Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger
woensdag 31 augustus 2011 om 21:31
Hallo allemaal,
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
ik lees al heel lang mee op het forum, maar heb me nooit aangemeld omdat ik dacht dat het niks voor mij zou zijn. Nu heb ik iets waarmee ik erg zit, en wil ik mijn verhaal kwijt en eventueel ervaringen delen. En tja, het eerste waar ik aan dacht was jullie allemaal. Dit is dus ook mijn eerste berichtje, maar ik denk dat ik nu misschien wel vaker hier te vinden zal zijn.
Mijn verhaal.
Ik heb zo'n twee en een halve maand geleden mijn liefde gevonden (denk ik tot nu toe dan ). Het voelt super en geweldig en mijn geluk kon niet op. Totdat ik twee en een halve week geleden tot de ontdekking kwam dat ik zwanger ben. Helaas, door de pil heen. Ja, kans is aanwezig, en ja wil je voor safe gaan dan moet je voor 'double dutch' gaan. Maar goed, da's nu te laat.
Nou de schrik was groot, voor beide. Heb hem gelijk gesmst, hij was thuis en ik was in mijn eigen huis. En ja, we wisten allebei wel dat we dit nu (nog) niet willen. Allebei vreselijk veel ingelezen op alle mogelijkheden en tot de conclusie gekomen dat de abortuspil de 'beste' optie is. Ben altijd tegen abortus geweest, maar zo'n pil vond ik al anders voelen. En de gedachte dat mijn hele leven zou instorten (werk gebroken diensten in de gehandicaptenzorg, dit zou niet meer kunnen en is ook niet anders mogelijk. Daarbij wonen we niet samen natuurlijk) was/is ondragelijk. Dus na veel janken van beide kanten, hij is echt super lief en de liefde is alleen maar sterker geworden, besloten een afspraak te maken bij een kliniek én de ha voor verwijsbrief.
Vorige week woensdag was het dan zover, door anderhalve week wachten was ik wat geruster geworden en stond volledig achter mijn/ons besluit. Natuurlijk was het eng en nieuw, maar was er eigenlijk erg rustig onder. Nou moest ik op een vragenlijst van alles invullen, waaronder mijn latex allergie. Mijn latex allergie is nihiel, maar wel aanwezig dus heb ik het wel genoemd. In gesprek bleek het beter te zijn om toch voor (zuig) curretage te gaan, pil is erg chemisch en grote kans dat er toch curretage nodig is om alles weg te halen. Dat was wel even schrikken en erg eng, maar toch besloten voor de curretage, nu ben ik toch zover. Daarna drama, want eigenlijk mogen ze je niet behandelen met latex allergie in zo'n kleine kliniek want je kunt in shock raken e.d. Maar uiteindelijk mocht het toch. Maar bij echo bleek het vruchtje te klein te zijn om het al goed weg te kunnen halen, en kans op een tweede keer moeten was dan groot. Dus ik kon weer naar huis en moest nog een week met alle geweldige zwangerschapsverschijnselen doorlopen (zal wel psychisch zijn, maar lekker voel ik me niet).
Afgelopen maandag gaat de telefoon: de kliniek. De arts wil me toch niet helpen en ik word gedwongen om naar Utrecht te gaan (een eind rijden voor mij) omdat ze me hier wel veilig kunnen helpen. Ook een probleem want vriend werkt deze week nachtdienst en slaap dan eigenlijk nog. Na veel overleggen toch besloten het door te laten gaan, als hij niet mee kon, zou ik met de trein alleen gaan. Uiteindelijk kreeg hij voor elkaar dat hij mee kan.
Morgen is dus de dag. En vanavond begint toch de harde waarheid naar voren te komen. Ik sta er achter, volledig maar ja mijn gevoel zegt soms toch even wat anders. Het is erg zwaar en moeilijk en ik ben echt intens verdrietig. Ik ben 23, en heb altijd al kinderen gewild. Nu is gewoon het goede moment niet. Compleet niet. En ja, da's hard. Ik droom enge dingen over baby's die huilen 'vermoord mij niet' en ik denk ook telkens ' ik ga ons kindje vermoorden'. Heb net heel hard gejankt met vriend, en hij is echt super lief. Ik heb gewoon de bibbers voor morgen. Wat moet ik verwachten? Ben zo bang dat ik morgenochtend niet meer durf!
