Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger
woensdag 31 augustus 2011 om 21:31
Hallo allemaal,
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
woensdag 31 augustus 2011 om 23:11
Ik heb het ook 9 jaar geleden ondergaan. Was net 18, maar kon het kindje geen toekomst geven. Ik heb ook curritage ondergaan. Onder narcose. Eerste 2 dagen buikkramp (iets erger dan wanneer ik ongesteld was) maar het was goed te doen hoor! En daarna een week soort ongesteldheid. Misschien iets langer.
Ik heb hier zeker geen spijt van gehad. Mijn situatie was niet zo dat ik het kind een stabiel leventje kon geven. Daar vond ik wel troost in.
En... Ik weet niet wie dat ook heeft, maar ik heb toen er echo gemaakt werd (net voor ik onder narcose ging) gevraagd of ik die mocht hebben. Vonden ze wel een beetje vreemd, maar heb hem wel gekregen. Hij ligt ergens goed op geborgen en als ik de echo tegen kom, dan sta ik er wel weer even bij stil. Maar geeft geen rotgevoel.
Maar ik wens je heel veel sterkte! En volg je hart of je verstand, doe wat jij denk dat het beste is voor het kind...
Ik heb hier zeker geen spijt van gehad. Mijn situatie was niet zo dat ik het kind een stabiel leventje kon geven. Daar vond ik wel troost in.
En... Ik weet niet wie dat ook heeft, maar ik heb toen er echo gemaakt werd (net voor ik onder narcose ging) gevraagd of ik die mocht hebben. Vonden ze wel een beetje vreemd, maar heb hem wel gekregen. Hij ligt ergens goed op geborgen en als ik de echo tegen kom, dan sta ik er wel weer even bij stil. Maar geeft geen rotgevoel.
Maar ik wens je heel veel sterkte! En volg je hart of je verstand, doe wat jij denk dat het beste is voor het kind...
woensdag 31 augustus 2011 om 23:13
Als je over een aantal jaren wel kinderen wilt en denkt de ware gevonden te hebben, vind ik "weghalen" inderdaad ongepast. Je bent al 23. Dis een gemaksabortus..het komt even niet uit...brrr.
Ik wens jou morgen heel veel sterkte, kracht en wijsheid toe. Je vriend ook trouwens. Je keuze moet erg moeilijk zijn.
**toevoeging** Dat laatste lijkt sarcastisch..is niet zo bedoeld. Ik ben gewoon tegen abortus. Dat jij deze keuze moet maken lijkt me vreselijk.
Ik wens jou morgen heel veel sterkte, kracht en wijsheid toe. Je vriend ook trouwens. Je keuze moet erg moeilijk zijn.
**toevoeging** Dat laatste lijkt sarcastisch..is niet zo bedoeld. Ik ben gewoon tegen abortus. Dat jij deze keuze moet maken lijkt me vreselijk.
Bazinga!
woensdag 31 augustus 2011 om 23:24
Ben het eens met Vivalda. Je droomt dat je je kindje vermoordt, eigenlijk is dat toch ook een beetje zo...? Als je kinderen wilt en weet dat je vriend de ware is, vind ik het een keiharde beslissing. Er zijn ook dagdiensten te draaien in de gehandicaptenzorg, er is 24-uursopvang, enzovoort. Ik hoop dat je er geen spijt van krijgt!
woensdag 31 augustus 2011 om 23:36
woensdag 31 augustus 2011 om 23:38
quote:missk01 schreef op 31 augustus 2011 @ 22:53:
Sterkte!
Voor de mensen die je veroordelen: hoe durven ze, het is jouw leven, jouw toekomst en jou beslissing.
Als ik nu ongewenst zwanger zou raken, zou ik het kindje ook geen geweldige toekomst kunnen bieden (werkloos)...Als je niet wil dat hier meningen over gegeven worden moet je dit niet op een forum posten.
Sterkte!
Voor de mensen die je veroordelen: hoe durven ze, het is jouw leven, jouw toekomst en jou beslissing.
Als ik nu ongewenst zwanger zou raken, zou ik het kindje ook geen geweldige toekomst kunnen bieden (werkloos)...Als je niet wil dat hier meningen over gegeven worden moet je dit niet op een forum posten.
woensdag 31 augustus 2011 om 23:48
Waar heb ik gezegd dat TO onvruchtbaar zal worden van een curretage? Waar heb ik gezegd dat die betreffende vrouw er onvruchtbaar van is geworden? Nergens dus.
