Zwanger
alle pijlers
Zelfgemaakte baby- wat is er zo leuk aan?
zondag 17 juni 2012 om 16:16
Mijn vriend en ik hebben een kinderwens. We zijn 5 jaar samen, hebben een huis, vast inkomen, en een massa nichtjes die tzt wel op willen passen als we eens een avondje uit willen, en de leeftijd ervoor (begin 30). Zodoende hebben we besloten om na de vakantie te stoppen met anticonceptie (koperspiraal, dus het zou snel kunnen gaan). Ik sta/stond helemaal achter deze keuze, tot ik me deze week besefte dat ik dan onderhand naar de winkel kan voor een pot foliumzuur, en het allemaal wel erg dichtbij kwam.. En bah wat opeens een twijfel.
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
Het zit namelijk zo: ik heb wel een grote kinderwens, maar geen babywens. Ik vind babies geen hol aan eigenlijk, ook niet die van goede vriendinnen die ik vast 'mag' houden. Als het alleen aan mij lag had ik liever kinderen geadopteerd of via pleegzorg in huis gehaald, dan om zo'n smurf zelf te maken. Dit gevoel heb ik altijd al gehad. Mijn poppen kwamen ook 'uit kindertehuizen' in plaats van 'uit mijn buik'. Toen ik jaren geleden in het buitenland werkte heb gekeken naar de mogelijkheid om een kind wat ik daar had leren kennen te adopteren, maar dat was door Nederlandse wetgeving niet mogelijk.
Mijn vriend daarentegen wil niets liever dan zijn genen doorgeven, en samen een kind maken waarin je zowel hem als mij terugziet. Ik herken dit gevoel helemaal niet, maar gezien de problemen die adoptiekinderen (kunnnen) hebben, het geld en de tijd die het proces kost, en dat ik toch ook graag een kind wil hebben dat niet van iemand anders blijft (zoals bij pleegzorg), heeft er toe geleid dat we toch besloten hebben om er een 'zelf te maken' (als dat lukt, dat vooropgesteld).
Maar nu het zo dichtbij komt zie ik zo op tegen zwanger zijn! Ik vind het ergens oneerlijk dat ik mijn lijf moet delen met iemand, mijn sport op een gegeven moment niet meer kan doen, leuke projecten op m'n werk moet laten lopen omdat ik er 4 maand uit ben, terwijl mijn vriend zo graag zijn genen wil doorgeven. Die bevalling zie ik nog niet eens zo tegenop, want dat betekent weer einde zwangerschap, maar de gevolgen die het op lange termijn op je lijf kan hebben, het gevoel dat er iets in je zit wat beweegt (Sigourney Weaver - Aliens flashback) maar vooral dat je niet meer kan doen met je lijf wat je wil staan me zo tegen!
Aan de andere kant wil ik echt graag kinderen, met hem, en is adoptie ook niet zaligmakend. Misschien is het gewoon even 9 maanden doorbijten. Bij antibiotica mag je ook geen wijntje bij het eten, en met een langdurige blessure heb ik ook wel eens een half jaar niet gesport... Maar toch: ik kan me niet voorstellen dat je van een zelfgemaakt kind, dat 'voorgeprogrammeerd' is om je te vertrouwen net zoveel kan houden als van een kind wiens vertrouwen je hebt moeten winnen. Klinkt gek waarschijnlijk, maar het maakt me zo onzeker hierover!
Wat wil ik nou met dit (toch best lange, sorry) topic? Vooral even van me afschrijven. En misschien zijn er wel mensen die het herkennen en toch een positieve ervaring hebben. Misschien wordt het hormonaal wel gecorrigeerd door je lijf om ook enthousiast te worden van een ongeboren kind of baby.. ik weet het niet. Kortom: stort hier al uw verhalen van 'ik kon nog tot de 8e maand sporten, kamperen, vrijen', 'ik stond een half uur na de bevalling al weer te koken', en 'zwanger zijn is fantastisch verhalen' Dank u!
zondag 17 juni 2012 om 17:19
Maar goed, er kunnen nu allerlei verhalen worden neergelegd over lichamen na de bevalling. En de details doen hier niet zoveel ter zake. Er zijn mensen, die graag zwanger willen zijn, en ik weet al: dat gaat een hel worden. Ik vind 1 pond aankomen gewoon al onprettig. Geen drama, niet het einde van de wereld. Ik zit gewoon dan snel niet lekker in mijn vel. Je kunt vaak niet meer lekker je gang gaan, moet ook met verlof. Kortom; alle bezwaren die TO heeft heb ik ook. Ik begrijp haar bezwaren dan ook volkomen.
zondag 17 juni 2012 om 17:25
quote:nouschi schreef op 17 juni 2012 @ 17:18:
Ik vind het eigenlijk een beetje een koketteer-topic.
Inderdaad.
Ik las hier iets over een draagmoeder, maar ik zou het wel erg raar vinden om om deze redenen een draagmoeder te zoeken, ik kan me ook niet voorstellen dat iemand bereid is om dat te doen, alleen omdat zwanger zijn je niet ideaal lijkt.
Ik vind het eigenlijk een beetje een koketteer-topic.
Inderdaad.
Ik las hier iets over een draagmoeder, maar ik zou het wel erg raar vinden om om deze redenen een draagmoeder te zoeken, ik kan me ook niet voorstellen dat iemand bereid is om dat te doen, alleen omdat zwanger zijn je niet ideaal lijkt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 17 juni 2012 om 17:28
quote:jeane_avril schreef op 17 juni 2012 @ 17:14:
[...]
Je bent een van de mazzelaars.
BGB heeft eens een link geplaatst naar een site, waar vrouwen hun verhalen kwijt konden over hun lichaam na de bevalling. Doorgaans resulteert het niet in een strak terug geveerd lichaam zonder beschadigingen. Helaas.
Het zou goed kunnen, ik weet het niet eerlijk gezegd. De vrouwen om mij heen lijken voor het meerendeel zo ongeveer hetzelfde als daarvoor. De slanke dames zijn nog steeds slank en de stevigere dames nog steeds stevig. Ik heb, moet ik eerlijk bekennen, nooit gevraagd naar de schade dus geen idee hoe dat is voor/bij hen.
Het enige wat ik eraan overgehouden is, als ik al heel nodig moet plassen, en ik moet niezen, dan moet ik de boel goed dicht houden . Dat is wel verbeterd maar het is niet meer zoals daarvoor. Doordat ik dat weet en er dan even op let, is het geen probleem.
