Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger
woensdag 31 augustus 2011 om 21:31
Hallo allemaal,
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
donderdag 1 september 2011 om 18:11
Hi Jewelprincess,
Ik zit bijna in dezelfde situatie als jij, al zijn er ook wel wat verschillen.
Ik ben 28 en heb een baan. Ik ben zwanger geraakt na een afgegleden condoom en ondanks het gebruik van de morning after pil. Mijn relatie is nog niet eens een relatie, we kennen elkaar nu 4 weken.
Ik ben er net 2 dagen achter dat ik zwanger ben en het is dus nog heel pril. 2 weken en 4 dagen zeg maar. Ik heb 2 positieve tests gehad en ben bij de huisarts geweest.
Mijn 'vriend' wil het kindje echt niet. Hij vindt, net als ik overigens, dat een kindje uit liefde gemaakt moet worden en dat zoiets een bewuste keuze moet zijn. We kennen elkaar niet eens goed, weten nog niet eens zeker of we wel verder met elkaar willen. Hij is gelukkig wel heel lief en vindt het ons probleem, niet alleen dat van mij. Hij steunt me enorm en wil en gaat overal met me mee naar toe.
Mijn eerste gevoel was heel sterk dat ik het kindje niet wil houden. Ook na gesprekken met mijn moeder en met verschillende vriendinnen, waarvan er een paar moeder zijn en een paar niet. Ik heb zelfs al een afspraak gemaakt om een overtijdbehandeling te laten uitvoeren. Ik vind dat best wel eng en ben erg benieuwd naar jouw ervaringen vandaag. Ik hoop dat het goed met je gaat.
Het gevoel wat nu na 2 dagen een beetje boven komt, is twijfel. Hoe zal het zijn als ik het kindje hou? Ik heb altijd heel graag kinderen gewild, maar toch eigenlijk niet alleen. Kan ik dat aan? Red ik het financieel?
Kortom...moeilijk, moeilijk, moeilijk allemaal. Er is één ding wat ik zeker weet en dat is dat wat voor beslissing ik ook neem, mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn en dit zal me altijd bijblijven...
Ik zit bijna in dezelfde situatie als jij, al zijn er ook wel wat verschillen.
Ik ben 28 en heb een baan. Ik ben zwanger geraakt na een afgegleden condoom en ondanks het gebruik van de morning after pil. Mijn relatie is nog niet eens een relatie, we kennen elkaar nu 4 weken.
Ik ben er net 2 dagen achter dat ik zwanger ben en het is dus nog heel pril. 2 weken en 4 dagen zeg maar. Ik heb 2 positieve tests gehad en ben bij de huisarts geweest.
Mijn 'vriend' wil het kindje echt niet. Hij vindt, net als ik overigens, dat een kindje uit liefde gemaakt moet worden en dat zoiets een bewuste keuze moet zijn. We kennen elkaar niet eens goed, weten nog niet eens zeker of we wel verder met elkaar willen. Hij is gelukkig wel heel lief en vindt het ons probleem, niet alleen dat van mij. Hij steunt me enorm en wil en gaat overal met me mee naar toe.
Mijn eerste gevoel was heel sterk dat ik het kindje niet wil houden. Ook na gesprekken met mijn moeder en met verschillende vriendinnen, waarvan er een paar moeder zijn en een paar niet. Ik heb zelfs al een afspraak gemaakt om een overtijdbehandeling te laten uitvoeren. Ik vind dat best wel eng en ben erg benieuwd naar jouw ervaringen vandaag. Ik hoop dat het goed met je gaat.
Het gevoel wat nu na 2 dagen een beetje boven komt, is twijfel. Hoe zal het zijn als ik het kindje hou? Ik heb altijd heel graag kinderen gewild, maar toch eigenlijk niet alleen. Kan ik dat aan? Red ik het financieel?
