Zwanger
alle pijlers
Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?
zondag 17 juni 2012 om 16:16
Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
maandag 8 oktober 2012 om 15:24
Misschien ook heerlijk omdat het nieuw en spannend is en iets wat je graag wil?
Lekker seksen is heerlijk. En een positieve zwangerschapstest is ook heerlijk om in handen te hebben.
Je eerste echo is spannend en als het allemaal goed is, een heerlijk gevoel.
Je kan het proberen dus van de positieve kant te bekijken. Al is dat niet altijd makkelijk.
Ik ben momenteel 31 weken zwanger van een tweeling en net schoppen ze allebei er lustig op los en ik vind het heerlijk!
Geniet in ieder geval van het maken van de baby, dat zijn altijd leuke momenten als het ongedwongen kan, toch?
Lekker seksen is heerlijk. En een positieve zwangerschapstest is ook heerlijk om in handen te hebben.
Je eerste echo is spannend en als het allemaal goed is, een heerlijk gevoel.
Je kan het proberen dus van de positieve kant te bekijken. Al is dat niet altijd makkelijk.
Ik ben momenteel 31 weken zwanger van een tweeling en net schoppen ze allebei er lustig op los en ik vind het heerlijk!
Geniet in ieder geval van het maken van de baby, dat zijn altijd leuke momenten als het ongedwongen kan, toch?
maandag 8 oktober 2012 om 15:29
Heel herkenbaar, dat je niet meer kan doen dan je best ( en dat kan best leuk zijn) en heel veel wachten. Of juist proberen niet te wachten want het heeft helemaal geen nut. Maar toch. Je wil het graag.
Dan de eerste positieve test, dan kun je jezelf al blij maken 'dat ook al loopt het mis je iig zwanger kan worden'. Stiekem ben je aan het balen dat je niemand kan vragen naar ervaringen met een verloskundige, want alles kan nog fout gaan en het is nog geheim. Dat het zo lang duurt voor je die 12 wk voorbij bent. Dat niemand rekening houdt met het feit dat je je niet optimaal voelt. Terwijl dat -hoera- een teken is dat je wel degelijk zwanger bent.
Nee, ik benijd je niet.
(Due date eind okt en ondanks veel gerommel in de buik reken ik er maar op dat de baby dan pas komt. Het slechte nieuws: er is altijd wat te wachten).
Het goede nieuws: je leert ermee omgaan.
Dan de eerste positieve test, dan kun je jezelf al blij maken 'dat ook al loopt het mis je iig zwanger kan worden'. Stiekem ben je aan het balen dat je niemand kan vragen naar ervaringen met een verloskundige, want alles kan nog fout gaan en het is nog geheim. Dat het zo lang duurt voor je die 12 wk voorbij bent. Dat niemand rekening houdt met het feit dat je je niet optimaal voelt. Terwijl dat -hoera- een teken is dat je wel degelijk zwanger bent.
Nee, ik benijd je niet.
(Due date eind okt en ondanks veel gerommel in de buik reken ik er maar op dat de baby dan pas komt. Het slechte nieuws: er is altijd wat te wachten).
Het goede nieuws: je leert ermee omgaan.
maandag 8 oktober 2012 om 15:45
To, ook daar leer je mee omgaan idd. De eerste maand vond ik die wachtweken het ergst. Daarna neemt het iedere maand een beetje af, totdat je zwanger bent. En ja, dan begint het wachten opnieuw.
Maar ook daar wen je weer aan. En des te verder je dan in je zwangerschap komt, des te sneller lijkt de tijd te gaan!!! Veel plezier!!!
Maar ook daar wen je weer aan. En des te verder je dan in je zwangerschap komt, des te sneller lijkt de tijd te gaan!!! Veel plezier!!!
maandag 8 oktober 2012 om 15:54
Ik lees even mee, maar wat fijn dat ik niet de enige ben die het zwanger zijn vreselijk vind.
Mijn kindje is nu 2 jaar en toch gaat het weer kriebelen voor kindje nummer 2. Het seksen tijdens de ovulatie is dan wel weer leuk want ik ben dan toch geiler dan normaal.
Ik ben ook niet zo'n baby moeder, ik vind kindjes pas leuk vanaf een jaar of 1. Ben blij dat er nog meer vrouwen zijn zoals ik;)
Het borstvoeden vond ik ook niet zo bijzonder, ik heb 4 maanden bv gegeven en toen gestopt wat kolven op het werk zag ik niet zitten.
