Zwanger
alle pijlers
Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?
zondag 17 juni 2012 om 16:16
Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
zondag 17 juni 2012 om 16:48
Als je met mij vraagt, doe ik het gewoon niet: zwanger en bevallen. Ik kan er geen strikjes en lintjes om wikkelen, het lijkt me helemaal niets. Kijk er niet naar uit, wil het eigenlijk ook niet doen. Als ik nu te horen krijgen, dat mannen ook kinderen kunnen krijgen, dan maak ik er vannacht nog eentje met mijn vriend (bij wijze van spreken dan...). Ik wil het niet, het is voor de een meer weg gelegd dan de ander. Ik houd niet van polonaise aan mijn lijf. Ik heb voor hele andere dingen in het z-huis gelegen, en werd echt pissig van het controleverlies over je eigen lichaam. Mensen die naar je bed toekomen en van alles en nog wat aan je doen, zonder te overleggen, zonder dat je beslisrecht erover hebt. Lees het topic is eens over barensnood uitspraken, allemaal verhalen waarbij de hele polonaise aan je lijf amper geregisseerd kan worden door jij zelf.
Ik haat aankomen, ronder worden, zwaarder wegen dan ik prettig vind voor mezelf. Laat staan dat ik mijn post partum lijf leuk ga vinden. Het hele 'ja maar je krijgt er zoveel voor terug' zou voor mij niet opgaan. Het is mijn lijf en ik moet me er goed in voelen, in dat lichaam woon ik nou eenmaal op deze aarde en ik moet het ermee doen. Zwanger zijn en bevallen doen je lichaam meestal geen goed.
Maar wil ik een gezin, dan heb ik op zich wel andere opties (adoptie, draagmoederschap) maar dat zijn ook niet de meest eenvoudige opties. Dus of ik moet zwanger raken, of ik krijg vanavond nog dat mooie bericht dat mannen kunnen baren (hallelujah).
Ik haat aankomen, ronder worden, zwaarder wegen dan ik prettig vind voor mezelf. Laat staan dat ik mijn post partum lijf leuk ga vinden. Het hele 'ja maar je krijgt er zoveel voor terug' zou voor mij niet opgaan. Het is mijn lijf en ik moet me er goed in voelen, in dat lichaam woon ik nou eenmaal op deze aarde en ik moet het ermee doen. Zwanger zijn en bevallen doen je lichaam meestal geen goed.
Maar wil ik een gezin, dan heb ik op zich wel andere opties (adoptie, draagmoederschap) maar dat zijn ook niet de meest eenvoudige opties. Dus of ik moet zwanger raken, of ik krijg vanavond nog dat mooie bericht dat mannen kunnen baren (hallelujah).
zondag 17 juni 2012 om 16:48
quote:Mamasu schreef op 17 juni 2012 @ 16:38:
Jij wilt dus eigenlijk horen dat het een eitje is, dat hele zwanger zijn. En dat die gebroken nachten je normale glamorous leventje niet in de weg staan.
Dan heb je me toch niet helemaal begrepen. Vooropgesteld is mijn normale leven niet 'glamorous', tenzij je daarmee kinderloos bedoelt. Gebroken nachten ben ik gewend, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt. Ik heb overigens de zwangerschap from hell topics hier al doorgelezen. Een positieve ervaringen topic mag volgens mij dus best een keer.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik vraag me af of iemand dat wel weet voor je er aan begint. Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik het risico moet lopen, en hij niet, maar ja, ik kan er moeilijk steen-papier-schaar om gaan spelen toch?
Jij wilt dus eigenlijk horen dat het een eitje is, dat hele zwanger zijn. En dat die gebroken nachten je normale glamorous leventje niet in de weg staan.