Kortom...moeilijk, moeilijk, moeilijk allemaal. Er is één ding wat ik zeker weet en dat is dat wat voor beslissing ik ook neem, mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn en dit zal me altijd bijblijven...
donderdag 1 september 2011 om 20:53
quote:duffiej schreef op 31 augustus 2011 @ 23:56:
Even voor de helden: ik heb genoeg gezinnen gezien waar ouders kinderen nemen, en ze ze niet kunnen onderhouden, deze kinderen hebben een waardeloos leven, is geen geld voor kleding, geen geld voor vakantie's, geen geld voor een fiets , leuke dingen doen of wat dan ook..dat is toch ook geen leven voor zo'n kind? Ik vind het erg egoistisch dat zo'n moeder dan toch besluit het kind te houden..ik vind abortus dus geen moord en in veel gevallen is het gewoon beter, voor jezelf en het kindje omdat je die niks kan bieden..iedereen wil toch het beste voor zijn kind?
Het wordt steeds duurder om een kindje te kunnen onderhouden. Maar jij zegt dat als je bij wijze van spreken geen 2500 netto per maand verdient je geen kinderen zou mogen hebben.
Daar ben ik het niet mee eens. Een kind kan wel degelijk een leuk leven hebben, ondanks dat er geen geld is voor 3 weken Bali, een superdeluxe fiets, elke maand een dagje weg en de duurste merkkleding.
Mijn partner en ik verdienen samen niet veel, maar toch willen we graag een kindje. En ja, die zal niet krijgen wat ik net aangaf. Als je enorm veel van je kindje houdt, zal het echt niet minder worden van bepaalde "ontzeggingen". Wij zijn nou eenmaal niet de jongsten meer, dus veel langer wachten [bijv weer gaan studeren] kan niet, die tijd is er niet.
Even voor de helden: ik heb genoeg gezinnen gezien waar ouders kinderen nemen, en ze ze niet kunnen onderhouden, deze kinderen hebben een waardeloos leven, is geen geld voor kleding, geen geld voor vakantie's, geen geld voor een fiets , leuke dingen doen of wat dan ook..dat is toch ook geen leven voor zo'n kind? Ik vind het erg egoistisch dat zo'n moeder dan toch besluit het kind te houden..ik vind abortus dus geen moord en in veel gevallen is het gewoon beter, voor jezelf en het kindje omdat je die niks kan bieden..iedereen wil toch het beste voor zijn kind?
Het wordt steeds duurder om een kindje te kunnen onderhouden. Maar jij zegt dat als je bij wijze van spreken geen 2500 netto per maand verdient je geen kinderen zou mogen hebben.
Daar ben ik het niet mee eens. Een kind kan wel degelijk een leuk leven hebben, ondanks dat er geen geld is voor 3 weken Bali, een superdeluxe fiets, elke maand een dagje weg en de duurste merkkleding.
Mijn partner en ik verdienen samen niet veel, maar toch willen we graag een kindje. En ja, die zal niet krijgen wat ik net aangaf. Als je enorm veel van je kindje houdt, zal het echt niet minder worden van bepaalde "ontzeggingen". Wij zijn nou eenmaal niet de jongsten meer, dus veel langer wachten [bijv weer gaan studeren] kan niet, die tijd is er niet.
donderdag 1 september 2011 om 20:56
@1giraffe2: wow, is inderdaad bijna hetzelfde verhaal! Ik herken de reactie van je vriend...hij is hier net zo lief. wij weten overigens wel zeker dat we bij elkaar willen blijven.
Ik was er vanmorgen eigenlijk heel rustig en zeker onder. Moest een vaginale echo omdat ik nog maar zes weken was, was t erg moeilijk om met een gewone echo te zien. Duurde allemaal erg lang toen ik eenmaal in t bed lag, wachten om opgehaald te worden..
Ik heb stoer gezegd dat ik geen narcose wilde maar alleen een pijnstiller.. Ik raad je aan wel narcose te doen... Zacht gezegd was t geen pretje! Nou kwam dat ook volgens de arts omdat mijn baarmoeder erg diep ligt...
Er heerste een goede sfeer en iedereen was erg lief.. Nu in vlagen pijn, lijkt op weeën volgens de arts, en nihiel bloedverlies... Voel me ziekig..
Ben toch wel opgelucht en heb (nog) geen spijt. Ik snap je gevoel 'wat als' maar was en ben toch Zeker van mn besluit..
