Zwanger
alle pijlers
Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?
zondag 17 juni 2012 om 16:16
Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
dinsdag 19 juni 2012 om 08:30
quote:elein schreef op 18 juni 2012 @ 23:39:
Jeetje soley, dat was niet helemaal wat ik bedoelde met: plaats hier uw positieve verhalen. Als ik zeker zou weten dat ik pas na 2 jaar weer een beetje zon zou zien zou ik er niet aan beginnen. Maar goed, niemand denk ik? Het versterkt mijn 'adoptie is leuker' gevoel wel, al zijn daar ook genoeg niet zo leuke verhalen van bekend. natuurlijk. Wel heel fijn dat de rust bij jullie thuis terugkomt nu!
Sorry, het is helemaal niet mijn bedoeling om je juist de andere kant op te praten ofzo. Waar ik heel erg tegenaan liep was dat je vooraf vaak alleen positieve verhalen hoort. Vrienden, familie, altijd was het allemaal goed, alles ging prima en ach af en toe een nachtje slecht slapen maar ja dat hoort erbij he. Pas als je zelf met een vaak ziek kind zit, dat nauwelijks slaapt en daarbij een behoorlijke eigen wil heeft en je praat weer met diezelfde mensen, maar verzucht heel eerlijk hoe pittig je het vindt, dan komen de verhalen. Burnouts, depressies, bijna-echtscheidingen. Ik heb er veel moeite mee gehad dat die roze wolk juist zo volgehouden werd (in mijn omgeving althans). Ik had liever de eerlijke verhalen gehoord, daar had ik me zeker in het begin (toen ik nog een stuk minder actief was hier op het forum ) veel meer steun aan gehad.
Ik denk dat het voor je keus adoptie/eigen kind qua zwaarte niet veel gaat uitmaken. Het zal wel anders zijn. Je eigen kind kan een draak zijn, je adoptiekind ook. Met je eigen kind kunnen er problemen ontstaan, adoptiekind ook (hechting bv). Van je eigen kind hou je van de eerste seconde (meestal dan) van je adoptiekind zal dat moeten groeien. Mijn angst bij een adoptiekind zou toch wel zijn: vind ik het kind eigenlijk wel leuk? Ligt er misschien ook aan op welke leeftijd je adopteert, vanaf baby af aan zal dat wat soepeler verlopen denk ik, maar een wat ouder kind, tsja, ik weet niet, ik heb bv ook neefjes die ik eigenlijk niet zo leuk en aardig vind. Zou ze niet graag geadopteerd hebben. (Ik merk dat ik wat chaotisch aan het schrijven ben, hoop dat begrijpt wat ik wil zeggen)
Jeetje soley, dat was niet helemaal wat ik bedoelde met: plaats hier uw positieve verhalen. Als ik zeker zou weten dat ik pas na 2 jaar weer een beetje zon zou zien zou ik er niet aan beginnen. Maar goed, niemand denk ik? Het versterkt mijn 'adoptie is leuker' gevoel wel, al zijn daar ook genoeg niet zo leuke verhalen van bekend. natuurlijk. Wel heel fijn dat de rust bij jullie thuis terugkomt nu!
Sorry, het is helemaal niet mijn bedoeling om je juist de andere kant op te praten ofzo. Waar ik heel erg tegenaan liep was dat je vooraf vaak alleen positieve verhalen hoort. Vrienden, familie, altijd was het allemaal goed, alles ging prima en ach af en toe een nachtje slecht slapen maar ja dat hoort erbij he. Pas als je zelf met een vaak ziek kind zit, dat nauwelijks slaapt en daarbij een behoorlijke eigen wil heeft en je praat weer met diezelfde mensen, maar verzucht heel eerlijk hoe pittig je het vindt, dan komen de verhalen. Burnouts, depressies, bijna-echtscheidingen. Ik heb er veel moeite mee gehad dat die roze wolk juist zo volgehouden werd (in mijn omgeving althans). Ik had liever de eerlijke verhalen gehoord, daar had ik me zeker in het begin (toen ik nog een stuk minder actief was hier op het forum ) veel meer steun aan gehad.
Ik denk dat het voor je keus adoptie/eigen kind qua zwaarte niet veel gaat uitmaken. Het zal wel anders zijn. Je eigen kind kan een draak zijn, je adoptiekind ook. Met je eigen kind kunnen er problemen ontstaan, adoptiekind ook (hechting bv). Van je eigen kind hou je van de eerste seconde (meestal dan) van je adoptiekind zal dat moeten groeien. Mijn angst bij een adoptiekind zou toch wel zijn: vind ik het kind eigenlijk wel leuk? Ligt er misschien ook aan op welke leeftijd je adopteert, vanaf baby af aan zal dat wat soepeler verlopen denk ik, maar een wat ouder kind, tsja, ik weet niet, ik heb bv ook neefjes die ik eigenlijk niet zo leuk en aardig vind. Zou ze niet graag geadopteerd hebben. (Ik merk dat ik wat chaotisch aan het schrijven ben, hoop dat begrijpt wat ik wil zeggen)
dinsdag 19 juni 2012 om 14:07
Pff, ik vind het nogal wat Soley, dat jij het gevoel hebt dat ze de eerste 17 maanden van je dochter wel weg hadden kunnen laten.
Verder niet het hele topic gelezen, maar wil toch even mijn verhaal opschrijven. Ik wist dat ik erg graag kinderen wilde, maar was ook heeeel erg bang. Of ik het aan zou kunnen, of ik de gebroken nachten zou trekken etcetcetc. Toen ik eenmaal zwanger was, werden die angsten vertienvoudigd. Ik was overal bang voor, dat ik de hele zwangerschap misselijk zou blijven (gelukkig alleen maar een paar weken en verder ook geen kwaaltjes), dat ik een moeilijke bevalling zou krijgen (ook al niet, zonder scheuren en alles ervan af gekomen, fysiek gezien had ik idd diezelfde avond zelf het eten kunnen koken), dat ik een huilbaby zou krijgen (ook al niet) en ga zo maar door. Nu dochter acht maanden is, vind ik het erg jammer dat ik mij zo heb laten leiden door angsten en niet gewoon ervan genoten heb dat het goed ging. Misschien heb ik wel een zeer lichte pre- en postpartumdepressie gehad, wie zal het zeggen? Maar ik ben wel blij dat ik er eindelijk vertrouwen in krijg dat het alles prima gaat en dat we de problemen die misschien nog komen best aankunnen.