Dan heb je me toch niet helemaal begrepen. Vooropgesteld is mijn normale leven niet 'glamorous', tenzij je daarmee kinderloos bedoelt. Gebroken nachten ben ik gewend, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt. Ik heb overigens de zwangerschap from hell topics hier al doorgelezen. Een positieve ervaringen topic mag volgens mij dus best een keer.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik vraag me af of iemand dat wel weet voor je er aan begint. Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik het risico moet lopen, en hij niet, maar ja, ik kan er moeilijk steen-papier-schaar om gaan spelen toch?
zondag 17 juni 2012 om 16:52
@jaene_avril; Je geeft aan dat zwanger zijn en bevallen je lichaam meestal niet goed doet. Ben ik het niet mee eens... Als je NU ook al goed voor jezelf zorgt zul je dat in de zwangerschap en daarna ook doen lijkt me. Natuurlijk zijn er vrouwen die na de zwangerschap last blijven houden van bekkenklachten of urineverlies maar daar is meestal wel wat aan te doen! En aan de kilo's die je aankomt is sowieso wat te doen natuurlijk. De richltlijn is tegenwoordig ook niet meer dat je voor 2 moet eten maar gewoon gezond eten. En dan hoef je niet veel aan te komen... Ik zie er na twee kinderen nog net zo uit als voor twee kinderen en ben echt niet de uitzondering hier in.
zondag 17 juni 2012 om 16:53
quote:elein schreef op 17 juni 2012 @ 16:48:
[...]
Dan heb je me toch niet helemaal begrepen. Vooropgesteld is mijn normale leven niet 'glamorous', tenzij je daarmee kinderloos bedoelt. Gebroken nachten ben ik gewend, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt. Ik heb overigens de zwangerschap from hell topics hier al doorgelezen. Een positieve ervaringen topic mag volgens mij dus best een keer.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik vraag me af of iemand dat wel weet voor je er aan begint. Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik het risico moet lopen, en hij niet, maar ja, ik kan er moeilijk steen-papier-schaar om gaan spelen toch? Het is het waard! Absoluut!
[...]
Dan heb je me toch niet helemaal begrepen. Vooropgesteld is mijn normale leven niet 'glamorous', tenzij je daarmee kinderloos bedoelt. Gebroken nachten ben ik gewend, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt. Ik heb overigens de zwangerschap from hell topics hier al doorgelezen. Een positieve ervaringen topic mag volgens mij dus best een keer.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik vraag me af of iemand dat wel weet voor je er aan begint. Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik het risico moet lopen, en hij niet, maar ja, ik kan er moeilijk steen-papier-schaar om gaan spelen toch? Het is het waard! Absoluut!
zondag 17 juni 2012 om 16:55
Hier 8 maanden zwanger en ik heb me vrijwel de hele zwangerschap behoorlijk goed gevoeld. Heb ook al die tijd poweryoga gedaan, aan het eind wat minder makkelijk dan in het begin door dikke buik natuurlijk. Ben nu net gestopt met yoga en begin ook wat beperkingen te kennen.
Nu kom ik al langer als een opgetakelde zeekoe uit bad en bed hoor, dat is allemaal erg onfraai om te zien maar al met al och, kon ik de hele zwangerschap toch niet erg klagen.
Ik had he-le-maal niets met baby's vasthouden, serieus niets. Deed dat altijd voor de moeder "ohh wat lief en mooi".
Maar, en dat zullen dus die befaamde hormonen zijn, ik merk dat ik nu op kraamvisites het toch wel erg grappig vind om (even) een baby vast te houden, ik ga immers binnen nu en een paar weken mijn eigen baby vasthouden.
Die dikke buik is sinds een week of 4 niet alleen maar die dikke buik meer. Het is nu een bewegende buik waarbij ik steeds beter invoel dat ons kind daarin zit en zich even lekker omdraait of zo. Ook ik had een enorm Sigourney Weaver gevoel over die buik maar dat is eigenlijk helemaal weg sinds een week of wat.
