses over om geen kindje te willen. En begon de nieuwsgierigheid naar een minimix van ons 2 groter te worden. Met ML overlegd en die was wel in voor het maken van een beebje. En in de 3e ronde knetter raak. Ondanks dat dit het doel was brak het angstzweet me aan alle kanten uit.
Dit bewijst maar dat je je binnen een mum van tijd kan bedenken. Verder heb ik in mijn kennisen kring een man die 2x vader is geworden terwijl hij geen kinderen wil. Hij is met de 1e moeder niet meer samen 2e kindje is een half jaar oud nu en hij is nu wel samen met de moeder van baby nr 2. Hij is een goede vader voor de kinderen ondanks hij niet voor ze gekozen heeft en ze eigenlijk helemaal niet wilde.
Verder kan je een kindje van 6 weken als vrouwzijnde niet meer zien als simpele celdeling en al helemaal niet na een echo waar je echt al een minimensje met kloppend hartje hebt gezien en uitleg hebt gehad.
Mocht je dus voor een abortus kiezen moet je je realiseren dat dat in de zelfde ruimte gebeurt en je op dat zelfde scherm waar je dat kloppende hartje hebt gezien kan zien dat de arts het kleintje in stukjes schopt en vervolgens wegzuigd. Een familielid van me heeft dit meegemaakt en voelt zich tot de dag van vandaag schuldig.
Maar als al die gruwelijkheid op weegt tegenover alles wat je verliest indien je het kind houd, dan moet je het zeker doen.
Dit wat tot een paar jaar geleden voor mij wel mijn vrijhid ed waard geweest. Maar achteraf gezien ben ik hardstikke dankbaar dat ik die keuze nooit heb moeten maken. Ik denk nl juist nu ik wel een uk wil ik in de maanden dat het niet zou zijn gelukt echt aan zo'n abortus hebben teruggedacht.
Bovendien wordt er gezegd dat de relatie niet stand houd als je je vriend een kind opdringt, maar jullie waren er allebei bij en om eerlijk te zijn denk ik dat de relatie het ook niet overleefd als jij niet voor de volle 100% achter de abortus staat.
Meid je zit in een situatie waar je je ergste vijand niet in wenst en ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf kan maken. Het gaat in deze namelijk even puur om "jou" en niet om je vriend het embryootje of wie dan ook. Jij bent de enige die je nooit van je leven kan ontlopen dus neem een beslissing waar "jij" het beste mee kan leven. En de rest komt dan van zelf wel op zijn pootjes terecht.
Nu heb ik mij begin dit jaar opeens bedacht. Begon me te realiseren dat we toch niet meer zo vaak uit gingen ik en een kindje kan best mee op vakantie enz enz... Opeens had ik alleen nog maar een paar zwakke excuses over om geen kindje te willen. En begon de nieuwsgierigheid naar een minimix van ons 2 groter te worden. Met ML overlegd en die was wel in voor het maken van een beebje. En in de 3e ronde knetter raak. Ondanks dat dit het doel was brak het angstzweet me aan alle kanten uit.
Dit bewijst maar dat je je binnen een mum van tijd kan bedenken. Verder heb ik in mijn kennisen kring een man die 2x vader is geworden terwijl hij geen kinderen wil. Hij is met de 1e moeder niet meer samen 2e kindje is een half jaar oud nu en hij is nu wel samen met de moeder van baby nr 2. Hij is een goede vader voor de kinderen ondanks hij niet voor ze gekozen heeft en ze eigenlijk helemaal niet wilde.
Verder kan je een kindje van 6 weken als vrouwzijnde niet meer zien als simpele celdeling en al helemaal niet na een echo waar je echt al een minimensje met kloppend hartje hebt gezien en uitleg hebt gehad.
Mocht je dus voor een abortus kiezen moet je je realiseren dat dat in de zelfde ruimte gebeurt en je op dat zelfde scherm waar je dat kloppende hartje hebt gezien kan zien dat de arts het kleintje in stukjes schopt en vervolgens wegzuigd. Een familielid van me heeft dit meegemaakt en voelt zich tot de dag van vandaag schuldig.
Maar als al die gruwelijkheid op weegt tegenover alles wat je verliest indien je het kind houd, dan moet je het zeker doen.
Dit wat tot een paar jaar geleden voor mij wel mijn vrijhid ed waard geweest. Maar achteraf gezien ben ik hardstikke dankbaar dat ik die keuze nooit heb moeten maken. Ik denk nl juist nu ik wel een uk wil ik in de maanden dat het niet zou zijn gelukt echt aan zo'n abortus hebben teruggedacht.