Ik vind het trouwens niet gek als vrouwen er achteraf van balen of verdrietig zijn dat ze nooit meer hun lijf van daarvoor terugkrijgen. Dat lijkt me moeilijk, je bent naast moeder ook vrouw. Je aantrekkelijk voelen is belangrijk. Gelukkig zijn je aantrekkelijk voelen en perfect zijn niet dezelfde dingen, ik hoop dat die vrouwen het gegund is om zich weer mooi te voelen. Maar dat is miss heel simplistisch gesteld.
[...]
Je bent een van de mazzelaars.
BGB heeft eens een link geplaatst naar een site, waar vrouwen hun verhalen kwijt konden over hun lichaam na de bevalling. Doorgaans resulteert het niet in een strak terug geveerd lichaam zonder beschadigingen. Helaas.
Het zou goed kunnen, ik weet het niet eerlijk gezegd. De vrouwen om mij heen lijken voor het meerendeel zo ongeveer hetzelfde als daarvoor. De slanke dames zijn nog steeds slank en de stevigere dames nog steeds stevig. Ik heb, moet ik eerlijk bekennen, nooit gevraagd naar de schade dus geen idee hoe dat is voor/bij hen.
Het enige wat ik eraan overgehouden is, als ik al heel nodig moet plassen, en ik moet niezen, dan moet ik de boel goed dicht houden . Dat is wel verbeterd maar het is niet meer zoals daarvoor. Doordat ik dat weet en er dan even op let, is het geen probleem.
Ik vind het trouwens niet gek als vrouwen er achteraf van balen of verdrietig zijn dat ze nooit meer hun lijf van daarvoor terugkrijgen. Dat lijkt me moeilijk, je bent naast moeder ook vrouw. Je aantrekkelijk voelen is belangrijk. Gelukkig zijn je aantrekkelijk voelen en perfect zijn niet dezelfde dingen, ik hoop dat die vrouwen het gegund is om zich weer mooi te voelen. Maar dat is miss heel simplistisch gesteld.
zondag 17 juni 2012 om 17:31
quote:Susan schreef op 17 juni 2012 @ 17:25:
[...]
Inderdaad.
Ik las hier iets over een draagmoeder, maar ik zou het wel erg raar vinden om om deze redenen een draagmoeder te zoeken, ik kan me ook niet voorstellen dat iemand bereid is om dat te doen, alleen omdat zwanger zijn je niet ideaal lijkt.Dat was een grapje van mij, niet een opmerking van to .
[...]
Inderdaad.
Ik las hier iets over een draagmoeder, maar ik zou het wel erg raar vinden om om deze redenen een draagmoeder te zoeken, ik kan me ook niet voorstellen dat iemand bereid is om dat te doen, alleen omdat zwanger zijn je niet ideaal lijkt.Dat was een grapje van mij, niet een opmerking van to .
zondag 17 juni 2012 om 17:48
Ik vond de zwangerschap kut, zowel lichamelijk als geestelijk heb ik er echt onder geleden.
De bevalling was hels, duurde een dag engingen aantal dingen verkeerd. oa pijn bestrijding die niet werkte.
En ja ik heb nu een hangbuik met zebra print, lekker litteken van onder en ben nog steeds paar kilo te zwaar.
Maar ik zou het zo weer doen.. Cliche, cliche.
Ik heb niks met baby's, geef mij maar een puber. Maar mijn baby is zo leuk. Zelfs zijn poepluiers vind ik leuk om te doen..
De bevalling was hels, duurde een dag engingen aantal dingen verkeerd. oa pijn bestrijding die niet werkte.
En ja ik heb nu een hangbuik met zebra print, lekker litteken van onder en ben nog steeds paar kilo te zwaar.
Maar ik zou het zo weer doen.. Cliche, cliche.
Ik heb niks met baby's, geef mij maar een puber. Maar mijn baby is zo leuk. Zelfs zijn poepluiers vind ik leuk om te doen..
zondag 17 juni 2012 om 17:49
zondag 17 juni 2012 om 17:55
Ik vond zwangerschap achteraf wel mooie voorbereiding op moederschap; je leert jezelf op D tweede plaats zetten en de baby op de eerste.
De eerste vier jaar zijn organisatorisch tropenjaren. Ze kunnen weinig zelf, moeten alles leren en hebben jou en partner daarvoor nodig. Jouw behoeften komen op plan B.V.
Natuurlijk kun je wel sporten, maar drie avonden in de week zoals eerder lukt mij niet-teveel geregel en te moe (gebroken nachten vreten energie).
Dat is zonder kind of met oppaskind anders, je hebt meer regie over tijd.
Het valt me op dat er niks gezegd wordt over adoptie en pleegzorg.
Ik denk dat je kunt houden van elk kind.
Ik denk ook dat een kind het ergens altijd weet dat zijn biologische ouders niet voor hem zorgen en daar ergens moeite mee heeft.
Ik hoor van pleegouders dat je het pleegkind deelt met zijn familie. Er is altijd pijn dat zij die zorg niet hebben en jij wel.
Je hoeft niet nu meteen te beginnen, je mag nog wachten.
Ik vind mijn zoon enorm leuk (en bewerkelijk)!
De eerste vier jaar zijn organisatorisch tropenjaren. Ze kunnen weinig zelf, moeten alles leren en hebben jou en partner daarvoor nodig. Jouw behoeften komen op plan B.V.
Natuurlijk kun je wel sporten, maar drie avonden in de week zoals eerder lukt mij niet-teveel geregel en te moe (gebroken nachten vreten energie).
Dat is zonder kind of met oppaskind anders, je hebt meer regie over tijd.
Het valt me op dat er niks gezegd wordt over adoptie en pleegzorg.
Ik denk dat je kunt houden van elk kind.
Ik denk ook dat een kind het ergens altijd weet dat zijn biologische ouders niet voor hem zorgen en daar ergens moeite mee heeft.
Ik hoor van pleegouders dat je het pleegkind deelt met zijn familie. Er is altijd pijn dat zij die zorg niet hebben en jij wel.
Je hoeft niet nu meteen te beginnen, je mag nog wachten.
Ik vind mijn zoon enorm leuk (en bewerkelijk)!
zondag 17 juni 2012 om 18:09
Tsja. Ik had lichamelijk gezien twee geweldige zwangerschappen, volgens het boekje. Tot op het laatst alles gedaan wat ik normaal ook doe. En toen ik dingen niet meer wilde, was het ook geen probleem, want ik bepaalde zelf dat ik het niet meer wilde, niet mijn lijf. Na de bevalling koken? Ik had wel wat beters te doen. Met tot op het bot laten verwennen bijvoorbeeld met uitgebreide maaltijden die iemand anders had gekookt. Maar als het had gemoeten, had het gekund hoor, diezelfde avond nog.