Ik hoop dat jij ook de rust vind en de goede keuze voor jezelf maakt.. Ben wel benieuwd wat je beslist..
Wens je kracht toe in deze toch wel zware tijd... Knuffel!!!
Ik was er vanmorgen eigenlijk heel rustig en zeker onder. Moest een vaginale echo omdat ik nog maar zes weken was, was t erg moeilijk om met een gewone echo te zien. Duurde allemaal erg lang toen ik eenmaal in t bed lag, wachten om opgehaald te worden..
Ik heb stoer gezegd dat ik geen narcose wilde maar alleen een pijnstiller.. Ik raad je aan wel narcose te doen... Zacht gezegd was t geen pretje! Nou kwam dat ook volgens de arts omdat mijn baarmoeder erg diep ligt...
Er heerste een goede sfeer en iedereen was erg lief.. Nu in vlagen pijn, lijkt op weeën volgens de arts, en nihiel bloedverlies... Voel me ziekig..
Ben toch wel opgelucht en heb (nog) geen spijt. Ik snap je gevoel 'wat als' maar was en ben toch Zeker van mn besluit..
Ik hoop dat jij ook de rust vind en de goede keuze voor jezelf maakt.. Ben wel benieuwd wat je beslist..
Wens je kracht toe in deze toch wel zware tijd... Knuffel!!!
donderdag 1 september 2011 om 22:49
Toen ik mijn eerste kind kreeg was ik net afgestudeerd en was er weinig geld, nu hebben we allebei een goede baan. Mijn zus had het andersom: veel geld en nu heeft haar man haar verlaten en heeft ze geen cent meer. Dus daar zou ik de beslissing niet van laten afhangen. Waar ik vaak van schrik is dat zoveel mannen hun partner (met zachte hand) 'dwingen' tot een abortus. Ik denk dat je zoiets nooit voor iemand anders moet doen... Een kind opvoeden kan ook prima alleen!
donderdag 1 september 2011 om 23:17
He jewelprincess,
Nou zie dat je het toch gedaan hebt. Goed van je! Ja en dat van die echo... Ik was al 20 weken zwanger... Dus bij mij zag je duidelijk het hoofdje, lichaampje en ledematen. Maar toen ik je reactie las vanmorgen twijfelde ik of het wel kon.
En die opluchting... Die voelde ik ook toen. En hou daar aan vast. Het is beter zo.
Heel veel sterkte meissie!
Nou zie dat je het toch gedaan hebt. Goed van je! Ja en dat van die echo... Ik was al 20 weken zwanger... Dus bij mij zag je duidelijk het hoofdje, lichaampje en ledematen. Maar toen ik je reactie las vanmorgen twijfelde ik of het wel kon.
En die opluchting... Die voelde ik ook toen. En hou daar aan vast. Het is beter zo.
Heel veel sterkte meissie!
donderdag 1 september 2011 om 23:32
@ Jewelprincess Wat fijn dat je je opgelucht voelt. Dan heb je een goede beslissing genomen. Fijn dat jullie bij elkaar willen blijven. Ik merk dat er tussen ons wel wat afstand ontstaat, omdat hij heel bang is dat ik t kindje toch wil houden. Ik zal aan je tip over de narcose nadenken als het zover komt. Voelde je je een beetje op je gemak? Moest jij ook een lang t-shirt meenemen en een gewone onderbroek? Dan zou ik dat eerst moeten kopen, haha.
De komende tijd ga ik eens uitzoeken hoe ik er financieel voor sta als ik bijvoorbeeld 4 of 3 dagen ga werken. Kan ik dan in mijn huisje blijven wonen. Dat soort dingen.
Ik ben natuurlijk wel 28, heb een huis, een baan, een groot 'opvangnetwerk' van familie en vrienden. Maar ik zou t waarschijnlijk wel helemaal alleen moeten doen, alleen zwanger, alleen in de nachten, alleen de beslissingen nemen, alleen alle verantwoordelijkheden dragen. Heftig vind ik dat klinken. Misschien iemand ervaring hiermee?