Nou ja, ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal kwijt kon. Vragen mag...ervaringen delen ook. Hoop dat ik dit de goede categorie heb gezet.
zaterdag 3 september 2011 om 10:24
@giraffe, ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, ook zwanger in prille relatie en ik wilde, ook al vond ik het heftig, er toch voor gaan, samen. Mijn ex riep vanaf dag 1 dat we samen waren dat ie kinderen wilde en ook redelijk snel daarna met mij. Maar toen ik ongepland zwanger was moest ik het van hem weg laten halen. Hij wilde niets meer met mij en de baby te maken hebben, als ik het weg zou laten halen dan wel en dan konden we 2jr later samen aan kinderen beginnen. Hij heeft vreselijke dingen uitgehaald en ik heb de relatie verbroken en vervolgens abortus gepleegd. Ik was net als jij eind 20. Vanaf dat moment had ik een heel sterke kinderwens en heb een flinke depressie gehad door het hele gebeuren. Ik ben door de lange depressie vrienden verloren en uiteindelijk ook mijn baan. Een man om samen een kindje mee te krijgen ben ik nog steeds niet tegen gekomen, sterker nog, ik heb sinds dit drama geen relatie meer gehad. Ik heb redelijk wat therapie gevolgd, nog steeds, en ben er nog altijd niet echt over heen. Kortom, als je je verbonden voelt met je kindje, wat ik bij jou lees, is het een heel risicovolle stap om het weg te laten halen. Een kind haalt je leven overhoop maar een abortus kan dat ook doen. Sterkte met je beslissing!
zaterdag 3 september 2011 om 10:56
Nog een toevoeging: ik heb vriendinnen die ook een abortus hebben ondergaan en er volledig achter stonden en het er ondanks dat (enkeling wil zelfs nooit kinderen) heel erg moeilijk mee hebben gehad. Ik heb sterk het idee dat (de gevolgen van) een abortus vaak sterk onderschat wordt. Zeker door mannen die er vaak op aan dringen. Maar ook door vrouwen omdat het toch redelijk ingeburgerd is in onze maatschappij. Denk er alsjeblieft niet te licht over!
zaterdag 3 september 2011 om 11:21
Wat fijn dat jullie gereageerd hebben. Ik merk dat ik er heel veel over wil lezen en dan vooral ervaringsverhalen.
T is zo'n moeilijke keuze. Ik vind m bijna niet te maken.
Ik neig nu wel meer naar het kindje houden. Ook nu ik weet dat er zoveel regelingen zijn op financieel gebied.
Ik weet het gewoon allemaal ook eigenlijk niet. Blijven praten... En nadenken dan maar.
Ik heb overigens wel een condoom gebruikt, maar dat is afgegleden. Ik heb daarna ook nog de morning afterpil gebruikt, maar dus toch zwanger geworden.
T is zo'n moeilijke keuze. Ik vind m bijna niet te maken.
Ik neig nu wel meer naar het kindje houden. Ook nu ik weet dat er zoveel regelingen zijn op financieel gebied.
Ik weet het gewoon allemaal ook eigenlijk niet. Blijven praten... En nadenken dan maar.
Ik heb overigens wel een condoom gebruikt, maar dat is afgegleden. Ik heb daarna ook nog de morning afterpil gebruikt, maar dus toch zwanger geworden.
zaterdag 3 september 2011 om 13:30
quote:ovchipkaart schreef op 01 september 2011 @ 09:00:
Ik vergelijk het met een kippenei. Die eten wij ook toch? Maar als een kip er op gaat zitten en broeden komt er ook een kuikentje. Maar het hoeft niet..
Ik vind deze vergelijking wel een beetje simpel gedacht. Niet elk ei dat je eet is bevrucht, dus niet elk ei kan een kuiken worden maar goed.
@ TO : alsnog veel sterkte. Zal een moeilijke beslissing geweest zijn, maar ik weet zeker dat je de juiste keus gemaakt hebt. Ik hoop voor je dat je later een hele mooie zwangerschap krijgt op het juiste moment en dat je er dan volop van kan genieten.