Op het laatst zat mijn buik een beetje in de weg en dat was het wel. Zo kan het dus ook.
Mijn ongemak had met hele andere factoren te maken: onvoorziene stress op het moment in mijn leven dat ik op mijn aller kwetsbaarst was (toevallig 2 x om een andere reden).
En dat vind ik ook gelijk het minst leuke aan het feit dat ik kinderen gemaakt hebt: je wordt er ontzettend kwetsbaar door. Maar dat is met adoptie- of pleegkinderen waarschijnlijk niet anders.
Met al het andere heb ik totaal geen moeite gehad. Een maandje na de geboorte van beide kinderen ging ik gewoon op vakantie bijvoorbeeld. En ik heb nu inderdaad een ander lijf: slanker dan daarvoor. En toen ik na 16 weken terugkwam op mijn werk, bleek alles zomaar nog precies hetzelfde te zijn. Na 1 dag was het alsof ik nooit was weggeweest.
Maar uiteraard spreek ik voor mezelf. Juist door alle stress heb ik beide zwangerschappen niet bepaald ervaren als de gemiddelde aanstaande moeder.
Op het laatst zat mijn buik een beetje in de weg en dat was het wel. Zo kan het dus ook.
Mijn ongemak had met hele andere factoren te maken: onvoorziene stress op het moment in mijn leven dat ik op mijn aller kwetsbaarst was (toevallig 2 x om een andere reden).
En dat vind ik ook gelijk het minst leuke aan het feit dat ik kinderen gemaakt hebt: je wordt er ontzettend kwetsbaar door. Maar dat is met adoptie- of pleegkinderen waarschijnlijk niet anders.
Met al het andere heb ik totaal geen moeite gehad. Een maandje na de geboorte van beide kinderen ging ik gewoon op vakantie bijvoorbeeld. En ik heb nu inderdaad een ander lijf: slanker dan daarvoor. En toen ik na 16 weken terugkwam op mijn werk, bleek alles zomaar nog precies hetzelfde te zijn. Na 1 dag was het alsof ik nooit was weggeweest.
Maar uiteraard spreek ik voor mezelf. Juist door alle stress heb ik beide zwangerschappen niet bepaald ervaren als de gemiddelde aanstaande moeder.
zondag 17 juni 2012 om 18:17
Ik was zwanger zonder dat ik het wist, vier maanden lang had ik geen idee en in de zevende maand werd de baby geboren, die ook nog eens een hele tijd in een couveuse moest liggen. Hartstikke handig, ik hoefde bijna niks te doen. Nah ja, 3 maanden bewust zwanger en heel erg ziek zijn maar goed, de meeste vrouwen zijn gewoon lekker zwanger met wat ongemakken, dus grote kans dat jou dat ook gebeurt.
Als je een kind wil hebben van jezelf, zul je zwanger moeten zijn en door de babyperiode heen moeten. Het is niet anders. En het is te doen. Mijn helemaal niet eens geplande baby is inmiddels acht en ik ben aardig aan haar gewend geraakt.
Het komt helemaal goed.
Als je een kind wil hebben van jezelf, zul je zwanger moeten zijn en door de babyperiode heen moeten. Het is niet anders. En het is te doen. Mijn helemaal niet eens geplande baby is inmiddels acht en ik ben aardig aan haar gewend geraakt.
Het komt helemaal goed.
zondag 17 juni 2012 om 18:47
Je hebt al genoeg ervaringen gelezen, maar ik plemp de mijne er toch ook nog maar even bij. Ik had jouw OP kunnen schrijven, een jaar of twee terug, echt waar! Ik zei altijd 'ik wou dater een afhaalloket was om kinderen van een maand of 18 op te halen'... Maar aangezien dat er niet is, gooiden we de pil maar weg en werd ik direct diezelfde maand nog zwanger...
Ik werd nogal overvallen door mijn zwangerschap en denk dat het mede daarmee te maken heeft dat ik er niks aan vond. Ik was voorbereid op een leven dat beheerst werd door een baby, als die baby er ook echt zou zijn, niet al vanaf het moment dat die in mijn buik zat. Ik heb ook echt het gevoel dat ik een jaar van mijn leven een beetje ben kwijt geraakt, maar vanaf het moment dat Kazkind (nu 13 mnd geleden) uit mijn buik werd gehaald (keizersnee) heb ik echt de grootste lol gehad.
Mijn ouders hebben vroeger veel pleegkinderen gehad en ik weet zeker dat dat heel anders is dan een kind van jezelf hoor. Kazkind begint nu bewust kusjes te geven (nou ja, met zijn mond open zijn hoofd tegen mijn hoofd aan te gooien) en dat is zó iets bijzonders. Hij laat zich gierend van het lachen tussen ons heen en weer vallen in bed. Hij schuivelt op zijn kont naar je toe en steekt zijn armen in de lucht omdat hij opgetild wil worden.
Dat zijn superleuke dingen die een kind van een ander niet (zo snel) bij jou zal doen, omdat je daar nooit dezelfde band mee hebt.
Ik heb dus ook niet zo veel met babies (enige voordeel van de keizersnee: de eerste 10 dagen heb ik geen luier verschoond en geen badje gedaan ), maar heb versteld gestaan van hoe snel een baby dingen leert en met je gaat communiceren. En met één jaar is het al echt geen baby meer en kun je al grapjes uithalen met je kind.
Ik werd nogal overvallen door mijn zwangerschap en denk dat het mede daarmee te maken heeft dat ik er niks aan vond. Ik was voorbereid op een leven dat beheerst werd door een baby, als die baby er ook echt zou zijn, niet al vanaf het moment dat die in mijn buik zat. Ik heb ook echt het gevoel dat ik een jaar van mijn leven een beetje ben kwijt geraakt, maar vanaf het moment dat Kazkind (nu 13 mnd geleden) uit mijn buik werd gehaald (keizersnee) heb ik echt de grootste lol gehad.
Mijn ouders hebben vroeger veel pleegkinderen gehad en ik weet zeker dat dat heel anders is dan een kind van jezelf hoor. Kazkind begint nu bewust kusjes te geven (nou ja, met zijn mond open zijn hoofd tegen mijn hoofd aan te gooien) en dat is zó iets bijzonders. Hij laat zich gierend van het lachen tussen ons heen en weer vallen in bed. Hij schuivelt op zijn kont naar je toe en steekt zijn armen in de lucht omdat hij opgetild wil worden.