Ik ben vast geen oermoeder die meteen helemaal in kan voelen wat voor een mega wonder er toch in die buik plaatsvindt maar heb dus zo langzaam aan wel een steeds groter wordende nieuwsgierigheid naar dat babytje die in m'n wobbelende aliënbuik zit.
Nu kom ik al langer als een opgetakelde zeekoe uit bad en bed hoor, dat is allemaal erg onfraai om te zien maar al met al och, kon ik de hele zwangerschap toch niet erg klagen.
Ik had he-le-maal niets met baby's vasthouden, serieus niets. Deed dat altijd voor de moeder "ohh wat lief en mooi".
Maar, en dat zullen dus die befaamde hormonen zijn, ik merk dat ik nu op kraamvisites het toch wel erg grappig vind om (even) een baby vast te houden, ik ga immers binnen nu en een paar weken mijn eigen baby vasthouden.
Die dikke buik is sinds een week of 4 niet alleen maar die dikke buik meer. Het is nu een bewegende buik waarbij ik steeds beter invoel dat ons kind daarin zit en zich even lekker omdraait of zo. Ook ik had een enorm Sigourney Weaver gevoel over die buik maar dat is eigenlijk helemaal weg sinds een week of wat.
Ik ben vast geen oermoeder die meteen helemaal in kan voelen wat voor een mega wonder er toch in die buik plaatsvindt maar heb dus zo langzaam aan wel een steeds groter wordende nieuwsgierigheid naar dat babytje die in m'n wobbelende aliënbuik zit.
zondag 17 juni 2012 om 16:55
Blijvende schade treedt gegarandeerd op, maar meestal niet ernstig toch? Maar ik vind het ook oneerlijk hoor, dat mannen er niets (lichamelijks) aan over houden...
Heb even een filmpje vanYoutube van Brigitte Kaandorp voor je gelinkt, hopelijk doet ie het.. Het heet 'mannen vs vrouwen' en is wel toepasselijk..
http://www.youtube.com/watch?v=ZRZp1zO28fw
Heb even een filmpje vanYoutube van Brigitte Kaandorp voor je gelinkt, hopelijk doet ie het.. Het heet 'mannen vs vrouwen' en is wel toepasselijk..
http://www.youtube.com/watch?v=ZRZp1zO28fw
zondag 17 juni 2012 om 16:55
quote:elein schreef op 17 juni 2012 @ 16:48:
[...]
Dan heb je me toch niet helemaal begrepen. Vooropgesteld is mijn normale leven niet 'glamorous', tenzij je daarmee kinderloos bedoelt. Gebroken nachten ben ik gewend, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt. Ik heb overigens de zwangerschap from hell topics hier al doorgelezen. Een positieve ervaringen topic mag volgens mij dus best een keer.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik vraag me af of iemand dat wel weet voor je er aan begint. Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik het risico moet lopen, en hij niet, maar ja, ik kan er moeilijk steen-papier-schaar om gaan spelen toch? Ik ben blij dat TO net zo denkt als ik (en nog meer zo te lezen! ) Ik wil niet gemeen overkomen op anderen die al lang aan het proberen zijn om zwanger te worden, maar ik zou er echt niet aan moeten denken, zwanger zijn... Eigenlijk verwoorden de posts van TO en jeane_avril mijn gedachten perfect!
[...]
Dan heb je me toch niet helemaal begrepen. Vooropgesteld is mijn normale leven niet 'glamorous', tenzij je daarmee kinderloos bedoelt. Gebroken nachten ben ik gewend, dus daar maak ik me geen zorgen over.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt. Ik heb overigens de zwangerschap from hell topics hier al doorgelezen. Een positieve ervaringen topic mag volgens mij dus best een keer.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is. Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik vraag me af of iemand dat wel weet voor je er aan begint. Ik vind het gewoon oneerlijk dat ik het risico moet lopen, en hij niet, maar ja, ik kan er moeilijk steen-papier-schaar om gaan spelen toch? Ik ben blij dat TO net zo denkt als ik (en nog meer zo te lezen! ) Ik wil niet gemeen overkomen op anderen die al lang aan het proberen zijn om zwanger te worden, maar ik zou er echt niet aan moeten denken, zwanger zijn... Eigenlijk verwoorden de posts van TO en jeane_avril mijn gedachten perfect!