Verder ook gewoon veel praten, praten, praten. Zodat ik een beslissing kan nemen waar ik zo veel mogelijk achter kan staan. Ik denk dat ik, bij welke beslissing ik ook neem, er nooit 100% achter kan staan. Aan elk besluit zitten 'nadelen'.
Ik merk wel dat ik heel vaak dingen denk als: Ik ben zwanger, ik ben met z'n tweetjes, of ik en mijn kindje.
Ik ben benieuwd hoe je je de komende dagen voelt, zowel geestelijk als fysiek. Sterkte in ieder geval!
De komende tijd ga ik eens uitzoeken hoe ik er financieel voor sta als ik bijvoorbeeld 4 of 3 dagen ga werken. Kan ik dan in mijn huisje blijven wonen. Dat soort dingen.
Ik ben natuurlijk wel 28, heb een huis, een baan, een groot 'opvangnetwerk' van familie en vrienden. Maar ik zou t waarschijnlijk wel helemaal alleen moeten doen, alleen zwanger, alleen in de nachten, alleen de beslissingen nemen, alleen alle verantwoordelijkheden dragen. Heftig vind ik dat klinken. Misschien iemand ervaring hiermee?
Verder ook gewoon veel praten, praten, praten. Zodat ik een beslissing kan nemen waar ik zo veel mogelijk achter kan staan. Ik denk dat ik, bij welke beslissing ik ook neem, er nooit 100% achter kan staan. Aan elk besluit zitten 'nadelen'.
Ik merk wel dat ik heel vaak dingen denk als: Ik ben zwanger, ik ben met z'n tweetjes, of ik en mijn kindje.
Ik ben benieuwd hoe je je de komende dagen voelt, zowel geestelijk als fysiek. Sterkte in ieder geval!
vrijdag 2 september 2011 om 00:36
@ Paddle De vader vliegt elke keer zowat tegen t plafond als ik de optie om t kindje te houden alleen al wil bespreken. Hij wil alleen een kind gemaakt uit liefde. Hij wil niet eens zeggen wat hij zou doen of hoe hij zou reageren als ik zou besluiten t kindje te houden. Hij heeft letterlijk gezegd dat hij t kindje houden eigenlijk geen optie vindt. Natuurlijk kan hij nog bijdraaien, maar ik denk heel sterk dat ik er alleen ( zonder partner/vader van t kindje) voor kom te staan. Helaas. Dat houdt me wel tegen om t kindje te houden eerlijk gezegd. Naar mijn idee 'hoor' je t met zn tweeen te doen.
vrijdag 2 september 2011 om 01:06
@1giraffe2: Ja, ik denk wel dat het de goede oplossing is geweest. Nja, oplossing klinkt wel heel makkelijk. Dat is het zeker niet.
Ben wel wat emotioneel, maar dat zoek ik ook zelf op (dommm) door bijv. muziek te luisteren die bij m'n stemming past.
Voelde me in eerste instantie niet op m'n gemak. Je moet je omkleden in een kamer met huilende meisjes die al geholpen zijn. Tenminste ik moest dat dan. Daarna in dat bed liggen, het enige waar je naar kan kijken is of die meisjes of het plafond. Erg gezellig is het niet. Heb meer dan een half uur moeten wachten, maar na tien minuten was het ene meisje uitgehuild en begon met me te kletsen. Hierdoor brak het ijs enigzins en was het een stuk dragelijker. Ze zei bij het afscheid: 'bedankt voor het ouwehoeren'. Haha. Tja en in de behandelkamer met je benen in de beugels en 'open en bloot' is ook niet prettig. Maar ik dacht maar...laat alles voorbij zijn. Dus zoveel mogelijk niet bij na gedacht.
Ja, moest inderdaad een nachthemd/lang shirt meenemen en onderbroek. Ik heb van die ongesteldheids onderbroeken haha, daar eentje van meegenomen. Maar niet gebruikt want je krijgt (tenminste in Utrecht dan) een mega grote boxer aan, na de behandeling. Deze heb ik gewoon aan gehouden totdat ik thuis was.