Dat zijn superleuke dingen die een kind van een ander niet (zo snel) bij jou zal doen, omdat je daar nooit dezelfde band mee hebt.
Ik heb dus ook niet zo veel met babies (enige voordeel van de keizersnee: de eerste 10 dagen heb ik geen luier verschoond en geen badje gedaan ), maar heb versteld gestaan van hoe snel een baby dingen leert en met je gaat communiceren. En met één jaar is het al echt geen baby meer en kun je al grapjes uithalen met je kind.
zondag 17 juni 2012 om 19:10
Leuk dat je dit topic hebt geopend Ik ben nu 17 weken zwanger, 17 weken misselijk, heb 17 weken infecties aan mijn urinewegen, heb in het ziekenhuis gelegen wegens uitdroging... En om dan nog niet te spreken over de hormonen die het met zich mee brengt.
Ik wilde heeeel graag een baby en we moesten er ook veel voor doen (ziekenhuis). Nu het eenmaal feit is vind ik het vreselijk! Ik weet natuurlijk niet hoe het straks is, maar hoor van veel mensen dat het het allemaal waard is! Daar ga ik dan ook maar vanuit effe doorzetten dus.
Maar het kan natuurlijk ook anders uitpakken. Misschien heb jij straks helemaal nergens last van het is allemaal mogelijk! ( zeggen ze :p )
Ik wilde heeeel graag een baby en we moesten er ook veel voor doen (ziekenhuis). Nu het eenmaal feit is vind ik het vreselijk! Ik weet natuurlijk niet hoe het straks is, maar hoor van veel mensen dat het het allemaal waard is! Daar ga ik dan ook maar vanuit effe doorzetten dus.
Maar het kan natuurlijk ook anders uitpakken. Misschien heb jij straks helemaal nergens last van het is allemaal mogelijk! ( zeggen ze :p )
zondag 17 juni 2012 om 19:42
Positieve verhalen wil je, daar gaat ie dan.
Ik heb 3 dochters, 3 makkelijke zwangerschappen gehad en 3 makkelijke bevallingen. Eerste bevalling 3 1/2 uur, tweede 4 1/2 uur en derde bevalling 4 uur. Eerste bevalling was een stuitbevalling, de tweede en de derde thuis. Bij de derde had ik geen hechtingen. Een paar uur na de bevalling liep ik gewoon door het huis.
Ik zal je de dag van mijn eerste bevalling beschrijven. Om 7 uur 's ochtends lag ik in het zwembad om baantjes te trekken samen met mijn zus, die daarna ging werken. Daarna ging ik de paardrijzadels van mijn zus wegbrengen naar de zadelmaker en daarna naar een feest op mijn werk. Toen ik 's middags thuis kwam ging ik even lekker op mijn bed liggen om een dutje te doen en toen braken mijn vliezen.
Klinkt allemaal makkelijk te doen, toch. De pnd's (meervoud ja) daar zal ik maar niets over schrijven.
Ik heb 3 dochters, 3 makkelijke zwangerschappen gehad en 3 makkelijke bevallingen. Eerste bevalling 3 1/2 uur, tweede 4 1/2 uur en derde bevalling 4 uur. Eerste bevalling was een stuitbevalling, de tweede en de derde thuis. Bij de derde had ik geen hechtingen. Een paar uur na de bevalling liep ik gewoon door het huis.
Ik zal je de dag van mijn eerste bevalling beschrijven. Om 7 uur 's ochtends lag ik in het zwembad om baantjes te trekken samen met mijn zus, die daarna ging werken. Daarna ging ik de paardrijzadels van mijn zus wegbrengen naar de zadelmaker en daarna naar een feest op mijn werk. Toen ik 's middags thuis kwam ging ik even lekker op mijn bed liggen om een dutje te doen en toen braken mijn vliezen.
Klinkt allemaal makkelijk te doen, toch. De pnd's (meervoud ja) daar zal ik maar niets over schrijven.
zondag 17 juni 2012 om 20:00
Zo, wat veel lieve reacties
Over een veranderend lichaam: Fijn voor de vrouwen die er goed, of zelfs beter (-4 kg) uitgekomen zijn, en zo moeilijk dat je vantevoren niet weet wat je te wachten staat en wat het risico is. Wat uitgezakter er uit zien vind ik zelf niet zo erg, striae en een slappere buik ook niet. Ik heb -volgens vriendinnen- een nogal mannelijke kijk op mijn lijf: als het functioneert en gezond is is het een mooi en goed lijf. Littekens zijn an sich ook geen probleem, ik heb er meer. Ik maak me meer zorgen over bijv. bekkeninstabiliteit die blijvend is, want ik hou nogal van bergwandelingen. Misschien is dat met de juiste zorg beperkt te houden, wie weet.
@ noushi wat ik 'oneerlijk' vind is dat WIJ een kind willen, HIJ deze zelf wil maken en IK mijn lijf daarvoor uit moet lenen. Wat bedoel je met koketteer-topic?
@ susan, het was een grapje.
@ johanderksen (grappig, een bevallingsverhaal en die snormans erbij) in welk opzicht heb je er geestelijk onder geleden als ik vragen mag?
@ madderijn Misschien is dat wel een goede om te onthouden. Dat zwangerschap je laat wennen aan jezelf op de 2e plaats zetten...
@ suus Hoopvol, dank je !
@ eleonora soms denk ik ook wel eens : ik hoop dat ik per ongeluk zwanger ben, dan hoef ik niet meer te kiezen. Maar natuurlijk meen ik dat niet (drink nog steeds wijntjes), en die drie maanden en vroeggeboorte klinkt erg heftig zeg!
@ kastanjez Fijn om te horen dat het ook met gelijkgestemden goed komt! Een pleegkind wil ik wel, maar dan als toevoeging op mijn 'eigen' (al dan niet zelfgemaakt). Hier hebben we het al over gehad, want een groot gezin willen we beiden wel.
@meisje1988 Heftig zeg! Veel sterkte, ik hoop dat het snel beter gaat!
@ reisa: kijk dat klinkt erg prettig (op de pnd na, ook heftig). dank je!
Jullie hebben me -ook met de mindere verhalen- wel hoop gegeven dat het allemaal wel goed komt. Zwanger zijn lijkt me nog steeds niks aan, maar wie weet valt ook dat wel mee. Ik ga er nog eens goed over na denken, maar dank jullie wel voor de reacties. Positieve verhalen blijven welkom hoor!