Ik vergelijk het met een kippenei. Die eten wij ook toch? Maar als een kip er op gaat zitten en broeden komt er ook een kuikentje. Maar het hoeft niet..
Ik vind deze vergelijking wel een beetje simpel gedacht. Niet elk ei dat je eet is bevrucht, dus niet elk ei kan een kuiken worden maar goed.
@ TO : alsnog veel sterkte. Zal een moeilijke beslissing geweest zijn, maar ik weet zeker dat je de juiste keus gemaakt hebt. Ik hoop voor je dat je later een hele mooie zwangerschap krijgt op het juiste moment en dat je er dan volop van kan genieten.
zaterdag 3 september 2011 om 20:05
zaterdag 3 september 2011 om 21:32
Wat rot Jewel! Ik hoop dat je snel opknapt, je zit vast niet te wachten op al die lichamelijke ongemakken. Ik hoop dat die verjaardag even een fijne afleiding is en geen verplichte zit. Trek je t geestelijk wel? Hoe zit het met jou en t slapen?
Ik slaap eigenlijk heel diep. Ben eigenlijk steeds zo moe van t nadenken enzo. Moet zeggen dat ik mezelf ook wel bezig hou. Ik zoek de afleiding echt op.
Ik leef echt met ups en downs, t is jantje lacht, jantje huilt. Soms kan ik t goed van me afzetten, soms denk ik aan niks anders. Zo gaat t ook met de beslissing die ik moet nemen.
Duivelijntje, ik schrok eigenlijk wel van jouw verhaal en ben best bang dat iets soortgelijks mij ook zal overkomen. Mijn kinderwens is ook altijd groot geweest. Ik ben bang dat ik de gevolgen van een abortus zeker onderschat. Hoe is t nu met je?
Suusje84, wat stoer dat je het nagenoeg alleen doet. Knap hoor. Het lijkt me ook zo moeilijk. Voel je je niet vaak intens alleen? Hoe ga je om met al die verantwoordelijkheid die je in je eentje draagt en met alle beslissingen die je alleen moet nemen?
Je schreef al dat er veel goede regelingen zijn voor alleenstaande moeders. Waar moet ik dan aan denken? En hoeveel ben je kwijt aan kinderopvang?
Mooi dat je schrijft dat je dochter je mooiste cadeautje is!!
De vader en ik zaten in de fase van vinden we elkaar meer dan leuk toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. We kennen elkaar 4 weken ongeveer, dus echt samen zijn we niet. Door ons beider verleden geven we ons beide minder snel. En dit klinkt heftiger dan het is. We worden beide niet snel verliefd. Dus wat hij, en ook ik, eigenlijk bedoel met dat een kindje uit liefde geboren moet worden is dat de ouders dan van elkaar houden en bewust kiezen voor een kindje samen om dat dan een bekroning is van hun liefde. Dit klinkt heel zoet, maar zoiets zeg maar.
Ik slaap eigenlijk heel diep. Ben eigenlijk steeds zo moe van t nadenken enzo. Moet zeggen dat ik mezelf ook wel bezig hou. Ik zoek de afleiding echt op.
Ik leef echt met ups en downs, t is jantje lacht, jantje huilt. Soms kan ik t goed van me afzetten, soms denk ik aan niks anders. Zo gaat t ook met de beslissing die ik moet nemen.
Duivelijntje, ik schrok eigenlijk wel van jouw verhaal en ben best bang dat iets soortgelijks mij ook zal overkomen. Mijn kinderwens is ook altijd groot geweest. Ik ben bang dat ik de gevolgen van een abortus zeker onderschat. Hoe is t nu met je?
Suusje84, wat stoer dat je het nagenoeg alleen doet. Knap hoor. Het lijkt me ook zo moeilijk. Voel je je niet vaak intens alleen? Hoe ga je om met al die verantwoordelijkheid die je in je eentje draagt en met alle beslissingen die je alleen moet nemen?
Je schreef al dat er veel goede regelingen zijn voor alleenstaande moeders. Waar moet ik dan aan denken? En hoeveel ben je kwijt aan kinderopvang?
Mooi dat je schrijft dat je dochter je mooiste cadeautje is!!