En, mijn leven is natuurlijk helemaal anders dan een paar maanden geleden, maar heel veel dingen kunnen gewoon nog wel en gaan gewoon door/komen terug. Ik vind mijn leven nu veel leuker ondanks de gebroken nachten waarvan ik vooraf verwachte er helemaal niet tegen te kunnen.
Verder niet het hele topic gelezen, maar wil toch even mijn verhaal opschrijven. Ik wist dat ik erg graag kinderen wilde, maar was ook heeeel erg bang. Of ik het aan zou kunnen, of ik de gebroken nachten zou trekken etcetcetc. Toen ik eenmaal zwanger was, werden die angsten vertienvoudigd. Ik was overal bang voor, dat ik de hele zwangerschap misselijk zou blijven (gelukkig alleen maar een paar weken en verder ook geen kwaaltjes), dat ik een moeilijke bevalling zou krijgen (ook al niet, zonder scheuren en alles ervan af gekomen, fysiek gezien had ik idd diezelfde avond zelf het eten kunnen koken), dat ik een huilbaby zou krijgen (ook al niet) en ga zo maar door. Nu dochter acht maanden is, vind ik het erg jammer dat ik mij zo heb laten leiden door angsten en niet gewoon ervan genoten heb dat het goed ging. Misschien heb ik wel een zeer lichte pre- en postpartumdepressie gehad, wie zal het zeggen? Maar ik ben wel blij dat ik er eindelijk vertrouwen in krijg dat het alles prima gaat en dat we de problemen die misschien nog komen best aankunnen.
En, mijn leven is natuurlijk helemaal anders dan een paar maanden geleden, maar heel veel dingen kunnen gewoon nog wel en gaan gewoon door/komen terug. Ik vind mijn leven nu veel leuker ondanks de gebroken nachten waarvan ik vooraf verwachte er helemaal niet tegen te kunnen.
vrijdag 22 juni 2012 om 15:25
Ik doe ook nog even een duit in het zakje. Ik ben sinds de geboorte van mijn dochter, zo'n 15 maanden geleden, weer gewoon even slank geworden als voorheen -- maat 34. Het kostte me zo'n 10 maanden. Maar ik heb wel een hele buik vol striae, en dat was en is best even slikken. Aan de andere kant: uiteindelijk worden we toch allemaal oud. Je lichaam verandert vroeg of laat sowieso. Als je maar een of een paar kinderen krijgt, hoeven de effecten niet per se verwoestend te zijn. Bij mij zijn de striae het enige; en dat was domme pech.
Maar goed, ik snap je twijfels heel goed. Het lastige is: van tevoren weet je het gewoon helemaal niet. Ik wilde zelf heel graag een kindje van mij en mijn man, maar zwanger zijn leek me niks. Achteraf viel het mee -- geen problemen, en een enorme hormonale gelukswolk tussen maand 4 en maand 8 --, maar wat was ik blij toen ik weer een biertje mocht. En geen buik meer hoefde te sjouwen. (Dat levende kindje erin vond ik juist wel weer schattig.)
Je hebt dus gelijk dat het bepaald niet makkelijk is en dat je er niet te licht over moet denken. Maar een kind moet wel ergens vandaan komen. 9 maanden zijn maar 9 maanden, denk ik dan. Het gaat allemaal voorbij.
Maar goed, ik snap je twijfels heel goed. Het lastige is: van tevoren weet je het gewoon helemaal niet. Ik wilde zelf heel graag een kindje van mij en mijn man, maar zwanger zijn leek me niks. Achteraf viel het mee -- geen problemen, en een enorme hormonale gelukswolk tussen maand 4 en maand 8 --, maar wat was ik blij toen ik weer een biertje mocht. En geen buik meer hoefde te sjouwen. (Dat levende kindje erin vond ik juist wel weer schattig.)
Je hebt dus gelijk dat het bepaald niet makkelijk is en dat je er niet te licht over moet denken. Maar een kind moet wel ergens vandaan komen. 9 maanden zijn maar 9 maanden, denk ik dan. Het gaat allemaal voorbij.
vrijdag 22 juni 2012 om 16:51
Ik ben nu 12 weken zwanger en het leek me heerlijk maar tot op heden heb ik weinig geniet-momentjes ervaren. Sporten doe ik nog wel gewoon hoor! Maar accepteer dat je tijdelijk wat slomer bent dan normaal... Ik moest mezelf wel afremmen in mijn activiteiten want het was gewoon teveel. Maar ik ga er wel vanuit dat de goeie maanden nog komen!!
Wat betreft baby's, tja dat lijkt me dan juist heerlijk, zo'n hummel die van jouw tender loving care afhankelijk is.
En dat er iets groeit in mijn buik, dat dat kan vind ik fantastisch! Dat mijn lichaam er vast iets minder mooi uitkomt... even wennen, maar komt vast goed. Dat de natuur dit zo kan laten groeien vind ik schitterend en mooi om mee te maken.
Ik denk dat iedereen wel plussen en minnen kent aan zwanger zijn of een baby hebben. Maar uiteindelijk zijn we er vast allemaal gek op! Ik denk dat het moeilijk voor te stellen is wat het verschil is tussen genetisch eigen kinderen of niet wanneer je zelf niet bent opgegroeid in een pleeg/adoptie gezin, trouwens.
Wat betreft baby's, tja dat lijkt me dan juist heerlijk, zo'n hummel die van jouw tender loving care afhankelijk is.
En dat er iets groeit in mijn buik, dat dat kan vind ik fantastisch! Dat mijn lichaam er vast iets minder mooi uitkomt... even wennen, maar komt vast goed. Dat de natuur dit zo kan laten groeien vind ik schitterend en mooi om mee te maken.
Ik denk dat iedereen wel plussen en minnen kent aan zwanger zijn of een baby hebben. Maar uiteindelijk zijn we er vast allemaal gek op! Ik denk dat het moeilijk voor te stellen is wat het verschil is tussen genetisch eigen kinderen of niet wanneer je zelf niet bent opgegroeid in een pleeg/adoptie gezin, trouwens.
vrijdag 22 juni 2012 om 17:41
Tja wat er precies zo leuk aan is, dat is denk ik per persoon verschillend. Voor mij en mijn vriend is dat we onze liefde willen delen met een kindje. Een kindje dat voorkomt uit onze relatie.