zondag 17 juni 2012 om 16:56
Tja, alles heeft z'n voors en tegens. De euforie toen ik voor de 1e keer zwanger raakte...het sloeg al snel om toen ik 10 weken hondsberoerd en doodmoe was, de hele dag door. Maar toen dat over was en ik gefladder in mijn buik voelde: geweldig. De baby uitzet en het kamertje in orde maken, geboortekaartje uitzoeken vond ik ook erg leuk.
Tijdens de bevalling zijn er (zeer) pijnlijke momenten. Maar het moment dat ze op je buik ligt en alle pijn in 1 klap weg is: onbeschrijfelijk mooi. Dat zo'n mooi gaaf en gezond kindje zomaar uit je kan komen...De lichamelijk ongemakken daarna, stuwing, tepelkloven (en dan een baby die om de 3 uur alles weer openrijdt auw, auw), spierpijn, trekkende hechtingen (en dan moeten plassen...auw, auw) doorwaakte nachten. Vreselijk. Los daarvan was de kraamtijd een gezellige tijd. Bezoek, bergen cadeautjes, stapels post. Een lieve zuster die ervoor zorgt dat alles in huis op rolletjes loopt terwijl ik als een prinses lag te stralen en de hele dag naar het wiegje keek waar zoiets kostbaars in lag...
En inderdaad, je eigen kind, daar kan geen enkel ander kind tegen op!
Tijdens de bevalling zijn er (zeer) pijnlijke momenten. Maar het moment dat ze op je buik ligt en alle pijn in 1 klap weg is: onbeschrijfelijk mooi. Dat zo'n mooi gaaf en gezond kindje zomaar uit je kan komen...De lichamelijk ongemakken daarna, stuwing, tepelkloven (en dan een baby die om de 3 uur alles weer openrijdt auw, auw), spierpijn, trekkende hechtingen (en dan moeten plassen...auw, auw) doorwaakte nachten. Vreselijk. Los daarvan was de kraamtijd een gezellige tijd. Bezoek, bergen cadeautjes, stapels post. Een lieve zuster die ervoor zorgt dat alles in huis op rolletjes loopt terwijl ik als een prinses lag te stralen en de hele dag naar het wiegje keek waar zoiets kostbaars in lag...
En inderdaad, je eigen kind, daar kan geen enkel ander kind tegen op!
zondag 17 juni 2012 om 16:57
Sorry tandpasta, ik heb niemand gezien die er een mooier lijf aan overhield. Het valt in sommige gevallen hooguit mee. Maar de borsten zijn slapper, de buik is tenminste wat slapper, de navel zie je het aan, de taille is minder. En dat zijn de gevallen die mazzel hebben, waar het nog allemaal meevalt met de schade.
Aankomen doe je gewoon, zo werkt dat met zwanger zijn. De een eet het eraan, maar het komt er ook gewoon aan. Dat doet het lichaam, gaat anders om met vet opslaan en vocht opslaan. In het ene geval heb je mazzel en valt het mee, in het andere geval niet. Dan hoef je er niet eens veel voor te eten, je lichaam doet dat. Bekkenklachten kun je soms wat aan doen, maar voor veel vrouwen blijft het aanklooien en pijn hebben. En urineverlies? Alleen in hele ernstige gevallen van verslapping kun je eraan worden geopereerd, in geval van druppeltjesverlies niet.