Ik herken de reactie van je vriend. Wel is er hier een stuk minder afstandelijkheid door ontstaan. Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat hij het niet zag zitten en ook wel boos op me zou worden als ik ineens toch zou beslissen het te houden. Maar hij zei daar wel bij dat dat dan kwam door zijn machteloosheid en hij mij niet zou verlaten. Hij heeft een zoontje bij zijn ex, en hier gaat hij ook heel goed mee om. Het is er geen eentje die van zijn verantwoordelijkheden weg zou lopen. Maar ja, dat wil niet zeggen dat de relatie goed was blijven gaan.
Ik wens je heel veel sterkte met de moeilijke keuze die je moet maken...ik weet dat het je helemaal op breekt. Ik herken ook je gevoel, ik ben zwanger, met z'n tweetjes. Ik dacht vanmiddag ook ineens, nu ben ik weer alleen, nu is het stukje van A. (vriend) in mijn buik weg. Hij zal niet altijd bij mij zijn. Dat is wel even heftig. Knuffel
Overigens voor de anderen. Ik ga toch de tatoeage zetten, het past bij mijn gevoel.
Ben wel wat emotioneel, maar dat zoek ik ook zelf op (dommm) door bijv. muziek te luisteren die bij m'n stemming past.
Voelde me in eerste instantie niet op m'n gemak. Je moet je omkleden in een kamer met huilende meisjes die al geholpen zijn. Tenminste ik moest dat dan. Daarna in dat bed liggen, het enige waar je naar kan kijken is of die meisjes of het plafond. Erg gezellig is het niet. Heb meer dan een half uur moeten wachten, maar na tien minuten was het ene meisje uitgehuild en begon met me te kletsen. Hierdoor brak het ijs enigzins en was het een stuk dragelijker. Ze zei bij het afscheid: 'bedankt voor het ouwehoeren'. Haha. Tja en in de behandelkamer met je benen in de beugels en 'open en bloot' is ook niet prettig. Maar ik dacht maar...laat alles voorbij zijn. Dus zoveel mogelijk niet bij na gedacht.
Ja, moest inderdaad een nachthemd/lang shirt meenemen en onderbroek. Ik heb van die ongesteldheids onderbroeken haha, daar eentje van meegenomen. Maar niet gebruikt want je krijgt (tenminste in Utrecht dan) een mega grote boxer aan, na de behandeling. Deze heb ik gewoon aan gehouden totdat ik thuis was.
Ik herken de reactie van je vriend. Wel is er hier een stuk minder afstandelijkheid door ontstaan. Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat hij het niet zag zitten en ook wel boos op me zou worden als ik ineens toch zou beslissen het te houden. Maar hij zei daar wel bij dat dat dan kwam door zijn machteloosheid en hij mij niet zou verlaten. Hij heeft een zoontje bij zijn ex, en hier gaat hij ook heel goed mee om. Het is er geen eentje die van zijn verantwoordelijkheden weg zou lopen. Maar ja, dat wil niet zeggen dat de relatie goed was blijven gaan.
Ik wens je heel veel sterkte met de moeilijke keuze die je moet maken...ik weet dat het je helemaal op breekt. Ik herken ook je gevoel, ik ben zwanger, met z'n tweetjes. Ik dacht vanmiddag ook ineens, nu ben ik weer alleen, nu is het stukje van A. (vriend) in mijn buik weg. Hij zal niet altijd bij mij zijn. Dat is wel even heftig. Knuffel
Overigens voor de anderen. Ik ga toch de tatoeage zetten, het past bij mijn gevoel.
vrijdag 2 september 2011 om 10:09
vrijdag 2 september 2011 om 11:29
quote:Ikbenanoniem schreef op 31 augustus 2011 @ 22:33:
[...]
TO, laat je niet bang maken. De meerderheid van de vrouwen die ooit een abortus hebben gehad raakt gewoon zwanger. Garanties heb je nooit. Zo is het een vriendin van mij ook vergaan. Eerst een abortus ondergaan jaar of 5 geleden, ongeveer om dezelfde redenen als jij t.o. In het najaar van 2009 onverwacht zwanger geraakt van haar nieuwe liefde en nu een prachtige gezonde dochter van 15 maanden.