Sporten tijdens zwangerschap kon ik niet , ik was alleenmaar moe. En ik kwam 20 kg bij. En dan zeggen ze als je bv geeft gaan de kilo's er wel af...no way. Bij mij gingen de kilo's er pas af ten ik stopte met bv en weer ging werken en sporten.
Maar hee het is maar voor 9 maanden...een kindje is zooooo leuk!
Mijn kindje is nu 2 jaar en toch gaat het weer kriebelen voor kindje nummer 2. Het seksen tijdens de ovulatie is dan wel weer leuk want ik ben dan toch geiler dan normaal.
Ik ben ook niet zo'n baby moeder, ik vind kindjes pas leuk vanaf een jaar of 1. Ben blij dat er nog meer vrouwen zijn zoals ik;)
Het borstvoeden vond ik ook niet zo bijzonder, ik heb 4 maanden bv gegeven en toen gestopt wat kolven op het werk zag ik niet zitten.
Sporten tijdens zwangerschap kon ik niet , ik was alleenmaar moe. En ik kwam 20 kg bij. En dan zeggen ze als je bv geeft gaan de kilo's er wel af...no way. Bij mij gingen de kilo's er pas af ten ik stopte met bv en weer ging werken en sporten.
Maar hee het is maar voor 9 maanden...een kindje is zooooo leuk!
maandag 8 oktober 2012 om 19:48
Als ik ooit voor een tweede begin te klussen, hoop ik dat dit topic nog leeft of opnieuw leven ingeblazen kan worden! Ik herken zó wat je schrijft Elein, die heppiedepeppie stemming op sommige topics is best wel horror (of was dat in ieder geval voor mij )!!
Helaas kan ik niet met je meepraten over het wachten op zwanger worden. Wij zijn ons kapot geschrokken toen ik zwanger bleek te zijn, letterlijk vier weken nadat ik met de pil was gestopt... En serieus, ik wist zelfs precies bij welke vrijpartij het gebeurd was, zó veel hadden we er niet gehad in die weken namelijk!
Maar, sterkte ermee meid. Ik denk dat het inderdaad ook wel 'heerlijk' (in de aller, állerbreedste zin des woords! ) kan zijn zo'n tijd, je leeft er wel immens naar toe namelijk en kunt daar vast later nog wel om lachen.
Helaas kan ik niet met je meepraten over het wachten op zwanger worden. Wij zijn ons kapot geschrokken toen ik zwanger bleek te zijn, letterlijk vier weken nadat ik met de pil was gestopt... En serieus, ik wist zelfs precies bij welke vrijpartij het gebeurd was, zó veel hadden we er niet gehad in die weken namelijk!
Maar, sterkte ermee meid. Ik denk dat het inderdaad ook wel 'heerlijk' (in de aller, állerbreedste zin des woords! ) kan zijn zo'n tijd, je leeft er wel immens naar toe namelijk en kunt daar vast later nog wel om lachen.
maandag 8 oktober 2012 om 20:10
maandag 8 oktober 2012 om 21:45
Bedankt voor de reacties, en goldmember gefeliciteerd met je tweeling. Ik denk dat het ooit achteraf inderdaad wel grappig is, maar dat is die keer dat ik m'n arm brak doordat ik dronken van de fiets viel ook, en dat was het op dat moment ook niet. Weer iets om af te wachten dus!
Vanochtend heb ik een test gedaan: negatief. Nou moet ik over 2-5 dagen (weet niet goed wanneer te beginnen met rekenen, want vorige menstruatie was wat raar na verwijderen koperspiraal) pas ongesteld worden, maar ik was vandaag vrij dus ik dacht: stel dàt, dan kan ik de hele dag rustig als een kip zonder kop rondlopen zonder dat ik mezelf de vangrail inrij. Helaas.
Dat is nog zoiets waar ik nog nooit over na had gedacht: je moet 's ochtends testen (testen vertellen overigens niet vanaf wanneer je mag testen in cyclus-zin, dom vind ik dat). Maar dan zit je op een gegeven moment met die mokerslag van twee streepjes, en dan moet je heelhuids op je werk komen en daar slimme dingen zeggen bij vergaderingen. Telt ook voor vriend natuurlijk, hebben jullie het meteen 's ochtends getest en verteld?