Jij noemt het in jouw geval geen uitzondering, ik zie juist alleen maar vrouwen met sterk veranderde lichamen. Vrouwen die goed voor zichzelf zorgen, maar niets kunnen doen tegen de verslapping, het lekken, de bandenpijn en de striae. Laat staan de vrouwen, die zeer veel last hebben van littekenweefsel down under.
Aankomen doe je gewoon, zo werkt dat met zwanger zijn. De een eet het eraan, maar het komt er ook gewoon aan. Dat doet het lichaam, gaat anders om met vet opslaan en vocht opslaan. In het ene geval heb je mazzel en valt het mee, in het andere geval niet. Dan hoef je er niet eens veel voor te eten, je lichaam doet dat. Bekkenklachten kun je soms wat aan doen, maar voor veel vrouwen blijft het aanklooien en pijn hebben. En urineverlies? Alleen in hele ernstige gevallen van verslapping kun je eraan worden geopereerd, in geval van druppeltjesverlies niet.
Jij noemt het in jouw geval geen uitzondering, ik zie juist alleen maar vrouwen met sterk veranderde lichamen. Vrouwen die goed voor zichzelf zorgen, maar niets kunnen doen tegen de verslapping, het lekken, de bandenpijn en de striae. Laat staan de vrouwen, die zeer veel last hebben van littekenweefsel down under.
zondag 17 juni 2012 om 16:57
zondag 17 juni 2012 om 17:00
Als ik de garantie kreeg dat elke zwangerschap en bevalling zo prima zou verlopen als met mijn dochter, was ik wrs non stop draagmoeder geworden voor iiiieeeedereen .
Heb er echt van genoten, zo bijzonder. En ja, mijn ribben waren de laatste twee maanden regelmatig blauw en ik sliep niet goed door dat vervloekte maagzuur. Maar ik vond het persoonlijk wonderbaarlijk en heerlijk, mijn lijf delen met een kindje, een levend wezen. Dat rondspartelde en schopte tegen mijn hand en haar vaders hoofd als hij tegen mijn buik lag op schoot. Die dikke buik, die mis ik nog steeds weleens. Stond na mijn bevalling de volgende dag te huilen onder de douche dat ie weg was terwijl ik heel blij was dat ze er eindelijk echt was, dat ik haar kon vasthouden en besnuffelen en bekijken.
Ik heb nooit iets met babies gehad, was vooral bang ze te laten vallen ed, overhandigde ze altijd weer opgelucht aan de ouders . Met mijn dochter was dat heel anders, dat is eigen en wordt snel vertrouwd. Bij mijzelf merkte ik daarin dat het instinct is, dat de natuur het keurig geregeld heeft en dat veel (ir)rationele gedachten en bezwaren van tevoren, belachelijk lijken achteraf.
Heb er echt van genoten, zo bijzonder. En ja, mijn ribben waren de laatste twee maanden regelmatig blauw en ik sliep niet goed door dat vervloekte maagzuur. Maar ik vond het persoonlijk wonderbaarlijk en heerlijk, mijn lijf delen met een kindje, een levend wezen. Dat rondspartelde en schopte tegen mijn hand en haar vaders hoofd als hij tegen mijn buik lag op schoot. Die dikke buik, die mis ik nog steeds weleens. Stond na mijn bevalling de volgende dag te huilen onder de douche dat ie weg was terwijl ik heel blij was dat ze er eindelijk echt was, dat ik haar kon vasthouden en besnuffelen en bekijken.