De vader en ik zaten in de fase van vinden we elkaar meer dan leuk toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. We kennen elkaar 4 weken ongeveer, dus echt samen zijn we niet. Door ons beider verleden geven we ons beide minder snel. En dit klinkt heftiger dan het is. We worden beide niet snel verliefd. Dus wat hij, en ook ik, eigenlijk bedoel met dat een kindje uit liefde geboren moet worden is dat de ouders dan van elkaar houden en bewust kiezen voor een kindje samen om dat dan een bekroning is van hun liefde. Dit klinkt heel zoet, maar zoiets zeg maar.
zondag 4 september 2011 om 20:36
Hoi jewelprincess, ik hoop dat je je snel beter voelt! Niet fijn om je zo rot te voelen. Hoop dat je vandaag een beetje bij hebt kunnen komen.
@giraffe, ik heb het hier al eerder genoemd geloof ik, maar ook ik ben ongepland en ongewenst zwanger geworden. De vader zei in eerste instantie ook dat hij er niets mee te maken wilde hebben, maar in de tussentijd had ik al besloten het kindje te houden. Inmiddels ben ik 6 maanden zwanger, gaat alles hartstikke goed en is de vader heel betrokken. We hebben geen relatie.
Aan het begin, toen ik het net wist, heb ik erg getwijfeld over abortus of houden, want mijn situatie is alles behalve ideaal, maar ik ben heel blij met het kindje in mijn buik en weet zeker dat het allemaal goed komt. (Hier is een heel topic over onder de kinderen pijler.)
Ik hoop voor je dat je een keuze kunt maken waar jij je goed bij voelt, ren niet je eigen gevoel voorbij!
Veel sterkte!
@giraffe, ik heb het hier al eerder genoemd geloof ik, maar ook ik ben ongepland en ongewenst zwanger geworden. De vader zei in eerste instantie ook dat hij er niets mee te maken wilde hebben, maar in de tussentijd had ik al besloten het kindje te houden. Inmiddels ben ik 6 maanden zwanger, gaat alles hartstikke goed en is de vader heel betrokken. We hebben geen relatie.
Aan het begin, toen ik het net wist, heb ik erg getwijfeld over abortus of houden, want mijn situatie is alles behalve ideaal, maar ik ben heel blij met het kindje in mijn buik en weet zeker dat het allemaal goed komt. (Hier is een heel topic over onder de kinderen pijler.)
Ik hoop voor je dat je een keuze kunt maken waar jij je goed bij voelt, ren niet je eigen gevoel voorbij!
Veel sterkte!
zondag 4 september 2011 om 20:50
@giraffe: slapen gaat nog niet zo, komt niet alleen door de psychische dingen maar ook door vreselijke buikpijn en rugpijn. Ik herken je diepe slapen wel... Had ik ook na een dag hard nadenken! Voel me alles behalve goed...
@himerable: dankjewel! T is geen pretje idd.. Voel me gewoon kut. Hoop dat dat snel over gaat. Heb deze week nog vakantie, daarna hoop ik toch lichamelijk weer goed te pas te zijn!
@himerable: dankjewel! T is geen pretje idd.. Voel me gewoon kut. Hoop dat dat snel over gaat. Heb deze week nog vakantie, daarna hoop ik toch lichamelijk weer goed te pas te zijn!
zondag 4 september 2011 om 21:46
Meiden, ik wil jullie heel veel sterkte wensen.
Ik heb ook een abortus gehad, nu 7 jaar geleden. Ik stond toen en nu 100% achter de beslissing. Tuurlijk heb ik verdriet om het kindje dat niet kon komen, maar verwar verdriet niet mijn spijt. Het was toen de beste keuze die ik kon maken, voor mij en voor de rest van mijn gezin.
Ik heb destijds wel een abortuspil gehad omdat de curretage mislukte. Ik vond het lichamelijk best pittig, juist omdat je emotioneel ook zo zwak bent. Maar ik had gelukkig steun van mijn toenmalige man en dat maakte het beter te verdragen.
Sterkte!!!!
Ik heb ook een abortus gehad, nu 7 jaar geleden. Ik stond toen en nu 100% achter de beslissing. Tuurlijk heb ik verdriet om het kindje dat niet kon komen, maar verwar verdriet niet mijn spijt. Het was toen de beste keuze die ik kon maken, voor mij en voor de rest van mijn gezin.
