Zwanger
alle pijlers
Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?
zondag 17 juni 2012 om 16:16
Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
zondag 17 juni 2012 om 16:21
Hahahaha, ik snap je gevoel wel hoor.
Ik vond zwanger zijn absoluut afschuwelijk, maar het eindproduct is zo leuk.
En andermans baby's (van vriendinnen) zijn ook nooit zo leuk als die van jezelf.
En sporten kan je gewoon blijven doen, was er niet onlangs een hoogzwangere vrouw die de marathon uitliep en toen doorging naar het ziekenhuis om een baby te krijgen?
Ik vond zwanger zijn absoluut afschuwelijk, maar het eindproduct is zo leuk.
En andermans baby's (van vriendinnen) zijn ook nooit zo leuk als die van jezelf.
En sporten kan je gewoon blijven doen, was er niet onlangs een hoogzwangere vrouw die de marathon uitliep en toen doorging naar het ziekenhuis om een baby te krijgen?
zondag 17 juni 2012 om 16:24
Ik vond zwanger zijn heerlijk! Wil dat nog wel 10 keer, maar heb geen wens voor veel kinderen haha!
Ook ik had niks met kleine kinderen. Wist nooit wat ik moest zeggen of doen met ze. Vast houden op kraamvisite deed ik ook nooit. Maar daar groei je vanzelf in. Echt waar. Ik moet wel zeggen dat ik het begin niet zo leuk vond. Alleen maar voeden en slapen, ze kunnen verder niks. Maar inmiddels is ze alweer ruim 18 weken en ze begint nu dingen te pakken enzo en dat is leuk om te zien. De ontwikkeling die ze doormaakt is zo mooi om mee te maken
Ook ik had niks met kleine kinderen. Wist nooit wat ik moest zeggen of doen met ze. Vast houden op kraamvisite deed ik ook nooit. Maar daar groei je vanzelf in. Echt waar. Ik moet wel zeggen dat ik het begin niet zo leuk vond. Alleen maar voeden en slapen, ze kunnen verder niks. Maar inmiddels is ze alweer ruim 18 weken en ze begint nu dingen te pakken enzo en dat is leuk om te zien. De ontwikkeling die ze doormaakt is zo mooi om mee te maken
zondag 17 juni 2012 om 16:26
zondag 17 juni 2012 om 16:27
Ik vond baby's ook niet zoveel aan en m'n man al helemaal niet! Maar onze eigen kinderen waren daarentegen zo ontzettend leuk! Het is vast heel goed bedacht dat je zooo verliefd op je kind bent! Dat kan je van te voren niet eens bedenken!
Zwanger zijn is heel bijzonder om mee te maken. Helemaal om later naar je kind te kijken en te bedenken dat het kind uit JOUW buik komt. En met borstvoeding dat je kind door JOU groeit. Heel mooi. Maar zwanger zijn vond ik niet altijd geweldig hoor! Daarentegen heb ik wel tot 2 weken voor de bevalling gekampeerd en op een luchtbedje gelegen dus. Ging best!
Zwanger zijn is heel bijzonder om mee te maken. Helemaal om later naar je kind te kijken en te bedenken dat het kind uit JOUW buik komt. En met borstvoeding dat je kind door JOU groeit. Heel mooi. Maar zwanger zijn vond ik niet altijd geweldig hoor! Daarentegen heb ik wel tot 2 weken voor de bevalling gekampeerd en op een luchtbedje gelegen dus. Ging best!
zondag 17 juni 2012 om 16:34
Haha, ik ben blij dat iedereen blijkbaar voorgeprogrammeerd is om haar eigen baby een wereldwonder te vinden.
Ivetje: wat was er dan zo heerlijk aan zwanger zijn?
tandpasta: Ik vind het (op dit moment) weerzinwekkend om te bedenken dat er een levend wezen uit MIJN buik gaat komen. Of er in zit vooral, en dan ook nog beweegt. Borstvoeding lijkt me ook niks eigenlijk (wel practisch trouwens), dan is je lijf nog niet weer van jezelf.