Ik heb nooit iets met babies gehad, was vooral bang ze te laten vallen ed, overhandigde ze altijd weer opgelucht aan de ouders . Met mijn dochter was dat heel anders, dat is eigen en wordt snel vertrouwd. Bij mijzelf merkte ik daarin dat het instinct is, dat de natuur het keurig geregeld heeft en dat veel (ir)rationele gedachten en bezwaren van tevoren, belachelijk lijken achteraf.
zondag 17 juni 2012 om 17:01
quote:elein schreef op 17 juni 2012 @ 16:48:
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is.Oke, een positief verhaal dan. Ik was RUIM boven de 30 bij beide zwangerschappen, ben iets van 7 kg aangekomen bij beiden (daarna weer moeiteteloos kwijtgeraakt ook, borstvoeding gegeven); kon tot op de laatste dag alles doen wat ik wilde en was veel fitter dan veel jongere vrouwen die bij mij op zw.cursus zaten (daar ben ik ook alleen maar tijdens de eerste zwangerschap heen gegaan, wat een gezeur). Invalide worden lijkt me zwaar overdreven. Ik vond het prima te doen.
Wat ik wil horen is dat het het waard is om een aantal maanden willens en wetens als een invalide door het leven te gaan òf dat er hoop is dat het meevalt.
En ik ga nog nadenken over hoe groot de kans is op blijvende schade, en of dat het me waard is.Oke, een positief verhaal dan. Ik was RUIM boven de 30 bij beide zwangerschappen, ben iets van 7 kg aangekomen bij beiden (daarna weer moeiteteloos kwijtgeraakt ook, borstvoeding gegeven); kon tot op de laatste dag alles doen wat ik wilde en was veel fitter dan veel jongere vrouwen die bij mij op zw.cursus zaten (daar ben ik ook alleen maar tijdens de eerste zwangerschap heen gegaan, wat een gezeur). Invalide worden lijkt me zwaar overdreven. Ik vond het prima te doen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 17 juni 2012 om 17:04
Ik ben nauwelijks veranderd door de zwangerschap Jeane. Een iets minder platte buik dan daarvoor maar zelfs dat is minimaal, niemand die dat opvalt (behalve mij). Mensen zijn juist stomverbaasd als ik in bikini loop met een kind, meerdere malen de vraag gekregen of ze echt van mij was . Ik ben 10 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap, na de bevalling was ik weer op mijn eigen gewicht daarvoor en een paar weken later paste ik weer gewoon in mijn jeans.
Ik kan me niet voorstellen dat ik een rare uitzondering ben.
Ik kan me niet voorstellen dat ik een rare uitzondering ben.
zondag 17 juni 2012 om 17:07
"Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben,"
Kun je deze even uitleggen?
Kun je deze even uitleggen?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zondag 17 juni 2012 om 17:07
M.u.v. van mijn nichtje zijn babies van een ander saai, en begrijp je niet wat er leuk aan is.
Die van jezelf is écht de allerleukste, hoewel Snoezeman soms liever een meisje had gehad. Ach, hij kan nu met ons verse nichtje troetelen, mooi dat HIJ die fles wilde geven, ik mocht de luiers doen.
Die van jezelf is écht de allerleukste, hoewel Snoezeman soms liever een meisje had gehad. Ach, hij kan nu met ons verse nichtje troetelen, mooi dat HIJ die fles wilde geven, ik mocht de luiers doen.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
zondag 17 juni 2012 om 17:08
zondag 17 juni 2012 om 17:09
quote:pastiche schreef op 17 juni 2012 @ 17:00:
Als ik de garantie kreeg dat elke zwangerschap en bevalling zo prima zou verlopen als met mijn dochter, was ik wrs non stop draagmoeder geworden voor iiiieeeedereen .
Pas op, ik stuur mijn vriend zo bij je langs, ben ik van het hele getwijfel af
Dank jullie voor de reacties tot zover. Ik had om 1700 weg moeten zijn, dus even korte voorlopige conclusie n.a.v. iedereen:
* Zwangerschap: luck of the draw? gewenning? hormonale correctie? Doorbijten en is het het waard? Blijvende schade? 9 maanden invaliditeit of Ik weet het nog niet...
* Baby: op dit moment een 100% waarneming dat zorda een baby van jezelf is het een fantastisch wezen is, en niet een saaie wurm zoals bij anderen (note to self: nooit hardop zeggen).
