Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger
woensdag 31 augustus 2011 om 21:31
Hallo allemaal,
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:05
@amypond: Ja, dat van die hormonen ben ik denk ik wel met je eens. Heb wel meer last van de hormonen. Hart in aktie was bijv. net erg zielig.
@annie2: wat fijn dat je je verhaal met me deelt! Ik krijg dus geen narcose, dus ben wel een beetje bang. En ja dat wachten na gesprekje ken ik van vorige week, heb ik ook niet zo'n zin in, maar ja. Oké. Met dat laatste breng je wel een beetje van m'n stuk...maar ik ga toch door.
@annie2: wat fijn dat je je verhaal met me deelt! Ik krijg dus geen narcose, dus ben wel een beetje bang. En ja dat wachten na gesprekje ken ik van vorige week, heb ik ook niet zo'n zin in, maar ja. Oké. Met dat laatste breng je wel een beetje van m'n stuk...maar ik ga toch door.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:08
woensdag 31 augustus 2011 om 22:09
Niet om je schrik aan te jagen hoor.
Maar ik heb ooit eens zo´n soort verhaal gelezen. Een meisje wat ook te jong zwanger was geworden en het had laten weghalen. Daarna ging haar leven weer zoals gewoonlijk, de jaren verstreken.
Afijn na een tijdje kreeg ze bepaalde klachten die wel heel erg sterk leken op overgangsklachten... En ja hoor, het was de overgang. Ze kon dus niet meer zwanger worden. Dat ze pas 35 was, was een grote schok uiteraard, geen vrouw verwacht op zo´n jonge leeftijd in de overgang te komen.
En ze had natuurlijk vreselijk veel spijt dat ze dat kindje op haar 23e (ofzo) had laten weghalen. Nu was het niet meer mogelijk.
Maar ik heb ooit eens zo´n soort verhaal gelezen. Een meisje wat ook te jong zwanger was geworden en het had laten weghalen. Daarna ging haar leven weer zoals gewoonlijk, de jaren verstreken.
Afijn na een tijdje kreeg ze bepaalde klachten die wel heel erg sterk leken op overgangsklachten... En ja hoor, het was de overgang. Ze kon dus niet meer zwanger worden. Dat ze pas 35 was, was een grote schok uiteraard, geen vrouw verwacht op zo´n jonge leeftijd in de overgang te komen.
En ze had natuurlijk vreselijk veel spijt dat ze dat kindje op haar 23e (ofzo) had laten weghalen. Nu was het niet meer mogelijk.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:09
Lieve jewelprincess, heel veel sterkte morgen! Ik heb geen ervaring met een curretage, wel met de abortuspil. Bij mij was het vruchtje ook te klein om de eerste keer weg te krijgen. Daarom dus de pil, want de redenatie van de arts was: je moet toch een keer terug komen, laten we ondertussen dit proberen.
Ik denk niet dat het wezenlijk uitmaakt welke methode je kiest. Als je er zeker van bent is het voor jou de beste oplossing. Ik hoop dat je ook na je abortus, misschien wel ver daarna, goed kunt praten met je vriend.
Ik denk niet dat het wezenlijk uitmaakt welke methode je kiest. Als je er zeker van bent is het voor jou de beste oplossing. Ik hoop dat je ook na je abortus, misschien wel ver daarna, goed kunt praten met je vriend.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:11
woensdag 31 augustus 2011 om 22:16
woensdag 31 augustus 2011 om 22:19
Zo dacht zij dus ook. Ach ik heb de tijd. Maar het raakte toch onverwachts uit met haar vriend en een nieuwe vriend liet een tijdje op zich wachten. Die kreeg ze wel, maar je gaat toch nooit gelijk van bil met iemand om zwanger te worden. En toen kreeg ze die klachten. Nog voordat ze uberhaupt kon beslissen om te beginnen met zwanger worden van hem.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:26
Veel sterkte morgen, het lijkt me inderdaad de juiste beslissing voor jou, vooral omdat je er zo goed over nagedacht hebt en daar zo achter staat. Natuurlijk spelen er ook gevoelens mee! Dat kan bijna niet anders. Praat er over, ook naderhand en met de personen die voor jou belangrijk zijn en je kunnen helpen.
Nog even over de ingreep, een vriendin van mij heeft dat laten doen en nergens last van gehad, naderhand een klein beetje bloedverlies, niets heftigs.
Nog even over de ingreep, een vriendin van mij heeft dat laten doen en nergens last van gehad, naderhand een klein beetje bloedverlies, niets heftigs.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:32
Wat een rottige situatie voor je.
Nee, abortus is niet makkelijk, heb het ook een keer ondergaan toen ik 19 was. Te jong en er niet aan toe. Jaren later in diezelfde relatie wel twee kinderen gehad dus zo kan het ook. Je staat achter je beslissing en hebt je vriend als steun, je zal er misschien nog weleens verdrietig over zijn. En dat is heel logisch, dat hoort erbij. Praat met je vriend erover dat zal jullie sterker maken.
Sterkte!
Ik snap niet wat jij met je opmerkingen wil bereiken VenneJo.
Nee, abortus is niet makkelijk, heb het ook een keer ondergaan toen ik 19 was. Te jong en er niet aan toe. Jaren later in diezelfde relatie wel twee kinderen gehad dus zo kan het ook. Je staat achter je beslissing en hebt je vriend als steun, je zal er misschien nog weleens verdrietig over zijn. En dat is heel logisch, dat hoort erbij. Praat met je vriend erover dat zal jullie sterker maken.
Sterkte!
Ik snap niet wat jij met je opmerkingen wil bereiken VenneJo.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:33
quote:VenneJo schreef op 31 augustus 2011 @ 22:09:
Niet om je schrik aan te jagen hoor.