Voordat ik zwanger raakte leek het zwanger zijn op zich mij helemaal geweldig. Nu ben ik ruim 13 weken zwanger, maar heb nog geen roze wolk gezien. Ik merk dat ik mij vooral zorgen maak of alles wel goed gaat en blijft gaan met ons kindje. Een dikke buik, het lichamelijk rustiger aan moeten down vind ik niet zo erg. Ben eigenlijk ook niet bang voor rest schade. Sterker nog, ik hoop dat er na de bevalling wat kilo's aan blijven zitten, want ik ben vrij slank van mijzelf.
Ondanks dat ik niet op een roze wolk zit, zijn er genoeg geniet momenten hoor to. Een daarvan was de echo van afgelopen week. Een bewegend kindje waar alles goed mee gaat. En persoonlijk kan ik niet wachten totdat ik die bewegingen ook echt ga voelen.
En 1 ding is zeker, die 9 maanden gaan voorbij. Uiteindelijk gaat de tijd nog best wel snel! En dan is het uiteindelijk allemaal de moeite waard!
Voordat ik zwanger raakte leek het zwanger zijn op zich mij helemaal geweldig. Nu ben ik ruim 13 weken zwanger, maar heb nog geen roze wolk gezien. Ik merk dat ik mij vooral zorgen maak of alles wel goed gaat en blijft gaan met ons kindje. Een dikke buik, het lichamelijk rustiger aan moeten down vind ik niet zo erg. Ben eigenlijk ook niet bang voor rest schade. Sterker nog, ik hoop dat er na de bevalling wat kilo's aan blijven zitten, want ik ben vrij slank van mijzelf.
Ondanks dat ik niet op een roze wolk zit, zijn er genoeg geniet momenten hoor to. Een daarvan was de echo van afgelopen week. Een bewegend kindje waar alles goed mee gaat. En persoonlijk kan ik niet wachten totdat ik die bewegingen ook echt ga voelen.
En 1 ding is zeker, die 9 maanden gaan voorbij. Uiteindelijk gaat de tijd nog best wel snel! En dan is het uiteindelijk allemaal de moeite waard!
vrijdag 22 juni 2012 om 22:52
Ik had nooit iets met babies. Of met met kinderen. Zwanger zijn vond (en vind, want ik ben het momenteel weer) ik niet fantastisch, maar het is wat mij betreft ook geen ramp. Ja, je mobiliteit gaat achteruit. Ja, je wordt dik. Ja, je moet iedere vijf minuten plassen. Ja, ik heb bekkeninstabiliteit en moet nu rust houden ivm vroegtijdige weeën. Maar ach, het is niet het eind van de wereld.
Ik maakte me vooraf best druk over of ik het wel kon, zo'n baby. Of ik me wel moeder zou voelen. Of ik er wel van zou houden. Daar was na de bevalling geen twijfel over mogelijk. Zoon is het meest fantastische wat me ooit is overkomen.
Hij sliep pas met 16 maanden door, we waren uitgeput. Hij had reflux, dat was niet leuk. Tegenwoordig heeft hij soms driftbuien, is ook niet gezellig. En toch, en toch, en toch is hij geweldig.
En over dat lijf: ik kwam tijdens de zwangerschap van zoon 12 kilo aan en het was er na een week weer af. Ik heb er geen flubberbuik of hangtieten aan over gehouden. Ook geen striemen. Deze zwangerschap ben ik wel dikker dan bij zoon, dus ik vrees dat het dit keer niet zo makkelijk gaat om in te krimpen. Maar dat zien we na de bevalling wel weer. En ik pies af en toe een beetje in mijn broek als ik moet niezen. Maar ach, dan trek ik een schone onderbroek aan.
Ik maakte me vooraf best druk over of ik het wel kon, zo'n baby. Of ik me wel moeder zou voelen. Of ik er wel van zou houden. Daar was na de bevalling geen twijfel over mogelijk. Zoon is het meest fantastische wat me ooit is overkomen.
Hij sliep pas met 16 maanden door, we waren uitgeput. Hij had reflux, dat was niet leuk. Tegenwoordig heeft hij soms driftbuien, is ook niet gezellig. En toch, en toch, en toch is hij geweldig.
En over dat lijf: ik kwam tijdens de zwangerschap van zoon 12 kilo aan en het was er na een week weer af. Ik heb er geen flubberbuik of hangtieten aan over gehouden. Ook geen striemen. Deze zwangerschap ben ik wel dikker dan bij zoon, dus ik vrees dat het dit keer niet zo makkelijk gaat om in te krimpen. Maar dat zien we na de bevalling wel weer. En ik pies af en toe een beetje in mijn broek als ik moet niezen. Maar ach, dan trek ik een schone onderbroek aan.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
vrijdag 6 juli 2012 om 15:02
Om eerlijk te zijn....ik zou er nu nog niet voor kiezen!! Zoals je er tegen aankijkt lijkt het mij nog geen goede basis om daarmee te beginnen, en ook niet als je partner alleen zijn genen wil doorgeven (kan ook nog betaald via een donorbank). Een kind verdient geen ouders die zichzelf voorop stellen, daar wordt niemand beter van! Het klinkt kru maar heb egoïstische ouders gezien en dat is niet het beste voor de toekomst voor het kind om wie het wel gaat; jij helpt bij zijn/haar bestaan en wat er bereikt kan worden in het leven. Je moet je daarom afvragen of je nu al echt een gezin wilt; waarom, wat kan ik mijn kinderen nu al meegeven, hoe kan ik ervoor zorgen dat zij een fijne toekomst hebben en wat zij in zich hebben goed kunnen ontwikkelen waardoor zij ook gelukkig kunnen worden. Misschien wil je toch eerst nog even je eigen leven leiden en je ontwikkeling goed uitbouwen. Met kinderen heb je daar heel veel minder tijd voor. Ik zou echt zeggen; wacht er nog een tijdje mee; bekijk je situatie na 5 jaar weer, want misschien (en bijna zeker!) kijk je er dan heel anders tegenaan en heb je meer baby's gezien en ook van gezinnen. Je zienswijze kan namelijk zoo veranderen met de jaren!!! Ik heb zelf mijn kinderwens uitgesteld want wilde eerst echt mijn eigen dingen doen, en mezelf nog beter leren kennen. Toen ik zelf 35 was was ik veel stabieler dan op mijn dertigste en had een andere kijk gekregen. Ik had verre reizen gemaakt, als backpacker ongepland, aan zweefvliegen gedaan en een studie afgerond en rond mijn 35ste was ik toe aan een kinderen en gezin!