Vroeg in de overgang komen en onvruchtbaar zijn, zijn twee verschillende dingen. Ik heb deze twee dingen niet door elkaar gehaald, dat doen jullie wel door niet goed te lezen wat ik heb gepost. Ik had het er alleen over dat die vrouw van dat verhaal heel vroeg in de overgang is gekomen, waardoor ze spijt heeft van het laten weghalen van haar kindje op jongere leeftijd.
Vroeg in de overgang komen en onvruchtbaar zijn, zijn twee verschillende dingen. Ik heb deze twee dingen niet door elkaar gehaald, dat doen jullie wel door niet goed te lezen wat ik heb gepost. Ik had het er alleen over dat die vrouw van dat verhaal heel vroeg in de overgang is gekomen, waardoor ze spijt heeft van het laten weghalen van haar kindje op jongere leeftijd.
woensdag 31 augustus 2011 om 23:56
Ik vind het moedig van je dat je deze keuze hebt gemaakt. Ik geloof wel dat je er 100% achter staat en dat je je kindje "vermoord" vind ik onzin! Laat ze maar lekker praten hoor...heel veel succes morgen!
Even voor de helden: ik heb genoeg gezinnen gezien waar ouders kinderen nemen, en ze ze niet kunnen onderhouden, deze kinderen hebben een waardeloos leven, is geen geld voor kleding, geen geld voor vakantie's, geen geld voor een fiets , leuke dingen doen of wat dan ook..dat is toch ook geen leven voor zo'n kind? Ik vind het erg egoistisch dat zo'n moeder dan toch besluit het kind te houden..ik vind abortus dus geen moord en in veel gevallen is het gewoon beter, voor jezelf en het kindje omdat je die niks kan bieden..iedereen wil toch het beste voor zijn kind?
Even voor de helden: ik heb genoeg gezinnen gezien waar ouders kinderen nemen, en ze ze niet kunnen onderhouden, deze kinderen hebben een waardeloos leven, is geen geld voor kleding, geen geld voor vakantie's, geen geld voor een fiets , leuke dingen doen of wat dan ook..dat is toch ook geen leven voor zo'n kind? Ik vind het erg egoistisch dat zo'n moeder dan toch besluit het kind te houden..ik vind abortus dus geen moord en in veel gevallen is het gewoon beter, voor jezelf en het kindje omdat je die niks kan bieden..iedereen wil toch het beste voor zijn kind?
donderdag 1 september 2011 om 00:16
donderdag 1 september 2011 om 00:49
Bedankt voor de nieuwe lieve reacties. Ik laat me gelukkig niet snel ompraten of gek maken en al helemaal niet door vreemde mensen dus dat scheelt.
Voor de mensen die mijn redenen niet snappen: ik zou dus een kind krijgen met een man die ik 2,5 maand ken. Waar ik niet mee samen woon. Die financieel niet goed zit, en ik ook niet. én nee mijn baan is niet anders te maken, ik zal er gewoon weg moeten. En even voor de duidelijkheid, mijn baan is heel belangrijk..mijn droombaan...en zomaar een ander baan zoeken zal dus niet gemakkelijk gaan. Daarbij ben ik er gewoon nu niet klaar voor. Punt. En een gemaksabortus vind ik keihard gezegd. Want het is alles behalve makkelijk.
Voor de mensen die mijn redenen niet snappen: ik zou dus een kind krijgen met een man die ik 2,5 maand ken. Waar ik niet mee samen woon. Die financieel niet goed zit, en ik ook niet. én nee mijn baan is niet anders te maken, ik zal er gewoon weg moeten. En even voor de duidelijkheid, mijn baan is heel belangrijk..mijn droombaan...en zomaar een ander baan zoeken zal dus niet gemakkelijk gaan. Daarbij ben ik er gewoon nu niet klaar voor. Punt. En een gemaksabortus vind ik keihard gezegd. Want het is alles behalve makkelijk.
donderdag 1 september 2011 om 00:56
Gevoel en verstand liggen soms gewoonweg niet op een lijn wat in mijn ogen een juist abortus een hele moeilijke keuze kan maken. Heel veel sterkte morgen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 1 september 2011 om 01:10
Geloof me, ik ben ook niet pro abortus. Discussies op school: ik stond aan de tegen kant! Dus ik snap iedereen wel een beetje die dat zegt.
Maar als je in zo'n situatie komt piep je wel ff anders. Helaas. En het gekke is, in de omgeving komt het ineens vaker voor dan ik dacht. En allemaal met redenen waarvan ik denk, ja dat snap ik wel.
@DeKenau: Dankjewel
Maar als je in zo'n situatie komt piep je wel ff anders. Helaas. En het gekke is, in de omgeving komt het ineens vaker voor dan ik dacht. En allemaal met redenen waarvan ik denk, ja dat snap ik wel.