Met -2 week nog kunnen kamperen wordt ik wel weer heel blij van!
Ik moet me misschien ook meer verdiepen in wat babies al wel kunnen na een paar maanden. Ik zie toch een hulpeloze wurm voor me dat opeens kan lopen en vanaf een jaar of 4 echt leuk wordt (licht gechargeerd)
En dan misschien ook in hoe zwangerschappen verlopen (of juist niet?). Ik heb een erg kort bovenlijf, en stel me zo voor dat ik vanaf 3 maand geen lucht meer krijg. Maar dat zal ook wel doemdenken zijn... (?)
Ivetje: wat was er dan zo heerlijk aan zwanger zijn?
tandpasta: Ik vind het (op dit moment) weerzinwekkend om te bedenken dat er een levend wezen uit MIJN buik gaat komen. Of er in zit vooral, en dan ook nog beweegt. Borstvoeding lijkt me ook niks eigenlijk (wel practisch trouwens), dan is je lijf nog niet weer van jezelf.
Met -2 week nog kunnen kamperen wordt ik wel weer heel blij van!
Ik moet me misschien ook meer verdiepen in wat babies al wel kunnen na een paar maanden. Ik zie toch een hulpeloze wurm voor me dat opeens kan lopen en vanaf een jaar of 4 echt leuk wordt (licht gechargeerd)
En dan misschien ook in hoe zwangerschappen verlopen (of juist niet?). Ik heb een erg kort bovenlijf, en stel me zo voor dat ik vanaf 3 maand geen lucht meer krijg. Maar dat zal ook wel doemdenken zijn... (?)
zondag 17 juni 2012 om 16:36
Zwanger zijn vond ik vooral bij de tweede verschrikkelijk (bekkeninstabiliteit), en de kinderen heb ik het eerste jaar echt groot gekeken. Ik ben super geen baby-moeder. Vanaf ca. 1,5 vond ik mijn kinderen pas echt leuk. Daarvoor was er wel moederliefde, maar echt leuk?? Nee dus.
Echt, die periode kun je overbruggen, ik heb nu de mooiste, liefste kinderen van de wereld. En de leukste. Ze zijn nu 3 en 4, super!!
Echt, die periode kun je overbruggen, ik heb nu de mooiste, liefste kinderen van de wereld. En de leukste. Ze zijn nu 3 en 4, super!!
zondag 17 juni 2012 om 16:37
Ik denk dat er heel veel verschillende verhalen zijn. De een heeft een zwangerschap zonder al te veel problemen, de ander heeft een zwangerschap from hell. De een heeft niet zoveel ernstige overblijfselen van zwangerschap en bevalling, de ander heeft voor de rest van haar leven urineverlies, aambeien en striae. Met zulke verhalen wordt het heus niet makkelijker voor jou. Je moet echt een kind willen, van jezelf.
zondag 17 juni 2012 om 16:37
quote:mali30 schreef op 17 juni 2012 @ 16:25:
Ik heb helemaal niks met de kinderen van anderen, en helemaal niks met baby's. Hou ze altijd ver bij me vandaan. Maar man oh man, mijn 3 eigen kinderen zijn subliem!! Mag ik jou wat vragen? Misschien wel een beetje brutaal, maar jou baby lag een tijdje terug toch in het ziekenhuis en jij mocht niet blijven slapen? Ik Heb daar nog vaak aan gedacht, is het je gelukt daar ( een beetje ) mee om te gaan of voel je je er nog rot bij? Je hoeft niet te antwoorden hoor, sorry als je het een vervelende vraag vind.