Verder kan je inderdaad ook een kindje adopteren; maar ook deze kinderen hebben een toegewijde ouder nodig die kan helpen en bijdragen om een toekomst in te richten. En moet je ook beseffen dat er heel veel van je gevraagd wordt hoor!! De basis voor het kind moet goed zijn, daar kan het het hele leven op tergvallen. Ik heb zelf een goede veilige leuke jeugd gehad, en nu nog kan ik daar met veel plezier aan terugdenken en vooral in lastige situaties kan ik daar mijn rust uit halen. Mijn huidige vriend is bijvoorbeeld geadopteerd. Zijn ouders waren op dat moment erg jong en nog niet klaar met hun eigen ontwikkelingen. Hij heeft dat als een last ervaren.
En je zou ook je eicellen kunnen laten invriezen; hierdoor is het wat makkelijker nu om wat langer te wachten! Denk eerst nog even aan jezelf voordat je je volledig laat opgaan in een gezinsleven! Je weet ook niet hoe je kinderen zullen zijn! Succes met de beslissing!
Verder kan je inderdaad ook een kindje adopteren; maar ook deze kinderen hebben een toegewijde ouder nodig die kan helpen en bijdragen om een toekomst in te richten. En moet je ook beseffen dat er heel veel van je gevraagd wordt hoor!! De basis voor het kind moet goed zijn, daar kan het het hele leven op tergvallen. Ik heb zelf een goede veilige leuke jeugd gehad, en nu nog kan ik daar met veel plezier aan terugdenken en vooral in lastige situaties kan ik daar mijn rust uit halen. Mijn huidige vriend is bijvoorbeeld geadopteerd. Zijn ouders waren op dat moment erg jong en nog niet klaar met hun eigen ontwikkelingen. Hij heeft dat als een last ervaren.
En je zou ook je eicellen kunnen laten invriezen; hierdoor is het wat makkelijker nu om wat langer te wachten! Denk eerst nog even aan jezelf voordat je je volledig laat opgaan in een gezinsleven! Je weet ook niet hoe je kinderen zullen zijn! Succes met de beslissing!
zondag 5 augustus 2012 om 20:19
Lieve vrouwen,
Ik ben een tijdje niet op het forum geweest (vakantie enzo), en had de laatste reacties nog niet gelezen, sorry daarvoor maar dank jullie wel! Voor wat het waard is zal ik er nog even op reageren:
@ Ik ben blij dat het nu goed met je gaat en je kan genieten, want wat je omschrijft (overgenomen door wurmpje) is wel precies wat ik bedoel! Heb ik tegen mensen waarvan ik steun zou willen hebben al vaak genoeg gezegd dat het me niks lijkt ,dus geen schaamte daar
@ Soley, ik snap het, dank je wel
@ es, je somt wel ongeveer de dingen op waar ik ook bang voor ben, met name tijdens de zwangerschap (bevallen maak ik me weer helemaal niet druk om, en gebroken nachten ook niet - komt misschien nog), maar ik zal onthouden dat het ook zonde van je tijd is om daar teveel mee bezig te zijn. Goed advies!
@ caracola, je hebt gelijk 9 maand is maar 9 maand, zo probeer ik nu ook te denken.
@ Lie, positieve woorden, dank je wel!
@ italiagirl, zo'n echo lijkt me ronduit surrealistisch, maar ook wel weer mooi. En doodeng (watnoualserietsnietgoedis)
@ Chryssa, klinkt lekker nuchter, ik hoop dat ik er in het geval van rust, bekkeninstabiliteit en evt reflux baby ook zo in sta!
@ marsk, als het mijn vriend alleen om de genen ging had ik hem ook naar de spermabank gestuurd (zou ik sowieso wel prima vinden als hij dat wilde), maar het gaat om samen een kind van ons te hebben. Ik denk niet dat ik mezelf voorop stel, maar hoef ook niet alles van kind-to-be fantastisch te vinden, waaronder groeien in mij bijvoorbeeld. Ik kan hem/haar ook genoeg meegeven hoor, geen zorgen daar, en ik denk in alle bescheidenheid dat wij heule leuke ouders gaan zij, of het nou voor een eigen broedsel, een tijdelijke of geadopteerde gup is. De kinderwens staat ook niet ter discussie, alleen dat ze 9 maand lang in mij willen verblijven is een beetje een downer, tja
Conclusie:
We hebben het er wandelingen lang nog eens over gehad, nog wat financiële beren op de weg her-uitgerekend, en vanmiddag heb ik (als ware ik voor het eerst condooms aan het kopen zo stiekem verstopt tussen tandenborstels en shampoo) een pot foliumzuur aangeschaft, dus per september: wie weet!
Dank jullie voor alle bemoedigende (en realistische) woorden!
Elein.
Ik ben een tijdje niet op het forum geweest (vakantie enzo), en had de laatste reacties nog niet gelezen, sorry daarvoor maar dank jullie wel! Voor wat het waard is zal ik er nog even op reageren:
@ Ik ben blij dat het nu goed met je gaat en je kan genieten, want wat je omschrijft (overgenomen door wurmpje) is wel precies wat ik bedoel! Heb ik tegen mensen waarvan ik steun zou willen hebben al vaak genoeg gezegd dat het me niks lijkt ,dus geen schaamte daar
@ Soley, ik snap het, dank je wel
@ es, je somt wel ongeveer de dingen op waar ik ook bang voor ben, met name tijdens de zwangerschap (bevallen maak ik me weer helemaal niet druk om, en gebroken nachten ook niet - komt misschien nog), maar ik zal onthouden dat het ook zonde van je tijd is om daar teveel mee bezig te zijn. Goed advies!
@ caracola, je hebt gelijk 9 maand is maar 9 maand, zo probeer ik nu ook te denken.
@ Lie, positieve woorden, dank je wel!