Sterkte morgen. Ik denk dat je de juiste keuze maakt.
[...]
TO, laat je niet bang maken. De meerderheid van de vrouwen die ooit een abortus hebben gehad raakt gewoon zwanger. Garanties heb je nooit. Zo is het een vriendin van mij ook vergaan. Eerst een abortus ondergaan jaar of 5 geleden, ongeveer om dezelfde redenen als jij t.o. In het najaar van 2009 onverwacht zwanger geraakt van haar nieuwe liefde en nu een prachtige gezonde dochter van 15 maanden.
Sterkte morgen. Ik denk dat je de juiste keuze maakt.
vrijdag 2 september 2011 om 14:58
quote:1giraffe2 schreef op 02 september 2011 @ 00:36:
@ Paddle De vader vliegt elke keer zowat tegen t plafond als ik de optie om t kindje te houden alleen al wil bespreken. Hij wil alleen een kind gemaakt uit liefde. Hij wil niet eens zeggen wat hij zou doen of hoe hij zou reageren als ik zou besluiten t kindje te houden. Hij heeft letterlijk gezegd dat hij t kindje houden eigenlijk geen optie vindt. Natuurlijk kan hij nog bijdraaien, maar ik denk heel sterk dat ik er alleen ( zonder partner/vader van t kindje) voor kom te staan. Helaas. Dat houdt me wel tegen om t kindje te houden eerlijk gezegd. Naar mijn idee 'hoor' je t met zn tweeen te doen.
Als het voor jouw een reële optie is om het te houden, zou ik het toch bespreken, jij hebt ook recht op een antwoord, hoe hij er ook over denkt.
Wat moeilijk zeg.
@ Paddle De vader vliegt elke keer zowat tegen t plafond als ik de optie om t kindje te houden alleen al wil bespreken. Hij wil alleen een kind gemaakt uit liefde. Hij wil niet eens zeggen wat hij zou doen of hoe hij zou reageren als ik zou besluiten t kindje te houden. Hij heeft letterlijk gezegd dat hij t kindje houden eigenlijk geen optie vindt. Natuurlijk kan hij nog bijdraaien, maar ik denk heel sterk dat ik er alleen ( zonder partner/vader van t kindje) voor kom te staan. Helaas. Dat houdt me wel tegen om t kindje te houden eerlijk gezegd. Naar mijn idee 'hoor' je t met zn tweeen te doen.
Als het voor jouw een reële optie is om het te houden, zou ik het toch bespreken, jij hebt ook recht op een antwoord, hoe hij er ook over denkt.
Wat moeilijk zeg.
vrijdag 2 september 2011 om 17:04
Ik ben idd nog niet bij de kliniek geweest, maar heb wel een afspraak staan voor 10 dagen. Ik weet nu een paar dagen dat ik zwanger ben. Mijn eerste reactie was heel sterk om het kindje niet te houden, maar nu twijfel ik.
De vader ziet het niet zitten om het kindje te houden.
Maar idd...praten, praten, praten. Ook met de vader.
Ik vind het wel echt een emotionele rollercoaster hoor!
Hoe doen andere alleenstaande moeders dat toch? Financieel, emotioneel....
De vader ziet het niet zitten om het kindje te houden.
Maar idd...praten, praten, praten. Ook met de vader.
Ik vind het wel echt een emotionele rollercoaster hoor!
Hoe doen andere alleenstaande moeders dat toch? Financieel, emotioneel....
vrijdag 2 september 2011 om 17:33
Giraffe, ik ben geen alleenstaande moeder, ben getrouwd en heb drie kindjes. Maar door omstandigheden sta ik er grotendeels alleen voor. De nachten, de dagen alles eigenlijk.
Dat is best pittig.
Financieel lijkt me ook pittig. Maar er zijn allerlei toeslagen enz, en de kinderbijslag. alle beetjes helpen lijkt me in z'on situatie.
Weet eigenlijk niet of je wat aan mijn post hebt... Veel succes met welke beslissing je ook mag maken.
Dat is best pittig.