Ik zit dus nog even tussen hoop en vrees de komende dagen. In één keer zou echt heel erg schrikken zijn, maar aan de andere kant ben ik er dan maar vanaf aan begonnen, en het zou over 9 maand erg goed uitkomen (wat? plan ik daar een baby?).. blegh..
Kaz: hoe oud is de eerste? Schiet op mens, het is tijd voor de tweede
Vanochtend heb ik een test gedaan: negatief. Nou moet ik over 2-5 dagen (weet niet goed wanneer te beginnen met rekenen, want vorige menstruatie was wat raar na verwijderen koperspiraal) pas ongesteld worden, maar ik was vandaag vrij dus ik dacht: stel dàt, dan kan ik de hele dag rustig als een kip zonder kop rondlopen zonder dat ik mezelf de vangrail inrij. Helaas.
Dat is nog zoiets waar ik nog nooit over na had gedacht: je moet 's ochtends testen (testen vertellen overigens niet vanaf wanneer je mag testen in cyclus-zin, dom vind ik dat). Maar dan zit je op een gegeven moment met die mokerslag van twee streepjes, en dan moet je heelhuids op je werk komen en daar slimme dingen zeggen bij vergaderingen. Telt ook voor vriend natuurlijk, hebben jullie het meteen 's ochtends getest en verteld?
Ik zit dus nog even tussen hoop en vrees de komende dagen. In één keer zou echt heel erg schrikken zijn, maar aan de andere kant ben ik er dan maar vanaf aan begonnen, en het zou over 9 maand erg goed uitkomen (wat? plan ik daar een baby?).. blegh..
Kaz: hoe oud is de eerste? Schiet op mens, het is tijd voor de tweede
maandag 8 oktober 2012 om 21:53
Ik heb allebei de keren s morgens getest. De eerste keer kon ik het echt niet geloven en rende ik met test en al het toilet uit, terwijl vriendlief in de gang zijn schoenen stond aan te trekken. Het was zo raar. Ik was enorm zenuwachtig, en moest idd naar een vergadering. Toevallig hadden we beiden een middag vrij omdat we in ondertrouw gingen. Dus ik hoefde alleen maar een ochtend mijn gezicht in de plooi te houden. De tweede keer was het soortgelijk, ik had getest, maar niet tegen man gezegd dat ik ging testen. Het was gelijk positief, hij zat onze jongste een fles te geven. Erg leuk om te zeggen.
Bij mijn eerste heb ik het ook vrij snel op mijn werk gezegd, want ik was ontzettend beroerd. Mijn baas kwam aan me vragen of alles wel goed ging en of ik het nog wel naar mijn zin had. Toen heb ik het maar verteld..
Maar succes hoor! En bij de tweede heb ik op dag 28 getest van mijn cyclus die was negatief. Een week later nog niet ongesteld, nogmaals getest en hartstikke positief.
Bij mijn eerste heb ik het ook vrij snel op mijn werk gezegd, want ik was ontzettend beroerd. Mijn baas kwam aan me vragen of alles wel goed ging en of ik het nog wel naar mijn zin had. Toen heb ik het maar verteld..
Maar succes hoor! En bij de tweede heb ik op dag 28 getest van mijn cyclus die was negatief. Een week later nog niet ongesteld, nogmaals getest en hartstikke positief.
maandag 8 oktober 2012 om 22:04
Heb bij de eerste 's middags getest, 3 dagen voordat ik ongesteld zou moeten worden. Knalpositief.
Bij de tweede, die niet gepland kwam, 's avonds getest toen ik dikke week overtijd was, ook zeer duidelijk.
Ochtendurine is doorgaans veel geconcentreerder dan wanneer je liter water gedronken hebt, maar ook in ongeconcentreerde urine kan genoeg hcg zitten.
Bij de tweede, die niet gepland kwam, 's avonds getest toen ik dikke week overtijd was, ook zeer duidelijk.
Ochtendurine is doorgaans veel geconcentreerder dan wanneer je liter water gedronken hebt, maar ook in ongeconcentreerde urine kan genoeg hcg zitten.
maandag 8 oktober 2012 om 22:08
maandag 8 oktober 2012 om 22:21
Haha, wat een herkenning, heerlijk!