Bovendien wordt er gezegd dat de relatie niet stand houd als je je vriend een kind opdringt, maar jullie waren er allebei bij en om eerlijk te zijn denk ik dat de relatie het ook niet overleefd als jij niet voor de volle 100% achter de abortus staat.
Meid je zit in een situatie waar je je ergste vijand niet in wenst en ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf kan maken. Het gaat in deze namelijk even puur om "jou" en niet om je vriend het embryootje of wie dan ook. Jij bent de enige die je nooit van je leven kan ontlopen dus neem een beslissing waar "jij" het beste mee kan leven. En de rest komt dan van zelf wel op zijn pootjes terecht.
donderdag 21 juni 2012 om 17:06
quote:alyne schreef op 21 juni 2012 @ 15:49:
Meid je zit in een situatie waar je je ergste vijand niet in wenst en ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf kan maken. Het gaat in deze namelijk even puur om "jou" en niet om je vriend het embryootje of wie dan ook. Jij bent de enige die je nooit van je leven kan ontlopen dus neem een beslissing waar "jij" het beste mee kan leven. En de rest komt dan van zelf wel op zijn pootjes terecht.
Helemaal mee eens. Ik heb geen specifieke mening over abortus, iedereen moet doen waar zij zich goed bij voelt, maar een abortus plegen waar je zelf niet 100% achter staat lijkt me nooit een goed idee. Ik denk ook dat de relatie geen stand zal houden, als je zo'n offer moet brengen voor je vriend. Je zal hem dat vroeg of laat gaan verwijten.
En inderdaad, 25 is nog best jong. Vriend en ik moesten er toen ook niet aan denken ooit ouders te worden... vrijheid was belangrijker. Nu, een paar vrije jaren verder hebben we het wel gezien, en lijkt het ons toch leuk om samen een gezinnetje te stichten, en het leven op een andere manier te bekijken.
Maar ja, helaas kunnen we niet in de toekomst kijken en weet TO niet of het haar ook zo zal vergaan. Feit is dat als ze het kind houdt, haar vrijheid nu voorbij is, en de relatie wellicht ook. En als ze abortus laat plegen, is het de vraag of ze ooit weer zwanger zal worden, als ze dat wenst. Heel zwaar dilemma, ik wens je heel veel sterkte TO!
Meid je zit in een situatie waar je je ergste vijand niet in wenst en ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf kan maken. Het gaat in deze namelijk even puur om "jou" en niet om je vriend het embryootje of wie dan ook. Jij bent de enige die je nooit van je leven kan ontlopen dus neem een beslissing waar "jij" het beste mee kan leven. En de rest komt dan van zelf wel op zijn pootjes terecht.
Helemaal mee eens. Ik heb geen specifieke mening over abortus, iedereen moet doen waar zij zich goed bij voelt, maar een abortus plegen waar je zelf niet 100% achter staat lijkt me nooit een goed idee. Ik denk ook dat de relatie geen stand zal houden, als je zo'n offer moet brengen voor je vriend. Je zal hem dat vroeg of laat gaan verwijten.
En inderdaad, 25 is nog best jong. Vriend en ik moesten er toen ook niet aan denken ooit ouders te worden... vrijheid was belangrijker. Nu, een paar vrije jaren verder hebben we het wel gezien, en lijkt het ons toch leuk om samen een gezinnetje te stichten, en het leven op een andere manier te bekijken.
Maar ja, helaas kunnen we niet in de toekomst kijken en weet TO niet of het haar ook zo zal vergaan. Feit is dat als ze het kind houdt, haar vrijheid nu voorbij is, en de relatie wellicht ook. En als ze abortus laat plegen, is het de vraag of ze ooit weer zwanger zal worden, als ze dat wenst. Heel zwaar dilemma, ik wens je heel veel sterkte TO!
donderdag 21 juni 2012 om 22:50
Hoi allemaal,
Weer even een update na mijn bezoek aan de huisarts van vandaag. Ik stond binnen 5 minuten weer buiten, had er iets meer van verwacht eerlijk gezegd. Ik vertelde hem dat de omstandigheden het mijns inziens niet toelaten om het kindje te houden. Hij zei "als dat je conclusie is zal ik een verwijsbrief voor een abortuskliniek printen". En dat was het. Dit geldt als het gesprek waarna de 5 dagen wettelijk verplichte bedenktijd in gaat.
Mijn vriend heeft morgen vrijgenomen van zijn werk en we hebben net een hotel geboekt aan zee om even weg te zijn van huis.