Over een veranderend lichaam: Fijn voor de vrouwen die er goed, of zelfs beter (-4 kg) uitgekomen zijn, en zo moeilijk dat je vantevoren niet weet wat je te wachten staat en wat het risico is. Wat uitgezakter er uit zien vind ik zelf niet zo erg, striae en een slappere buik ook niet. Ik heb -volgens vriendinnen- een nogal mannelijke kijk op mijn lijf: als het functioneert en gezond is is het een mooi en goed lijf. Littekens zijn an sich ook geen probleem, ik heb er meer. Ik maak me meer zorgen over bijv. bekkeninstabiliteit die blijvend is, want ik hou nogal van bergwandelingen. Misschien is dat met de juiste zorg beperkt te houden, wie weet.
@ noushi wat ik 'oneerlijk' vind is dat WIJ een kind willen, HIJ deze zelf wil maken en IK mijn lijf daarvoor uit moet lenen. Wat bedoel je met koketteer-topic?
@ susan, het was een grapje.
@ johanderksen (grappig, een bevallingsverhaal en die snormans erbij) in welk opzicht heb je er geestelijk onder geleden als ik vragen mag?
@ madderijn Misschien is dat wel een goede om te onthouden. Dat zwangerschap je laat wennen aan jezelf op de 2e plaats zetten...
@ suus Hoopvol, dank je !
@ eleonora soms denk ik ook wel eens : ik hoop dat ik per ongeluk zwanger ben, dan hoef ik niet meer te kiezen. Maar natuurlijk meen ik dat niet (drink nog steeds wijntjes), en die drie maanden en vroeggeboorte klinkt erg heftig zeg!
@ kastanjez Fijn om te horen dat het ook met gelijkgestemden goed komt! Een pleegkind wil ik wel, maar dan als toevoeging op mijn 'eigen' (al dan niet zelfgemaakt). Hier hebben we het al over gehad, want een groot gezin willen we beiden wel.
@meisje1988 Heftig zeg! Veel sterkte, ik hoop dat het snel beter gaat!
@ reisa: kijk dat klinkt erg prettig (op de pnd na, ook heftig). dank je!
Jullie hebben me -ook met de mindere verhalen- wel hoop gegeven dat het allemaal wel goed komt. Zwanger zijn lijkt me nog steeds niks aan, maar wie weet valt ook dat wel mee. Ik ga er nog eens goed over na denken, maar dank jullie wel voor de reacties. Positieve verhalen blijven welkom hoor!
zondag 17 juni 2012 om 20:04
Ik denk echt serieus, dat ik niks aan mijn zwangerschap/ bevalling heb overgehouden. Van mij had mijn man het mogen doen, daar niet van. Gewoon gemakzucht. Maar zwangerschap, een eitje, bevalling met ruggenprik, prima te doen. Daarna wel de rust nemen om te herstellen. Negen maanden op, negen maanden af, klopte bij mij wel. Nou heb ik niet zoveel met baby's. Je kan er zo weinig mee en ze kunnen zelf helemaal niks. Van mij mogen ze als 1-jarige ter wereld komen.
Waarom had SJP eigenlijk een draagmoeder?
Waarom had SJP eigenlijk een draagmoeder?
zondag 17 juni 2012 om 20:22
Elein, je moet maar zo denken, als de zwangerschap je tegenvalt, zegt dat niks over de gewenstheid van je kind. Ik zei altijd 'ik vind het zwanger zijn vreselijk, maar o wat verheug ik me er op een kindje te hebben'.
Bereid je er overigens ook maar op voor dat weinig mensen dat snappen en dat mensen heeeeeel vriendelijk blijven zeggen 'geniet van je zwangerschap'.....
Maar hé, misschien vind jij je zwangerschap per ongeluk wél hartstikke fijn, dat kan natuurlijk ook he!
Bereid je er overigens ook maar op voor dat weinig mensen dat snappen en dat mensen heeeeeel vriendelijk blijven zeggen 'geniet van je zwangerschap'.....
Maar hé, misschien vind jij je zwangerschap per ongeluk wél hartstikke fijn, dat kan natuurlijk ook he!
zondag 17 juni 2012 om 20:32
Wat heerlijk om te lezen dat ik niet de enig ben met het alien-effect-idee in mijn hoofd
Ik vind het ook 'oneerlijk' dat verhuizer nergens last van zal hebben en dat hij niet doodsbenauwd worrdt van de gedachte aan bevallen. Maar, als mijn lichaam dit kan, ben ik erg trots (voor anderen vast de normaalste zaak van de wereld...tja ik denk teveel..). Ik heb nog tijd om eraan te wennen..wij zijn nog in de oefen-fase.
Ik vind het ook 'oneerlijk' dat verhuizer nergens last van zal hebben en dat hij niet doodsbenauwd worrdt van de gedachte aan bevallen. Maar, als mijn lichaam dit kan, ben ik erg trots (voor anderen vast de normaalste zaak van de wereld...tja ik denk teveel..). Ik heb nog tijd om eraan te wennen..wij zijn nog in de oefen-fase.
zondag 17 juni 2012 om 20:38
Tja dat hele zwanger zijn dat hoeft van mij ook niet zo. Ik vind het bijzonder dat er iets groeit in mijn buik, en ik ben erg blij als ik hem voel bewegen (goed inmiddels wat minder, want ruim 36 weken zwanger). Desondanks vind ik kinderen wel heel erg leuk, zelfs als ze baby zijn. Mijn baby was misschien "saai" maar wel erg gemakkelijk, en heel lief. Hij sliep goed, at goed etc. Inmiddels is zoon 1 dus bijna 18 maanden en allang niet meer saai (nee ik moet ogen in mijn achterhoofd hebben voor alles wat hij uithaalt), maar daar groei je in mee. Je kunt het je vantevoren niet voorstellen. Ik had van alles bedacht, maar uiteindelijk was het allemaal niet zo.
Ik vond hem gelijk de mooiste toen hij geboren werd, en ja ik zou alles voor hem doen. Als ik de verhalen moet geloven dan is dat bij een tweede niet anders (dat hoop ik dan maar).
Verder vond ik het, het gekots, je veters niet kunnen strikken, je een walrus voelen, bevallen etc allemaal waard. Ik heb er zo'n leuk mannetje voor teruggekregen.
Daarnaast viel de lichamelijke schade absoluut mee, geen hangtieten (ondanks de bv), was ongeveer 15 kg aangekomen en na 6 maanden weer alles kwijt en ik had maar 3 hechtingen van onderen. Ook geen incontinentie of blijvende buik.
