Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?

Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.



Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.



Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).



Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!



Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!



Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!

Hmm.. ik denk dat kleine aziatische meisjes kleine aziatische babies baren (itt Hollands Glorie), en dat vrouwen met korte bovenlijven misschien gewoon niet meer ademen vanaf de vierde maand. Maar goed. Heb ik dan weer geen keuze in (is alleen een bevestiging van het feit dat -baarmoeders daargelaten- mijn lang-lijvige vriend hier veel beter geschikt voor zou zijn).



Ik denk ook dat het allemaal wel goed komt hoor. Ik heb gelukkig erg veel vriendinnen die (nog) geen kinderwens hebben, maak me alleen een beetje zorgen om de babyboom in de familie. Ach ja, als ik al zwanger ben tegen kerst kan ik altijd nog zeggen dat ik me niet goed voel en fijn in m'n eentje alcoholvrije glühwein nippen onder de kerstboom, zo niet kan ik met een wijntje erbij een happy place zoeken.



Dit topic/ forum helpt wel trouwens, ik heb er erg tegenaan gehikt om een topic te openen, maar ik krijg er bijna zin in zo.

Ah! Wat fijn dat niet iedereen zo praat! Ik vroeg me al af of dat ook hormonaal bepaald was, dat je stem zo omhoog schiet.



Echt.. Ik heb me alleen nog maar ingelezen in wanneer ik met dat foliumzuur moet beginnen en nog een paar van die praktische zaken (okay, en op dit forum..), maar mijn woordenschat is me toch al een hoop infantiele woorden rijker! "Klussen"? wie verzint zoiets?

Hee wat leuk, jullie zijn er nog



@ Elmervrouw, kijk, ik ben zelfs langer (vooral benen..) dus wouldn't you know! En ik blijf vast mezelf. Of niet. Maar dan ben ik die Elein en vind ik dat vast ook wel prima



@ kastanjez, goed evolutieargument. Wetenschappelijk. Hou ik van



@ 5x5 goed om te horen, dank je!



@ vrolijkevrouw, op die vraag heb ik eerder al antwoord gegeven. Hij wil niet alleen zijn genen doorgeven, maar het hele gevolg van die celdeling vervolgens nog graag minimaal 18 jaar opvoeden, voorlezen, kots ervan opruimen (hmm..) etc. Zeg maar eh.. vader worden.



@ italiagirl Ik denk dat ik het idd een beetje van het er in groeien ga moeten hebben, al lijkt me dat ook wel weer stressvol. (moeder heeft meerdere miskramen gehad )



Maar goed, eerste horde is genomen, ik heb online (want schijtert) foliumzuur en een paar testen besteld. Bij thuiskomst vandaag lagen ze op de mat, waardoor ik prompt mijn sleutels in het slot van de buitendeur liet zitten. (Dank fijne buurvrouw voor het redden van m'n inboedel!) Groeien zei je hè?

Haha, er is denk ik wel een 85-95% kans is dat ik een kind wel helemaal bij de bakker achterlaat, maar ach zolang ze zelf het AMK niet kunnen bellen... De bakker zorgt er vast goed voor tot ik het door heb.



@ anelore, dank voor het delen, dat klinkt goed. Ik vond na een botbreuk ook al wel cool wat mijn lijf kon om dat te maken (stamcellen die weten wat je nodig hebt enzo), dus ik hoop dat ik een baby ook zo kan zien, in plaats van als alien



@ fv Dat moet een bizarre ervaring zijn geweest, "bevallen" van een depressie. Wel fijn dat die borstvoedingshormonen een betere uitwerking hadden! Knap ook dat je 35 kilo in een jaar kwijt geraakt bent! Was dat vooral doordat de meeste kilo's kind+vruchtwater waren, borstvoeding, of heb je je te pletter gesport?



Borsten maak ik me wel een beetje zorgen om lijf-technish. Ik heb nu al D/E, en dat hoeft ècht niet groter!



@ missfiona: respect! Maar jeetje.. vijf?!

@ Suy, leuk, van die ribben! ;-P Als het kind er eenmaal is geloof ik het wel, maar tot die tijd? Ik kan me ook weer voorstellen dat ik er een 4D echo voor moet betalen om tot het besef te komen



@ Zwarte zwanen Klinkt wel hoopvol maar ik hoop voor je dat die 20 weken snel klachtenloos voorbij gaan Je wil wel weten welk geslacht het heeft neem ik aan?



@ Missfiona: Ah kijk, hormonale correctie, daar had ik het over

PS: Pleegzorg een idee voor de volgende 5?

quote:Kastanjez schreef op 08 augustus 2012 @ 14:03:

Leuk als je ons af en toe nog op de hoogte houdt van het 'klussen'...

Bij deze toch maar even, ondanks dat het denk ik niet netjes is om je eigen topic te uppen, sorry . Wat ik me namelijk nooit realiseerde is dat de Brave New World niet begint met zwanger zijn, maar al met worden! Ik heb her en der op therapeutische basis meegeschreven op de zwanger peilerT, maar in de maandtopics zitten vooral blije en verwachtingsvolle vrouwen waar ik me niet zo bij voel passen, maar die ik vooral niet wil lastigvallen. Vandaar toch maar even weer hier.



Wij zijn dus -na nog even in 'blinde paniek' eind augustus op last minute vrijheids vakantie geweest te zijn- begonnen half september.



Ovuleren was leuk. Ik ben altijd al geiler tijdens die week, en nu hadden we als een soort kickstart bedacht om zoveel mogelijk sex te hebben in die week. Was erg porneau. Beetje beurs maar wel genoten



En dan: wachten. Normaal al niet mijn strong suit (understatement), maar extra erg doordat je brein en lijf er een practical joke feestje van maken. Niet de hele dag natuurlijk, maar waarom heb ik bij vlagen kramp in m'n buik? Darmklachten als bijwerking van flinke verkoudheid is het echte antwoord denk ik, maar mijn brein denkt woorden als 'innesteling'. Steeds misselijk 's middags. Zwanger? Of heb ik dit normaal ook en noem ik het dan after-lunch dip (en waarom weet ik dat niet meer?) Tegelijkertijd honger als een paard (of onbewuste goedkeuring om toch wat meer te eten).



Eergisteren tot overmaat van ramp een idiote huilbui hierover ook: een onbekend aantal keer twee week wachten, dan anderhalve maand wachten tot je weet of het leeft, dan weer anderhalve maand wachten tot je weet of het niet een gen teveel of een hartkamer te weinig heeft, en dan ben je pas halverwege! Krankzinnige onderneming eigenlijk.. Waarom wil ik dit?



Natuurlijk ben ik echt niet de hele tijd een labiel wrak/neuroot. Ik ben er ook voor om in die twee week nog gewoon af en toe een wijntje te drinken, ware het niet dat ik er geen zin in had want misselijk (buikgriepje?). Maar het hielp wel om in dit topic reacties van gelijkgestemden weer even te lezen, dus ik dacht ik up het toch maar even weer. Misschien dat ik hier ter compensatie van blije verwachtingsvolle vrouwen de minder bubbelige twijfelaarsters kan lokken? Herkenning iemand?

Haha, dank je voor je toewensing, en jij veel plezier met de verwekking van de derde! Maar eerlijk, oprecht, en zonder interessant te willen doen begrijp ik deze zin niet:quote:isisVG schreef op 08 oktober 2012 @ 12:50:

Heerlijk toch, er op die manier toch "mee bezig" zijn!Als ik 'heerlijk' vervang door 'vreselijk' klopt het weer, maar je bedoelt vast echt 'heerlijk'.. Wat vind je precies heerlijk?