@ italiagirl, zo'n echo lijkt me ronduit surrealistisch, maar ook wel weer mooi. En doodeng (watnoualserietsnietgoedis)
@ Chryssa, klinkt lekker nuchter, ik hoop dat ik er in het geval van rust, bekkeninstabiliteit en evt reflux baby ook zo in sta!
@ marsk, als het mijn vriend alleen om de genen ging had ik hem ook naar de spermabank gestuurd (zou ik sowieso wel prima vinden als hij dat wilde), maar het gaat om samen een kind van ons te hebben. Ik denk niet dat ik mezelf voorop stel, maar hoef ook niet alles van kind-to-be fantastisch te vinden, waaronder groeien in mij bijvoorbeeld. Ik kan hem/haar ook genoeg meegeven hoor, geen zorgen daar, en ik denk in alle bescheidenheid dat wij heule leuke ouders gaan zij, of het nou voor een eigen broedsel, een tijdelijke of geadopteerde gup is. De kinderwens staat ook niet ter discussie, alleen dat ze 9 maand lang in mij willen verblijven is een beetje een downer, tja
Conclusie:
We hebben het er wandelingen lang nog eens over gehad, nog wat financiële beren op de weg her-uitgerekend, en vanmiddag heb ik (als ware ik voor het eerst condooms aan het kopen zo stiekem verstopt tussen tandenborstels en shampoo) een pot foliumzuur aangeschaft, dus per september: wie weet!
Dank jullie voor alle bemoedigende (en realistische) woorden!
Elein.
zondag 5 augustus 2012 om 20:46
Zwanger zijn vond ik wel speciaal. Juist die beweging en het gevoel altijd samen te zijn.
Maar dat jouw lichaam in teken staat van jullie kind voelde voor mij wel eens oneerlijk. Altijd bergen ambitie gehad en die moeten bijstellen, omdat ik mijn dochter toch ook wel erg leuk vindt en daar ook tijd aan wil besteden.
Sporten heb ik destijds tot 37 weken gedaan, viel van de trap en toen lag ik helemaal open en ben ik gestopt.
4 uur na de bevalling zat ik weer beneden op de bank met de familie.
Heb ook lang niet meer de behoefte gehad om weer zwanger te worden, maar de wens voor een 2e was er wel.
Ook omdat ik heel erg misselijk geweest ben bij eerste zwangerschap. Daar was ik ook heel bang voor.
Nu door met vroeg beginnen met medicijnen goed te doen geweest. Kijk uit naar eind december als ik haar mag vasthouden
Maar dat jouw lichaam in teken staat van jullie kind voelde voor mij wel eens oneerlijk. Altijd bergen ambitie gehad en die moeten bijstellen, omdat ik mijn dochter toch ook wel erg leuk vindt en daar ook tijd aan wil besteden.
Sporten heb ik destijds tot 37 weken gedaan, viel van de trap en toen lag ik helemaal open en ben ik gestopt.
4 uur na de bevalling zat ik weer beneden op de bank met de familie.
Heb ook lang niet meer de behoefte gehad om weer zwanger te worden, maar de wens voor een 2e was er wel.
Ook omdat ik heel erg misselijk geweest ben bij eerste zwangerschap. Daar was ik ook heel bang voor.
Nu door met vroeg beginnen met medicijnen goed te doen geweest. Kijk uit naar eind december als ik haar mag vasthouden
zondag 5 augustus 2012 om 21:19
quote:elein schreef op 17 juni 2012 @ 16:26:
Dank je galadriel!
Ik heb meteen even gegoogeld op de hoogzwangere marathonloopster en dat geeft wel weer hoop (niet dat ik een marathon ambitie heb, maar het zou dus kunnen! )
En ook hoopgevend dat je eigen baby veel leuker is dan die van anderen
Ja maar beware!! Je kunt ook een zwangerschap hebben waarbij het gewoonweg niet meer mogelijk is te sporten.
Mijn voorbeeld: ik haat zwangerzijn en ben er ook heel slecht in. Maar bij de eerste keer stond ik op de dag voor de bevalling nog in de sportschool. Ik ging er vanuit dat dit deze keer ook wel zo zou gaan. Nou niet dus.
Ik haat het deze keer nog meer en zit er ook nog eens bij in de ziektewet. Van sporten is al helemaal geen sprake.
En pasgeboren baby's? Die periode sla ik ook het liefst over.
Dus, antwoord op de vraag; als ik jou zo lees en inschat dan wordt het 9 maanden keihard doorbijten en jezelf totaal kwijt zijn. En als je dan denkt dat je er bent dan is daar die kraamtijd, ook al zo'n ramp;-) Tenzij je natuurlijk 1 van de vele vrouwen bent die zwanger-zijn heerlijk vindt.
Maarr.......achter de wolken schijnt een enorme zon en een eigen kind is gewoon echt veeeeel leuker dan die van een ander! Ik ben er niet voor niets bewust nog een keer voor gegaan;-)
Dank je galadriel!
Ik heb meteen even gegoogeld op de hoogzwangere marathonloopster en dat geeft wel weer hoop (niet dat ik een marathon ambitie heb, maar het zou dus kunnen! )
En ook hoopgevend dat je eigen baby veel leuker is dan die van anderen
Ja maar beware!! Je kunt ook een zwangerschap hebben waarbij het gewoonweg niet meer mogelijk is te sporten.
Mijn voorbeeld: ik haat zwangerzijn en ben er ook heel slecht in. Maar bij de eerste keer stond ik op de dag voor de bevalling nog in de sportschool. Ik ging er vanuit dat dit deze keer ook wel zo zou gaan. Nou niet dus.
Ik haat het deze keer nog meer en zit er ook nog eens bij in de ziektewet. Van sporten is al helemaal geen sprake.
En pasgeboren baby's? Die periode sla ik ook het liefst over.
Dus, antwoord op de vraag; als ik jou zo lees en inschat dan wordt het 9 maanden keihard doorbijten en jezelf totaal kwijt zijn. En als je dan denkt dat je er bent dan is daar die kraamtijd, ook al zo'n ramp;-) Tenzij je natuurlijk 1 van de vele vrouwen bent die zwanger-zijn heerlijk vindt.