Ik vond het zwanger zijn ook helemaal niets, hoewel ik een superzwangerschap heb gehad, volgens anderen dan. 11 kilo aangekomen, niet misselijk, eigenlijk geen enkel kwaaltje. Het duurde alleen zo lang voor mijn gevoel.
De bevalling was zwaar, 3 dagen ontzettend zware voorweeen, 18 uur weeen en anderhalf uur persen maar geen knippen, scheuren of hechtingen, waar ik heel bang voor was.
Een half uur erna stond ik te douchen en de volgende dag liep ik weer rond als voorheen, ben supersnel hersteld. Het kan dus ook heel goed gaan. Nu is mijn dochter 4 weken en pas ik mijn kleren weer, alle kilo's zijn eraf. Moet nog wel een beetje sporten omdat mijn buik iets slapper is maar minimaal.
Ik zie nu alweer op tegen een volgende keer zwanger zijn, maar het cliché is waar, het is het waard. Het is leuker dan ik me voor kon stellen.
Heel veel plezier met alles wat nog gaat komen!
Ik vond het zwanger zijn ook helemaal niets, hoewel ik een superzwangerschap heb gehad, volgens anderen dan. 11 kilo aangekomen, niet misselijk, eigenlijk geen enkel kwaaltje. Het duurde alleen zo lang voor mijn gevoel.
De bevalling was zwaar, 3 dagen ontzettend zware voorweeen, 18 uur weeen en anderhalf uur persen maar geen knippen, scheuren of hechtingen, waar ik heel bang voor was.
Een half uur erna stond ik te douchen en de volgende dag liep ik weer rond als voorheen, ben supersnel hersteld. Het kan dus ook heel goed gaan. Nu is mijn dochter 4 weken en pas ik mijn kleren weer, alle kilo's zijn eraf. Moet nog wel een beetje sporten omdat mijn buik iets slapper is maar minimaal.
Ik zie nu alweer op tegen een volgende keer zwanger zijn, maar het cliché is waar, het is het waard. Het is leuker dan ik me voor kon stellen.
Heel veel plezier met alles wat nog gaat komen!
dinsdag 9 oktober 2012 om 20:34
Pff.. succes nog even suy, de wijn is in ieder geval dichtbij!
Wel fijn ook om te horen dat er meer mensen niet zo hieperdepieper zijn, en dat dat geen schadeloze bevalling in de weg staat
Ik moet ongeveer morgen ongesteld worden, kan dus ook een paar dagen later zijn. Nou wil het feit dat mijn vriend overmorgen jarig is. Ik kan proberen dan nog een keer te testen als ik nog niet ongesteld ben, weet ik ook meteen een kadootje. Ben ik het wel, dan kan ik 's avonds met een helemaal gerust hart aan de wijn, en dat is ook wat waard
Voor als het wel nog een paar maand duurt: Hebben jullie het gewoon verteld door de wc uit te stormen? Ik lees dingen over speentjes en sokjes kopen, maar dat is niet mijn lompe stijl. Ik had ook al de fout gemaakt om rond ovulatie heel casual tijdens het eten tussen twee happen door te zeggen "Wil je eigenlijk op de hoogte gehouden worden?" - hap- "ik had twee streepjes namelijk" -hap, interessant onderwerp op journaal, hap-
Vriend stikt in zijn eten, ik maak een intelligente opmerking over het journaal.
hij: "hoezo-wat-streepjes?!"
Ja, ovulatiestreepjes. Sorry
Wel fijn ook om te horen dat er meer mensen niet zo hieperdepieper zijn, en dat dat geen schadeloze bevalling in de weg staat
Ik moet ongeveer morgen ongesteld worden, kan dus ook een paar dagen later zijn. Nou wil het feit dat mijn vriend overmorgen jarig is. Ik kan proberen dan nog een keer te testen als ik nog niet ongesteld ben, weet ik ook meteen een kadootje. Ben ik het wel, dan kan ik 's avonds met een helemaal gerust hart aan de wijn, en dat is ook wat waard
Voor als het wel nog een paar maand duurt: Hebben jullie het gewoon verteld door de wc uit te stormen? Ik lees dingen over speentjes en sokjes kopen, maar dat is niet mijn lompe stijl. Ik had ook al de fout gemaakt om rond ovulatie heel casual tijdens het eten tussen twee happen door te zeggen "Wil je eigenlijk op de hoogte gehouden worden?" - hap- "ik had twee streepjes namelijk" -hap, interessant onderwerp op journaal, hap-
Vriend stikt in zijn eten, ik maak een intelligente opmerking over het journaal.
hij: "hoezo-wat-streepjes?!"