@DeKenau: Dankjewel
donderdag 1 september 2011 om 09:00
Ik snap dat je twijfelt. Tenminste, het is niet twijfelen. Het is meer een gewetenskwestie denk ik.
Ik heb altijd gezegd, als ik zwanger word dan hou ik het. Maar toen ik op 19 jarige leeftijd zwanger werd wou ik het echt niet. Ik viel flauw bij het kijken van mijn testuitslag en ik ben niet meer gestopt met huilen tot na de behandeling. Al heb ik heel wat tranen afgejankt daarna.
Ik zou sowieso kiezen voor een roesje en niet voor plaatstelijke verdoving. Dan is geruster. Ik werd heel lief geholpen door allemaal super begripvolle vrouwen en werd heel erg op me gemak gesteld.
Ik vroeg aan de mensen daar hoe het er nou uit ziet, want op internet is het al een miniature mensje. Zij zeiden dat (ik was 7weken zwanger) het eruit ziet als een propje natte watten.
Dat was voor mij een geruststelling. Want het is nog niks. Echt niet. Het is een begin van iets, maar het hoeft niks te worden.
Ik vergelijk het met een kippenei. Die eten wij ook toch? Maar als een kip er op gaat zitten en broeden komt er ook een kuikentje. Maar het hoeft niet..
Sterkte, het is in het begin heel zwaar. Het eerste half jaar achtervolgt het je waarschijnlijk. Maar het wordt alleen maar beter. Je mist pas iets niet meer als je weet dat het niet bij leven past.
Ik heb altijd gezegd, als ik zwanger word dan hou ik het. Maar toen ik op 19 jarige leeftijd zwanger werd wou ik het echt niet. Ik viel flauw bij het kijken van mijn testuitslag en ik ben niet meer gestopt met huilen tot na de behandeling. Al heb ik heel wat tranen afgejankt daarna.
Ik zou sowieso kiezen voor een roesje en niet voor plaatstelijke verdoving. Dan is geruster. Ik werd heel lief geholpen door allemaal super begripvolle vrouwen en werd heel erg op me gemak gesteld.
Ik vroeg aan de mensen daar hoe het er nou uit ziet, want op internet is het al een miniature mensje. Zij zeiden dat (ik was 7weken zwanger) het eruit ziet als een propje natte watten.
Dat was voor mij een geruststelling. Want het is nog niks. Echt niet. Het is een begin van iets, maar het hoeft niks te worden.
Ik vergelijk het met een kippenei. Die eten wij ook toch? Maar als een kip er op gaat zitten en broeden komt er ook een kuikentje. Maar het hoeft niet..
Sterkte, het is in het begin heel zwaar. Het eerste half jaar achtervolgt het je waarschijnlijk. Maar het wordt alleen maar beter. Je mist pas iets niet meer als je weet dat het niet bij leven past.
donderdag 1 september 2011 om 09:12
quote:jewelprincess schreef op 31 augustus 2011 @ 22:10:
Oh en nog een toevoeging van mezelf:
Ik heb besloten dat ik een tatoeage wil wat staat voor dit 'kindje'. Zo zal het nooit vergeten worden, want het zal altijd mijn eerste blijven.
Zou ik niet doen. Ik zat daar ook over na te denken maar ik maak het mezelf er alleen maar moeilijker mee.
Ik zie het als iets wat ik heb meegemaakt, van heb geleerd en heb afgesloten. Een tattoo is voor altijd en dan kan je het nooit afsluiten want je wordt er altijd aan herinnerd.
Maar dat is mijn mening..
Oh en nog een toevoeging van mezelf:
Ik heb besloten dat ik een tatoeage wil wat staat voor dit 'kindje'. Zo zal het nooit vergeten worden, want het zal altijd mijn eerste blijven.
Zou ik niet doen. Ik zat daar ook over na te denken maar ik maak het mezelf er alleen maar moeilijker mee.
Ik zie het als iets wat ik heb meegemaakt, van heb geleerd en heb afgesloten. Een tattoo is voor altijd en dan kan je het nooit afsluiten want je wordt er altijd aan herinnerd.
Maar dat is mijn mening..
donderdag 1 september 2011 om 09:56
Hallo. Ik heb dit topic gelezen en ook ik heb een cuuretage ondergaan toen ik negentien was. Ik was verkracht en het was tegen mijn zin. Ik besliste op dat moment ook dat het kindje niet wilde houden. Want ik had en geen relatie en ik was naief en had ook geen werk en ik woonde nog thuis. Achteraf heb ik er heel verdriet van gehad maar ik had een goede beslissing gemaakt.
Meisje echt heel veel sterkte en het komt heus wel goed.
Meisje echt heel veel sterkte en het komt heus wel goed.