Maarr.......achter de wolken schijnt een enorme zon en een eigen kind is gewoon echt veeeeel leuker dan die van een ander! Ik ben er niet voor niets bewust nog een keer voor gegaan;-)
zondag 5 augustus 2012 om 22:15
Gefeliciteerd Mirjam, over de helft dus al! Die ambitie wordt nog wat. Ik ben met mijn begroting voor volgend jaar bezig, en er zijn zulke leuke projecten te doen, dat ik het bijna een jaar uitgesteld had. Maar ja, in 2014 zijn er ook weer leuke projecten, en mijn leeftijd tikt wel gewoon door...
Haha, suy dat is nou net niet wat ik wilde horen, jouw inschatting. Ik hoop erg dat ik me plotseling ontpop als een model-zwangere,
Kijk, sporten doe ik helemaal niet zoveel, alleen af en toe recreatief, maar dat is dan wel weer een contactsport. Waar ik me nu eerder zorgen om maak is dat ik met een nare blessure rondgesukkeld heb het afgelopen jaar, en me nu al niet lekker in mijn lijf voel. Ik weet ook niet of ik -wanneer eenmaal zwanger- de baby ongelukkig maak als ik (zonder lijnen) weer wat meer ga sporten. Moet ik allemaal nog even uitzoeken, en voor hetzelfde geld duurt het nog maaanden.
Ik ben er wel bang voor hoor, dat ik heel snel niets meer kan doen, zowel wat bewegen als wat werk betreft, of dat ik i.t.t. slanke vriendinnen echt een zeekoe wordt.. Nee, echt 'zin' moet ik nog even maken
Haha, suy dat is nou net niet wat ik wilde horen, jouw inschatting. Ik hoop erg dat ik me plotseling ontpop als een model-zwangere,
Kijk, sporten doe ik helemaal niet zoveel, alleen af en toe recreatief, maar dat is dan wel weer een contactsport. Waar ik me nu eerder zorgen om maak is dat ik met een nare blessure rondgesukkeld heb het afgelopen jaar, en me nu al niet lekker in mijn lijf voel. Ik weet ook niet of ik -wanneer eenmaal zwanger- de baby ongelukkig maak als ik (zonder lijnen) weer wat meer ga sporten. Moet ik allemaal nog even uitzoeken, en voor hetzelfde geld duurt het nog maaanden.
Ik ben er wel bang voor hoor, dat ik heel snel niets meer kan doen, zowel wat bewegen als wat werk betreft, of dat ik i.t.t. slanke vriendinnen echt een zeekoe wordt.. Nee, echt 'zin' moet ik nog even maken
zondag 5 augustus 2012 om 22:35
Ik vond mijn zwangerschappen een eitje, behalve op het eind brandend maagzuur (Rennies!)
Lekker gesport, nergens last van, niet misselijk en vooral: niet ongesteld. Het alien gevoel snap ik wel, maar voor mij was het vooral gezellig, altijd iemand bij je
En ik ben absoluut geen oermoeder, poppen vond ik vroeger niets aan, nooit opgepast en mijn eerste kind kreeg ik op mijn 35e.
Ik zou gewoon lekker zwanger worden (als het lukt natuurlijk). En er is natuurlijk niets op tegen om naast je eigen kind(eren) een pleegkind in huis te nemen.
PS neemt niet weg dat als er een keuze zou zijn geweest, hij ook wel zwanger had mogen zijn... helaas zijn wij daarvoor te vroeg geboren!
Lekker gesport, nergens last van, niet misselijk en vooral: niet ongesteld. Het alien gevoel snap ik wel, maar voor mij was het vooral gezellig, altijd iemand bij je
En ik ben absoluut geen oermoeder, poppen vond ik vroeger niets aan, nooit opgepast en mijn eerste kind kreeg ik op mijn 35e.
Ik zou gewoon lekker zwanger worden (als het lukt natuurlijk). En er is natuurlijk niets op tegen om naast je eigen kind(eren) een pleegkind in huis te nemen.
PS neemt niet weg dat als er een keuze zou zijn geweest, hij ook wel zwanger had mogen zijn... helaas zijn wij daarvoor te vroeg geboren!
maandag 6 augustus 2012 om 08:57
Als je er zo tegenop ziet zou het zo maar eens kunnen dat het meevalt... 
Ik houd wel van je eerlijkheid, good for you! Ik vond zwangerzijn wel leuk en bijzonder. Had ook weinig kwaaltjes en kon gewoon sporten, al moest ik wel wat anders gaan doen, tijdelijk (ik voetbal). Het bewegen van mijn kind in mij vond ik echt bijzonder en 'gezellig'. De bevalling viel mee, hoewel, dat ben ik dus echt weer vergeten ofzo. Ik kon na een week mijn eigen kleren weer aan (heb het ook niet eerder geprobeerd, dus wie weet...) En 5,5 week na mijn bevalling speelde ik alweer 25 minuten mee met mijn voetbalteam tijdens een wedstrijd (wel met de tong op de schoenen, maar goed ik deed mee, haha!)
Mijn buik is nooit meer helemaal goedgekomen (beetje slapjes) en de striae, ach daar ben ik nog redelijk mee weggekomen.
De eerste weken dat de kleine er was vond ik vreselijk. Ik dacht echt 'waarom wilden we dit?'. En 'als het huis nu in de fik vliegt, dan maak ik manlief wakker en verder kijk ik nog wel even... (écht!)'. Maar toen ik dat toegaf aan mijn man en ook hier een topic over mijn gevoel opende, voelde ik me al voor de helft beter. En het is goedgekomen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook geen baby-moeder ben. Doe mij maar een kind vanaf 1,5 jaar...
Maar goed, hoe lastig ik het ook vond aan het begin, nummer 2 is inmiddels (sinds kort!) onderweg...
Ik houd wel van je eerlijkheid, good for you! Ik vond zwangerzijn wel leuk en bijzonder. Had ook weinig kwaaltjes en kon gewoon sporten, al moest ik wel wat anders gaan doen, tijdelijk (ik voetbal). Het bewegen van mijn kind in mij vond ik echt bijzonder en 'gezellig'. De bevalling viel mee, hoewel, dat ben ik dus echt weer vergeten ofzo. Ik kon na een week mijn eigen kleren weer aan (heb het ook niet eerder geprobeerd, dus wie weet...) En 5,5 week na mijn bevalling speelde ik alweer 25 minuten mee met mijn voetbalteam tijdens een wedstrijd (wel met de tong op de schoenen, maar goed ik deed mee, haha!)