Al jullie reacties zijn heel lief en geven me zeker stof tot nadenken. Zoals ik al zei wil ik pertinent niet dat mijn vriend er tegen zijn zin in aan begint. Naast abortus blijft dan de optie over om het alleen te doen. Daar heb ik vandaag voor het eerst echt over nagedacht. Zoals ik al eerder heb gezegd heb ik nog een eigen huis, maar heb dit tijdelijk aan vrienden "geleend", omdat zij hun huis hebben verkocht, maar nog geen geschikte nieuwe woning hebben gevonden. Dan zou ik hen dus moeten vragen te vertrekken.
Ik heb twee banen. Bij de één weet ik nagenoeg zeker dat ik daar kan blijven werken, maar dit is wel degene waar ik de minste uren maak. Bij mijn andere baan ben ik nog niet lang geleden begonnen en heb dan ook geen vast contract. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ze daar tegenover een zwangerschap zouden staan.
Dat zijn even de praktische zaken. Niet ideaal, maar misschien wel een mouw aan te passen.
Het lijkt me alleen erg pittig (understatement) om alleen een kind groot te brengen.
Conclusie... Ik neig nog steeds naar abortus, maar durf nu ook na te denken over alleenstaand moederschap.
Poeh, wat kan zo'n dillemma vermoeiend zijn. Ik gun mezelf dit weekend om alle opties nog een keer goed te overdenken voor ik een definitief besluit neem.
@Poeszie
Mijn gyn vertelde me vorig jaar (na een inwendige echo) dat ik PCO had. Zij zei dat er bij mij geen eisprong plaatsvond. Het zou volgens haar mogelijk zijn dat ik wel een keer een eisprong zou hebben, maar ik moest hier bij een kinderwens zeker niet op rekenen. Ze zei dat kinderen krijgen zonder "hulp" bij mij geen optie was. Daarnaast dacht ze ook nog een hartvormige baarmoeder te zien, al dan niet met een schotje ertussen. Ik heb al deze informatie eerlijk gezegd gewoon aangenomen en er verder niet veel mee gedaan, omdat het krijgen van kinderen niet aan de orde was.
De enige andere informatie die ik over PCO had was via een goede vriendin met dezelfde aandoening. Zij had een hele sterke kinderwens en heeft twee en een half jaar in de medische molen gezeten voor ze zwanger mocht worden van twee mooie dochters.
Weer even een update na mijn bezoek aan de huisarts van vandaag. Ik stond binnen 5 minuten weer buiten, had er iets meer van verwacht eerlijk gezegd. Ik vertelde hem dat de omstandigheden het mijns inziens niet toelaten om het kindje te houden. Hij zei "als dat je conclusie is zal ik een verwijsbrief voor een abortuskliniek printen". En dat was het. Dit geldt als het gesprek waarna de 5 dagen wettelijk verplichte bedenktijd in gaat.
Mijn vriend heeft morgen vrijgenomen van zijn werk en we hebben net een hotel geboekt aan zee om even weg te zijn van huis.
Al jullie reacties zijn heel lief en geven me zeker stof tot nadenken. Zoals ik al zei wil ik pertinent niet dat mijn vriend er tegen zijn zin in aan begint. Naast abortus blijft dan de optie over om het alleen te doen. Daar heb ik vandaag voor het eerst echt over nagedacht. Zoals ik al eerder heb gezegd heb ik nog een eigen huis, maar heb dit tijdelijk aan vrienden "geleend", omdat zij hun huis hebben verkocht, maar nog geen geschikte nieuwe woning hebben gevonden. Dan zou ik hen dus moeten vragen te vertrekken.
Ik heb twee banen. Bij de één weet ik nagenoeg zeker dat ik daar kan blijven werken, maar dit is wel degene waar ik de minste uren maak. Bij mijn andere baan ben ik nog niet lang geleden begonnen en heb dan ook geen vast contract. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ze daar tegenover een zwangerschap zouden staan.
Dat zijn even de praktische zaken. Niet ideaal, maar misschien wel een mouw aan te passen.
Het lijkt me alleen erg pittig (understatement) om alleen een kind groot te brengen.
Conclusie... Ik neig nog steeds naar abortus, maar durf nu ook na te denken over alleenstaand moederschap.
Poeh, wat kan zo'n dillemma vermoeiend zijn. Ik gun mezelf dit weekend om alle opties nog een keer goed te overdenken voor ik een definitief besluit neem.