Ik heb helemaal niks met de kinderen van anderen, en helemaal niks met baby's. Hou ze altijd ver bij me vandaan. Maar man oh man, mijn 3 eigen kinderen zijn subliem!! Mag ik jou wat vragen? Misschien wel een beetje brutaal, maar jou baby lag een tijdje terug toch in het ziekenhuis en jij mocht niet blijven slapen? Ik Heb daar nog vaak aan gedacht, is het je gelukt daar ( een beetje ) mee om te gaan of voel je je er nog rot bij? Je hoeft niet te antwoorden hoor, sorry als je het een vervelende vraag vind.
zondag 17 juni 2012 om 16:37
Ik dacht altijd dat ik zwanger zijn niet leuk zou vinden. Maar ik ben nu 4 maanden zwanger van een tweeling en ik vind het geweldig! Ik sport ook nog gewoon drie keer per week en dat ga ik zo lang mogelijk vol proberen te houden.
Volgens mij heeft de natuur het echt wel zo geregeld dat je je eigen kind helemaal geweldig vindt! Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
Volgens mij heeft de natuur het echt wel zo geregeld dat je je eigen kind helemaal geweldig vindt! Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
zondag 17 juni 2012 om 16:38
Het is natuurlijk leuk als je verhalen kan lezen van vrouwen die nog vanalles konden tot het einde van hun zwangerschap(pen) maar dat zegt niets over hoe die van jou zou(den) kunnen verlopen. Voor hetzelfde geld krijg je bekkeninstabiliteit en kan je al op de helft bijna niets meer zelf doen. Wat heb je dan aan die leuke verhalen? Dan kan je misschien beter bedenken wat 9 maanden is in verhouding tot een mensenleven. En wat baby's betreft: dat zijn ze maar een jaar. Dus... om daar nu alles van te laten afhangen, zou zonde zijn.
zondag 17 juni 2012 om 16:38
Jij wilt dus eigenlijk horen dat het een eitje is, dat hele zwanger zijn. En dat die gebroken nachten je normale glamorous leventje niet in de weg staan. Tja dan is mijn eerste reactie: dream on, baby! Natuurlijk hakt het er allemaal wél enorm in en staat je leven op zijn kop, maar normaal gesproken zorgen de hormonen -inderdaad, daar zijn ze- er echt wel voor dat je die opofferingen met liefde doet. Dat heeft Moeder Natuur wel leuk bedacht.
Ik heb dus geen 'ik stond met 8 maanden nog te sporten' verhalen, integendeel. Ik zat met 7 maanden aan de bloeddrukverlagende medicijnen vanwege een zwangerschapsvergiftiging, maar was dolgelukkig een (uiteindelijk helaas te vroeg geboren) kindje in mijn armen te mogen houden.
Als je echt een kinderwens hebt, kan ik zeggen: komt allemaal goed! Als je nog twijfelt, is mijn advies: wacht er dan nog een tijdje mee...
Ik heb dus geen 'ik stond met 8 maanden nog te sporten' verhalen, integendeel. Ik zat met 7 maanden aan de bloeddrukverlagende medicijnen vanwege een zwangerschapsvergiftiging, maar was dolgelukkig een (uiteindelijk helaas te vroeg geboren) kindje in mijn armen te mogen houden.
Als je echt een kinderwens hebt, kan ik zeggen: komt allemaal goed! Als je nog twijfelt, is mijn advies: wacht er dan nog een tijdje mee...
zondag 17 juni 2012 om 16:39
Ik vind dat je teveel in beperkingen denkt..
Je kan namelijk gewoon sporten!
Je lijf "delen"? Je deelt straks je hele leven met een kind, je lijf is wel het minste in mijn ogen.
Niet fel bedoeld hoor maar kijk eens naar de voordelen. Jij bent de allereerste die ooit contact heeft gehad met je kindje (in je buik), je kan een band opbouwen voor je kind geboren is..
Ik snap wel dat je er misschien tegenop ziet maar het is niet het einde van de wereld?
Je kan namelijk gewoon sporten!