Ik heb destijds wel een abortuspil gehad omdat de curretage mislukte. Ik vond het lichamelijk best pittig, juist omdat je emotioneel ook zo zwak bent. Maar ik had gelukkig steun van mijn toenmalige man en dat maakte het beter te verdragen.
Sterkte!!!!
maandag 5 september 2011 om 18:33
donderdag 8 september 2011 om 22:39
Himareable: zag ook in een x welk topic van jou was, had deze al eens gelezen! Heftig hoor, ben blij voor je dat t nu zo goed gaat. Je was weer met colleges begonnen?!
Het gaat. Lichamelijk gaat t sinds gisteren beter. Slaap eindelijk weer in en door . Vandaag wel weer een heel stuk meer gedaan en dat kan ik nu wel voelen.. Baarmoeder krimpt ineen. Net ook eventjes een behoorlijke huilbui gehad door een lief schoonzusje. Mijn vriend is zo lief, ben zo gek op m! Het voelt wel nog erg leeg en denk nog rare dingen.. Maar ja heeft ook tijd nodig! Lief dat je t vraagt thanx!
Het gaat. Lichamelijk gaat t sinds gisteren beter. Slaap eindelijk weer in en door . Vandaag wel weer een heel stuk meer gedaan en dat kan ik nu wel voelen.. Baarmoeder krimpt ineen. Net ook eventjes een behoorlijke huilbui gehad door een lief schoonzusje. Mijn vriend is zo lief, ben zo gek op m! Het voelt wel nog erg leeg en denk nog rare dingen.. Maar ja heeft ook tijd nodig! Lief dat je t vraagt thanx!
maandag 19 september 2011 om 21:34
dinsdag 20 september 2011 om 09:28
Nah nog niet geweldig.
Mentaal is het gewoon erg zwaar. Ik heb nog steeds geen spijt, ik weet dat het beter voor ons maar bovenal voor het kindje is. Maar ja, heftig is het wel. Een k*tweekend gehad, zowel mentaal als fysiek. Mijn vriend vind dat het nu wek afgesloten is. Ik snap dat hij er los van staat en het allemaal niet zo voelt, maar toch komt t hard aan. Wel uitgepraat hoor. Fysiek is het ook nog niet je van het. Vandaag word het iets beter. Heb de afgelopen dagen er maand verband doorheen gejast dat wil je niet weten. Men, wat verschrikkelijk bloeden. Werd er gewoon duizelig van. Waarschijnlijk komt dat omdat ik weer begonnen ben met werken. Mmm..het zal allemaal wel weer goed komen uiteindelijk. Daar hoop ik op, want dat huilen ben ik nu we zat.
Maar leuk van die colleges! Hoop dat je t een beetje volhoud!! Ben je niet heel erg moe daarna?
Wat fijn dat jullie de gelegenheid hebben en het gevoel hebben dat het goed is het kindje te houden, ik hoop dat jullie dan ook heel erg gelukkig worden met t kindje wat uiteindelijk wel gewenst zal worden . Sorry dat ik zo inactief ben, maar kan er grotendeels de energie niet voor opbrengen (werk ook nog 42 uur p/w). Maar hou jullie beide in de gaten hoor! .
Nou alweer een veel te lange post...
Mentaal is het gewoon erg zwaar. Ik heb nog steeds geen spijt, ik weet dat het beter voor ons maar bovenal voor het kindje is. Maar ja, heftig is het wel. Een k*tweekend gehad, zowel mentaal als fysiek. Mijn vriend vind dat het nu wek afgesloten is. Ik snap dat hij er los van staat en het allemaal niet zo voelt, maar toch komt t hard aan. Wel uitgepraat hoor. Fysiek is het ook nog niet je van het. Vandaag word het iets beter. Heb de afgelopen dagen er maand verband doorheen gejast dat wil je niet weten. Men, wat verschrikkelijk bloeden. Werd er gewoon duizelig van. Waarschijnlijk komt dat omdat ik weer begonnen ben met werken. Mmm..het zal allemaal wel weer goed komen uiteindelijk. Daar hoop ik op, want dat huilen ben ik nu we zat.
Maar leuk van die colleges! Hoop dat je t een beetje volhoud!! Ben je niet heel erg moe daarna?