Maar ik ben wel blij dat er meer mensen denken zoals ik. Ik oogst vaak veel onbegrip en shock bij baby-bezitters als ik mijn adoptiewens-boven-babywens bespreekbaar maak.
Dank jullie wel, ik ga later vanavond bijlezen.
Als ik de garantie kreeg dat elke zwangerschap en bevalling zo prima zou verlopen als met mijn dochter, was ik wrs non stop draagmoeder geworden voor iiiieeeedereen .
Pas op, ik stuur mijn vriend zo bij je langs, ben ik van het hele getwijfel af
Dank jullie voor de reacties tot zover. Ik had om 1700 weg moeten zijn, dus even korte voorlopige conclusie n.a.v. iedereen:
* Zwangerschap: luck of the draw? gewenning? hormonale correctie? Doorbijten en is het het waard? Blijvende schade? 9 maanden invaliditeit of Ik weet het nog niet...
* Baby: op dit moment een 100% waarneming dat zorda een baby van jezelf is het een fantastisch wezen is, en niet een saaie wurm zoals bij anderen (note to self: nooit hardop zeggen).
Maar ik ben wel blij dat er meer mensen denken zoals ik. Ik oogst vaak veel onbegrip en shock bij baby-bezitters als ik mijn adoptiewens-boven-babywens bespreekbaar maak.
Dank jullie wel, ik ga later vanavond bijlezen.
zondag 17 juni 2012 om 17:10
quote:tandpasta schreef op 17 juni 2012 @ 17:03:
jeane_avril, wat betreft bekkenpijn en urine verlies is er een hele hoop aan te doen doormiddel van goede therapie bij een bekken fysiotherapeut. Er zijn heel veel vrouwen die dat niet weten. Er blijven altijd vrouwen bestaan die last van urine verlies blijven houden NA therapie maar er is echt veel aan te doen. Ik ga naar de bekkenfysio zelfs zonder ooit te zijn bevallen, en heb nog steeds pijn en zie daar genoeg vrouwen, die zich erbij neerleggen dat het altijd pijn zal blijven doen.quote:Tsja wat betreft mijn lijf. Je ziet er echt helemaal niets aan. Ben nog net zo slank en strak als voor de zwangerschappen. En hier in m'n omgeving ben ik echt niet de enige! Maar ook al was het niet zo geweest dan was wat mij betreft het cliché van 'het is het allemaal waard' wel van toepassing.Zoals ik al zei, dan ben je dus wel een uitzondering. Dat jij het waard vindt, is heel persoonlijk. Ik ken dan weer genoeg vrouwen, die blij zijn met hun kind, maar heel erg lijden onder hun veranderde lichaam. Het blije vrolijke onbevangen is er vanaf.quote:Wat betreft het littekenweefstel down under... ja dat kan idd niet altijd even mooi zijn en je kan daar last van houden maar na je laatste kind valt zelfs daar meestal nog wat aan de doen door de gyn.En ook hier zijn er genoeg verhalen, dat het gewoon nooit echt meer goedkomt. Hoe meer je erin gaat snijden en weer hechten, hoe verder van huis je bent. Soms is stuk gewoon echt stuk, en ja hoor daar komt 'ie: het hoort erbij.quote:Maar weet je ik denk dat als je aan vrouwen vraagt die na de zwangerschap een wat minder lijf hebben overgehouden of wat klachten hebben nog steeds iedereen zegt dat ze het er voor over hadden. Klinkt misschien heel raar voor in de oren voor iemand zonder kinderwens.Nee hoor, er zijn er genoeg die er van balen. Blij zijn het het kind is iets wat los staat van hun eigen lichaam. En waarom mag je daar niet van balen? En wie heeft er geen kinderwens volgens jou?