Je lijf "delen"? Je deelt straks je hele leven met een kind, je lijf is wel het minste in mijn ogen.
Niet fel bedoeld hoor maar kijk eens naar de voordelen. Jij bent de allereerste die ooit contact heeft gehad met je kindje (in je buik), je kan een band opbouwen voor je kind geboren is..
Ik snap wel dat je er misschien tegenop ziet maar het is niet het einde van de wereld?
zondag 17 juni 2012 om 16:41
Wat is er zo leuk aan zwanger zijn?
Voor mij geldt dat ik me heel speciaal voel. Ik weet niet waarom, maar ik voel me echt zo gelukkig met die kinderen in mijn buik! Ik kan het niet omschrijven, maar ik vind het niet erg dat ik niet mag drinken, of tot laat mee kan stappen, of dat ik soms de helft van een menu kaart niet mag eten. Dat ik nu twee kilo aan ben gekomen, dat ik misselijk ben geweest. Het maakt me allemaal niet uit!
Ik kies ook ineens veel meer voor mezelf. Ik ben nogal een people pleaser en nu zet ik lekker mezelf op 1 en dat voelt ook wel eens fijn voor de verandering!
Voor mij geldt dat ik me heel speciaal voel. Ik weet niet waarom, maar ik voel me echt zo gelukkig met die kinderen in mijn buik! Ik kan het niet omschrijven, maar ik vind het niet erg dat ik niet mag drinken, of tot laat mee kan stappen, of dat ik soms de helft van een menu kaart niet mag eten. Dat ik nu twee kilo aan ben gekomen, dat ik misselijk ben geweest. Het maakt me allemaal niet uit!
Ik kies ook ineens veel meer voor mezelf. Ik ben nogal een people pleaser en nu zet ik lekker mezelf op 1 en dat voelt ook wel eens fijn voor de verandering!
zondag 17 juni 2012 om 16:42
Hier in de 6e maand.
- sporten: nope, veel harde buiken, een vriendin die 10 weken verder is heeft er echter geen moeite mee.
- vrijen: check, geen problemen, een dip in het eerste trimester, een nymfomane opleving in het tweede en nu weer iets minder. Al met al goed te doen.
- kamperen: hier gepland in de 7e- 8e maand, lijkt me heerlijk, wel aangepaste slaapmatjes en emmer in de tent gepland.
- bewegende buik: redelijk alien-achtig, maar wel leuk, alles went, gewoon terug duwen. Echte koprollen zijn niet fijn maar het is zo weer afgezakt.
- babies niet leuk: wisselend, altijd fijn om een huilend exemplaar aan de bezitter terug te geven, dat kan dus met je eigen exemplaar niet.. Hopelijk word ik inderdaad zo 'hormonaal' beinvloed dat ik dat dan ok vind..
- zwanger geweldig: mm. Wisselend. Soms vind ik heel leuk, soms ook niet. Ik vind het 'uitdijen'gewoon niet zo fijn, hoewel iedereen roept dat ik 'zo mooi zwanger ben'. En ja, het beperkt je in sommige dingen. Maar het duurt maar 9 maanden tenslotte.
- uitbesteden aan vriend / man: zou ik ideaal vinden, hij is een stuk relaxter dan ik en heeft ook een betere conditie, ik vind hem eigenlijk een betere 'babydrager' dan mezelf. Tja.
Al met al: ik ben eigenlijk best heel gelukkig. Klaag zo nu en dan volop (veel vaker ook niet hoor) maar uiteindelijk toch wel heel blij. Je kan het maar op een manier uitproberen en dat is er voor gaan..
- sporten: nope, veel harde buiken, een vriendin die 10 weken verder is heeft er echter geen moeite mee.
- vrijen: check, geen problemen, een dip in het eerste trimester, een nymfomane opleving in het tweede en nu weer iets minder. Al met al goed te doen.