Ik vond hem gelijk de mooiste toen hij geboren werd, en ja ik zou alles voor hem doen. Als ik de verhalen moet geloven dan is dat bij een tweede niet anders (dat hoop ik dan maar).
Verder vond ik het, het gekots, je veters niet kunnen strikken, je een walrus voelen, bevallen etc allemaal waard. Ik heb er zo'n leuk mannetje voor teruggekregen.
Daarnaast viel de lichamelijke schade absoluut mee, geen hangtieten (ondanks de bv), was ongeveer 15 kg aangekomen en na 6 maanden weer alles kwijt en ik had maar 3 hechtingen van onderen. Ook geen incontinentie of blijvende buik.
zondag 17 juni 2012 om 22:43
Ik heb ook niet zoveel met zwanger zijn, of met kleine babies. Ik had een makkelijke zwangerschap, daar niet van, maar ik had er gewoon niet zoveel mee. Die buik, iedereen die het kan zien, dat soort dingen. Mijn dochter is nu 18 maanden en ik merk dat ik het nu pas steeds leuker ga vinden. Inmiddels ben ik 10 weken zwanger van de tweede, en om eerlijk te zijn zie ik alweer als een berg op tegen die eerste tijd. Maar och, je eigen kind is echt geweldig, daar zorgt moeder natuur wel voor (de andere kindjes op de creche vind ik stuk voor stuk plakkerige monstertjes...). Die zwangerschap en die eerste anderhalf jaar hoort er nu eenmaal bij, maar van mij mogen ze ook als dreumes worden afgeleverd hoor
maandag 18 juni 2012 om 07:56
quote:elein schreef op 17 juni 2012 @ 20:00:
@ eleonora soms denk ik ook wel eens : ik hoop dat ik per ongeluk zwanger ben, dan hoef ik niet meer te kiezen. Maar natuurlijk meen ik dat niet (drink nog steeds wijntjes), en die drie maanden en vroeggeboorte klinkt erg heftig zeg!
Ik rookte. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was natuurlijk niet meer maar ik was echt niet met een kind bezig en ik leefde er op los, werkte 60 uur per week en had nog nooit een tablet foliumzuur van dichtbij gezien.
Maar goed, een zelfgebfabriekte beeb is niet te vergelijken met die van een ander, ook al ben je nog zo close met die persoon. Nieuwe baby's bekijk ik met aandacht, ik koop er een cadeau voor en feliciteer de trotse ouders, waarna ik met een vrolijke zwaai weer afscheid neem, doei jongens, succes en veel plezier! Ik krijg er ook geen warme nestgevoelens van of zo. Ik ambieer ook geen tweede kind, deze, die ik heb is fantastisch gelukt, het is een wonder dat ze de hele zwangerschap en baring overleefd heeft en ik tel mijn zegeningen.
Maar weet je, voor je ergens bent waar je wil zijn moet je soms een weg afleggen. Dat is met van alles zo en met een kind krijgen ook.
Ik vond autorijles verschrikkelijk! Ik ben pas op mijn 39ste met rijles begonnen en ik haatte het. Elk uur in die auto. Ik heb er dan ook maanden en maanden over gedaan het te leren en moest drie keer afrijden voor ik geslaagd was. Nou, je zou me eens moeten zien cruisen nu over 's Heerenwegen! Alsof ik nog nooit iets anders gedaan heb ik mijn leven! Naar Frankrijk rijden? Geen punt, doe ik zo. Nou, dat had ik vijf jaar geleden ook niet gedacht hoor.
Een oermoeder ben ik niet en nooit geweest ook. Ik was als meisje nooit bezig met moeder zijn of worden en heb me oppassend door mijn vroege tienerjaren heen geslagen, vond de kinderen leuk maar never gedacht dat ik zelf ooit een tienermeisje in zou huren om op de mijne te passen. En kijk, ik ben iemands moeder nu. Elke dag feest is het. Wát een leuke meid heb ik gekregen en wat ben ik gelukkig dat ik haar moeder mag zijn.
Het komt allemaal goed, al moet je voor je gevoel eerst ergens 'doorheen'.
@ eleonora soms denk ik ook wel eens : ik hoop dat ik per ongeluk zwanger ben, dan hoef ik niet meer te kiezen. Maar natuurlijk meen ik dat niet (drink nog steeds wijntjes), en die drie maanden en vroeggeboorte klinkt erg heftig zeg!
Ik rookte. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was natuurlijk niet meer maar ik was echt niet met een kind bezig en ik leefde er op los, werkte 60 uur per week en had nog nooit een tablet foliumzuur van dichtbij gezien.
Maar goed, een zelfgebfabriekte beeb is niet te vergelijken met die van een ander, ook al ben je nog zo close met die persoon. Nieuwe baby's bekijk ik met aandacht, ik koop er een cadeau voor en feliciteer de trotse ouders, waarna ik met een vrolijke zwaai weer afscheid neem, doei jongens, succes en veel plezier! Ik krijg er ook geen warme nestgevoelens van of zo. Ik ambieer ook geen tweede kind, deze, die ik heb is fantastisch gelukt, het is een wonder dat ze de hele zwangerschap en baring overleefd heeft en ik tel mijn zegeningen.
Maar weet je, voor je ergens bent waar je wil zijn moet je soms een weg afleggen. Dat is met van alles zo en met een kind krijgen ook.
Ik vond autorijles verschrikkelijk! Ik ben pas op mijn 39ste met rijles begonnen en ik haatte het. Elk uur in die auto. Ik heb er dan ook maanden en maanden over gedaan het te leren en moest drie keer afrijden voor ik geslaagd was. Nou, je zou me eens moeten zien cruisen nu over 's Heerenwegen! Alsof ik nog nooit iets anders gedaan heb ik mijn leven! Naar Frankrijk rijden? Geen punt, doe ik zo. Nou, dat had ik vijf jaar geleden ook niet gedacht hoor.
Een oermoeder ben ik niet en nooit geweest ook. Ik was als meisje nooit bezig met moeder zijn of worden en heb me oppassend door mijn vroege tienerjaren heen geslagen, vond de kinderen leuk maar never gedacht dat ik zelf ooit een tienermeisje in zou huren om op de mijne te passen. En kijk, ik ben iemands moeder nu. Elke dag feest is het. Wát een leuke meid heb ik gekregen en wat ben ik gelukkig dat ik haar moeder mag zijn.