Financieel lijkt me ook pittig. Maar er zijn allerlei toeslagen enz, en de kinderbijslag. alle beetjes helpen lijkt me in z'on situatie.
Weet eigenlijk niet of je wat aan mijn post hebt... Veel succes met welke beslissing je ook mag maken.
vrijdag 2 september 2011 om 17:37
Ik heb geen ervaring maar ben wel een kind van ouders die samen zijn gegaan omdat mijn moeder zwanger was.
Weer even een andere insteek dus.
Ik ben in principe niet zo voor abortus en zou eerder kiezen voor
afstaan van het kindje. Krijgt het toch een mooie toekomst bij ouders die zelf geen kinderen kunnen krijgen.
Maar dat is een keuze die ieder voor zich moet maken.
Als je niet voor een kindje kan zorgen nu, om welke reden
dan ook en de vader het ook niet erg ziet zitten, dan is het toch
beter om het niet te laten komen vind ik.
In de toekomst kunnen we niet kijken, dus is het toch heel reeel
om een keuze te maken vanuit de huidige situatie.
Het is binnen een relatie en met geplande kinderen al moeilijk genoeg, lijkt me. Nu is de situatie zo dat er geen verlangen is naar een kind en er is nagenoeg ook geen relatie.
Eigenlijk toch geen basis om een kindje groot te brengen.
Moeder worden moet je toch willen en niet moeten.
Dat is misschien wel een goed criterium. Wil je het kindje of
heb je het gevoel dat je het moet nemen.
Weer even een andere insteek dus.
Ik ben in principe niet zo voor abortus en zou eerder kiezen voor
afstaan van het kindje. Krijgt het toch een mooie toekomst bij ouders die zelf geen kinderen kunnen krijgen.
Maar dat is een keuze die ieder voor zich moet maken.
Als je niet voor een kindje kan zorgen nu, om welke reden
dan ook en de vader het ook niet erg ziet zitten, dan is het toch
beter om het niet te laten komen vind ik.
In de toekomst kunnen we niet kijken, dus is het toch heel reeel
om een keuze te maken vanuit de huidige situatie.
Het is binnen een relatie en met geplande kinderen al moeilijk genoeg, lijkt me. Nu is de situatie zo dat er geen verlangen is naar een kind en er is nagenoeg ook geen relatie.
Eigenlijk toch geen basis om een kindje groot te brengen.
Moeder worden moet je toch willen en niet moeten.
Dat is misschien wel een goed criterium. Wil je het kindje of
heb je het gevoel dat je het moet nemen.
odi et amo
vrijdag 2 september 2011 om 18:55
@giraffe: geen dank, wou dat ik ook zo iemand van te voren had gehad! Het gaat met ups en downs... Buikpijn komt in vlagen met krampen echt bij de baarmoeder. Verder erg emotioneel, vanmiddag moest ik ineens heel hard huilen uit t niets... Voel me leeg en alleen. Vriend is zó lief! Ben zo gek op m.. Sterkte, want ja t is emotioneel heel zwaar!
vrijdag 2 september 2011 om 22:04
Jewel, ik vind het knap dat je een beslissing heb genomen die voor jezelf goed is!
Giraffe,
Ik ben een alleenstaande moeder, 27 jaar (tenminste, vader woont in het buitenland, we zijn wel samen, maar zien elkaar alleen in de vakanties, dus ik draai alleen voor alles op financieel en opvoeding/verzorging) Ook ik ben onverwachts zwanger geraakt en we hadden geen relatie, tijdens de zwangerschap kon ik ook totaal niet terecht bij de vader omdat hij het (nog) niet kon accepteren, inmiddels is dat dus veranderd. En het is haalbaar in je eentje maar ook vreselijk moeilijk. Maar je stelt je er op in tijdens de zwangerschap vind ik al kun je nooit precies weten wat je te wachten staat, maar doordat ik heel erg tegen alles op zag is het mij tot nu toe heel erg mee gevallen! Ik vond trouwens de zwangerschap wel heel zwaar alleen, omdat ik veel klachten had, maar dat lijkt nu al zo'n tijd geleden en ben ik veel al van vergeten. Alleen als ik het dagboek terug lees van die tijd die ik bijhield komen veel emoties uit de tijd boven.
