Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?

Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.



Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.



Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).



Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!



Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!



Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!

10 maand aaneengesloten? Die snap ik niet helemaal (maar dat kan aan mij liggen )



Ik ben niet zielig hoor, ik voel me niet zielig in ieder geval. Een vriendin van me kwam er met 10 week achter tijdens de echo dat het kind waar ze na een jaar proberen zwanger van was met 8 week gestopt was met groeien. Dan is een spontane miskraam met 5+2 weken echt een eitje. Jammer, maar volgende keer beter.