Ja, ovulatiestreepjes. Sorry
dinsdag 9 oktober 2012 om 21:09
Ik heb het mijn vriend pas later verteld, was alleen op het moment van testen. Heb eerst mijn moeder gebeld (Mam, heeeelp! Wat nu?), toen 3 sigaretten gerookt van schrik (ik weet het, heeeeel slecht, daarna wel gelijk gestopt en nog 2 testen gekocht omdat de eerste test het vast niet goed kon hebben.
's Middags toen hij uit zijn werk kwam heb ik het verteld... Eigenlijk best stom maar ik wilde hem er niet voor bellen, hem kennende zou hij dan gelijk naar huis komen en dat vond ik onzin. Zo kon ik eerst even een paar uur bijkomen van het nieuws.
's Middags toen hij uit zijn werk kwam heb ik het verteld... Eigenlijk best stom maar ik wilde hem er niet voor bellen, hem kennende zou hij dan gelijk naar huis komen en dat vond ik onzin. Zo kon ik eerst even een paar uur bijkomen van het nieuws.
dinsdag 9 oktober 2012 om 21:21
Ik vond zwanger zijn een hele opgave, maar het is iets wat je er voor over moet hebben, denk ik dan maar. Ik ben veel misselijk geweest, zelfs flauwgevallen, was zo ontzettend moe dat ik niet meer kon sporten etc. En dat twee keer, dus anderhalf jaar in totaal. Bevallen was de eerste keer een hel. De tweede keer viel het wel mee, maar leuk is het nooit. De eerste maanden met een baby vond ik ook helemaal niet zo leuk, al hield ik van allebei mijn dochters meteen heel veel. De gebroken nachten, het avond na avond op de bank zitten met een baby aan de borst omdat ze anders niet te troosten was...ik vond het verschrikkelijk.
Maar het is het allemaal meer dan waard geweest. Als het je eigen baby is en je hem/haar elke dag ziet, raak je natuurlijk heel erg gehecht aan zo'n kleintje. Je leert hem of haar door en door kennen en ziet de ontwikkeling die hij/zij doormaakt. Vanaf een maand of 4 waren mijn kinderen supervrolijk en leuk. Erg grappig ook en dan merk je dat baby's ook echt heel leuk kunnen zijn. Elke fase heeft iets geweldigs. Dat aanhankelijke van de eerste paar maanden is, behalve vervelend, toch ook heel mooi. Je ziet je baby zich razendsnel ontwikkelen in het eerste jaar en zo'n big smile op het gezicht van je zoon of dochter wanneer ze je zien, is natuurlijk prachtig. Ze kunnen zo lekker kletsen en leren zwaaien en spelen. Mijn dochter vond met 5 maanden boekjes lezen bijvoorbeeld al heel erg leuk. Inderdaad is het zo dat ze na een jaar of zo meer kunnen en dat je meer interactie hebt, maar ook in het eerste jaar kun je al heel goed communiceren met je kind. Het is echt niet zo dat je met een baby niets kan. Met een kind van een ander heb je misschien niet zoveel, maar je eigen kind ken je zo goed, dat dat (vind ik tenminste) echt heel anders is.
Maar het is het allemaal meer dan waard geweest. Als het je eigen baby is en je hem/haar elke dag ziet, raak je natuurlijk heel erg gehecht aan zo'n kleintje. Je leert hem of haar door en door kennen en ziet de ontwikkeling die hij/zij doormaakt. Vanaf een maand of 4 waren mijn kinderen supervrolijk en leuk. Erg grappig ook en dan merk je dat baby's ook echt heel leuk kunnen zijn. Elke fase heeft iets geweldigs. Dat aanhankelijke van de eerste paar maanden is, behalve vervelend, toch ook heel mooi. Je ziet je baby zich razendsnel ontwikkelen in het eerste jaar en zo'n big smile op het gezicht van je zoon of dochter wanneer ze je zien, is natuurlijk prachtig. Ze kunnen zo lekker kletsen en leren zwaaien en spelen. Mijn dochter vond met 5 maanden boekjes lezen bijvoorbeeld al heel erg leuk. Inderdaad is het zo dat ze na een jaar of zo meer kunnen en dat je meer interactie hebt, maar ook in het eerste jaar kun je al heel goed communiceren met je kind. Het is echt niet zo dat je met een baby niets kan. Met een kind van een ander heb je misschien niet zoveel, maar je eigen kind ken je zo goed, dat dat (vind ik tenminste) echt heel anders is.