Mijn buik is nooit meer helemaal goedgekomen (beetje slapjes) en de striae, ach daar ben ik nog redelijk mee weggekomen.
De eerste weken dat de kleine er was vond ik vreselijk. Ik dacht echt 'waarom wilden we dit?'. En 'als het huis nu in de fik vliegt, dan maak ik manlief wakker en verder kijk ik nog wel even... (écht!)'. Maar toen ik dat toegaf aan mijn man en ook hier een topic over mijn gevoel opende, voelde ik me al voor de helft beter. En het is goedgekomen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook geen baby-moeder ben. Doe mij maar een kind vanaf 1,5 jaar...
Maar goed, hoe lastig ik het ook vond aan het begin, nummer 2 is inmiddels (sinds kort!) onderweg...
maandag 6 augustus 2012 om 09:27
quote:Iekx schreef op 06 augustus 2012 @ 08:57:
Als je er zo tegenop ziet zou het zo maar eens kunnen dat het meevalt...
De eerste weken dat de kleine er was vond ik vreselijk. Ik dacht echt 'waarom wilden we dit?'. En 'als het huis nu in de fik vliegt, dan maak ik manlief wakker en verder kijk ik nog wel even... (écht!)'. Maar toen ik dat toegaf aan mijn man en ook hier een topic over mijn gevoel opende, voelde ik me al voor de helft beter. En het is goedgekomen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook geen baby-moeder ben. Doe mij maar een kind vanaf 1,5 jaar...
Maar goed, hoe lastig ik het ook vond aan het begin, nummer 2 is inmiddels (sinds kort!) onderweg...
Haha! Ik dacht ook zo, wat erg! Ik weet nog dat vriend en ik 3 weken na de bevalling een bruiloft hadden van naaste familie van hem en dat onze dochter toen al een dagje + nacht bij mijn ouders ging logeren.
Waar heel veel andere moeders het niet in hun hoofd zouden halen hun babytje dan al uit logeren te brengen, kon ik niet wachten! Wat een heerlijkheid! Ik had haar nog niet weggebracht of ik zal al op het terras aan de prosecco. Ik miste haar echt niet.
dat is nu, bijna 2,5 jaar later wel anders.....
Als je er zo tegenop ziet zou het zo maar eens kunnen dat het meevalt...
De eerste weken dat de kleine er was vond ik vreselijk. Ik dacht echt 'waarom wilden we dit?'. En 'als het huis nu in de fik vliegt, dan maak ik manlief wakker en verder kijk ik nog wel even... (écht!)'. Maar toen ik dat toegaf aan mijn man en ook hier een topic over mijn gevoel opende, voelde ik me al voor de helft beter. En het is goedgekomen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik ook geen baby-moeder ben. Doe mij maar een kind vanaf 1,5 jaar...
Maar goed, hoe lastig ik het ook vond aan het begin, nummer 2 is inmiddels (sinds kort!) onderweg...
Haha! Ik dacht ook zo, wat erg! Ik weet nog dat vriend en ik 3 weken na de bevalling een bruiloft hadden van naaste familie van hem en dat onze dochter toen al een dagje + nacht bij mijn ouders ging logeren.
Waar heel veel andere moeders het niet in hun hoofd zouden halen hun babytje dan al uit logeren te brengen, kon ik niet wachten! Wat een heerlijkheid! Ik had haar nog niet weggebracht of ik zal al op het terras aan de prosecco. Ik miste haar echt niet.
dat is nu, bijna 2,5 jaar later wel anders.....
maandag 6 augustus 2012 om 09:41
quote:Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen
goed komt ie: tijdens mijn beide zwangerschappen heb ik amper lichamelijke klachten gehad. Ik fietste overal heen (zelfs nog een lange fietstocht naar het strand in week 38). Met seks heb ik geen enkel probleem gehad, sterker nog, ik had meer zin dan ooit.
Kamperen heb ik niet gedaan (we zouden in mijn 4de maand een week weggaan) omdat het mij werd afgeraden. Daar heb ik spijt van gehad, want ik zou iet weten waarom dat niet had gekund.
MIjn eerste bevalling skippen we even , de tweede was super! Ging lekker vlot, geen knip of scheur en ik wilde eigenlijk het leifst meteen naar huis, maar ik moest van de verpleegkundige eerst nog wat onderzoekjes krijgen (niks bijzonders; temperaturen, bloeddruk meten dat werk).
In mijn kraamtijd wandelede ik met de kinderwagen zonder mankeren een paar kilometer per dag. Lekker hoor.
Oja, en ook nog zonder problemen een ruim jaar borstvoeding gegeven.
goed komt ie: tijdens mijn beide zwangerschappen heb ik amper lichamelijke klachten gehad. Ik fietste overal heen (zelfs nog een lange fietstocht naar het strand in week 38). Met seks heb ik geen enkel probleem gehad, sterker nog, ik had meer zin dan ooit.
Kamperen heb ik niet gedaan (we zouden in mijn 4de maand een week weggaan) omdat het mij werd afgeraden. Daar heb ik spijt van gehad, want ik zou iet weten waarom dat niet had gekund.
MIjn eerste bevalling skippen we even , de tweede was super! Ging lekker vlot, geen knip of scheur en ik wilde eigenlijk het leifst meteen naar huis, maar ik moest van de verpleegkundige eerst nog wat onderzoekjes krijgen (niks bijzonders; temperaturen, bloeddruk meten dat werk).
In mijn kraamtijd wandelede ik met de kinderwagen zonder mankeren een paar kilometer per dag. Lekker hoor.
Oja, en ook nog zonder problemen een ruim jaar borstvoeding gegeven.
maandag 6 augustus 2012 om 09:43
maandag 6 augustus 2012 om 09:45
Van die borstvoeding val je trouwens af als een malle. Ik zat al snel onder mijn gewicht van voor de zwangerschap. (toen ik stopte met bv zat het er snel weer aan, maar dat is mijn eigen schuld).
Striae heb ik helaas wel, maar ik ken ook mensen zonder kinderen die striae hebben. Dat krijg je gewoon als je te snel groeit (en vet of spieren).
Mijn borsten zijn ook geen lege theezakjes geworden van de bv, in tegendeel; mooie E-cup die niet eens hangen (nou ja, de potloodtest doorsta je niet met een E-cup, maar ze hangen niet tot mijn navel)
Striae heb ik helaas wel, maar ik ken ook mensen zonder kinderen die striae hebben. Dat krijg je gewoon als je te snel groeit (en vet of spieren).