Mijn dochter is nu 9,5 maand en een super kindje.
Financieel gezien vind ik het ook mee vallen er zijn erg goede regelingen voor alleenstaande moeders. Ik ben verpleegkundige en werk 28 uur (contract 32 uur, maar heb 4 uur per week ouderschapsverlof) Mijn dochter gaat 3 dagen per week naar de creche en omdat ik om het weekend werk, gaat ze 1 keer per maand een weekendje uit logeren bij mijn oom en tante en 1 weekend in de maand past er een vriendin op.
Door de regelingen die er zijn kunnen mijn dochter en ik heel goed rondkomen en ondanks dat ik weinig te besteden heb en veel gekregen heb, ziet mijn dochter er altijd tip top uit. En het allerbelangrijkste, aan liefde komt ze niks te kort.
Mijn dochter is het mooiste cadeautje wat ik ooit gekregen heb en heeft veel rust en liefde in mijn leven gebracht.
Uiteraard wil ik jouw keus niet beinvloeden, het is jouw eigen keus en gevoel. Ik kan alleen mijn ervaring veranderen.
Wat ik niet zo goed begrijp is dat je vriend zegt dat hij een kindje uit liefde wilt, maar ondanks dat jullie zo kort samen zijn, zijn jullie wel samen en ik mag aannemen dat jullie samen zijn omdat jullie verliefd zijn.
Hoop dat je iets hebt aan mijn ervaringen maar volg je eigen gevoel!
Giraffe,
Ik ben een alleenstaande moeder, 27 jaar (tenminste, vader woont in het buitenland, we zijn wel samen, maar zien elkaar alleen in de vakanties, dus ik draai alleen voor alles op financieel en opvoeding/verzorging) Ook ik ben onverwachts zwanger geraakt en we hadden geen relatie, tijdens de zwangerschap kon ik ook totaal niet terecht bij de vader omdat hij het (nog) niet kon accepteren, inmiddels is dat dus veranderd. En het is haalbaar in je eentje maar ook vreselijk moeilijk. Maar je stelt je er op in tijdens de zwangerschap vind ik al kun je nooit precies weten wat je te wachten staat, maar doordat ik heel erg tegen alles op zag is het mij tot nu toe heel erg mee gevallen! Ik vond trouwens de zwangerschap wel heel zwaar alleen, omdat ik veel klachten had, maar dat lijkt nu al zo'n tijd geleden en ben ik veel al van vergeten. Alleen als ik het dagboek terug lees van die tijd die ik bijhield komen veel emoties uit de tijd boven.
Mijn dochter is nu 9,5 maand en een super kindje.
Financieel gezien vind ik het ook mee vallen er zijn erg goede regelingen voor alleenstaande moeders. Ik ben verpleegkundige en werk 28 uur (contract 32 uur, maar heb 4 uur per week ouderschapsverlof) Mijn dochter gaat 3 dagen per week naar de creche en omdat ik om het weekend werk, gaat ze 1 keer per maand een weekendje uit logeren bij mijn oom en tante en 1 weekend in de maand past er een vriendin op.
Door de regelingen die er zijn kunnen mijn dochter en ik heel goed rondkomen en ondanks dat ik weinig te besteden heb en veel gekregen heb, ziet mijn dochter er altijd tip top uit. En het allerbelangrijkste, aan liefde komt ze niks te kort.
Mijn dochter is het mooiste cadeautje wat ik ooit gekregen heb en heeft veel rust en liefde in mijn leven gebracht.
Uiteraard wil ik jouw keus niet beinvloeden, het is jouw eigen keus en gevoel. Ik kan alleen mijn ervaring veranderen.
Wat ik niet zo goed begrijp is dat je vriend zegt dat hij een kindje uit liefde wilt, maar ondanks dat jullie zo kort samen zijn, zijn jullie wel samen en ik mag aannemen dat jullie samen zijn omdat jullie verliefd zijn.
Hoop dat je iets hebt aan mijn ervaringen maar volg je eigen gevoel!