Maar ik heb ooit eens zo´n soort verhaal gelezen. Een meisje wat ook te jong zwanger was geworden en het had laten weghalen. Daarna ging haar leven weer zoals gewoonlijk, de jaren verstreken.
Afijn na een tijdje kreeg ze bepaalde klachten die wel heel erg sterk leken op overgangsklachten... En ja hoor, het was de overgang. Ze kon dus niet meer zwanger worden. Dat ze pas 35 was, was een grote schok uiteraard, geen vrouw verwacht op zo´n jonge leeftijd in de overgang te komen.
En ze had natuurlijk vreselijk veel spijt dat ze dat kindje op haar 23e (ofzo) had laten weghalen. Nu was het niet meer mogelijk.
TO, laat je niet bang maken. De meerderheid van de vrouwen die ooit een abortus hebben gehad raakt gewoon zwanger. Garanties heb je nooit.
Sterkte morgen. Ik denk dat je de juiste keuze maakt.
Niet om je schrik aan te jagen hoor.
Maar ik heb ooit eens zo´n soort verhaal gelezen. Een meisje wat ook te jong zwanger was geworden en het had laten weghalen. Daarna ging haar leven weer zoals gewoonlijk, de jaren verstreken.
Afijn na een tijdje kreeg ze bepaalde klachten die wel heel erg sterk leken op overgangsklachten... En ja hoor, het was de overgang. Ze kon dus niet meer zwanger worden. Dat ze pas 35 was, was een grote schok uiteraard, geen vrouw verwacht op zo´n jonge leeftijd in de overgang te komen.
En ze had natuurlijk vreselijk veel spijt dat ze dat kindje op haar 23e (ofzo) had laten weghalen. Nu was het niet meer mogelijk.
TO, laat je niet bang maken. De meerderheid van de vrouwen die ooit een abortus hebben gehad raakt gewoon zwanger. Garanties heb je nooit.
Sterkte morgen. Ik denk dat je de juiste keuze maakt.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:38
Lieve TO,
Heel veel sterkte morgen. Het is een heftige beslissing. Fijn dat je vriend mee gaat om je te steunen. Nu is het voor jullie nog niet het moment voor een kindje samen. Je krijgt nog heel veel kansen om een fantastische mama te worden. Het is nog geen baby daar in je buik. Het zijn wat aan elkaar gekoekte cellen. Als je twijfelt zou je met familie of vrienden in gesprek kunnen gaan. Maar eigenlijk lees ik in jouw verhaal geen twijfel maar verdriet. Het is ook heel rot en emotioneel. Maar je gaat hier overheen komen.
@VenneJo: een dergelijke ingreep heeft geen enkele invloed op je vruchtbaarheid. Wat een vervelend en naar verhaal om TO te melden.
Heel veel sterkte morgen. Het is een heftige beslissing. Fijn dat je vriend mee gaat om je te steunen. Nu is het voor jullie nog niet het moment voor een kindje samen. Je krijgt nog heel veel kansen om een fantastische mama te worden. Het is nog geen baby daar in je buik. Het zijn wat aan elkaar gekoekte cellen. Als je twijfelt zou je met familie of vrienden in gesprek kunnen gaan. Maar eigenlijk lees ik in jouw verhaal geen twijfel maar verdriet. Het is ook heel rot en emotioneel. Maar je gaat hier overheen komen.
@VenneJo: een dergelijke ingreep heeft geen enkele invloed op je vruchtbaarheid. Wat een vervelend en naar verhaal om TO te melden.
woensdag 31 augustus 2011 om 22:40
@anaiteb22: dankjewel en ja ben met je eens betreft vennejo.
@Ruza: bedankt voor je mening haha, hij werkt wel ff van acht tot vijf uur 's ochtends en we moeten om acht uur in de auto zitten. Maar hij gaat mee hoor. en dankje
@ikbenanoniem: Gek genoeg heb ik daar niet zo'n last van, als je alleen maar komt om zulke dingen te melden weet ik genoeg
Dankjewel
@Ruza: bedankt voor je mening haha, hij werkt wel ff van acht tot vijf uur 's ochtends en we moeten om acht uur in de auto zitten. Maar hij gaat mee hoor. en dankje
@ikbenanoniem: Gek genoeg heb ik daar niet zo'n last van, als je alleen maar komt om zulke dingen te melden weet ik genoeg
Dankjewel
woensdag 31 augustus 2011 om 22:41
Tien jaar geleden was ik, op een volkomen fout moment, zwanger. Ik wilde het niet, ik wist het gelijk zeker en mijn man dacht er hetzelfde over. We hebben een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek en zijn samen gegaan. Gesprekje, even in de wachtkamer en daarna mocht ik gelijk naar binnen in de 'zaal'. Moest zo;n ziekenhuishemd aan en na een uurtje mocht ik mee de behandelkamer in. Ik kreeg een roesje (Dormicum) omdat mijn baarmoeder achterover gekanteld ligt en de dokter er niet goed bij kon zonder me zeer te doen. Heb door dat roesje dus heel weinig gemerkt, geen pijn, geen angst. Wakker geworden in de uitslaapzaal na een uurtje, mocht na nog een uurtje naar huis. Heb er geen last van gehad nadien, een soort ongesteldheid een paar dagen en daarna was alles weer okay.
Wens je sterkte bij het uitvoeren van je besluit en begrijp volkomen dat dat nu, door de hormonen, zo lastig is.
Knuffel voor morgen.
Wens je sterkte bij het uitvoeren van je besluit en begrijp volkomen dat dat nu, door de hormonen, zo lastig is.
Knuffel voor morgen.