Mijn borsten zijn ook geen lege theezakjes geworden van de bv, in tegendeel; mooie E-cup die niet eens hangen (nou ja, de potloodtest doorsta je niet met een E-cup, maar ze hangen niet tot mijn navel)
maandag 6 augustus 2012 om 09:50
maandag 6 augustus 2012 om 19:12
Dames, wat een positieve geluiden! Ik had ook al wel eerder vrouwen gehoord die zwanger en babies ook niet veel aan vonden, maar het is goed om te horen dat het ook normaal is om ze met een paar week uit logeren te doen, dat bied wel weer perspectieven (voor mij dan, vriendlief kan er al niet tegen als de kat uit logeren is..)
Nou ja, dan is het makkelijk gekozen, ik moet het gewoon doen zoals jullie. Het klinkt bijna leuk zo Misschien hebben jullie ook nog wel advies m.b.t. de volgende beren op de weg:
- Ik heb een erg kort bovenlijf (hoe op aarde past daar nog iemand anders bij in?!), kan ik dan bij maand 4 al niet meer ademhalen/ heb ik verhoogde kans op bekkeninstabiliteit?
- Hoe voorkom ik dat een half jaar lang al mijn gesprekken over rompertjes, badjes, wiegjes en andere verkleinwoorden gaan? Heb je daar zelf invoed op (lijkt van niet als ik sommige gesprekken bijwoon)?
Nou ja, dan is het makkelijk gekozen, ik moet het gewoon doen zoals jullie. Het klinkt bijna leuk zo Misschien hebben jullie ook nog wel advies m.b.t. de volgende beren op de weg:
- Ik heb een erg kort bovenlijf (hoe op aarde past daar nog iemand anders bij in?!), kan ik dan bij maand 4 al niet meer ademhalen/ heb ik verhoogde kans op bekkeninstabiliteit?
- Hoe voorkom ik dat een half jaar lang al mijn gesprekken over rompertjes, badjes, wiegjes en andere verkleinwoorden gaan? Heb je daar zelf invoed op (lijkt van niet als ik sommige gesprekken bijwoon)?
maandag 6 augustus 2012 om 19:22
ik vond/vind babys van andere mensen helemaal niet leuk.. zelfs niet van goede vrienden, familie of wie dan ook kijk altijd even vanaf een afstandje ooh wat lief leuk zeggen kadotje geven en zo gouw mogelijk weer weg.. en kom dan wel weer terug als ze iets ouder zijn een maand of 3 de mensen om mij heen weten dit ook..
maar mijn eigen kinderen zooo lief en schattig zo leuk lief zo gewedlig de schatjes...
mijn 1ste zwagerschap kon ik bijna alles nog tot het einde.. zelfs sex was geen probleem wel iets aan gepast met die dikke duik natuurlijk vond me zelf op bepaalde momenten heel erg mooi met die dikke buik soms voelde ik me een walrus ja hormonen
maar van je zelf zijn ze altijd leuker dan van een ander..
daar in tegen vind ik peuters van andere wel weer heel erg leuk hoor vanaf een jaar of 1,5 :d
maar mijn eigen kinderen zooo lief en schattig zo leuk lief zo gewedlig de schatjes...
mijn 1ste zwagerschap kon ik bijna alles nog tot het einde.. zelfs sex was geen probleem wel iets aan gepast met die dikke duik natuurlijk vond me zelf op bepaalde momenten heel erg mooi met die dikke buik soms voelde ik me een walrus ja hormonen
maar van je zelf zijn ze altijd leuker dan van een ander..
daar in tegen vind ik peuters van andere wel weer heel erg leuk hoor vanaf een jaar of 1,5 :d
maandag 6 augustus 2012 om 19:31
Ekein, je toekomstige baby gaat echt wel goed passen hoor, hele kleine aziatische mensjes krijgen ook baby´s.
En die gesprekken die voorkom je niet! Heel veel vrouwen met kinderen zullen jouw dikke buik als startsein zien voor een relaas over al die dingen.
Heb je veel vriendinnen zonder kinderen/kinderwens? Ga daar wat meer mee doen en breng het onderwerp zelf niet ter sprake.
Afentoe is het heerlijk om te mutsen over babydingen, maar ik ben eigenlijk heel blij dat ik vooral kinderloze vriendinnen heb waarmee ik zo nu en dan nog eens lekker los kan gaan;-)
Ach jij vindt je weg vanzelf wel hoor, komt goed!:-)
En die gesprekken die voorkom je niet! Heel veel vrouwen met kinderen zullen jouw dikke buik als startsein zien voor een relaas over al die dingen.
Heb je veel vriendinnen zonder kinderen/kinderwens? Ga daar wat meer mee doen en breng het onderwerp zelf niet ter sprake.
Afentoe is het heerlijk om te mutsen over babydingen, maar ik ben eigenlijk heel blij dat ik vooral kinderloze vriendinnen heb waarmee ik zo nu en dan nog eens lekker los kan gaan;-)
Ach jij vindt je weg vanzelf wel hoor, komt goed!:-)
maandag 6 augustus 2012 om 19:37
Elein, je bent echt niet de enige vrouw met een kort bovenlijf die zwanger wil worden / is / is geweest. Hoe denk je dat die vrouwen het doen / gedaan hebben? Dat komt echt wel goed hoor!
Ik vond dat geneuzel over kinderen en alles wat daar bij hoort ook vreselijk irritant! Dus daar deed ik gewoon niet aan mee. Ik begon er zelf in ieder geval nooit over. En ach, soms is het ook wel leuk om het er even over te hebben, even...
Edit: ik doe sowieso niet aan verkleinwoorden. Vreselijk! Oogjes, mondje, handjes, en de ergste: centjes....aaaahhhhhh
Ik vond dat geneuzel over kinderen en alles wat daar bij hoort ook vreselijk irritant! Dus daar deed ik gewoon niet aan mee. Ik begon er zelf in ieder geval nooit over. En ach, soms is het ook wel leuk om het er even over te hebben, even...
Edit: ik doe sowieso niet aan verkleinwoorden. Vreselijk! Oogjes, mondje, handjes, en de ergste: centjes....aaaahhhhhh