dinsdag 9 oktober 2012 om 21:27
O jahoor hier dus stormend uit het toilet met mijn haar in de war en in mijn allercharmanste ondergoed (ik was net uit bed). Ik heb wel wat leuks gedaan voor de opa's en oma's. Toen heb ik speentjes gekocht en ingepakt. Zij hadden werkelijk waar geen flauw idee. De reactie was wel hilarisch want ze begrepen het niet. Uiteindelijk hebben we het nadat ze een paar x tegen elkaar hadden gezegd, wat een raar kado, wat moeten we hier mee, maar verteld dat ze het over 9 maanden konden gebruiken. Toen viel het kwartje. We gingen al trouwen en dat zat schijnbaar zo in hun hoofd dat ze er helemaal niet over hadden gedacht dat ik zwanger zou raken.
dinsdag 9 oktober 2012 om 21:30
quote:galadriel schreef op 17 juni 2012 @ 16:21:
Hahahaha, ik snap je gevoel wel hoor.
Ik vond zwanger zijn absoluut afschuwelijk, maar het eindproduct is zo leuk.
En andermans baby's (van vriendinnen) zijn ook nooit zo leuk als die van jezelf.
En sporten kan je gewoon blijven doen, was er niet onlangs een hoogzwangere vrouw die de marathon uitliep en toen doorging naar het ziekenhuis om een baby te krijgen?
Ik heb zelf geen ervaring met zwanger zijn, maar heb ook wel gelezen dat door blijven sporten (mits met mate/ aangepaste oefeningen natuurlijk....de trilplaat lijkt me bijv een iets mindere optie ) juist goed is! Zo heb je meer controle over je spieren bij bevalling, herstel je sneller, en krijg je sneller je gewicht terug wat je voor de bevalling had.
Net als bij operaties: mensen die in een goede conditie verkeren herstellen daarna ook sneller.
Ik ken zelf een meisje wat gewoon heeft doorgesport tijdens haar zwangerschap. Natuurlijk niet meer alle apparaten en dingen enzo, maar toch wel flink gezwoegd op de crosstrainer, en gedanst etc. Genoeg om raar aangekeken te worden door mensen naast haar op de crosstrainer.
Zowel kind als moeder zijn gezond en moeder had snel haar oude gewicht terug
Maargoed, misschien dat als je kotsend en misselijk op de bank zit, of je leidt aan andere zwangerschapskwalen, dat je hoofd wel heel erg anders staat dan bij sporten.
Hahahaha, ik snap je gevoel wel hoor.
Ik vond zwanger zijn absoluut afschuwelijk, maar het eindproduct is zo leuk.
En andermans baby's (van vriendinnen) zijn ook nooit zo leuk als die van jezelf.
En sporten kan je gewoon blijven doen, was er niet onlangs een hoogzwangere vrouw die de marathon uitliep en toen doorging naar het ziekenhuis om een baby te krijgen?
Ik heb zelf geen ervaring met zwanger zijn, maar heb ook wel gelezen dat door blijven sporten (mits met mate/ aangepaste oefeningen natuurlijk....de trilplaat lijkt me bijv een iets mindere optie ) juist goed is! Zo heb je meer controle over je spieren bij bevalling, herstel je sneller, en krijg je sneller je gewicht terug wat je voor de bevalling had.
Net als bij operaties: mensen die in een goede conditie verkeren herstellen daarna ook sneller.
Ik ken zelf een meisje wat gewoon heeft doorgesport tijdens haar zwangerschap. Natuurlijk niet meer alle apparaten en dingen enzo, maar toch wel flink gezwoegd op de crosstrainer, en gedanst etc. Genoeg om raar aangekeken te worden door mensen naast haar op de crosstrainer.