- kamperen: hier gepland in de 7e- 8e maand, lijkt me heerlijk, wel aangepaste slaapmatjes en emmer in de tent gepland.
- bewegende buik: redelijk alien-achtig, maar wel leuk, alles went, gewoon terug duwen. Echte koprollen zijn niet fijn maar het is zo weer afgezakt.
- babies niet leuk: wisselend, altijd fijn om een huilend exemplaar aan de bezitter terug te geven, dat kan dus met je eigen exemplaar niet.. Hopelijk word ik inderdaad zo 'hormonaal' beinvloed dat ik dat dan ok vind..
- zwanger geweldig: mm. Wisselend. Soms vind ik heel leuk, soms ook niet. Ik vind het 'uitdijen'gewoon niet zo fijn, hoewel iedereen roept dat ik 'zo mooi zwanger ben'. En ja, het beperkt je in sommige dingen. Maar het duurt maar 9 maanden tenslotte.
- uitbesteden aan vriend / man: zou ik ideaal vinden, hij is een stuk relaxter dan ik en heeft ook een betere conditie, ik vind hem eigenlijk een betere 'babydrager' dan mezelf. Tja.
Al met al: ik ben eigenlijk best heel gelukkig. Klaag zo nu en dan volop (veel vaker ook niet hoor) maar uiteindelijk toch wel heel blij. Je kan het maar op een manier uitproberen en dat is er voor gaan..
zondag 17 juni 2012 om 16:44
Wat denk je dan als een adoptie kindje krijgt? Dan zal je toch ook verlof opnemen? Of denk je die, bij wijze van spreken, op vrijdagavond van Schiphol te halen en maandag naar het KDV te brengen en 'gewoon' door te werken?
Dat wertk toch ook niet zo? Ook dan zal je er een flinke tijd uit zijn waardoor je werk wellicht anders loopt dan zondere kinderen.
Kinderen hebben betekent je leven aanpassen, geadopteerd of zelf gebaard.
Dat wertk toch ook niet zo? Ook dan zal je er een flinke tijd uit zijn waardoor je werk wellicht anders loopt dan zondere kinderen.
Kinderen hebben betekent je leven aanpassen, geadopteerd of zelf gebaard.
zondag 17 juni 2012 om 16:45
Oja en niet ongesteld zijn, heerlijk! En de sex voelt nog intenser. Op de een of andere manier ben ik daar nog gevoeliger, dus we vrijen lekker de sterren van de hemel.
En ja, straks zal ik heeeeeeeel weinig slapen, en zal ik er heus wel eens doorheen zitten of er genoeg van hebben maar ik kan niet wachten. Is bij mij een oer gevoel dat ik heel lang niet had, maar wat er nu gelukkig volop is.
En ja, straks zal ik heeeeeeeel weinig slapen, en zal ik er heus wel eens doorheen zitten of er genoeg van hebben maar ik kan niet wachten. Is bij mij een oer gevoel dat ik heel lang niet had, maar wat er nu gelukkig volop is.
zondag 17 juni 2012 om 16:45
Eens met Jeane-Avril.
Zwanger zijn kan heel leuk zijn, maar ik vond het vreselijk. Toch vond ik het niet vreselijk genoeg, aangezien ik de vier meest geweldige kinderen heb gekregen! Ook al ben ik niet zo'n babymens, ik heb momenteel het liefste babymeisje ooit in de box liggen en de gaafste jongens ooit zijn met haar aan het "spelen". Geweldig!
Ik kan me dan ook niet indenken dat ik net zo veel van een adoptiekind kan houden als dat ik van mijn eigen kinderen hou. Hun geur, hun gezichtjes, hun lijfjes, hoe ze voelen, ze zijn zo van mij. Ik vind een poepluier van mijn eigen kinderen niet vies, maar ik ga over mijn nek als ik een voor mij niet eigen kind moet schoonmaken. Heeft een van mijn eigen kinderen een snottebel? Hup, neusje snuiten en knuffelen maar. Van een ander kind zijn snottebel ga ik bijna kokhalzen.