@Poeszie
Mijn gyn vertelde me vorig jaar (na een inwendige echo) dat ik PCO had. Zij zei dat er bij mij geen eisprong plaatsvond. Het zou volgens haar mogelijk zijn dat ik wel een keer een eisprong zou hebben, maar ik moest hier bij een kinderwens zeker niet op rekenen. Ze zei dat kinderen krijgen zonder "hulp" bij mij geen optie was. Daarnaast dacht ze ook nog een hartvormige baarmoeder te zien, al dan niet met een schotje ertussen. Ik heb al deze informatie eerlijk gezegd gewoon aangenomen en er verder niet veel mee gedaan, omdat het krijgen van kinderen niet aan de orde was.
De enige andere informatie die ik over PCO had was via een goede vriendin met dezelfde aandoening. Zij had een hele sterke kinderwens en heeft twee en een half jaar in de medische molen gezeten voor ze zwanger mocht worden van twee mooie dochters.
vrijdag 22 juni 2012 om 00:48
vrijdag 22 juni 2012 om 00:56
quote:strienenaar schreef op 22 juni 2012 @ 00:48:
Ik heb volgens mij de volgende optie nog niet gelezen:
Heb je er al eens over nagedacht om het kindje geboren te laten worden en af te staan? Er zijn denk ik best veel stellen die zelf geen kinderen kunnen krijgen en blij zouden zijn met jou als draagmoeder.
Een draagmoeder is niet zwanger van haar eigen kind.
Adoptie is niet zo makkelijk in Nederland, veel rompslomp en onzekerheid voor het kindje.
Ik heb volgens mij de volgende optie nog niet gelezen:
Heb je er al eens over nagedacht om het kindje geboren te laten worden en af te staan? Er zijn denk ik best veel stellen die zelf geen kinderen kunnen krijgen en blij zouden zijn met jou als draagmoeder.
Een draagmoeder is niet zwanger van haar eigen kind.
Adoptie is niet zo makkelijk in Nederland, veel rompslomp en onzekerheid voor het kindje.
vrijdag 22 juni 2012 om 00:56
Waarom denk je aan alleenstaand moederschap terwijl jou partner aangeeft jou te steunen bij welke beslissing je ook maakt .
Het is natuurlijk ook niet niks een kindje , zomaar ineens , zonder dat je er ooit over na heb gedacht dat die kans er wel was , maar kan me niet voorstellen dat jij mocht je het kindje houden en net bevallen bent, jou vriend het over zn hart kan verkrijgen na het zien van zijn eigen kleine minimensje Sorry Jopie , kzie dit niet zitten..
Wens je echt heel veel wijsheid toe
Het is natuurlijk ook niet niks een kindje , zomaar ineens , zonder dat je er ooit over na heb gedacht dat die kans er wel was , maar kan me niet voorstellen dat jij mocht je het kindje houden en net bevallen bent, jou vriend het over zn hart kan verkrijgen na het zien van zijn eigen kleine minimensje Sorry Jopie , kzie dit niet zitten..
Wens je echt heel veel wijsheid toe
vrijdag 22 juni 2012 om 01:19
Een abortus om je relatie te redden zou ik niet doen. Het is namelijk geen garantie dat het daarna wel goed blijft gaan. Sowieso natuurlijk al niet, maar de kans is aanwezig dat de relatie alsnog stukloopt vanwege schuldgevoel en verdriet van jouw kant, wroeging, (onbewust) verwijten naar je partner, niet kunnen praten erover of toch ineens sterke kinderwens krijgen (ook al kun je daar weinig mee).
Je moet het dus echt alleen doen als je er ZELF 100% achterstaat.
Van een abortus krijgen veel vrouwen spijt (en ook vaak een kinderwens als ze die voorheen niet hadden). Van een kind vaak niet (alhoewel het zeker ook wel voorkomt).
Als je het gaat houden moet je idd wel goed nagaan wat de alcohol en medicatie etc. gedaan kan hebben.
En zou je de consequentie kunnen dragen van een gehandicapt kindje of kindje met een stoornis?
Maargoed, on the other hand gaan mensen die 'normaal' zwanger raken ook niet uit van een gehandicapt kind en de vraag of ze het dan ook nog willen. Iedereen hoopt toch op een gezond kind.
Je moet het dus echt alleen doen als je er ZELF 100% achterstaat.
Van een abortus krijgen veel vrouwen spijt (en ook vaak een kinderwens als ze die voorheen niet hadden). Van een kind vaak niet (alhoewel het zeker ook wel voorkomt).
Als je het gaat houden moet je idd wel goed nagaan wat de alcohol en medicatie etc. gedaan kan hebben.
En zou je de consequentie kunnen dragen van een gehandicapt kindje of kindje met een stoornis?
Maargoed, on the other hand gaan mensen die 'normaal' zwanger raken ook niet uit van een gehandicapt kind en de vraag of ze het dan ook nog willen. Iedereen hoopt toch op een gezond kind.