Zowel kind als moeder zijn gezond en moeder had snel haar oude gewicht terug
Maargoed, misschien dat als je kotsend en misselijk op de bank zit, of je leidt aan andere zwangerschapskwalen, dat je hoofd wel heel erg anders staat dan bij sporten.
dinsdag 9 oktober 2012 om 21:32
Ik zag ook alleen maar beren op de weg voordat ik zwanger werd maar ik wilde de ervaring van zwanger zijn en een kind opvoeden gewoon niet missen in mijn leven.
Bij ons duurde het vrij lang voordat ik zwanger werd, ik was eigenlijk al een beetje bezig met mijn plan B, moest weer helemaal terug naar plan A toen ik toch zwanger bleek.
Geweldige zwangerschap gehad, klote bevalling waar ik pas na een maand een beetje overheen was (geestelijk, fysiek gelukkig al veel sneller). Bij mij zorgde bv er overigens wel voor dat ik na 3 maanden die 19 kilo weer kwijt was.
Na een maand ongeveer vond ik het geweldig, zo'n baby. Terwijl ik zeker dacht te weten dat ik geen baby-moeder zou zijn. Met andere babies heb ik trouwens nog steeds helemaal niets, maar met mijn eigen binkie .....
Ben zo blij dat ik ondanks gebrek aan rammelende eierstokken toch de stap heb gezet!
Bij ons duurde het vrij lang voordat ik zwanger werd, ik was eigenlijk al een beetje bezig met mijn plan B, moest weer helemaal terug naar plan A toen ik toch zwanger bleek.
Geweldige zwangerschap gehad, klote bevalling waar ik pas na een maand een beetje overheen was (geestelijk, fysiek gelukkig al veel sneller). Bij mij zorgde bv er overigens wel voor dat ik na 3 maanden die 19 kilo weer kwijt was.
Na een maand ongeveer vond ik het geweldig, zo'n baby. Terwijl ik zeker dacht te weten dat ik geen baby-moeder zou zijn. Met andere babies heb ik trouwens nog steeds helemaal niets, maar met mijn eigen binkie .....
Ben zo blij dat ik ondanks gebrek aan rammelende eierstokken toch de stap heb gezet!
dinsdag 9 oktober 2012 om 22:39
Hey elein je kunt best meeschrijven in een ander topic hoor! Niet iedereen daar is hetzelfde. Ik ben een enorme twijfelaar. Als je ergens gemakkelijk een kleuter op zou kunnen halen in plaats van een baby, dat lijkt me eigenlijk best wel wat. Ik wou vroeger ook altijd adopteren, staat zelfs in mijn opstel van 'als ik later 30 ben'. Maar na alle excessen die ik daarover gehoord heb, hmm, niet zo idyllisch wereldreddend als ik vroeger in mijn hoofd had.
Mijn alternatief plan was een ei leggen. Doet niet zo'n pijn en dan leuk samen in een broedkastje door het raampje kijken hoe het ervoor staat. Na 9 maanden deurtje open. Maar de medische wetenschap blijft me teleurstellen. Dus dan toch maar de normale route. Wie dat verzonnen heeft... Kippen hebben het echt wel beter voor elkaar!
Ik heb dus ook niet direct hoorbaar rammelende eierstokken. Tis meer dat ik echt niet kinderloos wil eindigen en tja dan moet je dus zo'n suffe dikke buik en kotsen en zelfs nog bevallen en uitscheuren en creperen ook. Dus ja. Dan kun je dat stukenallemaal maar beter ook leuk proberen te vinden. En dan steekt met een beetje geluk het enthousiasme van de rest je ook nog wel aan. Werkt voor mij eigenlijk heel goed!
Aangezien de meeste mensen na de eerste ook een tweede laten komen zal het dus toch ook de eerste jaren heus leuk zijn!
Anyway, ik wou maar zeggen dat niet alle lijstjesschrijvers zo happy-de-peppie zijn!
Mijn alternatief plan was een ei leggen. Doet niet zo'n pijn en dan leuk samen in een broedkastje door het raampje kijken hoe het ervoor staat. Na 9 maanden deurtje open. Maar de medische wetenschap blijft me teleurstellen. Dus dan toch maar de normale route. Wie dat verzonnen heeft... Kippen hebben het echt wel beter voor elkaar!