Wat fijn dat jullie de gelegenheid hebben en het gevoel hebben dat het goed is het kindje te houden, ik hoop dat jullie dan ook heel erg gelukkig worden met t kindje wat uiteindelijk wel gewenst zal worden . Sorry dat ik zo inactief ben, maar kan er grotendeels de energie niet voor opbrengen (werk ook nog 42 uur p/w). Maar hou jullie beide in de gaten hoor! .
Nou alweer een veel te lange post...
dinsdag 20 september 2011 om 18:08
Vervelend voor je dat je je nog steeds niet optimaal voelt, zowel fysiek als mentaal. Ergens snap ik wel dat je vriend er wel overheen is, maar vind het heel logisch dat jij het nog niet zo ervaart. Ik hoop dat hij jou wel de ruimte geeft voor jouw emoties en gevoelens en dat hij je steunt ook al is het voor hem anders.
Heb je informatie gekregen over hoelang je nog zo blijft bloeden? Kan me goed voorstellen dat je daar nou wel een beetje klaar mee bent zeg.. Ik vond een week ongesteld al vervelend..
En na mijn colleges ben ik wel moe hoor, in het begin dacht ik nog dat ik het uitgaan in het weekend misschien zou gaan missen, maar daar is echt geen sprake van! Ben blij als ik op vrijdagmiddag in mijn oude kloffie op de bank kan ploffen met een film of een boek
Inmiddels is dit kindje heel erg gewenst. Ik geniet heel erg van het zwanger zijn en ben heel benieuwd naar het kindje wat in mijn buik groeit. Ik voel me los van de moeheid en kleine pijntjes nog steeds prima.
En logisch hoor, dat je niet heel actief bent, zou ik me niet druk om maken, haha. Ik zit soms ook dagen niet hier, en dan soms weer elke dag.
Sterkte nog maar weer!
Heb je informatie gekregen over hoelang je nog zo blijft bloeden? Kan me goed voorstellen dat je daar nou wel een beetje klaar mee bent zeg.. Ik vond een week ongesteld al vervelend..
En na mijn colleges ben ik wel moe hoor, in het begin dacht ik nog dat ik het uitgaan in het weekend misschien zou gaan missen, maar daar is echt geen sprake van! Ben blij als ik op vrijdagmiddag in mijn oude kloffie op de bank kan ploffen met een film of een boek
Inmiddels is dit kindje heel erg gewenst. Ik geniet heel erg van het zwanger zijn en ben heel benieuwd naar het kindje wat in mijn buik groeit. Ik voel me los van de moeheid en kleine pijntjes nog steeds prima.
En logisch hoor, dat je niet heel actief bent, zou ik me niet druk om maken, haha. Ik zit soms ook dagen niet hier, en dan soms weer elke dag.
Sterkte nog maar weer!
donderdag 1 november 2012 om 20:07
Hoi Jewelprincess,
Ik besef dat je je verhaal al meer dan een jaar geleden hebt geplaatst. Op het moment bevind ik me in een vergelijkbare situatie en heb moeite gevolgen van een keuze in te schatten. Ik heb al wel enorm veel steun gehad aan je verhaal en een groot deel van de reacties. Bedankt voor het plaatsen!
Wat ik me af vroeg is hoe het nu met je gaat? Hoe je terugkijkt op wat er is gebeurd en of je gelukkig met met de keuze die je gemaakt hebt?
Geen idee of je dit nog leest en of je wel behoefte hebt hier op te reageren of ueberhaupt nog over na te denken. Zo niet geen probleem en heb ik al veel gehad aan het lezen van je verhaal.
xx
Ik besef dat je je verhaal al meer dan een jaar geleden hebt geplaatst. Op het moment bevind ik me in een vergelijkbare situatie en heb moeite gevolgen van een keuze in te schatten. Ik heb al wel enorm veel steun gehad aan je verhaal en een groot deel van de reacties. Bedankt voor het plaatsen!
Wat ik me af vroeg is hoe het nu met je gaat? Hoe je terugkijkt op wat er is gebeurd en of je gelukkig met met de keuze die je gemaakt hebt?
Geen idee of je dit nog leest en of je wel behoefte hebt hier op te reageren of ueberhaupt nog over na te denken. Zo niet geen probleem en heb ik al veel gehad aan het lezen van je verhaal.
xx