Het komt allemaal goed, al moet je voor je gevoel eerst ergens 'doorheen'.
maandag 18 juni 2012 om 08:10
Ik kan me zo voorstellen dat de band met je eigen gebaarde kind van begin af aan al heel sterk is, sterker dan met een adoptiekind. Dat duurt veel langer, logisch ook. En aan is het maar de vraag of het ooit hetzelfde gaat voelen.
Ik heb een dochter van 19 maanden, en de eerste 17 hadden ze gerust weg mogen laten van mij. De zwangerschap ook. De eerste 16 weken gingen goed, toen kreeg ik bekkeninstabiliteit. Ik ben met 26 weken minder moeten gaan werken en met 32 moest ik stoppen. Hoewel verder geen kwaaltjes, behalve de BI had ik daar wel erg last van. Ik kon de hond niet eens fatsoenlijk uitlaten, kon niet fietsen, niet lang zitten, liggen, staan. Sliep nauwelijks van de pijn. Ik heb me die laatste maanden echt opgesloten gevoeld in huis. Was ook nog eens herfst, dat hielp niet. Laatste maand kreeg ik er ischias bij, bij iedere stap die ik zette zakte ik door mijn been.
De bevalling was een eitje, dat dan weer wel. Een half uur erna stond ik onder de douche en ik had nergens meer last van. Maar dan wordt het pas echt opletten dat je genoeg rust neemt, en dat is moeilijk als je je goed voelt. Ik heb nu dus nog met regelmaat last van mijn bekken. Nu heb ik wel een gewrichtenprobleempje hoor, dat zal vast niet geholpen hebben.
Maar dat vond ik allemaal nog niet eens zo heel erg. Die nachten... De eerste tijd ging redelijk goed, na vijf weken geen nachtvoeding meer. Kind sliep overdag niet, tenzij op mijn arm, maar in ieder geval sliep ze s nachts. Dat was na een week of tien ook klaar, vanaf dan tot ze ongeveer 18 weken was konden we er iedere nacht uit, ongeveer ieder uur. Slopend. Toen ging het een maandje beter. Dan weer twee maanden ruk. Een maand beter, twee maanden ruk. Op een bepaald moment loop je op je tandvlees. Gebroken nachten gewend zijn is niks, probeer eens gebroken nachten met een doorlopend krijsend kind. Ze was ook nog eens veel ziek, uiteindelijk gaat het pas de laatste twee maanden beter. Kunnen lopen en praten scheelt een stuk in de frustratie van mijn streberige meisje. Maar zwaar was het, is het bij vlagen nog, maar de vlagen worden langzaamaan minder.
Sorry, het positieve deel gaat vanaf nu pas beginnen bij ons hoop ik dan toch.
Ik heb een dochter van 19 maanden, en de eerste 17 hadden ze gerust weg mogen laten van mij. De zwangerschap ook. De eerste 16 weken gingen goed, toen kreeg ik bekkeninstabiliteit. Ik ben met 26 weken minder moeten gaan werken en met 32 moest ik stoppen. Hoewel verder geen kwaaltjes, behalve de BI had ik daar wel erg last van. Ik kon de hond niet eens fatsoenlijk uitlaten, kon niet fietsen, niet lang zitten, liggen, staan. Sliep nauwelijks van de pijn. Ik heb me die laatste maanden echt opgesloten gevoeld in huis. Was ook nog eens herfst, dat hielp niet. Laatste maand kreeg ik er ischias bij, bij iedere stap die ik zette zakte ik door mijn been.
De bevalling was een eitje, dat dan weer wel. Een half uur erna stond ik onder de douche en ik had nergens meer last van. Maar dan wordt het pas echt opletten dat je genoeg rust neemt, en dat is moeilijk als je je goed voelt. Ik heb nu dus nog met regelmaat last van mijn bekken. Nu heb ik wel een gewrichtenprobleempje hoor, dat zal vast niet geholpen hebben.
Maar dat vond ik allemaal nog niet eens zo heel erg. Die nachten... De eerste tijd ging redelijk goed, na vijf weken geen nachtvoeding meer. Kind sliep overdag niet, tenzij op mijn arm, maar in ieder geval sliep ze s nachts. Dat was na een week of tien ook klaar, vanaf dan tot ze ongeveer 18 weken was konden we er iedere nacht uit, ongeveer ieder uur. Slopend. Toen ging het een maandje beter. Dan weer twee maanden ruk. Een maand beter, twee maanden ruk. Op een bepaald moment loop je op je tandvlees. Gebroken nachten gewend zijn is niks, probeer eens gebroken nachten met een doorlopend krijsend kind. Ze was ook nog eens veel ziek, uiteindelijk gaat het pas de laatste twee maanden beter. Kunnen lopen en praten scheelt een stuk in de frustratie van mijn streberige meisje. Maar zwaar was het, is het bij vlagen nog, maar de vlagen worden langzaamaan minder.
Sorry, het positieve deel gaat vanaf nu pas beginnen bij ons hoop ik dan toch.
maandag 18 juni 2012 om 10:43
Hee TO wat herkenbaar, ik heb precies hetzelfde. Als het aan mij lag adopteerden we kinderen, maar vriend wil per se zijn genen doorgeven. Ik wil gewoon een kind verzorgen en opvoeden, maar hoeft echt niet zo nodig van mezelf te zijn.
Ik heb echter wel vertrouwen in de natuur, en ga er vanuit dat je je eigen kind inderdaad geweldig vindt, en dat je daar alle ellende voor over hebt. Ik denk dat je hormonen het op een gegeven moment overnemen, en het toch goedkomt.
Ik heb echter wel vertrouwen in de natuur, en ga er vanuit dat je je eigen kind inderdaad geweldig vindt, en dat je daar alle ellende voor over hebt. Ik denk dat je hormonen het op een gegeven moment overnemen, en het toch goedkomt.
maandag 18 juni 2012 om 23:39
Jeetje soley, dat was niet helemaal wat ik bedoelde met: plaats hier uw positieve verhalen. Als ik zeker zou weten dat ik pas na 2 jaar weer een beetje zon zou zien zou ik er niet aan beginnen. Maar goed, niemand denk ik? Het versterkt mijn 'adoptie is leuker' gevoel wel, al zijn daar ook genoeg niet zo leuke verhalen van bekend. natuurlijk. Wel heel fijn dat de rust bij jullie thuis terugkomt nu!