Ik heb dus ook niet direct hoorbaar rammelende eierstokken. Tis meer dat ik echt niet kinderloos wil eindigen en tja dan moet je dus zo'n suffe dikke buik en kotsen en zelfs nog bevallen en uitscheuren en creperen ook. Dus ja. Dan kun je dat stukenallemaal maar beter ook leuk proberen te vinden. En dan steekt met een beetje geluk het enthousiasme van de rest je ook nog wel aan. Werkt voor mij eigenlijk heel goed!
Aangezien de meeste mensen na de eerste ook een tweede laten komen zal het dus toch ook de eerste jaren heus leuk zijn!
Anyway, ik wou maar zeggen dat niet alle lijstjesschrijvers zo happy-de-peppie zijn!
woensdag 10 oktober 2012 om 08:40
voor de post van Pyridine, dat had ik zelf kunnen schrijven!
En dat is ook één van de redenen waarom die tweede er voorlopig niet komt...
Kazkind is nu 17 maanden, en de eerste 15 maanden moest ik er écht echt ECHT niet aan denken om nog een keer zwanger te worden/een baby te hebben (en dan hadden wij nog wel een modelbaby, echt waar). Het was zelfs zo erg, dat ik de eerste zes maanden best panisch was van sex met condoom, want stél je toch voor dat het mis zou gaan... Man, wat was ik blij toen ik weer aan de pil mocht.
En nu durven Kazman en ik af en toe wel tegen elkaar te zeggen dat het misschien best leuk zou zijn, een tweede. Maar ik durf die gedachte niet echt toe te laten want een onverkoopbaar appartement met een gigarestschuld áls we verkopen...
We zitten nu met zijn drietjes al behoorlijk dicht op elkaar, daar kan echt geen vierde mensje bij. En als het wel verkoopt, ooit, geen idee hoe oud ik dan ben (ben nu al dichter bij de 40 dan bij de 30) en of we het financieel zien zitten.
Dat is wel triest eigenlijk, maar goed, we hébben een schat van een kind dus we mogen niet klagen.
Overigens ging ik testen omdat ik al een week dacht 'he, ik moet volgens mij ongesteld worden'. Dat had ik nooit anders, maar ja, ik was ook pas vier weken met de pil gestopt dus dacht 'er zal wel iets veranderd zijn'. We waren nog totáál niet bezig met zwanger worden, dus ik ging ook in mijn eentje testen... En liep toen de rest van de middag tegen de muren op!! Heb Kazman toen wel gebeld met de mededeling "ik heb vanavond een verrassing voor je, kun je zo vroeg mogelijk thuiskomen?".
En dat is ook één van de redenen waarom die tweede er voorlopig niet komt...
Kazkind is nu 17 maanden, en de eerste 15 maanden moest ik er écht echt ECHT niet aan denken om nog een keer zwanger te worden/een baby te hebben (en dan hadden wij nog wel een modelbaby, echt waar). Het was zelfs zo erg, dat ik de eerste zes maanden best panisch was van sex met condoom, want stél je toch voor dat het mis zou gaan... Man, wat was ik blij toen ik weer aan de pil mocht.
En nu durven Kazman en ik af en toe wel tegen elkaar te zeggen dat het misschien best leuk zou zijn, een tweede. Maar ik durf die gedachte niet echt toe te laten want een onverkoopbaar appartement met een gigarestschuld áls we verkopen...
We zitten nu met zijn drietjes al behoorlijk dicht op elkaar, daar kan echt geen vierde mensje bij. En als het wel verkoopt, ooit, geen idee hoe oud ik dan ben (ben nu al dichter bij de 40 dan bij de 30) en of we het financieel zien zitten.
Dat is wel triest eigenlijk, maar goed, we hébben een schat van een kind dus we mogen niet klagen.
Overigens ging ik testen omdat ik al een week dacht 'he, ik moet volgens mij ongesteld worden'. Dat had ik nooit anders, maar ja, ik was ook pas vier weken met de pil gestopt dus dacht 'er zal wel iets veranderd zijn'. We waren nog totáál niet bezig met zwanger worden, dus ik ging ook in mijn eentje testen... En liep toen de rest van de middag tegen de muren op!! Heb Kazman toen wel gebeld met de mededeling "ik heb vanavond een verrassing voor je, kun je zo vroeg mogelijk thuiskomen?".
woensdag 2 januari 2013 om 14:29