jeane_avril, wat betreft bekkenpijn en urine verlies is er een hele hoop aan te doen doormiddel van goede therapie bij een bekken fysiotherapeut. Er zijn heel veel vrouwen die dat niet weten. Er blijven altijd vrouwen bestaan die last van urine verlies blijven houden NA therapie maar er is echt veel aan te doen. Ik ga naar de bekkenfysio zelfs zonder ooit te zijn bevallen, en heb nog steeds pijn en zie daar genoeg vrouwen, die zich erbij neerleggen dat het altijd pijn zal blijven doen.quote:Tsja wat betreft mijn lijf. Je ziet er echt helemaal niets aan. Ben nog net zo slank en strak als voor de zwangerschappen. En hier in m'n omgeving ben ik echt niet de enige! Maar ook al was het niet zo geweest dan was wat mij betreft het cliché van 'het is het allemaal waard' wel van toepassing.Zoals ik al zei, dan ben je dus wel een uitzondering. Dat jij het waard vindt, is heel persoonlijk. Ik ken dan weer genoeg vrouwen, die blij zijn met hun kind, maar heel erg lijden onder hun veranderde lichaam. Het blije vrolijke onbevangen is er vanaf.quote:Wat betreft het littekenweefstel down under... ja dat kan idd niet altijd even mooi zijn en je kan daar last van houden maar na je laatste kind valt zelfs daar meestal nog wat aan de doen door de gyn.En ook hier zijn er genoeg verhalen, dat het gewoon nooit echt meer goedkomt. Hoe meer je erin gaat snijden en weer hechten, hoe verder van huis je bent. Soms is stuk gewoon echt stuk, en ja hoor daar komt 'ie: het hoort erbij.quote:Maar weet je ik denk dat als je aan vrouwen vraagt die na de zwangerschap een wat minder lijf hebben overgehouden of wat klachten hebben nog steeds iedereen zegt dat ze het er voor over hadden. Klinkt misschien heel raar voor in de oren voor iemand zonder kinderwens.Nee hoor, er zijn er genoeg die er van balen. Blij zijn het het kind is iets wat los staat van hun eigen lichaam. En waarom mag je daar niet van balen? En wie heeft er geen kinderwens volgens jou?
zondag 17 juni 2012 om 17:14
quote:pastiche schreef op 17 juni 2012 @ 17:04:
Ik ben nauwelijks veranderd door de zwangerschap Jeane. Een iets minder platte buik dan daarvoor maar zelfs dat is minimaal, niemand die dat opvalt (behalve mij). Mensen zijn juist stomverbaasd als ik in bikini loop met een kind, meerdere malen de vraag gekregen of ze echt van mij was . Ik ben 10 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap, na de bevalling was ik weer op mijn eigen gewicht daarvoor en een paar weken later paste ik weer gewoon in mijn jeans.
Ik kan me niet voorstellen dat ik een rare uitzondering ben.
Je bent een van de mazzelaars.
BGB heeft eens een link geplaatst naar een site, waar vrouwen hun verhalen kwijt konden over hun lichaam na de bevalling. Doorgaans resulteert het niet in een strak terug geveerd lichaam zonder beschadigingen. Helaas.
Ik ben nauwelijks veranderd door de zwangerschap Jeane. Een iets minder platte buik dan daarvoor maar zelfs dat is minimaal, niemand die dat opvalt (behalve mij). Mensen zijn juist stomverbaasd als ik in bikini loop met een kind, meerdere malen de vraag gekregen of ze echt van mij was . Ik ben 10 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap, na de bevalling was ik weer op mijn eigen gewicht daarvoor en een paar weken later paste ik weer gewoon in mijn jeans.
Ik kan me niet voorstellen dat ik een rare uitzondering ben.
Je bent een van de mazzelaars.
BGB heeft eens een link geplaatst naar een site, waar vrouwen hun verhalen kwijt konden over hun lichaam na de bevalling. Doorgaans resulteert het niet in een strak terug geveerd lichaam zonder beschadigingen. Helaas.