Schnitzel, ik ben er in mijn hoofd ook al een tijd mee bezig. Ik moest eerst het idee dat adoptie er niet van ging komen een plek geven en omzetten in '1 of 2 van mezelf, 1 of 2 via pleegzorg' en daar hebben we ook samen over gepraat. Maar ja, hij wil het toch echt graag met die genen.. pfff... Maar eenmaal baby zal het dus wel goedkomen.. Ik heb ook wel weer zin om iets heel nieuws met m'n leven te gaan doen, dus misschien maakt dat het ook wel waard. (en misschien valt het idd toch allemaal enorm mee en blijk ik zo'n roze-wolk zwangere te zijn )
Schnitzel, ik ben er in mijn hoofd ook al een tijd mee bezig. Ik moest eerst het idee dat adoptie er niet van ging komen een plek geven en omzetten in '1 of 2 van mezelf, 1 of 2 via pleegzorg' en daar hebben we ook samen over gepraat. Maar ja, hij wil het toch echt graag met die genen.. pfff... Maar eenmaal baby zal het dus wel goedkomen.. Ik heb ook wel weer zin om iets heel nieuws met m'n leven te gaan doen, dus misschien maakt dat het ook wel waard. (en misschien valt het idd toch allemaal enorm mee en blijk ik zo'n roze-wolk zwangere te zijn )
dinsdag 19 juni 2012 om 06:15
Misschien moet je adoptie ook niet tezeer verheerlijken. In de zin dat het allemaal zo fijn probleemloos is. Zo'n kindje met zijn/haar roots in een ander land of met een verstoorde hechting omdat het vanaf jonge leeftijd in een weeshuisbedje heeft gelegen zonder dat iemand er naar om keek, dat kan enorme impact hebben op de eerste maanden/jaren (of misschien wel levenslang) dat dat kindje bij jou is. Het lukt het kindje misschien niet om hier te aarden, om zich aan jullie te hechten, om goed mee te leren draaien in jullie leven. Ik denk dat je voor een adoptiekindje misschien nog wel meer tijd thuis/verlof/sabattical moet reserveren dan voor een 'eigen' kindje!
Nog afgezien van het lange en kostbare traject waar je doorheen moet voor je je adoptiekindje in je armen kunt sluiten.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen adoptie ofzo, maar ik denk dat een zwangerschap plus bevalling in veel gevallen makkelijker is dan een adoptie.
Nog afgezien van het lange en kostbare traject waar je doorheen moet voor je je adoptiekindje in je armen kunt sluiten.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen adoptie ofzo, maar ik denk dat een zwangerschap plus bevalling in veel gevallen makkelijker is dan een adoptie.
anoniem_63c8fc15a6c5b wijzigde dit bericht op 19-06-2012 06:29
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
dinsdag 19 juni 2012 om 06:27
Overigens: ik vond zwanger zijn verschrikkelijk, ondanks onze grote kinderwens. Mijn lijf was 'overgenomen' door een of ander wurpmje en ik vond het afschuwelijk (en durfde dat tegen niemand te zeggen want we wilden toch graag een baby en iedereen roept altijd van 'geniet van je zwangerschap'). Ik was misselijk, hield geen hap binnen, viel de eerste 16 weken flink af, kwam daarna (zonder meer te eten dan normaal of niet-zwanger) 23 kg aan tov mijn normale gewicht, en dat gewiebel in mijn buik vond ik eerder weerzinwekkend dan mooi. Ik had een zware bevalling en ook de weken na de bevalling vond ik heel zwaar. De borstvoeding lukte niet goed,zoontje groeide niet goed, huilde urenlang dag in dag uit, ik had overal pijn, ik was moe, ik werd zenuwachtig van dat kleine wurmke dat volledig van ons afhankelijk was...
En vanaf dat-ie een maand of 3 was begon het om te slaan. Ik zat goed in mijn vel, zoontje zat goed in zijn vel, het grote genieten kon eindelijk beginnen! Hij is nu ruim 8 maanden en ik vind het heerlijk. Hij is absoluut het liefste, mooiste, schattigste kindje ooit en het is zo geweldig om te zien hoe hij zich ontwikkelt!
Mijn lijf is helaas niet echt charmant uit het hele gebeuren gekomen. Ik ben wel bijna terug op mijn oude gewicht (nog 2 kg te gaan) maar mijn lijf is totaal veranderd, de verhoudingen zijn anders, mijn borsten zijn slapper dan ooit, ik heb striae van mijn navel tot mijn bovenbenen (en ze willen ook maar niet wit worden, het blijft zo'n vuurrood tijgerprintje), kleding van vóór de zwangerschap past echt met de beste wil van de wereld niet meer doordat mijn vetkwabbels op andere plekken zijn gaan zitten... Tja, 't is jammer maar ook niet meer dan dat. Ik ben meer dan mijn hangtieten en mijn vetkwabbels. In die zin is zo'n zwangerschap misschien ook wel een goede oefening in leren zien wat echt belangrijk is in het leven, en een strakke buik is daar niet perse onderdeel van.
Maar goed, als jouw gevoel heel duidelijk is en je wilt gewoon niet zwanger zijn en bevallen, dat is dat zo en dan denk ik dat je je ook niet door je partner moet laten 'dwingen'. Jouw buik, jouw keuze!
En vanaf dat-ie een maand of 3 was begon het om te slaan. Ik zat goed in mijn vel, zoontje zat goed in zijn vel, het grote genieten kon eindelijk beginnen! Hij is nu ruim 8 maanden en ik vind het heerlijk. Hij is absoluut het liefste, mooiste, schattigste kindje ooit en het is zo geweldig om te zien hoe hij zich ontwikkelt!
Mijn lijf is helaas niet echt charmant uit het hele gebeuren gekomen. Ik ben wel bijna terug op mijn oude gewicht (nog 2 kg te gaan) maar mijn lijf is totaal veranderd, de verhoudingen zijn anders, mijn borsten zijn slapper dan ooit, ik heb striae van mijn navel tot mijn bovenbenen (en ze willen ook maar niet wit worden, het blijft zo'n vuurrood tijgerprintje), kleding van vóór de zwangerschap past echt met de beste wil van de wereld niet meer doordat mijn vetkwabbels op andere plekken zijn gaan zitten... Tja, 't is jammer maar ook niet meer dan dat. Ik ben meer dan mijn hangtieten en mijn vetkwabbels. In die zin is zo'n zwangerschap misschien ook wel een goede oefening in leren zien wat echt belangrijk is in het leven, en een strakke buik is daar niet perse onderdeel van.
Maar goed, als jouw gevoel heel duidelijk is en je wilt gewoon niet zwanger zijn en bevallen, dat is dat zo en dan denk ik dat je je ook niet door je partner moet laten 'dwingen'. Jouw buik, jouw keuze!