Zwanger zijn kan heel leuk zijn, maar ik vond het vreselijk. Toch vond ik het niet vreselijk genoeg, aangezien ik de vier meest geweldige kinderen heb gekregen! Ook al ben ik niet zo'n babymens, ik heb momenteel het liefste babymeisje ooit in de box liggen en de gaafste jongens ooit zijn met haar aan het "spelen". Geweldig!
Ik kan me dan ook niet indenken dat ik net zo veel van een adoptiekind kan houden als dat ik van mijn eigen kinderen hou. Hun geur, hun gezichtjes, hun lijfjes, hoe ze voelen, ze zijn zo van mij. Ik vind een poepluier van mijn eigen kinderen niet vies, maar ik ga over mijn nek als ik een voor mij niet eigen kind moet schoonmaken. Heeft een van mijn eigen kinderen een snottebel? Hup, neusje snuiten en knuffelen maar. Van een ander kind zijn snottebel ga ik bijna kokhalzen.
zondag 17 juni 2012 om 16:46
Ik herken heel erg wat je schrijft TO. Die behoefte om mijn genen door te geven heb ik totaal niet. Misschien wil ik het juist wel liever niet, want ik kan natuurlijk ook mijn minder leuke kant doorgeven. Adoptie leek mij dan ook ideaal.
Helaas heb ik een man getroffen die dit niet wilde. Hij is zelf geadopteerd en wilde dus echt een baby van zichzelf. Dus ben ik overstag gegaan en op dit moment 6 maanden zwanger. Erg leuk vind ik het niet, het kan mij niet snel genoeg gaan. Klachten heb ik overigens, op een beetje extra maagzuur na, niet en ik doe nog gewoon alles. Mijn buik is ook niet erg groot. In die zin gaat de zwangerschap me dus gemakkelijk af.
Het delen van het lichaam valt niet altijd mee. We hebben een totaal verschillend dag-nacht ritme. Maar goed, ik troost me met het idee dat ik nog maar 3 maanden hoef en dat we er iets moois voor terug krijgen.
Wel heb ik bedongen dat mocht mijn man ooit een tweede willen, dat we die dan adopteren.
Helaas heb ik een man getroffen die dit niet wilde. Hij is zelf geadopteerd en wilde dus echt een baby van zichzelf. Dus ben ik overstag gegaan en op dit moment 6 maanden zwanger. Erg leuk vind ik het niet, het kan mij niet snel genoeg gaan. Klachten heb ik overigens, op een beetje extra maagzuur na, niet en ik doe nog gewoon alles. Mijn buik is ook niet erg groot. In die zin gaat de zwangerschap me dus gemakkelijk af.
Het delen van het lichaam valt niet altijd mee. We hebben een totaal verschillend dag-nacht ritme. Maar goed, ik troost me met het idee dat ik nog maar 3 maanden hoef en dat we er iets moois voor terug krijgen.
Wel heb ik bedongen dat mocht mijn man ooit een tweede willen, dat we die dan adopteren.
zondag 17 juni 2012 om 16:47
nu we hier toch over zwangerschappen hebben. Ik heb echt een kinderwens. Lijkt me geweldig. Maar soms, dan ben ik aan het oppassen op kindjes die ik hun hele leven al ken. Maar na 2 uur hun in mijn huis te hebben of ik bij hun in huis ben ik het hélemaal beu. Hebben jullie dat nooit met je eigen kinderen?
En dan nog, baby's, peuters, kindjes, ze gaan ook nog een keer puberen.
Als ik daar aan denk, dan snap ik mijn kinderwens echt niet hoor.
En dan nog, baby's, peuters, kindjes, ze gaan ook nog een keer puberen.
Als ik daar aan denk, dan snap ik mijn kinderwens echt niet hoor.
